หลายคนอ่านหัวข้องแล้วงง เอ๊ะเค๊าพูดอะไร อีแต๋นไปเกี่ยวอะไรกะเรือ  ตามมาดูกัน...

ขอออกตัวไว้ก่อนว่าภาพที่กองอีแต๋น ยัยพลอยจะขอใช้ภาพของเพื่อนผู้ร่วมดำน้ำท่านอื่น เพราะกล้องถ่ายรูปของยัยพลอยที่ใช้ครั้งนี้ ครั้งที่ 2 ได้อันตระธานหายไป donate ให้ทะเลไปเป็นที่เรียบร้อยเมื่อเสร็จไดฟ์ที่ 3 😭😰

ก่อนอื่นขอแนะนำวิธีมาที่นี่ก่อนนะคะ 

เริ่มจากนั่งเครื่องบินจาก กรุงเทพฯมาลงที่ภูเก็ตแล้วขับรถต่อมาที่จังหวัดพังงา เข้าไปที่ท่าเรือบ้านน้ำเค็ม เลยเขาหลักมาไม่ไกลค่ะ  ทางเลี้ยวเข้าจะมีป้อมตำรวจอยู่ เข้าซอยไปจนสุดเพื่อไปที่ท่าเรือ 

เราสามารถนำรถยนต์ขึ้นเรือข้ามฟากไปได้เลย มีค่าใช้จ่าย 150 บาท/คัน   หรือจอดไว้ที่ท่าแล้วไปแต่ตัวก็ได้ค่ะ

ถ้ามอร์ไซด์ หรือโดยสารทั่วไป ก็เรือนี้

วิวจากบนเรือข้ามฟาก

ก่อนขึ้นเรือ มีคุณลุงขับรถ 3 ล้อมาขายหมู อัธยาศัยดีงาม มีรถมาขายถึงที่ ดีจัง

ใช้เวลาไม่กี่นาที เราก็ข้ามมาอีกฟากหนึ่ง เป็นเกาะที่ไม่อาณาเขตติดแผ่นดินไทย เรียกว่า “เกาะคอเขา” 

ขับรถขึ้นมาบนเกาะและไปเข้าที่พักกันเลย  ทริปนี้พวกเราติดต่อกับคุณปัท เป็นภรรยา ครูต้น ซึ่งเป็น instructor สอนดำน้ำ  คุณปัทพูดไว้ว่าพวกเราจะอุดหนุนคนพื้นที่ด้วยกันนะคะ  ยัยพลอยก็คิดว่าดีงาม เพราะเวลาเราไปเที่ยวไหนเรามักจะอุดหนุนคนพื้นที่ให้เค๊ามีอาชีพที่อยู่ได้ เพื่อให้เค๊ามีอาชีพที่ยั่งยืน  เราจะไม่พยายามอุดหนุนของนายทุน  ว่าแล้วเราก็ไปเช็คอินที่ guesthouse ที่ทำเป็นคล้ายๆโรงแรมเล็กๆ สะอาดสะอ้าน ชื่อ รูปู  

ใช้บริการร้านของพี่ๆที่อยู่บนเกาะ  เราเดินทางมาเที่ยวชมยังสถานที่ของคน Local เราก็ต้องให้คนLocal อยู่ได้สิ จริงไหมคะ   การที่จะทำให้คนบนเกาะมีอาชีพและรายได้ที่ยั่งยืน ไม่ต้องออกไปหางานทำที่อื่นแล้วทิ้งบ้านเกิดของตนไปยัยพลอยว่ามันเป็นสิ่งดี  

ภาพบนเกาะ

ของเล่นของเด็กๆบนเกาะคือ ตกปลา นิโนซังก็ไปเอากะเค๊าด้วย

มีงึมงัมบ้าง ... ขี้เกียจอ่านก็ข้ามไป 555

ที่เกาะนี้มีร้าน Dive Shop ร้านเดียว ของครูอีกท่าน และครูต้น  ซึ่งเป็นครูสอนดำน้ำให้มหาวิทยาลัยที่ภูเก็ตและพื้นที่ใกล้เคียง เดี๋ยวนี้มีเปิดปริญญาตรีสาขาใหม่คือ การท่องเที่ยวทางทะเล  ฉะนั้นก็มีนักเรียนมาฝึกงานอยู่ เช่นคุณขวัญ ที่จะมาสอบ freedom diving คือดำโดยไม่ใช้แทงค์อากาศเลยค่ะ ดำตัวเปล่า อึดดีจริงๆ    คืออิฉันว่ามันดีงามมากนะคะที่จะให้มหาวิทยาลัยเปิดการเรียนการสอนตามอาชีพเด่นๆ ในเขตของตนเอง จบไปจะได้มีงานทำอย่างยั่งยืน ไม่ใช่ทุกคนต้องจบบัญชี จบการจัดการ วิศวกร หรืออะไรก็แล้วแต่ซึ่งไม่ได้ใช้งานจริงในชีวิตประจำวันของพวกเค๊า แต่สักแต่ว่าจบได้ปริญญามา   ยัยพลอยเคยคิดว่าทำไมประเทศไทยไม่จัดการศึกษาเหมือนประเทศสิงค์โปร์ซะที คนที่จบ poly technic ได้เงินเดือนสูงๆ มีงานทำที่ยั่งยืน  แต่กลับกันที่ไทยคนที่เรียนจบ ปวช. ปวส. รร.ราชภัฏ หรือแม้แต่ปริญญาตรีเองก็ตาม  กลับนำสิ่งที่เรียนมาใช้งานจริงไม่ค่อยจะได้  และความรู้ทางพื้นฐานอาชีพค่อนข้างแย่เลยทีเดียว เมื่อเข้ามาทำงานอะไรก็บอกทำไม่เป็น     ฉะนั้นอิฉันคิดว่าถ้าเด็กมุ่งมั่นแล้วว่าชีวิตเค๊าจะเอาดีทางด้านนี้  ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะไสไม้  ขัดเหล็ก ขึ้นรูปหล่อ ดำน้ำ วาดรูป  ขับเรือ ทอผ้า ทำขนม  ชิมกาแฟ  หรืออะไรก็ตาม มันก็สามารถเป็นอาชีพได้หมดถ้าคุณรู้หรือเก่งในเรื่องเหล่านั้นจริงๆ   ถ้าเด็กได้เรียนในทางที่ถูกต้องและมีโรงเรียนที่มีสาขาเฉพาะทางอาชีพให้ฝึกหัด น่าจะเป็นการดีกับประเทศชาติมากกว่าที่ทุกคนจะเรียนจบบริหารๆมา แต่ในชีวิตจริงไม่ได้ใช้อะไรเลย กลับมาเป็นคนขายกาแฟ, มาเป็นไกด์, มาเป็นDive Lead นำนักท่องเที่ยวดำน้ำ เป็นต้น   ไม่ใช่ว่าเรียนบริหารไม่ดี แต่ถ้าคุณจะมีอาชีพไกด์ดำน้ำ แต่โรงเรียนไม่มีสาขาดำน้ำอะ แต่คุณต้องเรียนและต้องการการปริญญาเลยเลือกเรียนนิเทศ หรือบริหารมาเพื่อให้ได้ใบ แต่ในชีวิตจริงคุณจะเป็นไกด์พาลูกค้าไปดำน้ำ มันเกี่ยวกันไหม อาจเอาวิชาการตลากจากบริหารมาใช้ได้บ้างแต่ถ้ามีการเรียนวิชาชีพ การท่องเที่ยวทางทะเลโดยตรงเลย มันดีกว่าไหมหล่ะ... จิงม๊ะ  ในสังคมแต่ละพื้นที่นั้น ต้องการผู้มีทักษะในด้านที่ต่างๆกัน ถ้าเปิดสาขาตามกิจการงานพื้นบ้านของชุมชนในเขตนั้น อิฉันเห็นว่ากลับเป็นการดีกว่าที่จะมานั่งเรียนของที่ไม่ได้ใช้งานเลย เพียงขอให้จบแล้วบอกว่าฉันมีปริญญาตรีประดับฝาบ้านอยู่ ดิฉันได้เห็นสังคมการศึกษาของญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้ก็เปลี่ยนไป และเปลี่ยนค่อนข้างมากคล้ายไปทางสิงค์โปร์ คุณไม่ต้องตั้งใจเรียนในคลาสก็ได้ถ้าคุณไม่ชอบและคิดว่าไม่ได้จะเอาดีทางด้านนี้ แต่เค๊าจะมีชมรมให้ทุกคน ที่ชมรมทุกคนจะจริงจังมากๆเลย ยิ่งกว่าเรียนซะอีก นอกจากห้องเรียนแล้วที่ชมรมจะเป็นการฝึกการใช้ชีวิตจริงในโลกได้ดีกว่าห้องเรียน และมีโรงเรียน poly technic มากมายแทบจะทุกสาขาที่คุณจะคิดได้เลยทีเดียวว่ามันมีอยู่บนโลกนี้ เช่น สอนผสมพันธุ์ต้นไม้ หรือผสมพันธุ์กล้วยไม้ ซึ่งเฉพาะเจาะจงเข้าไปอีก

เด็กนักศึกษา ที่อาเจียนเพราะเมาเรือทุกวัน สู้ๆนะค๊าาาาา 

cr.คุณนก

เรามาเข้าเรื่องของเรา เริ่มจากอาหารเย็น เราก็ทานร้านของพี่ที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้ค่ะ 

กินๆไป พี่เค๊าก็มาควงคบเพลิงไฟให้ชมซะงั้น  ก็ดีค่ะ ประหนึ่งอยู่ที่แอฟริกา 5555 หรือ ฮาวาย 

อิ่มหมีพลีมัน บ้างไปดื่มเบียร์ต่อที่บาร์ของพี่เค๊า บ้างนอนพักผ่อน เอาแรงสำหรับวันพรุ่งนี้ 

เช้าขึ้นมา เราก็ไปอุดหนุนโจ๊กป้าหนอม  และมีกับข้าวตักราดแกงอยู่ประมาณ 5 อย่าง โจ๊กป้าแจ่มมาก มันคือ โจ๊กกากหมู  หร่อยจังฮู้   และเพื่อนๆที่ทานอาหารข้าวราดของป้า ก็บอกว่าอร่อยๆกัน 

9 โมง ได้เวลาเรือออกจากฝั่งเพื่อไป กองอีแต๋นกัน  ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชม.กว่าเพราะวันนี้คลื่นแรงสูงมากประมาณ 1,30-2 เมตรเลย พวกเราเลยไม่รู้เมาคลื่น หรือเมายาแก้เมากันแน่ 

ภาพจากการดำ 3 dives แรก ของเพื่อนๆ

5 ภาพนี้ Cr. Ninosan

cr.คุณนก 

ปักเป้าหมู น่ารักจุง 555

cr.คุณนก 

กลับขึ้นฝั่งด้วยอาการเซ็งเป็ดเนื่องจากได้ donate กล้องถ่ายรูปให้ทะเลไป เป็นอันที่ 2 หลังจาก iphone เมื่อปีที่แล้ว คือว่าปีละอันว่างั้น 😰

จบวันคุณลุงขับเรือได้ปลามา 8 ตัว น่ารักแต่ก็น่าสงสาร 😭

ตัวนี้โชคดี รอดดดด .. คุณลุงปล่อยกลับไป

กลับมาถึงอาบน้ำอาบท่า ไปทานข้าวที่ร้านป้า  ที่เป็นเจ้าของท่าเทียบเรือและเรือข้ามฟากของเกาะ

วันนี้เราได้ทดลองกินแมลงพลัด ซึ่งแมงพลัดเป็นแมลงประจำเกาะนี้ค่ะ เมื่อมันตกลงพื้นแล้วหงายท้องมันจะกลับตัวไม่ได้ ทำให้เมื่อมันตกมันจะตาย  เค๊าถือเป็นอาหารหรูประจำเกาะนะคะ 

เช้าวันต่อมา วันอาทิตย์ที่ 1 มกราคม ที่สดใส

เดินเล่นออกกำลังกาย

เกาะนี้ถึงแม้จะได้รับผลกระทบจากสึนามีเมื่อครั้งก่อนแต่หาดก็ยังคงสวยงามอยู่ค่ะ

ซากจากสึนามิยังคงมีให้เห็นทั่วไป  ทั้ง Big bag และ ต้นไม้ที่ถูกน้ำพัดลงไปในทะเล บ้างเหลือแต่ตอ

เรือประจำแถวนี้

ผักบุ้งทะเล ดอกสวยๆ ที่สามารถช่วยเราได้เวลาโดนแมงกะพรุน โดยเอามาตำๆแล้วโปะ

ไปทานโจ๊กร้านป้าหนอมเหมือนเดิม แล้วเตรียมออกเรือประมาณ 9 โมง 

Dive 4-5 เรือจมบุญสูง

เรือบุญสูงเป็นเรือขุดแร่ขนาดใหญ่ จมลงเพราะไฟไหม้ห้องเครื่อง เมื่อสมัยก่อน เรือยังเป็นรูปเป็นร่างเรืออยู่ แต่ตั้งแต่สึนามิ เรือก็ได้แตกออกเป็น 4 parts ดังเช่นปัจจุบันนี้

พี่หมึก แปลงร่าง คิดว่าชั้นไม่เห็นเธอชิมิ

ปักเป้าเยอะมาก

ปลาหิน ต้องระวัง อย่าไปโดนถูกมันน๊ามันทำร้ายเราได้นะ  มันแปลงร่างซะ!!! 

ดีงามพระราม 9 มากๆๆ cr. Ninisan นะจ๊ะ

อิฉันเอง

5 ภาพนี้ cr. คุณนก

ส่วนรูปของยัยพลอยตอนนี้ก็เหลือแต่ Go ที่ไม่ Pro แล้วสินะ 😂

พี่ปักเป้าน่ารักมากมาย 

ครอบครัวพี่มอเร่ น่ารักมากๆ เล็กจิ๋วๆหลายตัวอยู่ใกล้แม่

ครอบครัวพี่เก๋า มี 3 ตัวอยู่ด้วยกัน  พี่แกรตัวใหญ่มากนะที่เห็นด้วยตา ประมาณต้นขาอ้วนๆของอิฉันได้

พี่วัว Tricker Fish ตัวใหญ่มาก 

ครอบครัวพี่สิงโต น่ารักมาก แต่พอกลับมาไม่มีรูปซะงั้น

Jelly Fish น่ารักมากกกก เวลามันว่านน้ำเหมือนมีสปริงโชคอัพในตัว ยืดแล้วก็หุบ

และตัวมันก็ใหญ่มากด้วย คือใหญ่กว่าหัวอิฉันอีก

กลับฝั่ง  ทานอาหารร้านพี่ที่หน้าหาด  แล้วอาบน้ำอาบท่าเตรียมกลับบ้าน  แงๆ ยังอยากอยู่ต่อง่ะ 

ของแถมจากทะเล ด้วยความขี้เกียจใส่ wet suit ก็เลยโดนเยอะตามระเบียบ น่าจะแตนทะเล ..ชิ

เมื่อกลับมาที่บ้าน มีคนบอกว่าให้เอาปูนแดงทา ไม่มีอะไรจะเสียเลยลองดู ปรากฏว่ามันยุบเร็วและค่อนข้างหายคันไป 8-90% เลย คือปกติมันคันแบบอยากขูดเนื้อออกมาเกากันเลยทีเดียว  ทาบ่อยๆหน่อย หายไวกว่าทุกครั้ง ภูมิปัญญาพื้นบ้านนี้ช่าง เลอเลิศซะนี่กระไร

see you soon

Ploy Journey Journal