“แต่ อะไรเหรอนี”

เงียบ!.....ไม่มีเสียงตอบกลับ

“แต่อะไร หือ?”

คราวนี้คนถามเสียงแข็งขึ้น ด้วยว่าไม่ค่อยมีคนขัดใจถ้าเขาถามอะไรก็มักจะได้รับคำตอบทันที แม้ว่าบรรดาคนเพียงสามสี่คนที่เขายอมให้ขัดใจจะมีเธอคนข้างๆรวมอยู่ด้วย แต่ปกตินลินีก็ไม่ใช่คนพูดจาอ้ำอึ้งอย่างนี้นะซิ

“แต่...หนึ่งแน่ใจเหรอว่ามีความสุข เวลาคบกับนี”
“ทำไมนีถามอะไรแบบนั้น ก็รู้ๆกันอยู่ ไม่น่าถาม” เสียงของชายหนุ่มห้วนแม้จะไม่ถึงกับตวาดกลับก็เถอะ

“บางทีเราทั้งคู่อาจรู้หรือเข้าใจอะไรผิดๆ ก็ได้” นลินียังคงพูดต่อด้วยเสียงนิ่งเช่นเดียวกับสีหน้าเฉยไม่ถึงกับเฉยชาแต่ก็นิ่งเสียจนน่ากลัว เหมือนน้ำนิ่งที่ไม่มีใครรู้ความลึกเพราะยากจะหยั่งถึง

“มีอะไรจะพูดกับผมก็พูดมาเถอะนี อย่าทำอึกอักอยู่เลย” เป็นหนึ่งเสียงอ่อนลงเมื่อนึกว่านี่มันคงถึงเวลาที่เขาจะถูกลงทัณฑ์กับสิ่งที่ทำซะล่ะมั้ง เอาเถอะไม่ว่านลินีจะต่อว่าอย่างไรแรงขนาดไหนเขายินดีรับผิด ก็รู้ตัวอยู่หรอกว่าผิดจริงๆ

“หนึ่งฟังนีดีๆนะ ฟังอย่างคนที่มีเหตุผลไม่ใช่ฟังด้วยอารมณ์ อย่าเพิ่งโกรธหรือโมโห ถ้ามีอะไรก็พูดกันดีๆหลังจากนีพูดจบแล้ว”

“ผมก็พอจะรู้ผิดชอบชั่วดีเหมือนกันนะ ก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกว่าบางครั้งทำอะไรไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง นีมีอะไรจะ เอ่อ…..ว่า ก็ว่ามาเถอะ”

นลินีระบายลมหายใจยาวช้าๆทว่าหนักแน่น “นีอยากให้เราทั้งคู่ถอยหลังไปคนละก้าว อยากให้เรากลับไปคบกันแบบเพื่อน…..เพื่อ........”

“อะไรนะ ! นี่นีกำลังชวนผมเลิกหรือ”

เป็นหนึ่งไม่รอให้นลินีพูดจบประโยค พอเขาจับใจความได้ก็โพล่งขัดขึ้นด้วยความตกใจและแปลกใจอย่างที่สุด ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมาตอนเย็นที่ไม่มีเค้าฝนนี่แหละ ด้วยความลืมตัวเป็นหนึ่งใช้สองมือจับต้นแขนของคนที่นั่งอิงเขาดันให้ห่างออกมาเพื่อที่จะมองหน้าเธอให้ชัดๆ

“ล้อเล่นแบบนี้ไม่ดีนะนี ทีหลังอย่าพูดอีก ผมไม่ชอบ” เป็นหนึ่งคิดว่าบางทีนลินีอาจพูดเล่นก็ได้ แต่ก็เป็นการพูดเล่นที่ไม่สวยเอาเสียเลย ชักไม่สนุกซะแล้วซิ แม้จะรู้ว่ามีชนักติดหลังแต่ก็ขอต่อว่าหน่อยเถอะ

“ใจเย็นๆซิหนึ่งฟังนีพูดให้จบก่อน แล้วหนึ่งเห็นว่านีเป็นคนล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้หรือไง บอกแล้วว่าให้ฟังด้วยเหตุผลไม่ใช่อารมณ์ นี่อะไร! ยังไม่ทันจะอธิบายหนึ่งก็เสียงเขียวแล้ว ”

คำตัดพ้อของนลินีชัดถ้อยทุกคำไม่รัวเร็วแต่แน่นหนัก เหมือนสายตาที่บอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นสักนิด อาการสงบที่แฝงพลังเร้นลับทำเอาคนที่กำลังฉุนนิ่งอึ้ง และเมื่อนลินีเห็นเขาสงบมือที่บีบต้นแขนเธอแน่นเมื่อครู่คลายน้ำหนักลงแม้จะยังไม่ปล่อยแต่ก็ไม่สร้างความเจ็บปวด หญิงสาวจึงเริ่มพูดต่อ

“นีคิดว่า เรากลับไปเป็นเพื่อนกันดีกว่า เราจะได้ไม่ต้องทนกับการพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นที่พอใจของอีกฝ่าย หนึ่งอย่าปฏิเสธนะว่าหลายครั้งเวลาอยู่กับนีหนึ่งอึดอัด ไม่มีความสุขเท่าไหร่หรอกใช่ไหม นีคงต้องบอกหนึ่งตรงๆเหมือนกันว่า หลายครั้งที่นีไปไหนๆกับหนึ่ง นีก็....”

นลินีหยุดพักมองคนตรงหน้าเห็นแววตางงงันและปวดร้าวจนทำเอาใจของเธอเจ็บแปลบไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้โวยขึ้นมากลางคันอีก แสดงจุดประสงค์ว่าต้องการให้เธอพูดให้จบ จบแล้วก็คงเป็นทีของเขาบ้างล่ะ หญิงสาวกลืนน้ำลายก่อนจะต่อประโยคที่ค้างไว้

”หลายครั้งที่ไปกับหนึ่ง นีก็......ก็ฝืนใจตัวเองเหมือนกัน เพราะอยากเอาใจหนึ่ง อยากทำให้หนึ่งมีความสุข อย่างคนเป็นแฟนที่ดีเขาควรจะทำให้กัน แต่นีก็เป็นนีทำได้ดีแค่นี้แหละ นีคิดว่าถ้าเรากลับไปเป็นเพื่อนกัน หนึ่งจะได้มีโอกาสหาคนที่เขาเข้ากับหนึ่งเหมาะสมกับหนึ่งได้มากกว่านี “

”แต่นีก็จะยังเป็นเพื่อนของหนึ่งนะ เราจะยังเป็นเพื่อนกันอย่างที่มีปัญหาก็ปรึกษาหารือช่วยเหลือกันได้ หรือเบื่อๆเซ็งๆก็ชวนกันไปไหนมาไหนได้ เพียงแต่ว่าเราไม่ต้องเอาตัวมาผูกมัดกันด้วยคำว่าแฟน ถ้ามีอะไรไม่พอใจอีกฝ่ายก็บอกกันตรงๆ ไม่ใช่พยายามฝืนใจเพื่อเอาใจกันเพราะกลัวว่าแฟนจะไม่พอใจหรือบอกเลิก”

“ความเป็นเพื่อนจะทำให้เราไม่คาดหวังอะไรกับอีกฝ่ายมากเกินไป เราจะ ‘ให้’ ก็ต่อเมื่ออยากให้ และเลือก ‘รับ’ ในสิ่งที่เราอยากรับโดยที่ไม่มีปัญหาว่าจะผิดหวังเสียใจเท่าไหร่ถ้าเพื่อนไม่ให้ในสิ่งที่เราต้องการ ในคำว่าเพื่อนจะทำให้เราคบกันได้ยืดยาวแม้จะผิดใจกันนับร้อยๆครั้งถ้าไม่ถึงกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ หรือถึงแม้จะไม่ได้ติดต่อไม่ได้เจอหน้าแรมปีแต่ถ้ากลับมาเจออีกครั้งเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้“

“กับเพื่อนจะทำให้เรากล้าแสดงความเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด นีไม่ได้จะเลิกคบกับหนึ่งแล้วก็ไม่อยากให้หนึ่งเลิกคบกับนีด้วย แต่อยากให้เราเปลี่ยนสถานะกันใหม่เท่านั้นเอง แล้วถ้าสมมุติวันใดวันหนึ่งเราก็อาจเปลี่ยนจากสถานะเพื่อนมาเป็น...เอ่อ....เป็นแฟนกันใหม่ก็ได้ เราทั้งคู่อายุยังน้อย ยังอยู่ในวัยที่เต็มไปด้วยอิสรเสรี ยังไม่จำเป็นที่จะต้องทำตัวให้มีพันธะ ทั้งหนึ่งและนีไม่ควรรีบปิดโอกาสตัวเอง“

หลังจากพรั่งพรูคำพูดชุดใหญ่ที่ใคร่ครวญมาเป็นอย่างดีแล้วนลินีก็เงียบเสียงเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย มือของเขาละจากต้นแขนเธอ ถูกนำไปประสานกันไว้ที่ตักของเจ้าของมือ บีบแน่นจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวนูนออกมาเด่นชัด แววตาแข็งทอดตรงนิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

“ถึงคราวหนึ่งแล้วมีอะไรจะพูดไหม” หญิงสาววางมือของเธอบนมือของเป็นหนึ่งอย่างอ่อนโยน หวังช่วยคลายความตึงเครียดในตัวเขาลงได้บ้าง

“ผมมันเลวมากใช่ไหมนี ชั่วช้าสามานจนนีอภัยให้ไม่ได้”

เพราะกัดฟันพูดเสียงของเป็นหนึ่งที่ปล่อยออกมาจึงค่อนข้างแข็งแต่ก็พร่าสะเทือน ทำเอาจิตใจคนฟังหวั่นไหวไปด้วย จนเกือบจะใจอ่อนถอนคำพูดยืดยาวที่ลั่นออกไป แต่ไม่ได้หรอกถ้ายังคบกันแบบเดิมมันก็จะเป็นแบบที่แล้วๆมาอาจจะยิ่งแย่ลงด้วยซ้ำและเมื่อถึงเวลานั้น มิตรภาพก็คงไม่เหลือพอที่จะเป็นเพื่อนกันได้อีก

“หนึ่งจ๋า นีไม่เคยเห็นหนึ่งเลวหรือชั่วอะไรเลยนะ อย่า....”

“เพราะเรื่องเมขลาใช่ไหมนี ผมยอมรับว่าผมผิดแต่น้องเขาก็รู้แต่แรกแล้วว่าผมมีนี ผมยอมรับอีกก็ได้ว่าอาจจะเคยแอบไปเที่ยวแบบดูหนังกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นๆ แต่มันก็แค่ชั่วคราวไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งแล้วผมก็ไม่เคยปิดบังใครว่าผมมีนี ทุกคนเขารู้กันทั้งนั้น แล้วตอนนี้ผมก็เลิกหมดแล้ว ผมไม่มีใครแล้วจริงๆนะ ต่อไปก็จะไม่มี จะมีนีคนเดียว”

“หนึ่งไปกันใหญ่แล้ว....โธ่.....”

“ผมไม่เคยสาธยายความเลวของตัวเองให้ใครฟังมาก่อน แต่ที่ผมยอมสับตัวเองเป็นชิ้นๆอย่างนี้ก็เพราะผู้หญิงตรงหน้าผมเป็นนี เข้าใจไหมว่าเพราะเป็นนี นลินีคนนี้คนเดียว”

เป็นหนึ่งไม่ได้พูดเปล่าแต่เขารวบเอาสองมือของนลินีที่วางทับหลังมือของเขามาบีบอย่างแน่นเหนียว ราวกับจะย้ำว่านลินีคนที่เขาพูดถึงก็คือนลินีคนนี้ คนที่มีเลือดเนื้อและนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่แหละ สายตาก็ไม่ได้เหม่อมองอย่างไร้จุดหมายอีกต่อไปเพราะเขาจับจ้องที่หญิงสาวอย่างที่ไม่คลาดสักวินาที ไม่ใช่การจับผิดแต่ชายหนุ่มกลัวเหลือเกินในเวลานี้ว่า แม้เพียงชั่วพริบตาเขาก็อาจจะสูญเสียเธอไป

นลินีไม่ได้เอ่ยวาจาตอบโต้เพราะเธอต้องการให้เป็นหนึ่งพูดในสิ่งที่อยากพูดมาให้หมดสงสารที่เห็นเขาเครียดขึ้นถนัดตา คนเครียดมากๆถ้าไม่ระบายเลยก็ไม่ดี แต่ตอนนี้เขาก็ดีขึ้นกว่าครั้งแรกที่ได้รับรู้ในสิ่งที่เธอพยายามสร้างความเข้าใจ ไม่ได้กัดฟันจนกรามนูนน่ากลัวเหมือนตอนแรก ฝ่ามือใหญ่ที่บีบมือเธอไว้ก็ไม่ได้รุนแรงหากเป็นไปในทางวิงวอนมากกว่า

“โกรธผมโมโหผม ทำไมนีไม่ด่าว่าผมล่ะ นีจะตบผมสักร้อยฉาดก็ได้ นีจะให้ผมทำอะไรเป็นการไถ่โทษก็บอกซิ “

เป็นหนึ่งมองหญิงสาวด้วยแววตาเซื่องซึมเหมือนคนบาดเจ็บสาหัสที่อุทรณ์ขอความเห็นใจต่อผู้ที่สามารถเยียวยาชีวิต หรืออีกนัยหนึ่งคือวิงวอนต่อผู้พรากชีวิตมิให้กระทำการ แม้จะรู้อยู่ว่าบาดแผลนั้นเป็นผลงานของตัวเองที่ทำตัวเอง

”แต่อย่าทำแบบนี้ อย่าบอกเลิก จะให้ผมเลิกรักนีง่ายๆผมทำไม่ได้”

เงียบกันไปเป็นครู่

เป็นหนึ่งเงียบเพราะเขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ทั้งความผิดก็สารภาพไปหมดไส้หมดพุง นลินีคงเห็นความน่าเกลียดน่าขยะแขยงของสันหลังที่เหวะหวะ และคำลุแก่โทษก็ได้กล่าวไปแล้วเช่นกัน เขายอมรับผิดเพราะผิดจริง แต่ก็อยากจะได้รับการลดโทษหรืออภัยบ้าง ขนาดศาลยุติธรรมยังลดโทษให้กับนักโทษที่ยอมสารภาพผิดเลย ชายหนุ่มนั่งนิ่งเพราะหวังในใจเงียบๆว่านลินีจะยอมละโทษให้กับนักโทษที่ไม่ว่าจะเลวแค่ไหนก็ยังรัก...รักจริงๆอย่างที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน

นลินีเงียบเพราะพยายามสะกดกลืนความรู้สึกในหัวใจที่โอนอ่อนตามเขา เพราะความจริงเธอไม่เคยเกลียดเขาเลยสักนิด แม้จะมีช่วงเวลาที่ต้องเจ็บเพราะเขาก็ตาม หญิงสาวรู้ว่าเขาพูดจริงเรื่องที่ว่าเขารักเธอ แต่นลินีอยากให้เป็นหนึ่งเข้าใจเหลือเกินว่า แค่รัก มันไม่พอ

“หนึ่งจ๋า...นีไม่เคยโกรธหรือเกลียดหนึ่งเลยนะ ที่นีชวนหนึ่งเลิก..เอ่อ...เลิกเป็นแฟนแต่ไปเป็นเพื่อนเนี่ย มันไม่เกี่ยวกับใครๆทั้งนั้น ไม่เกี่ยวแม้แต่เมขลาและผู้หญิงอีกเป็นโขยงของหนึ่ง มันเป็นเรื่องของเราสองคน”

“ที่ว่าไม่โกรธผมเรื่องเมขลาเนี่ย นีพูดจริงๆหรือ”

นลินียิ้มนิดๆก่อนจะพยักหน้า “จริงจ๊ะ...ถ้านีโกรธหนึ่งเรื่องเมขลา นีฉะหนึ่งไปตั้งแต่รู้เรื่องวันแรกแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้ลอยนวลมาถึงวันนี้หรอก ที่นีไม่โกรธเพราะรู้ตัวว่านีก็มีส่วนผิดเหมือนกัน”

“นีไม่ได้ผิดอะไรเลย ผมต่างหากที่ผิดเต็มประตู”

“ผิดซิ....เพราะนีบกพร่องไงหนึ่ง นีทำหน้าที่ของนีไม่ดีพอ ทำให้หนึ่งถึงต้องไปมีคนโน้นคนนี้ หนึ่งรู้ไหมยิ่งหนึ่งพูดถึงความผิดเรื่องที่ไปแอบมีผู้หญิงคนอื่นมากท่าไหร่ หนึ่งยิ่งทำให้นีเห็นความบกพร่องของตัวเองมากเท่านั้น อย่างเวลาหนึ่งอยากไปไหนหรือทำอะไรที่นีไม่ชอบนีก็จะบอกปัดไม่ไปด้วย อย่างไปออกงานเลี้ยงหรูๆ ดูคอนเสิร์ต หรือดูหนัง ไม่แปลกหรอกถ้าหนึ่งจะหาคนอื่นไปเป็นเพื่อนแทนนี”

“ไม่นะนี ผมไม่เคยคิดจะเอาใครมาแทนนี” สายตาของเป็นหนึ่งยังคงบอกถึงความงุนงง หญิงสาวจึงรีบอธิบายต่อ

“นีกำลังจะบอกหนึ่งว่า แค่รักกันมันไม่พอ เราสองคนมีอะไรหลายๆอย่างที่เข้ากันไม่ได้ อย่างเมื่อวานนี้ที่ร้านหนังสือหนึ่งคงทนรำคาญนีน่าดูเลยใช่ไหม ยังไม่รวมกับความน่ารำคาญอีกนับร้อยที่นีทำให้หนึ่งต้องอดทนตลอดเวลาเกือบสองปีที่คบกันมา แล้วก็......นีคงต้องขอพูดตรงๆนะว่า หลายครั้งเหมือนกันที่นี....เอ่อ....นี”

“ที่นีต้องทนกับผมใช่ไหม? ผมยอมรับนะนีว่าพฤติกรรมและนิสัยบางอย่างของเราไม่เหมือนกัน แต่เราก็สามารถปรับให้เข้ากันได้นี่ เขาก็เป็นอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ เวลาคบกันก็ต้องค่อยๆปรับตัวและเรียนรู้กันไป” เป็นหนึ่งแย้ง

“แล้วมันจะดีกว่าไหมหนึ่ง ถ้าเราได้คบกับคนที่เราพอใจโดยไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองจนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเอง เราอายุยังน้อยกันทั้งคู่ ไม่ควรรีบจำกัดตัวเอง ที่นีชวนหนึ่งให้ถอยความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เพราะว่า อยากรักษาความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันไว้ เอาความผิดพลาดครั้งนี้เป็นบทเรียนในวันข้างหน้า ดีกว่าที่จะเดินต่อแล้วไปจบกันในวันที่ความอดทนของทั้งคู่สิ้นสุด พอถึงวันนั้นเรื่องราวดีๆความรู้สึกดีๆมันก็คงถูกทำลายไม่มีอะไรเหลือ ทุกครั้งที่เรากลับมาคิดถึงกันก็จะมีแต่ความเจ็บปวด แม้แต่จะเป็นเพื่อนก็ยังไม่ได้เลย”

“ผมคิดว่าพอจะเข้าใจที่นีพูด แต่นีคิดว่าง่ายนักเหรอที่คนเคยเป็นแฟนกันจะต้องเปลี่ยนความรู้สึกเป็นแค่เพื่อน สำหรับผู้หญิงผมไม่รู้นะ แต่สำหรับผู้ชายแบบผมมันยากมากๆ ถ้าทำอย่างนั้นให้จบแบบขาดกันไม่ต้องมองหน้ากันไปเลยดีกว่า”

นลินีสะอึก “น่าเสียดายนะถ้าต้องจบกันแบบนั้น.........มันไม่สวยเลย”

อีกครั้งที่ต่างฝ่ายต่างเงียบ

ตะวันลับฟ้าไปแล้วพาเอาสีสันของบรรดาต้นไม้ใบหญ้าหายไปด้วย ผู้คนที่มาวิ่งออกกำลังกายเริ่มบางตา หากหนุ่มสาวทั้งคู่ยังคงนั่งที่ม้านั่งไม้สีขาวใกล้ต้นลั่นทมตัวเดิม

“มืดแล้ว นีอยากกลับหอ หนึ่งสะดวกจะไปส่งนีไหม ถ้าไม่สะดวกนีกลับเองก็ได้”

ไม่มีเสียงจากคนนั่งข้างๆตอบกลับมา

“หนึ่งจ๋านีคงอยู่ต่อไม่ได้ถ้ามืดกว่านี้จะอันตรายเวลากลับ หนึ่งเองก็ควรจะกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว”

เป็นหนึ่งยังคงนั่งนิ่ง ในที่สุดนลินีจึงตัดสินใจไม่ใช่ด้วยอารมณ์แต่เป็นเพราะนลินีถือว่าทุกคนควรจะทำตามความพอใจของตัวเอง ถ้าเขาอยากนั่งต่อก็คงต้องปล่อย ส่วนเธออยากกลับก็กลับ ไม่ได้มีความโมโหหรือน้อยใจอะไรทั้งสิ้นหากเขาจะไม่ไปส่ง บางทีเป็นหนึ่งอาจจะเลือก ‘ตอนจบ’ ในแบบที่เขาคิดว่าดีกว่าแบบของนลินี นั่นมันก็สิทธิ์ของเขาอีกเช่นกัน

“งั้นนีกลับก่อนนะหนึ่ง” พูดจบนลินีก็ลุกยืนขึ้นทำท่าจะเดินออกไป หากฝ่ายที่นั่งนิ่งเป็นหุ่นคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน

“ไปด้วยกัน เดี๋ยวผมแวะส่ง”

เป็นหนึ่งจูงมือนลินีมาถึงรถแล้วเขาก็ขับรถพาเธอมุ่งหน้ากลับหอ ระหว่างทางกลับไม่มีการพูดคุย นลินีเองก็จนปัญญาไม่รู้จะหยิบยกอะไรมาคุยกับเขา ดูเหมือนเป็นหนึ่งอาจจะช็อคหรือโกรธหรือ......อะไรสักอย่างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดีหน่อยว่าเขาขับรถด้วยความเร็วปกติ แสดงให้เห็นว่ายังรู้จักควบคุมอารมณ์อยู่เหมือนกัน

รถหยุดเมื่อถึงหน้าหอ นลินีเปิดประตูก้าวออกจากรถเช่นเดียวกับที่เป็นหนึ่งก้าวลงมาจากประตูฝั่งคนขับ

“ขอบใจมากนะหนึ่ง...แล้วยังไงนีจะโทรหานะ....เอ่อ...เรายังคุยกันได้อยู่ใช่ไหม?”

และแล้วนลินีก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวกับความเงียบที่เธอไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นหนึ่งเลือกตอนจบอย่างไร หญิงสาวอธิษฐานว่าเขาคงเข้าใจแนวคิดของเธอบ้าง เขาคงยินดีที่จะรักษามิตรภาพที่งดงามไว้เหมือนที่เธออยากให้เป็น

“ไม่ต้อง”

เสียงที่ตอบกลับมาค่อนข้างห้วนและกระด้าง เหมือนท่าทางของคนพูดเลยทีเดียว นลินีหน้าเสียนี่เธอกับเป็นหนึ่งจะไม่สามารถมองหน้ากันได้อีกแล้วหรือ

“ไม่ต้องโทรหาผม...ผมไม่อยากได้ยินเสียงนี ไม่อยากเห็นหน้านี”

ทั้งๆที่ทำใจไว้แล้วแต่นลินีก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย เท่านั้นยังไม่พอยังรู้สึกร้อนๆที่ขอบตาแล้วก็ทำท่าว่าจะมีน้ำใสๆหยาดหยดลงมาจริง แต่ไม่มีทางหรอกที่คนอย่างนลินีจะร้องไห้ให้ใครเขาเห็นความอ่อนแอง่ายๆ หญิงสาวรีบหันหลังให้เขาแล้วเชิดหน้าขึ้นเพื่อให้หยดน้ำที่คลออยู่ไหลกลับไปที่เดิม

“ผมยังทำใจกับสถานภาพใหม่ของตัวเองไม่ได้” เป็นหนึ่งพูดกับแผ่นหลังบอบบางนั่น “ขอเวลาผมสักนิดนะนี ขอให้ผมปรับตัวปรับใจ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ผมจะมาหานีเอง มาอย่างเพื่อนที่ดีต่อกัน อย่างที่นีต้องการ”

น้ำเสียงที่นุ่มลงทำให้นลินีหันมาหาเขาอีกครั้ง แววตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความปิติยินดี ตรงข้ามกับแววตาที่แห้งผาดของอีกฝ่าย

“นีดีใจที่หนึ่งเข้าใจนี ดีใจที่มีหนึ่งเข้ามาในชีวิต และอยากบอกว่าไม่เสียใจเลยนะ ที่รักครั้งแรกของนีเป็นหนึ่ง”

“ผมก็เหมือนกัน ผมต้องยอมนีแบบนี้เพราะไม่อยากสูญเสียนีไปโดยไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อน แต่ไม่มีทางที่นีจะเปลี่ยนความคิดเลยใช่ไหม”

นลินียิ้มนิดๆแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจแทนคำตอบ

“หัวใจนีเนี่ย ภูเขาน้ำแข็งดีๆนี่เองนะ ไม่รู้ว่าลูกเดียวกับที่ล่มเจ้าเรือยักษ์ไททานิครึเปล่า สวย แข็งแกร่ง เยือกเย็น และลึกลับ”

ผู้ถูกกล่าวหาว่ามีใจเหมือนภูเขาน้ำแข็งหน้านิ่วลงเล็กน้อยเพราะรู้ว่าถูกเหน็บแหนม แต่ด้วยปกติเธอเป็นคนไม่ชอบต่อปากต่อคำอยู่แล้วจึงนิ่งเสีย

“จำไว้ด้วยนะนีที่นีบอกว่า วันใดวันหนึ่งเราอาจเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็นแฟนกันใหม่ก็ได้ ถ้าต่อไปเราทั้งคู่ยังไม่มีใครที่ถูกใจ ผมจะทวงสิทธิ์นั้นกับนีในสักวัน เวลานั้นเราคงเป็นผู้ใหญ่มีความรับผิดชอบกันมากกว่านี้ และผมจะไม่ยอมหยุดแค่แฟนหรอกนะ” พูดจบเป็นหนึ่งก็กลับขึ้นรถและออกรถในทันที

อีกครั้งที่นลินีได้แต่ยิ้มแทนคำตอบรับกับคำพูดทิ้งท้ายของเขา จะเอาอะไรแน่นอนกับอนาคต ความรักเองก็เถอะมันมีเส้นทางของมัน นลินีเคยอ่านคำอธิบายเรื่องเนื้อคู่จากหนังสือบางเล่ม เขาบอกว่า คนเราบางทีเกิดมาก็อาจมีคู่ได้หลายครั้ง ในชาติหนึ่งอาจเจอทั้งคู่แท้ คู่กรรม หรือ คู่ซ้อม

คู่แท้คือคู่รักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน คอยช่วยเหลือเจือจุน ดูแลกัน รักกัน จนแก่เฒ่า คู่กรรมคือคู่รักที่เกิดมาเพื่อใช้กรรมที่เคยทำกันไว้ในชาติก่อน เช่นพวกคู่รักบางคู่ที่มีเรื่องตบตีกันไม่เว้นแต่ละวันแต่ก็ต้องทนอยู่กันไปอย่างนั้นด้วยเหตุผลนานาประการ หรือบางคู่ที่รักกันแทบตายแต่ก็ไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้

คู่ซ้อมคือคู่รักที่ทำให้เราได้เรียนรู้ความรักก่อนที่จะได้เจอเนื้อคู่จริงๆ อย่างที่นลินีเห็นบ่อยๆ ก็พวกเพื่อนบางคนที่พอมาเรียนมหาวิทยาลัยไกลบ้านก็แอบจับคู่มีครอบครัวเล็กๆของตัวเอง พอเรียนจบต่างก็แยกย้ายกันไปทางใครทางมัน หรืออย่างน่ารักๆ ก็คงเป็นรักแบบ ‘แฟนฉัน’ ใสซื่อบริสุทธิ์เป็นความทรงจำแสนหวาน

.............................................................

“กลับมาแล้วเหรอนี ไปเที่ยวกับหนึ่งสนุกไหม ไหนว่าจะรีบกลับ ลืมอั้มแล้วล่ะซิ”

เสียงใสของรูมเมตร้องทักทันทีที่นลินีผลักประตูเข้าห้อง แล้วหญิงสาวก็นึกขึ้นได้ ‘ตายล่ะว่าจะซื้อซาลาเปามาฝากยัยอั้มลืมเลย’ แต่นลินีก็ไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อนสาวเพราะบังเอิญสายตาไปพบสิ่งที่น่าสนใจกว่า

“อั้มไปเอาลิลลี่ช่อนี้มาจากไหน”
“มีคนเขาเอามาให้” อัมพิกาตอบไม่ใคร่ใส่ใจเพราะกำลังก้มหน้าก้มตาปั่นรายงาน

“แล้วแก้วกาแฟร้านไออุ่นล่ะ” นลินีไม่ได้ซักว่า ใคร ที่เอาลิลลี่มาให้อัมพิกา เพราะรู้อยู่แก่ใจ หญิงสาวยิงคำถามเกี่ยวกับแก้วกระดาษไขที่ไม่มีอะไรอยู่ข้างในแล้ว แต่ก็ยังวางอยู่บนโต๊ะของคนกำลังทำการบ้าน

“ฮื้อ....ก็...ก็...นีสั่งให้อั้มไม่ใช่เหรอ เอ่อ....เค้า..ก็เลยเอามาส่ง” คราวนี้อัมพิกาตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก

“โอ๊ะ...โอ๋ เพื่อนเราเสน่ห์แรงเหมือนกันแฮะ......แล้ว .....เป็นไง....รถไฟชนกันรึเปล่าเนี่ย?”

“นีน่ะ....พูดอะไรก็ไม่รู้ อย่ามองอั้มแบบนั้นซิ”

แล้วนลินีก็หัวเราะคิกกับแก้มแดงๆพร้อมคิ้วผูกโบว์ของเพื่อน ไม่มีสภาพของนกปีกหักแบบเมื่อคืนวานแล้วก็หายห่วง สงสัยจะได้ยาดี ยาอะไรหนอ ลิลลี่หรือว่ากาแฟ แต่เอาเถอะอัมพิกาหน้าตาสดใสแบบนี้ก็พลอยเอาคนที่เพิ่งมีเรื่องเศร้าหมองรู้สึกดีขึ้นนิด แต่ก็ยังไม่ดีมากพอที่จะถ่ายทอดเรื่องราวโดยไม่สะทกสะท้านได้

“ไหนบอกเราซิ...อั้มไปรู้จักกับรามฤทธิ์ตั้งแต่เมื่อไหร่......แล้ว อัมราเป็นใคร”

นลินีไม่เลือกที่จะเล่าเรื่องตัวเองแต่เลือกจะถามไถ่เรื่องราวปริศนาของอีกฝ่ายแทน ไม่ใช่อยากรู้อยากเห็นแต่เพราะนึกถึงคำเตือนของ....เฮ้อ...อดีตแฟน ที่เกี่ยวกับนายรามฤทธิ์ต่างหาก

สวัสดีค่ะ ลูกค้าร้านไออุ่น และผู้ที่ผ่านมาทักทาย ก่อนอื่นข้าน้อยต้องขอขอบคุณทุกๆคำอวยพรที่ส่งมาให้ทั้งที่ทิ้งไว้ใน comment และหลังไมค์นะคะ วันนี้แม้จะยุ่งๆเพราะงานเข้า แต่ก็มีเรื่องราวดีๆ อาทิ มีคนเลี้ยงสุกี้มื้อเที่ยง ต่อด้วยขนมหวานของฟรีอีกเหมือนกัน อิอิ (ดีตรงที่ฟรีนี่แหละ) แล้วพอมีเวลาแอบเปิดบล็อก ก็เจอของขวัญกองโต ทั้งดอกไม้ ขนมนมเนย เหมาะกับกินแกล้มกาแฟฝีมือนายรุตต์ดีแท้

เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณเลยถือโอกาส up เรื่องซะเลย เป็นเรื่องราวของนายหนึ่งกับหนูนี ที่หลายๆคนลุ้นอยู่ว่านายหนึ่งจะ 'โดน' อะไรบ้าง

สำหรับตอนหน้า ไว้มาดูกันว่านายรุตต์จะงัดลูกเล่นอะไรมาง้อหนูอั้มน้า...


ป.ล. ทุกๆคำอวยพร ย่อมสะท้อนสิ่งดีๆกลับไปยังผู้ให้ค่ะ

Create Date : 22 กรกฎาคม 2552
Last Update : 22 กรกฎาคม 2552 22:47:38 น.		8 comments
Counter : 459 Pageviews.
Share Tweet