เดินเถียงกันไปมาสองหนุ่มสาวก็มาถึงบึงใหญ่กลางมหาวิทยาลัยไม่รู้ตัว ผู้คนเยอะแยะสับสนวุ่นวาย เสียงเซ็งแซ่จากร้านต่างๆระงมไปหมด ไหนจะเสียงอึกทึกจากเวทีที่มีการแสดง อีกแสงไฟสว่างจ้าก็ดูจะบดบังความงามของพระจันทร์วันเพ็ญไปตั้งเยอะ

ทั้งสองเลือกซื้อกระทงขนาดย่อมผลงานของน้องๆชมรมอาสาฯ เพราะเห็นเขียนไว้ว่ารายได้ทั้งหมดจะนำเข้าค่ายสร้างโรงเรียนให้เด็กชาวเขา แล้วก็พากันมายังโป๊ะริมน้ำ แล้วก็ต้องผิดหวังเพราะคนเต็มไปหมดไม่มีที่ให้แหวกลงไปได้เลย

“ไปตรงสวนสมุนไพรฝั่งนู้นไหม ไม่ค่อยมีคนหรอกแต่มันเป็นดินลื่นๆ จับผมไว้แล้วกันจะได้ไม่ล้ม” อัมพิกาลุกตามแต่โดยดี หญิงสาวจับมืออีกฝ่ายแน่น ระหว่างทางที่ต้องเดินเลาะริมน้ำที่เป็นดินเหนียวลื่นๆ จนมาถึงที่หมายริมน้ำอีกฟาก ไม่ค่อยมีคนเพราะที่ลอยกระทงไม่สะดวก เสี่ยงต่อการหัวทิ่ม เนื่องจากเป็นตลิ่งดินลึกลงไปตั้งเมตรกว่า

นิติรุตต์ลงไปก่อนจับมืออีกคนที่ค่อยๆก้าวตามมาแน่น กลัวคนซุ่มซ่ามจะหกล้มน่ะซิ เดี๋ยวตกน้ำตกท่าหวัดกลับมาหาอีกแย่เลย พอลงมาได้ก็พากันจุดธูปเทียน ยกกระทงขึ้นอธิษฐานก่อนจะปล่อยลอยน้ำ ทั้งสองนั่งมองส่งกระทงน้อยๆที่ลอยคู่กันออกสู่กลางน้ำ ลุ้นระทึกว่ามันคงไม่จม เทียนคงไม่ดับนะ แล้วก็สมหวังเพราะเจ้ากระทงเล็กๆสองใบพากันส่องแสงประชันกับกระทงอื่นๆ ได้ไม่น้อยหน้า แล้วก็ยังทำท่าว่าจะไม่ทิ้งกันและกันไปไหน

ความอ่อนละมุนนวลแสงของจันทร์วันเพ็ญ พร้อมกับแสงเทียนระยิบที่อวดตัวบนผิวน้ำลับเลื่อมประกายเงินทำให้คนขี้โมโหอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลืมไปด้วยซ้ำว่ากำลังนั่งคุยอยู่กับ คนที่บอกเขาป่าวๆ ว่าเกลียดขี้หน้า

“ตอนเด็กๆอั้มชอบจินตนาการไปเองว่า วันนี้เป็นวันที่ดวงดาวลงมาเล่นน้ำกลายร่างเป็นแสงเทียนจากกระทงน้อยใหญ่ พระจันทร์ก็นอนแช่น้ำยิ้มแฉ่งอยู่นั่น เลยทำให้น้ำมันเต็มตลิ่ง อันที่เราเห็นบนฟ้าน่ะเป็นเงาที่สะท้อนขึ้นไปจากน้ำต่างหาก อั้มเลยชอบนั่งมองนานๆ เวลาลอยกระทงเสร็จถ้าพี่ชายไม่มาฉุดไปซะก่อน”

“อั้มชอบลอยกระทงเหรอ” นิติรุตต์เอ่ยถาม มองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้างๆผู้กำลังเพลินมองดวงดาวในน้ำ อีกคนก็กำลังเพลินมองดาวเหมือนกัน แต่เป็นดาวระยิบในตากลมๆ ที่เจ้าของคงไม่รู้ตัวว่า ตาของเธอเวลานี้งามยิ่งกว่าดาวดวงไหนๆ

“ชอบมากเลยแหละ เคยอ่านเจอเขาบอกว่าคนที่เกิดราศีกรกฏต้องลอยกระทงทุกปีเพื่อเป็นศิริมงคล เพราะเป็นคนธาตุน้ำ แล้วดวงชะตาก็ขึ้นตรงกับดวงจันทร์ อั้มเลยตั้งใจว่าจะต้องลอยให้ได้ทุกปี แล้วก็ยังชอบภาพสวยๆแบบนี้ รุตต์ว่าไหมมันสวยจริงๆเนอะ ปีหนึ่งมีแค่ครั้งเดียวเอง”

“อืม….สวย สวยจริงๆ” อัมพิกาจะรู้ไหมเนี่ยว่า อะไรที่นายจอมกวนบอกว่าสวย

“กลับเถอะ รุตต์ต้องรีบไปทำงานไม่ใช่เหรอ” คนชอบลอยกระทงเริ่มใจสั่นไหว อยู่ๆก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นมา เมื่อหันมาหาคนที่นั่งข้างๆ แล้วสบตาของเขาที่มองอยู่ก่อนแล้วอย่างจัง อัมพิกาหลุบตาลง ใจเต้นตักตึก อาย อะไรก็ไม่รู้

“ป๊ะ กลับก็กลับ” นิติรุตต์ไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือทำท่าเหมือนจะให้อีกฝ่ายจับอย่างตอนที่เดินมา เห็นฝ่ายนั้นยังยืนเฉยชายหนุ่มเลยพูดขู่ “เดี๋ยวก็ตกน้ำหรอก ตลิ่งยิ่งชันๆอยู่”

อัมพิกากลั้นใจวางมือเล็กๆของตัวลงไป ไม่ได้เต็มใจหรอกนะ แค่อยากอาศัยเกาะขึ้นตลิ่งเท่านั้นแหละ พอขึ้นไปข้างบนได้จะสลัดทิ้งทันที

“ปล่อยได้แล้ว” พออยู่ในระยะปลอดภัย อัมพิกาก็เริ่มออกแรงปลดปล่อยมือของตัวเองให้เป็นอิสระ แต่มือใหญ่ที่เคยแย่งหนังสือในห้องสมุด กลับไม่ยักปล่อย

“จับกันไว้แบบนี้แหละ จะได้ไม่หลง อั้มไม่เห็นเหรอว่าคนเยอะจะตาย” ไม่ยอมปล่อยไม่พอยังพูดหน้าตาเฉย หาเหตุผลน้ำขุ่นๆ
“โอ้ย..จะบ้าเหรอใครจะหลงมอ.ที่เรียนมาตั้งสี่ปี” พูดไปพลางสลัดมือไปพลาง ทำไมมันเหนียวแบบนี้ล่ะ เริ่มเหนื่อยแล้วด้วย น้ำโหก็เริ่มขึ้นหน้า แต่รู้สึกว่าความขวยเขินจะมีมากกว่า

“ผมหมายความว่าเราสองคนจะพลัดหลงกันต่างหาก”
“ถึงหลงกับรุตต์ อั้มก็กลับถูก ปล่อยเลย บอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้” อัมพิกาคิดว่านายนั่นต้องแกล้งแน่ๆเลย แกล้งให้คนเห็นแล้วเข้าใจผิดๆเอามาล้อเราอีก โมโหแล้วด้วยหญิงสาวเอาอีกมือมาหยิกมือของนายนั่นที่กุมมืออีกข้างของเธอไว้

“โอ้ย..เจ็บนะอั้ม” ได้ผลคนเจ้าเล่ห์สะดุ้งโหย่งชักมือกลับทันที
“เนี่ยแค่เบาะๆ ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

เพราะอารมณ์เริ่มร้อนเลยเดินเร็วจนมาถึงหน้าหอไม่รู้ตัว ออกเสียงไล่คนมาส่ง“กลับไปทำงานได้แล้วไป๊ เดี๋ยวเขาก็ไล่ออกหรอก”

“ผมยืนมองอั้มเดินเข้าหอก่อนล่ะกัน ไม่ไว้ใจ เดี๋ยวมีคนเดินสวนมาอั้มจะทำมิดีมิร้ายเขา” คนมาส่งยังคงกวนประสาทตามนิสัย แต่ความจริงที่อยากเห็นเธอคนนั้นเข้าหอไปต่อหน้าเพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพของอัมพิกา
รู้สึกว่าที่หอเงียบๆ คนคงยังไม่กลับมา หน้าหอก็มีแต่ต้นไม้รก ถ้ามีคนมาแอบอยู่ก็คงยากที่จะรู้

“อีตาบ้า เห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย”
“ก็เป็นตัวประหลาดมีหน้าตาเป็นอาวุธ และอารมณ์ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ผมเลยกลัวว่าถ้าอั้มของขึ้นขึ้นมา เที่ยวประทุษร้ายคนเขาไปทั่ว เปลี่ยวๆเงียบๆแบบนี้เดี๋ยวได้ฆ่าหมกป่าใครเข้าให้”

“ฆ่านายนั่นแหละคนแรก กวนประสาทดีนัก” หญิงสาวไม่พูดเปล่ารั่วกำปั้นน้อยๆใส่คนตรงหน้า ตั้งใจว่าจะเอาให้เจ็บกว่าที่เคยทำ นายนี่จะได้เข็ดเลิกพูดจากวนโมโหซะที

“โอ้ย….เจ็บ..” คราวที่แล้วว่าหนักแล้วนะคราวนี้หนักกว่าอีก ทำไมกำปั้นน้อยๆ มันมีฤทธิ์ขนาดนี้ แต่นิติรุตต์ก็ไม่ปล่อยตัวเองเป็นเหยื่อนานนักหรอก โชคดีที่ตอนนี้มือว่างเลยรวบสองกำปั้นเล็กมาไว้ซะเลย ดูซิจะแผลงฤทธิ์ท่าไหนอีก

“ปล่อยนะ..” คนที่กำปั้นสิ้นฤทธิ์เริ่มรู้ตัวว่ากลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พยายามฝืนเอามือตัวเองออกมาก็ช่างยากเย็น เรี่ยวแรงมันไปไหนหมดนะ มีแต่ความรู้สึกประหม่า ขัดเขิน ไม่กล้ามองตาวาวๆของอีกฝ่าย

“ปล่อยก็โง่ซิ เดี๋ยวอั้มทุบผมอีกล่ะ” นั่นน่ะซิปล่อยให้โง่เหรอ โอกาสดีๆอย่างนี้มีบ่อยที่ไหน
“ไม่ทุบแล้ว ปล่อยอั้มเถอะนะรุตต์นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก” อัมพิกาอ้อนวอนเสียงอ่อน

“เห็นแล้วไง ” นิติรุตต์ยังคงจับมือทั้งสองของหญิงสาวไว้แน่น ยิ้มพราว
“ก็ เดี๋ยวเขาเข้าใจผิด หาว่าเราเป็นอะไรกัน”

“แล้วเราเป็นอะไรกันล่ะ” คนถามทำสุ่มเสียงเรียบแต่คนที่ถูกถามน่ะซิต้องคิดหนัก

จะว่านายนั่นเป็นเพื่อนก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ เป็นศัตรูก็ไม่เชิง เป็นอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ ตั้งแต่เกิดมาก็มีนายนี่แหละที่ทำให้ใจเต้นโครมคราม เขินอายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็นายนี่อีกเหมือนกันที่ทำให้เรากลายเป็นคนไร้เหตุผลบ่อยครั้ง

“ไม่รู้…” ตอบได้เท่านั้น เพราะไม่รู้จริงๆนี่นา
“ไม่เป็นไร อั้มอยากให้ผมเป็นอะไร ผมเป็นได้หมดแหละ อ่ะ ไม่แกล้งแล้ว ขึ้นหอได้แล้วนะ ฝันดีครับ” นิติรุตต์กล่าวอำลาพร้อมปล่อยมือหญิงสาวง่ายดาย

“เอ่อ ขอบใจที่มาส่งนะ เดินกลับดีๆล่ะ” พูดเสร็จอัมพิกาก็วิ่งเข้าหอแบบไม่เหลียวหลัง ปล่อยให้อีกคนมองส่งตายิ้มพรายก่อนจะกลับไปทำงานด้วยกำลังใจเกินร้อย

เข้าห้องปุ๊บ ไม่ปรากฏเงารูมเมตแสดงว่ายังไม่กลับ หญิงสาวล้มตัวนอนมองพระจันทร์ดวงโตที่ข้างหน้าต่าง ไออุ่นๆ ของนายนั่นยังติดมือมาอยู่เลย ก็มือทั้งสองข้างที่กำลังเท้าคางอยู่นี่ไง เลยทำให้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีก นึกถึงคำพูดนายนั่นที่ว่า

“อั้มอยากให้ผมเป็นอะไร ผมเป็นได้หมดแหละ” แล้วเราอยากให้เขาเป็นอะไรล่ะ จนถึงตอนนี้หญิงสาวก็ยังหาคำตอบไม่ให้ตัวเองไม่ได้

อัมพิกายิ้มสดใสกับพระจันทร์ ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกดีจังนะ ทั้งที่เพิ่งถูกกวนประสาทในรอบอาทิตย์ที่ผ่านมา คงเพราะเราไปลอยกระทงสักการะเจ้าแม่คงคามั้ง ผลบุญเลยทำให้สดชื่น

สวัสดีค่ะลูกค้าร้านไออุ่น ทั้งขาจรและขาประจำ
วันนี้ข้าน้อยเอากาแฟหวานๆมาแจกค่ะ เผื่อใครที่โมโหหนูอั้มจากตอนที่แล้วจะได้อารมณ์ดี อิอิ

ผ่านมาก็ทักทายกันบ้างนะคะ

 

Create Date : 01 กรกฎาคม 2552		9 comments
Last Update : 1 กรกฎาคม 2552 0:30:14 น.
Counter : 344 Pageviews.
Share Tweet