เฮ้อ…..อัมพิการะบายลมหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดนายกะล่อนนั่นก็ไปพ้นๆซะที ง่ายๆแค่ซุ่มตัวเลข 7 ตัวมาเรียงต่อจาก 089 ก็เท่านั้น

หวังว่าไอ้เบอร์นั่นมันคงยังไม่เปิดให้บริการนะ สงสารคนรับแย่เลย แค่รู้ว่า เป็นหนึ่ง แอบนอกใจนีจริงๆ พร้อมทั้งได้ชื่อแม่สาวคนนั้นก็คงไม่ยากที่จะสืบแล้วล่ะ จำเป็นอะไรที่จะต้องไปนั่งให้ ‘อีตาลามโรคจิต’ ใช้สายตาแทะโลม

เมขลา น่าจะเป็นคนเดียวกับน้องคนเมื่อวาน แล้วเบอร์ที่นีโทรออกแล้วถึงกับอึ้งอาจเป็นเบอร์ของเป็นหนึ่ง แล้วไอ้ที่เป็นหนึ่งผิดนัดอีกล่ะ มันต้องเกี่ยวกันแน่ๆ แต่เกี่ยวกันยังไงอย่างไร สายลับอัมพิกา ยังคงต้องขบคิดอีกมาก

หนึ่งนะหนึ่ง เห็นท่าอย่างกับเจ้าชายกลายร่างเป็นซาตานไปซะแล้ว สงสารก็แต่นีไม่เคยวอกแวกกับใครที่ไหน คงเสียใจมากที่ถูกทรยศ แล้วภาพของนาย ‘ลามโรคจิต’ ก็แทรกเข้ามา เวลาอยู่กับนีคงปลอมตัวเป็นเจ้าชาย พอเกี้ยวสาวอื่นก็คงทำท่าอุบาทว์แบบนายนั่นเมื่อครู่แน่ๆ

ผู้ชายกะล่อน ผู้ชายเห็นแก่ตัว ชอบเอาเปรียบ ไว้ใจไม่ได้ ไม่มีแฟนอย่างที่เราเป็นอยู่ดีที่สุดแล้ว ในเมื่อนอกจากพ่อกับพี่ อัมพิกาไม่คิดว่าจะมีผู้ชายหน้าไหนจริงใจกับเธออีก เก็บหัวใจไว้กับตัวดีกว่า เห็นไหมเผลอให้ใครเขาไปแบบนีก็ถูกเอาไปปู้ยี่ปู้ยำ

ด้วยคิดอะไรเพลินจึงไม่ได้สังเกตว่าตัวเองไม่ได้เดินในทิศทางที่เดินเข้ามา แต่ดันเดินวนมาด้านหลังตึกเก่า ของคณะรัฐศาสตร์มีแต่ต้นไม้รกริมกำแพงไม่มีคน ‘โธ่! ยัยอั้ม อย่าบอกนะว่าเธอหลงทาง’ เพราะตั้งใจจะเดินคนละทางกับนายลามโรคจิตแท้ๆเชียว ถ้าไปทางที่นายนั่นไปป่านนี้ก็คงออกไปแล้ว เลยกลายเป็นว่าเดินลึกเข้ามาอีก หันหน้าหันหลัง เห็นช่องระหว่างตึกใกล้ๆพอจะทะลุไปข้างหน้าได้ ไปทางนี้ล่ะกันจะได้ไม่ต้องเดินอ้อมอีก

เมื่อก้าวเข้ามาในช่องนี้อัมพิการู้สึกราวกับหลุดสู่หุบหมาหอน เพราะเป็นทางยาวอยู่ระหว่างตึกใหญ่สูง 7 ชั้น กับตึกเก่าๆสูง 2 ชั้นได้ กว้างประมาณสี่เมตร แต่มีวัสดุพวกเศษไม้เศษเหล็กกองขยะเรียงรายเลยเหลือทางให้เดินจริงๆไม่ถึงเมตร

แถมไอ้ที่พอจะเดินได้ยังเป็นทางระบายน้ำ บางช่วงปิดฝาท่อไว้หมิ่นเหม่ ซ้ำปากทางด้านนู้นยังมีต้นไทรขนาดใหญ่บังไว้จนมองไม่เห็นผู้คนที่อยู่หน้าตึก หญิงสาวพยายามไม่คิดถึงสิ่งที่เธอกลัวที่สุด ‘คงไม่มีเจ้า ปีเตอร์ หรอกนะ’

อัมพิกาพยายามกวาดสายตาไปแถวกองขยะอย่างระแวง เธอตั้งใจว่าจะไม่ทำสุ่มเสียงไปปลุก เจ้าปีเตอร์ ให้ตื่นขึ้นมากระพือปีกได้เลย เลยต้องเดินระวังหน่อยกลัวเหยียบมันเข้าด้วย ใจเต้นตึกตัก แล้วเพียงชั่ววินาทีมันก็ตกไปอยู่ตาตุ่ม

“กรี๊ด...”

เพราะรู้สึกว่ามีอะไรมาจับ หรือมาเกาะ ที่ข้อมือจากด้านหลัง หญิงสาวหวีดร้อง แต่ส่งเสียงออกไปได้แป๊บเดียวเท่านั้น ปากก็ถูกตะปบด้วยฝ่ามือลึกลับรู้สึกว่าศรีษะของตัวเองชนกับแผ่นอกของใครคนนั้น งั้นไอ้ที่เกาะมือก็ไม่ใช่เจ้าปีเตอร์อย่างที่คิดไว้แต่แรก

แต่ใครล่ะ พวกโรคจิตรึเปล่า อัมพิกาพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ แล้วก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อที่ข้างหู ก่อนจะถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ

“อั้ม ผมเอง” ผมน่ะผมไหน เมื่อเป็นอิสระอัมพิกาหันกลับไปมอง แล้วก็ต้องโมโหตวาดกลับ

“โอ้ย เล่นอะไรน่ะรุตต์ อั้มตกใจหมดเลยนะ”

“ก็สะกิดเรียกแล้ว อั้มกรี๊ดทำไมล่ะ ผมตกใจเสียงกรี๊ดอั้มก็เลยปิดปากไว้ก่อน”

“ทำไมไม่ส่งเสียงเรียก วันหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ” โธ่! วันนี้วันซวยจริงๆด้วยเจอแต่ผู้ชายบ้าๆ นายนี่จะเหมือนเป็นหนึ่งกับนายลามโรคจิตด้วยหรือเปล่า แต่จากการกระทำเมื่อครู่ มันเอาเปรียบกันชัดๆ เห็นว่าตัวเองมีแรงเยอะกว่าเหรอ หญิงสาวเอ็ดอึงในใจ ก่อนจะเดินหน้าแบบไม่เหลียวหลัง แต่แล้วก็ไปไหนไม่รอดเมื่อข้อมือถูกยึดไว้อีกครั้ง

“จะรีบไปไหน คุยกันก่อนซิอั้ม” นิติรุตต์เสียงแข็งเมื่อเห็นอัมพิกาตั้งท่าเดินหนี ความจริงเขาเห็นเธอมานานแล้ว ตั้งแต่นั่งทำตาหวานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรามฤทธิ์ใต้ตึกใหม่ ชายหนุ่มแอบมองเงียบๆจนเห็นทั้งคู่ลุกขึ้นเดินไปด้วยกันสักพักก็แยกทาง เขาจึงสะกดรอยตามอัมพิกามาที่นี่

นิติรุตต์ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกตอนนั้นว่าอะไร จะว่าโกรธ อัมพิกาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ หรืออาจจะน้อยใจเพราะร้อยวันพันปีไม่เห็นอัมพิกาคิดจะมาเหยียบรัฐศาสตร์ ซ้ำยังไม่เห็นเคยยิ้มให้เขาแบบที่ให้รามฤทธิ์เลย เจอหน้าเป็นต้องแยกเขี้ยว

แล้วไอ้ที่อยากตะบันหน้ารามฤทธิ์อีกล่ะจะเรียกว่าอะไร ปกติแม้จะรู้ว่านายนั่นไม่กินเส้นกับเป็นหนึ่ง แต่นิติรุตต์กับรามฤทธิ์ก็ไม่ได้มีเรื่องราวอะไรกันนายนั่นจะทำตัวแบบไหนก็ไม่เกี่ยวกัน จนเมื่อสักครู่นี่แหละที่อยากสาปให้นายรามฤทธิ์หายสาบสูญ ไม่อยากให้มาทำเฟริตกับอัมพิกา พอๆกับไม่อยากให้อัมพิกาคุยกับนายนั่นด้วย

‘หวง’ กับ ’หึง’ คงจะเป็นคำตอบที่ใกล้กับความรู้สึกมากที่สุด แต่ถ้าจะบอกเธอตรงหน้าว่า เขาหวง เขาหึง ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน ก็คงเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เอาสิทธิ์อะไรมาอ้าง ก็เธอเล่นพูดอยู่ตลอดเวลา เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

“ปล่อยนะ ถือดียังไงมาจับมืออั้ม” อัมพิกาขู่ฟ่อ ตอนนี้เธอกลายแม่เสือสาวที่เลือด ‘เฟมินิสต์’ ขึ้นสูงปรี๊ด ผู้ชายกะล่อน ผู้ชายเห็นแก่ตัว หลงตัวเอง ไว้ใจไม่ได้ ชอบกดขี่ เอาเปรียบผู้หญิง หญิงสาวคิดไปว่านิติรุตต์ก็คงไม่ต่างจากคนพวกนั้น

“อั้มไปรู้จักสนิทสนมกับ รามฤทธิ์ ตั้งแต่เมื่อไหร่” คราวนี้ชายหนุ่มรวบมือทั้งสองข้างของอัมพิกาไว้เพราะถ้าจับแค่ข้างเดียวเธอก็จะเอามืออีกข้างมา จิก หยิก ข่วน เพื่อตัดปัญหา นิติรุตต์จึงไม่ยอมให้มือของหญิงสาวเป็นอิสระ

“รุตต์บอกอั้มก่อนได้ไหมล่ะว่า เมขลา เป็นใคร?” เจอเข้าไม้นี้นิติรุตต์ถึงกับอึ้ง นี่อัมพิกาไปรู้ชื่อจริงของเมขลามาจากไหน เอ รึจะจากนายราม หนึ่งเอ๊ย เอ็งแย่แน่ นึกถึงหน้าจ๋อยๆของเพื่อนตอนเช้าที่เขาเอามือถือไปฝากคืนเมขลาพร้อมเล่าเรื่องราวให้ฟัง แม้จะรู้ว่าเพื่อนตัวเองผิดเต็มประตู แต่เมื่อมันบอกว่ามันตกลงเลิกกับเมขลาเป็นที่เรียบร้อย ทุกอย่างคงราบรื่นถ้าไม่มีเรื่องราว ‘จับได้’ ซะก่อน

“โธ่! นั่นมันเรื่องของคนอื่นนะอั้ม อย่าไปยุ่งกับเขาเลย เอาเรื่องของอั้มดีกว่า ผมขอเตือนนะว่าอย่าไปยุ่งกับนายราม ให้มากนัก รามฤทธิ์เป็นคนที่อันตรายมาก โดยเฉพาะกับผู้หญิง”

“แล้วเป็นหนึ่งเพื่อนรุตต์ล่ะ ดีนักเหรอ?”
“อั้มใจเย็นๆ แล้วฟังเหตุผลกันบ้างซิ อย่าเอาแต่อารมณ์” เขายอมรับก็ได้ว่าเป็นหนึ่งเจ้าชู้แต่ก็เป็นแบบเจรจาพาทีไปเรื่อยอาจมีควงสาวไปเลี้ยงข้าว ดูหนัง ดูคอนเสิร์ต แต่ไม่ใช่หลอกพาขึ้นเตียงแบบรามฤทธิ์ ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาอยากเตือนเธอคนนี้

“ว่าอั้มยุ่งเรื่องคนอื่น ว่าอั้มไม่มีเหตุผล มีอะไรจะว่าอีกไหม”

“โธ่ ผมไม่ได้จะว่าอั้ม แค่เตือนเท่านั้น”

“ทำไมไม่เตือนตั้งแต่ตอนเป็นหนึ่งแอบคบน้องคนนั้นล่ะ เห็นแก่ตัว เอาเปรียบ มักมาก ชั่วร้ายที่สุด ทั้งรุตต์ทั้งหนึ่งนั่นแหละ”

“คงมีแต่ นายรามฤทธิ์ มั้งที่ดูดีในสายตาอั้ม” หลังจากพยายามข่มอารมณ์มานาน นิติรุตต์ก็หมดความพยายาม ชายหนุ่มลืมตัวตวาดเสียงห้วน

“ก็ดีกว่าคนกะล่อนหลายใจอย่างนายหนึ่งเพื่อนรุตต์แล้วกัน อย่างน้อยเขาก็ไม่เข้าข้างปกป้องผู้ชายด้วยกันเหมือนรุตต์” ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามดังมา อัมพิกาเลยแว๊ดกลับด้วยเสียงแหลมสูง ทั้งที่รู้ตัวเองอยู่หรอกว่าไม่มีทางจะไปข้องเกี่ยวกับรามฤทธิ์อีกแล้ว แต่มีรึคนอย่างอัมพิกาจะยอมแพ้

“หึ..ดีกว่า ให้ผมเดานะ อั้มคงรู้จักนายนั่นได้ไม่นานใช่ไหม อั้มไม่รู้เหรอ นายรามน่ะมันเสือผู้หญิง”

“แล้วหนึ่งล่ะ เรียกว่าอะไร มีนีอยู่ทั้งคนก็ยังหาเล็กหาน้อยไปทั่ว ก็ไม่ต่างกันหรอก อย่าเอาแต่ว่าคนอื่นเขาอย่างเดียวซิ เพื่อนตัวเองน่ะหัดดูซะบ้าง”

“ไอ้หนึ่งมันไม่เคยเที่ยวไปหลอก..เอ่อ….ใคร แต่หมอนั่นไม่ใช่” นิติรุตต์เลี่ยงที่จะไม่เอ่ยคำว่า ‘ฟัน’ ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นการสุภาพหรือเปล่าถ้าจะพูดเรื่องแบบนี้กับผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกับเรื่องคาวๆอย่างคนตรงหน้า

“ก็หลอกนีอยู่นี่ไง สนุกกันนักเหรอ ร่วมมือกันสวมเขาให้เพื่อนอั้ม รุตต์ก็คงเป็นเหมือนหนึ่ง กะล่อนปลิ้นปล้อน ชอบทำร้ายเอาเปรียบผู้หญิง อั้มว่าทั้งรุตต์และหนึ่งนั่นแหละที่ไม่น่ายุ่งด้วย” อัมพิกายังคงเถียงไม่ลดละ

นิติรุตต์ถอนหายใจเฮือก กับความไม่ยอมฟังอะไรของเธอ ชายหนุ่มแค่อยากเตือนอัมพิกาเรื่อง รามฤทธิ์ และไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับนลินีและเป็นหนึ่งให้มากนัก เขาจะรักเขาจะเลิกก็ปล่อยเขาไปให้เป็นเรื่องของคนสองคนตัดสินใจกันเอง

“ผมไม่ได้ร่วมมือกับใครน่ะ ทำไมอั้มพูดไม่รู้ฟังบ้างเลย”

“ว่าอั้มพูดไม่รู้เรื่อง แล้วมาพูดกับอั้มทำไม ปล่อยนะ ปล่อยอั้มเดี๋ยวนี้” อัมพิกาบิดข้อมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายยึดไว้แน่นหนาส่ายไปมาแรงๆนับครั้งไม่ถ้วนจนเจ็บข้อมือตัวเอง ฝ่ายคนจับก็เจ็บเหมือนกันแต่เจ็บที่หัวใจ จนในที่สุดนิติรุตต์ก็ยอมปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ

“จำไว้ด้วยต่อไปไม่ต้องมายุ่งกับอั้มอีก” อัมพิกาตะโกนใส่หน้าก่อนจะออกวิ่งไปทิศทางหน้าตึก แต่หญิงสาวก็วิ่งไปได้เพียงห้าก้าวเท่านั้น



“ว๊าย…”



นิติรุตต์ได้ยินเพียงเสียง ว๊ายสั้นๆและไม่ดังมาก หลังจากนั้นคนร้องก็ยืนนิ่ง ทั้งที่ถ้าเป็นปกติอัมพิกาน่าจะวิ่งหนีเขาแบบไม่เห็นฝุ่นไปแล้ว นึกสงสัยเลยเดินเข้าไปดู

แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มออกอีกครั้ง ซ้ำยังกลั้นหัวเราะแทบตาย ตะกี้ยังตวาดแว๊ดๆเป็นแม่เสืออยู่เลย พอตอนนี้ไหงกลายเป็นกระต่ายน้อยติดกับได้ล่ะ สภาพของอัมพิกาที่เขาเห็นคือ หน้าแดงถึงแดงจัดตั้งแต่คอไปถึงหู ปากเม้มส่งเสียงอู้อี้จากในลำคอ หลับตาปี๋จนหน้าย่น มือสองข้างกำแน่นส่ายไปมาในอากาศ

อัมพิกากำลังตกใจสุดขีดจนสั่นไปทั้งตัว ก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่พอมองเจ้า ‘ตัวการ’ มันก็น่าขำ ‘อั้ม นะอั้ม เห็นเก่งกล้าสารพัด กลัวอะไรกับไอ้แมลงสาปตัวนิดเดียว’ ตอนนี้เขาไม่เหลือความขุ่นข้องหมองใจกับเธอคนนี้อีกแล้ว กลัวแต่เธอจะช็อคไปน่ะซิ

“อื้อๆๆๆ”
หญิงสาวพยายามจะบอกว่า ‘เอามันออกไปให้ที’ อัมพิกาไม่กล้าเปิดปากร้อง เหมือนกับที่ไม่กล้าลืมตากลัวเจ้า ‘ปีเตอร์’ มันจะไต่เข้าไป แค่มันบินหลามาเกาะหน้าตำตาก็แทบจะบ้าแล้ว รู้สึกขยะแขยงขนลุกขนพองเมื่อเจ้าปีเตอร์เอาขาหนามๆของมันออกเดินเล่นบนแก้ม ไหนจะกลิ่นฉุนน่าสะอิดสะเอียนของมันก็ทำให้เธอต้องกลั้นลมหายใจ

“อยู่เฉยๆ นะอั้ม” พูดเสร็จปุ๊บนิติรุตต์ก็เอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้ดีดเจ้าวายร้ายอย่างแรง พอพ้นมือเจ้าตัวแสบก็กระพือปีกบินหลา มุ่งหน้าไปที่กองขยะ

“มันไปแล้วอั้ม ไม่มีอะไรแล้ว” สิ้นเสียงนิติรุตต์ อัมพิกาค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นแต่ยังไม่กล้าสูดลมหายใจ ความรู้สึกสกปรกยังติดอยู่ที่แก้มทั้งสัมผัสที่น่าขยะแขยงไหนจะกลิ่นอีก ป่านนี้แก้มเราคงเหม็นเป็นกลิ่นเจ้านั่น หญิงสาวแทบอยากเอามีดมาเฉือนส่วนนั่นทิ้งเสียจริงถ้ามันจะงอกใหม่ได้นะ

“เอามือไปบีบจมูกทำไมอั้ม แล้วทำไมเอาผ้าไปขยี้แก้มซะแรงเลยล่ะ เดี๋ยวก็ถลอกหรอก” นิติรุตต์ร้องถามเมื่อเห็นอัมพิกาเอามือบีบจมูกตัวเองจนแดงกล่ำ ซ้ำยังควักผ้าเช็ดหน้ามาขัดถูแก้มตัวเองแรงๆ

“มันเหม็น อั้มเกลียดกลิ่นมัน” หญิงสาวพูดด้วยเสียงอู้อี้เพราะยังไม่ยอมใช้จมูกหายใจ แม้เจ้านั่นจะจากไปแล้วแต่ก็ยังขนลุก เธอต้องการจะเช็ดจนแน่ใจว่าสะอาดเกลี้ยง พอดีคนถามเหลือบเห็นก๊อกน้ำที่ริมกำแพง จึ่งหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาบ้างเดินไปเปิดน้ำใส่จนชุ่ม

“ไหนดูซิ” ชายหนุ่มจับมือทั้งสองข้างที่อัมพิกาใช้ทารุณตัวเอง เข้าใจอยู่หรอกว่าหญิงสาวกำลังลืมตัว สงสัยจะเกลียดแมลงสาปขนาดหนัก เพราะหวังจะให้อัมพิกาหยุดการกระทำที่รังแต่จะเจ็บตัว จึงนำเอาผ้าเปียกน้ำเช็ดวนทั่ววงหน้าของหญิงสาว

หลังจากเช็ดเสร็จ นิติรุตต์ก้มหน้าลงมาใกล้แก้มแดงๆ หยุดปลายจมูกโด่งของเขาให้อยู่ห่างผิวเนียนใสสีชมพูเข้มเพียงครึ่งเซนเพื่อพิสูจน์กลิ่น คนพิสูจน์ต้องคอยระวังไม่ให้จมูกตัวเองไปโดนบริเวณที่ต้องการพิสูจน์ เดี๋ยวมันจะไม่ใช่การ ‘ดม’ ก่อนตีขรึมบอกเสียงเรียบ

“ไม่เห็นเหม็นเลยอั้ม” แก้มอัมพิกาไม่เหม็นสักนิดมีแต่กลิ่นแป้งเหมือนนมเด็ก หอมชื่นใจดีออก รู้สึกรักเจ้าแมลงสาปขึ้นมาซะแล้ว

ฝ่ายคนเกลียดแมลงสาปเอาแต่ยืนตัวแข็งใจเต้นโครมคราม ตั้งแต่ที่นายนั่นเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ ไหนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ โชคดีหน่อยที่เขายืดตัวกลับไปแบบเก่า หญิงสาวสะบัดหน้าหนีออกวิ่ง ความจริงตอนนี้ไม่ได้โมโหเท่าไหร่แล้ว แต่เขินอายมากกว่า อยู่ๆนายนั่นก็มา ‘ดม’ แก้มเรา

นิติรุตต์ลืมคิดไปว่ากระต่ายติดบ่วงน่ะพอเขาช่วยให้หลุดออกมา ก็สามารถกระโดดหนีได้ จะตามก็อาจทันแต่ไม่ดีกว่าปล่อยให้อัมพิกาไปสงบสติอารมณ์ แล้วค่อยว่ากันใหม่ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น เราเองก็กลายเป็นคนใจร้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คิดขนาดอยากตะบันหน้า รามฤทธิ์ ตอนที่เห็นนั่งคุยกับอัมพิกา แต่ก่อนไม่เห็นเราเป็นแบบนี้เลย

คนปล่อยกระต่ายหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าเปียกน้ำขึ้นมาแนบจมูกนึกไปถึงดวงหน้าที่ผ้าผืนนี้ได้รับใช้เมื่อครู่ “อั้มรู้ไหม? ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้อั้มเลย ขนาดเวลาโกรธยังน่าดู แล้วถ้าเขาเห็นเวลาอั้มอ้อนๆ เขินๆ ล่ะ ผมไม่อยากให้ใครเข้ารู้ว่าอั้มน่ารักขนาดไหน”

สวัสดีค่ะ ลูกค้าที่น่ารัก

วันนี้นำเสนอกาแฟอีกแก้วที่ใครๆก็ถามถึง เป็นกาแฟร้อนเหมาะกับสภาพฝนตก หวัด 2009 ระบาด ของช่วงนี้จริงๆเลย

(แต่ไม่รู้จะเข้ากับตอนที่ลงรึเปล่า เพราะเรื่องราวอยู่นอกร้านไออุ่นและไม่มีกาแฟสักแก้ว แต่รับประกันว่าหวานและมันไม่แพ้กัน อิๆ)

ขอให้ลูกค้าร้านไออุ่นมีสุขภาพดีนะคะ ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ

Create Date : 10 กรกฎาคม 2552
Last Update : 10 กรกฎาคม 2552 1:09:08 น.		7 comments
Counter : 371 Pageviews.
Share Tweet