เพราะเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ซ้ำพนักงานประจำยังเหลืออยู่เพียงสองคน ดังนั้นตรีโกณซึ่งไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะชี้นิ้วสั่งได้จึงต้องวิ่งวุ่น จะว่าท่าน ผจก.เอาเปรียบก็ไม่ได้เพราะถ้าให้ขานั้นวิ่งเสริฟของวิ่งรับลูกค้าไม่เกินสามรายเป็นได้หอบพุงกระเพื่อมแน่ ฉะนั้นเขาจึงรับหน้าที่รับออร์เดอร์และเสริฟซะเอง ส่วนท่านสมบูรณ์ปล่อยให้ชงกาแฟเช็ดโต๊ะเก็บถ้วยชามไปล้างก็พอแล้ว โชคดีหน่อยพอห้าโมงมีเด็กมาทำงานล่วงเวลาช่วยแบ่งเบางานไปได้โข

“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ” ตรีโกณเข้าทักทายกลุ่มลูกค้าสาวอย่างร่าเริง แม้จะแสนเหนื่อยแต่ตรีโกณก็ยังปฏิบัติหน้าที่ด้วยดีเสมอ เช่นเดียวกับเจ้าวิทยุ ดีเจเสียงเท่ห์และสปอร์ตโมษณายืดยาว

“สั่งเร้วพวกเรา ไม่ต้องเกรงใจ เพราะชั้นไม่ใช่เจ้าภาพ” พิริยาพรกระตือรือร้นคว้าเมนูไปดูราวกับเป็นเจ้าภาพซะเอง

“เอาขนมปังปิ้งพริกเผาหมูหยองสองที่ บราวนี่ช็อคโกแลตสี่ แล้วก็…..”
“สั่งอะไรเยอะแยะยัยเปิ้ล กินหมดเหรอ” เมื่อเห็นว่าแม่เพื่อนตัวดีตั้งท่าจะเหมาร้าน อัมพิกาก็อดรนทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยปาก ถ้าเจ้าภาพตัวจริงมาเห็นเข้าน่าเกลียดตายเลย จะหาว่าบรรดาเพื่อนแฟนเห็นแก่กินไม่มีน้ำใจรอ

“ฉันสั่งเผื่อพวกแกด้วยไง ใช่จะกินคนเดียวซะเมื่อไหร่ พี่ขาไอ้ snowy christmas มันเป็นยังไงคะ” พิริยาพรยังไม่ลดละ ส่ายตาไปเห็นกระดาน special menu ขึ้นรายการเครื่องดื่มชื่อแปลกๆ อดใจไม่ได้เอ่ยถามถ้าน่าสนใจจะได้สั่ง

“เป็นนมเย็นปั่นผสมไอศครีมรสสตรอเบอร์รี่ มีแยมสตรอเบอร์รี่หย่อนก้นแก้ว ปิดหน้าด้วยวิปครีมแล้วก็ลูกสตรอเบอร์รี่อีกที หน้าตาน่ารักมากเลยนะครับ เวลาทานให้เอาช้อนตักแยมสตรอเบอร์รี่ทานพร้อมกับไอศครีมปั่น รสชาติจะออกเปรี้ยว หวาน มันส์ หอม ทางร้านเราคิดขึ้นมารับเทศกาลคริสต์มาส เห็นปีนี้ไม่ค่อยหนาวเลยเพิ่มความเย็นซะหน่อย”

หลังฟังคำบรรยายที่เรียกน้ำลายทั้งสี่สาวก็สามัคคีสั่งเจ้า snowy christmas มาลิ้มลองก่อนบริกรจะจากไป แม่คนช่างพูดยังอุตส่าห์เน้นย้ำ
“พี่ขา…….บอกนายคนชงด้วยนะคะ ถ้าไม่อร่อย ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนเขย”

“ยัยเปิ้ล เอาอีกแล้วนะฉันบอกแกตั้งกี่หน จำบ้างซิ” อัมพิกาเริ่มโมโห อุตส่าห์อารมณ์ชื่นแล้วเชียว เพื่อนตัวดีทำพิษอีกจนได้

“เดือดร้อนอะไรไม่ทราบ ยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลยน่ะ กินปูนร้อนท้อง” พิริยาพรลอยหน้าสวนเข้าให้เห็นอีกฝ่ายเถียงไม่ออก หญิงสาวกระหยิ่มในใจ ‘สะใจจริ๊ง…’

ระหว่างที่รออาหารทั้งสี่สาวนั่งฟังเพลงไปพลาง พิริยาพรก็ควักเอามือถือที่รุ่นน้องคนนั้นทำตกเอาไว้จิ้มๆสักพักก็โวยวายว่าไม่รู้จะปลดล็อคปุ่มกดยังไง เธอมันเป็นคนประเภท ‘โลเทค’ ซะด้วยซิ ไอ้มือถือที่ใช้อยู่ก็เป็นรุ่นกลางเก่ากลางใหม่หน้าตาธรรมดา

นลินีขอเอาไปดูบ้างเพราะเธอพอจะคุ้นเคย มันเป็นรุ่นเดียวกับที่เป็นหนึ่งใช้ หลังจากปลดล็อคได้หญิงสาวก็กดไปดูเบอร์โทรออกเลือกเอาเบอร์ล่าสุดกะว่าจะโทรไปบอกคนนั้นให้บอกเจ้าของอีกที

“เอ๊ะ! ….”

“อะไรเหรอนี?” เห็นนลินีชะงักไปอัมพิกาจึงสงสัย สังเกตหน้าเพื่อนเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง

“โทรไปหาเขาเลยซินี แล้วบอกให้เขาบอกน้องคนนั้นมาเอาที่นี่หรือที่มอ.ก็ได้” ยุวดีเสริม

นลินีกลั้นใจกดโทรออกจากเบอร์ที่เครื่องโทรออกล่าสุด หญิงสาวพยายามฝืนไม่ให้เสียงและมือสั่น ระหว่างต่อคลื่นสัญญาณ จิตใจก็ว้าวุ่นไปสารพัด

‘เด็กคนนี้รู้จักเป็นหนึ่ง เขาเป็นอะไรกันนะ คบกันแบบไหน เขาอาจรู้จักกันแบบนักศึกษาร่วมสถาบันก็ได้ เป็นหนึ่งรู้จักคนเยอะจะตาย แต่เวลาล่าสุดที่เครื่องนี้โทรไปหาเป็นหนึ่งก็เมื่อเที่ยงนี้เองนะ ไม่น่าอย่าบ้าซิยัยนี’

เมื่อสายติดนลินีก็แทบหายใจไม่ออกฝ่ายนู้นรับสายกรอกเสียงมาแบบไม่เป็นทางการ

“เม โทรมามีอะไรรึเปล่า พี่กำลังรีบ มีนัดกับนีน่ะ” ด้วยความตกใจและไม่รู้จะพูดอะไรดีนลินีกดวางสาย ‘น้องคนนั้นชื่อ เม จากน้ำเสียงของหนึ่งเขาคงสนิทกันทีเดียว และที่สำคัญน้องคนนั้นคงรู้เรื่องเธอกับเป็นหนึ่งด้วยซิ ’

“ไม่มีคนรับเหรอ ไม่เห็นนีพูดอะไรเลย ลองเบอร์อื่นก็ได้นี่” คนอื่นๆอาจไม่รู้ถึงความผิดปกติ แต่อัมพิกาสังเกตได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกแน่ๆ ไม่นั้นนลินีไม่อึ้งขนาดนี้ ยังไม่ทันที่ใครจะทำอะไรก็มีเสียงสายเข้าจากมือถือเจ้าปัญหา ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน “รับซินี รับเลย” นลินีกดปุ่มรับสายก่อนจะยกโทรศัพท์แนบหู

“เป็นอะไรหรือเปล่าเม ทำไมเมื่อกี้วางสายล่ะ”
“…!….” ไม่มีเสียงตอบจากนลินี ผู้ที่กำลังเอามืออีกข้างบีบต้นขาตัวเองแน่น

“เม อย่าไม่พูดไม่จาแบบนี้ซิ ” เสียงในโทรศัพท์ที่นลินีได้ยินนั้นแสนจะสั่นพร่า คงคล้ายๆหัวใจนลินีที่พร่าไหวเช่นกัน

“พี่เข้าใจว่าเมเสียใจมาก พี่ก็ไม่ต่างกันหรอก แรกๆมันอาจเจ็บหน่อย แต่ต่อไปมันจะดีขึ้น พี่ขอให้เมอดทน อย่าคิดมากรักตัวเองให้มากๆ”

“…!….”

“พูดอะไรบ้างซิเม…อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้ พี่เป็นห่วงเรานะรู้ไหม พี่เสียใจนะแต่เราจบกันวันนี้ดีที่สุดแล้ว ” นลินีกดวางสายแล้วเลยปิดโทรศัพท์ซะเลย ไม่ต้องการจะรับฟังอีกแล้ว แค่นี้ก็เกินพอ

“นีทำไมไม่บอกเขาล่ะ ให้น้องคนนั้นมาเอาโทรศัพท์คืน” อัมพิกาซักไซร้
“ไม่เป็นไรหรอกอั้ม เรารู้แล้วว่าจะฝากใครไปคืนได้” นลินีตอบกลับบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น หญิงสาวไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอาการที่เธอเป็นอยู่เรียกว่าช๊อคหรือเปล่า ทั้งใจทั้งกายมันชาๆยังไงไม่รู้

“รู้ได้ไงล่ะนี” คราวนี้เป็นพิริยาพรที่สอบสืบ แต่ยังไม่ทันที่นลินีจะชี้แจ้งการ ล่วงรู้ ของตัวเอง เสียงโทรศัพท์ของเธอเองก็ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อของเบอร์ที่เรียกเข้านลินีก็สูดหายใจหนักยาวก่อนจะกดรับ

“สวัสดีค่ะ”

“นีครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนมากเลย คงไปตามที่นัดไม่ได้ขอโทษจริงๆนะนี เอาไว้วันหลังนะ รับรองไม่พลาดแน่ แล้วนี่อยู่ที่ร้านกันรึเปล่า ถ้าไงรบกวนนีสำรองจ่ายเลี้ยงเพื่อนไปก่อนนะ ผมจะใช้ให้พรุ่งนี้เลย แต่ตอนนี้จำเป็นจริงๆ คือ ที่บ้าน……..” คนปลายสายให้เหตุผลอะไรอีกยืดยาวที่นลินีรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่ผ่านหูมาแล้วก็ผ่านไป หญิงสาวไม่สามารถรับรู้เนื้อหาสาระอะไรทั้งสิ้น

“ไม่เป็นไรหรอกหนึ่ง นีเข้าใจ”

ใครคนนั้นที่ทำให้หนึ่งต้องผิดนัดกับนีจวนเจียนขนาดนี้คงสำคัญมาก ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่บ้านจริงๆ หรือจะเป็นคนไหนก็แล้วแต่ หนึ่งคงแคร์เขามากซินะ จะเป็นคนเดียวกับน้องเจ้าของมือถือที่หนึ่งบอกว่า เป็นห่วงมาก รึเปล่า

แล้วเมื่อไหร่กันหนึ่ง ที่หนึ่งจะบอกนีด้วยตัวหนึ่งเอง นีไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ชอบจับผิดแฟนตัวเอง นีไม่ชอบโวยวายต่อว่าต่อขานใคร เพราะเอาเข้าจริงเราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ นีเคยบอกหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอว่า นียินดีจะรับฟังหนึ่งทุกเรื่อง

“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” เสียงของบริกรลอยเข้ามาตัดภวังค์ของนลินีที่ไปไกลไหนต่อไหน หญิงสาวเงยหน้ายิ้มทักทายบริกรซึ่งความจริงก็คือเพื่อนของคนรักของเธอนั่นเอง

“เจ้าภาพมีธุระด่วน มาไม่ได้ เดี๋ยวงานนี้เราเลี้ยงเองนะ” นลินีรายงานกับเพื่อนที่กำลังตะลึงความน่ารักของเจ้า snowy christmas ในแก้วใสทรงสูงเพรียว สีแดงสดใสของแยมสตรอเบอร์รี่นอนก้น ไล่มาเป็นสีชมพูของนมผสมไอศครีมสเตอเบอร์รี่ช่วงกลาง ก่อนจะปิดด้านบนด้วยสีขาวหิมะของวิปครีมตัดด้วยสตรอเบอร์รี่สีแดงสะดุดตาแซมใบไม้เล็กๆสีเขียวสดอีกที ชวนให้นึกถึงสีสันของคริสต์มาสเสียจริงๆ

ความจริงนอกจากเมนูพิเศษแล้วร้านไออุ่นยังอุตส่าห์จัดให้มีต้นคริสต์มาสขนาด 3 ฟุตอยู่กลางร้าน พร้อมของประดับน่ารักๆทั่วต้น มีไฟกระพริบล้อมรอบพร้อมเสียงกล่องดนตรีที่เป็นเพลงคริสต์มาส ฉะนั้นแม้เวลาใดที่ไม่เปิดวิทยุลูกค้าก็จะได้ยินเสียงใสๆเบาๆดังกรุ๊งกริ๊งตลอดเวลา ซึ่งลูกค้าทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างก็ชื่นชอบ

“อ้าว…เป็นงั้นไป คุณหญิงแม่ตามตัวด่วนอีกล่ะซิ นีฉันว่านะ ต่อไปแกมีหวังประสบปัญญา แม่ผัวลูกสะใภ้แหงๆ” พิริยาพรพูดขณะก่อนจะก้มดูดเครื่องดื่มแสนสวยอย่างเต็มรัก

“งั้นมื้อนี้นีไม่ต้องเลี้ยงหรอก เดี๋ยวพวกเราแชร์กันออกก็ได้เนอะ” ยุวดีเสนอความเห็นบ้างซึ่งเพื่อนอีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วย ก็ใครจะอยากเบียดเบียนเพื่อนล่ะไปกินอะไรก็เข้าหุ้นกันทุกที

“อร่อยไหมครับอั้ม” บริกรที่ยกของมาเสริฟยังไม่ยอมเดินจากไป เหลียวเห็นลูกค้าคู่ปรับเอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ไม่เห็นพูดจาเหมือนคนอื่นๆ

“ก็…งั้นๆ หวานๆเย็นๆ” อัมพิกาตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม หญิงสาวทำท่าว่าหิวเต็มประดา

“ไม่อร่อยเหรออั้ม งั้นแกสั่งอะไรมาใหม่ซิเดี๋ยวแก้วนี้ชั้นจัดการให้” ได้โอกาสพิริยาพรจึงรีบคว้า ก็เจ้า snowy christmas อร่อยจะตาย รสส่วนกลางที่เป็นนมปั่นกับไอติมออกหวานอมเปรี้ยวแล้วก็หอมมันด้วยนมสด มีชิ้นเนื้อสตอเบอร์รี่ปนให้ได้สะดุดลิ้นบ้างเวลาดูดจู๊บบบบ… หรือจะตักเอาแยมเย็นเจี๊ยบรสหวานจัดเปรี้ยวนิดๆมากินตัดกับดูดน้ำนุ่มๆก็เข้ากันอย่าบอกใคร

“ฮื้อ..เรื่อง” อัมพิกาคว้าแก้วไว้ได้ทันก่อนคนมือยาวจะมาหยิบฉวย ท่าทางหวงของที่แม้เจ้าตัวจะบอกว่า ‘ก็…งั้นๆ’ ก็ทำให้คนทำมีกำลังใจขึ้นโข ความจริงแค่เห็นเธอคนนี้เดินเข้าร้านก็แทบจะไชโยโห่หิ้ว แม้วันนี้จะเหนื่อยทั้งเรื่องเรียนเรื่องงาน แต่เห็นหน้าเธอคนนี้ทีไร บารีสต้าแห่งร้านไออุ่นเป็นหายเหนื่อยทุกที คงจะดีมากถ้าเธอคนนี้จะนั่งในร้านเป็นกำลังใจให้เขานานๆ

“รุตต์ รู้จักน้องคนที่เพิ่งออกจากร้านไปก่อนที่พวกเราจะเข้ามาใช่ไหม คนที่ใส่ชุดมอ.เราน่ะ ผิวขาวๆใส่กระโปรงสั้นๆ“ นลินีอธิบายลักษณะของ เธอคนนั้น จนนิติรุตต์นึกได้ว่าเป็นใคร

“อ้อเป็นรุ่นน้องที่คณะน่ะ ” นิติรุตต์พยายามตอบด้วยสีหน้าเรียบที่สุด

“น้องเขาทำมือถือตก เราฝากรุตต์เอาไปคืนเขาให้หน่อยนะ” นลินียื่นมือถือพร้อมสบตาซึ่งมีนัยยะที่เธอและนิติรุตต์เข้าใจกันเพียงสองคน สำหรับนลินีเธอไม่ต้องการจะให้เพื่อนๆรู้ โดยเฉพาะพิริยาพร เดี๋ยวจะโวยวายใหญ่ สำหรับนิติรุตต์ ชายหนุ่มยอมรับว่าตอนแรกที่นลินีอธิบายลักษณะของ เมขลา เขาตกใจไม่น้อย นึกหวาดเสียวแทนเพื่อน แต่เมื่อเห็นนลินีนิ่งก็ค่อยวางใจขึ้นมานิด เขาค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้เรื่องที่เป็นหนึ่งปกปิดเธอคนนี้มาหลายเดือนคงจะแตกแล้ว ดูง่ายนิดเดียวก็นลินีมั่นใจนักหนาว่าเขาจะต้องรู้จัก เมขลา

นิติรุตต์รับของฝากก่อนจะขอตัวกลับมาทำงาน ชายหนุ่มไม่รู้ว่ามีสายตาสงสัยของมนุษย์เจ้าปัญหามองตามอยากจะหาโอกาสขูดรีดความจริงจากเขา

“แกรู้ได้ไงน่ะนีว่ารุตต์รู้จักกับน้องเขา” พิริยาพรเอ่ยถามสิ่งที่หล่อนติดใจทั้งที่ปากเคี้ยวบราวนี่ตุ้ยๆ

“ก็น้องเขาโทรเข้ามาไง บอกให้ฝากรุตต์ไว้ก็ได้ เขาเรียนคณะเดียวกันรู้จักกัน” นลินีลักไก่ตอบ

“แต่ตอนเขาโทรมาชั้นไม่เห็นแกพูดอะไรเลย” พิริยาพรซักต่อ

“น้องเขาคงหยอดเหรียญมั้งแล้วมันตัดไปเลย พอเราจะเล่าให้ฟังหนึ่งก็โทรเข้ามาซะก่อน” นลินียังคงเลี่ยงหลบไปได้อย่างกลมกลืนแต่ก็แค่เฉพาะพิริยาพรและยุวดีเท่านั้นที่ไม่ติดใจ

เพราะอีกคนที่เหลือมั่นใจว่าน้องคนนั้น เจ้าโทรศัพท์นั่น ต้องมีอะไรที่นลินีและนิติรุตต์รู้กัน แต่ปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้ อัมพิการู้ดีว่านลินีเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง แต่ก็ไม่เกินกว่าคนที่อยู่ร่วมห้องกันมาตั้งแต่เรียนยันนอนตลอด 4 ปี จะจับพิรุธไม่ได้ ‘คอยดูนะจะต้องรู้ให้ได้ มันเรื่องอะไรกันแน่’

สวัสดีค่ะลูกค้าที่แวะมาอุดหนุน วันนี้ได้ฤกษ์เปลี่ยนเมนูด้านบนใหม่ เป็นเครื่องดื่มที่ไม่ใช่กาแฟ เผื่อลูกค้าบางท่านที่ไม่ทานกาแฟค่ะ เมนูนี้นายรุตต์เขาคอนเฟิร์มความน่ารักและอร่อย

วันหยุดยาว อิจฉาคนได้ไปเที่ยวจังเลย ข้าน้อยไม่ได้ไปไหนอ่ะ โดนสกัดดาวรุ่งวันจันทร์ต้องทำงาน

ถ้าใครได้ไปเที่ยวก็ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ สำหรับคนที่ไม่ไปไหนก็เชิญแวะเวียนมาแก้เหงาที่นี่ก็ได้ค่ะ

ปล.พอแปะตอนนี้อ่านไปอ่านมา ข้าน้อยเริ่มหลงรักพี่ตี๋ซะแล้ว

 

Create Date : 05 กรกฎาคม 2552		6 comments
Last Update : 5 กรกฎาคม 2552 3:01:16 น.
Counter : 376 Pageviews.
Share Tweet