โรคนี้...คนไม่เป็นเอง
จะไม่รู้จริงๆ
ว่ามันร้ายแรงมากมาย
อาการมันมีความหลากหลาย
ทั้งหดหู่ เศร้าหมอง
เหงาๆ หงอยๆ
ซึมเศร้า...
และบางทีก็เพ้อเจ้อไปเรื่อยๆ
ถ้าไม่รู้จักระงับ
อาการก็จะยิ่งกำเริบ
และอาจเกิดเหตุ
ร้ายแรง...ตามมา
จริงๆ นะ...ไม่ได้ล้อเล่น
อิอิ...
ถ้าใครเป็นโรคนี้
แล้วไม่รู้ตัว...
อาจทำอะไรบางอย่าง
ที่ทำร้ายตัวเอง
หรือทำร้ายคนอื่น
อาจไม่ใช่ทางกาย
แต่เป็นทางใจ
หรือทางวาจา
ถึงบอกว่า...
เป็นโรคร้าย..โรคหนึ่งเลย
เท่าที่ลองหาข้อมูลวิธีการรักษา
เหมือนเขาจะแนะนำกันมาหลายวิธี
ทั้งปล่อยให้ตัวเองคิดถึงไป
หรือบอกเขาไปเลยว่าคิดถึง
หรือพยายามหาอะไรทำ เช่น ออกกำลังกาย
ไปทำกิจกรรมอื่นๆ
แต่เชื่อเถอะว่า
ไม่มีทางรักษาหาย
โรคคิดถึง...อาจไม่ใช่โรคติดต่อ
แต่เป็นโรคที่น่าจะรักษาให้หายขาดยาก
และไม่มีตัวยาใดใช้รักษาได้เลยด้วย
นอกจากยาที่ชื่อว่า "ใจ" ของเราเอง
เมื่อเราคิดถึงใคร
จงรู้ตัวเองว่า เราคิดถึงเขาคนนั้น
ส่วนจะคิดถึงทำไม คิดถึงเพราะอะไร
แต่ละคนก็จะมีเหตุและผลของตัวเอง
ที่บอกว่า ให้รู้ตัวเองว่าเราคิดถึงเขา
ก็เพื่อจะได้ระมัดระวังความคิดถึง
ให้มันอยู่ในกรอบในร่องในรอย
เพราะถ้าเราปล่อยใจเผลอไผล
ความคิดถึงอาจกลายเป็นความรำคาญ
และความชังของใครคนหนึ่ง
และเมื่อเรารู้ว่าเราคิดถึงเขา
คราวนี้เราจะจัดการกับมันยังไง
ก็คงต้องหาวิธีจัดการกันเอาเอง
บางคนอาจบอกเขาให้รับรู้ได้
บางคนอาจบอกไม่ได้จึงเงียบเฉยเก็บไว้ในใจ
บางคนอาจไม่บอกตรงๆ แต่แสดงออกอย่างอื่น
บางคนแสดงออกที่ตรงข้ามไปเลยก็มี
มันยากจริงๆ ที่จะหาวิธีใดวิธีหนึ่ง
จัดการโรคความคิดถึงนี้
น่าจะต้องอยู่กับมันอย่างเข้าใจ
และค้นหาวิธีแก้ไขไปเรื่อยๆ
เพราะบางทีเมื่อเราคิดถึงเขามากๆ
และไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายทาง
ความคิดถึง...มันก็อาจจะหายๆ จางๆ
ไปเอง...สักวันหนึ่ง
เพราะอย่างน้อย...
เราก็ควรต้องคิดถึงตัวเองให้มาก
ก่อนจะไปคิดถึงคนอื่นเขา...อ่ะนะ
สวัสดีนะจ้ะ เราแวะมาเยี่ยมนะจ้ะ ^____^ 
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
อ่านบทความ และฟังเสียงวงเฉลียงด้วย..
เข้ากันดีจังค่ะ..สุดยอด..