เมษายน 2559

อ่าน: กิจการ 2:42-47 

อ่านพระคัมภีร์ภายใน 1 ปี: 2 ซามูเอล 1-2; ลูกา 14:1-24

เมื่อเราคิดถึงกิ้งก่า เรามักจะนึกถึงความสามารถในการเปลี่ยนสีให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม 

แต่สัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้ยังมีลักษณะที่น่าสนใจอื่นอีก หลายครั้งที่ผมเฝ้าดูกิ้งก่าคลานไปบนทางเท้า 

แล้วสงสัยว่ามันจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างไร มันยื่นขาข้างหนึ่งออกไปอย่างลังเล 

แล้วเหมือนจะเปลี่ยนใจ ลองใหม่อีกครั้ง แล้วค่อยๆ วางเท้าลงอย่างไม่มั่นใจราวกลับกลัวพื้นจะถล่ม

ผมจึงอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคนพูดว่า “สมาชิกคริสตจักรอย่าทำตัวเป็นกิ้งก่าที่พูดว่า 

‘วันนี้ไปโบสถ์กัน ไม่ดีกว่า ไว้ค่อยไปอาทิตย์หน้า ไม่ละ รออีกสักพักดีกว่า’ ”

“พระนิเวศพระเจ้า” ในเยรูซาเล็มคือสถานที่นมัสการของกษัตริย์ดาวิด 

และพระองค์ไม่ได้เป็นผู้นมัสการแบบ “กิ้งก่า” แต่พระองค์ทรงยินดีกับผู้ที่กล่าวว่า 

“ให้เราไปยังพระนิเวศพระเจ้าเถิด” (สดุดี 112:1)

เช่นเดียวกับผู้เชื่อในคริสตจักรยุคแรกที่ 

“เขาทั้งหลายได้ขะมักเขม้นฟังคำสอนของจำพวกอัครทูตและร่วมสามัคคีธรรม 

ทั้งขะมักเขม้นในการหักขนมปังและการอธิษฐาน…
เขาได้ร่วมใจกันไปในพระวิหาร… ทุกวันเรื่อยไป” 

(กิจการ 2:42,46)

การได้ร่วมนมัสการและสามัคคีธรรมกับผู้อื่นเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมยินดีการอธิษฐาน 

การนมัสการ การศึกษาพระวจนะร่วมกัน และห่วงใยซึ่งกันและกัน คือสิ่งสำคัญ

ในการเติบโตฝ่ายวิญญาณและการเป็นหนึ่งเดียวกันของเราผู้เชื่อ