หุ่นยนต์(เริ่ม)มีชีวิต

หุ่นยนต์(เริ่ม)มีชีวิต

โดย ศิริพงษ์ วิทยวิโรจน์ siripong@kidtalentz.com
มติชน วันที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2548 ปีที่ 28 ฉบับที่ 9928

ผมนั่งดูวิดีโอ คลิปบนอินเตอร์เน็ตจากเว็บไซต์ //www.wired.com ดูด้วยความทึ่งในความคิดความอ่านอันมหัศจรรย์ของมนุษย์ ขออนุญาตใส่ที่อยู่เอาไว้แม้มันจะยาวสักหน่อย เผื่อใครอยากจะเข้าไปดูจะได้สะดวกขึ้น เพราะตอนที่ท่านได้อ่านอยู่นี้มันคงหลบไปจากหน้าแรกแล้ว

เข้าไปดูที่นี่เลยครับ //www.wired.com/news/technology/0,1282,67493,00.html?tw=wn_tophead_3

ภาพวิดีโอที่ดูเป็นภาพของแท่งสี่เหลี่ยมลูกบาศก์ หรือลูกเต๋าที่โตกว่าลูกเต๋าไฮโลอยู่นิดหน่อย สี่ลูกเรียงกันขึ้นไปเป็นแท่งยาวแบบหอคอย แล้วลูกเต๋าที่เรียงกันเป็นแท่งยาวนี้ก็ขยับตัวมันเองบิดไปบิดมา แยกตัวออกจากกัน หันไปดึงลูกเต๋าที่มีเพิ่มมาอีกสี่ลูก ดึงอันโน้นต่ออันนี้ อันนี้ต่ออันนั้น จนไปถึงตอนสุดท้ายกลายเป็นสองแท่งตั้งเคียงคู่กัน

ลูกเต๋าแต่ละลูกไม่ได้เป็นชิ้นส่วนเดียวกันนะครับ แต่ดูเหมือนจะเป็นสองชิ้นประกบกันตามรอยตัดเฉียง ทำให้มันสามารถบิดรูปทรงไปได้

คิดว่าคงเคยเล่นของเล่นลักษณะคล้ายกันนี้ให้เราบิดไปบิดมาเพื่อประกอบเป็นรูปร่างแบบต่างๆ ลักษณะมันคล้ายแบบนั้นเลย

ถ้าได้ดูภาพวิดีโอจะเห็นชัดขึ้น ภาพที่ว่านี้คือการสาธิตการทำสำเนาตัวเองของหุ่นยนต์ นั่นก็คือ ลูกเต๋าหอคอยแท่งหนึ่งจัดการประกอบลูกเต๋าหอคอยที่เหมือนตัวมันเองขึ้นมาอีกแท่งหนึ่ง

เป็นความพยายามที่จะสร้างหุ่นยนต์ให้มีชีวิตขึ้นมาในโลกใบนี้ จากพื้นฐานความคิดที่ว่า สิ่งมีชีวิตสามารถทำสำเนาตัวเองได้

ในลูกเต๋าจะประกอบไปด้วยไมโครโพรเซสเซอร์ เซ็นเซอร์ และแม่เหล็กไฟฟ้า วางอยู่บนแผ่นโลหะ ได้รับการป้อนคำสั่งให้สามารถประกอบหุ่นยนต์ที่เหมือนตัวมันเองขึ้นใหม่ได้ โดยมันจะต้องหาลูกเต๋าลูกอื่นให้เจอ และรู้ว่าจะดึงหรือหยิบเอาชิ้นไหนไปต่อกับชิ้นไหนได้อย่างถูกต้อง โดยที่คนไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย

อันที่จริงมันดูไม่เหมือนหุ่นยนต์ เพราะเป็นแค่การทดลองในขั้นต้นเพื่อบรรลุเป้าหมายเดียวคือการประกอบตัวเองขึ้นใหม่อีกตัวหนึ่ง เจ้าหุ่นยนต์ลูกเต๋าที่ว่านี้จึงไม่ได้มีความสามารถอื่นใดอยู่ในตัวมันเลย

ทั้งหมดนี้เป็นผลงานของนักวิจัยแห่ง คอมพิวเตชันแนล ซินเธซิส แล็บ แห่งมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์ มีรายละเอียดตีพิมพ์ในวารสารเนเจอร์

ถึงแม้ว่าจะยังไม่ใกล้เคียงกับการทำสำเนาตัวเองแบบสิ่งมีชีวิต แต่อย่างน้อยก็ทำให้เราเห็นว่ามันสามารถประกอบตัวมันขึ้นมาอีกตัวหนึ่งจากชิ้นส่วนที่มีให้ และทำให้เรามองเห็นการประกอบตัวเองของหุ่นยนต์แบบในหนังการ์ตูนญี่ปุ่นว่ามีความเป็นได้อย่างแน่นอนในอนาคต

หรือจะไกลไปถึงขนาดให้แต่ละชิ้นส่วนเป็นชิ้นส่วนเล็กจิ๋วระดับนาโนก็เป็นไปได้เช่นกัน และเป็นโครงการหนึ่งของนาซ่าในการพัฒนาหุ่นยนต์ระดับนาโนเพื่อให้มีความสามารถในการซ่อมแซมปรับเปลี่ยนตัวเองได้

ในอนาคตหุ่นยนต์พวกนี้อาจจะสามารถปรับเปลี่ยนชิ้นส่วนที่เสียหายด้วยตัวของมันเองได้ และถ้าเราไม่มองหุ่นยนต์ในความหมายแบบเถรตรงเกินไปนัก มันก็อาจจะนำไปใช้กับอย่างอื่นๆ ได้ เช่น เครื่องบิน ยานอวกาศ รถยนต์ ฯลฯ

หรือต่อไปเราอาจจะได้เห็น โต๊ะกลายเป็นเตียงในตอนกลางคืน กลายเป็นเก้าอี้ตอนเช้า กลายเป็นม้านั่งตอนบ่าย อะไรแบบนี้ พูดง่ายๆ ก็คือ เฟอร์นิเจอร์ที่ปรับเปลี่ยนไปหลายๆ แบบได้ด้วยตัวเอง หรือ ตามที่กำหนดไว้ หากดูจากวิดีโอแล้วจะเห็นว่ามันก็ไม่น่าจะยากอะไรนัก ถ้ามันทำได้ในราคาไม่แพงเกินเอื้อม(มือของเศรษฐี) ก็คงมีคนทำมันออกมาในที่สุด

ขนาดหมาหุ่นยนต์เขายังทำมันออกมาขายดิบขายดีกันแล้วเลย
-----------------------------

Create Date : 16 พฤษภาคม 2548		4 comments
Last Update : 16 พฤษภาคม 2548 14:11:11 น.
Counter : 487 Pageviews.
Share Tweet