ทำเค้กก้อนแรก..ในญี่ปุ่น
ดิง.. ดะดิง.. เสียงกระพรวนกรุ๋งกริ๋งมาแต่ไกลในฝัน.. เฮ้อออ.. อยากให้โลก ณ ปัจจุบันย้อนกลับไปสมัยก่อนเสียเหลือเกิน สมัยที่สภาพแวดล้อมของโลกยังดีอยู่..
คริสต์มาสทุกปีจะสั่งเค้กมากินกัน แต่ปีนี้พิเศษเพราะคนตัวเล็กจอมเรื่องมากเกิดคึกอยากทำเค้กกินเองซะงั้น ไอ้ทำเองน่ะ .. แม่มัน .. เจ้าตัวเป็นได้แค่กองเีชียร์กับลูกมือช่วยเล็กๆน้อยๆ แม่มันก็เอ้า!! ทำก็ำทำมาอยู่ญี่ปุ่นทั้งที ทั้งสูตรทั้งวัตถุดิบเค้าก็มีให้เลือกทำมากมาย
ตอนอยู่เมืองไทยป้าโซเคยเรียนพื้นฐานมาบ้าง ย้ายมานี่เครื่องมือก็ยกลังมาด้วยพร้อมทั้งเครื่องปั่นที่ใช้มาจนเิืกือบยับเยิน เอาตัวแปลงไฟมาด้วยพร้อม ได้ฤกษ์เปิดกล่องกันก็คราวนี้ พวกขนมหวานประเภทที่ต้องใช้เนยทำี่นี่น่าเบื่อตอนเก็บล้าง ยิ่งมาเจอน้ำเย็นเจี๊ยบๆที่เปิดมาจากก๊อกละ พวกไขมันจับคราบแน่นดีนัก ยากที่จะล้างออก ต้องใช้น้ำอุ่นจัดล้างถึงจะค่อยยังชั่ว
เปิดยูตุ๊บดูขั้นตอนการทำทบทวนวิชา ออกไปซื้อวัตถุดิบกลับมาแล้วก็ตวงๆ ชั่งๆ เตรียมของพร้อมจะทำ ให้พ่อลูกเค้ายกเครื่องปั่นออกมาเช็คความเรียบร้อยว่าทำงานได้หรือไม่ สังหอน บรู๊ววววว.. อยู่เหมือนกันว่าเครื่องจะไม่ทำงานแล้วก็จริงๆ ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่รุ คงแก่เกินไปมั้งมันหยุดทำงาน ลุงถอดชิ้นส่วนออกมาดูว่าพอจะแก้ไขอะไรได้บ้างแต่ก็สุดเยียวยา สุดท้ายต้องออกไปซื้อที่ตีแบบมือถือสนนราคาเกือบสองพันเยน ลงทุนแค่นี้พอเพราะระดับความขี้เกียจเยอะบอกไม่ได้ว่าจะทำขนมอย่างอื่นต่อเนื่องอีกหรือเปล่า หรือเปิดร้านปีละครั้งตามเทศกาล
ฤดูนี้สตรอเบอรี่อร่อยเค้กที่ทำจึงเป็นสตรอเบอรี่ช็อตเค้ก เป็นเค้กเจนัวสอดไส้ระหว่างชั้น เค้กจึงต้องฝานแบ่งเป็นสามชิ้น อิลุงนักวางแผนคำนวณประจำบ้านเริ่มใช้หัวขะหมอง นั่งเล็งๆเค้กที่อบไว้แล้ววาดแผนการในหัว สุดท้ายหยิบกระดาษแข็งมาวัดๆตัดๆแปะๆได้เป็นวงกลมขนาดเค้กแต่ความสูงต่างระดับสองอัน ไอเดียเธอคือเอาโครงกระดาษอันสูงครอบเค้กแล้วฝานครั้งนึงตามแนวขวางโดยให้มีดเกาะแนวขอบกระดาษ พอได้มาชิ้นนึงก็เอาที่ครอบอีกอันที่เตี้ยหน่อยมาฝานเป็นอีกชิ้น.. เรื่องมากซะไม่มี หาเรื่องคิดโน่นทำนี่ ป้าโซเคยทำคนเดียวไม่เห็นต้องมานั่งทำอย่างนี้ กะๆเอาแล้วลงมือฝานโลด มันก็ออกมาโอเค แต่.. ช่างเหอะ ปล่อยใ้ห้เธอนั่งภูมิใจผลงานของเธอไป ให้มีส่วนร่วมซะเผื่อเวลาไม่อร่อยก็จะได้อร่อยเพราะัตัวช่วยทำเอง
เค้กที่อบออกมาหอมฟุ้งเย็นนั้นเวลาจำกัดเพราะถึงมื้อเย็นพอดี เลยมาทำต่อในวันรุ่งขึ้น แต่พอวันรุ่งขึ้นรู้สึกตัวเค้กมันยังไม่นุ่มสมใจคนทำ เลยทำใหม่อีกก้อน ทิ้งให้เค้กเย็นตัวรอช่างหั่นเค้กกลับจากที่ทำงานมาฝานให้ ระหว่างนั้นก็มือเป็นระวิง สั่งการพลทหารประจำบ้านสองหน่วยให้มาช่วยแม่ด่วน มิฉะนั้นปาร์ตี้ย่อยๆที่อยากได้จะไม่บังเกิด!!
เริ่มจากปั่นวิปปิ้งในอ่างน้ำเย็นใส่น้ำแข็งให้เป็นครีมฟูๆเนียนๆ ตอนปั่นนั่นใช้แรงงานสองพลทหาร ให้แตะมือกันคนอย่างต่อเนื่องด้วยตะกร้อมือ โฮะๆ กว่าจะได้กินต้องออกแรงกันหน่อย ระหว่างรอวิปปิ้งป้าโซก็หันไปจัดการหมักไก่ ผสมเบอร์เกอร์ หันมาดูวิปปิ้งพอได้ที่ก็เอาไปไว้ห้องข้างนอก .. ตู้เย็นธรรมชาิติ จากนั้นก็สั่งการพลทหารตัวเล็กให้ซาวข้าวหุงข้าว พลทหารตัวใหญ่ประจำหน้าที่ทำการหน้าเตา รบกับข้าศึกซึ่งมีมันฝรั่งทอด น่องไก่ทอด กริลล์เบอร์เกอร์อีกกระทะนึง ส่วนแม่ัทัพป้าโซก็ซอยผักสลัดกะละมังนึง ปากสั่งทหารเล็กเอาไก่อบสองชิ้นที่ไปคว้ามาจากซุปเปอร์มาอุ่นเข้า ตั้งโต๊ะเสร็จสรรพพร้อมกินพอดีคนฝานเค้กกลับจากทำงาน
พอเห็นเค้กก้อนใหม่ ลุงบอกประกบมันให้หมดสองชิ้นนี่แหละ จะบ้าเรอะ ชั้นไม่ได้ทำโตเกียวทาวเวอร์!!! ไอเดียนี้ไม่ผ่าน.. เอาเค้กก้อนที่ทำใหม่มาวางแล้วปาดครีมใส่ กะจะทำคนเดียวให้เสร็จไวๆ หน้าเค้กไม่ต้องปาดให้เรียบเพราะกินเองเดี๋ยวก็วางๆสตรอฯ แต่ปรากฏว่าพอขั้นตอนแต่งสวยพนักงานฝานเค้กอยากอัพเกรดตัวเองมาแ่ต่งหน้า ร่วมด้วยพลทหารเล็กที่วางอาวุธน่องไก่ชั่วคราว ผลงานเลยออกมายังงี้ ..
ลุงจะกะวางสตรอเบอรี่ให้พอดีกับเส้นที่จะตัดเค้กตามแผ่นรองข้างล่าง เรียกว่าคำนวณวางแผนมันตั้งแต่เริ่มยันจะเข้าท้อง
ดูร่องรอยครีมบนขอบเค้ก.. ฝืมือพลทหารตัวเล็กเ้ค้าละ..
สุดที่จะช่วยชีวิต แถมด้วยไอ้เม็ดๆโรยหน้าที่ทหารเล็กทำหกบนเค้ก.. กระัจัดกระจายกระเจิดกระเจิง เอาเข้าไป.. เห็นเค้กนี่แล้วนึกถึงสมัยป้าโซอยู่หอพักตอนเรียนม.ปลาย เจ้เจ้าของหอพักเปิดข้างล่างเป็นร้านขายของชำ มีเค้กแต่งครีมสีชมพู สีขาว ประดับด้วยดอกกุหลาบน้ำตาล ครีมหยาดเยิ้มโรยหน้าด้วยเม็ดยินตันเล็กๆขาวๆ เหมือนออริจินั่ลเค้กสมัยก่อนจริงๆ
เค้กที่อบไว้ก่อนหน้าเค้กจริงนี่เลยกลายเป็นสนามรบของสองพ่อลูก โดยพ่อเขียนคำว่า "เท็ตซึยะ โนะ บากะ" อันแปลว่า เท็ตซึยะ บ้า!! สงครามย่อยจึงบังเกิด ทหารยึดอ่างครีมป้าโซตามไปลบช็อคกะแล็ตที่พ่อเขียน
เขียนอย่างเมามัน..
เจ้าคนโตเห็นความมุ่งมั่นเมามันของพ่อแล้วให้สงสัยถามว่าทำไมพ่อชอบแต่งเค้กเรอะ? พ่อตอบว่า .. มันอยู่บนพื้นฐานการฉาบปูนก่อสร้างเหมือนกันลูก...
เ้ค้กก้อนนี้สุดท้ายแล้วก็ใ้ช้เศษครีมที่เหลือๆปาดให้ดูไ่ม่อนาถานัก เป็นเค้กที่ลุงภูมิใจในผลงานสร้าง เริ่มจากชั้นล่างโรยน้ำผึ้ง ครีมแล้ววางสตรอฯ กีวี่ อีกชั้นนึงปาดด้วยน้ำเชื่อม ครีม ผลไม้ ชั้นบนสุดผลไม้เขียวๆแดงๆสไตล์คริสต์มาสหมด เลยฟาดกล้วยหอมฝานๆใส่ .. ไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะรีบๆเคลียร์โต๊ะแล้วกินข้าวกันก่อน แต่ไม่ถ่ายน่ะดีแล้ว .. กลัวเลนส์มีอันเป็นไปอย่างอนาถตามเค้ก
หลังกินข้าวเสร็จสรรพก็ถึงเวลาตัดเค้ก ปักเทียน(ทำไมไม่รู้ แต่จะปักทุกครั้งที่มีเค้ก) ป้าโซเริ่มเพลง.. แหบปี้เิบิ้ด... ลุงเบรค.. ไม่ใช่วันเกิดว้อย เอาๆ ตัดเลยเหอะ
พอมีเทียนเลยพอกลบเกลื่อนความน่าสงสารไปได้ ดุดีด้วยแสงสีเสียงจริงๆแต่ไม่สามารถปิดบังความเบี้ยวด้านบนได้
ไม่ได้ทำเค้กมาเจ็ดแปดปีได้ .. ก้อนแรกชิมลางนี่ยังไม่พอใจคนทำ แต่ไม่เหลือ..ฟาดกันเรียบ
สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ เพื่อนๆทุกคน ..
Create Date : 25 ธันวาคม 2553 |
|
49 comments |
Last Update : 25 ธันวาคม 2553 11:52:25 น. |
Counter : 9079 Pageviews. |
|
|
|
เห็นแล้วก็น้ำลายไหล (อยากกิน)
^^ Merry Christmas nakaaaaaaa