แข่งยูโดที่ดะไซฟุ
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ตอนขากลับจากการไปแข่งยูโดที่ดะไซฟุ ป้าโซเห็นเด็กนักเรียนมัธยมแต่งเครื่องแบบขี่จักรยานกันประปรายตามรายทาง ซึ่งก็เป็นภาพที่ชินตาแล้วละค่ะ กับการที่ได้เห็นเด็กๆพวกนี้ขี่จักรยานไปโน่นมานี่กัน ซึ่งรู้อยู่ว่าเป็นการไปร่วมกิจกรรมของเด็ก พลันให้คิดเปรียบเทียบกับเด็กบ้านเราว่าเป็นอย่างไรกันบ้างแล้วเดี๋ยวนี้?..
เด็กที่นี่อย่างที่เคยเล่าผ่านๆตาไปบ้างแล้ว ส่วนมากเขาจะเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆกัน เช่นกีฬาต่างๆ หรือไม่ก็ชมรมถ่ายภาพ ชงชา ซึ่งเป็นการใช้เวลาว่างที่มีไปกับกิจกรรมเหล่านี้ ไอ้ประเภทจับกลุ่มกันไปดูหนัง ไปห้างสรรพสินค้าเดินฉายกันไปฉายกันมานี่ ไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นะคะ หรือป้าโซไม่ได้ไปแวะเวียนในแวดวงของพวกเขาก็ไม่ทราบ รู้แต่ว่าแวดวงที่ป้าโซเกี่ยวข้องเห็นๆอยู่นี่ มีเด็กที่สนใจเรื่องกีฬาค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว บางคนก็มาจากการสนับสนุนผลักดันของพ่อแม่ (เช่นที่บ้านเป็นต้น  )
พูดถึงแล้วกีฬานี่นับเป็นกิจกรรมหลักอย่างหนึ่งการเรียนรู้ การฝึกฝน การปรับตัวต่างๆทั้งด้านร่างกายและจิตใจให้กับเด็กอย่างดี เรียนรู้ทั้งการรู้แพ้รู้ชนะ การอยู่ร่วมกับผู้อื่น ทีมเวิร์ค ซึ่งสิ่งเหล่านี้อยู่นอกเหนือจากแบบเรียนที่ต้องนั่งเรียน นั่งท่อง นั่งจำ
กีฬายูโดไม่ใช่มีจุดประสงค์เพื่อการต่อสู้ แต่เพื่อการป้องกันตัวเองเป็นหลัก เพราะฉะนั้นต้องให้เกียรติคู่ฝึกซ้อมโดยการโค้งคำนับทั้งก่อนและหลังการแข่งขัน ซึ่งถ้าไม่สอนเด็กให้มีสำนึกอย่างนี้ ก็เหมือนกับเป็นการฆ่ากันดีๆนี่เอง เพราะเป็นกีฬาที่ค่อนข้างอันตราย
การแข่งขันยูโด แบ่งเป็นแบบทีมและแบบเดี่ยว แบบทีมก็จะส่งไปแข่งในนามของคลับนั้นๆ ซึ่งถ้าเป็นระดับประถมโดยทั่วไปก็จะเริ่มจากป.1 - ป.6 ชั้นปีละคน หรือไม่บางครั้งทางสนามแข่งนั้นๆจะกำหนดมาเองว่าจะให้ทีมมีเด็กตั้งแต่ระดับไหนลงแข่ง ทีมละกี่คน ซึ่งเจ้าตัวเล็กของป้าโซนี่เขาต้องออกแข่งแบบทีมทุกครั้ง เพราะเด็กป.5 มีอยู่ชายสามคน หญิงสองคน ซึ่งเด็กผู้หญิงที่มีอยู่ค่อนข้างตัวเล็ก ออกไปแข่งก็แพ้เขา ส่วนชายอีกสองหน่อก็ไม่ค่อยฮึดในการแข่ง ลุ้นไม่ค่อยขึ้น ครูฝึกเขาจะดูจากการฝึกซ้อม จับแข่งกันเองแล้วดูว่าใครสามารถไปได้แค่ไหน บังเอิญไอ้ตัวเล็กนี่ลูกบ้ามันค่อนข้างเยอะตามแม่มัน
ความสุขของพ่อแม่ ก็อยู่ที่การตามไปดู ไปเชียร์ลูกตัวเองแข่งในแต่ละครั้งนี่แหละค่ะ นับว่าการเข้าร่วมกิจกรรมทางกีฬานี่ ไม่ใช่เฉพาะเด็กอย่างเดียว พ่อแม่ยังได้มีสังคมใหม่อีกด้วย ในบางวันหยุดก็จะมีการแข่งขันซึ่งเท่ากับได้ไปเที่ยวในตัว มีอะไรทำในวันหยุดไม่ต้องมานั่งคิดกันว่าจะไปไหนดีซึ่งลงท้ายก็ไม่พ้นเดินห้าง หาที่กินข้าวนอกบ้านวนไปวนมาอยู่เช่นนั้น
ตอนเข้าร่วมคลับยูโดนี่ใหม่ๆ พอเข้าได้สักเดือนนึง ครูฝึกให้ไปออกสนามแข่งละค่ะ ไอ้ป้าโซก็อ้าปากค้าง หา!! ท่าอะไรก็ยังทำไม่เป็นเลยเนี่ยนะคะครู จะให้ลูกอิฉันออกไปเป็นหมูเขาหรือคะ? ครูฝึกบอกว่าถ้าไม่ลงสนามก็ไม่เก่ง ฝึกอยู่แต่ในหมู่เดียวกัน ไม่มีการพัฒนาฝีมือด้วยการไปประลองฝีมือกับเพื่อนต่างคลับ ซึ่งก็จริงของครูค่ะ ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น ไอ้จะกลัวนั่นกลัวนี่ มัวแต่หดหัวอยู่ในกระดองมันก็คงต้องหดตลอดไป
ครั้งแรกของการแข่งขันของเจ้าตัวเล็ก เหมือนกับเป็นการหาประสบการณ์การลงสนามแข่งมากกว่า การก้าวเข้าสู่เส้นแข่งยังเงอะงะอยู่ ก้าวเข้าเท้าขวาหรือซ้าย ก้าวออกเมื่อจบการแข่งขันเท้าขวาหรือซ้ายก็ยังงงๆอยู่ กรรมการต้องสอนให้ซึ่งนับถือพวกกรรมการและครูฝึกเหล่านี้นะคะ ในความอดทนสอนเด็กๆ เพราะว่าเมื่อถึงวันหนึ่ง เด็กพวกนี้ก็จะเก่งขึ้นไปเองตามธรรมชาติ เขาจะไม่ทำท่ารำคาญหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด ช่วยเหลือแนะนำกันอย่างดีทุกคน
เจ้าตัวเล็กเมื่อก้าวเข้าสู่เบาะแข่งครั้งแรกนั้น ก็แพ้คู่ต่อสู้ไปตามระเบียบในเวลาเพียงไม่กี่วินาที  จากระยะเวลาแข่งขันที่เขาให้เวลาสองนาทีสำหรับเด็กประถม และสามนาทีสำหรับเด็กมัธยม .. จะว่าไปกีฬานี่ก็เป็นการฝึกความอดทน ความพยายามของพ่อแม่ด้วยนะคะ ไม่ใช่แต่ฝึกได้แต่เด็ก เพราะคิดดู.. ในวันแข่งซึ่งเป็นวันหยุดต้องแหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้า ตาลีตาเหลือกไปให้พร้อมนัดกับเขาเพื่อเดินทางไปยังสนามแข่งพร้อมๆกัน จากนั้นก็ต้องรอคิวการแข่ง กว่าจะมาถึงลูกเราซึ่งแข่งบางครั้งก็จบการแข่งขันด้วยเวลาไม่ถึงสองนาทีตามที่เขากำหนดด้วยซ้ำ แพ้ต้องตกรอบไป จากนั้นก็ยังต้องรอคนอื่นๆในกลุ่มให้แข่งเสร็จกันก่อน กินปิ่นโตที่สั่งไว้ เมื่อเสร็จสิ้นการแข่งขันของทุกคนในกลุ่ม จึงกลับบ้านได้
ระยะแรกๆ ป้าโซก็ไม่เข้าใจระบบของเขานักหรอกค่ะ รู้แต่ว่าลูกเราแข่งเสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรน่าลุ้นละ แต่พอไปนั่งดูเด็กอื่นในกลุ่มของเราลงแข่ง ก็อดเชียร์เขาไปด้วยไม่ได้ สุดท้ายแล้ว ถึงเราจะแพ้ตกรอบ แต่ก็ยังสนุกที่ได้เชียร์เด็กคนอื่นๆในกลุ่มอีกต่อไป จะว่าไปคลับที่เจ้าตัวเล็กอยู่นี่ ชื่อเสียงใช้ได้ทีเดียว เพราะเด็กในคลับติดรอบแทบทุกครั้ง ทั้งแบบทีม แบบเดี่ยว ที่หนึ่ง ที่สอง ที่สาม รอบแปดทีมสุดท้ายที่เข้าไปตัดเชือกเพื่อเข้ารอบชิง เรียกว่ามีชื่อคลับติดอยู่เป็นบันทึกในประวัติการจัดแข่งขันในแต่ละที่
สมัยเจ้าตัวเล็กป.1 นั้น พวกรุ่นพี่ๆเก่งกันมาก จะนำทีมเข้าชิงรางวัลอยู่บ่อยๆ แต่แล้วรุ่นพี่ก็เลื่อนชั้นเรียนขึ้นไป ทีมก็เปลี่ยนตัวผู้เล่นตามชั้นปีที่เปลี่ยนไป ความแข็งแกร่งของทีมก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน มาปีนี้ที่เจ้าตัวเล็กเป็นตัวแทนชั้นป.5 นี่ ยังคงใช้ได้อยู่เพราะพี่ป.6 ตัวใหญ่ๆกัน แต่ปีหน้านี่สิ .. คงลำบากเพราะแต่ละคนตัวจ๊อดๆทั้งนั้น
พล่ามมานาน.. ใครที่ไม่ได้อยู่ในวงจรกีฬาพวกนี้ คงงงว่าป้าโซเป็นบ้าอะไร ครือว่าพักนี้คิดเรื่องจะมาพูดมาคุยไม่ออก (นี่ขนาดไม่ออกนะเนี่ย  )
ว่าจะแค่เอารูปมาปะ เอาคลิปมาแปะเท่านั้นนะคะนี่.. แล้วข้างบนนี่อะไร??
ดูรูปดีกว่าค่ะ นี่คือชื่อการแข่งขัน เป็นการจัดในปีที่ 34 ส่วนการแข่งขันของมัธยมหญิงเป็นปีที่ 25
ไปแข่งที่ดะไซฟุคราวนี้ทางวัดเท็นมันกุเป็นสปอนเซอร์ด้วย เพราะงั้นก่อนจะเริ่มการแข่งขัน จะต้องมีพิธีกรรมทางศาสนาเล็กน้อย ทุกคนต้องสำรวม ก้มหัวให้พระโบกแส้กระดาษอวยพรให้ ปรบมือแปะๆ ภาวนาขอพรเป็นอันเสร็จพิธี
แล้วก็มาลุยกันเลยค่ะ ทั้งหมดมีสามสิบสองทีม แบ่งสายการแข่งคัดเลือกทีมที่ชนะเพื่อเข้าสู่รอบทัวร์นาเม้นท์ ทีมเจ้าตัวเล็กชนะไปสองครั้งได้เข้ารอบแปดทีมสุดท้าย และก็ตกในรอบนี้แหละค่ะเพราะส่วนใหญ่รอบนี้จะเป็นทีมที่เก่งๆกันทั้งนั้น แพ้ไปอย่างหวุดหวิดโดยที่ถ้าคนใดคนหนึ่งในทีม แค่รักษาตัวเองให้เสมอก็จะมีโอกาสชนะ
แข่งครั้งแรก เสมอค่ะกับเด็กที่เป็นตัวแทนของจังหวัดหนึ่ง จะเห็นว่าเด็กที่เป็นตัวแทนจังหวัด ที่เสื้อจะมีรูปธงชาติญี่ปุ่นแปะอยู่ที่หน้าอกด้านซ้าย ถือเป็นเกียรติประวัติของคนที่ได้รับเสื้อพวกนี้ทีเดียวแหละค่ะ.. แข่งคราวที่แล้วเอาชนะเขาได้แต่มาคราวนี้ปากแตกขณะแข่ง ใจเลยหดลงไปครึ่งนึงได้แค่เสมอ
แข่งครั้งที่สอง อันไหนชนะก็เอามาลงให้ดู เจ้าตัวเล็กคาดเอวสีขาวค่ะ
ส่วนครั้งที่สามนี่ .. แพ้ตามฟอร์ม กับเด็กคนนี้ไม่เคยชนะเขาเลยค่ะ เล่นไวมาก แล้วดูช่วงตัวเขาสิคะ
จบดื้อๆละค่ะ คราวหน้าไปแข่งที่ไหนจะมาอัพให้ดูอีก ถ้าไม่ขี้เกียจซะก่อน
ปล.ขอบคุณสำหรับการทักทายผ่านเม้นท์กระตุกให้อัพบล็อกกันนะคะ คงหายเหม็นเปรี้ยวไปได้พักนึงมังคะ อิอิ..
ลาละค่ะ 
| Create Date : 12 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 12 พฤศจิกายน 2552 9:29:17 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 1206 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: mame (@FirstblusH  ) วันที่: 12 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:50:52 น. |
|
|
|
| โดย: พล (aoigata ) วันที่: 18 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:09:27 น. |
|
|
|
| โดย: โบว์ (Cardamom ) วันที่: 20 พฤศจิกายน 2552 เวลา:17:39:53 น. |
|
|
|
| โดย: Koneko-chan (GutChy ) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:34:23 น. |
|
|
|
| โดย: judoka IP: 119.31.126.141 วันที่: 10 ธันวาคม 2552 เวลา:9:59:30 น. |
|
|
|
| โดย: สถาปน๊อต วันที่: 12 ธันวาคม 2552 เวลา:2:29:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
คุรุเม่ ฟุกุโอกะ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?]
|
สวัสดีค่ะ ..
ป้าโซอยู่อำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดฟุกุโอกะ ซึ่งอยู่ในเกาะคิวชู เกาะทางใต้ของญี่ปุ่น
เรื่องราวที่เล่าๆสู่กันฟังนี่ มาจากประสบการณ์ส่วนตัวซึ่งสอดแทรกความคิดเห็นเข้าไปด้วย อันไหนไม่เข้าทีก็อ่านผ่านๆไปละกันนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาค่ะ
|
|
| |
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
)
ครูฝึกบอกว่าถ้าไม่ลงสนามก็ไม่เก่ง ฝึกอยู่แต่ในหมู่เดียวกัน ไม่มีการพัฒนาฝีมือด้วยการไปประลองฝีมือกับเพื่อนต่างคลับ ซึ่งก็จริงของครูค่ะ ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น ไอ้จะกลัวนั่นกลัวนี่ มัวแต่หดหัวอยู่ในกระดองมันก็คงต้องหดตลอดไป 
จากระยะเวลาแข่งขันที่เขาให้เวลาสองนาทีสำหรับเด็กประถม และสามนาทีสำหรับเด็กมัธยม .. จะว่าไปกีฬานี่ก็เป็นการฝึกความอดทน ความพยายามของพ่อแม่ด้วยนะคะ ไม่ใช่แต่ฝึกได้แต่เด็ก เพราะคิดดู.. ในวันแข่งซึ่งเป็นวันหยุดต้องแหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้า ตาลีตาเหลือกไปให้พร้อมนัดกับเขาเพื่อเดินทางไปยังสนามแข่งพร้อมๆกัน จากนั้นก็ต้องรอคิวการแข่ง กว่าจะมาถึงลูกเราซึ่งแข่งบางครั้งก็จบการแข่งขันด้วยเวลาไม่ถึงสองนาทีตามที่เขากำหนดด้วยซ้ำ แพ้ต้องตกรอบไป จากนั้นก็ยังต้องรอคนอื่นๆในกลุ่มให้แข่งเสร็จกันก่อน กินปิ่นโตที่สั่งไว้ เมื่อเสร็จสิ้นการแข่งขันของทุกคนในกลุ่ม จึงกลับบ้านได้ 
ครือว่าพักนี้คิดเรื่องจะมาพูดมาคุยไม่ออก (นี่ขนาดไม่ออกนะเนี่ย 
) 
เป้นกิจกรรมที่ดีมากเลยค่ะป้าโซ
การที่เด็กได้ทำกิจกรรมมีการฝึกซ้อมและแข่งขัน
ทำให้เกิดการเรียนรู้พยายาม เอาชนะ และขจัดข้อด้อยตัวเอง
การมีน้ำใจนักกีฬาด้วย
ป้าโซสบายดีนะคะ
ปล. แมมเองก็ชอบกีฬามากๆเลยค่ะ