อูย อ่านไปก็ลุ้นเจ้าตัวเล็กของป้าจนขนลุกไปด้วย ลีล่าลูกเล่นของเจ้าตัวเล็กไม่ใช่ย่อยเลยเนาะ แม้จะแพ้แต่กว่าจะแพ้ก็ทำเอายักษ์คู่ต่อสู้เหงื่อแตกเหงื่อแตนใช่มิป้า? ยอดมาก

ป้าโซเล่าถึงตอนจอดรถให้ลงไปอึ๊แล้ว ตุ๊กตาก็นึกถึงหนนึงขึ้นมา นานมาแล้วล่ะป้า สมัยที่ตุ๊กตานั่งรถปรับอากาศชั้น๒กลับกาญจน์น่ะป้า รถนี้ไม่มีห้องส้วมเหมือนปรับอากาศ๑ ทีนี้หนนั้นมีผู้โดยสารชายคนนึงเขาปวดอึมากเลย หน้าเขียวเลย เหงื่อแตกด้วย เขาเลยไปบอกให้คนขับจอดข้างทางให้ที เขาทนไม่ไหวแล้ว คนขับก็ใจดี้ดีนะป้า รีบหาที่จอดให้ตรงที่เป็นป่าๆ แถมหากระดาษหนังสือพิมพ์ให้เอาไปเช็ดก้นอีกด้วย(คงกลัวเหม็นในรถ ) ก็จอดให้ และจอดรอจนกว่าจะผู้โดยสารคนนั้นจะอึเสร็จด้วยอ่ะป้า ผู้โดยสารคนอื่นๆรวมทั้งไอ้ตานี่ด้วยก็ชะเง้อมอง ลุ้นและรอคอยด้วยใจจดจ่อ สักพักใหญ่ชายคนนี้ก็โผล่ออกมาจากป่าด้วยใบหน้าชื่นมื่นเปี่ยมสุข ทุกคนในรถต่างยิ้มอย่างยินดีปรีดาด้วย (แหม๊..ทำกะยังชายคนนี้เเป็นฮีโร่ซะงั้น) นึกถึงแล้วชื่นชมคนขับน่ะป้าที่เขามีน้ำใจ บางคนเสียเวลาเขา เขาไม่รอแบบนี้หรอกเนอะ

สวัสดีค่ะป้าโซ
กลับจากทำงานแล้ว เหนื่อยสุดๆเลยค่ะหยุดไป 3 วันเนี่ย ลูกค้ากระหน่ำซัมเมอร์เซลส์ยังกะมีของแจกแน่ะค่ะ
แต่ก็ดีอย่างที่ป้าโซบอก ยุ่งเข้าไว้
ป้าโซเรียวคังที่ว่าเนี่ยมันคือโรงแรมรึเปล่าคะ
อ่านไปแล้วเหมือนได้ไปชมการแข่งขันเองเลย แต่สงสัยว่าเค้าไม่มีการจัดน้ำหนักคู่ต่อสู้ให้มันใกล้เคียงกันหรอคะ อย่างงี้ตัวเล็กก็เสียเปรียบตลอดสิคะขนาดแม่เล่นคุณไสยแล้วยังสู้ไม่ได้เลย
เอ..ป้าโซก็พูดได้หลายภาษาเลยใช่มั้ยเอ่ย เก่งจังค่ะ เปิ้ลว่าภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาที่ยากนะคะ แต่น่าฟังเพราะมันดูมีเสียงสูงเสียงต่ำลากเสียงยาวๆ เพราะดีค่ะ เวลาเดินเข้าไปในร้านขายของจะได้ยินเป็นแบบเดียวกันหมด คนขายของที่ก้มหน้าก้มตาจัดของอยู่พอเห็นลูกค้าก็จะพูดประโยคนี้ตลอด ช่วงที่ไปเที่ยวจะได้ฟังจนติดหูเลยค่ะ
ว่าแล้วก็อยากไปช้อปเครื่องสำอางค์อีกจัง อิ อิ

I like your blog. ^_________^

แวะมาอ่านเรื่องราวชวนยิ้มค่ะ

แล้วก็ยิ้มได้จริงๆ

นึกถึงเวลาแม่บ้านกับพ่อปลุกขวัญเลย

พ่อบอกว่า ยากกว่าหาเงินให้ขวัญใช้อีก อิอิ

ทักทายยามค่ำค่ะป้าโซ

โห ป้าโซ อ่านไปก็นึกภาพไป ป้าเขียนซะเห็นภาพเลยอ่ะ อดหัวเราะไม่ได้อีกแน่ะ หาประสบการณ์เนอะป้าเนอะ

เรื่องรูปในบล็อก คนไม่เยอะหรอกจ้ะ ทีนี้เวลาถ่ายรูปแบบไม่มีคนก็เลยง่ายหน่อย บางรูปก็ต้องเลี่ยงๆคนไปบ้าง แต่ก็ได้ภาพที่ออกมาแล้วพอใจ เนชั่นแนลพาร์คที่ขิมไปนั้น น้อยคนที่รู้จักจ้ะ อีกอย่างการเดินทางค่อนข้างไม่ค่อยสะดวกสำหรับนักท่องเที่ยว ยิ่งวันไหนมีคลื่นมากและลมแรง ทัวร์ก็ต้องยกเลิก

เพราะนั่งเรือก็สองชั่วโมง เฉพาะขาไป และขากลับอีกสองชั่วโมง ขิมเมาเรือหล่ะ ขิมเองก็เมาเรือเลยเหล่ะป้า

กล้องของขิมเองเป็นกล้องเก่าจ้ะ สี่ห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ก็ใช้บ้าง ไม่ใช้บ้าง ทำงานพาร์ทไทม์ แล้วก็กัดฟันซื้อ เพราะจริงๆแล้วไม่ค่อยชอบซื้ออะไรที่ราคาแพงเกินห้าสิบเหรียญ ยกเว้นหนังสือเรียน ที่เห็นราคาแล้วต้องปลง แต่ การเรียนคือการลงทุน ลงทุนจนคนข้างๆบ่น (ว่าไปนั่น)

ขอบคุณป้าที่ชมจ้ะ ตัวจริงบึกบึนนะ ป้ารักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

นักกีฬาแพ้..แม่นักกีฬาไม่แพ้เฟ้ย...ตัวต่อตัวมั๊ย?
เอาป่าวๆๆๆๆ..อิๆๆๆๆ
คุณป้า ตอนนี้หายเมาเป็นปลิดทิ้ง
เพราะมียาวิเศษเว้ยยย..อิๆๆๆ

มาแปะโป้งไว้ก่อน เดี๋ยวแวะมาอ่านอีกทีเด้อ ตอนนี้การบ้านยังไม่เสร็จจ้า

ตามคุณเปิ้ล 007 มาค่ะป้าโซ
เราชอบอ่านเรื่องราวที่เกี่ยวญี่ปุ่นมากๆเลยค่ะ
ป้าโซเล่าได้สนุกดีค่ะ
แล้วจะขอเข้ามาอ่านอีกนะคะ

ดีจ้าป้าโซ เนื้อหาวันนี้ถูกใจแม่แอ๋นมั่กๆ เป็นคนชอบกีฬา ไม่เล่นหรอก ชอบดู แต่ดูไม่เป็นอยู่ดีอิ ยูโด เนี่ย ลืมค่ะ เคยเรียนตั้งกะสมัยอยู่ปี 1 มันนานมาแล้วอ่ะ อิอิ

อ่านแล้วมีต้องลุ้น อรรถาธิบายเยี่ยม เคลียร์มากเลยจ้า ยังกะไปนั่งลุ้นเชียร์เองกะตัว เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ แข่งห้าชนะหนึ่ง เด็กๆคงไม่ผิดหวังเกินไปเนอะ กีฬามันก็ต้องมีแพ้มีชนะ แถมฝ่ายเราเสียเปรียบขนาดด้วย เป็นที่เข้าใจ แต่เดินทาง 4 ชม นี่ ประมาณขับ กทม-ขก เลยนะนี่ ไกลเหมือนกันเน่อ

ปล 1. สองลิงของแม่แอ๋นห่างกัน 2 ปีค่ะ เกือบ 5 กับเกือบ 3 ขวบ กำลังซนสุดๆ
ปล.2 แอดแล้วเด้อ ขอบคุณในไมตรีจิตที่ให้กันนะคะ

บล็อกนี้ป้าโซมีของแถมด้วยแฮะ ป้าโซเขียนบล็อกสนุกน่าติดตาม แถมคุณตุ๊กตามาแจมเรื่องนั่งรถปรับอากาศเป็นของแถมอีก คนอ่านได้กำไร

ป้าโซจ๋าเรื่องกระเป๋าเต็มใจเน้อ

บร๊ะ.... ทำไมวันนี้ไม่มีตาทิพย์ว่าป้าโซอัพบล๊อก ไม่งั้นวิ่งมาตัดริบบิ้นแระ

อ่านถึงแม่ลูกปินส์ เค้าระลึกชาติขึ้นมาได้เลย ว่าป้าโซเคยถามป้าใช่มั้ยเรื่องเพลงอ่ะค่ะ ป้าชอบเพลงเก่าๆค่ะ แนวสมัยเรายังสาวและสวยมากนั่นแหละป้า(กล้าพูดเนอะ) น่าจะแนวๆเดียวกับป้าโซแหละค่ะ เพราะดูเหมือนว่าเราจะชอบเพลงคล้ายๆกัน นี่ถ้าป้าโซไม่พูดเรื่องเพลงขึ้นมาในบล๊อกนี้นะ ป้าลืมสนิทติดทนนานไปเลย คนมันชราแล้วอ่ะ.... เข้าใจใช่มั้ยป้า 555+

หง่ะ.... รุ่นพี่เค้าแพ้อีกแระ ทำไมป้าไม่ออกคุณไสยให้มากกว่านี้อ่ะ แต่ไม่เป็นไรยังไงโนดาเมะก็รัก..... ฮิ้ววววว

นี่รุ่นพี่กับพี่ของรุ่นพี่(อย่างงนะคะป้า อิ อิ) พูดไทยได้คล่องเลยเหรอคะป้าโซ อย่างนี้ต้องชมคุณแม่มากมาย ที่ลูกพูดไทยได้ เป็นลูกครึ่งแล้วพูดได้อย่างน้อยสองภาษานี่ต้นทุนในชีวิตเลย อยู่ไทยรึอยู่ญี่ปุ่นก็สบาย เพราะได้ภาษาอยู่แล้ว..... แล้วอ่านได้มั้ยคะป้า ถ้าอ่านได้โนดาเมะจะส่งจดหมายให้รุ่นพี่นะ.... กร๊ากกกกก

ลุงของป้าโซยังดีนะ ที่พูดภาษาญี่ปุ่นกับป้าโซมากกว่าภาษาอังกฤษเป็นผลดีกับตัวป้าโซเลย.... แต่ของป้าซิอิลุงพูดอังกฤษผสมไทยมากกว่าอิตาเลี่ยน ทำเอาภาษาวิบัติไปหมดแล้วบ้านนี้ บางทีประโยคเดียวมีสามภาษา "ที่รัก Per favore(please) give me ....." อะไรทำน้องนี้อ่ะป้า เล่นเอาภาษาป้าถอยลงคูมันทั้งสองภาษาเลย

555555555555555+
ตรูดบานสบายใจเฉิบ 55555+

ชอบๆอ่ะป้า


ปีหน้าฟ้าใหม่แข่งใหม่
ขุนให้น้ำหนักขึ้นเยอะๆเลยครับป้าโซ
อาหารที่ป้าโซทำน่ากินทุกจานเลย
รับรองปีหน้าเอาใหญ่กว่าเค้าแน่นอน อิอิ





อรุณสวัสดิ์นะครับป้าโซ ^^

สวาทดีจ้าป้าโซ
แพ้ได้กลับบ้าน ดีจรัง ชนะต้องอยู่ต่อ ทอระมาน นา เหอ ๆ

ชักอยากเห็นอิปปังซะแล้วว่าจะตัวโตขนาดไหน ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียว มีแพ้ ก็ต้องมีชนะบ้างละ บอกเจ้าตัวเล็กทานเยอะ ๆ จะได้ตัวโต ๆ เท่าอิปปังบ้าง คราวหน้ามาประลองกันใหม่ ว่าแต่อิปปังนี่หล่อเท่าเจ้าตัวเล็กของเรารึเปล่าน๊า

ก็เวลาทำอาหาร ก็อยากเอาโชว์เพื่อน ๆ ดู จะได้ทำทานด้วยกัน ถึงแม้อยู่กันคนละทีก็เถอะ แต่ปัญหาก็คือ ไม่รู้ว่าจะบอกสูตรที่ชัดเจนได้ยังไงน่ะค่ะว่าใส่กี่ช้อนกันแน่ เพราะเวลาปรุงนี่ ก็ใส่ ๆ เข้าไป กะด้วยสายตาเอา แล้วก็ชิม พอเห็นว่าอร่อยดีแล้ว ก็หยุดเติมเครื่อง ถ้าไปบอกว่ากี่ช้อน กี่เท่าไหร่ แต่รดชาดออกมาไม่เหมือนกัน เดี๋ยวก็โดนด่ากันพอดี แต่ถ้าอยู่ใกล้ ๆ กัน จะทำไปประเคนถึงบ้านทุกคนเลยค่ะ หรือไม่ก็เชิญมาเป็นแม่ช้อยนางรำที่บ้านเลย

ที่ญี่ปุ่นก็มีปัญหาน้ำท่วมเหมือนเมืองไทยเลยเหรอคะ แสดงว่าเป็นกันหลายทีเหมือนกัน ก็ภาวนาอย่าให้เป็นอะไรไปมากกว่านี้เลยนะคะ ที่จังหวัดลำปาง บ้านน้าสาว น้ำเข้าบ้านเกือบเมตรเลย ซึ่งไม่เคยมีในประวัติศาสตร์มาก่อน บางบ้านก็ถูกน้ำพัดรถใหญ่ ๆ หายวับไปกับตา คิดดูนะป้าโซว่ามันน่ากลัวขนาดไหน คิดแล้วเศร้าจัง

ไปล่ะค่ะ หาอะไรทำก่อน นั่งจุมปุ๊กนี่มานานละ ป้าโซรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ขอให้มีความสุขทั้งครอบครัวค่ะ

หวัดดีครับคุณน้องป้าโซ...

เห็นกิจกรรมของคุณน้องป้าแระ นึกถึงสมัยที่ลูกยังเล็ก
คุณพ่อคุณแม่ต้องลาหยุดไปร่วมกิจกรรมทุกอย่าง
และที่สำคัญคือถ่ายรูปเก็บไว้ทุกฉ็อท...พะเรอนึง
ตอนนั้นเป็นกล้องฟิล์ม อัดกันทีเปลืองหลายกะตังค์
ตอนนี้ถามตะละคนว่าใครสนใจจะดู จะเก็บ....เงียบ
อืมมม ป๊ะกะมะคงต้องเก็บไว้ดูเองกันสองคน หุ หุ

เจ้าตัวเล็กของป้านี้เก่งเอาเรื่องเน้าะ แพ้อย่างมีศักดิ์ศรี 555+

เรื่องฝึกเปียโนของเขาไปถึงไหนแระ เอามาให้ลุงฟังมั่งดิ
วันก่อนคุณหยุนตี๋ แซ่หลี่ ก็มาแสดงโชว์ที่กรุงเทพฯ
ผมยังงานยุ่งเลยอดไปฟัง...เพื่อนไปกลับมาชื่นชมมากมาย
ว่าเล่นโชแป็งได้เจ๋งซุดหย๋อดเจงๆ

เมืองไทยยังน้ำหลากท่วมล้นหลาม บ้านผมอยู่ห้วยยังไม่ท่วมถึง
ห้วยขวางอยู่หละคับ ถ้ามันขี้เกียจขวางเมื่อไหร่คงนองเอ่อแหง็มๆ
บ้ะบายคร้าบน้องป้า

แวะมาเยี่ยมเยียนกันจร้า

แล้วจะแวะมาอีกนะค่ะ

น๊านนน นาน นานทีถึงแวะมาหาป้าโซได้ หวังว่ายังจำอ้อได้นะคะ อิอิ อ่านไปก็ลุ้นไปกับเจ้าตัวเล็กป้าโซด้วยนะคะ ไม่เป็นไรค่ะแพ้เป็นพระเอกค่ะ

ป้าโซสบายดีนะคะ แล้วว่าง ๆ จะแวะมาเยี่ยมใหม่นะคะ

เหอๆ ไม่อยากจะเซคค่ะป้าโซ สมัยโน้นแม่แอ๋นหุ่นล่ำบึก เหมาะมากกับวิชาเลือกยูโดนั้น แต่ไปไม่ค่อยรอดหรอก จำยังไม่ได้เลยว่าได้เกรดอาไร อิอิ

ตอนนี้กำลังปวดเศียรเวียนเฮดสุดๆ กับสองหน่อที่บ้านค่ะ ห่างกันกำลังดีจริงๆ อยากให้ผ่านระยะนี้ไวๆ ขอคำแนะนำผู้มีประสบการณ์หน่อยสิคะป้า แบบว่าใกล้บ้าแล้ว ยิ่งกำลังจะขึ้นเครื่องกลับไปเยี่ยมบ้านอีกเร็วๆนี้ ตายๆๆๆ

ป้าโซจ๊ะ เป็นไงบ้างเอ่ย คิดถึงหรอถึงมาหาเนี่ย
อากาศที่นี่เหมาะกะนอนใต้ผ้าห่มจริงๆ ฝนตกตั้งแต่เมื่อคืน ก็ยังไม่หายตกซะทีเนี่ย

แวะมาหาตอนต้มข้าวต้ม กินกะผักกาดดองกระป๋อง เพราะตั้งแต่กลับมาจากฝั่งเวสต์ ยังไม่ได้ออกไปหาซือ้กับข้าวเลยจ้ะ เลยค้นๆ หาอะไรในตู้เก็บของแห้ง เห็นผักกาดดองกระป๋อง อยู่ป๋องนึง เลยได้เจ้านี่แหละประทังชีวิต

คิดถึงเสมอเน้อออ ไปดูข้าวต้มก่อนหล่ะ เดี๋ยวเกิดโศกนาฎกรรมเผาบ้านตัวเอง

อรุณสวัสดิ์นะครับป้าโซ ^^

อ้าว ป้า..พอแพ้เลยไม่มีรูปให้ดูซะงั้น

ช่างบรรยายได้รายละเอียดยิบยับเหลือกำลังนะป้านะ