แพ้อย่างสบายใจ..
อาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นการเดินสายไปแข่งขันที่โอะกุนิ จังหวัดโออิตะ ใช้เวลาในการเดินทาง 2 ชม. การแข่งขันจะเริ่มเมื่อเวลา 9.00 น. แหกขี้ตาตื่นสิคะพ่อแม่.. นัดหมายกันล้อหมุน 6.00 น. แม็ทช์นี้แข่งแบบทีมเท่านั้นโดยแบ่งเป็นระดับ ป.1-2 -> 3 คน ป.3-4 -> 3 คน ป.5-6 -> 5 คน นอกจากนี้ยังมีทีมหญิงล้วนซึ่งทางทีมเราไม่ได้ส่งลงแข่งเพราะนักกีฬาเราไม่พอ เนื่องจากจำนวนคนไม่เยอะนัก เลยเอารถไปสี่คัน กระจายคนนั่งแต่ละคัน เบ็ดเสร็จไปกันทั้งหมด ผู้ใหญ่ 11 คน เด็ก 11 คน เอ้า..ขนกันไปหอบกันไป ตีห้าครึ่งควักนักกีฬาออกมาจากที่นอน ทั้งดึงทั้งฉุด สุดท้ายลากให้ร่วงตกเตียงเพราะแม่มันจะรีบเก็บที่นอน พอไม่มีที่อุ่นๆซุกก็หลับหูหลับตาหัวซุนลงมาข้างล่างเอานิ้วแตะๆน้ำควักๆขี้ตา เอาแปรงควักๆขี้ฟัน แม่มันลงมาพอดีเลยบังคับให้ล้างหน้าฟอกสบู่ใหม่ เสร็จสรรพเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนักกีฬาก็หอบผ้าห่มผืนโปรดประจำตัวหัวซุนไปนอนต่อในรถ รถป้าโซมีสองแม่ลูกชาวฟิลิปปินส์มานั่งด้วยสองคน คือแม่น่ะฟิลิปปินส์ ส่วนลูกก็ลูกครึ่งญี่ปุ่น ป้าโซไร้ท์เพลงฝรั่งเก่าๆที่โปรดปรานเอาไปเปิดฟังระหว่างทางด้วย แม่ฟิลิปปินส์บอกว่าไม่ได้ยินเพลงฝรั่งมานานมากแล้ว ตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อ 14 ปีที่แล้ว .. แม่เจ้า!! คงจริงของเธอเพราะขนาดภาษาอังกฤษที่เธอใช้กับป้าโซยังใช้เป็นแค่คำๆ ไม่ผูกเป็นรูปประโยคเธอบอกว่าไม่เคยใช้เลยตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ พูดแทบจะไม่เป็นแล้ว ฟังแล้วให้นึกประหวั่นว่าสักวันป้าโซอาจจะเป็นเช่นนั้น เพราะอิลุงพักนี้ก็ชักขี้เกียจพูดอังกิดกับป้าโซ พ่นแต่ภาษาตัวเอง.. ไม่ได้การ.. ต้องฝึกตัวแทนซะแล้ว เจ้าตัวโตเริ่มมีแววเพราะพักนี้หลอแหลคุยมั่งเล่ามั่งให้แม่ฟังเป็นภาษาปะกิดกระท่อนกระแท่น รูปประโยคยังไม่สะสวยนักแม่มันก็คอยแก้รูปประโยคให้ไป สักวันคงพอเข้าที่เข้าทาง ป้าโซยังดีกว่าแม่ฟิลิปปินส์คนนั้น เพราะลูกพูดไทยปร๋อทั้งสองคน เรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรกับเด็กไทย สมัยคุณตายังอยู่เคยบอกว่าภาษาไทยเจ้าโตเข้าขั้นปรมาจารย์ .. แต่แม่ฟิลิปปินส์คนนี้มีลูกสองคนพูดภาษาแม่ไม่ได้เลย แถมฟังภาษาอังกฤษจากยายเวลาคุยโทรศัพท์ยังต้องให้แม่แปลให้เป็นญี่ปุ่นอีกต่างหากหลุดจากฟิลิปปินส์มาเข้าเรื่องยูโดต่อค่ะ.. ระหว่างการเดินทางมีหยุดพักอยู่ครั้งครึ่ง.. ครั้งแรกเพื่อแวะเข้าห้องน้ำห้องท่า ซื้อข้าวปั้น แซนวิช น้ำดื่ม กาแฟ เป็นอาหารเช้า จากนั้นก็ตะลุยต่อให้ถึงเป้าหมาย แต่ก็ต้องพักอีกครึ่งครั้ง เพราะหนึ่งในสมาชิกบนรถอีกคันเกิดปวดท้องขรี้ ที่ว่าครึ่งครั้งเพราะสถานที่ที่แวะจอดให้สมาชิกท่านนั้นไปถ่ายหนักเนี่ย เป็นเรียวคังบนภูเขา ไม่มีร้านรวงอะไรแถวนั้นพอจะแวะได้ จอดรถได้ป้าคนนั้นก็วิ่งหนีบๆเข้าเรียวคังไป ที่เหลือก็นั่งรออยู่บนรถจนกว่าป้าแกจะขรี้เสร็จ นี่ถ้าเป็นคนไทยได้วิ่งลงไปชี้หน้า .. อ๊ะๆ เค้ารู้นะ ไปขรี้ใช่มะล่าตัวเองงง ? แต่ญี่ปุ่นเค้าไม่เล่นกันอย่างเรา คงไม่แคล้วโดนขาคู่.. ถึงสนามแข่งขันประมาณ 8.40 น. ผู้คนมาถึงกันมากมายแล้ว สนามแข่งจัดที่หอประชุมร.ร.ประถมของที่นั่น แม่เจ้าประคุณ..หาที่จัดให้กว้างขวางกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ คนมาแข่งออกเยอะแยะ ที่นั่งพักสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งทานข้าวแทบจะไม่มี ตอนไปถึงนั่นเขาจับจองที่นั่งกันหมดแล้ว เหลือแต่เต๊นท์ข้างนอกที่เค้าปูพลาสติกให้นั่ง ก็เลยต้องไปปูเสื่อของเราจับจองที่ข้างนอก ไล่นักกีฬาทั้งหลายเปลี่ยนเสื้อผ้าลงสนามเพื่อไปยืดเส้นยืดสายก่อนแข่ง การแข่งขันเป็นแบบทัวร์นาเม้นท์ ใครแพ้ก็กลับบ้านไป .. เริ่มจากชั้น ป.1-2 ก่อน ทีมเราชนะมาได้ครั้งหนึ่ง และมาแพ้ในรอบสองตกรอบไป จากนั้นก็นั่งรอให้ชั้น ป.1-2 แข่งกันจนได้ที่หนึ่ง แล้วก็มาถึงชั้น ป.3-4 แข่ง ทีมเราชนะสองครั้งก่อนจะตกรอบ ต่อจากนั้นก็เป็นทีมหญิงล้วน.. ระยะเวลาในการรอคอยกว่าทีมเจ้าตัวเล็กจะลงแข่งประมาณสองชม.กว่า ได้กินข้าวกลางวันก่อนซะด้วยถึงจะได้ลงแข่ง ระหว่างนั้นฝนซึ่งตกปรอยๆมาแต่เช้า ก็มาตกหนาเม็ดขึ้นจนน้ำไหลเข้ามาในพื้นที่ๆวางของเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้องขนย้ายหลบฝนเข้ามาในชายคาตึก คนก็ยืนๆเดินๆเอาแถวๆนั้น จะกินข้าวก็ต้องถือกล่องข้าวแยกย้ายกันไปหาที่นั่งจ่อมเฉพาะตัวกินๆเอา และแล้วทีมไอ้จ้อยทั้งหลายก็ออกโรง ฮะฮ้า.. ดูตามน้ำหนักคู่ต่อสู้ที่แจ้งในสมุดรายการแข่งแล้ว.. เทียบหัวต่อหัว ฝ่ายโน้นเป็นต่อทุกคน น้ำหนักโดยเฉลี่ยจะมากกว่าทีมเราหกเจ็ดโลต่อคน โดยเฉพาะคู่ต่อสู้ไอ้ตัวเล็กนี่ หนักกว่าเราเท่าตัวกว่า แถมยังเป็นนักกีฬาระดับจังหวัดของเขาด้วย เอาลูก.. เล่นไปตามธรรมชาติ แม่นหลักการเข้าไว้ ต่อจากนั้นเป็นเรื่องของสัญชาติญาณและความฟลุ้ค และคุณไสยจากแม่ คู่แรก สิบวิ.แรก แพ้อิปป้ง คู่ที่สอง ยี่สิบวิ. แพ้อิปป้ง คู่ที่สาม คือเจ้าตัวเล็ก เล็งไปเล็งมาหาทางเข้าท่า พอได้จังหวะก็เข้าท่าแต่.. เอาไม่ลงวุ้ย หนักครับแม่ เอาใหม่..ทีนี้อีกท่าดันไปทางหลัง ก็ไม่เขยื้อนอีกครับแม่ ผ่านไปนาทีแรกถูกจับทุ่ม.. ควับ!! พลิกเอาหน้าลงคว่ำหน้า หลังไม่โดนพื้น รอดไปไม่โดนเรียกขานคะแนน แต่คู่ต่อสู้ไม่ปล่อยมือง่ายๆ จับขายกกดไหล่จะใช้น้ำหนักตัวกดทับเรา ไอ้ตรงนี้ป้าโซไม่ค่อยห่วงเพราะไอ้ตัวเล็กมันไม่ยอมให้กดง่ายๆอยู่แล้ว สู้ขาดใจ.. ดิ้นไปดิ้นมาพลิกตัวอ่อนตัวแข็งไปเรื่อยไม่ให้คู่ต่อสู้เข้าท่าได้จนกรรมการให้พักเพื่อตั้งหลักกันใหม่ และแล้วผ่านไปนาทีอีกนิดๆ ดันเผลอไปงัดกับเขาเข้าลืมเลี่ยงตัวเองออกมา เลยโดนขัดขาล้มหงายหลัง.. แพ้แบบอิปป้งสบายใจไทยแลนด์ไป.. คู่ที่สี่ เด็กป.ห้าของเราคนนี้มีภาษีที่สุดเพราะน้ำหนักไม่เป็นรองเขาเท่าใดนัก ความอึดความขยันเข้าท่าทำได้ดี เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ด้วยการกดทับโอะซะเอะกุมิ เป็นการชนะคนเดียวในห้าคนที่มีอยู่.. ยัตโตะ คัทตะ.. คนเดียวก็ยังดีนิ อิอิ.. คู่สุดท้าย คนนี้ตัวโตกว่าเค้าเพื่อนในทีม น้ำหนักสูสีกับคู่ต่อสู้ แต่ก็แพ้อิปป้งไปในพริบตา.. สรุปห้าคน ชนะอยู่คู่เดียวนอกนั้นแพ้หมด ตกรอบไปอย่างขาวสะอาด ปะ..ไอ้เสือ ยกพวกกลับถิ่น ปีหน้ามาใหม่เฟ้ย.. นั่งรถไปกลับสี่ชม.ตรูดบานสบายใจเฉิบ ยะฮู้..
Create Date : 26 ตุลาคม 2553
Last Update : 26 ตุลาคม 2553 22:43:40 น.
21 comments
Counter : 789 Pageviews.
โดย: ไอ้เจ้าตาของป้าโซจ้ะ (เกลือหนึ่งกำน้อย ) วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:16:42:11 น.
โดย: apple.007 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:19:28:18 น.
โดย: MOM of 4 IP: 69.171.176.45 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:20:02:53 น.
โดย: aArMel วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:20:34:56 น.
โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ IP: 111.84.97.113 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:20:52:23 น.
โดย: พล (aoigata ) วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:21:03:37 น.
โดย: Suessapple วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:23:00:07 น.
โดย: anigia วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:23:08:52 น.
โดย: แม่สามข้าว (sinaporn ) วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:0:39:49 น.
โดย: ปลาทอง9 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:1:32:31 น.
โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal ) วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:8:42:41 น.
โดย: smack วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:8:51:13 น.
โดย: Dingtech วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:16:48:39 น.
โดย: สาวสะตอใต้ วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:20:24:15 น.
โดย: anigia วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:0:06:53 น.
โดย: aArMel วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:0:37:11 น.
โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal ) วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:9:05:35 น.
โดย: พี่หมี (Bkkbear ) วันที่: 30 ตุลาคม 2553 เวลา:21:54:07 น.
Location :
คุรุเม่ ฟุกุโอกะ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [? ]
สวัสดีค่ะ .. ป้าโซอยู่อำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดฟุกุโอกะ ซึ่งอยู่ในเกาะคิวชู เกาะทางใต้ของญี่ปุ่น เรื่องราวที่เล่าๆสู่กันฟังนี่ มาจากประสบการณ์ส่วนตัวซึ่งสอดแทรกความคิดเห็นเข้าไปด้วย อันไหนไม่เข้าทีก็อ่านผ่านๆไปละกันนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาค่ะ
1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31
ป้าโซเล่าถึงตอนจอดรถให้ลงไปอึ๊แล้ว ตุ๊กตาก็นึกถึงหนนึงขึ้นมา นานมาแล้วล่ะป้า สมัยที่ตุ๊กตานั่งรถปรับอากาศชั้น๒กลับกาญจน์น่ะป้า รถนี้ไม่มีห้องส้วมเหมือนปรับอากาศ๑ ทีนี้หนนั้นมีผู้โดยสารชายคนนึงเขาปวดอึมากเลย หน้าเขียวเลย เหงื่อแตกด้วย เขาเลยไปบอกให้คนขับจอดข้างทางให้ที เขาทนไม่ไหวแล้ว คนขับก็ใจดี้ดีนะป้า รีบหาที่จอดให้ตรงที่เป็นป่าๆ แถมหากระดาษหนังสือพิมพ์ให้เอาไปเช็ดก้นอีกด้วย(คงกลัวเหม็นในรถ ) ก็จอดให้ และจอดรอจนกว่าจะผู้โดยสารคนนั้นจะอึเสร็จด้วยอ่ะป้า ผู้โดยสารคนอื่นๆรวมทั้งไอ้ตานี่ด้วยก็ชะเง้อมอง ลุ้นและรอคอยด้วยใจจดจ่อ สักพักใหญ่ชายคนนี้ก็โผล่ออกมาจากป่าด้วยใบหน้าชื่นมื่นเปี่ยมสุข ทุกคนในรถต่างยิ้มอย่างยินดีปรีดาด้วย (แหม๊..ทำกะยังชายคนนี้เเป็นฮีโร่ซะงั้น) นึกถึงแล้วชื่นชมคนขับน่ะป้าที่เขามีน้ำใจ บางคนเสียเวลาเขา เขาไม่รอแบบนี้หรอกเนอะ