หากถามเอาความรู้สึกจากคนในครอบครัวกันเองถึงสิ่งที่นับเป็นความซวยที่สุดในชีวิตที่เคยบังเกิดแก่เราทุกคนก็คงจะเอ่ยตรงกันว่า "ปรากฏการณ์" ครั้งนี้คงนับเป็นความซวยอันยิ่งใหญ่
ครั้งที่สองที่บ้านเราต้องเผชิญและต้องผ่านมันไปให้ได้ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าระหว่างอารมณ์ โกรธ เสียใจ เสียความรู้สึกอันไหนมันพุ่งชนเพดานความคิดมากกว่ากัน รู้แต่ว่ามันปนกันไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นเอมก็อยากขอบคุณพ่อ ที่เป็นหลักพึ่งพิงที่ดีที่สุดให้แม่เอม และน้องเสมอมาและนี่ก็เป็นอีกครั้งที่พ่อทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างเยี่ยมยอด...เหมือนทุกครั้ง










พ่อ...ต่อจากนี้ไปเอมคงมองโลกนี้เอียงไปหลายสิบหลายร้อยองศา และคงมองความหมายของสำนวน"คนดีพระคุ้มครอง" หรือ "ทำดีได้ดี" ต่างไปกว่าก่อนหน้านี้มากโข โลกไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยคิด จิตใจคนก็เหมือนกัน มีคนรัก ก็ย่อมมีคนเกลียดแต่มันตลกเหลือกินตรงที่ว่า ชีวิตนี้เราก็ไม่เคยไปเบียดเบียนหรือทำร้ายใครเขามีแต่เขาเสียอีกที่มาก่อความวุ่นวายใจให้เรา ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...
และครั้งนี้ก็เช่นกัน










"บ้านเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับยาเสพย์ติด"
ประโยคนี้มันช่างบั่นทอนความตั้งใจที่มีมาชั่วชีวิตความตั้งใจที่จะเป็นคนดี ความตั้งใจที่จะทำสิ่งดีๆ เพื่อคนอื่น เพื่อประเทศชาติแต่ตอนนี้ประโยคบาดใจประโยคนั้นมันได้กัดแทะความตั้งใจเหล่านั้นไปเกือบสิ้นและมันก็น่าตลกจนน้ำตาไหลพรากๆ ที่บ้านเราทำดีแต่ต้่่องมาพบเจอเรื่องระยำอัปรีย์ถึงเพียงนี้










หลายคนรวมถึงคนที่แจ้งเบาะแสและคนที่รับเบาะแส คุณอาจมองว่ามันเป็นเหตุการณ์ปกติแต่อยากให้คุณรู้ไว้เหลือเกินว่า ถึงตอนนี้ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรบ้านเราอาจบริสุทธิ์ หรือฉี่ของฉันอาจจะเป็นสีม่วงแก่แบบที่ใครต้องการให้เป็นไม่มีใครรู้...และไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม ฉันอยากให้คุณได้รับรู้เหลือเกินว่าแผนของคุณได้สำเร็จไปกึ่งหนึ่งแล้ว อีกนิดเดียวคุณคงสมใจ...ตอนนี้เราเท่ากันแล้วนะ เรามีความอดทนเท่าๆ กันแล้วล่ะคุณ...อดทนรอเพื่อความสะใจ ส่วนเราจะอดทนรอดูอย่างใจจดใจจ่อว่า....คำว่า"ทำดีได้ดี" จะยังใช้ได้อยู่อีกไหมกับยุคสมัยนี้ อีกนิดเดียวนะ....อดใจรอกันหน่อย...อีกนิดเดียว

แด่มนุษย์ที่พิการทางความคิดเหล่านั้น#ขอเวรกรรมจงติดจรวดกลับไประเบิดสมองเมิงนะคะ#สงสารเอิร์ธ#เห็นว่ากลั้นเยี่ยวไว้นานแล้ว#เลยพาเราไม่กล้าเยี่ยวไปด้วย#บ้านกูเป็นเยี่ยว
กลั้น#ใครจะรับผิดชอบ#คนชั่วอยู่ค้ำฟ้า#คนดีตายห่าหมด#
โอเค#ถ้าจะตายห่าก็ตายห่ากันหมดนี่#อย่างน้อยกูก็มีความดีไปบอกยมบาล#สงสารก็แต่เดียรัจฉานบางตัว#มีหัวไว้กั้นรูหู#พอตายห่าไป#ไม่่มีความดีให้ยมบาลถาม#ทำดีได้ดี#เชื่อมาอย่างนี้#และจะเชื่อฝังหัวไปจนตาย#สาธุเถอะท่านผู้อ่าน







ถึงตรงนี้...ต้องกราบขออภัยสำหรับผู้อ่านบางท่าน
ที่เผลอเข้ามาจนอาจทำให้ระคายหูกับหลายๆคำในบล็อกวันนี้
ไม่มีคำใดนอกจากคำว่า"ขอโทษจากหัวใจ" ค่ะ

ส่งท้าย

#ขอบคุณพ่อขอบคุณแม่ ขอบคุณเอิร์ธ ที่ทำให้ได้รู้ซึ้งถึงคำว่า "ครอบครัว" เราจะผ่านมันไปด้วยกัน

#ขอบคุณนิขอบคุณแอ๊ปสำหรับกำลังใจและคำปลอบโยนที่มีค่ายามกูย่ำแย่

#ขอบคุณลุงไหวสำหรัาคำด่าทอและเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

อย่างน้อยท่ามกลางชุมชนอันสับปะลังเคนี้ ก็ยังมีลุงเข้าใจบ้านเรา