สิ่งแรกที่ยากต่อการสร้างมิตรภาพก็คือการ "สร้างความสัมพันธ์" แต่สิ่งต่อมาที่ยากยิ่งกว่าคือการ "รักษาความสัมพันธ์ "
นั้นให้ยืนยาวและคงเดิม
|
|||||||||||||
,,จำ,, พาแก่กลับบ้านแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไปรับแก่ที่โรงพยาบาล เปิดประตูไปเจอแก่แว้บแรก ดูแก่หน้าตาชื่นบานสุดๆ ลูกๆ หลานๆ ก็ไม่ต่าง ก็อย่างที่รู้ โรงพยาบาล นอกจากจะเป็นโรงพยายามหนีความตายแล้ว ยังเป็นสถานที่อโคจรอีกสถานที่หนึ่งอีกด้วย ห้องแคบๆ มองซ้ายก็เจอผนัง มองขวาก็เจอแต่ถังออกซิเจน มองไปข้างหน้าก็คนเป็น เหลือบไปก็เห็นคนตาย ด้วยประการฉะนี้ โรงพยาบาลจึงเป็นสถานที่หนึ่ง ที่นำพาให้ทั้งคนไข้และญาติ ห่อเหี่ยวใจกันไปเป็นแถว . . . . . . วันนี้เอมสังเกตตัวเอง ที่ดูออกจะดี๊ด๊าเป็นพิเศษ ก็มันดีใจ เพราะนอกจากจะบ่นว่า "ตายแน่" "ตาบอด" "ชิบห่ายยยยยย" (คนนาขุมเท่านั้น ที่สำเนียงจะเป๊ะขนาดนี้ ฮ่า) เมื่อวานล่าสุด ก็บอกว่ากลัวผี อืม อันหลังนี่ ออกแนวชัตเตอร์เล็กๆ ก็ยังมีอีกหนึ่งคำที่แก่บ่นออกมาบ่อยๆ ไม่แพ้คำไหนๆ และเชื่อว่าลูกหลานทุกคนก็อยากให้เป็นเช่นนั้นกันสุดหัวใจ นั่นก็คือ "กลับบ้าน" (ทำมือโบกไล่ประกอบ ชิ่วๆ กูเลยงงเล็กน้อยว่า ตกลงแก่อยากกลับบ้านหรือว่าไล่กูกลับบ้านกันแน่...-''-) แก่บ่นอยู่ตลอดว่าอยากกลับบ้าน และวันนี้ เราก็พาแก่กลับบ้านได้แล้ว พูดถึง "บ้าน" นานแค่ไหนแล้วที่แก่มาอยู่กับแม่กับเอม เอมรู้สึกดีใจเล็กๆ เวลาแก่บอกว่า อยากกลับบ้าน เพราะนั่นมันหมายถึงบ้านหลังนี้ บ้านที่มีเอม มีแม่ มีพ่อ มีเอิร์ธ "บ้านที่เป็นของเรา" "บ้านที่เป็นของแก่" ความจริง แน่นอนว่าแก่ต้องรู้สึกผูกพันกับบ้านหลังเก่า (ที่นาขุม) เพราะแก่เกิดที่นั่น โตที่นั่น ใช้ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตอยู่ที่นั่น เอมเชื่อว่า แก่ไม่มีวันจะลืมบ้านหลังนั้นได้ ต่อให้แก่กับพ่อแก่จะมีเรื่องหมางใจกันจนจวบชั่วชีวิตก็ตามที วันนี้ ตั้งแต่ห้องพิเศษจนถึงรั้วหน้าบ้าน แก่ดูหน้าตาสดใสมาก ลุงณีกับลุงเนียงก็ตามหลังกันมาติดๆ เอมกะพี่อึ่งแล้วก็เอิร์ธ ช่วยกันหามแก่เข้าไปบ้านใหม่ พี่อึ่งช่วยดูถังออกซิเจนก่อนไป ได้ความว่า เกลียวมันหลวม ต้องกลับไปเอากระป๋องออกซิเจนมาลองเปลี่ยนใหม่ เอมไปส่งพี่อึ่งแล้วก็กลับบ้านมาพร้อมถุงกระป๋องออกซิเจนและหน้ากากครอบจมูก แถมด้วยลูกชิ้น (เจริญผล), ข้าวเกรียบปากหม้อ (เจริญผล), แล้วก็บัวลอย (เจริญผล อีกนั่นแหละ) ห้อยติดแฮนด์รถมา ด้วย เหตุว่า ณ เวลานาทีนั้น กูหิวโฮก ///'O' แต่ดีว่าห้ามใจไว้ทัน ไม่งั้น อาหารยี่ห้อ เจริญผล คงได้ลอยมาติดแฮนด์ระโยงระยางกว่าเดิมเป็นแน่แท้ กลับมาถึงบ้าน พี่อ้อยกับพี่บันเทิงมาพอดี บ้านก็เลยดูมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อย และแก่ก็คงดูมีชีวิตชีวาและดีใจไม่น้อย ที่ได้เห็นหน้าลูกหลาน อาจจะไม่ได้ครบถ้วนกระบวนคน แต่อย่างน้อย ก็ดีกว่าแต่ก่อน ที่หันไปก็เจอแต่เอม หันมาก็เจอแต่กเอิร์ธอยู่สองคน ก่อน feed อาหาร ก็มีเรื่องให้ตกใจกันนิดหน่อย (แต่เอมตกใจมาก แล้วก็ยัง "งง" ไม่หายว่า ทำไมไม่เห็นมีใครตกใจเหมือนกู เพราะแก่จำใครไม่ได้เลย เหตุที่รู้ เพราะพี่อ้อยแกล้งชี้ตัวเองแล้วถามแก่ว่า "นี่ใคร.....?" แก่มองแล้วตอบกลับมาสั้นแค่ว่า "นิต" อึ้งกันไปซักสองวิ แต่ก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไร ทีนี้เอมเลยถามใหญ่ เอมชี้ตัวเองแล้วถามแก่บ้าง...? แก่ตอบกลับมาว่า "คำ" สรุปเท่าที่ฟังชื่อมา ลุงนิตย์ (พี่ชายแม่) ก็ตายไปเกือบปีแล้ว ส่วนยายคำ ถามแม่ แม่ก็บอกว่า ตายไปตั้งนานนมแล้ว โงะ แก่ เอาแบบเวอร์ชั่นมีชีวิตอยู่บ้างดู๊ แบบว่า จึ๊กกะดึ๋ยอ่า พอถามหนักๆ เข้า ก็บอกว่า "จำไม่ได้แล้ว" อันนี้ทำเอมจิตตกไปชั่วขณะ แต่ก็มาเรียกเสียงฮากันก็ตรงที่ เอมชี้ตัวแก่แล้วถามว่าแก่ชื่ออะไร...? แก่ตอบมาว่า "เอิร์ธ.......ไอ้เอิร์ธ..........." 555555+ อันนี้ถึงกับฮา ทำไปทำมา เอมก็ฮาน้ำตาเล็ด และแล้วน้ำตามันก็ไหล แก่ทำให้นึกถึงหนังเรื่อง ความจำสั้นฯ มันคงเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายมาก ถ้าหากคนที่เรารัก เค้าจำเราไม่ได้ แม้แต่ชื่อ.... ps. + เราโชคดี.....ที่ยังมีเวลาทำใจ........รักแก่มากที่สุดเลยเน่อ เอมกับแม่จะดูแลแก่เอง เอมสัญญา... + ขอบคุณ บทสวดมนต์ ทุกบทอีกครั้ง ที่ช่วยให้แก่กลับบ้านได้ + ขอบคุณทุกความห่วงใยจากพี่ๆ และเพื่อนๆ ที่มีให้แก่ ขอบคุณนะคะ... + วันนี้ลุงณีนอนกับแก่ + นับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เอมต้องปรับเวลาชีวิตใหม่ หวังว่าคงทำได้ ไม่สิ....ต้องทำได้ต่างหาก + ที่แก่จำไม่ได้ อาจเป็นเพราะแก่นอนอยู่โรงพยาบาลตั้ง ๒ อาทิตย์ แต่สิ่งที่เอมทำได้ตอนนี้คือ เอามือชี้ตัวเอง....แล้วบอกแก่ว่าตัวเองชื่อเอม แล้วก็ได้แต่ภาวนาให้แก่จำเอมกับแม่ได้ ก็พอแล้ว... + เด็กสอบ NT วันที่ 23 นี้ เอิ่ม...เสียวไส้คับ + จะปิดเทอมแล้ว คะแนนเด็กอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยย ทุกทีเลย ฮ่วย !!!!!!!!!!!!! คิดถึงเธอ...คนที่ดีที่สุด ถึงแม้ได้พูดในวันที่มันสาย ยังคงรักเธอ เธอได้ยินฉันไหม อยู่แห่งไหน...หัวใจมีแต่เธอ ได้ยินไหม...คิดถึงเธอ ถ้าวันนั้นมาถึง เราจะทำใจยังไง ไม่ให้เศร้าโศก และร่ำไห้ ไม่เห็นสักหนทาง... U.U
|
oramoreaim
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
หากมีใครถามฉันว่า ฉันเขียนตัวหนังสือพวกนี้ไปทำไม...? ฉันก็จะขอตอบอย่างจริงใจว่า ฉันเขียนมันไว้เพื่อให้ "คนที่ฉันรัก" ได้อ่าน... ในวันที่ฉันไม่มีชีวิตอยู่เป็นที่รักของ "พวกเขา" แล้ว นั่นแหละ ที่ฉันต้องการ... (ซึ้งอ่ะเดะ \(-0-)/ 5555+)
|
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
)
