.。✿*゚’゚✿。.:* == จะทำยังไงกันดี... จะทำยังไง๊... จะทำยังไงกันห๊า... == *:.。✿*゚’゚・✿。




.... บ่อยครั้งบ่อยหน... บ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว...

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ซาก ๆ มานักต่อนักตั้งแต่อิชั้นเริ่มมาอยู่ที่นี่... ณ ร้านใหม่แห่งนี้..


ที่จริงจะบอกว่า... ตั้งแต่อิชั้นมาอยู่ ก็ดูเหมือนไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นักหรอก... ต้องบอกว่าตั้งแต่พวกเค้ามาขอพี่บ่าวอยู่ที่นี่ด้วยต่างหาก...

.... ความจริงร้านที่อิชั้นอยู่ทุกวันนี้ ยังมีเพื่อนพี่บ่าวและแฟนสาวฝรั่งมาอาศัยอยู่ด้วยน่ะค่ะ โดยขอมาปลูกบ้านอยู่ในที่ที่พี่บ่าวเช่าไว้...

โดยใจกว้างมาก ๆ (มากจนอิชั้นกับพี่บ่าวจะตีกันตายห่าเพราะพวกเค้ามาหลายหนแล้ว....) ทั้ง 2 คน จะช่วยออกค่าเช่าที่ให้พวกเราปีละ 24,000 บาท.. ซึ่งถือว่าถูกมาก ๆ และคุ้มโคดคุ้มยิ่งกว่าแฟลตปลาทองอีกค่ะ..


คุ้มยังไง...

.... 1. เสียแค่ 24,000 บาท แต่อยู่กันทั้งปี แถมพาพวกมาอยู่อีก 5-6 คน...

.... 2. ค่าน้ำมัน ค่าไฟ ไม่ต้องเสียสักบาท... โดยเค้าบอกว่า...ยังไงซะ ร้านอิชั้นก็ต้องใช้ไฟอยู่ดี เค้าแค่ขอใช้นิด ๆ หน่อย ๆ ถ้าจะให้เค้าช่วยออกค่าน้ำมันด้วย มันไม่แฟร์...

.... 3. ค่าน้ำ (บาดาล) ของรีสอร์ท แรกเริ่มเดิมที เราออกเอง สัปดาห์ละ 500 บาท... เราใช้กัน 2 คน... แต่เค้าพาพวกมาใช้ มาอาบน้ำ มาซักผ้ากันอีก 5-6 คน... อิชั้นไม่ยอมค่ะ เลยตกลงกันว่า.. ผลัดกันจ่ายคนละ

สัผดาห์... (โดยที่อิชั้นกับเค้าเสียเท่ากัน แต่เราใช้กัน 2 คน... พวกเค้าเป็นโขยง)

.... 4. ค่าขนขยะไปทิ้ง... โดยทิ้งแต่ละที จะต้องเหมาเรือไปทิ้งที่อ่าวนาง... ในราคาเที่ยวละ 300 บาท... ตกลงกันว่า จะจ่ายค่าเรือกันคนละครึ่ง... แต่เค้าจ่ายมั่งไม่จ่ายมั่ง... แถมพี่บ่าวกับคนขับเรือแท่านั้นที่ช่วยกันขนขยะไปทิ้ง...ไหนจะค่าจ้างรถ 3 ล้อ ที่ต้องให้พาไปทิ้งอีก (โดยที่ขยะทั้งหมดมาจากบ้านอิชั้นเพียง 2 คน... แต่บ้านเค้าเป็นโขยง)




.... 5. ค่าน้ำดื่ม... ถังขาวที่ทั่ว ๆ ไปขายถังละ 10-12 บาท แต่ที่นี่ 50 บาทค่ะ... เช่นเดิมค่ะ... เราซื้อกัน 100 ถัง กว่าเค้าจะซื้อสักถังนึง...

.... 6. ข้าวสาร... และกับข้าว... ทำกินอยู่ด้วยกันทุกวัน... แต่อิชั้นกะพี่บ่าวเป็นคนซื้อเข้ามาตลอด... ตลอด และตลอด....

.... 7. ถ้วย ชาม จาน ช้อน และเครื่องปรุงต่าง ๆ .... อิชั้นและพี่บ่าวซื้อหากันมาทั้งนั้น...

.... 8. แม้กระทั่งหลอดไฟในบ้านเค้า... ก็มาขอ... ทั้ง ๆ ที่พี่บ่าวก็เดินสายไฟไปให้ใช้... (หลอดตะเกียบของฟิลลิป หลอดละ 180 บาท มาเอาไปหลายหลอดแล้ว... แล้วมาบ่นว่าหัวขาด ของไม่ดี... ทั้ง ๆ ที่เราใช้กันมาตั้งแต่เปิดร้านไม่เคยมีปัญหาเลยสักครั้ง)

.... 9. ห้องน้ำ... อิชั้นล้างทั้งวัน ขัดทุกวัน แต่พวกเค้าไม่เค๊ยยยย... ไม่เคย... ใช้กันอย่างเดียว... แถมเมื่อก่อนไม่เคยถอดรองเท้า... จนอิชั้นโวยไปหลายรอบ ถึงจะยอมถอดกัน

.... 10.น้ำแข็งที่พวกเค้าเอากระติกใหญ่มาใส่ไปกินกัน... ไหนจะเพื่อน ๆ มาฉลองกันทั้งวัน...ไหนจะปาร์ตี้บ่อย กันเหลือเกิน... ไหนจะเอาสารพัดข้าวของ นมเนย ผลไม้มาแช่ในถัง (ที่อิชั้นซื้อมา และพี่บ่าวแบกมา

แทบตาย) ซึ่งมีมากกว่าของของเราซะอีกค่ะ... (แต่ไม่มีการซื้อมาเลย)

.... 11. โอ๊ยยย ปวดหัว... ปลีกย่อยอีกสารพัดค่ะ....


=== บ้านเพื่อนเค้า ที่มาอขอปลูกอยู่ค่ะ ===





ที่ผ่านมา... ใช้ไฟ ไม่ช่วยจ่าย กินข้าวไม่ช่วยออก ห้องน้ำไม่เคยล้าง ไม่เป็นไรค่ะ อิชั้นรับได้.... เพราะอิชั้นก็ไม่ได้ใจยักษ์ใจมารอะไรหรอกค่ะ

.... แต่ที่ทนไม่ได้.... และมันทำให้อิชั้นเจ็บจี๊ดดดด ที่ขั้วหัวใจมาตลอดก็คือ.... มันกินแล้วไม่ล้าง... กินเสร็จตั้งกอง ๆ สุมไว้...

มาหลัง ๆ อิชั้นไม่ทำกับข้าวเผื่อ...พวกเค้าก็รื้อ ๆ มาทำกินกันเอง...เอาผัก เอาไก่อิชั้นมาทำ อิชั้นไม่ว่าค่ะ... แต่ทำเสร็จ ไม่เก็บไม่ล้าง... ปล่อยไว้คลั่ก ๆๆๆ เต็มโต๊ะไปหมดเลย...

อย่างดีก็คือ... เขียง มีดหั่นเสร็จ เอาขึ้นแขวนโดยไม่มีการทำความสะอาด...

.... มันเรื่องอะไรที่เราทำให้เค้ากิน โดยที่เค้าไม่ต้องจ่าย ไม่ต้องเสียสักบาท... แล้วเราจะต้องตามเก็บตามล้างให้พวกเค้าอีกด้วย... ทำไม...


ตลอดเวลาที่ผ่านมา.... อิชั้นกับพี่บ่าวไม่เคยทะเลาะอะไรกันเลย นอกจากเรื่องเพื่อน ๆ และเพื่อนของเพื่อนเค้าพวกนี้... และบ่อยครั้งที่เราทะเลาะกันขั้นรุนแรง ฃก็ไม่เคยพ้นเรื่องพวกนี้เลย

.... ครั้งไหนที่เราทะเลาะกันรุนแรง เสียงดัง... พวกเพื่อนเค้าก็คงรับรู้ ว่าเรื่องอะไร.... เพราะมันเหมือนว่าจะดีขึ้น... เหมือนว่าจะดีนะคะ...

แต่... พอเค้าเริ่มที่คิดจะล้างจาน ล้างหม้อ กระทะบ้าง... ก็...


.... ทุกครั้งที่อิชั้นหยิบกระทะขึ้นมาจะทำกับข้าว... โอ๊ววว... มีแต่คราบพริกแกงบ้างล่ะ... มีจุดด่าง ๆ ขาว ๆ เต็มกระทะบ้างล่ะ... มันแผล๊บบบบ เเผล่บ...

หรือไม่ว่าจะเป็นจาน ชามกินข้าวก็สุดแสนจะมันวาวไปด้วยคราบอาหาร...ลื่นแทบจะหลุดมือ... ช้อนก็ยังเป็นคราบสกปรกอยู่เลยอ่ะ...

อิชั้นต้องเก็บไปล้างใหม่... บอกตามตรงว่ากินไม่ลง ทำไม่ลงจริง ๆ ค่ะ...


.... ในถังน้ำแข็งที่แช่ผัก แช่กับข้าว อิชั้นจะซื้อมาแต่ละครั้ง และเรียงไว้เป็นระเบียบ... แต่แม่งงงงงงง... ไม่รู้มันจะรื้อหาสววรค์วิมานอะไรของมันนักหนา... ข้าวของอิชั้นกระจุยกระจาย... นมกล่อง โยเกิร์ตที่แช่ไว้แตกกระจายเต็มตู้เป็นประจำ...

บางที เนื้อไก่สด ที่หมกน้ำแข็งไว้ ก็กระเด็นกระดอน ไม่ถูกน้ำแข็ง เน่าไปบ้างก็มี...

.... มันเหนื่อยมันท้อมาก ๆ นะคะ




.... เมื่อเราเหนื่อยกับงานของเราทั้งวัน กับลูกค้าของเรา... กว่าจะปิดร้านตี 2... นอนก็นอนไม่หลับ เพราะหนวกหูกับเพลงจากบาร์ข้าง ๆ... ไหนตอนเช้าต้องตื่นมาทำอาหารให้ลูกค้าไปดำน้ำแต่เช้า... แล้วก็สาละวนกับงานในร้าน.... กว่าจะเจียดเวลากับทำกับกินมื้อเช้ากันได้ ก็ปาเข้าไปบ่ายโมง บ่าย 2 โมง...

แล้วเมื่อเวลาเหนื่อย เวลาหิว ต้องมาเจอกับสภาพครัวเน่า ๆ... จาน ชามที่จะใส่ข้าวกินก็ไม่มี หรือตั้งใจว่าจะทอดไข่ดาวสักลูก กินประทังหิว แต่ต้องมาเจอกับกระทะ ตะหลิวที่มีแต่คราบ.... แถมบางทียังไหม้เขรอะ...

.... อิชั้นกว่าจะขัดหม้อ กระทะให้เงาแว๊บ ๆ (ส่องหน้าแทนกระจกได้) เสร็จแต่ละครั้ง โอ๊ยยย กล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ ค่ะ... แขนล้า ปวดหลังระบมไข้จะกิน... แต่บ่อยครั้ง ที่ยังไม่ได้ใช้กระทะเงา ๆ เลย ก็ต้องมาเจอคราบสกปรกติดเต็มไปหมด... เฮ้ออออ....


.... และอีกหลากหลายความอัปยศอดสู ที่อิชั้นพยายามที่จะทำใจยอมรับมันให้ได้ จะคอยทำเป็นหูหนวกตาบอด ไม่รู้สึกไม่รู้สา ไม่บ่น ไม่ใส่ใจ.... สารพัดค่ะ....

เรื่องน้ำแข็งนี่ก็สุดเซ็งค่ะ... อิชั้นล่ะโมโหมาก ๆ... ทุก ๆ 3-4 วัน ไม่อิชั้น ก็พี่บ่าวจะต้องขึ้นฝั่งไปซื้อน้ำมันสำหรับเครื่องปั่นไฟ และซื้อน้ำแข็งมาไว้แช่กับข้าว... ทุกครั้งที่ซื้อก็จะไม่ต่ำกว่า 2 กระสอบ และน้ำมัน ขนาดถังละ 20 ลิตร อีก 3 ถัง....

พวกเค้าไม่เคยรับรู้ว่า... ทุกวันนี้ ที่เค้าอยู่กันสบาย แต่เราลำบาก และเหนื่อยกันยังไง แค่ไหน...

.... เวลาที่พี่บ่าวแบกคนเดียว ทุกครั้ง... ครั้งละ 2 กระสอบแบบนี้... พวกเค้าก็อยู่ แต่ไม่เคยคิดจะช่วยเลยสักนิด... ก็นั่งนอนดูกันสบายใจเฉิบ ๆ




.... ของในถังน้ำแข็งเกินกว่าครึ่งเป็นของพวกเค้า... โดยที่ไม่ต้องไปแบกน้ำแข็งให้เหนื่อยเลย.... บางครั้งอิชั้นจะแช่ผักยังไม่มีที่จะใส่เลยค่ะ... เพราะในตู้เต็มไปด้วย นมกล่อง เครื่องดื่ม ที่มันไม่เน่าไม่เสียของพวกเค้าทั้งนั้น....

ขนาดตอนเค้าจัดปาร์ตี้คริสมาสต์ กะเพื่อนฝูงฝรั่ง จำนวน 30-40 คน... ก็ยังไม่คิดจะไปแบกน้ำแข็งกันเลย สุดท้ายก็มาลงเอยกับน้ำแข็งในถังของอิชั้นที่มีไว้สำหรับแช่กับข้าว...

แถมที่ทุเรศไปมากกว่านั้นก็คือ... เสร็จงานแล้ว... ไม่เห็นมีแมวหน้าไหน มันมาเสนอหน้าล้างข้าวของที่พวกเค้ากิน ๆ ๆ กอง ๆ กันไว้เลย...


พี่บ่าวจะล้างตอนเช้า... อิชั้นไม่ให้ล้างค่ะ... จะคอยดูว่าจะมีใคร และแม่งาน (เซ็งซวย) มาเก็บมาล้างไม๊...

สุดท้าย.... พี่บ่าวคงทนไม่ไหว เพราะมันจะเน่าหมดแล้ว... พี่แกเลยต้องขนมานั่งล้างเอง.... ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ไปกิน ไปร่วมวงด้วยเลย... งามหน้าไม๊ล่ะค่ะ




.... มีครั้งนึง ครั้งเดียวเท่านั้น.... ครั้งเดียวจริง ๆ ค่ะ.... ที่อิชั้นและพี่บ่าวไปซื้อของกันจำนวนมากมายมหาศาล และไม่สามารถที่จะขนน้ำแข็งอีก 2 กระสอบมาได้... และประจวบกับที่พวกเค้าก็ขึ้นฝั่งกันพอดี...

พี่บ่าวจึงโทรสั่งให้ซื้อน้ำแข็งมาให้ด้วย 2 กระสอบ เพราะมันไม่มีติดถังอยู่เลย... (ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ใช้เค้าเลยจริง ๆ ค่ะ)....

.... ขากลับมาถึงร้าน.... เค้าแบกกระสอบน้ำแข็งมากะเมียฝรั่งคนละกระสอบ.... มาถึงที่ร้าน หน้าเบี้ยวหน้าบูด แสดงท่าทีไม่พอใจอย่างยิ่ง...


โยนกระสอบน้ำแข็งโครมมม... แล้วก็โวยวายใหญ่เลย... ว่าเค้าเหนื่อย เค้าหนักมาก และมันเปียกเค้าด้วย... ทำแบบนี้ได้ไง เค้าไม่ชอบเลยนะ รู้ไม๊.... ไม่รู้หรอว่ามันลำบาก น้ำก็ลง ต้องเดินแบกกระสอบน้ำแข็งมาเนี่ย

กว่าจะถึงเรือมันแย่มาก ๆ ..... บลา ๆ ๆ ๆ... อีกสารพัดจะโวย

แม่งงงง... อิชั้นกะพี่บ่าวฉุนกึ้กเลยค่ะ... (แต่พูดอะไรไม่ออก) มองหน้ากัน... แล้วพูดกันว่า... "แม่งอยู่มาเกือบปี เพิ่งจะเคยซื้อกระสอบแรก แบกมาแค่นี้มันบ่นจะเป็นจะตาย ทำไมไม่นึกถึงกรูบ้างวะ ที่ผ่านมาใช้กันโครม ๆ... กรูแบกมาเป็น 100 กระสอบแล้ว ทำไมไม่คิด"...

พอเลยค่ะ... ตั้งแต่นั้นมา... เราก็ไม่เคยไหว้วานให้เค้าซื้ออะไรมาให้อีกเลย... นอกจากจะบ่นแล้ว แล้วเค้าก็มาเก็บเงินค่าของด้วย ครั้งละ 50-60 ก็เอาค่ะ.... แต่ไม่มีปัญหาหรอก เพราะยังไงอิชั้นก็เสนอให้เค้าตลอดอยู่แล้ว.... (ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยเก็บเค้าเลยสักบาท ที่เค้ากินเค้าใช้ของเรา)




.... ไม่ใช่เค้าไม่มีงานทำนะคะ... มีงานทำกันทุกคน.... แต่มาอ้างว่า เค้ารายได้น้อย ไม่ได้เป็นเจ้าของร้านเหมือนเรา... หึหึ

เวลาไปในเมือง... หรือกลับจากในเมือง.... บางครั้งถ้าซื้อของเยอะ ๆ อิชั้นก็จะเหมาเรือกลับกันค่ะ... (กับพี่บ่าว 2 คน)... เสียดายน้ำแข็งละลายด้วยน่ะค่ะ...

ถ้าเจอเค้าอยู่ กัน 2 คนผัวเมีย อิชั้นก็ไม่เคยขอให้ช่วยออกค่าเรือ... เรายินดีจ่ายเองตลอดอยู่แล้ว ทุกครั้ง...


.... แต่มีอยู่ช่วงนึง ที่ร้านเราไม่ค่อยมีรายได้ และแทบไม่มีเงินเหลือกันเลย... วันนั้น พอดีเจอกับพวกเค้า และพี่น้องเค้าอีก 4 คน... ปรกติ ถ้าไม่เหมาเรือ จะเสียค่าเรือคนละ 60 บาท... แล้วต้องรอนานมาก ๆ...

วันนั้น มีรวมกันทั้งหมด 7 คน... ถ้าเหมาเรือไป ก็จะจ่ายแค่ 300 บาท ซึ่งจะถูกกว่า และประหยัดเวลากว่ามาก...

อิชั้นเลยเสนอว่า... "จะเหมาเรือไปไม๊ จะได้โทรเรียก แต่ช่วยกันจ่ายค่าเรือนะ ถ้าไม่ไปกัน ก็จะได้ไม่เรียก"....


พวกเค้าตอบตกลง....

.... เมื่อเรือมาส่งถึงหน้าร้านแล้ว... อิชั้นบอกให้พี่บ่าวเก็บเงินเพื่อนเค้ามา... เค้าทำอิดออดไม่ยอมควัก แล้วบอกว่า... "ไหน ๆ นายก็ต้องจ่ายอยู่แล้วนี่นา จะมาเอาอะไรที่เราวะ"...

พี่บ่าวเงียบ... (ปากอมสากกะเบือค่ะ เวลาแบบนี้น่ะ)... อิชั้นเลยพูดขึ้นว่า... "ไม่นะ เมื่อกี๊ถามแล้วไง ถ้าไม่มากัน รัตน์ก็ไม่เหมามาหรอก"


.... เค้าควักจ่าย มาตั้ง 100 บาท... แล้วบอกว่าของเค้ากะของแฟนเค้า... "ส่วนไอ้พวกนั้น มันน้องเรา... ก็เหมือนน้องนายนั่นแหล่ะ ไม่ต้องไปเอามันหรอก มันไม่ค่อยมีตังค์ นายก็จ่ายที่เหลือไปแล้วกัน " พูดมาแบบหน้าด้าน ๆ...

พี่บ่าวก็ยังคงอมสากกะเบืออยู่เหมือนเดิม... แต่หันมาบอกอิชั้นว่า... "อ้าว เจ๊... จ่ายด้วยนะ"...

อิชั้นจึงย้อนกลับไปว่า ... "ไม่เกี่ยว ไม่ใช่น้องเรา ไม่ใช่ญาติเรา เราก็ไม่ค่อยมีตังค์เหมือนกัน..."

.... จะว่าอิชั้นเขี้ยว (ลากดิน) อิชั้นเค็ม ใจจืดใจดำก็ว่าไปกันไปเหอะ... แต่ที่ผ่านมา... ก็คิดกันเองแล้วกัน ว่าใครมันเป็นยังไง...




บ่อยครั้งที่พอมีเวลาอิชั้นจะหุงข้าว ทำกับข้าวไว้ก่อน.. (เพราะช่วงเย็นจะหาเวลาว่างได้ยากมาก) เมื่อหิวขึ้นมาเมื่อไหร่จะได้กินได้ทันที

แต่บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่ครั้นพออิชั้นและพี่บ่าวหิวกันขึ้นมา... เข้าไปเปิดดูข้าวในหม้อที่เพิ่งหุงเสร็จ และเปิดดูกับข้าวที่เพิ่งทำเสร็จ... มันกลับพบกับความว่างเปล่า...

บางทีก็เหลือข้าวไหม้ ๆ ติดก้นหม้ออยู่สักคนละทัพทีได้.... หึหึ ทำไมถึงเป็นแบบนี้...


.... เคยไม๊คะ เวลาที่คุณเหนื่อยจัด ๆ และหิวมาก ๆ... แล้วมั่นใจสุดฤทธฺ์ว่าจะได้กินข้าว พร้อมกับข้าวอันโอชะให้อิ่มหนำ... แต่พอเอาเข้่าจริง... กลับไม่มีสิ่งที่คุณปรารถนาอยู่ข้างหน้า... เลย... คุณจะรู้สึกยังไง

แล้วคุณจะรู้สึกยังไงอีก... ถ้าคนใกล้ตัวคุณ... คนที่คุณตั้งใจ และหวังว่า เค้าจะได้กินให้อิ่มอร่อยไปพร้อม ๆ กับคุณด้วย... คนที่คุณตั้งใจ พิถีพิถันทำเพื่อเค้า.... กลับมาบอกคุณว่า... "อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย... ของเรายังมี ข้าสารเรายังมี... ก็หุงใหม่ ก็ทำใหม่ได้นี่นา"


ใช่... ของเรายังมี เราทำใหม่ได้... แต่แล้วทำไมคนที่มันมากิน ทำไมมันไม่คิดจะเอาของที่มาอยู่มาทำใหม่ซะเองล่ะ... ทำไม... ต้องให้อิชั้นทำ... และทำใหม่... อิชั้นว่างงานขนาดที่ต้องคอยทำ ๆ ๆ และทำประเคนให้กับทุก ๆ คนเลยงั้นหรือ...

.... มากินเฉพาะแค่ 2 คน ก็พอทนค่ะ... เพราะอิชั้นก็หุงข้าวเผื่อ ทำกับข้าวเผื่ออยูแล้ว.... แต่นี่ขนใคร มาจากไหนก็ไม่รู้ ที่บอกว่าเป็นเพื่อน เป็นญาติของเค้ามากิน.... ทั้ง ๆ ที่อิชั้นไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน... สมควรแล้วหรือ...


จาน ชาม ช้อน ที่อยู่อยู่เพียงไม่กี่ใบ... ที่อิชั้นและพี่บ่าวอุตว่าห์ล้างกันไว้เรียบร้อย.... ครั้นเราจะกินข้าวขึ้นมา... ไม่มีแม้กระทั่่งถ้วยสักใบ จานสักใบให้เราใช้เลย... เราต้องขน ต้องเก็บไปล้างใหม่ (อีกครั้ง) งั้นหรือ...

.... ทำไมเค้าไม่เห็นใจเราบ้าง... ทุกวันนี้ที่อยู่กันมา ทำไมเค้าไม่คิดเอาใจเราไปใส่ใจเค้าบ้าง...

เค้าก็เห็นว่า... เวลาจะกินข้าวเรายังแทบจะไม่มี.... แต่เค้านั่ง ๆ นอน ๆ ... หิวเมือ่ไหร่ก็กิน... กินเสร็จก็นอน...

แล้วอิชั้นกะพี่บ่าวเป็นอะไรคะ... เป็นขี้ข้าที่คอยรับใช้ คอยหุงหาเผื่อ คอยตามล้าง ตามเก็บส่วนตัวงั้นหรือ...


.... อิชั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก... บ่นกับใครไม่ได้... เเม้กระทั่งคนใกล้ตัว เค้าก็ไม่สนใจ ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาที่จะต้องฟัง หรือร่วมแก้ปัญหานี้...

แล้วอิชั้นควรจะทำยังไงดีล่ะค่ะ.... นอกจากทำใจ.....




ทำไมอิชั้นจะต้องเหนื่อย จะต้องทน จะต้องทำให้คนอื่น... ที่ผ่านมาทุกวันนี้ อิชั้นทำเพื่อครอบครัวพี่บ่าว กับครอบครัวอิชั้นเท่านั้นนะ... แค่นี้ก็จะตายห่ะแล้ว... แล้วทำไมจะต้องไปคอยตามเก็บ ตามเช็ด ตามจ่ายให้พวกเพื่อน ๆ และเพื่อนของเพื่อนเค้าอีกหรอ... มันยุติธรรมสำหรับอิชั้นแล้วหรอคะ...

.... ขนาดอิชั้นป่วยจะตาย ยังไม่ไปหาหมอเลย... เสียดายเงิน... หรือวันไหนที่เป็นไข้ ตอนเช้าอิชั้นยังไม่ยอมให้พี่บ่าวให้สั่งอาหารที่รีสอร์ทให้ลูกค้าเลย.... อิชั้นต้องทนตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาทำเอง... เพราะจะได้ประหยัด... จะได้พอมีเงินเหลือเก็บขึ้นมาอีกหน่อย (ก็ยังดี)...


หรือบางที ถ้าลุกไม่ไหวจริง ๆ ก็จะหุงข้าวอย่างเดียวค่ะ... ส่วนกับข้าวจะให้พี่บ่าวไปสั่งที่รีสอร์ทมา... แล้วอิชั้นค่อยมาตักแบ่งใส่กล่องเอง.... เพราะอย่างน้อยก็ยังประหยัดได้อีกครึ่งนึง...ก็ยังดีกว่าต้องจ่ายเต็ม ๆ ค่ะ

พี่บ่าวบอกว่า... อิชั้นขี้เหนียว... ใจดำ... อยากจะคิดแบบนั้นก็ได้ ตามใจ... แต่สักวันนึงเค้าจะรู้ว่าทำไมอิชั้นต้องงก ต้องขี้เหนียว...

เงินทองกว่าจะหามาได้ มันยากลำบาก แล้วอิชั้นก็เหนื่อยมาตลอดนะคะ....

ตั้งแต่จำความได้จนทุกวันนี้นะคะ... ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้ จะต้องทำงานหาเงินเองทั้งนั้น...อิชั้นต้องทำงานหาเงินเรียนเองตั้งแต่ประถม ยันจบปริญญาตรีนะคะ... ไม่มีใครคอยมาประเคนให้หรอกค่ะ...


.... อิชั้นจึงรู้จักคุณค่าของเงินที่ได้มา ที่มันต้องแลกกับหงาดเหงื่อ แรงกาย แรงใจ และน้ำตาที่เสียไปค่ะ...

ดังนั้น... เงินทุกบาททุกสตางค์จะต้องรู้จักกิน รู้จักเก็บ รู้จักใช้ค่ะ... แล้วก็ต้องรู้ว่า อะไรควรหรือมิควร... อะไรคือความพอดี... และเกินความพอดีน่ะค่ะ

ทุกวันนี้นะ.... ถ้าอิชั้นไม่มีหนี้ไม่มีสิน มีเงินเหลือเก็บเหลือใช้... เหลือพอส่งเสียช่วยเหลือครอบครัวอิชั้น และพี่บ่าวได้... อิชั้นจะไม่บ่นเลยสักคำ จะให้มากกว่านี้ก็ยังได้... แต่นี่ หนี้สินยังรุงรังท่วมหัว... เงินเก็บก็ยังไม่มี... แล้วจะเอาอะไรกับอิชั้นอีก...

ทุกคนก็มีงานทำ มีรายได้... เป็นผู้ชาย... แขน ขาก็ยังดี ร่างกายก็แข็งแรง....แถมกินอยู่ก็ไม่ต้องเสีย... แค่นี้ยังไม่พอกันอีกหรอคะ...

พวกเค้าคิด เค้าหวังที่จะพึ่ง ที่จะเกาะผู้หญิงที่ขี้โรคสารพัด... เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี (แต่ใจสู้เกินร้อย) แบบนี้ไปตลอดเลยใช่ไม๊.... แค่ลำพังตัวอิชั้นคนเดียว ยังเอาแทบไม่รอดเลยค่ะ ... หึหึ


.... ทุกวันนี้.... บอกได้คำเดียวเลยค่ะ... ว่าอิชั้นพร้อมที่จะเหนื่อย พร้อมที่จะทำ และพร้อมที่จะทน... เพื่ออนาคตของอิชั้น และพี่บ่าว และเฉพาะแค่... คนในครอบครัวพี่บ่าว และครอบครัวอิชั้นเท่านั้นค่ะ...

แค่นี้มันก็น่าจะมากพอ..... กับสิ่งที่อิชั้นตั้งใจทุ่มเทแรงกาย แรงใจมาตลอดแล้วนะคะ...

.... คิดแล้วท้อค่ะ... พอพูดกับพี่บ่าวก็ทะเลาะกัน... มีปัญหากัน... แล้วเค้าก็ไม่สนใจ ไม่ฟัง... รำคาญที่อิชั้นบ่น... แล้วก็บอกว่า ไร้สาระ รกสมอง...

ก็เค้าเป็นผู้ชาย.... มันก็คงเป็นแค่เรื่องรกสมองเท่านั้นอ่ะค่ะ....


แต่สำหรับอิชั้น... เป็นผู้หญิงที่ต้องรับผิดชอบ และดูแลความเรียบร้อย เพื่อความอยู่รอดของร้านนี้...หากมันจะเป็นแค่เรื่องรกสมองอย่างเดียวมันก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ... แต่นี่มันรกบ้าน รกร้านของเราด้วยสิคะ... นี่ล่ะ อิชั้นปล่อยไว้ไม่ได้...

และที่สำคัญ.... พี่ชายตนโตของพี่บ่าว (ซึ่งเป็นผู้มีพระคุณ เพราะเป็นเจ้าของเงินลงทุนทั้งหมด) ก็ไว้ใจ เชื่อใจ และภูมิใจที่อิชั้นมาช่วย มาคอยดูแลกิจการของร้านนี้กับพี่บ่าว.... อิชั้นจะทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้ค่ะ

... เพราะอิชั้นก็สัญญา และรับปากเป็นอย่างดีว่า... อิชั้นจะช่วยทำให้ร้านนี้ค่อย ๆ เติบโตขึ้นอย่างมั่นคงในวันข้างหน้าค่ะ...




อิชั้นพยายามจะไม่ใส่กับทุก ๆ เรื่อง ทุก ๆ ปัญหาค่ะ.... พยาย๊ามมมม พยายาม... ทน ๆๆๆๆ...

จนมาตอนนี้..... อิชั้นยังควรจะใจเย็น ทำหูหนวก ตาบอด และทนต่อไปอีกไม๊....


=== หลังจากพี่บ่าวไปในเมืองมา 2 วัน.... (ปิดร้านไปงานศพพ่อเพื่อนของพี่ชายเค้าค่ะ) ===

.... วันนี้..... เราก็ซื้อของ ซื้อกับข้าว น้ำมัน น้ำแข็งกันมาตามปรกติ... แต่ของอื่น ๆ จะน้อยกว่าทุกครั้งค่ะ....ก็เหนื่อยกันเหลือเกิน เหมือนเดิมค่ะ...




แต่วันนี้โชคดีตรงที่ เรากลับมากันตอนน้ำขึ้นค่ะ... เรือเลยเข้ามาจอดหน้าร้านได้เลย... ไม่ต้องแบกกันเป็น 40-50 เมตร ทั้งตอนขนลง และตอนขนขึ้นเหมือนทุก ๆ ที

และวันไหนนอกจากน้ำลงแล้ว...ที่โชคร้ายยกกำลังสองก็คือ... วันนั้นอิชั้นต้องไปซื้อคนเดียว แล้วจะเจอคนขับเรือที่ใจร้ายแบบนี้อ่ะค่ะ... อิชั้นก็คางเหลือง ลิ้นห้อยค่ะ... หึหึ




(ทุกครั้ง... อิชั้นจะสงสารพี่บ่าวจับใจค่ะ... พี่ทั่นก็ช่างขยัน อดทน แข็งแรงดีจริง ๆ ค่ะ... แบกกันอุจจาระเรี่ย อุจจาระราดก็ไม่เคยบ่นสักคำ...เพราะบ่นไปก็ต้องทำเองอยู่ดี หึหึ )

=== สภาพตอนน้ำลง ที่อ่าวนางค่ะ แต่นี่ยังลงไม่เต็มที่นะคะ ===




=== เราต้องแบกลงบันได แล้วก็ลุยน้ำมาขึ้นเรือ ที่จอดอยู่นอกรูปด้านซ้ายมืออ่ะค่ะ... เหอ ๆ... เรือที่เห็น ๆ ในรูปนี้ ไม่ใช่นะคะ... คือนี่จะเกยตื้นแล้วค่ะ ไปไหนไมได้ ต้องรอน้ำขึ้นเท่านั้น ===



=== เรือที่มารอรับเรา หรือเรือที่จะเข้ามาใหม่ จะต้องจอดด้านนอกออกไปอีกไกลเลยค่ะ... ในรูปนี่น้ำจะอยู่สูงไม่เกินเข่าค่ะ... ต้องเดินออกไปจนน้ำเกือบถึงเอว เรือถึงจะออกได้ ไม่เกยตื้น (เหมือนพยูน... อิอิ) ===



.... เข้าเรื่องวันนี้ต่อค่ะ.... พอกลับมาถึงร้าน.... อิชั้นเปิดถัง จะรื้อ จัดข้าวของในนั้น... เปิดถังปุ๊บ... แมลงสาบวิ่งกันปรู๊ดดดดดด.... ปร๊าดดด... อิชั้นตกใจแทบช็อกไป 1 ยกค่ะ...

(ไม่ได้ตกใจเพราะกลัวแมลงสาบนะคะ... แต่ตกใจ ที่ถังแช่กับข้าวมีแมลงสาบมาวิ่งเล่นตะหาก)

.... จัดข้าวของใส่ถังเสร็จ.... ว่าจะหุงข้าว ทำกับข้าวกินสักหน่อย เพราะหิวกันมากค่ะ... จะบ่ายโมงแล้ว... อุตส่าห์ไม่ซื้อกินกัน ประหยัดค่ะ... กลับมาทำกินเองดีกว่า กับข้าว ผักเผิ่กก็ซื้อมาแล้ว...


เปิดหม้อข้าว... แทบสลบค่ะ... แมงหวี่วินว่อนเป็นฝูงพุ่งใส่หน้าอิชั้นค่ะ... โอ๊วววว.... แม่งงง... ลมแทบจับอีกระลออกค่ะ

.... จัดการหม้อข้าวเสร็จ เริ่มเสียอารมณ์ แล้วเหนื่อยมาก จนเกือบจะหายหิวแล้วค่ะ...

คราวนี้ จัดการข้าวของบนโต๊ะ... ขยับเขียงมา จะหั่นผักค่ะ... "แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... อี๋... กรี๊ดดดด"


น้องหนอนค่ะ... ตัวขาว ๆ กระดึ๊บ ๆ ยั๊วะเยี๊ยะเต็มไปหมดเลยค่ะ... ขยับไปทางไหน ก็มีแต่หนอนเต็มโต๊ะไปหมดเลย เป็นหมื่น ๆ แสน ๆ ตัวค่ะ ยุบยิบ ยุ่บยั่บ.... แถมไต่มืออิชั้นอีกเพียบเลยค่ะ

.... โอยยยย...ตูจะเป็นลมค่ะ... หยิบผ้าขี้ริ้วขึ้นมา จะเอามาซับเหงื่อ... เอ๊ย ๆ มาเช็ดมือ... "อ่ะจ๊ากกกกก... ผ้าขี้ริ้วก็มีแต่หนอน.." อิชั้นโตะจาย รีบยื่นให้พี่บ่าว... พี่บ่าวยังร้องเจี๊ยกกกกก... แต๋วแตกเลยค่ะ... แล้วก็

แหว่ะ ๆ ๆ... หนอน... เหอ ๆ


งานนี้พี่บ่าวยกให้พี่บ่าวพิสูจน์ความแมนจัดการค่ะ... อิชั้นขอบาย...

.... กว่าพี่บ่าวจะยกโต๊ะ และอุปกรณ์ทำครัว เครื่องปรุงไปล้าง ไปขัด ไปสลัดเอาหนอนออกหมด... หึหึ... อิ่มค่ะ... งานนี้อิ่มค่ะ... ความหิวที่สะสมกันมาตั้งแต่เช้า มลายหายสิ้นค่ะ...

มันวิบ..... วิ๊บบบบบบบบบบบบ... หายหิวเลยค่ะ...

เฮ้อออออ.... เหนื่อย ๆ ๆ .... เหนื่อยใจค่ะ...


.... ห้องน้ำก็สุดแสนจะสกปรกค่ะ ไม่มีการล้าง การราด การขัดเกิดขึ้นค่ะ... (ถ้าอิชั้นไม่ล้าง)... แถมน้ำก็ไม่ไหล ในถังในห้องน้ำก็ไม่มีน้ำ... เวรรรร... เวรแท้ ๆ...

พูดถึงเรื่องห้องน้ำ... แล้วของมันขึ้นค่ะ.... พวกแม่...งงงงง... อาบน้ำกัน กัน 5-6 คน เสร็จแล้ว ไม่มีการเปิดน้ำใส่ถังเผื่อคนหลังครับทั่นผู้ชม... อิชั้นเดินคอยเปิดน้ำมันทั้งวัน... แถมเปิดทิ้งไว้ ก็ไม่เข้าใจว่า... เวลาที่พวกทั่น ๆ ทั้งหลายมาอาบ ทำไมมันต้องปิดก๊อก... แล้วมันก็อาบกันไป... อาบเสร็จมันก็ไม่เปิด... เป็นแบบนี้ทู๊กกกกก....วัน.... และทู๊กกกกก...คนด้วยอ่ะ...


.... บางวัน อย่าว่าแต่น้ำอาบเลยค่ะ... น้ำแค่เอาไว้ล้าง... ไอ้อย่างว่ายังไม่พอเลยอ่ะ... มันน่าโมโหไม๊ล่ะทั่นผู้ชม... (บางวันก็ต้องอยู่มันอย่างโอ่ ๆ ตุ ๆ แบบนั้นทั้งวัน)

อิชั้นจะเป็นโรคจิตชนิดนึงคะ... ไม่เป็นระเบียบยังพอทน แต่ถ้าสกปรกนี่รับไม่ได้ค่ะ... โดยเฉพาะห้องน้ำค่ะ...


ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หรูได้หราอะไร... แต่อิชั้นก็แสนจะภูมิใจในเรื่องความสะอาดเนี๊ยบนิ้งของห้องน้ำมาก ๆ ค่ะ...

สะอาดแค่ไหนไม่รู้ค่ะ.... แต่ทุกคนที่มาเข้า และมาเห็นห้องน้ำอิชั้นแล้ว ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "โห ห้องน้ำสะอาดมากกกกกก"....
พวกฝรั่งต่างพากันยกนิ้ว แล้วบอกว่า... ไม่เคยเจอห้องน้ำที่ไหนสะอาดเท่านี้มาก่อนเลย... (ไม่รวมของรีสออร์ท และโรงแรมหรูนะคะ)

.... จะไม่สะอาดได้ยังไงล่ะค่ะ ก็เจ้าของมันโรคจิต ขัด ๆ ล้าง ๆ ทั้งวัน... จนกลายเป็นคนหวาดระแวงไปแล้วเนี่ย... เวลาถ้าอิชั้นเห็นใครออกจากน้ำปุ๊บ... ก็จะตามไปพิสูจน์หลักฐานเลยค่ะ... ถ้าไม่สะอาด ยังมีทราย มีโคลน

อิชั้นก็จะไปราด ๆ ๆ ล้าง ๆ ๆ ตามทันที... ((โรคจิตเน๊อะ เหมือนว่างมาก))


ตอนเย็น.... หลังจากเพื่อนสุดประเสริฐพี่บ่าวกลับมาได้ไม่ถึง 10 นาที.... แม่...งงงงโคดโมโหอีกเป็นทวีคูณค่ะ... เมื่ออิชั้นจะเดินไปเข้าห้องน้ำ....

ทันใดนั้นสายตาพลันเหลือบไปเห็น......... เจ้าสิ่งนี้... กองอยู่ในทางระบายน้ำหน้าห้องน้ำ....




=== มันคือเศษอาหาร เศษขยะเน่า ๆ ที่มีเชื้อราขึ้นอยู่เต็มไปหมดอ่ะค่ะ.... พร้อมกับมีกระติกน้ำใบหนึ่ง... ที่มีคราบเชื้อราเกาะ และติดอยู่เต็มกระติกไปหมด... ใส่น้ำแช่ไว้ต้องก๊อกน้ำที่อิชั้นล้างจานอ่ะค่ะ ===

.... วิ๊บบบบบ ค่ะ.... วิ๊บจนลมบ้าหมูแทบใส่... จนอิชั้นอยากจะกรี๊ดดดดด ๆๆๆๆ ให้ลั่นโลกไปเลยค่ะ...


ไม่รอช้าค่ะ.... อิชั้นก็แจ้น ๆ ไปหาพี่บ่าวทันที... แล้วแสร้งพูดว่า... "ตะเองไปดูหน่อย ไม่รุใครมันเอาเอี๊ยะอะไรมาทิ้งกองอยู่หน้าห้องน้ำ" ...

จบข่าวค่ะ...... เมื่อพี่บ่าวไม่ตอบกลับ ไม่พูดอะไรสักคำ แถมทำเป็นไม่ได้ยินที่อิชั้นพูด....


.... สักพักอิชั้นจะไปหุงข้าว.... "อ้าววว หม้อข้าวตูหายไปไหนวะ... เมื่อเช้าล้างไว้เรียบร้อยแล้วนี่หว่า 2 ใบ...."

อิชั้นกะพี่บ่าว เดินตามหาหม้อข้าวกันรอบบ้านค่ะ.... สรุป.... คุณเพื่อนแม่...งงงงง.. เอาไปใส่ใบกระท่อมต้มค่ะ... เวร... เวรแท้ ๆ หม้อหุงข้าวกรู...

.... เฮ้ออออ... เหนื่อยใจค่ะ... ท้อแล้วล่ะ...

ไม่รู้จะทำยังไงดี... อิชั้นไม่อยากจะพูดอะไรกับเค้ามากนักกับพวกเห็นแก่ตัวค่ะ... เพราะขืนถ้าพูดแล้ว... เดี๋ยวมันจะมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่า ๆ


.... แต่ก็ใชว่าพี่บ่าวจะพูดนะคะ.... ขานี้พูดไม่ได้ พูดไม่เป็นหรอกค่ะ... เพื่อนเป็นพระเจ้า...

อิชั้นจะพยายามไม่แปลงร่างเป็นแม่มด นางยักษ์ นางมารหรอกนะคะ.... เพราะเดี๋ยวจะพังกันทั้งพี่บ่าว และเพื่อน ๆ เค้าหมดนั่นล่ะ... แต่คนเรามันก็มีขีดจำกัดอ่ะค่ะ...

ยังไงซะ... อิชั้นจะพยายามฝึกพลังลมปราณ.... อดทน อดกลั้น.... เพื่อเพิ่มความจุของขีดจำกัดในร่างกายอิชั้นให้มาก ๆๆๆๆๆ และมากยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ แล้วกันค่ะ...

แต่เมื่อไหร่.... ที่มันระเบิดขึ้นมา.... ตัวใครตัวมันละกันนะคะ ทั่นผู้ช๊มมมมม.... เหอ ๆ...

เดี๋ยวจะหาว่าสวยไม่เตือน.... ฮึ่ม ๆ....


... เอาล่ะค่ะ....ขอบ่นแค่พอเป็นกระษัยค่ะ... ที่จริงมีอีกมากมาย ล้านเจ็ด สิบเอ็ดแสนค่ะ... เฮ้อ...

งานนี้ ทั่นผู้ชมก็โดนแจ๊คพอตไปแล้วกันนะคะ.... ที่ต้องมาฟังอิชั้นพล่ามมมมมมมม.... ยาวขนาดนี้....

ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้ว อิชั้นก็ไม่ได้เป็นยายแก่ขี้บ่นนะคะ... แต่เป็นเพราะเรื่องมันมีเยอะแยะมากมายต่างหากล่ะ... มันเลยดูเหมือนว่าบ่นมาก... แต่ที่จริง ยังไม่ได้เสี้ยวของที่ตั้งใจไว้เลยนะคะ...

เฮ้ออออ... เหนื่อย.... ((อันนี้มาจากการบ่นล้วน ๆ ค่ะ... อิอิ))








อัพเดทอาการของความเซ่อซ่าล่าสุดค่ะ....

.... อาการปวดก็ค่อย ๆ ทุเลาลงตามลำดับค่ะ... ส่วนแผลก็เริ่มเปื่อยขึ้นตามลำดับเช่นกันค่ะ... เหอ ๆ...

แบบว่าอยู่กับทราย อยู่กับทะเลตลอดเวลาอ่ะนะ ก็ไม่รู้ว่าจะเลี่ยงยังไง...แล้วตั้งแต่ที่โดน... ทำได้ดีที่สุด ก็แค่ล้างแผลอย่างเดียวอ่ะค่ะ... ไม่มียาใส่... เหอ ๆ...

.... แบบว่าที่จริงเมื่อก่อนจะมียาเป็นตู้ ๆ เลยค่ะ แทบจะเปิดร้านขายได้... แต่ให้พวกฝรั่งใชบ้าง...คนแถวนี้บ้าง... บางคนยืมก็ไม่คืนบ้าง... พอถึงเวลาตัวเองเลย... อดตามระเบียบค่ะ...
(((ขออภัยนะคะ หากรูปไม่สุภาพ)))



.... ทำได้ดีที่สุด ก็แค่นี้ล่ะค่ะ.... ตอนอาบน้ำก็ต้องสวมถุงเท้าอิมพอร์ตจากนอกโลกค่ะ.. เหอ ๆ... ที่จริงก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นเล๊ยยย... อาบเสร็จ น้ำก็ท่วมเต็มถุง...

แถมมันลื่นอีกตะหาก... ล้มคว่ำขมำหงาย หัวฟาดพื้นไป 2 รอบแล้วด้วย...





Create Date : 29 มีนาคม 2550
Last Update : 29 มีนาคม 2550 18:17:50 น.
Counter : 1385 Pageviews.

62 comments
  
เดี๋ยวมาใหม่นะคะ... ลูกค้ามารอ ๆๆๆๆ
โดย: largeface วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:14:18:44 น.
  
พี่โมมาฟังคนบ่น ...

มาบ่นต่อจิ มาเร็วๆๆๆจาได้จายเย็งๆๆน้า

มาบ่นในนี้หละ คุยกะแฟนตัวดีๆหละ ยังไงๆเค้าก้คงน้ำท่วมปากเหมือนกัน
โดย: Love U forever. วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:19:09:37 น.
  
อ่านแล้ว รู้สึกสงสารคนเขียนจังเลย
ถ้าเป็นเราเป็นแบบนี้ระเบิดไปนานแล้ว
เพราะไม่ชอบการเอาเปรียบและความสกปรก น่าจะตกลงกัน และมีกฎให้พวกเค้านะ จะได้ไม่มีปัญหา ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะ
โดย: Ann IP: 203.188.1.184 วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:20:27:58 น.
  
แล้วเรื่องของผมอ่ะไม่มีบ้างเอ๋อน้อยใจนะเนี้ย
โดย: dee IP: 203.113.20.87 วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:21:31:20 น.
  
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะน้องรัตน์ หน้าร้อนมาถึงแล้ว ที่โน่นคนคงคึกคักใช่ไหมเอ่ย พี่ก็จะไปอ่าวนางกับเพื่อนช่วงสงกรานต์ค่ะ ถ้ามีโอกาส คงได้พบกันสักครั้งเนอะ

อากาศร้อนมากๆ ยังไงรักษาสุขภาพด้วยค่ะ
โดย: อุรัสยา IP: 58.8.36.25 วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:22:19:37 น.
  
น่าเห็นใจนะคะ แต่ก็พูดลำบากเหมือนกัน
พยายามมองโลกในแง่ดีไว้ แล้วหวังว่าสักวันหนึ่งเพื่อนๆ พวกนั้นจะรู้สึกตัวบ้าง

อดทนไว้นะคะ
โดย: rebel วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:22:26:20 น.
  
พี่ไปกับเพื่อนและแฟนเขาค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะได้ออกไปไหนนอกจากที่อ่าวนางหรือเปล่า เอาไว้ยังไงพอพี่ไปถึง ถ้าไม่ติดอะไรจะโทรไปหาดีไหมคะ ที่น้องรัตน์อยู่อยู่ห่างจากอ่าวนางมากไหมเอ่ย

เอ..แล้วน้องรัตน์เคยให้เบอร์พี่ทางหลังไมค์มาแล้วใช่ป่าว อิอิ
โดย: อุรัสยา (อุรัสยา ) วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:22:50:09 น.
  
มาเยี่ยมค่ะคุณรัตน์...โอย อ่านแล้วจะลมจับค่ะ...ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่บ่าว (แปลว่าสามีหรือเปล่าคะ) ถึงต้องเกรงใจเขาขนาดนั้น เป็นเราไล่ออกจากเขตบ้านไปนานแล้วล่ะ ไม่ไหว กินฟรี และยังไม่ช่วยกันทำความสะอาดอีก กลุ้มๆๆๆ ค่ะ ...แต่หากจะต้องทนไปอีกหน่อย คุณรัตน์ก็อย่าไปใส่ใจมาก ถึงจะจี๊ดบ่อยๆ ก็เถอะ...เดี๋ยวเครียด จะหน้าแก่ หมดสวยค่ะ

เอาใจช่วยนะคะ ถ้าไปกระบี่แล้วจะไปเยี่ยมแน่นอนค่ะ
โดย: the Vicky วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:23:21:34 น.
  
แวะมาแอบดูแต่งบล็อกใหม่จ้า....อ่านหนังสือจบรึยังเอ่ย...
โดย: พี่แนน (ซ่อนทรายแก้ว) (ซ่อนทรายแก้ว ) วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:1:14:46 น.
  
ถึงจะเหนื่อย แต่ก็ดูท่าทางยังจะสนุกอยู่นะนั่น
โดย: ลุงแมว วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:8:52:17 น.
  
น้องรัตน์

พี่ อ่านแล้วต้องเทศนา น้องรัตน์เป้นการใหญ่ ขอไปประชุมก่อนนะคะ เดี๋ยวเย็นๆ มาใหม่

แต่ขอบอก ตรงๆ ว่า หนูต้องใช้ศักยภาพ ของผู้หญิง ทำในสิ่งที่ถูกค่ะ
อย่าเอาน้ำใจไมตรี ที่ มีต่อกัน มาทำให้
หนูกับพี่บ่าว ที่เหนื่อยอยู่แล้วต้องเหนื่อยมากขึ้น ตรงนี้ไม่ถุกจริงๆ อีหนู
เด๊ญวเย็นๆ มาค่ะ
โดย: ประกายดาว วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:9:53:50 น.
  
เบื่อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเช้ามาก็เจอแต่เรื่องหงุดหงิดใจ....

เบื่อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โดย: largeface วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:12:14:14 น.
  
วันนี้ถือเป็นดีอีกวัน... วันเกิดพี่บ่าว

ตั้งใจว่าจะทำให้ดี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สดใส ๆๆๆๆ

แต่ก็มีเรื่องหงุดหงิดใจตั้งแต่เมื่อคืน... ตื่นเช้ามาก็ยังไม่หาย... เพราะมีเรื่องใหม่มาอีก..
....................................
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ พี่ดั๊ม หรือพี่บ่าวที่แสนดี (งี่เง่าในบางคราว)

... ขอให้พี่มีความสุขมาก ๆๆๆๆๆ ที่สุดในโลก สุขภาพแข็งแรง ๆๆๆ สดชื่น แจ่มใสตลอดไป.....
......................................

และ... ขอบคุณที่รักกันค่ะ...
โดย: largeface วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:12:23:44 น.
  

ห่างหายไปหลายวัน..แต่หัวใจยังห่วงหา
ระลึกและนึกถึงมิตรสหาย..ทุกคืนวัน
แต่ด้วยภาระหนักที่ต้องจัดและสรรหา
พอคลี่และคลายได้..เลยแวะหาเพื่อนยาใจ



ปล..ขอบคุณมากค่ะที่ชม..
แล้วแวะไปบ่อยๆๆนะค่ะ
เราจะรอด้วยความหวังค่ะ

ขอให้เท้าหายเร็วๆๆนะค่ะ..
จะได้แก่นแสนซนได้เร็ววันนะค่ะ



โดย: catt.&.cattleya IP: 58.9.70.163 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:12:48:38 น.
  
ยังไงพี่คนนี้เป็นกำลังใจให้ซำเหมออออออออเด้อค่า
โดย: kate IP: 125.25.137.118 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:13:02:43 น.
  
เมื่อป้ามดมีร้านของตัวเอง ก็ลุยหมดทุกงานแบบพี่บ่าวนี่ละค่ะ
โดย: ป้ามด วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:13:04:02 น.
  
อ๊ะ..งั้นขอมาอวยพรให้พี่บ่าวของจขบ.ด้วยนะคะ

ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงทั้งกายและใจจ้า

พบเจอแต่สิ่งดีๆ นะคะ
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:13:16:02 น.
  
อ่านแล้วเค้าใจความรู้สึกครับ

ผมสงสัยว่า..เพื่อนทำตัวเอาเปรียบเราขนาดนี้ พี่บ่าว เค้าไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ
รักเพื่อน แต่ไม่จำเป็นต้องทำตัวเองให้เกิดร้อนเพื่อเพื่อนขนาดนี้นะ
ผมไม่เข้าใจพี่บ่าวจริงๆ

ผมว่าปัญหามันอยู่ที่ว่า
น้องคุยกับพี่บ่าวให้มันได้ข้อสรุปดีกว่าม้ยครับ
ว่าทำไมเพื่อนคนนี้ถึงได้รับ "ความกรุณา" จากพี่บ่าวมากขนาดนี้

คุยกับพี่บ่าวให้เคลียร์ดีกว่าครับ
ยังไงก็ตาม สู้ๆนะครับ
โดย: กุมภีน วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:13:22:30 น.
  
ถ้าไม่คิดจะแก้ไขปัญหานี้อย่างจริงจัง ก็ต้อง "ทน" ห้าม "บ่น"
แต่ถ้ารู้สึกว่าอยากจะ "บ่น" ก็ต้องหาทางแก้ปัญหาให้ได้

น้องคุยกับพี่บ่าวให้แน่นอนก่อน ว่าจะเอายังไง ถ้าพี่บ่าวดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้มาก (ด้วยความเป็นเพื่อน) น้องบอกพี่บ่าวเลยว่า "พี่ไม่ต้อง น้องทำเอง"

ขั้นแรก ... พูดคุย ตกลงอะไรต่อมิอะไรให้มันชัดเจนที่สุด กำหนดมาตรการเด็ดขาด

ถ้ายังเป็นอีก ก็ต้องแรงขึ้น ... ขั้นสอง ... เอาพวกเศษขยะ ปฏิกูล เศษอาหารของพวกเค้า ไปโยนใส่ในบ้านเค้าเลย

ถ้ายังเป็นอีก ก็แรงอีก ... ขั้นสาม ... อืมมม จุดไฟเผาบ้านมันเลย

โดย: สะเทื้อน วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:14:26:10 น.
  




สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


มี ดอกไม้ มามอบให้
ไม่มีของสิ่งอื่นใดมาฝาก
มีเพียงคำๆหนึ่ง " คิดถึงมาก"
ที่ส่งฝากฟากฟ้ามาให้เธอ


** มีความสุขในช่วงวันหยุดพักผ่อนนะจ้า **


อืมมอ่านแล้วเนี่ยแทนน้องรัตน์จังแต่เอานะ สู้ๆๆ
เพื่อเอาเงินในกระเป๋าคนอื่นมาใส่ในกระเป๋าเราให้ตุง

ปล..ขอให้หายเร็วๆๆน๊า
โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:15:54:19 น.
  
แวะมาบล๊อคคนบ้า แต่หัวใจ จั๊กเดียม ตอนเย็น ๆ โหลดช้ามากเลย หิหิ
โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:16:02:44 น.
  


วันนี้อากาศร้อนมัก..มาก..
..มาแช่น้ำกันดีกว่านะ..น้องรัตน์นะ..
ใจจะได้เย็ยๆ ป้าหุ้เข้าใจความรู้สึกนี้ได้ดีเลยคะ
ที่บ้านป้าก็เป็น..บางทีซิ้งล้างจาน
เหมือนภาพศิลเปลอะเลยค่ะ
ก็นังลูกชายสองตัวของป้านี่ละ
โอกาศหน้าป้าจะถ่ายรูปมาให้ดูค่ะ

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:18:09:18 น.
  
เข้ามาก็โดนเลย คำว่า "บล็อกของคนบ้า...แต่ว่าไม่โง่"
เพราะว่า มันจริงที่คนบ้า เค้าไม่ได้โง่ เพราะที่ฝึกงานมีคนบ้า แต่แกไม่โง่
แต่ตอนนี้หมดแรงแล้ว เหนื่อยมากๆ คงไม่มีวันไหนที่เธอพอใจ เหมือนในเพลงเลย
โดย: ตัวเล็ก (JavA_BasiC ) วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:20:45:10 น.
  
โดย: โสมรัศมี วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:21:33:07 น.
  
ปวดหัวแทนคุณรัตน์เลย
แผลหายไวๆนะคะ
โดย: โลกส่วนตัว IP: 203.113.38.13 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:21:44:42 น.
  
555+น่าฉงฉาน หัวเเม่ตรีนนนนน

หายเร็วๆนะร๊าดดดดดดดดดด..

แค่นี้เเหล่ะ ไม่มีคำพูดไหนที่จะให้กำลังใจแล้ว..

พูดไปหมดแล้ว..แล้วเจอกัน นะจ้ะ
โดย: พี่ฝ้ายเองงงงงง IP: 124.121.92.9 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:22:04:00 น.
  
สวัสดีค่ะไม่สามารถช่วยอะไรได้ขอเป็นกำลังใจและช่วยรับฟังนะคะ สู้ๆๆๆ ขอให้เท้าหายไวๆๆนะคะ หลับฝันดีค่ะ
โดย: oryzaja วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:22:26:39 น.
  



คุณรัตน์เก่งมากค่ะที่ยังทนอยู่ได้
เป็นเราน่ะจัดการไปเรียบร้อยแล้ว
เพราะคนบ้างคนไม่มีความเกรงใจอยู่ในสมองค่ะ
เห็นแก่ตัวมากเลย สู้ ๆ น่ะค่ะคุณรัตน์
รักษาสุขภาพด้วย
หายไวไวน่ะค่ะ
เป็นห่วงมาก ๆ เลยหล่ะ

โดย: icebridy วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:0:36:53 น.
  
ขอโทษทีค่ะ..แหม่มว่ามัน ค่อดจะไม่แฟร์เลย..ถ้าเป็นแหม่ม..ไม่ปล่อยให้เป็นถึงงี้หรอก ต้องคุยกันหน่อยแล้ว..

โดย: i'm not superman วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:8:50:15 น.
  




สวัสดีตอนสายๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


อยากให้เธอมายืนอยู่ตรงหน้า
จะบอกว่า 'คิดถึง' แค่ไหน
ความรู้สึกล้วนๆภายในใจ
คือความห่วงใย ...มีให้เธอ


** มีความสุขในช่วงวันหยุดพักผ่อนนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:15:59:51 น.
  
น้องรัตน์ ที่รัก

ในความคิดพี่ พี่ว่า น้องรัตน์ เป็น ผู้หยิงที่มีหัวใจนักสู้ และ อดทนมากๆ คนหนึ่ง และ หนูก็ พยายามหาแง่มุม มองโลก ที่หนักอึ้งใบนี้ ให้ มันเบา ขึ้นบ้าง
ได้สำเร็จ โดยไม่ลืมเก็บ เกี่ยว แวะ เที่ยวเล่น พักผ่อน ยิ้ม และ รื่นรมย์ กับ โลกกลมๆ ใบนี้ ที่มี คนร้อยพ่อ พันแม่

การที่หนู จะเป็นกำลังใจ ซึ้งกันและ กัน กับ พี่บ่าว ให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ...ต้องเปิดใจค่ะ ลุกขึ้นชวน พูด ในบรรยากาศ สบายๆ ....ว่า พี่จะยอมหรือจ้ะ ให้ คนอื่นมาทำให้ วันดีๆ ของ หนูกับพี่เค้าปั่นป่วนขนาดนี้ เราอนุญาต เค้าขนาดนั้น เชียวหรือ ...มันเกินไป เกินไปขึ้นทุกวันใช่ไหม?

ใครทุกข์ ?
เบอร์ หนึ่งก็ น้องรัตน์ เบอร์สองก็ พี่บ่าว
พูดกัน แบบ เปิดใจ ....ตรงไปตรงมาอย่างสุภาพ กับผู้อาศัยคนนั้นด้วย หรือไม่ก็ ขึ้น ค่าเช่าตรงนี้ หนูทำธุรกิจ หรือทำ ศูนย์ ช่วยเหลือ คะ ...น้ำใจที่มีให้
มันต้องได้รับการตระหนัก และ รับรู้ ด้วยเช่นกันค่ะ

อยากไปกอด แล้วโอ๋ น้องบ้างค่ะ
อาทิตย์หน้าพี่พิมจะเดินทางไกลค่ะ

บุญรักษา หญิงเหล็ก ของพี่
พี่ยังเป็น ควาย เหล็กได้ เนอะ ๆ

ทำจิตใจให้ ผ่องใส นะคะ
เราต่างหาก ไม่หยุด เค้า ....เพื่อนที่ไม่น่ารักเหล่านั้น

โดย: ประกายดาว วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:23:10:13 น.
  
บ่นจนเหนื่อยเลยรึเปล่าเนี่ยรัตน์

พี่เองก็เคยเจอ...ตอนไอ้อ้วนข้างตัวนี่ใจดีให้เพื่อนคู่หนึ่งที่เป็นแฟนกันมาอยู่ร่วมห้องด้วย

จากไม่ค่อยทะเลาะกันนะ พี่ทะเลาะกันแทบทุกวัน ร้องไห้แมร่งทุกวัน

จากคนที่พี่คิดว่าเค้าก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกัน กลายเป็นความรู้สึกทีว่า...ทำไมเราดีกับเค้าขนาดนี้แล้วเค้าต้องเห็นแก่ตัวกับเราด้วยว๊า
เค้ารู้ไหม...สิ่งที่เค้าทำมันทำร้ายความรู้สึกเรามาก
พี่ร้องไห้ซะจนไอ้อ้วนนี่น้ำตาซึมบอกว่า
"ถ้าวันนั้นเค้าให้สองคนนี้ยืมเงินไปทำแท้ง วันนี้เราคงไม่มาทะเลาะกัน แล้วตัวเองก็คงไม่เสียใจร้องไห้ทุกวันอย่างนี้ใช่ไหม"

แต่เคสพี่ไม่ร้ายหรอก ของรัตน์น่ะร้ายกว่ามาก แต่เพราะไม่ร้ายนี่ล่ะพี่เลยไม่กล้าทำอะไรแรงๆ ไม่กล้าว่าอะไร
แต่ถ้าพี่เจอแบบรัตน์เหรอ...ถึงจะรักดั๊มมากขนาดไหน มันก็ต้องขอกันหน่อยละงานนี้

ลองพูดกับดั๊มให้รู้เรื่อง แล้วไปจัดการระบบระเบียบใหม่

แหม๊...นี่ถ้าไม่เอาตังค์ไปเที่ยวกระบี่มาทำหนังสือให้ไอ้อ้วนนะ
ป่านนี้พี่คงได้ลอยชายริมหาด
ไปดูหน้าคร่าตาคนนิสัยเสียซะหน่อย
โดย: รักกันรักกัน วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:2:58:19 น.
  
เอ้า สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ
แล้วก็ขอให้ รวย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

ปล ต้องสอบอะไรอ่ะ
โดย: Plin, :-p ตัวจริง IP: 202.28.62.245 วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:17:55:48 น.
  
เห็นบอกว่าต้องสอบ
แต่อ่าน ๆ ดูในนี้ เห็นมีแต่ "กระสอบ"
หุ หุ ฮา ๆ
ขอให้สอบเสร็จเร็ว ๆ เน้อ
โดย: Plin, :-p ตัวจริง IP: 202.28.62.245 วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:17:57:05 น.
  
ได้พบกับสิ่งที่ชอบนี่
ประเสริฐยิ่งแล้ว สหาย !!!

โดย: Plin, :-p ตัวจริง IP: 202.28.62.245 วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:21:57:34 น.
  
แวะมาเยี่ยมน้องรัตน์คนจ๋วย อวบขึ้นมะนั่น
เที่ยวเพลินไปเลยนิ
โดย: อินทรีทองคำ วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:3:10:54 น.
  




สวัสดีตอนดึกๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


บรรจงถ่ายทอดความคิดถึง
ผสมด้วยความห่วงใยส่งไปหา
แม้ไม่ได้ส่งไปทุกวันเวลา
แต่ทุกคราเป็นความรู้สึกมาจากใจ


** มีความสุขและสนุกกับวันแรกของการทำงานนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:4:28:42 น.
  
รับลมที่ทะเลยังไม่พอเหรอคะ
ที่นี่ไม่สวยหรอกค่ะ สู้กระบี่ไม่ได้ รู้ไหมคะว่าคุณรัตน์คือคนที่น่าอิจฉาคนหนึ่ง เพราะรอบตัวมีแต่ความงามของธรรมชาติ ไม่ต้องเดินทางไปให้เหนื่อยเลย
ฝากอวยพรวันเกิดพี่บ่าวย้อนหลังด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ
โดย: the Vicky วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:15:57:44 น.
  
ทำไมเป็นเพลงนี้หละนี่?

มีอะไรหรือเปล่า?
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:16:42:03 น.
  
น่าสงสารจริง ๆ น้องพี่ ไว้รวยอีกนิดจะรีบลงไปช่วยน้องรัตน์จ่ายค่าน้ำค่าไฟทันที

ทุกวันนี้ยังงงว่าทำไมน้องรัตน์พิมพ์ที่ก่องคอมเม้นท์ที่บล็อพี่ไม่ได้ยันต์ก็เอาออกหมดแล้วนี่น่า หรือว่ายังไปดูหน่อยดิ
โดย: somnumberone วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:21:13:05 น.
  
คิดถึงและดูแลสุขภาพด้วย
โดย: somnumberone วันที่: 2 เมษายน 2550 เวลา:21:15:18 น.
  
แวะมาแอบดูเวปน้องรัดด้วยคนค่ะ
โดย: ซ่อนทรายแก้ว (ซ่อนทรายแก้ว ) วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:0:13:51 น.
  
สวัสดีวันอังคารครับคุณรัตน์
เดี๋ยวกลับมาอ่านนะครับ ขอให้มีความสุขนะครับ
โดย: ลุงกล้วย วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:8:03:31 น.
  
แวะมาทักทายวันสีชมพูค่ะ

มีความสุขในความตั้งใจที่อยากจะทำนะค่ะ

แผลหายดีหรือยังค่ะ
หายยยไว้ๆๆนะค่ะ


โดย: catt.&.cattleya (catt.&.cattleya.. ) วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:11:11:09 น.
  
กรี๊ดดด.. ยอมไม่ได้ค่ะ เหอๆๆอ่านแล้วร้อนแทนเงอะ คนแบบนี้ก็มีด้วยน้อ

ปล. ขอบคุณสำหรับพรวันเกิด ขอให้มีความสุขทุกวันเช่นกันนะคะ
โดย: KungGuenter วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:14:14:12 น.
  




สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


ไม่ว่าตรงนี้หรือที่ใหนของปลายฟ้า
ความห่วงใยจะตามหาเธอ...จนได้
ถึงเมฆหนามากลั้นกลางตั้งมากมาย
คงไม่ยากพอที่ความคิดถึงจะส่งถึงเธอ


** มีความสุขกับคนที่คุณรักนะจ้า **


ปล.. ช่ายแย้วอะจ้าน้องรัตน์ พี่นัทอะนะ
จะถูก จะแพง ของ ยีนส์ไว้ก่อนน
โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:14:14:27 น.
  
แหะๆ ว่าจะขอไปอยู่ด้วยอีกคน อิอิ
พี่ก็อยากไปทะเลที่กระบี่ค่ะ
อยากไปเที่ยวอีก ไม่รู้จะได้ไปอีกเมื่อไหร่
พี่สบายดี หวังว่าน้องรัตน์ก็คงสบายดีน๊า





...
โดย: ขอบคุณที่รักกัน IP: 203.170.231.232 วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:14:37:38 น.
  
ไม่รู้ว่าหายหงุดหงิดหรือยัง
โดย: ลุงแมว วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:16:24:51 น.
  
บ่นย๊าวม๊าก แต่คิดว่าที่บ่นมานี่ยังไม่หมดใช่ม๊า

อยู่กับพวกคนเห็นแก่ตัว เอาเปรียบคนอื่นนี่

ความอดทนสูงมาก ๆ เลย

พี่บ่าวใจเย็นเน๊อะ

อ่าวนางสวยน๊า
เคยไปดูเค้าปืนเขาด้วยหล่ะ
กลัวความสุง
ใจไม่กล้าพอ
ได้แต่ดู ดู
คนกันเองไม่ดูหรอก
ดูฝรั่งอ่ะ หล่อๆ ทั้งน๊าน

อิอิ

แล้วก็น๊านอกจากเป็นคนขาเม้าท์แล้ว
เอร้ยช่างจำนรรจาล่ะ
ยังเป็นคนช่างจดช่างจำอีกแน่ะ

เค้าว่าตัวเองขาเม้าท์ตั้งแต่ปีที่แล้ว
มีเอาไปแก้ตัวอีกน๊า
คนว่าอ่ะเค้าลืมแว้ว
5555

แล้วก็จะบอกอารายให้น๊า
คอมเม้นท์ของสาวคนเนี๊ยะ
เป็นเอกลักษณ์ด้วย
ไม่ต้องดูชื่อ ก็รุ้ว่าใคร
อิอิ
คิดถึงเช่นกันค่ะ

ว่าง ๆ จะไปเทียวกระบี่
ไก่ตุ่มหมุนข้างทางกระบี่-ภูเก็ต อร๊อย อร่อย



อ้อ หัวแม่มือที่ใช้เดินหายเจ็บยังค๊า
อิอิ

โดย: พลอยสีรุ้ง วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:16:29:09 น.
  
บ่นแล้วสบายใจ...ก็บ่นเลยน้อง....คิดถึง ๆ จังเลย ช่วงนี้งานยุ่งม้าก มาก ...ไปเป็นคณะทำงาน ในการอบรม Train the Trainer ให้กับกระทรวงศึกษาธิการ ถึงวันที่ 25 เมษายน โน้น หลายรุ่นมาก...ยังไงก็ยังคิดถึงเพื่อน ๆ ใน BP นะ ....เดี๋ยวสงกรานต์ จะหารูปสวย ๆ เมืองสองแควมาฝาก ...ตอนนี้เอารูปสาวน้อยไปดูก่อน
โดย: nissan4848 วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:20:28:11 น.
  
คุณรัตน์อดทนเก่งจังเลยค่ะ ถ้าเป็นทูน่าคงเชิญพวกเค้าออกไปนานแล้วค่ะ
สู้ๆ นะคะ
โดย: ทูน่าค่ะ วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:13:29:00 น.
  
ภูเก็ตก็อยากไป กะบี่ก็อยากไป
แต่ไม่รู้จะได้ไปหรือเปล่านี่สิคุณรัตน์

โดย: โลกส่วนตัว วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:16:36:44 น.
  
จ๊ะเอ๋
ไร่เลย์ ช๊ายเลยไร่เลย์
นอกจากขรี้เหม็นล่ะ
ยังขรี้ลืมอีกเรา
ยี้

แว๊บ

จุ๊บ ๆ กับคนบร้าเส้นตื้นจ้า 555
โดย: พลอยสีรุ้ง วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:18:44:53 น.
  
ขอบคุณที่แวะเยี่ยมเยียนที่ blog ค่ะ

...ต้องไปเที่ยวช่วงเดือนมีนาคมค่ะ จะได้เห็นนกนางนวลอย่างในภาพนั่นบ้าง ....พยายามจะถ่ายภาพนกอยู่นะ แต่ฝีมือยังไม่ถึง ...เลยถ่ายพระอาทิตย์ไปพลางๆ ก่อน ก็พระอาทิตย์ไม่เคลื่อนที่เร็วเหมือนนกนี่นา
โดย: นัทธ์ วันที่: 4 เมษายน 2550 เวลา:23:48:31 น.
  




สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


เมื่อวานคิดถึงเธอมาก
วันนี้ห่วงใยเธอมากมาย
พรุ่งนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไร
ก้อไม่วาย คิดถึง ห่วงใย เธอ


** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:13:37:51 น.
  
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเห็นแก่ตัวที่สุดเลย (เพื่อนพี่บ่าวอ่ะค่ะ)
พี่รัตน์สู้ๆๆๆๆค่ะ อย่าท้อถอย อย่าสนใจคนเห็นแก่ตัว กัลช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
โดย: กัลปังหา IP: 124.121.93.214 วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:13:42:41 น.
  
ถึง...น้องกัลปังหาที่น่ารัก... และสุดสวย และแสนดีด้วยเลยเอ๊า ๆๆ... อิอิ

... ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนเลยนะคะ... จะไม่ว่าอะไรก็ตาม...

... พี่มีความในใจอยากจะบอกว่า..... พี่พยายามนั่งคิด นอนคิด ยืนคิด... และหวนคิดมาตลอดตั้งแต่ครั้ง ๆ แรก ๆ... ที่น้องเข้ามาทักทาย มาตอบ มาเป็นกำลังใจให้พี่น่ะค่ะ...

แล้วพี่็ก้พยาย๊ามมมมม... พยายาม... รวมทั้งพยารปภ. พยาหัวัหน้า รปภ.เลยด้วยล่ะ... แบบว่าหาว่าน้องคือใคร และเราเคยรู้จักกันที่ไหนยังไง...

แล้วพี่เซิร์สหาชื่อน้องในบล็อกนี่มาหลายครั้งแล้วนะคะ... แต่ก้ไม่ปรากฎ... เหอ ๆ

ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ... พี่แค่อยากไปทักทายและขอบคุณน้องบ้างน่ะค่ะ... แต่พี่ไม่รู้จะไปหาน้องเจอได้ที่ไหน...

..... หากเราเคยรู้จักกันมาก่อน ในนามอื่น หรือยังไงก็ตาม.... พี่ต้องขออภัยอย่างสูงค่ะ ที่ผิดพลาดจำน้องไม่ได้... และอย่าได้ถือสาคนบ้า สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะคะ...

.... ขอความกรุณาคุณน้องกัลปังหาแสนสวยช่วยชี้แจงแถลงไขกับพี่ด้วยนะคะ..

จะขอบพระคุณยิ่ง.... อิอิ


ป.ล. แบบว่าคิดถึงมาตั้งนาน.... และสงสัยมานานแล้วค่ะ...
โดย: largeface วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:16:03:48 น.
  
ตะเอง ดมยาดมก่อน เดี๋ยวเป็นลมไปนะ

ถุงเท้านั่นอิมพอร์ตมาจากประเทศในอ่ะ
โดย: Purple Wind วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:18:32:18 น.
  

แวะมาคิดถึงนะค่ะ

สบายดีใช่ป๊ะค่ะ แต่เอ! เห็นเท้าใครน๊อ

มีผ้าพันแผลด้วยค่ะ หายเร็ว ๆ นะค่ะ
โดย: NinG_CDC วันที่: 6 เมษายน 2550 เวลา:0:00:19 น.
  
น้องรัตน์สบายป่ะ วันหยุดอย่างนี้แกคงเยอะนะ
โดย: somnumberone วันที่: 6 เมษายน 2550 เวลา:9:59:56 น.
  
น้องรัตน์ .. เห็นด้วยกับหลายๆ คนเลยนะค่ะว่าบางทีการที่เราอ่อน ยอมบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าบางที การได้ระบาย พูดคุยออกไปบ้างมันก็น่าจะดีนะ เพราะว่าบางทีเราเฉยไป มันเหมือนยอมให้เค้าเอาเปรียบ ...

พี่นิดไม่รู้อ่ะว่าจะแนะนำอะไรอ่ะน้องรัตน์ แต่บอกได้เลยว่านู๋น่ะอดทนมากเลยนะจ้ะ เพราะเป็นพี่(พูดได้เพราะไม่ได้เจอกับตัว) อาจจะระเบิดไปแล้วเพราะมันหลายเหตุการณ์มากเลยอ่ะ

เป็นกำลังใจให้น้องรัตน์เรื่อยๆ นะจ้ะ ..
โดย: JewNid วันที่: 6 เมษายน 2550 เวลา:15:00:17 น.
  




สวัสดีตอนตี่หนึ่งของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า


อาจมีบ้างที่ใจฉั้นนั้นอ่อนล้า
เหว่ว้าแต่อาทรเธอเสมอ
ถึงบางครั้งจะเหนื่อยและท้อถอย
แต่ไม่เคยเผลอ คิดถึง ห่วงใย เธอ


** มีความสุขในช่วงวันหยุดพักผ่อนนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 7 เมษายน 2550 เวลา:6:09:43 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

largeface
Location :
กระบี่  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



บางครั้ง..... เปรี้ยวอย่างมะนาว....
บางคราว..... หวานปานน้ำผึ้ง....
บางที..... ก็ทะลึ่งอย่าบอกใคร... อิอิ










Group Blog
มีนาคม 2550

 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
23
24
25
26
27
28
30
31
 
All Blog
Friends Blog
[Add largeface's blog to your weblog]