Bloggang.com : largeface - .｡✿*ﾟ’ﾟ✿｡.:*ควายหลง... สงกรานต์...(บลา ๆ ๆ...อึ่ง ทึ่ง เสียววว..)*:.｡✿*ﾟ’ﾟ･✿｡

.｡✿*ﾟ’ﾟ✿｡.:*ควายหลง... สงกรานต์...(บลา ๆ ๆ...อึ่ง ทึ่ง เสียววว..)*:.｡✿*ﾟ’ﾟ･✿｡

ก่อนจะเข้าเรื่องเข้าราวปัจจุบันทันด่วน ของสถานการณ์ตอนนี้.... วันนี้ขอบันทึกเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทำให้อิชั้นประทับใจใหญ่ ๆ ไว้ก่อนค่ะ....

.... สำหรับครอบครัวอื่นแล้วมันอาจจะแสนธรรมด๊า.... ธรรมดา.... แต่สำหรับอิชั้นแล้วมันช่างยิ่งใหญ่ ตื้นตันใจ ดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ...

เพราะตั้งแต่จำความได้.... อิชั้นแทบไม่เคยได้รับความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยจากคนในครอบครัวเลย...

.... จะไปไหนก็ไป... จะอยู่ทีไหนก็อยู่... จะกินอะไรก็หากินเอง... อยากได้อะไรก็เก็บเงินซื้อเอง... อยากเรียน อยากเล่นอะไรก็ตาม... ทุกอย่างต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด... ไม่มีใครมาคอยเอาอกเอาใจ สรรหาหรือปะเคนให้เลย... แม้กระทั่งความผูกพัน....

อิชั้นถึงได้จากบ้าน จากครอบครัวมาอยู่ที่นี่ได้ โดยแทบจะไม่รู้สึกห่วงหา อาทรอะไรเลย... เพราะที่บ้าน เราไม่เคยแสดงความรัก ความห่วงใย ความผูกพันต่อกันเลย... ปล่อยให้มันอยู่แค่ในความรู้สึกลึก ๆ ของหัวใจเท่านั้น

.... เมื่อหลายวันก่อน.... จากเหตุการณ์น้ำป่าทะลัก คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย ที่ จ. ตรังนั้น.... (ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อครอบครัวผู้สูญเสียทุกท่านค่ะ)...

1 วันผ่านไป... ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นสำหรับอิชั้น... แต่อิชั้นน่ะทราบข่าวตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ เพราะมือถือจะมีข้อความข่าวจาก INN ส่งเข้ามาบอก...

วันที่ 2... เวลาราว ๆ 4 ทุ่มกว่า ๆ... พี่สาวอิชั้นโทรมาค่ะ...

.... "รัตน์ แม่เค้ารีบวิ่งขึ้น (บันได 4 ชั้น) มาเคาะห้องเรียกข้าเนี่ย... ถามว่าสตูลอยู่ที่ไหน... แม่ดูข่าวในทอทัศน์เห็นน้ำป่ามา คนตายตั้งเยอะแยะ... โทรไปหาไอ้รัตน์สิ มันอยู่ตรงไหน ใกล้กันรึป่าว"... พี่สาวรายงานต่อ... เอ็งคิดดูสิ... ปรกติเดินขึ้นชั้น 2 ก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่นี่วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาชั้น 4 เนี่ย....

.... ตอนนั้นอิชั้นก็นึกขำค่ะ ยังไม่รู้สึกอะไร.... ขำที่แม่ถามว่า... สตูลอยู่ที่ไหน... เลยตอบกลับไปว่า... "ตรังเว๊ย ไม่ใช่สตูล... แล้วก็รู้ข่าวแล้ว"

.... "เออ จะที่ไหนก็ช่างเหอะ แต่แม่เค้าวิ่งขึ้นชั้น 4 มาได้เนี่ย... เค้าเป็นห่วงเอ็งแค่ไหนคิดดู... โทรไปหาเค้าสิ ไม่งั้นเค้านอนไม่หลับหรอก... โทรไปบอกเค้าเลยให้เค้าสบายใจ เค้ารออยู่นะ"... พี่สาวสั่งแถมกำชับแล้ววางสายไป....

.... จากนั้นอิชั้นก็โทรเข้าบ้านในทันทีทันใดค่ะ... แต่ไม่มีใครรับสาย สงสัยแม่เข้าห้องนอนแล้ว... อิชั้นเลยโทรเข้ามือถือพี่สาวอีกครั้ง เพื่อให้เค้าเอาลงไปให้แม่ข้างล่าง ในห้องให้ที....

พี่สาวเลยใช้ให้หลานเอามือถือวิ่งลงไปให้แม่... เมื่อถึงมือแม่แล้ว หลานก็กดโทรมาหาอิชั้นค่ะ...

.... ยอมรับว่าตอนนั้นอิชั้นตื่นเต้นมาก ๆ ค่ะ... ที่จะได้คุยกับแม่แบบจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง.... เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา.... ที่อิชั้นมาอยู่ที่กระบี่ เกือบ 2 ปี... ยังไม่เคยคุยกับแม่แบบลำพังเลยค่ะ... จะมีก็แต่นาน... น๊านนน... คุยกะพี่สาวสักที แล้วมีแม่พูดอยู่ข้าง ๆ.... หรือไม่ก็อิชั้นโทรหาพี่สาว แล้วแม่รับสาย... เรียกพี่สาวมารับ... ก็แค่นี้... แต่ไม่เคยเลยจริง ๆ ที่จะตั้งใจโทรหากันเหมือนครั้งนี้....

.... "อาโหลลลลลลล... หวัดดีค่ะคุณแม่.... ว่าไงคะ... คุณลูกสบายดีค่ะ"... อิชั้นกระเซ้าไปตามสาย

.... "ไอ้รัตน์ เอ็งอยู่ตรงไหนเนี่ย แม่เห็นในทอทัศน์มีคนตายเยอะแยะเลย ใกล้กับตรงนั้นรึป่าว มันมีน้ำป่ามานะรู้หรือเปล่าเนี่ย".... แม่ทำเสียงตื่นเต้นค่ะ

.... "ค๊า ๆ ทราบแล้วค่ะ... อยู่ไกลกันโพ้นนนนนเลยค่ะ.... ห่างกัน 200 กว่ากิโล มันมาไม่ถึงหรอกแม่...ยังไงหนูก็ไม่ตายง่าย ๆ หรอกน่า... สบายใจหายห่วง นอนหลับให้สบายเถอะ".... อิชั้นไม่วายกวนประสาท... (กลบเกลื่อนความเขิน)

.... "ไม่ตายง่าย ๆ น่ะ ดูบ้างนะ อะไรมาทางไหน อย่ามัวแต่ทำเป็นเล่น".... น้ำเสียงแม่ยังไม่คลายกังวล....

.... "จ๊า ๆ... ไม่ต้องกลัวจ๊า... ถ้านู๋ตายไป เดี๋ยวจะไปเข้าฝัน บอกรางวัลที่ 1 เลย ไม่ดีหรอ... แม่จะได้รวยสักทีไง... โธ่ คุ้มจะตาย... ดีมะ... อิอิ"... อิชั้นก็หาเรื่องไปเรื่อยอ่ะค่ะ... ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา แต่ใจจริงตอนนั้นน้ำตาจะไหลแล้ว.... เหอ ๆ

.... "เออดี.... บลา ๆๆๆๆ".... แล้วก็ตามมาด้วยเสียงบ่น ๆๆๆๆ ปนด่าเล็กน้อย ขำ ๆ... อิอิ....

.... "รีบนอนหลับให้สบายเหอะนะคะคุณแม่... เดี๋ยวคืนนี้จะไปเข้าฝันนะ".... อิชั้นทิ้งท้าย... แล้วก็กดสัญญาณตัด...

ตอนนั้นก็ยียวนกวนแม่เล่น ๆ ไปก่อน... เพื่อแก้เขินค่ะ... วางสายแล้วค่อยมาสำนึกทีหลังค่ะ...

ตั้งแต่จำความได้ ก็ไม่เคยเลย ที่เราแม่-ลูกจะคุยกันลักษณะแบบนี้... ที่ผ่านมาตังใครตัวเผือกค่ะ... จริงอยู่ ยังไงซะแม่ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว.... แต่แม่ไม่เคยแสดงออก หรือทำให้อิชั้นได้รับรู้แบบนี้มาก่อนเลยค่ะ...

.... คงอาจเป็นเพราะว่า... เมื่อก่อนเราอยู่บ้านเดียวกัน... อยู่ใกล้กัน เจอหน้ากันเกือบทุกวัน เลยไม่รู้สึกอะไร.... แต่มาตอนนี้... เราอยู่ไกลกัน อยู่คนละที่... หลายเดือนจะเจอหน้ากัน อยู่ด้วยกันสัก 4-5 วัน (เมื่อตอนที่อิชั้นกลับบ้านนั่นล่ะ)

เลยทำให้แม่รู้สึกว่า... เป็นห่วงอิชั้นมากขึ้นเป็นพิเศษด้วยกระมัง

.... แค่นี้อิชั้นก็ปลื้ม และซาบซึ้งแล้วค่ะ... แค่รู้ว่า... แม่ยังนึกถึงและเป็นห่วงลูกสาวคนนี้อยู่.... อิชั้นก็ดีใจ หายเหนื่อย มีแรงสู้อีกอึดใจขาดดิ้นแด่ว ๆ เลยค่ะ....

แบบนี้หนูมีแรงหาเงินส่งให้แม่อีกโขเลยจ้ะแม่จ๋า... (เอ๊ะ... รึนี่เป็นแผนของแม่เนี่ย... อิอิ... อิลูกเวร...)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

กลับมารายงานควายทุเรศ เอ๊ย ๆ ความทุเรศ ซึ่งมาจากเบื้องหลังความหนุกหนานกันหน่อยดีกว่า... เพื่อจะได้เป็นอนุสรณ์เตือนใจสาว ๆ ทั้งหลาย จะได้ไม่เผลอใช้ชีวิตอย่างประมาท และลืมตัวอย่างอิชั้นค่ะ... หึหึ

.... แบบว่าเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นในวันสงกรานต์พอดิบพอดี ไม่ขาดไม่เกินค่ะ...

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า... บรรดาพี่ ๆ หลาน ๆ ของพี่บ่าวมาเยี่ยม มาเที่ยวที่นี่ค่ะ... งานนี้หน้าที่สารถีพาเที่ยวจะเป็นใครไปไม่ได้ค่ะ... นอกจากคนสวยอย่างอิชั้นค่ะ...

.... นัดแนะ จองเรือ เตรียมข้าวของกันเรียบร้อยแล้ว... ก่อนเดินทาง... อิชั้นดั๊นนนนน... โดนข้าศึกโจมตีค่ะ... เลยแว๊บ ๆ ขอตัวไปปฏิบัติภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงก่อนค่ะ... แบบว่าขี้เกียจไปปล่อยลงทะเลให้เป็นอาหารอันโอชะของบรรดาเหล่าปลาเสือทั้งหลายค่ะ...

ขณะที่กำลังปฏิบัติกู้ทุ่นระเบิดอยู่.... ใจก็คิดอยู่ว่า เดี๋ยวเสร็จภารกิจแล้วจะต้องออกไปทาครีมกันแดดซะหน่อย (ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดทามาก่อนในชีวิต)... เพราะดูท่าทางวันนี้แดดจะแรง

.... ครั้นอิชั้นโผล่ออกมาจากฐานประจำการต่อสู้ข้าศึกแล้ว... "อ้าววว... หายไปไหนกันหมดฟะ.. ไม่รอกันเลย"... นึกสบถในใจ

อิชั้นเลยลืมไปเลยค่ะว่าเมื่อกี๊คิดว่าจะทำอะไร.... แล้วพอดีขาอิชั้นมันไวกว่าความคิดค่ะ... รีบวิ่งปรู๊ดดดดดดด.... ไปที่ท่าเรือทันที... แบบว่ากลัวโดนทิ้งค่ะ..

.... นู่น... ไปนึกได้อีกทีก็ตอนไปถึงทะเลแหวกแล้วล่ะ... เพราะแดดมันเริ่มแผดเผาหน้าตาอันแสนสวย แขน ขาอันเรียวงามเหมือนโต๊ะสนุ๊กฯ ของอิชั้นจนแสบไปหมดแล้วค่ะ...

ขนาดตอนแรก ๆ นี่ทำท่าฝนจะตกนะคะ... แบบว่าครึ้ม ๆ ตั้งแต่ยังไม่ออกจากร้าน... ที่ไหนได้ พอไปถึง... โอ๊วววววววว...

ท้องฟ้ากลับแจ่มใส แจ่มแจ้ง แจงแวงมาก ๆ ค่ะ...

สวยงามค่ะ...

น้ำทะเลใสปิ๊ง ๆ เลย...

เห็นแล้วนึกถึงวุ้นไข่ ตอนเด็ก ๆ แม่เคยทำให้กินบ่อย ๆ... อยากกิ๊นนน... อยากกิน

.... เบื้องหลังความงาม (ของทะเล) ร้อนแรงแคไหน.... ลองเปรียบเทียบดูนะคะ...

=== สภาพก่อนไป ===

=== สภาพตอนกลับมา ===

อิชั้นกลายเป็นหมูแดดเดียว... ที่ตะกละมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยด้วยล่ะค่ะ... เอ๊ย ๆ ตกกระค่ะ... ตกกระ... ทุเรศมาก ๆ ... ขึ้นมาจากไหน ได้ไง ตรึมไปหมด

มีแต่คนถามว่า... ไปโดนปิ้ง (ย่าง) ที่ไหนมา... แล้วเค้าลืมกลับด้านหรอ เลยสุกไม่ทั่วตัว... เหอ ๆ

.... ประมาณ 1 สัปดน เอ๊ย ๆ 1 สัปดาห์ผ่านไป.... เวลาใส่เสื้อแขนยาว แล้วเหงื่ออก ก็จะเริ่ม ๆ กลายร่างเป็นคางคกค่ะ... มันจะเป็นเม็ดพอง ๆ... ใส ๆ... ขึ้นเต็มไปหมดเลย...

ต่อมาอีก 2-3 วัน... แขนอิชั้นก็เริ่มคิดเองไม่เป็นแล้วค่ะงานนี้... (ก็ลอกไงคะ คิดเองไม่เป็น... อิอิ)... ถลอกปอกเปิก... กระดำกระด่าง เป้นเด่นเป็นดวงน่าเกลียดมาก ๆ... ยังกะคนเป็นโรคง่ะ... (แต่โรคอะไรไม่รู้ค่ะ รู้แต่ว่า... ถ้านั่งรถเมล์ คงไม่มีใครกล้ามานั่งข้าง ๆ แน่ ๆ ค่ะ สภาพนี้... เหอ ๆ)

=== แล้วก็เป็นแบบนี้ค่ะ ===

.... สวยงามจับใจ เห็นแล้วจับไข้หัวโกร๋นดีไม๊ล่ะค่ะ... เวรกรรมเเท้ ๆ... หน้าตาก็ไม่สวยอยู่แล้ว แถมยังเนื้อตัวกระดำกระด่างอีก... เฮ้ออออ... งานนี้ต้องใช้ระยะเวลาฟื้นตัวอีกนานเลยค่ะ... เหอ ๆ

ที่สำคัญไม่รู้ว่าจะกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกไม๊.... เพราะผิวไม่เคยผ่านการบำรุง และดูแลรักษามาก่อนเลย... ง่า...

.... กลับการรายงานสถานการณ์ปรกติสักหน่อยนะคะ...

ช่วงที่ผ่านมา อิชั้นหายหัว หายหน้า หายตา ไปนาน เนื่องจากว่า.... ที่นี่เข้าสู่สภาวะเศรษฐกิจตกต่ำค่ะ... ซบเซาสุด ๆ.... ขนาดสงกรานต์ยังเงียบเป็นป่าช้าเลยค่ะ... เห็นแต่หัวดำ ๆ แต่หัวทอง ๆ แทบไม่มีให้เห็นเป็นขวัญตาเลยค่ะ...

งานนี้ร้านอิชั้นจึง.... จ๋อยสนิทค่ะ.... (ที่จริงก็ทุกร้าน และทั่ว ๆ ไปล่ะค่ะ เงียบมาก ๆ เหมือนกันหมดเลย)... มีแต่รายจ่าย (ที่พยายามจะให้น้อยที่สุด) รายได้แทบไม่มีเข้ามาเลย...

ไม่มีฝรั่ง.... มะม่วง มังคุด ละมุดอะไรก็ไม่มีเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น... แล้วแบบนี้จะเอาเงิน เอารายได้มาจากไหน...

.... อินเตอร์เน็ตก็รายได้ลดลงวันละ 4-5 เท่าจากเมื่อก่อน... ส่วนดำน้ำก็ไม่มีลูกค้าเลยสักคนมาร่วมเดือนเเล้วค่ะ...

ที่จริงก็เริ่มเงียบ ๆ มาตั้งแต่กลางเดือนมีนาคม... ก็หวังว่าเดี๋ยวคงจะดีขึ้น เพราะยังไฮซีซั่นอยู่เลย.... แต่แล้วมันก็จะเงียบลง ... เงียบลงมาเรื่อย ๆ ค่ะ.... จนกระทั้งปัจจุบัน...

.... อาทิตย์ที่ผ่านมา.... อิชั้นก็เลยปิดร้านยาวเลยค่ะ.... ไหน ๆ ก็ไม่ค่อยจะมีผู้คนเดินผ่านมาแล้ว ก็ปิดมันซะให้รู้แล้วรู้แร่ดไปเลย อยู่แล้วก้เครียด ไม่คุ้มค่าน้ำมันเครือ่งปั่นไฟอีก...

อีกอย่างใกล้สอบพอดี เลยหาเรื่องเป็นข้ออ้างว่า... ปิดร้านไปหาที่สงบ ๆ อ่านหนังสือดีกว่า... เหอ ๆ...

.... ปิดร้านไปอาทิตยืนึงพอดีค่ะ... กลับมาอีกที เมื่อวาน มาพร้อมกับพายุฝนกระหน่ำ.... ไข้กินงอมแงม

แถมมาเห็นสภาพร้านแล้ว ลมจะใส่ค่ะ.... ข้าวของกระจัดกระจาย เกลื่อนกลาดระเนระนาด.... เปียกปอน... โต๊ะเก้าอี๊ ล้มคว่ำขมำหงายหมดเลย... เฮ้อ...

กว่าจะจัดการร้านเรียบร้อย อิชั้นกะพี่บ่าวก็ลมจะกินค่ะ... แถมตากฝนกันมาอย่างหนักอีก... งานนี้เลยเปื่อยตามระเบียบ(รัตน์) ค่ะ

.... นี่ก็ตั้งใจกันว่า จะอยู่ใช้น้ำมันที่ซื้อมางวดนี้ให้หมดค่ะ (เสียดายตั้ง 2,000 กว่าบาท) แล้วก็คงขนข้าวของจำเป็น ๆ เช่น พวกคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์ดำน้ำ เครื่องเสียง ทีวี เสื้อผ้า ไปไว้ที่บ้าน (พ่อแม่พี่บ่าว) ในเมืองน่ะค่ะ ปล่อยไว้ที่นี่ไม่ไหว...

แล้วเราทั้งสอง ก็ต้องลาล่ะค่ะ.... เพราะขืนอยู่ต่อไป แย่แน่ ๆ เลย... สภาพเช่นนี้...

ตอนแรกพี่บ่าวตั้งใจว่าจะอยู่เปิดร้านไปเรื่อย ๆ.... แต่พอมาเห็นสภาพตอนนี้แล้ว... บอกได้คำเดียวว่า... ถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่าค่ะ ได้ไม่คุ้มเสียแน่ ๆ ค่ะ... ฝนกระหน่ำมาทุกวันแบบนี้ คลื่น ลมก็แรง แถมผู้คนก็ไม่มีเลย.... เงียบสงัด นึกว่าป่าช้าค่ะ... เหอ ๆ...

.... เมื่อก่อนช่วงที่ว่าแย่สุด ๆ... ก็ยังได้ค่าเน็ตวันละ 1,000-1500 บาท.... แต่ช่วงนี้... ได้วันนึงยังไม่ถึง 200 เลยค่ะ... ทั้ง ๆ ที่ค่าน้ำมันเครื่องปั่นไฟก็ขึ้นเอา ๆ... วันนึงอย่างต่ำปาเข้าไป 400-500 บาท...

มันเลยถึงคราวต้องจรลีล่ะค่ะ... ขืนเปิดต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา นอกจากหมด ๆ ๆ ไปมากกว่านี้

=== สถานการณ์ล่าสุด... ขณะที่อัพบล็อกอยู่นี้... อิชั้นเข้ามาอยู่ในเมืองเรียบร้อยแล้วค่ะ...(มาอัพที่ร้านค่ะ) ก็ขนกันมาเฉพาะข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าเสื้อผ่อนที่จำเป็น ๆ มาแค่นี้ก่อน...

ตอนแรกว่าจะเอาคอมพ์ อุปกรณ์ดำน้ำมาด้วย แต่ดูสภาพแล้วไม่คุ้มแน่ มันเสี่ยงเกินไปค่ะ... คลื่น ลมแรงสุด ๆ แล้วฝนก็ตกเพิ่งหยุด แล้วดูทีท่าว่าจะตกมาได้อีกตลอดเวลา เลยยังก่อนดีกว่า...

.... คืนวาน... ก่อนที่เราจะตัดสินใจแน่วแน่ขึ้นฝั่งกันมา (เมื่อวานนี้) เกิดเหตุกาณ์ไม่คาดฝันขึ้นน่ะค่ะ มันเลยทำให้อิชั้นอยู่ที่ร้านต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ

เวลาประมาณ ตี 3... ขณะที่อิชั้นกำลังเคลิ้ม ๆ ใกล้จะหลับแหล่มิหลับแหล่... (เพราะความอ่อนเพลียจากอาการเปื่อย และเก็บข้าวของกันมาทั้งวัน)จู่ ๆ... ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงงงงงง!!!!... ต้นไม้หักโคร๊มมมม!!!... ใส่หลังคา(สังกะสี) ตรงที่อิชั้นนอนสนั่นหวั่นไหว จนสะดุ้งโยงสุดชีวิต...

.... ทันใดนั้น ยังไม่ทันตั้งสติได้... ฝนก็ซัดกระหน่ำ ๆ ๆ ๆ อย่างหนัก... หนักแบบที่อิชั้นไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนค่ะ... ลมพัดอื้ออึง... พร้อม ๆ กับเสียงคลื่นกระทบฝั่งตูมมมมม... ตู๊มมมม... ฟ้าก็คำราม และแล่บ แปร่บปราบตลอดเวลา

เสียงลมพัดจนหูอื้อไปหมดค่ะ... เดี๋ยวก็โครม ๆ ๆ บนหลังคา...สะดุ้งเฮือกใหญ่ ๆ จนแทบเสียสติค่ะ...

น่ากลัวค่ะ... ยอมรับว่ากลัวมาก ๆ ค่ะ กลัวที่สุดในชีวิตเลยค่ะ... (ทั้ง ๆ ที่อิชั้นไม่ใช่คนปอดแหกกลัวอไรง่าย ๆ )มันน่ากลัวมาก ๆ นอนน้ำตาหยดแหม่ะ ๆ ค่ะ ...

ในใจได้แต่ภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์... นึกถึงพระแม่ธรณี... และแม่ที่อยู่ที่บ้าน ขอให้ลูกทั้งสองปลอดภัย...

.... ลมพัดแรงมาก ๆ ... อิชั้นกลัวหลังคาสังกะสีจะหลุดปลิวออกเป็นแผ่น ๆ... กลัวว่ากำแพงร้านจะล้มครืนลงมาทั้งแถบ... กลัวว่าคลื่นจะสูงซัดเข้ามาท่วมร้าน...

ขณะที่อิชั้นร้องแต่ว่า... "เค้ากลัว.. เค้ากลัว"... พี่บ่าวก็พยายามจะเปิดหน้าต่างแง้มดูข้างนอกสักหน่อย แต่ลม และฝนแรงมากสุด ๆ จนไม่สามารถแง้มหน้าต่างได้เลย...

เม็ดฝนที่โหมกระหน่ำก็สาดเข้าทางช่องลมด้านบนของผนัง จนมุ้ง เสื้อผ้าข้าวของที่วางชิดผนังเปียกไปหมด...

อนิจจัง.... ทันใดนั้นเหมือนเคราะซ้ำกรรมซัด หรืออาจเป็นเพราะอิชั้นกลัวจนขี้จะแตกขี้จะแตนก็ไม่ทราบ...เสือกดันปวดท้องจี๊ดดด ขึ้นมากระทันหันตอนสถานการณ์ด้านนอกกำลังวิกฤติ...

อิชั้นนอนคุดคู้ด้วยความทุกข์ทรมาน ความรู้สึกกลัว และอีก ๆ หลาย ๆ อารมณ์ประดังประเดมาสุมกันเต็มไปหมด... มันยากที่จะอธิบายได้...

.... อิชั้นได้แต่ถามพี่บ่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า... "ตะเอง คนอื่น ๆ เค้าจะรู้สึกเหมือนเราไม๊".... รู้สึกว่ามันหนกหนาแบบที่เรากำลังเผชิญอยู่...

แต่คนอื่น ๆ เค้าคงไม่รูสึกแบบนี้ เพราะเค้าอยู่ด้านบน ไม่อยู่ติดทะเล (แค่ไม่เกิน 5 เมตร) เหมือนกับเรานี่นา... อย่างน้อยเค้าก็ไม้ต้องขวัญผวาเวลาได้ยินเสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งสนั่นหวั่นไหว... และไม่ต้องสะดุ้งสะเทือนกับเสียงกิ่งไม้ ต้นไม้หักลงมาใส่หลังคาสังกะสีอย่างเรา...

.... ปวดท้องก็ปวด... กลัวก็กลัว... ณ ตอนนั้นไอ้ประโยคที่ใคร ๆ กล่าวกันว่า... "กลัวจนขี้หดตดหาย" นั้น เห็นทีจะใช้กับอิชั้นไม่ได้แล้วล่ะค่ะ.. เพราะอิชั้นน่ะ "กลัวจนขี้จะแตกขี้จะแตนอยู่มะรอมมะร่อแล้วค่ะ" เหอ ๆ

ขนาดคราวก่อนที่ไปโต้คลื่นสูง 3 เมตรอยู่กลางทะเล... คลื่นมาแต่ละทีซัดท่วมหัว เรือลำหน้าโดนคลื่นซัดหายไปต่อหน้าต่อตา... ตอนนั้นว่าน่ากลัวที่สุดในชีวิตแล้ว แต่มาเจอคราวนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่า... เพราะครั้งนั้นมันกลางวันแสก ๆ ยังมองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร... ถึงแม้ว่าจะเป็นอะไรไป แต่ก็ยังมองเห็นน่ะค่ะ

แต่ครั้งนี้... เวลาตี 3 มันช่างมืดสนิท... มองไม่เห็นอะไรเลย... ไฟฟ้าก็ไม่มี ... จะมองเห็นเลือนลางเป็นครั้งคราวเวลาที่ฟ้าร้องฟ้าแล่บเท่านั้น...

.... ครั้นพายุฝนเริ่มใจเย็น เริ่มหันมาค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันขึ้นบ้าง... ห้องนอนอิชั้นก็น้ำนองท่วมพื้นไปหมดแล้วค่ะ... กระเป๋าเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่ไว้ขายก็เจิ่งนองไปด้วยน้ำตาฟ้า... (และน้ำตาอิชั้นค่ะ)

เริ่มออกไปปลดทุกข์ที่มันเกือบสายเกินไป... พี่บ่าวก็เอาไฟฉายออกไปเดินสำรวจความเสียหายภายในร้านและรอบ ๆ ร้าน...

บริเวณทั่ว ๆ ไปก็กราดเกลื่อนไปด้วยกิ่งไม้น้อยใหญ่อยู่ทั่วไปหมด... ส่วนในร้านเน็ต... "โอ๊ววว... คอมพิวเตอร์ฉ๊านนน...ลงไปนอนแอ้งแม้ง หัวทิ่มหัวตำอยู่กะพื้นที่เจื่งนองน้ำอ่ะค่ะ" เวลานั้นทำได้ดีที่สุดก็แค่ยกขึ้นมาตั้งไว้บนโต๊ะตามเดิมค่ะ... รอให้สว่างแล้วค่อยว่ากันอีกทีค่ะ...

.... เกือบเที่ยงวันค่ะ... กว่าฝนจะเริ่มซา และพวกเราถึงจะออกจากห้องกันได้... เฮ้อ...

รอสักพักให้แน่ใจว่า... ฟ้าจะไม่พิโรธอีกครั้ง พวกเราก็เร่งมือแพ็คคอมพิวเตอร์ และอุปกรณ์ลงกล่อง... และขนย้ายข้าวของทั้งหมดมาเก็บรวมไว้ในห้องนอน (ซึ่งคิดว่าเป็นห้องที่น่าจะปลอดภัยที่สุดในตอนนั้น)

ตอนแรกพี่บ่าวจะไม่ยอมย้ายข้าวของและจะยังนอนเฝ้าร้านต่อค่ะ...เพราะคลื่นลมยังแรง ฝนทำท่าจะกระหน่ำลงมาตลอดเวลา พี่บ่าวบอกมันเสี่ยงเกินไปที่เราจะขนของไปกัน และอีกอย่างไม่มีเรือที่ไหนเค้าไปด้วยหรอก... มันอันตรายเกินไป

.... แต่อิชั้นไม่ย๊อม ไม่ยอมค่ะ... ยังไงก็ไม่ยอมอยู่อีกต่อไปแล้วค่ะ... ยังไงอิชั้นต้องขึ้นฝั่งให้ได้วันนี้ (ก็คือเมื่อวาน)ค่ะ... เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมค่ะ... เข็ดขยาดแล้วค่ะ

พี่บ่าวเลยต้องเลยตามเลย... ด้วยการเก็บข้าวของทั้งหมดเตรียมไว้ แต่การขึ้นฝั่งคราวนี้ ขอเอาแต่เสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น ๆ แค่นั้นก่อน... รอพายุสงบสักระยะ ค่อยกลับมาขนของอื่น ๆ...

.... กว่าจะเสร็จ ก็ปาไปเกือบ 4 โมงเย็น... เหนื่อยค่ะ... เหนื่อยทั้งกาย และใจค่ะ... ยิ่งเร่งมือยิ่งเหนื่อยค่ะ... เพราะต้องทำงานแข่งกับธรรมชาติ แข่งกับเวลาที่ฝนจะกระหน่ำลงมาเมือ่ไหร่ไม่รู้เลย... (เก็บของไป น้ำตาจะไหลไปค่ะ)

ขั้นตอนสุดท้ายคือ... การหาไม้มาตอกขวาง ปิดตายประตู หน้าต่างห้องทุกบานค่ะ... เพราะของเดิมมันไม่แน่นหนาอะไร กระแทกแรง ๆ ก็เปิดได้แล้ว... ผู้คนแถวนั้นยิ่งบอกให้ระวังขโมยขโจรอยู่ด้วย... หวาดหวั่นค่ะ

โชคยังดี สววรค์ยังเมตตาอิชั้นกะพี่บ่าวอยู่บ้างค่ะ... ที่ไม่ให้ฝนตกลงมาซ้ำเติมเราอีก... การขนของชุดแรกขึ้นฝั่งเป็นไปด้วยความราบรื่นค่ะ...

.... เดินทางกลับเข้ามาถึงบ้านพ่อ แม่พี่บ่าวในเมืองด้วยความเรียบร้อยและปลอดภัย... ด้วยน้ำใจแฟนและเพื่อนที่แสนดีของพี่บ่าวค่ะ... ที่อุตส่าห์ใจดีเอารถหรูราคาเป็นล้านไปรับ และขนของมาส่งถึงที่ค่ะ... ขอบคุณมากมายมหาศาลสำหรับมิตรภาพและน้ำที่มีให้เสมอมาค่ะ...

(เพื่อนที่แสนดีของพี่บ่าวนี้ เป็นเจ้าของ บ.ทัวร์ อยู่ในเมืองกระบี่ค่ะ... บริการดีเยี่ยมประทับใจเสมอค่ะ เน้นมิตรภาพมากกว่ากำไร.. หากใครสนใจมาเที่ยวกระบี่ลองสอบถามข้อมูล หรือแวะเข้าไปเยี่ยมชมได้นะคะ ที่ //www.krabiinformation.com อันนี้อิชั้นภูมิใจเสนอเองค่ะ ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใด ๆ ทั้งสิ้นค่ะ)

.... ช่วงที่อพยพขึ้นฝั่งกันนี้.... ชีวิตจะเป็นยังไง สภาพไหน ทำมาหากิน มีลู่ทางอะไร จะไปอยู่ที่ไหนก็คงต้องคิดกันอีกทีล่ะค่ะ... แบบว่ามันเร็วเกินไปค่ะ ยังตั้งตัวกันไม่ติด คิดไม่ทันค่ะ.... กับโลซีซั่นที่มาเยือน

แต่ยังไงซะ อิชั้นก็คงไม่อยู่เกาะพ่อแม่พี่บ่าวกินไปวัน ๆ แน่ ๆ ค่ะ... ลู่ทางทำมาหากินอิชั้นมีอีกเยอะค่ะ... ยังไงอิชั้นก็ไม่ทำตัวเป็นภาระใคร หรือหายใจทิ้งไปวัน ๆ แน่ ๆ ค่ะ... แต่จะไปทางไหนขอคิดดูอีกนิดค่ะ....

.... ช่วงหลังนี้อิชั้นอาจจะหายไปสักระยะนึงนะคะ... ถ้าอะไร ๆ ลงตัวแล้ว จะมาส่งข่าวอีกทีค่ะ...

ขอบพระคุณทุก ๆ ท่านมากมายค่ะ ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยและคอยให้กำลังอิชั้นเสมอมาค่ะ....

.... ทุก ๆ กำลังใจจากทุก ๆ ท่าน มีคุณค่ากับอิชั้นเสมอค่ะ....

และต้องขออภัยอย่างยิ่งด้วยนะคะ หากอิชั้นตกหล่น ไม่ได้แวะไปเยี่ยมเยียนหรือทักทายทุก ๆ คนอย่างทั่วถึงน่ะค่ะ.... สัญญาว่า ยังไงก็ยังคิดถึงทุก ๆ คนเสมอค่ะ... ไม่เคยลืมเลือนเลยค่ะ....

ถ้ารักกันแล้ว... รอหน่อยนะคะ.... ชีวิตลงตัวแล้ว จะกลับมาเหมือนเดิมค่ะ...

Create Date : 05 พฤษภาคม 2550
Last Update : 8 พฤษภาคม 2550 11:59:59 น.
Counter : 1256 Pageviews.

66 comments

แล้วจะพยายามแวะไปขอบคุณและเยี่ยมทักทาย ๆ ทุก ๆ คนนะคะ...

ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ที่หายไปนาน ไม่ได้แวะไปทักทายใคเลย....

โดย: largeface

วันที่: 5 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:13:55 น.

มาส่งแรงใจให้น้องสาวที่น่ารักคนนี้ค่ะ
อ่านเรื่องของแม่แล้วปลื้มใจแทนจนน้ำตาคลอ แม่รักลูกทุกคนเสมอนะคะ เพียงแต่จะแสดงออกหรือไม่เท่านั้น

แล้วอ่านเรื่องลืมทาครีมกันแดด น้องรัตน์จ๋า พวกเราผู้หญิงอยู่ใกล้ทะเล ขาดมันไม่ได้จริงๆ ม่ายงั้นเหมือนถูกย่างทั้งเป็นเลยนะคะ ยิ่งถ้าผิวขาวยิ่งลำบากใหญ่ ของพี่ต้องใส่เสื้อแขนยาวตลอด เพราะสู้แดดไม่ไหวค่ะ

แล้วสุดท้ายคลื่นลมพายุต้องทำใจนะน้องนะ ยังไงบนฝั่งก็ยังปลอดภัยกว่าในทะเล

เป็นกำลังใจให้น้องรัคน์สู้ต่อไปค่ะ
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป พี่เชื่อว่าน้องรัตน์กำลังใจเข้มแข็ง ต้องฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ละน่า...

สู้ ๆๆๆ นะน้องรัตน์คนเก่ง

โดย: ซออู้

วันที่: 5 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:38:12 น.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

แม้ไม่ได้แวะมาหากันทุกวัน
แม้ไม่ได้เมนท์ให้กันทุกคืน
แต่มิตรภาพที่หยิบยื่น
คือความพอดีของความผูกพัน

** สุข สดชื่น กับช่วงวันหยุดพักผ่อนนะจ้า **

ส่งแรงจัยมาให้เต็มร้อยเลยนะจ้า

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 5 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:15:38 น.

คุณรัตน์เป็นลุกที่น่ารักจังค่ะ ที่ส่งเงินให้ที่บ้าน ปลื้มใจแทน คนแบบนี้มีแต่ความเจริญแน่นอนค่ะ ที่บ้าน (โดยเฉพาะแม่) รักคุณรัตน์อยู่แล้วค่ะ (ทำไมถึงสงสัยแปลกๆ คะ) เพียงแต่เค๊าไม่ได้แสดงออกมาเท่านั้นเอง การแสดงออกซึ่งความรักของต่ละบ้านแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกค่ะ

สงสารจังเลยเรื่องถูกแดดเผา คราวหน้าอย่าลืมครีมกันแดดและอย่าออกไปกระโดดโลดเต้นกลางแดดมากนะคะ มันกลับคืนสู่สภาพเดิมแน่นอนค่ะ แต่อาจต้องใช้เวลานิดนึง เคยเป็นเหมือนกันตอนเด็กๆ ไปหัวหินเล่นน้ำทะเลกลางแดดตอนเที่ยง ปวดแสบปวดร้อนจนเป็นไข้ไปเลยค่ะ แต่ตอนนั้นยังเด็กมากเลยหายเร็ว แค่อาทิตย์เดียวผิวก็เหมือนเดิมแล้ว

แย่จังตอนนี้ที่แขกน้อย แต่คุณรัตน์คนเก่งทำอะไรได้อีกเยอะอยู่แล้ว อพยพมาขึ้นฝั่งก็คงมีลู่ทางอื่นๆ อีกแหละค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ภูมิใจในตัวคุณมากเลยค่ะ นึกถึงถ้าเป็นตัวเราจะสู้ได้ซักเสี้ยวนี้มั๊ยเนี่ย

ถ่ายภาพออมาสวยมากค่ะ
ไม่ว่าจะทำอะไร ขอเป็นกำลังให้นะคะ

โดย: the Vicky

วันที่: 5 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:51:36 น.

สวัสดีค่ะ...
ได้อ่านเรืองราวที่เล่าให้อ่านทั้งหมดล่ะ ทีเน๊ มาอ่านความรู้สึกข้าพเจ้าบ้างว่า ขณะอ่านบล๊อกคนบ้า เอร้ยบล๊อกสาวรัตน์ ข้าพเจ้ามีอาการเป็นจังได๋บ้างในทุกเรืองราว
เรืองคุณแม่ และคาวมผูกพัน อิอิ คุณแม่ท่านทันสมัยนะคะ เข้าทำนองเพลง "รักนะแต่ไม่แสดงออก" ฮี่ๆ ล้อเล่นน๊า ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูก และไม่มีลูกคนไหนไม่รักแม่ เพียงแต่การแสดงออกต่างกัน แต่ขอให้เรารู้ว่า จริงๆ แล้ว เราแม่ลูก รักกันนะ และรักกันมาก...ขณะอ่านก็แอบคิด แบบนี้ไปด้วย

ต่อด้วย...เรืองราวพาเพือนเทียว โอ๊ว ภาพทะเลสวยน้ำใส และข้อควรระวัง แว๊บแรกที่อ่านแอบคิดนะ ระวังไรว๊า สาวรัตน์ไปโดนอะไรมานะ อ๋อเรืองครีมกันแดด พอจะเดาออกเล้ย สงสัยต้องตัวดำแน่ ๆ เพราะลืมทาครีม อ่านไปก็ค่อย ๆเลื่อนดูรูปแรก ก่อนดำ อึม...หยุดดูความอวบ อิอิ ไม่ช๊าย แอบสังเกตสายเสื้อชั้นในสีดำ และแอบคิดแทนอย่างเงียบ ๆ ว่า ไม่รู้สึกจั๊กกะจี้ จั๊กกะแร้ บ้างหรือไงน๊า อันนี้คิดแบบเอ็นดูแล้ว ก็ยิ้ม ๆ

พอเลื่อนมาเห็นภาพ ดำแว้ว 5555555555 มานขำ อ่ะ ขำมาก ขำคนเดียวไม่พอ เรียกประชากรที่บ้านมาดูด้วย ดูรูปก่อนดำก่อน แล้วบอกคอยดูนะ นี่คนนี้เค้าลืมทาครีมอ่ะ เทียวทะเลแดดแรง แรกๆ ทุกคนก็ดูแบบเจ๋ยๆ พอเลือนมาเห็นดำแว้ว555555 ชวนกันขำหญ่ายเล้ย ขำนานด้วย 5555 แถมบอกอีกนะ อย่าไปเชื่อว่าเค้าแพ้แดด เค้าโดนปิ้งมาต่างหาก กำลังเกรียมได้ที่เล้ย 5555 อิอิ โอ๋ๆๆๆ

(ขอถอนหายใจก่อนเล่าต่อน๊า แบบว่าเข้ามาบล๊อกนี้ทั้งอ่านทั้งตอบ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงล่ะ 555)

แล้วก็อ่านถึง เรืองพายุ ฟ้าฝ่าน่ากลัวจัง นึกภาพตามไปด้วยจนลืม อาการขำเรืองดำแว้วสนิทเลย อ่านๆ ไปก็จินตนาการตามไป เอ่อ แม่คุ๊น ทำอารมณ์ที่น่ากลัวตามเค้าเสีย ก็น๊า คนอาร๊ายมีแต่เค้ากลัวจนขี้หดตดหาย นี่อ่ะน๊า 5555555 จะให้ขำอีกนานมั๊ยเนี๊ยะ

ปลอดภัยกลับมาก็ดีใจด้วยนะค๊า แล้วก็รู้สึกดีด้วยกับมิตรภาพที่ดีระหว่างเพือนพี่บ่าว เพือนดีมีน้ำใจถือเป็นรางวัลชีวิตอีกชิ้นเนิงเลยเน๊อะ

แล้วก็ฝากบอกพี่บ่าวดังๆ ด้วยนะคะว่า เป็นพี่บ่าวทีดีของน้องรัตน์ ดูแลกันและกันอย่างนี้ตลอดไปนะคะ

เอ่อ (เมื่อยนิ้วอ่ะ พิมพ์เย๊อะ) แล้วก็ ขอบคุณนะคะที่ห่วงใยเรืองคุณโดม แต่ไม่เปงรัยค่ะ ไม่มีคุณโดมแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะพลอยกำลังๆ มองๆ คุณดมอยู่ อิอิ คุณดม...(อ่ะรู้น๊า ว่าเติมคำในจุดๆ ว่าอาราย) อิอิ

คิดถึงคนบ้า มั๊กๆ เช่นกันค่ะ
ป.ล อัพบล๊อกเมื่อไหร่ ช่วยไปตามพุงที่บล๊อกด้วยน๊า เพราะพุงไม่ค่อยได้ดูหน้ารวมค่ะ

และก็ ขอบคุณนะที่วันนี้ได้ขำ ยาวเรย

ขำบนความทุกข์คนอื่น ฮี่ฮี่

ไปจริงล่ะ พิมพ์จนเมือยนิ้ววววว...........

โดย: พลอยสีรุ้ง

วันที่: 5 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:04:01 น.

อืมม์
ภัยธรรมชาติ หยั่งรู้ไม่ได้ น่ากลัวเสมอจ๊ะ

แตทุกอย่างที่พ่าย...ต่อหนึ่งสมองและสองมือนะ

ค่อย ๆ คิด...ไอ้รัตน์สู้เว้ยยยย

คิดถึง

พี่เอ

โดย: Big Spender

วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:21:48 น.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

เช้า-เช้า แอบเฝ้าห่วงหา
บ่าย-บ่าย เริ่มทำซึ้งแอบอาทร
เย็น-เย็น รู้สึกดีกว่าที่ผ่านมา
ดึก-ดึก แบบว่า..ห่วงใย คิดถึง..เธอ

** สุข สดชื่น กับวันแรกของการทำงานนะจ้า **

อย่าลืมทาครีมกันแดดน๊าน้องรัตน์

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:45:27 น.

แวะมาทักทายวันหยุดค่ะ ตอนนี่หนุอุ๋มฝึกงานเรียบร้อยแล้ว

ว่างๆจะมาเยี่ยมอีกน่ะค่ะ

โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung

) วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:16:40 น.

เฮ้อ ชีวิต คือการต่อสู้จริงๆล่ะครับ
ต้องใช้ทั้งพลังกายลังใจ ผนวกกัน
ยังไงก็ตาม เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวนั้น พี่ว่ามันมีแน่ๆครับ
แต่ก็ต้องทำใจ ยอมรับว่าบางครอบครัว ก็เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยแสดงออกกันเท่าไหร่
เมื่อเกิดเรื่องวิกฤตนู่นแหละ
ความผูกพันมันจะสำแดงออกมา

อย่กับทะเล กับธรรมชาติก้มีเรื่องให้ต้องอกสั่นขวัญแขวนแบบนี้เป็นธรรมดาครับ

ขึ้นฝั่งแล้วก็คิดว่าคงมีหนทางสำหรับ จขบ.แน่ๆ
คนขยันและมีความกระตือรือร้นต่อสู้กับอุปสรรคแบบนี้ ไม่อับจนหนทางหรอกครับ
สู้ๆนะครับ

โดย: กุมภีน

วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:20:26 น.

ขอให้เศรษฐกิจฟื้นไวๆนะ ผิวจะได้สดใสดังเดิม

โดย: ลุงแมว

วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:39:05 น.

ขอบคุณค่ะคุณรัตน์ ที่แวะไปทักทายกัน
เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะคะ

และขอลาไปแสวงหาความรู้ใส่ตัวสักระยะหนึ่งนะคะ ปิดเทอมเมื่อไหร่จะกลับมาค่ะ

คิดถึงเช่นกันค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ

โดย: Little_Lek

วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:25:32 น.

จ๊ะเอ๋
สำหรับน้องรัตน์
พี่หนี่ฯ คิดว่า ไม่ถอยอยู่แล้ว
ตามสายตาที่แอบมอง

พี่หนี่ฯ เป๊นกำลังใจให้เสมอนะคะ
สู้ สู้ คะ เย้ ๆ ๆ ๆ

โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ

) วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:23:54:16 น.

เด่วขูดตัวเลขก่อนว่างวดนี้ออกอะไร หมดกานพี่จะส่งน้องพี่ประกวดนางงามจักรยานหมดสิทธิ์อะดิ พี่สบายดีรักษาสุขด้วยเด้อ

โดย: somnumberone

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:1:26:08 น.

เสียใจด้วยนะคะรัตน์ ว่าแต่ตอนนี้อยู่ตัวแล้วหรือยังคะ เหตุเกิดที่กระบี่หรอนี่ น่ากลัวจังเลย

เดือน ก.ค. นี้ยังไงก็ต้องไปค่ะ เพราะคุณสามีจ่ายตังค์ค่าตั๋วไปเรียบร้อยแล้ว นี่ขนาดเมษายังฝนขนาดนั้น สงสัย ก.ค. นี่คงไม่ต้องออกไปไหนกันเลยนะเนี่ย

รักษาสุขภาพนะคะ

โดย: KungGuenter

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:1:52:50 น.

แวะมาส่งกำลังใจให้ด้วยคน
สู้ สู้

โดย: ถปรร

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:29:40 น.

บางทีเราจะรู้ว่าใครรักเราก็เวลาที่คับขันนี่แหละค่ะ

เรามารู้ว่าแม่รักเรามากก็ตอนอกหักครั้งใหญ่ เหอๆ

รัตน์เองก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:40:21 น.

พายุเข้าเหรอ เหมือนในหนังนาดะโซโซ หรือเปล่า ขอโทษที่เขียนเชียรืหนังเว่อร์ไปหน่อย จริงๆหนังมันก็ซึ้งๆนะ ดูในโรงจะอิ่มกว่า แต่ถ้าเอาแบบมให้ร้องให้ชัวร์ก็ต้องอย่าง The classic Be with you หรือ The road home โน่นแหละ อ่านบล็อคนี้แล้วรู้สึกอยากโพสท์รูป ถ้าไม่ลืม เด๋วดึกๆจะแปะกระทู้เซอร์ไพร๊ซ์ให้รัตน์ทีบอร์ดหมีดีกว่า

โดย: joblovenuk

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:48:17 น.

หวัดดีหวันช้าย

เรื่องแม่ของคุณรัตน์คล้ายๆกับม๊าของเปาเหมือนกัน...."รักแต่ไม่แสดงออก" ดีเปรสชันขึ้นที่ประจวบ โทรมาไห้ลูกที่เมืองกรุงตุนเสบียง ....บลาๆ(ฮา แต่ซึ้งหยางแรง)

เรื่องผิวที่โดนแดดลองหามันพร้าว(น้ำมันมะพร้าวมาทาดูนะคะ ไม่ก็วุ้นว่านหางจรเข้มาโปะที่ลอกๆ(ไม่เอาที่ติดยางเหลืองๆนะ) ถ้าเปาอยู่กระบี่จะเรียกให้ไปเอาที่บ้านเลยปลูกไว้เยอะ

เรื่องหน้ามรสุมโลซีซั่น ถือซะว่าให้ธรรมชาติได้พักผ่อนรอ "ไฮซีซั่น"ระลอกใหม่....

ส่วนงานขึ้นบกขอให้ลงตัวนะคะ

โดย: วาฬอันดามัน(เปา) IP: 125.24.73.19 วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:42:29 น.

ทางบ้านของน้องรัตน์ ต้องรักน้องแน่นอนอยู่แล้ว
แต่ว่าแต่ละครอบครัวมีลักษณะแตกต่างกัน
หลายๆ ครอบครัว (รวมถึงบ้านพี่ด้วย) จะไม่ค่อยแสดงออกมาตรงๆ นัก
แต่เรารับรู้ได้ถึงความรัก ความห่วงใย ที่มีให้แก่กันเสมอจ้า

เป็นกำลังให้น้องรัตน์ สู้ สู้ สู้ ต่อไปนะ

โดย: สะเทื้อน

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:21:09 น.

แวะมาทักทายนะค่ะ
ขอบคุณค่ะที่เข้ามาแวะชมที่บล็อค

ยังไงเอาใจช่วยกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะค่ะ

ปล. แต่รูปที่ถ่ายมาหลังจากที่ไม่ได้ทาครีมกันแดด น่ากลัวจัง ขอให้หายไว ๆ นะค่ะ

โดย: Firesky

วันที่: 7 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:19:39 น.

สวัสดีตอนค่ำๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

เป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่ง
ไม่รู้จะหาคำซึ้งซึ้งจากไหน
มีให้ได้แค่ความห่วงใย
และความจริงใจให้กับเธอ

** มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:1:50:48 น.

โห น่าฉงฉานน้องสาวคนสวยจัง ดูสิคงจะ ปวดแสบ ปวดร้อนน่าดู แต่ถ้าเป็นพี่เจนนี่น่ะ ชอบค่ะ ผิดจะได้ดำๆกว่านี้อีก อิอิ ชอบผิวดำๆค่ะ 5555 อะไรดำๆชอบหม๊ดดดดดเล้ย

แวะมาทักทายเฉยๆจ้า ดูแลสุขภาพบ้างน่ะคะ พี่เจนนี่ยังเป็นห่วงและคิดถึงเสมอคะ

รักน่ะเด็กโง่ จุ๊บๆ

โดย: พี่เจนนี่ IP: 58.64.89.234 วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:32:27 น.

บ้า..แต่ไม่ไง..เอ้ มายรู้ว่าบ้าละ
มะมะ จิงมัง ...

โดย: pesaw IP: 203.185.94.227 วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:16:11:16 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะน้องรัตน์ หลังพายุ ท้องฟ้าย่อมต้องสดใส ขอให้ชีวิตน้องรัตน์เจอเรื่องดีๆ ด้วยเช่นกันนะ

ว่าแต่ว่าผิวรัตน์เปลี่ยนไปมากๆ จริงๆ อะ ดู before and after แล้วพี่แอบช็อคสนิท

โดย: อุรัสยา

วันที่: 8 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:12:24 น.

เข้ามาเยี่ยมคุณรัตน์ค่ะ ยังไงคนที่เป็นห่วงเราที่สุดก็คือแม่เราเองเน๊อะ ฝากความคิดถึงไว้ให้คุณรัตน์ด้วยนะค่ะ

โดย: N_BEE810

วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:20:47 น.

"สบายดีป่าวคะ...คิดถุง..คิดถุง..น้า...."

...โอ้ย..โอ้ย..อ่านแล้วป้าขำน้องรัตน์จนน้ำตาไหลเลยจ่ะ

ดีใจจังที่ป้าได้มีหลานสาวที่เก่งกล้าและ"อึด..."

เอ...แต่เห็นสองรูปนี้แล้ว...

ป้าว่ารูปหลังนี่"ถึก"ได้ใจป้าจริงๆ

โอ๋..โอ๋..อย่าโกรธป้าน้าพูดให้หายเครียดน่ะ

ใจจริงแล้วป้าเป็นห่วงน้องรัตน์มากๆเลยนะจ๊ะ

ยังไงๆป้าก็เป็นกำลังใจให้น้องรัตร์หมดหัวใจเลยนะจ๊ะ

"รักนะ"และ...ต้องแสดงออก(เด๋วเค้าจาไม่รู้....) จู๊บ..จู๊บ..

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four

) วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:16:57:08 น.

อ่ะ...จ๊ากก....รูปนี้อ่ะจ่ะ

หนอยแนะข้างบนมางไม่ขึ้นน่ะ

แหมข้างบนน่ะออกจาบอบบางงง....น่ารัก

แต่รูปล่างนี่น่ะดูๆก็น่ารักไปอีกแบบนึงนะจ๊ะ...

"...สู้...ว้อยย..."

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four

) วันที่: 9 พฤษภาคม 2550 เวลา:17:03:35 น.

ตายแล้วหนูรัตน์สภาพตอนไปกับสภาพตอนกลับนี่ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

สู้ๆน่ะหนูรัตน์

โดย: พ ริ ก ขี้ ห นู @ UK

วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:3:51:54 น.

::::::::::::::::สู้ไว้ย:::::::::

ไปหาว่านหางจรเข้ทาด้วยเน้อ มันจะทำให้เย็นสบายไม่แสบมาก ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ เป็นกำลังใจให้ซำเหมอ

โดย: kate IP: 125.25.190.25 วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:17:12:45 น.

ขอให้อดทนนะนะจ๊ะ ฟ้าฟลังฟ้าต้องสดใสเสมอ ขอให้ค่อยๆคิด และค่อยตัดสินใจนะจ๊ะ พี่เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

โดย: พี่ปุ๊กเอง IP: 203.113.34.11 วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:17:35:24 น.

มาทักทายค่ะ
รักษาเนื้อรักษาตัวน่ะค่ะ ^^
เปงห่วง<กลมๆ>เปงใย<แมงมุม>กันน่ะค่ะ

โดย: Harmonic Major

วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:53:33 น.

อ่านเรื่องแม่แล้วน้ำตาจะไหลตาม..

แม่ก็เป็นงี้แหละ..ตอนอยู่ด้วยกัน..ก็บ่นกันไม่เว้นแต่ละวัน..แต่พอห่างออกไป..ก็จะเป็นห่วง..ไม่เป็นอันหลับอันนอน..

อ่านแล้วคิดถึงแม่อ่ะ..

ช่วงหน้าพายุเข้านี่..น่ากลัวเนอะ..

น้องรัตน์สู้สู้นะจ๊ะ..ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาส่งข่าวละกันจ้ะ..

โดย: ว่าน

วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:49:36 น.

น่าสงสารน้องสาวเราจังเลยค่ะ
แสบน่าดูเลยนะค่ะนิ
แล้วมาชวนเราไปเที่ยวกระบี่
พี่สาวกลับมา

สงสายเหมือน...มันเผาแน่เลยค่ะ

แต่ผิวสวยๆๆแบบนี้..แสบกว่าปกติค่ะ..แสบมากเลยนะนิ
แต่หายง่ายค่ะ..เดี๋ยวก็กลับมาสวยเหมือนเดิมค่ะน้องรัตน์

ก็คิดเหมือนกันนะว่าเราหายไป
นะ
เนื้อหาเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เลยค่ะเล่าสนุกดีจังน้องสาว

ขอให้เจออะไรดีๆๆในชีวิตนะค่ะ
คิดถึงและห่วงใยนะค่ะ
นึกชอบเราแล้วสินิ..

โดย: catt.&.cattleya.. วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:58:07 น.

อ่านเรื่องแม่แล้วน้ำตาพาลจะไหล
ในฐานะที่พี่เองก็เป็นแม่ พี่กล้าพูดได้เต็มปากว่า แม่รักและเป็นห่วงลูกทุกคนอยู่แล้วจ้ะ
อิอิ .... แอบขำคุณชายคาจะขูดเลขที่แขนน้องรัตน์อ่ะ
อยู่ริมทะเลเวลาเกิดพายุฝนฟ้าคะนองแล้วน่ากลัวมากๆเลยนะ น้องรัตน์เล่าเรื่องจนเห็นภาพเหมือนอยู่ตรงนั้นด้วยเลย น่ากลัวจริงๆ
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป พี่รู้ว่า ถึงไม่มีใครบอกน้องรัตน์ก็สู้ๆอยู่แล้วล่ะ
เอาขนมมาเป็นกำลังใจจ้ะ

โดย: Petit Patty วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:23:15 น.

หมูกรอบ อิอิ

โดย: ดาบฯ IP: 203.114.97.171 วันที่: 10 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:55:44 น.

งง ดีที่น้องรัตน์บอกว่าพิมพ์ที่คอมเม้นท์พี่ไม่ได้ เอ...ข้าวสารเสกก็เอาหมดแล้ว ขอบคุณสำหรับความพยายามคิดถึงเสมอฝันดี ดูแลตัวเองด้วย

โดย: somnumberone วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:0:34:32 น.

อรุณสวัสดิ์ครับคุณรัตน์
นี่ละครับเมื่อรู้ว่าลูกจะเป็นอันตราย ท่านจะเป็นห่วงเสมอครับ เห็นรูปคุณรัตน์แล้ว คงอีกหลายวันนะครับกว่าลอกออกหมด..ฮิฮิ

โดย: ลุงกล้วย วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:5:52:09 น.

อยากไปทะเลแหวกจังเลยน้องรัตน์
ขอให้แผลหายเร็วๆ นะคะ
มีลูกค้ามาเที่ยวเยอะๆๆ

พี่ก็งานยุ่ง ห่างหายจากเพื่อนบล็อคไปพอสมควร
แต่ก็ยังคิดถึงวนเวียนเช่นเดิมค่ะ
รักษาสุขภาพน๊า ^^...//ผีเสื้อ

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:6:45:53 น.

สู้มันต่อไปครับ อย่าท้อ

โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:47:20 น.

ยังๆครอบครัวก็มีสายใยส่งถึงกันเสมอค่ะคุณรัตน์ อาจจะห่างกันบ้าง แต่เราเชื่อว่า ความรักที่มีให้กัน มันก็ยังคงมีอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

ส่วนเรื่องผิวไหม้ ป่านนี้คงหายแล้วรึป่าวคะ จำได้ว่าสัก 3-4ปีที่แล้ว ไปเกาะช้างกับเพื่อน 2 คน เล่นน้ำทะเลแบบสุดขั้ว คือขับมอร์เตอร์ไซด์กันไปรอบเกาะ ถึงหาดไหนลงเล่นทะเล นอนอาบแดดหาดนั้นอยู่ 3 วัน แบบไม่สนใจผิวเอาซะเลย ผลน่ะหรือคะ....ผิวไหม้ค่ะ ต้องใช้โยเกิร์ตละเลงหน้ากับตัว เป็นผีโยเกิร์ตหน้ารีสอร์ทที่พักทุกวันเลย

โดย: PANDIN วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:14:06 น.

ขอโทษทีตะกี้ไม่ว่างฮับ

โดย: ใหม่ IP: 222.123.138.205 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:25:26 น.

หวังเหวิดไรอ่าคุณรัตน์

โดย: เปา - วาฬอันดามัน IP: 125.24.77.79 วันที่: 11 พฤษภาคม 2550 เวลา:23:31:54 น.

แวะมาเยี่ยมคุณรัตน์ดึกวันศุกร์ค่ะ ที่เมืองไทยก็ราวๆ ตีสี่ครึ่งค่ะ คุณรัตน์เป็นไงบ้างคะตอนนี้ มีลู่ทางอะไรบ้างแล้วค่ะ

นอนหลับฝันดีแล้วตื่นสายๆ นะคะ จะได้พักนานๆ

โดย: the Vicky วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:4:19:31 น.

หายไปนาน
กลับมามีเรื่องเล่าเยอะแยะเลย

เรื่องแรกน่ารักจังเลยค่ะ
เป็นความรู้สึกดีดีระหว่างแม่-ลูก
ขอให้กิจการรุ่งเรืองไปด้วยดีนะคะ

โดย: สเลเต วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:07:57 น.

ภาษิตและคติพจน์อังกฤษ
He who done not go forward stays behind.
บุคคลผู้ไม่ก้าวไปข้างหน้าย่อมอยู่ข้างหลัง

สวัสดีค่ะ เจี๊ยบเข้ามาทักทายค่ะ
มีความสุขมากๆ ในวันหยุดน่ะค่ะ
และขอบคุณที่เข้ามาทักทายกัน
วันหลังเจี๊ยบจะมาหาอีกน่ะค่ะ

รายาสุรีย์ โทณะวณิก (เจี๊ยบ)
May 12,2007

โดย: Jeab (rayasuree2526 ) วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:30:05 น.

สวัสดีค่ะคุณรัตน์...
ก่อนอื่นต้องขอแสดงความยินดีกับคุณรัตน์ ที่ได้พูดคุยกับคุณแม่ ถึงความรู้สึกที่ดีต่อกันค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้คุณรัตน์กับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ อีกไม่นานถ้าอะไรลงตัวมากกว่านี้ สิ่งที่ดีๆ จะกลับมา คุณรัตน์เป็นคนที่เข้มแข็งอดทนและขยัน จะต้องประสบกับความสำเร็จในทุกๆ ด้านที่คาดหวังค่ะ
----------
ขอให้คุณรัตน์มีสุขภาพแข็งแรง ถ้าไปเที่ยวที่มีแสงแดดจัด อย่าลืมทาครีมกันแดด ผิวจะได้ไม่เสียค่ะ

โดย: ไม้หอม (Maihom ) วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:40:00 น.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

ขอเพียงแค่คิดถึง
ไม่ลึกซึ้งไม่เป็นไร
ส่วนตัว..ในหัวใจ
ยังห่วงใยเธอเหมือนเดิม

** มีความสุขในช่วงวันหยุดพักผ่อนนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:42:19 น.

ตอนเม้นท์ด้านบนลืมบอกไปอย่าง อ่านเรื่องแม่ลูกแล้ว เข้าใจดีนะ บางทีไม่ค่อยแสดงออกต่อกัน แต่ใจจริงก็เต็ม 100

โดย: ลุงแมว วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:22:28 น.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า

สวัสดีตอนเช้าวันใหม่
อากาศแจ่มใสสดชื่น
ใจยังเฝ้าห่วงใยทุกวันคืน
ตลอดทุกอาทิตย์คิดถึงเพียงแต่เธอ

** มีความสุขกับคนที่คุณรักนะจ้า **

โดย: จอมแก่นแสนซน วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:20:05 น.

เรื่องคราวนี้ยาวมั๊ก ๆ เลยเนอะ..

แถมแต่ละเรื่อง..

ฟ้าฝนปีนี้แรงน่าดู

ที่เชียงใหม่ก็ใช่ย่อย ทั้งฝนทั้งลมกระหน่ำ..

ลำไยที่สวนเจอฝนแบบนี้ ก็ไม่ต้องได้เก็บแล้วรัตน์เอ้ยย..

เฮ้ออออ..

take care นะรัตน์ เนตพี่ห่วยยมั๊กกก.. ไม่เห็นรูปซักกะรูปเลยง่ะ :(

โดย: Smile_Koo วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:52:48 น.

เป็นกำลังใจให้คุณรัตน์นะคะ
พยายามต่อไปค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงเพลง ตังเก ของน้าหมู พงษ์เทพขึ้นมานิดๆ

"แม่โมโหใครมา หรือเป็นตำราให้ลูกแข็งแกร่ง
ลูกขอปูขอปลามาก ๆ เถิดหนาพอเป็นค่าแรง.

โดย: rebel วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:07:58 น.

โธ่ คุณน้อง ไหง เกรียมอย่างนั้นล่ะจ้ะ

เออ แต่เกรียมๆก็ดี กรอบดี

โดย: โสมรัศมี วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:20:58:18 น.

แวะมาทักทาย หลังจากปุ๊หายไปนาน เป็นอย่างไรบ้างค่ะ สบายดีหรือเปล่า ขอบคุณนะค่ะสำหรับกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา

ขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ เทคแคร์

โดย: สักกะนิด วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:45:29 น.

แวะมาทักทายครับ

เป็นงัยบ้างครับ หายดีแล้วหรือยังครับ

โดย: doyngam วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:06:07 น.

แวะมาเยี่ยมสาวเหลือน้อยเอิ๊กกกก สบายดีนะ

โดย: somnumberone วันที่: 14 พฤษภาคม 2550 เวลา:7:57:20 น.

แวะมาส่งกำลังใจให้คุณรัตน์ค่ะ
คิดถึงๆๆๆ นะคะ

โดย: ทูน่าค่ะ วันที่: 14 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:24:00 น.

แขนน่ากลัวมากกกกเลยจ้า..รีบทาครีมด่วน.........หมดสวยหมดเลย

โดย: ซ่อนทรายแก้ว IP: 58.9.183.141 วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:0:41:30 น.

ตอนนี้คงเข้านอนแล้วนะคะ
ตอนนี้ก็ดึกแว้วว...

โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:1:00:13 น.

สวัสดีค่า คุณรัตน์ เก้กลับมาแล้วอ่ะ
ไม่ได้โทรไปหาเลย ลืมเอาเบอร์ไป นึกขึ้นได้ตอนอยุ่กระบี่ เซ็งเลยย

เด้วเคลียร์งานเสร็จเด้วจะมา view ให้ดูนะคะ

โดย: i_nookae(ขี้เกียจlogin) IP: 203.170.231.232 วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:02:25 น.

โห เวลาพายุเข้าก็น่ากลัวจัง เคยแต่โดนน้ำท่วมก็ว่าแย่แล้วอ่ะครับ

โดย: pilok วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:11:06 น.

ขอบคุณทุก ๆ ท่านมาก ๆ นะคะ ที่แวะมาเยี่ยม มาให้กำลังใจ ทั้งที่ประสงค์ออกนามก็ดี... หรือไม่ประสงค์ออกนามก็ดี....

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ...

ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน ท๊างงงงวันเลยค่ะ... เบื่อมาก ๆ จะไปไหน ทำอะไรก้ไมไ่ด้เลย....

ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เดินทางไปไหนก็ขอให้ปลอดภัยค่ะ

... ป.ล. คิดถึงทุก ๆ คนนะคะ... ฝนดีค่ะ... วันนี้เพลีย ๆ มึน ๆ..

โดย: largeface วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:15:29 น.

****************************************
...แวะมาเยี่ยม แวะมาเยือน เรือนชายหาด
ขออนุญาต นั่งพักผ่อน นอนเอนหลัง
ลมพัดแรง คลื่นซัดขู่ ซู่เสียงดัง
เจ้าบ้านยัง ไม่ออกมา ว๊า ! ไปไหน?

****************************************

สวัสดีครับ
ก๋ง เข้ามาเยี่ยม ด้วยความคึดฮอด ซำบายดีนะครับ
ที่บ้านก๋ง ฝนตกมากมาย ไปไหนมาไหนไม่สะดวก
ไม่ทราบว่า ทางกระบี่เป็นอย่างไรบ้าง?
ฝนตกเยอะมั๊ย ? กิจการเป็นอย่างไรบ้าง?

...ด้วยความระลึกถึง รักษาสุขภาพนะครับ
เห็นฝนตก อย่ามัวแต่ไปเล่นน้ำฝนอยู่ล่ะ !!
เดี๋ยวจะเจ็บป่วย ไม่สบายนะครับ อิอิ

ก๋ง ไปแล้วครับ แล้วจะแวะมากวนใหม่
โชคดีครับ

โดย: ก๋งแก่(หง่อมจริงๆ) วันที่: 16 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:00:25 น.

วันนี้แวะเวียนหาเพื่อนด้วยจิตใจที่นึกถึงเสมอค่ะ
**แรม 15ค่ำ เดือน 6 ตรง วันพระไทย**
เราได้หนังสือคำคมน่าสนใจมาฝากในวันบุญค่ะ..
ของท่าน**พุทธทาสภิกขุ**

ส่วนที่ชั่ว มีซ่อน อยู่ในดี
อย่าบ้าดี เมาดี ผีจะสิง
อย่าบ้าบุญ เมาบุญ จะเป็นปลิง
ในทุกสิ่ง มีบวกลบ อยู่ครบครั้น
อันความว่าง หาพบได้ ในความวุ่น
ในน้ำขุ่น มีน้ำใส ไม่หลอกหนอ
ในความแก่ มีความหนุ่ม ซุ่มอยู่พอ
ในหัวร่อ มีร้องไห้ ดูให้ดี

อนุโมทนา...กัลยาณมิตร..ที่ดีเสมอ

ผิวดีขึ้นบ้างหรือยังค่ะน้องรัตน์
ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่แวะหากันเสมอ

โดย: catt.&.cattleya.. วันที่: 16 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:49:56 น.

ล่ะวันนี้เป็นยังไงบ้างเน้อ หายเพลียหรือยังคะ
คิดถึงๆ

คนพูดไม่เก่งจังเล้ย

555

วันก่อนใครน๊า ไปกรี๊ดที่บล๊อกยามดึกดื่น

หูย แสบแก้วหู ชะมัด

โดย: พลอยสีรุ้ง วันที่: 17 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:17:01 น.

กระบี่ฝนตกทุกวันไหมคะเนี่ย

อยากกลับไปบ้านจัง

โดย: เปา (วาฬอันดามัน ) วันที่: 17 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:28:42 น.

ในความฝัน
ฉันฝันว่า...............
ฉันฝัน
และเมื่อฉันตื่น
ฉันพบว่า
ฉันฝัน.............

โดย: คนไม่ใม่ IP: 58.147.113.144 วันที่: 17 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:04:15 น.

ชื่อ :

Comment :

*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก