ปรัชญาชีวิตแบบ หมู หมู  

                                               เสียงหัวเราะที่ปนเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา  

เรียกได้ว่าเป็นบทละครที่สุดโต่งในทุกทาง ไม่มีตรงกลางสักนิดเดียว ถึงแม้ว่าจะมีความกลมกล่อมก็ตามเถอะ ด้วยการสร้างให้ยองซุนเป็นแม่ที่ใจแข็งอย่างหินผา ทั้งในช่วงที่เลี้ยงดูคังโฮจนเติบโต และในช่วงที่ดูแลคังโฮที่ความจำถดถอย จุดนี้เชื่อว่าผู้เขียนบทต้องการให้เราสัมผัสได้ถึงความแกร่งของแม่เลี้ยงเดี่ยวมีปม ที่สามีมาตายจากอย่างน่าสงสัยแต่ไม่มีใครยอมช่วยเธอ การเรียนรู้ชีวิตที่ขมขื่นเพราะไร้อำนาจและเงินทอง ทำให้เธอทุ่มความหวังมาที่ลูกจนลืมไปเสียสนิทว่า นั่นคืออีกชีวิตหนึ่งที่ต้องการความสุขและเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้ ไม่ต่างไปจากเธอ

ทุกครั้งที่มีซีนแม่ลูก ก็มักจะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย โดยเฉพาะความสงสารที่อยากจะบอกว่า แม่…มันเกินไปไหมเนี่ยแม่ แต่เมื่อคังโฮโตขึ้นและเริ่มต่อกรกับแม่ได้เท่านั้นแหละ เราก็อยากจะดีดหูเจ้าลูกชายตัวดี ว่าคังโฮ เอ็งมันชักจะทำเกินไปแล้วนะ เรียกว่าทั้งบทและการแสดงของ อีโอฮยอนและรามีรัน สามารถจับคนดูให้จดจ่ออยู่กับอารมณ์ตรงนั้นได้อยู่หมัด โดยเฉพาะในซีนแห่งความพยายามของแม่ที่ต้องการฟื้นฟูสภาพร่างกายของลูกให้ได้ ถึงแม้จะดูใจหินและสุดโต่งในเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ไปสักหน่อย แต่ถ้ามองในแง่ของารสื่อความหมาย ซีนที่ว่าก็จับจิตบีบใจเอามาก ๆ เลยทีเดียว 
ซึ่งเป็นคอมเมดี้สุดดาร์ก ที่ผสมไปกับคอมเมดี้ขำกลิ้งของบรรดาสมาชิกในหมู่บ้านทั้งหลาย ที่ต่างก็มา สร้างสีสันและความสงสัยใคร่รู้ให้กับเราอยู่เนือง ๆ ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของอีมีจู ที่เกิดวันเดือนปีเดียวกันกับคังโฮ​ และเป็นรักแรกของกันและกัน ความเป็นมาของเด็กแฝด ‘เยจิน’ (กิโซยู) และ ‘ซอจิน’ (พักดาออน) ที่ไม่รู้ว่าพ่อที่แท้จริงเป็นไอ้วายร้ายที่ไหนกันแน่ และอีกหนึ่งตัวละครที่น่าสงสัยอย่าง ภรรยาของผู้ใหญ่บ้าน ที่ใจคอจะแปะแผ่นมาร์กหน้าแบบนี้ทั้งวันทั้งคืน จริงดิ และความลับที่ซีรีส์ยังไม่บอกอีกมากมายแต่ก็ทำให้เห็นว่าเรื่องราวนั้น ๆ มีหลังม่านที่แตกต่างจากหน้าจอแน่ ๆ 
                                                             4 ตอนนี้สอนให้รู้ว่า  

อย่างที่บอกว่าซีรีส์ดำเนินไปด้วยความเข้มข้นและฉับไวปานลิงลม แต่ก็เป็น 4 ตอนคุณภาพที่เชื่อว่าอาจสะกิดใจของใครสักคนได้แน่ ๆ โดยเฉพาะคนเป็นแม่ที่กำลังวาดอนาคตให้ลูกด้วยมือของแม่เอง ด้วยการเขียนบทที่สุดโต่งแต่ก็ชัดเจนตรงประเด็นในแง่ของการสื่อความหมาย เพราะในชีวิตจริงคงไม่มีใครเข้มงวดถึงขนาดบอกลูกว่า “อย่ากินข้าวจนอิ่ม เพราะมันจะทำให้แกง่วงจนอ่านหนังสือไม่ได้” ซีรีส์ทำให้เห็นว่าความดุดันและเอาจริงเอาจังที่แม่ทำ สร้างความหวาดกลัวให้ลูกมากกว่าความเคารพรัก

หนำซ้ำยังไม่สามารถสร้างความเข้าใจให้กับลูกได้ ว่าที่แม่ทำไปทุกอย่างเพราะความรัก ส่วนตัวผู้เขียนเชื่อว่า บทซีรีส์เรื่องนี้เป็นการเขียนขึ้นมาเพื่อสะท้อนบางแง่มุมของสังคม ที่ยังคงมีการแข่งขันอย่างหนักหน่วงในทุกสาขาอาชีพ และลูกก็ได้กลายเป็นความหวังและตัวแทนความฝันของพ่อแม่ จนภาระหนักตกมาที่สองบ่าเล็ก ๆ ลูกมากกว่าใคร ๆ 

ฉากที่ลูกทิ้งข้าวที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยเพราะกลัวแม่เห็น ฉากที่แม่ทุ่มทีวีจนพังเพราะลูกกำลังดูรายการที่ชอบ ความเข้มงวดที่ถูกกระทำไม่ต่างจากหมูในคอกแคบ ๆ เลยสักนิด เป็นการบ่งบอกว่า การเข้มงวดกับลูกจนเกินพอดี นอกจากทำให้ความสัมพันธ์แย่ลง ยังประทับความทรงจำที่ขมขื่นลงในหัวใจลูกอีกต่างหาก จนสุดท้ายผลงานของแม่ที่ตั้งใจปั้น ก็อาจจะบิดเบี้ยวและแตกต่างไปจากที่คิดอย่างที่ไม่มีวันคาดถึง และน้อยคนที่จะได้มีโอกาสกลับมาเริ่มต้นใหม่ อย่างในละคร

เรียกได้ว่าเพียง 4EP ก็สร้างเรื่องสร้างราวให้เราอยากจะติดตามอยู่มากมาย ทั้งสร้างความสุข ความเศร้าที่ทำให้คนดูคล้อยตามไปกับอารมณ์ของตัวละคร ทั้งมุมดาร์ก ๆ และมุมน่ารักที่ต่อจากนี้คังโฮและยองซุนสองแม่ลูกจะเรียกเสียงหัวเราะและน้ำตาจากคนดูได้อีกมากมาย รวมไปถึงอีมีจูและ ‘บังซัมชิก’ (ยูอินอู) ตัวปัญหาประจำหมู่บ้าน ที่เป็นอีกสองตัวละครหลักของเรื่อง และจะทำให้เนื้อเรื่องที่เหลืออยู่เข้มข้นกว่านี้อีกแน่นอน แฟน ๆ ชะเง้อคอรอดูแก้อาการลงแดงกันได้เลย 
                                                                                      ที่มา;  

                                                               https://www.beartai.com/author/alin  

Create Date : 06 พฤษภาคม 2566
Last Update : 6 พฤษภาคม 2566 11:33:47 น.		0 comments
Counter : 340 Pageviews.
Share Tweet