Bloggang.com : saifan - ไม่รัก แต่คิดถึง

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Once upon a time ...

Group Blog

All blogs

ไม่รัก แต่คิดถึง

บ่ายวันหนึ่ง พี่ที่ที่ทำงานเก่าโทรมา บอกว่าเพื่อนสนิทของเราสองคนได้เลื่อนตำแหน่ง อย่าลืมติดต่อไปเพื่อแสดงความยินดีด้วย พี่เขาคล้ายอยากจะมีอะไรพูดต่อแล้วก็ตัดบท

ยุ่งๆกับงาน เย็นวันเดียวกัน น้องที่สนิทกันก็โทรมา พูดถึงเพื่อนเราสองคนนั่นอย่างยินดี ถามว่าเราโทรไปหรือยัง เราบอกว่ายัง เผอิญมีงานต้องติดต่อกับผู้คน เลยกะจะรองานเลิก กลับถึงที่พักแล้วค่อยคุย

น้องบอกว่า ถ้าพี่ยังอยู่ พี่ก็คงไปถึงจุดนั้นเหมือนกัน น่าเสียดาย..

เราบอกว่าเราไม่เสียดาย ณ จุดที่ตัดสินใจจะก้าวออกมาจากที่นั่น อาจจะมีความไม่แน่ใจ เพราะจุดหมายเรื่องงานวางไว้ว่าจะอยู่กับตรงนั้นตลอดชีวิตการทำงาน แต่เมื่อเจอบททดสอบหลายครั้งจนใจมันไม่ยอมอยู่ ต้องดิ้นรนออกมา ถึงตอนนี้ ยังไม่แน่ใจว่า ถ้ายังอยู่ที่เดิม จะได้ทำงาน ได้ใช้ศักยภาพของตัวเองอย่างที่อยากทำ อย่างที่เคยหวังหรือเปล่า

เป็นช่วงเวลาหลายนาทีอยู่เหมือนกันที่รู้สึกว่าใจเราไม่ปกติ อิจฉาหรือเปล่า? น้อยเนื้อต่ำใจหรือเปล่า? เสียดายหรือเปล่า? สำรวจความรู้สึกทางด้านลบของตัวเองอยู่สักพัก แล้วใจก็ค่อยๆสว่างขึ้น จะรู้สึกอะไร อย่างไรก็แล้วแต่ แต่ ณ ตอนนี้ เราสบายใจ เรามีวิถีชีวิตที่เราพอใจ ไม่รู้สึกห่วงหาอดีต อาจจะมีกังวลกับอนาคตแต่สิ่งที่จะเกิดในอนาคต ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ทำที่คิดในปัจจุบัน แล้วใจมันก็ตัดความรู้สึกหม่นๆนั่นทิ้งก่อนเดินออกจากที่ทำงาน

โทรไปหาเพื่อนคนแรกที่อยู่ทางเหนือ สายไม่ว่าง ส่งข้อความแทนแล้วกัน ยังไม่ทันได้ key ข้อความอะไร เขาก็โทรมา หัวเราะๆเหมือนรู้ว่าเราจะพูดอะไร เพื่อนรายนี้น่ารัก ให้กำลังใจเสมอในห้วงยามที่เปลี่ยนทางเดินของชีวิต และเขาเก่ง เป็นคนดี คนเก่งที่อยู่กับระบบแบบนี้ได้ เผชิญกับความกดดันมากกว่าเรามากมายนักด้วยความที่เขาออกท้องที่ตลอด เจออิทธิพลของคนในท้องที่กดดันมาถึงเจ้านายในเมือง แต่เขาก็รอดมาได้

เขาบอกเสียดายถ้าเรายังอยู่ คงได้เดินไปด้วยกัน คงได้ทำอะไรที่น่าทำ ที่ควรทำอย่างที่เคยฝันกัน เราบอกว่าเราไม่เสียดาย แต่ขอบคุณที่จุดเปลี่ยนของงานในวันนั้น ทำให้เราได้พบเส้นทางเดินที่ฝึกฝนตัวเอง พัฒนาใจของตัวเองให้เติบโต ไม่ได้เป็นเหมือนกบในกะลาอย่างเมื่อก่อน เราขอให้เขารักษาเนื้อรักษาตัว แค่นั้นพอ

อีกรายเจอกันมานาน คุยกันมานาน เราเหมือนเป็นจิตแพทย์ประจำตัวของเธอ สมัยที่อยู่ที่เดียวกัน เครียดที โดนใครฟาดฟันมาที ก็มาระบายให้เราฟัง ก็แปลกที่รายที่เธอกลัว โดนข่ม เรากลับไม่กลัว แม้จะเป็นรุ่นพี่มหาลัยก็ตาม ไม่ใช่เพราะคุณสมบัติทางกระดาษแต่เพราะใจเราไม่ยอมให้คนแบบนั้น เท่านั้นเอง

รายนี้ก็ทำงานหนัก เครียดอยู่หลายครั้ง ดันไปสัญญิงสัญญากันว่า ถ้าแก่ตัวไปเมื่อไหร่ หากเธอมีปัญหาสุขภาพ เราจะเป็นธุระพาไปรักษาให้

เพราะเธอชอบอิจฉาที่เราได้ออกกำลังกาย มีแต่หาเรื่องสบายใจใส่ตัว โทรไปแสดงความยินดี คุยกันสั้นๆก็วางเพราะวันถัดไป มีเลี้ยงฉลองรับตำแหน่งใหม่ ต้องเจอกันอยู่แล้ว

เย็นวันถัดมา โผล่ไปนั่งคุยกับพี่อีกคน คนที่อยู่ตำแหน่งเดิมมานานเกินสิบปีแล้ว พี่เขาใจสู้ เล่าเรื่องงานชิ้นนั้นชิ้นนี้ที่มีโอกาสได้ทำ ฟังแล้วนับถือ ผู้หญิงใจสู้แบบนี้ หาได้ไม่ง่ายนักหรอกในวงการนี้

เดินตามพี่อีกคนไปที่โต๊ะทำงานเขาที่อยู่อีกชั้นหลังเวลาเลิกงาน ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรนัก ไม่รัก..แต่ยังมีคนมากมายหลายคนที่นี่ให้ได้คิดถึงอยู่บ่อยๆ ให้ได้แวะเวียนไปหาหรือนัดเจอกันได้บ่อยๆ