Bloggang.com : saifan - หน้าที่ กับ ตำแหน่ง

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Once upon a time ...

Group Blog

All blogs

หน้าที่ กับ ตำแหน่ง

สมัยที่ติดหนังเกาหลีเรื่องจูมง มีอยู่ประโยคหนึ่งที่จำได้แม่นตอนที่จูมงมอบหมายหน้าที่งานให้กับลูกน้องแต่ละคนพร้อมระบุว่าใครทำงานตำแหน่งอะไร แล้วเขาก็บอกว่า “ที่ข้ามอบหมายให้คือ หน้าที่ ไม่ใช่ตำแหน่ง” ฟังแล้วก็คิดไปถึงละครไทยหลังข่าวว่า ทำไมมันไม่มีประโยคเด็ดๆ อย่างนี้บ้างว้า

ถ้าแต่ละคนในองค์กร รู้บทบาทหน้าที่ของตัวเองและทำงานไปตามหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเอง มันจะดีแค่ไหนนะ แต่ที่เห็นหลายๆที่คือ หน้าที่ตัวเองไม่ทำแต่อยากทำงานในหน้าที่ของคนอื่น มันก็เลยวุ่นวายไม่รู้จบ

ยังไม่นับว่า ตำแหน่งที่ตนเองนั่งอยู่ มันไม่สมศักดิ์ศรี มันไม่แกรนด์ มันไม่น่าภูมิอกภูมิใจ ก็ถูกล่ะว่าตำแหน่งกับหน้าที่มันมาพร้อมกัน ถ้าได้นั่งในตำแหน่งนั้นๆ เราอาจจะทำงานได้สะดวกขึ้นเพราะหน้าที่งานของตำแหน่งนั้นเอื้อให้เราทำตรงนั้นได้ แต่หลายคนกลับยึดแต่ว่าจะต้องได้ตำแหน่งนั้น ตำแหน่งโน้น จนลืมดูตัวเองว่า ความสามารถถึงขั้นหรือเปล่า

บางที่ ความสามารถไม่ถึงขั้น แต่ก็ผลักดันให้ตัวเองไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นได้ เรานั่งมองๆแล้วก็นึกอยากรู้ว่า เขาเองก็รู้ตัวเองดีว่าไม่มีความสามารถพอกับงานตรงนั้น แล้วเขาจะนั่งเก้าอี้ตัวนั้นอย่างสบายใจได้ยังไง คนเรานี่มันแปลกจริงๆเลยนะ

เราไม่เชื่อหรอกว่าคนประเภทนั้นจะไม่รู้ว่า ลูกน้องตัวเองก็มองมาด้วยสายตาที่ไม่ยอมรับนับถือ รวมทั้งเพื่อนร่วมงานแผนกอื่นๆที่ต่างก็รู้ว่าเจ้าของเก้าอี้ตัวนั้น เป็น The right man on the right job หรือเปล่า

วันนี้ มีคนมาบอกลา เขาไม่ได้พูดอะไรตรงๆ แต่บางประโยคก็สื่อว่าแต่ละคนที่ร่วมทีมเขา ตอนนี้รู้สึกอะไรกันยังไง ก็เห็นใจนะ บางคนดูเหมือนชีวิตไม่มีทางให้เลือกมากนักนอกจากอดทน

ระหว่างขับรถกลับที่พัก ยังคิดวนเวียนเรื่องที่ว่า ติดพันมาถึงเรื่องที่มีคนเอาเรื่องของเราไปเล่าให้ใครๆฟังว่า พนักงานที่หนึ่งเกลียดหน้าเรา มีแต่คนไม่ชอบทำงานร่วมกับเรา ไอ้เราก็...เหรอ วูบแรกโมโห แล้วก็...เข้าใจ คนที่มองโลกในแง่นั้น ดูถูกใครๆไปซะหมดทั้งโลก คนที่หาเพื่อนแท้ในชีวิตจริงไม่ได้ คนที่ผู้คนรอบข้างติดต่อพูดคุยด้วยเพราะความจำเป็น คนที่ไม่ได้รู้ตัวว่าระหว่างที่ตัวเองไปเม้าท์กับใครๆว่ามีใครไม่ชอบหน้าคนโน้น คนนี้บ้าง กลับลืมสำรวจตัวเองว่า ทั้งลูกน้อง ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งคนที่จำเป็นต้องติดต่องานด้วย ไม่มีใครอยากพูดคุยคบหากับคนอย่างเขา ลืมสำรวจว่า เวลาที่ผู้คนยิ้มให้เขา ยิ้มอย่างจริงใจหรือเย้ยหยันกันแน่ น่าสงสารน่ะ

คนที่ไม่รู้ว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร คนที่ไม่รู้ตัวว่า ตำแหน่งที่ไขว่คว้าอยากได้มาครองนั้น มันทำความเจ็บปวดให้กับตัวเองและผู้คนที่ร่วมงานด้วยแค่ไหน คนแบบนี้ ไม่สงสารแล้วจะให้รู้สึกอย่างไรได้

ส่วนเรื่องของเรากับทีมงาน หลายๆครั้งจะหดหู่ เพราะไปยึดว่าเราเป็นนายเขา เมื่อเขาทำอะไรไม่ถูกใจ ก็จะอึดอัดใจว่าจะเล่นบทบาทนายยังไงดี แต่...ถึงจุดหนึ่งก็เปลี่ยนมุมมองว่า เราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง เรามีหน้าที่ต้องสอบทานงาน ติดตามงานก็ทำไป เขาทำได้หรือไม่ได้ก็ว่ากันไป ผลก็คือ สบายใจขึ้น และเมื่อสบายใจ ความสัมพันธ์ที่เคยสะดุดไปช่วงหนึ่งก็ดีขึ้น

เท่านั้นเอง...

..............

ความเข้าใจที่มีในตอนนั้น ไม่ได้ทำความเข้าใจกับนิสัยคนอื่นเพียงข้างเดียว แต่หันกลับมาทำความเข้าใจกับตัวเองด้วย คือ เราอยากให้ใครๆเห็นว่าเราดี “คนอย่างฉัน” ต้องมีภาพพจน์แบบนั้น แบบนี้ เมื่อถูกกระทบ ทั้งจากคนที่อยู่วงนอกที่เอาไปพูดอย่างที่เขาอยากพูดหรือสันนิษฐานเอาเองหรือสนุกปากก็ตาม หรือจากคนวงในที่ต้องการสร้างความแตกแยกระหว่างคนทำงาน และจากเพื่อนร่วมงานที่ไม่รับฟังว่าเราทำอะไรไปเพื่ออะไร แล้วเกิดเรื่องราวความขัดแย้งขึ้นมา ตอนที่ยังมองไม่เห็นความอยากเป็นคนดีในสายตาของใครๆ มันทุกข์ล่ะ มันร้อนใจ อยากจะแก้ความเข้าใจผิด อยากให้เขามองว่าเราดี แต่เมื่อผ่านความร้อนรุ่มกลุ้มใจไปได้สักสองสามวัน นั่งมองความอยากเป็นคนดีของตัวเอง แล้วก็...ขำ ว่ายัยนี่มันบ้าความดีจังเลยแฮะ

บ้าจนเป็นทุกข์เป็นร้อนเมื่อใครๆเขาไม่เห็นว่าตัวเองดี เห็นความอยากได้ใคร่ดีของตัวเอง ความร้อนในใจมันก็คลายไป ง่ายๆอย่างนั้นเอง

เรื่องอะไรที่ดีที่งาม ที่ควรทำก็ทำต่อไป ใครจะมองยังไง ก็เป็นเรื่องของใคร ไม่ใช่เรื่องของเรา คิดได้อย่างนี้ ถึงสบายใจที่จะทำงานร่วมกับผู้คนต่อไปได้