อยากให้บอลไทยไปบอลโลก
Group Blog
 
All Blogs
 
เด็กหอ.........ชาย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับผม
บุคคลที่ถูกกล่าวถึงในเรื่องนี้ทุกคนมีตัวตนจริง
เป็นเรื่องที่ถูกพวกเราฝังไว้ในส่วนลึกที่สุดของความทรงจำ

มันเป็นประสบการณ์ ที่เราเจอเมื่อครั้งยังใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
ใน หอ.........

เพื่อนๆหลายคนคงทราบว่าผมเรียนจบจากธรรมศาสตร์
ช่วงปีหนึ่ง นักศึกษาปีหนึ่งจะต้องไปเรียนที่ธรรมศาสตร์ศูนย์รังสิต
สมัยนั้นที่ศูนย์รังสิต ยังไม่เจริญเหมือนเดี๋ยวนี้
มองไปทางไหนก็มีแต่ทุ่งร้าง ความมืด
หลายๆ สถานที่มีตำนานที่น่ากลัว
เช่น มีโค้งหนึ่งลือกันว่าเคยมีคนขับมอเตอร์ไซค์ล้มตาย
โค้งนั้นจะมีไฟทางอยู่ดวงหนึ่ง ที่จะดับ เวลาคนเข้ามาใกล้
อย่างหาเหตุผลไม่ได้
สมัยนั้นมีบึงอยู่บึงหนึ่งที่ปัจจุบันคิดว่าคงถูกถมไปแล้ว
ชื่อบึงแห้ว เล่ากันว่าคู่รักที่ขับจักรยานไปชมบึงนี้ด้วยกันจะเลิกกันทุกราย ผมเคยพูดอย่างคะนองปากว่า บึงนี้น่าจะมีเจ้าแม่แห้วสิงสู่อยู่ เชื่อว่าเธอคงรับรู้จึงสาปให้ผมแห้วบ่อยๆ...จนถึงทุกวันนี้....หวังว่าสักวันคงมีหญิงสาวมาถอนคำสาปให้สักคน...
เออ..ก่อนจะนอกเรื่องไปมากกว่านี้ผมจะเล่าเรื่องลึกลับที่หอให้ฟัง....
ช่วงนั้นเป็นช่วงเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ในมหาลัยจะมีหอพักนักศึกษาอยู่...แยกกันพักระหว่างนักศึกษาชายหญิง....
เนื่องจากห้องมีจำกัด และ ราคาค่อนข้างถูกจึงมีความต้องการมากมาย ในห้องหนึ่งจึงมีสี่เตียงและมีข้อจำกัดว่าพักได้ห้องละสี่คน...
หมู....เป็นเจ้าของห้องที่เกิดเรื่อง
วันนั้นรูมเมทของหมูสองคน จะไม่อยู่ห้อง
หมูหน้าซีดทั้งวัน และ ชวนพวกเราไปนอนด้วย
ผมเป็นพวก สิง(คือ จะไปๆกลับๆ เที่ยวไปมาจนดึกถ้ารถไฟ หรือ รถป.อ.หมด ก็จะหาสิงห้องเพื่อนๆนอนที่มหาลัยเลย)
" ไมวะ ไม่กล้านอนคนเดียวเหรอ กลัวผีเหรอมึง"
"เห้ยอย่าพูดบ้าๆ ไม่มีอะไรหรอกมานอนด้วยกันเหอะ"

คืนนั้นพวกเราจึงตกลงไปค้างห้องไอ้หมูกัน ที่ห้องมีเตียงสี่เตียง
"ไอ้หมู เตียงนี้ใครนอนวะ "
เมื่อ พูดถึงเตียงนี้ หมูหน้าซีดและไม่ตอบคำถาม

ผมนึกสงสัยอะไรบางอย่าง จะว่าไปเราไม่เคยเห็นหน้า รูมเมทคนที่สี่ของหมูเลย เคยถามเหมือนกัน หมูทำหน้าเหมือนปกปิดอะไรสักอย่างและบอกว่าเจ้าของเตียงย้ายไปแล้ว
ทำไม?????? และมีเหตุผลอะไรที่ต้องย้ายออกไป????
ดูจะเป็นเหตุผลดำมืด ที่ดูเหมือนหมูจะปิดบังอะไรเราสักอย่าง
คืนนั้นหลังจากขี่จักรยานตระเวณเหล่สาวจนดึกดื่นที่ มธ ศูนย์รังสิต ผมก็กลับมานอนที่ห้องไอ้หมู
มันดูจะโล่งใจที่ผมกลับมา...
"กูนอนเตียงนี้แล้วกันไม่มีเจ้าของด้วย"
"เห้ย กูว่ามึงนอนเตียงอื่นดีกว่า" หมูหน้าซีด


"ทำไมวะ เตียงนี้ไม่มีคนนอนไม่ใช่เหรอ เตียง2แม่งไม่มีผ้าปูที่นอน อีกเตียงหนึ่งฝุ่นโคตรเยอะเลยกูนอนเตียงนี้แหละ"

"กูกลัวว่าเจ้าของเตียงเค้าจะกลับมา"

"กลับมาก็ปลุกกูก็ได้นี่ แล้วเดี๋ยวกูค่อยย้ายเองก็ได้"

"กูเตือนมึงแล้วนะ" ไอ้หมูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ผมนอนหลับไปโดยไม่รู้ตัวก่อนจะ รู้สึกถึงอากาศที่หนาวเย็นขึ้นอย่างผิดปกติ ทั้งๆที่ห้องนี้ไม่มีแอร์

"ใครเปิดหน้าต่างหรือเปล่าวะ" ผมคิดในใจ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย"

มันเป็นบรรยากาศที่ดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้นแต่ยังมืดอยู่ ประมาณตีห้ากว่าๆ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

มีผู้หญิงผมยาวแต่ผมมองเห็นหน้าตาไม่ชัดยืนอยู่ปลายเตียงที่ผมนอน...
เค้าจ้องมาที่ผม....

ผมตัวแข็งทื่อ เหมือนมีอำนาจประหลาดที่ทำให้ผมไม่สามารถขยับตัว หรือ แม้แต่ร้องออกมาได้

ใครวะ จะมีผู้หญิงที่ไหน มาอยู่ในห้องนี้ได้ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย และ อย่าลืมว่าที่นี่เป็นหอชาย นะโว้ย...

เธอยืนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานก่อนจะส่องกระจกบานใหญ่ที่อยู่ปลายเตียงของผม เธอสางผมอยู่อย่างนั้น
ผมไม่เห็นใบหน้าเธออย่างชัดเจน แต่ ยังเห็นแววตาลึกโหล แววตาน่ากลัวมาก...
เหมือนไม่ใช่แววตามนุษย์!!!!!!

ความกลัวผมพุ่งขึ้นสุดขีด เมื่อเธอทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ที่เท้าของผมเอง!!!

มือที่ใหญ่มาก คว้าที่ข้อเท้าของผม!!!

เธอเขย่าเท้าของผมอย่างแรง ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะมีแรงมหาศาลขนาดนั้น
" เหวอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลัวแล้ว อย่าทำผม"
ผมร้องแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
เสียงแหบแห้ง ดังกังวาล สู่โสตประสาทของผม เป็นเสียงที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ชีวิตของผมเคยได้ยิน

"อุ้ย ตาย ตกใจหมดเลย ตะโกนซะดังเชียวนะตัวเอง"

ผม พูดไม่ออก "..............."

ช่วยหยิบ ตลับแป้งที่หัวเตียงให้หน่อย เค้าจะแต่งหน้าไปเรียน แหม มานอนเตียงเค้า แล้วยังมาทำเหวอ อีกนะ วันหลัง คอยดูนะจะเก็บค่าเช่าเตียงซะให้เข็ด....

ผมตื่นทันทีแล้ว ไม่กล้าหลับอีกเลย

รุ่งเช้าผมรู้แล้วว่าทำไมหมูไม่กล้านอนคนเดียว...

เธอชื่อ เจ้ เดย์ (เดาว่าน่าจะมาจากเดชา) สาเหตุที่เธอไม่ค่อยอยู่ห้อง เพราะมักจะชอบไปเมาท์ ในห้องเพื่อนที่หอชายชั้นอื่น บางคืนก็ไม่กลับ นั้นเป็นสาเหตุที่เราไม่รู้จักเธอ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ย้ายไปอยู่ห้องเพื่อนที่ วิถีชีวิตคล้ายๆกัน ห้องของหมูจึง เป็นที่อยู่ของนักสิง อย่างพวกผม บางคืนใกล้ๆสอบก็มีคนนอน สิบกว่าคน รองเท้าหน้าห้องที่ไม่ได้สัก เกือบสามสิบคู่
แต่คืนนั้น เป็นประสบการณ์ที่ผมจะไม่มีวันลืม..
คืน แรก ของเด็กหอ(ชาย) ของผม







Create Date : 01 มีนาคม 2549
Last Update : 1 มีนาคม 2549 9:52:15 น. 6 comments
Counter : 1358 Pageviews.
Share

 
เพลงมอญร้องไห้ครับ
ฟังแล้วเหวอเลย!!!!


โดย: ช่างประชันพันธุ์ประชด วันที่: 1 มีนาคม 2549 เวลา:9:53:12 น.  

 
โห..เพลง

เอามาจากไหนเนี่ยปอนด์ สุดยอดจริงๆ





ตอนแรกนึกว่าของจริงซะอีก

นึกถึงตอนสมัยเรียนอยู่ศูนย์รังสิตจังน้อ


โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 1 มีนาคม 2549 เวลา:10:00:05 น.  

 



สวัสดีตอนเที่ยงจ้า

ขอให้มีความสุขในวันพุธจ้า



เราก็อยู่หอเหมือนกัน อยู๋มากกว่าอยู๋บ้านซะอีกนะ คิดถึงเพื่อนๆจัง


โดย: Mehndi Laga Ke Rakhna วันที่: 1 มีนาคม 2549 เวลา:12:00:58 น.  

 
Image hosting by Photobucket

เอ่อ น่ากลัวนะครับนั่น


โดย: Marvellous Boy วันที่: 1 มีนาคม 2549 เวลา:16:19:15 น.  

 

แง้วววว น่ากลัวจัง 5555


โดย: มัชฌิมา วันที่: 3 มีนาคม 2549 เวลา:11:47:55 น.  

 
555555555555555555555555555555

เพลงช่างหลอกหลอนมาก

เรื่องเจ้เดย์ก็ฮาแตก ดีนะครับไม่โดนเก็บค่าเช่าที่55555


โดย: นายเบียร์ วันที่: 5 มีนาคม 2549 เวลา:17:31:51 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ช่างประชันพันธุ์ประชด
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

นักเขียน / คอลัมนิสต์
Friends' blogs
[Add ช่างประชันพันธุ์ประชด's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.