|
|
โดดเดี่ยวเดียวดาว
ผมเคยโทษท้องฟ้าหน้าบ้านตัวเอง ว่าทำไมไม่มีดวงดาวให้ชมบ้าง
เมื่อมีโอกาสได้เดินทางไปสถานที่ใดไกลบ้าน จึงตื่นเต้นเสมอที่อาจมีโอกาสมองเห็นดาวสกาวเต็มท้องฟ้า - เคยถึงขนาดเดินทางไปบนดอยสูงคนเดียวในหน้าฝน เพื่อจดจ้องมองฟ้าหลังฝน ที่น่าจะสวยใสมากกว่าฟ้าวันใด แต่ก็ล่มไม่เป็นท่า เพราะนอกจากไม่มีดาวแล้ว ดวงจันทร์ยังส่งแสงผ่านเมฆฝนลงมาไม่ถึงด้วยซ้ำ
ทุกวันนี้ผมถึงมองฟ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่ใช่ว่าตอแหลแกล้งทำตัวให้เป็นผู้ชายอุ่นๆ หรอกนะครับ
แค่ผมมีคำถามเสมอเวลามองดาว แล้วมันมักจะตอบผมได้เสมอเช่นกัน
ชีวิตผมมีสมาธิเวลาจดจ้องกับของบางสิ่ง
นอกจากเครื่องซักผ้าแล้ว ก็มีดาวนี่แหละครับ
ต่างกันเพียงเครื่องซักผ้าเมื่ออยู่รวมกันเป็นร้อยเป็นพันเครื่อง สวยสู้ดาวไม่ได้สักนิดเดียว - แต่ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นกองพันดาวด้วยตาจริงๆ เสียที
คืนนี้ก็เหมือนกัน
กลางเดือนมิถุนาหน้าฝนอย่างนี้ เป็นเรื่องตลกที่จะได้เห็นดาวบางดวงเล็ดลอดออกจากกลีบเมฆได้ โดยเฉพาะคืนนี้ที่บนฟ้าแออัดไปด้วยกลุ่มไอน้ำลำใหญ่ ที่แผ่กระจายไปเต็มนภา ดวงจันทร์ก็เหนื่อยหน่ายจะจ่ายแสง
ขณะที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน
ผมแหงนหน้ามองสูงอีกครั้ง... ทั้งที่เพิ่งลดสายตาลงได้ไม่ถึงครึ่งนาที
ใต้กลีบเมฆนั้น มีดาวอยู่ดวงหนึ่ง...
เสียงรองเท้ากระทบพื้นหยุดนิ่งสงัดทันที
เหลือเพียงเสียงรถราวิ่งผ่านหน้าปากซอยนานครั้ง
เหมือนกับทุกอย่างหยุดให้ผมกับดาวที่ไม่ทราบชื่อได้จ้องตากัน
คำถามวิ่งชั้นบรรยากาศมาลงตรงตาของผม
"เรามัวมองหาอะไรอยู่?"
ผมน้อยใจเสมอที่มองดาวบนท้องฟ้ากรุงเทพไม่เห็น
เรื่องจริงแล้วคือเห็น แต่เยอะไม่สมใจอยาก
นับด้วยนิ้วก็ครบ ไม่ต้องพึ่งพานิ้วคนอื่นด้วยซ้ำ
แต่ในเวลาที่ฝนฟ้าบดบังฟ้า ผมกลับมองหาดาวเพียงดวงเดียว
...
เมฆลอยทับดาวดวงนั้นไปแล้ว
ผมลดสายตาลงช้าๆ เพิ่งรู้ตัวว่าปากของตัวเองแห้ง หลังจากที่เม้มมันหลังละสายตาจากด้านบน
อีกไม่กี่บล็อกถนนจะถึงรั้วบ้าน ความคิดรวมระรัวตามเสียงฝีเท้าอีกครั้ง
ตลอดเวลาผมคิดว่าดาวจะสวยใส เมื่ออยู่รวมตัวกันเป็นพันเป็นหมื่นดวง
ต่อให้ดาวในนั้นหน้าตาไม่น่าคบหา หรือน่าเกลียดแค่ไหน ขอเพียงแค่มันลอยล่องอยู่ใกล้กันนับหมื่นก็สวย-จริงเหรอ?
ถ้ามีดาวดวงหนึ่ง
ละล่องอยู่ในพื้นที่ของจักรภพลำพัง
เป็นพื้นที่ที่ไม่มีดาวดวงใดลอยเคียงข้าง
ระยะห่างก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับการรวมหมู่กับดาวดวงไหน
มันยังจะสวยอยู่ไหม? - ทั้งที่มันก็คือดาว
...เรามัวเอาอะไรไปตัดสินว่ามันไม่สวยอยู่ได้นะ
ทั้งที่ดาวทั้งหลายในหมื่นนั้น เมื่อถูกส่องขยาย
มันก็เป็นแค่ "ดาวหนึ่งดวง" เท่านั้น!?
ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เป็นปัจเจกแน่แท้
ไม่มีสิ่งใดที่เป็นเอกคนแน่นอน
ต่อให้รวมกันแล้วเต็มไปด้วยแสงแห่งความสุข หรือรอยยิ้มสุกสกาวแค่ไหน
จะโกหกตัวเองไปทำไม เพราะจริงจริงทุกคนคือคนคนเดียว
ผมถวิลหาแสงเหล่านั้นไปเพื่ออะไร?
เพราะผมเป็นเพียงดาวดวงเดียวที่ล่องลอยอยู่ในจักรภพแห่งความมืดกึ่งสว่าง? - แถมที่ดาวทุกดวงสว่างล้วนไม่ได้เปล่งออกมาจากตัวเองทั้งนั้น แต่เป็นเพราะดาวฤกษ์ที่สะท้อนอารมณ์ของดาวแต่ละดวงต่างหาก เมื่อมันดับ อย่าได้หวังเห็นแม้แสงสะท้อนจากคราบน้ำตาเลย
หรือบางทีดาวบนฟ้าอาจร่วมกันร้องไห้อยู่นะ?
ผมไม่แน่ใจ
กุญแจหน้าบ้านถูกปลด
มองจากตรงนี้ผมเห็นว่าในบ้านของผมเข้านอนกันครบทุกคนแล้ว
เมฆก้อนนั้นลอยพ้นไปแล้ว
ดาวดวงเดิมสบสายตากับผมอีกครั้ง
ท้องฟ้าหน้าบ้านไม่น่าน้อยใจอีกต่อไปแล้ว
เพราะดาวดวงเดียวของผมดวงนั้น
บอกว่า
...
มันไม่ได้ร้องไห้
| Create Date : 26 พฤษภาคม 2551 |
| Last Update : 26 พฤษภาคม 2551 23:37:18 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 515 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: momo IP: 58.9.101.124 วันที่: 27 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:49:16 น. |
|
|
|
| โดย: momo IP: 58.9.101.124 วันที่: 27 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:42:25 น. |
|
|
|
โดย: gluhp  วันที่: 31 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:32:39 น. |
|
|
|
| โดย: นอนไม่หลับเลยมาเที่ยว (a_Qi ) วันที่: 3 มิถุนายน 2551 เวลา:2:38:06 น. |
|
|
|
| โดย: fon_jang IP: 125.25.137.50 วันที่: 9 มิถุนายน 2551 เวลา:8:41:16 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
