|
|
คนหรือใคร ใจมันร้อน?
วันหยุดชนิด long weekend (5-7 เมษายน) นี้ผมได้นอนตีพุงอยู่บ้าน
มันเป็นวันหยุดชั้นดีทีเดียวเพราะการงานที่เพิ่งเคลียร์จนเสร็จสิ้น เป็นช่วงที่สมองปลอดโปร่งสมควรได้พัก
ทะเล ภูเขา น้ำตก น่าจะเป็นพร๊อพชั้นดีในการบำเรอความสุขสันต์ในช่วงวันพักผ่อนนี้
แต่ผมมีความร้อนอบอ้าวเป็นเพื่อนแทนตลอดช่วงเวลาแสนสุก
ถึงแม้ว่าฝนที่โปรยปรายมาเมื่อเช้าวันอาทิตย์ แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับอบฉริยข้ามคืนในวันจันทร์
ก้อนเมฆที่ดูแล้วหวังดีจับมือกันบดบังแสงแดดจนคนเดินแทบไม่มีเงา ก็ยังไม่พอสำหรับบรรเทาความอบอ้าว
แต่ก็ดีขึ้นอยู่นิดนึง...
ผมตั้งข้อสังเกตได้ว่า อากาศร้อน ทำให้ชาวกรุงเทพฯ บ้านแตกได้
ยกตัวอย่างใกล้ตัวที่สุด บ้านที่มีลูกชายพ่ายแพ้ความร้อนอย่างผม
เมื่อหน้าร้อนมาเยือนครั้งใด ห้องนอนที่ว่าว่างเปล่าอยู่แล้วในห้องชั้นบนสุดของบ้านมักจะว่างขึ้นเป็นพิเศษ
เพราะเจ้าของห้องอย่างผมมักเลือกที่จะย้ายกายไปเดินตากแอร์อยู่ในห้างสรรพสินค้ามากกว่า
อย่าเพิ่งตัดสินว่าผมเป็นพวกวัตถุนิยม หรือบริโภคนิยมเลยนะครับ เพียงแต่การที่จะไปหัวหินหรือพัทยามันออกจะลำบากเกินไป
มิฉะนั้นผมคงจะพิมพ์ได้อย่างผู้ชายโรแมนติคที่หนีร้อนไปซบหาดทะเลเย็นตาได้
และลูกชายอย่างผมก็สงสารบิดาแท้ๆ ที่ต้องเผชิญกับค่าไฟฟ้าอย่างตะลึงทุกเดือน
ที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้านผมมีอยู่ไม่มากนัก การเดินทางเป็นวัฏจักรของผมได้เริ่มต้นขึ้น
จนเพื่อนที่สนิทหน่อยสามารถหาตัวผมได้โดยไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้า
ดูได้แค่อากาศวันนี้ร้อนแค่ไหน พอเหมาะที่แมลงแบงค์จะออกมาหาสายแอร์เย็นๆ กินไหม
เมื่อได้อากาศที่พอเหมาะที่มั่นใจว่ามันจะบินออกนอกบ้าน
ก็ดักได้เลยตามร้าน KFC MCdonald Mr.Donut
หรืออะไรก็ตามที่มีกาแฟถูกๆ ขาย และมีเก้าอี้ให้นั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ
(ที่ต้องอ่านหนังสือ ก็เพราะผมไม่มีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กไปนั่งเล่นเก๋ๆ อย่างคนอื่นเขาน่ะสิ)
(ส่วนที่ต้องเป็นร้านกาแฟถูกๆ เพราะไม่มีปัญญาเข้าร้าน Starbuck ไปชิมกาแฟรสชาตสากลอย่างคนอืนเขาน่ะครับ)
เมื่อนั่งอยู่จนนาฬิกาบอกเวลาราวหนึ่งทุ่ม แดดกำลังจะลาขอบฟ้า และเป็นช่วงเวลาของการเปิดแอร์ได้!
การกลับรังจึงก็จะดำเนินขึ้น
ไม่ว่าจะกลับด้วยรถเมล์ แท็กซี่ หรือรถไฟฟ้า แต่เมื่อไรก็ตามที่กลับถึงบ้าน ผมต้องอาบน้ำก่อนเป็นอันดับแรก
เรียกว่าเป็นการอาบน้ำอย่างกระหายน้ำมากๆ!
ก่อนที่จะแต่งตัวและกดรีโมตแอร์อย่างเย็นใจ นอนตากแอร์ อ่านหนังสือ เล่นอินเทอร์เน็ต
ทำให้เมื่อฤดูร้อนมาถึงเมื่อไร ผมมักจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยยามกลางวัน
บินกลับมาบ้านตอนหัวค่ำ และขลุกตัวอยู่ในห้องนอนจนกระทั่งเช้า
เรียกว่าไม่ต้องเห็นหน้ากันไปเลย โดยเฉพาะครอบครัวที่ไม่พิศมัยการออกไปเที่ยวโน่นนี่อย่างบ้านผม
และดันมีลูกชายที่มีโต๊ะคอมพิวเตอร์่ต่างหน้าโต๊ะทานข้าวอย่างผมแล้วด้วย ยิ่งไม่ต้่องพูดถึง
จะเจอกันเพียงครั้งเดียว ขณะที่พ่อเดินขึ้นมาที่ห้องแล้วบอกราตรีสวัสดิทุกคืน
หากกรุงเทพฯ อากาศเย็นกว่านี้ หรืออย่างน้อยๆ ค่าไฟฟ้าก็ถูกกว่านี้จนทำให้เปิดแอร์ได้อย่างไม่ลำบากสตางค์พ่อ
ครอบครัวของผมอาจจะอบอุ่นกว่านี้ก็ได้ในฤดูร้อน
ผมเคยตั้งข้อสังเกตไว้เลยว่า อากาศอบอ้าวเหล่านี้ บั่นทอนคุณภาพชีวิตของคนไทยไปได้โข
ไม่ว่าจะเป็นอาการความเครียดระหว่างการเดินทางไปทำงานหรือไปหาคนรัก
เหงื่อที่ไหลไคลที่ย้อยสร้างความไม่มั่นใจได้หลายระดับ ทำให้หงุดหงิดได้ง่ายขึ้นเป็นกอง
คนมีอัตราการทะเลาะกันมากขึ้นก็เพราะเรื่องนี้ด้วย อย่ามองข้ามและปฏิเสธ
ยกตัวอย่างง่ายๆ ถ้ามีแฟนคู่หนึ่ง ฝ่ายหญิงโทรให้ผู้ชายเดินข้ามตึกไปหา ฟันฝ่าอากาศร้อนแทบตาย(ห่า)
ไปเพื่อเจอเธอ แล้วบอกว่า "คิดถึง" ถึงจะหวานเจี้ยบแบบนี้ แต่ติ๊งต๊องไม่รู้อุณหภูมิโลกแบบนี้
เป็นผมอาจจะถีบเธอด้วยความเอ็นดูได้ง่ายๆ
ไหนจะความไม่มั่นใจในการทำงานอีกเล่า? เหงื่อแตกไปพบลูกค้า ไม่เหมาะไม่งามนะครับ?
เมื่อไม่มั่นใจหลังจากนั้นความไม่มั่นคงในอาชีพก็คงจะพูนขึ้น ฯลฯ
ผมจึงคิดว่าโลกร้อนอาจส่งผลถึงสถาบันครอบครัว ทำให้ 'บ้านแตก' ได้
อาจฟังดูเว่อร์ไป มันดูน่าหนักใจกว่าแผ่นดินไหว หรือน้ำท่วมโลกอีกนะครับ
แต่เมื่อวานนี้ ตอนกลางวัน ผมคุยกับแม่ทาง msn บ่นกับท่านเรื่องอากาศร้อน
แม่บอกว่า อากาศที่บ้านก็ร้อนเหมือนกัน (ผมอยู่คนละบ้านกับแม่)
"แต่แม่ไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองร้อนหรอก ทำใจเย็นๆ เดี๋ยวมันก็เย็นเอง"
ผมอ่านจบ..
ก็รู้สึกว่าอากาศมันเย็นขึ้นมานิดหน่อย ทั้งที่ห้องก็ยังไม่ได้เปิดแอร์
| Create Date : 07 เมษายน 2551 |
| Last Update : 7 เมษายน 2551 13:27:47 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 472 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ออริกาโน  วันที่: 7 เมษายน 2551 เวลา:15:09:59 น. |
|
|
|
| โดย: ญามี่ วันที่: 22 เมษายน 2551 เวลา:1:19:51 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
โลกร้อน บ้านแตก
โลกร้อน ครูตีนักเรียน
โลกร้อน นักการเมืองตีกัน
โลกร้อน แบ่งแยกดินแดน
เครียดไปเปล่าเนี่ย หรือ โทษโลกร้อนกันหมด
ยินดีเจ้า