แม่ของข้าพเจ้า ให้อิสระทุกอย่างในการเดินและดำเนินชีวิต ที่ท่านทำคือการเลี้ยงดู ส่งเสริม แต่ไม่เคยกำหนดชีวิตให้ข้าพเจ้าต้องเดิน นอกนั้น ท่านบอกโดยไม่ต้องบอกข้าพเจ้าว่า ต้องเดินไปเอง

       นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้ารักแม่ 

       นับจากนี้ ข้าพเจ้าต้องหาเวลากลับบ้าน เพื่อนไปนอนข้างๆแม่ ใกล้ๆแม่ ในรอบยี่สิบปีที่ผ่านมา มีปีนี้ที่ข้าพเจ้าได้กลับบ้านไปอยู่กับแม่สองเดือนติดกัน อยู่นานครั้งละหกวันและสี่วัน ในรอบสองเดือน 

       แม่แก่ลงไปมาก แต่ท่านยังแข็งแรง จิตใจท่านยังแข็งแกร่ง แต่ที่น่าศรัทธาอย่างหนึ่งก็คือ ท่านเป็นผู่ให้ แต่ไม่เคยบังคับหรือกำหนดชีวิตของลูกให้ต้องเลือกสิ่งใด ตรงกันข้าม ท่านกลับกล่าวไว้ว่า           ลูกต้องเดินตามทางของลูกเอง แม่เป็นเพียงผู้่ให้ในส่วนที่แม่จะทำได้ 

        แม่ของข้าพเจ้า จึงเป็นผู้ที่จุดประกายให้ข้าพเจ้าได้ค้นหาเส้นทางของตัวข้าพเจ้าเอง ท่านแค่คอยประคับประคองและเฝ้าดู การก้าวและเติบโตของลูกๆ ทุกคน โดยที่ไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายและยุ่งเกี่ยวกับเส้นทางการเดินและตัดสินใจของลูกๆ คนใดเลย 

         แต่มีบางคนที่หกล้มและก้าวพลาด ท่านก็จะคอยประคับประคอง ให้กำลังใจ เพื่อนให้ลูกคนที่ก้าวพลาด ได้มีขวัญและกำลังใจที่จะก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้า

       แม่ข้าพเจ้าจบ ป.สี่ แต่ความคิดท่านก้าวไกลยิ่งนัก 

       ข้อเขียนนี้ แม้จะเสมือเรื่องส่วนตัว แต่ก็คงเป็นสากลในแง่ของมุมมองของข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าจะไม่นำแง่มุมของตัวเองพร่ำพรรณาเรื่องตัวเองมาลง ณ ที่นี้ นอกจากเรื่องนั้น จะมีความเป็นสากลหรือมุมมองที่แผ่และสะท้องความเป็นสากลของมวลชีวิตออกไป เสมือนเป็นหนึ่งอุทาหรณ์ จึงจะจารไว้ ณ พื้นที่นี้ 

       ขอขอบคุณทุกท่านที่ผ่านเข้ามา ณ จารจารึกนี้ 

        ขอมอบแด่.....แม่และบุพการีของทุกคน และโดยเฉพาะบุพการีที่มีแง่คิดมุมมองที่กว้างไกล

       จากใจจริง