คืนนี้ที่ชิคาโกฝนพราวเต็มฟ้า
ตีหนึ่งแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังแว่ว……
พ่อนั่นเอง โทรมาถามว่าลูกจะมาถึงวันไหน กี่โมง
ฉันถามท่านว่าอยากได้อะไรไหม
จะได้ซื้อไปฝาก (แกล้งแหย่ท่าน )

.พ่ออึกอักๆๆๆ
บอกว่าไม่ต้องซื้ออะไรหรอกลูก
ฉันเลยกระเซ้า
เอาแค่ลูกสาวสุดรักกลับมาก็พอใช่ไหม……

ท่ามกลางสายฝนร่วงริน……
…………………………
หัวใจชุ่มชื่นไปด้วยรอยยิ้ม
………………………..

ฉันช่างโชคดีที่มีพ่อแม่ที่น่ารักเหลือเกิน
และโชคดียิ่งขึ้นไปใหญ่
ที่มีเพื่อนน่ารักๆมากมายทั้งที่ไทยและที่ชิคาโก

เพื่อนหลายกลุ่ม เลี้ยงไล่ฉันคืนแล้วคืนเล่า
ทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนก็จะกลับมาใหม่อีกแล้ว
…….
และเมื่อเห็นดวงหน้าที่ฉันรักเหล่านั้น….
รอยยิ้มที่มีให้เสมอมา…
เสียงหัวเราะ ณ ช่วงเวลาแสนรื่นเริงของเรา
อยากจะบอกเหลือเกินว่า…


ขอบคุณทุกความรักและทุกรอยยิ้ม
เพราะรอยยิ้มของเธอ…ไม่ได้เป็นเพียงของเธอ
หากแต่ยังช่วยลบรอยโศกที่ยังติดแต้มอีกหลายดวงตา

นกน้อยในป่าใหญ่ อาศัยกิ่งไม้กิ่งเดียวเป็นบ้าน
แต่มันก็ต้องเชื่อมร้อยกับป่าไพรเพื่อให้รับรู้ถึงรวงรัง
เราเองก็เช่นกัน ที่ต้องพึงเชื่อมโยงกับเพื่อนมนุษย์
เพื่อสร้างที่ทางของตน


ณ เส้นของฟ้าที่ตะวันฉายแสง
คือที่ซึ่งดวงตะวันจากมา
คือรุ่งอรุณหรือสนธยา
ขึ้นอยู่ที่ว่า เราวางชีวิตไว้ในโลกซีกใด

ส่วนกับใจดวงแล้งร้าย
สิ่งที่เธอถวิลหา จักไม่มีความหมาย
หากในใจยังเต็มไปด้วยพื้นที่รกร้างว่างเลือน

และต่อให้เธอก้าวพ้นจากความเงียบเหงา
แต่ก็อาจพบตัวเองอยู่บนขุนเขาแห่งความเงียบเหงา
เพียงเเพราะสำนึกที่แยกส่วน
คือเงามืดที่คอยทาบทับหัวใจเธอเอาไว้

หัวใจข้างแรมไม่อาจส่องทางให้ใคร
อีกทั้งมันยังขาดอุ่นไอแห่งความรักอีกด้วย

7 โมงเช้า ฝนหยุดตกแล้ว
แสงเรืองสีเงินยวงทาบขอบฟ้า
คงต้องเปิดประตูบ้านต้อนรับกรุ่นกลิ่นดิน
ที่แวะมาเคาะประตูเรียกซะแล้ว

ขวัญ