เกือบปีที่เลยผ่าน...

ในคืนที่อากาศเย็นฉ่ำเข้าโอบรอบกายฉัน

ทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านไป
ไวเหลือเกินในห้วงความคิด

เกือบหนึ่งปีเต็มกับประสบการณ์การทำงาน
ในโครงการ ”รบพิเศษทางน้ำ”  อันแสนสาหัส

เหมือนเด็กทารกเพิ่งหัดเดิน...
แต่จำต้องวิ่งกระเสือกกระสน
เพียงหวังให้ขาแข็งแรงในเวลาอันรวดเร็ว

เด็กชายที่จับฉันลากถูลู่ถูกังลุกขึ้นวิ่ง...
ไม่ได้มีกล้ามเนื้อแขนขาที่แข็งแกร่งกว่าฉันสักเท่าไหร่
เพราะเกิดก่อนฉันเพียง 4 ปี

แถมมีพันธนาการชีวิตเป็นเรือพ่วงลำน้อยถึงสองลำ
อยู่ในลำนำชีวิตของเขา

สิ่งเดียวที่เขามีในตัวที่มากกว่าฉันจนน่ากลัว คือ
จิตใจที่เข้มแข็งและบ้าระห่ำ

หวังวิ่งให้ถึงเส้นชัยได้ในเวลาอันสั้นจนไม่กลัวการล้มลุกคลุกคลานและร่องรอยบาดแผลที่อาจติดตัวไปอีกนาน

หลายครั้งฉันอยากมีพลังมากกว่าเพียงเพื่อจะดึงเขาให้ช้าลง

นับครั้งไม่ถ้วนที่ฉันตะโกนบอก

...ใจเย็นพี่ชาย ค่อย ๆ ไปได้ไหม...

...ช้าลงหน่อยได้ไหม...

...มันเหนื่อยไปแล้วนะ...

...ไม่ไหวแล้วนะ...

...ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้...


ทุกอย่างรวดเร็วจนไม่แน่ใจว่า
เราเร็วเพราะกำลังขาของเรา
หรือเราเร็วเพราะแรงเซถลาที่ใกล้จะล้มเต็มที

แต่ก็ยังประคับประคองกันไปได้จนใกล้ถึงเส้นชัยแค่เอื้อม
กล้ามเนื้อของเราเหมือนจะแข็งแรงขึ้นเล็กน้อย

แล้วสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็มาถึง...

เมื่อเราล้มหัวทิ่มหัวตำกันจนได้แผลเหวอะหวะ
กล้ามเนื้อขาที่โตขึ้นอย่างรวดเร็วเกินเด็กธรรมดาสร้างความตื่นเต้นได้ไม่น้อย แต่ไม่นานมันก็ยุบลงเพราะฝืนธรรมชาติ เป้าหมายรำไรแต่ก็ยังไม่ได้เอื้อม


........
........
........

เวลาผ่านไป....บาดแผลของเราทั้งคู่ยังคงอยู่
แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าเดิมแล้ว

ร่องรอยของแผลเริ่มตกสะเก็ด

แต่สำหรับฉัน มันสร้างความหวาดผวาให้จับหัวใจ
ในการที่จะลุก และวิ่งแบบลืมตายเหมือนเดิม


เพราะเป้ามายของเส้นชัยมันต่างจากพี่ชายโดยสิ้นเชิง
ฉันไม่ได้อยากมีมัดกล้ามเนื้อแขนขาที่แข็งแรงในชั่วข้ามคืน

ไม่ได้มีพันธผูกพันเป็นเรือลำน้อยสองลำ
และสารพัดอุปกรณ์เสริมในชีวิตที่หนักหนาสาหัส

จนต้องเร่งเสริมกล้ามเนื้อทั่วตัวให้เหมือนเด็กมหัศจรรย์
หรือป๊อบอายที่ต้องโด๊ปผักโขม

พัฒนาการเป้าหมายของฉันคือ  เพียงต้องการเติบโตอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง

ให้ประคองตัวเองไปได้ด้วยสองขาปกติเหมือนคนทั่วไป
แล้วค่อยจับจูงใครก็ตามที่อยู่รอบตัวไปด้วยกัน




...31 ธันวาคม ปีที่แล้ว  อากาศเย็นกว่านี้มากในความรู้สึก

เพราะต้องนั่งรอการเดินทางอันแสนยาวไกลของพี่ชายที่ล็อบบี้โรงแรม
แทนที่จะเป็นที่บ้านของตัวเอง
ตั้งแต่สามทุ่มครึ่งที่ต้องรอผลการเจรจาและข้อสรุปจากเฮดโปรแจค

เราหนาว...เหนื่อย...และรอคอยอย่างไม่รู้อนาคต

มีเพียงทีวีที่พนักงานเปิดบริการให้โต๊ะพิเศษของฉันที่นั่งรอ

จนเขาต้องหมั่นส่งสายตามาถามไถ่
พร้อมจะให้บริการเป็นระยะ ๆ

อากาศรอบตัวแม้จะเย็นแค่ไหน
ก็เทียบไม่ได้กับความเย็นเยียบของผลที่เกิดจากความผิดพลาดในโครงการครั้งนี้

จนต้องหาอะไรมาดื่มให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
หากไม่ติดว่า เราต้องคลำหาทางออกที่ยังมองไม่เห็นต่อไป

เครื่องดื่มตรงหน้าคงไม่พ้นวอร์ดก้าออนเดอะร็อคสักแก้วสองแก้ว...

แทนที่จะเป็นเพียง “เออเกรย์” อุ่น ๆ ที่นอนแช่มาในกาใบน้อย ๆ

สี่ชั่วโมงเต็มของการรอคอยสิ้นสุดลง...
เราเร่งสำรวจสารรูปของตัวเองกันยกใหญ่

สารพัดปมปัญหาใช้เวลาและการเยียวยาอยู่นานแม้กระทั่งตอนนี้

บางแผลค่อย ๆ หาย
แต่บางแผลก็คงอยู่ รอกาลเวลานำพาให้ทุกอย่างคลี่คลาย


เด็กชายยังคงบ้าระห่ำไม่กลัวเจ็บกลัวตายเหมือนเดิมตามธรรมชาติและตัวตนของเขา


แต่สำหรับฉัน
เลือกที่จะกลับมาสู่วัยและพัฒนาการตามที่ควรจะเป็น

แม้ช้าบ้างอะไรบ้างก็ช่างเถอะ  
ฉันพอใจที่จะให้ร่างกายแข็งแรงตามธรรมชาติแบบนี้


ในเรื่อง “มู่หลาน” ที่หลานฉันเปิดดูเป็นร้อย ๆ รอบจนแทบจะจำขึ้นใจ
มีฉากหนึ่งที่พ่อของเธอพูด

ในตอนที่มู่หลานกลับจากพิธีดูตัวกับแม่สื่อที่พังไม่เป็นท่า
จนทำให้ทุกคนในบ้านผิดหวัง

พ่อปลอบเธอโดยชี้ชวนให้ดูดอกท้อในสวนและพูดว่า
“ปีนี้ดอกท้อต้นนี้ออกดอกช้ากว่าทุกปี...แต่เชื่อว่า
เมื่อถึงเวลาที่มันผลิบาน
ดอกท้อต้นนี้จะสวยงามยิ่งกว่าต้นไหน ๆ เป็นแน่”


ฉันก็หวังว่า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
ฉันคงลุก ยืน เดิน วิ่ง และกระโดดได้อย่างมั่นคง
และแข็งแรงเพียงพอที่จะจับจูงสารพัดสิ่งอย่างรอบ ๆ ตัว
ที่เป็นความรับผิดชอบไปได้ตลอดรอดฝั่ง


จริง ๆ มารู้ตัวอีกที...
พัฒนาการของกล้ามเนื้อที่ที่โดนลาก เร่ง
ถูลู่ถูกังมันก็มีพัฒนาการกว่าเด็กคนอื่นเหมือนกันแฮะ
กล้ามเนื้อก้อนเรียกว่า “ประสบการณ์” แถมด้วยรอยแผลเป็น อีกส่วนนึง


อากาศคืนนี้...ทำให้อยากดื่มเออเกรย์รำลึกความหลัง
ที่เหมือนเพิ่งผ่านไปสด ๆ ร้อน ๆ
ทั้ง ๆ ที่เหลือบมองปฏิทินแล้วมันฟ้องอยู่เห็น ๆ ว่าเกือบจะครบปีแล้ว


...คงถึงเวลาที่จะเร่งสปีดการเดินของตัวเอง ไปสู่เป้าหมายของตัวเองสักที


ในเรื่อง “สเต๊ปแดนซ์ 2” ที่เพิ่งเปิดดูเมื่อคืนก่อน
เปิดฉากด้วยประโยคที่ฟังแล้วโดนใจคือ

“จงเป็นตัวของตัวเอง เพราะชีวิตของคนเราสั้นเกินกว่าจะเป็นคนอื่น”
เพราะเป้าหมายของเราต่างกัน 


ฉันอาจเดินเคียงคู่กับพี่ชายได้พอให้ไม่เหงา
แต่เส้นชัยของเรามันคนละเส้นทาง






Free TextEditor



Create Date : 27 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 2 ธันวาคม 2554 2:34:03 น.
Counter : 1376 Pageviews.

23 comments
  
มู่หลานผมผก็ชอบดู
เธิน่ารักดี แม้การดูตัวเธอครั้งแรก
จะอาการพัง แต่ในที่สุดก็ มีความรักที่
สมหวังใช่มั้ยนั่น
โดย: panwat วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:1:49:01 น.
  
ยังไม่หลับเลยค่ะพี่ ที่นี่ก็เย็น ๆ เหมือนกัน ถ้าได้วอดก้ามั่งก็ยอดเลย

เนื้อตัวคงร้อนฉ่าขึ้นมามั่งละ
...

ทุกคนก็ต่างมีความฝัน เธอฝัน...ฉันฝัน

อาจมีบางครั้ง...ที่เราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

และอาจมีบางช่วงขณะ ที่ต่างคนต่างปล่อยมือกัน

เพื่อไปตามหาฝันของตัวเอง

แต่ไม่ว่าจุดหมายจะเป็นที่ใด

อย่างน้อย...มันก็คือครั้งหนึ่งที่เราได้ทำฝันร่วมกัน

กับคนที่เรารัก เราห่วง และเรารู้สึกดี

ชิมะล่ะท่านพี่

...

ธีมบล็อกไฉไลจริง ๆ


โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:1:51:42 น.
  
อรุณสวัสดิ์ครับ


พี่ก๋าชอบงานเขียนชิ้นนี้ครับ
มีชั้นเชิงทางภาษาที่ดีมาก

โหวตให้ในสาขางานเขียนนะครับ


ปล. ทุกคนมีแนวทางเป็นของตัวเองเสมอนะครับ
แต่พี่ก๋ษก็เป็นคนเดินช้าจริงๆ แถมนั่งพักบ่อยซะด้วย 555




โดย: กะว่าก๋า วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:5:05:10 น.
  
Morning เน้อปี้สาวตี้น่าฮัก ขอหื้อยะก๋านอย่างมีความสุ๊กเน้อ

มากอดทีก่อน อิน้องจะฟ่างไปยะก๋านผ่องล่ะก่ะ ^^
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:9:17:30 น.
  
อ้ายผ่อทุกภาคแล้วเน่อ
โดย: panwat วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:14:46 น.
  
ฮ่าๆๆๆ

น้องไผ่ก็พูดซะ

พี่ก๋าก็โหวตตามความชอบจริงๆของตัวเองครับ
ถ้าเขียนงานดีดีแบบบล้อกนี้ออกมาเรื่อยๆ
พี่ก๋าก็ตามโหวตให้ตลอดล่ะนะ อิอิอิ


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:16:54 น.
  
พี่ไผ่...วันนี้น้องงานเข้านิดนึง เหงื่อแตกกระซิก ๆ เลย

เที่ยงแล้ว...หิวก็หิว
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:12:49:42 น.
  
รู้สึกเข้ามาแล้วสีสันบล๊อกแปลกตาไป ^^ ชอบเพลงนี้มากเลย เสียดายเปิดเข้ามาตอนเช้า ถ้าเป็นกลางคืนคงเข้ากับบรรยากาศมากๆ อิอิ ที่นอนดึกเพราะ ฟังเพลง ทำงาน แล้วก็เป็นค้างคาวจ้า ไม่ได้นั่งเล่นป๊อกเด้ง เหมือนคุณไผ่นะ
โดย: CG Kyo วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:13:39:13 น.
  
เนื้อหาเศร้าๆนะครับ แต่ก็เอาเถอะครับ
ผมว่าพี่ไผ่ทำได้อยู่แล้วละครับ
โดย: Don't try this at home. วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:21:46:34 น.
  
ฝันดีจ้า
พี่ก๋ากำลังจะหลับแล้วเหมือนกันครับ

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:22:37:23 น.
  
ปายเพิ่งเข้าบ้านได้พักนึงเองค่ะพี่สาว คืนนี้คงไม่อยู่ดึกหรอก

ร่างกายมันแอนตี้เจ้าของพิกล อิอิ

หมอเจ็บปายดูแล้ว หนุกหนานดี...แต่หมออย่างนายพอลดูจะฮาศาสตร์

ไปนิดนะ ชอบร้องคาราโอเกะ ชอบกวน ๆ

หรือหมอเค้าหุ ก็มีลุคนี้ แต่เราไม่รู้ไม่เห็นกันน๊อ

โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:23:27:58 น.
  
ราตรีสวัสดิ์นะคะพี่ไผ่ของปาย ฝันดีเจ้าค่ะ
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:23:28:35 น.
  
มาทักทายก่อนไปทำงานพรุ่งนี้ครับ
โดย: ravio วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:0:19:06 น.
  
อรุณสวัสดิ์ครับน้องไผ่





โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:5:28:14 น.
  
สวัสดีวันอังคารครับพี่ไผ่ วันนี้อากาศดีนะครับแดดร่มลมเย็น
แถมเพลงในบล็อกนี้ก็เพราะด้วย
โดย: Don't try this at home. วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:17:33 น.
  
วันนี้ปายตื่นเช้าจัดเลย แต่มาเสียงเที่ยงโด่งแน่ะ อิอิ

กะจะมาให้พอดีเวลากินอ่ะพี่ไผ่ จะมาชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน

งานการอะไรวางไว้ก่อน เดี๋ยวบ่าย ๆ มาลุยต่อใหม่โน๊ะ
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:48:02 น.
  
เพลงเพราะจัดๆ ค่ะคุณไผ่
คิดถึงเหมือนเดิม เพิ่มเติมมาอีกคือความผูกพัน(ฮี้ววววววว)
อิอิ
โดย: ณ ปลายฉัตร วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:16:54:54 น.
  
แง๊ว คุณไผ่ขา แค่รวมตัวกันเจ๋ยๆ ง่ะ
ไม่เวิ่นเว้อ ไม่เยิ่นเย้อ และไม่วุ่นวายด้วยนะเอ้อ
ไม่ต้องอะไรเลย แค่อยุ่ในกลุ่ม เห็นอะไรดีก้อ อื่มมม...
อะไรไม่สน ก้อ .อืมมมม....
อยากคุยก้อโพสกัน อยากเงียบสงบๆ ก้อนิ่งๆ
ไม่มีอะไรซับซ้อินวุ่ยวายเลยนะคะ
ฉัตรอยากให้เพื่อนที่ผุพัง เอ๊ย ผูกพันไปอยู่รวมกันแยะๆ ง่ะ
นะๆๆๆ นร๊าาาา (อ้อนสุดริด)
โดย: ณ ปลายฉัตร วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:18:51:42 น.
  
พี่ไผ่เล่นบล็อกตอนซักผ้าเหรอ ปายก็เคยเล่นบล็อกไปด้วย

ถูบ้านไปด้วยเหมือนกันน่ะ อิอิ แบบถูไปพรืดนึงก็ไปยืนพักเล่นอ่ะ

ถ้าคุณป๋าเห็นโดนด่าแน่ ๆ ^^

เค้าชอบบ่นว่าปายติดเน็ตอ่ะ เปล่าซะหน่อยเน๊อะ

แบบนี้เค้าเรียกบริหารจัดการเวลาเป็นชิปะ พี่ไผ่
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:19:06:40 น.
  
เวลาช่างผ่านพ้น

หัวเป็นตะปู

ตัวเป็นเกลียว

ถ้าจะแย่ครับ
โดย: ravio วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:19:16:59 น.
  
ถ้าคนที่ชอบเขียนน้อย รูปเยอะๆ
พีก่๋าว่าเฟซบุ๊คก็เข้าท่าดี

แต่พี่ก๋าชอบเขียนอะไรเยอะๆน่ะครับ 555

แล้วเวลาเม้นท์
เม้นท์ในบล้อกจะสนุกกว่าครับ

แล้วก็ไม่ค่อยการเมืองจัดด้วย 555

ในเฟซนี่น่ากลัวนะครับ

รักแรง เกลียดแรงกันเชียวครับ แหะๆๆๆ


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:19:20:45 น.
  
พี่ก๋าเอาไว้ลงรุปน่ะครับ
เก็บรูปดีครับ
ลงง่าย ไม่ต้องย่อไฟล์ด้วย


โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:05:37 น.
  

ทักทายตอนสาย ๆ นะพี่สาว

หนีน้องไปอาร์ซีเอ เอ๊ย หนีน้องไปไหนเนี่ย อิอิ


คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...
โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด วันที่: 1 ธันวาคม 2554 เวลา:11:03:05 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Kom-phai.BlogGang.com

คมไผ่
Location :
เชียงใหม่  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]

บทความทั้งหมด