งื่ม ๆ ๆ
07.30 โดยประมาณ เสียงโทรศัพท์บ้านขุดไผ่ขึ้นจากเตียง ที่คอยพยายามจะฝังรูปฝังรอย ฝังทั้งตัวของเราอยู่กับมันไปถึง 9 โมงทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำได้
ฝืดดดดดดดดดดด....สูดเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอด ก่อนรวบรวมเสียงสดใสกรอกใส่เข้าไปสุดฤทธิ์ "ฮัลโล"...เช้าอยู่เว้ย ยังไม่มีอารมณ์ประดิษฐ์คำว่า "สวัสดีค่ะ" เหมือนทุกที...
"เอ่อ...รถพ่อเสียอยู่หน้าปั๊ม มารับหลานไปส่งโรงเรียนหน่อยสิ"
หลังวางสาย แม้ไม่เป็นซุปเปอร์แมน แต่ก็ต้องแปลงร่างให้เร็วเทียบเท่า โดยไม่ลืมใส่กางเกงใน ไว้ข้างในตามประเพณีนิยมของคนปรกติทั่วไปเขาทำกัน...อ่า...หมายถึง ยังไงก็ต้องใส่...ไว้ข้างในหรอกนะ...ไม่ใช่ใส่หรือไม่ใส่
จับเวลาตามมาตรฐานสากลแล้ว หลังจากวางโทรศัพท์ยันนั่งหลังพวงมาลัยก็...ประมาณไม่เกิน 10 นาที เหอะๆๆๆ เร็วด่วนนรก...
ก็จะไม่ให้เร็วได้ไง ก็พ่อเจ้าประคุณต้องเข้าแถวแร่ะ
กว่าจะไปส่งคุณชายน้อยเสร็จก็...แปดโมงเด๊ะๆ
ควบไปส่งทัวร์อนามัยของสองคนปู่-ย่า อีก(วันนี้นัดตรวจสุขภาพประจำเดือน)
ผู้โดยสารลงหมดก็...9 โมงหน่อย ๆ แล้ว
หิวเว้ยๆๆๆๆ หิวๆๆๆๆ
กลับไปกินข้าวผัดฝีมือตัวเองสักกะละมัง แล้วค่อยว่ากัน
โทรหาไอ้อู่ประจำตระกูลที่เพิ่งให้เกียรติมัน บอกให้ส่งช่างมาลากให้หน่อย
มันก็ดันแสดงธาตุแท้ของบริการหลังขายมาอย่างเด่นชัดมากมาย...
ผมไม่มีช่างครับ ช่างลาหยุดหลายคนเลย
กรรม...ไอ้ตะไล
ตอนตูไปเปลี่ยนนั่นแปลงนี่ แม่งบอกมีปัญหาไรจะดูแลให้อย่างดี
อุเหม่ชิ๊ชะ ฉายแววมาเชียวเมิง ไม่ง้อแม่งก็ได้ฟ่ะ
อย่างดีก็ไปยืนโบกๆๆๆ หาช่างขับเบนซ์ที่คงจะผ่านมาให้เห็นก็ได้ 555
กองทัพเดินด้วยท้องฉันท์ใด ไผ่ก็ต้องขับเคลื่อนด้วยข้าวฉันท์นั้น
ข้าวผัด 1 ถ้วย นมหนึ่งกล่อง ค่อยหายง่วงหน่อยอ่ะ
ต่อ ๆ ทำไง เอาไง...
หาช่าง ๆ (ตังค์ก็ม่ะมี...กรรมของเวร)
ก็...ไปจบที่ไอ้คุณพี่ชายจนได้
"ตัวเองๆ ช่างมันไม่ยอมมาดูรถให้อ่ะ"
ไอ้พี่ชายก็เลยต้องโดดขึ้นรถไผ่ไปเปิดโน่นดูนี่ สักพัก ได้ข้อสรุปว่า...
แก๊สหมด แล้วรถไม่ยอมตัดเป็นน้ำมันแบบ Automatic เหมือนที่ควรจะเป็น
พอบังคับข่มขืนมัน ให้ขับเคลื่อนด้วยน้ำมันอยู่พักใหญ๋ก็เลยใช้ได้เหมือนเดิม
ช่วงบ่ายก็ วิ่งระยะสั้น 1-5 โล อยู่ 4-5 รอบ เหมือนรถแท๊กซี่หน้าปากซอยเลย
ตบท้ายด้วย...รับพ่อหลานชายอีก 40 โล กลับบ้าน ใกล้สลบแล้ว...แต่ก็ยังต้องวิ่งรอกอยู่อีก 4-5 โล 2 รอบ
อาบน้ำ....กินข้าว...ด้วยแรงอธิษฐาน...อัพบล็อค...แก้ปัญหาคอมฯ และรายการต่อไปคือ...สลบเจ้าค่ะ
หมดไปอีก 1 วัน แต่...งานกองถึงคอหอยก็ยังคงอยู่ เหอะๆ
ไม่เยี่ยม ไม่อวยพรไรก็...อโหสิกรรมให้ก่อนนะคะ ไม่สามารถแล้วจริง ๆ
เมื่อวานเพื่อนโทรมาหาตอนบ่ายสองโมงกว่า ๆ เพิ่งส่ง sms ตอบกลับไปเมื่อทุ่มหน่อย ๆ เอง 555สัญญาณดีเลย์แรงไปหน่อย
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ถ้ารถเสียขึ้นมาผมเองก็ซ่อมไม่ค่อยจะเป็นครับ ไม่สมเป็นผู้ชายเลยผมเน้นขับเป็นอย่างเดียวครับ
ช่วงนี้ดูเหนื่อยน่ะครับพี่ไผ่ งั้นตื่นมาขอให้เจอเรื่องดีๆบ้างน่ะครับ