|
|
สารพันวันทำงาน
เช้าวันนี้เป็นวันที่อากาศดีที่สุดของเดือนเมษาเลยหล่ะมั้ง
ยังไม่อยากทำพิธีอำลาอาลัยที่นอนนิ่ม ๆ
เสียงโทรศัพท์ก็ดังมาปลุกอีกแล้ว
กดรับยังไม่ทันพูดไร เสียงเฮียก็ดังมาแร่ะ
“วันนี้ไปไหนเปล่า” ยังไม่ทันตอบก็ต่อด้วย
“ไปเคลียร์ลูกค้าให้หน่อยดิ่” *0* แจ่มเลย Plan วันนี้ ล่มทันใด
แอบเคืองตัวเองเล็กน้อยที่เวลาซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้
เดาได้แต่แรกว่า...คุณลูกค้ารายนี้เป็นคุณนายเจ้าปัญหาแน่นอน
แค่ลักษณะอาชีพ ศาสนาที่นับถือ และ status ทางสังคมนั่นโน่นนี่
ก็พอเดาได้ว่าคงไม่น้อย
ปัญหาก็เดิมๆ ซ้ำๆ แก้แล้วแก้อีก
เปลี่ยนใจแล้วเปลี่ยนใจได้อีก ตามประสา "ลูกค้าคือพระเจ้า"
“ให้ power เท่าไหร่” ไผ่ถามไปเหมือนเป็นโค้ดว่า...
งานนี้ให้อำนาจการตัดสินใจแก้ปัญหาประมาณกี่เปอร์เซ็นต์
เฮีย ; “เต็มร้อยภายใต้สุนทรียสนทนานะเว้ย”
ไผ่แอบคิดในใจนิดนึง...ก็ถ้าคุยแบบสุนทรีย์ได้ ทำไมไม่คุยเองฟ๊ะ
โยนเผือกร้อนมาให้น้องตลอดอ่ะ พอได้ข้อมูลอย่างละเอียด
ติดอาวุธ(เอกสารและสารพัดข้อมูล)ครบมือ
ตามประสา “หน่วยรบพิเศษ” พร้อมรอยยิ้มและความมั่นใจเต็มกระเป๋า
พกลอริเอ๊ะไปด้วยเพื่อความมั่นใจ(ฮ่าๆๆ อันหลังล้อเล่น แต่ก็พกไปจริงๆแหละ)
หลังจากฟังสารพัดความคิดเห็น
จากทั้งน้องโฟร์แมน ทั้งช่างที่อยู่หน้างานแล้ว
หนทางที่จะลองวัดดวงก็ผุดขึ้นมาในหัว
เมื่อเข้าสนามรบคุณพี่คะคุณพี่ขาอยู่พักนึง
ตะล่อมไปทีละเรื่อง คุยทีละปัญหา
กระชับพื้นที่ได้พอเหมาะ ก็จัดการงัดไม้เด็ด
สั่งลูกน้องทั้งหมดหยุดงาน เตรียมถอยทัพ
วัดดวงว่าถ้า “เยอะ” แบบนี้บริษัทเรายอมขาดทุน
ขอยกเลิกสัญญาแล้วคืนงานไป
หาบริษัทใหม่มาทำแทนแล้วกัน
ส่วนหน้างานที่ติดตั้งไปแล้ว
เราจะรื้อถอนวัสดุอุปกรณ์ที่ยังไม่โดนใจคุณลูกค้าออกให้หมด
โดยยอมรับผิดชอบค่ารื้อถอนแล้วัสดุทั้งหมดเอง
พร้อมเอ่ยแสดงความเสียใจ
ประหนึ่งอันเชิญเอกอัคราชทูตสารพัดประเทศ
มาร่วมเจรจา (พร้อมรอยยิ้มพริมใจ...หวานที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมา)
แล้วก็...โช๊ะเด๊ะ!!! บิงโก...
ความ “เยอะ” และ “ย่อย” หายไปในพริบตา แล้วปัญหาก็...จบลง
น้องที่เป็นโฟร์แมนทำหน้าแบบ อึ้ง ๆ งง ๆ
ตั้งแต่ไผ่บอกช่างให้หยุดงาน เตรียมรื้อถอน
จนกระทั่งทุกอย่างได้ข้อสรุปที่...พอใจกันทั้งสองฝ่าย
เสร็จธุระ รายงานผลเรียบร้อย ก็ได้เวลาลั๊นลากับชีวิต
ตากแอร์ ช็อปปิ้ง กินติมเติมพลัง
ในขณะที่น้องโฟร์แมนก็ถามไม่หยุดนั่นโน่นนี่
ไอ้เราก็อยากหม่ำไอติม อร่อย ๆ แบบไร้สาระแร่ะ
ม๊านนน...ก็ยังเป็นเจ้าหนูจำไม ถามอยู่
เลยต้องชี้แนะไปเล็กน้อย
หลักสำคัญที่บอกไปก็คือว่า
“จะทำอะไร กับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ และ เพื่ออะไร
เป็นสิ่งสำคัญในการทำงานที่ต้องรู้ให้ชัดและรู้ให้จริง
อิงกับสุภาษิตจีนที่ว่า “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”...
ต้องอ่านใจและลักษณะ “คน” ให้ขาดว่าเป็นคนประเภทไหน
ให้ความสำคัญกับรายละเอียด
จะทำให้เรารู้จุดอ่อนและจุดแข็งของคน ๆ นั้นไปในตัว
ในขณะเดียวกันก็ต้องรู้ด้วยว่า ตัวเรามีจุดอ่อนคืออะไร จุดแข็งคืออะไร
อันไหนที่เป็นความผิดพลาดของเราที่ต้องแก้ไขหรือยอมรับ
ถ้าเรามั่นใจว่าเราไม่ผิด ลุยเต็มที่ เพื่อแก้ไขปัญหาไปเลย”
กลับมาหน้ามันแพร่บๆ หมดพลังก๋วยเตี๊ยวและไอติม
คืนนี้ว่าจะเข้านอนเร็วหน่อย ชดเชยที่เมื่อเช้าต้องทำพิธีอำลาอาลัยเตียงแต่เช้า
ขอแปะการไปเยี่ยมเยียนเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ไว้ก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ
|
Kom-phai.BlogGang.com
คมไผ่
 ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [ ?]
|
|
วันที่: 30 เมษายน 2555 เวลา:22:45:00 น.
อ่านสามก๊กจบยังเนี่ย 
