นิทานสอนใจในงานศพ วันแรกของการสวดพระอภิธรรมศพของคุณตา หลวงพี่ที่นิมนต์มาเทศน์ให้ฟังได้มอบธรรมะที่ฟังแล้วจับจิตจับใจ จะเป็นด้วยเหตุบังเอิญ หรือไม่ ไม่มีใครรู้ แต่สิ่งที่ท่านเทศน์ช่างตรงใจเหลือเกิน ลงตัว เหมาะสม ได้ใจความกับกลุ่มเป้าหมายอย่างมาก แขกส่วนใหญ่ เป็นพ่อค้าวาณิชย์เชื้อสายจีนทั้งนั้น หลวงพี่ได้เทศน์ถึงเรื่องของความกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดา บาปบุญคุณโทษที่จะส่งผลต่อเราทั้งทางตรงและทางอ้อม เรื่องมีอยู่ว่า...มีชายชาวจีนผู้หนึ่ง อพยพมาตั้งรกรากอยู่ในประเทศไทย เดิมที เขามีเพียงเสื่อผืนหมอนใบ แต่ด้วยความขยันอดทน มุมานะ พยายามเก็บหอมรอมริบมัธยัสถ์อดออม จนถึงขั้นเรียกว่า ตระหนี่กันเลยทีเดียว เมื่อสร้างเนื้อสร้างตัวได้พอควร "อาแปะ" ก็ได้แต่งงานกับภรรยาชาวไทย ตัวภรรยาของอาแปะเป็นคนชอบทำบุญศุลทานเป็นนิจ ทุกครั้งที่ภรรยาจะไปทำบุญที่วัด อาแปะก็จะบ่นอยู่เสมอว่าสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ทำมาหากินเหนื่อยแทบตาย เอาไปให้พระกินหมด ไม่เห็นได้ประโยชน์อันใด ฝ่ายภรรยา ได้ยินก็นิ่งเงียบเสีย เพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ด้วยรู้ว่าอาแปะเป็นคนตระหนี่ และเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ตัวคิดถูกต้อง จึงป่วยการอธิบาย คำพูดติดปากของอาแปะที่เอ่ยเรื่องนี้คือ "ทำบุงสูงเป่า ไหว้เจ้าล่ายกิง" (ทำบุญสูญเปล่า ไหว้เจ้าได้กิน) เพราะหากเอาของไปไหว้เจ้า หรือบรรพบุรุษ เมื่อไหว้เสร็จก็ยังเอากลับมากินได้ อาแปะมีเพื่อนที่คุยถูกคออยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้ก็มีศรัทธา ในการทำบุญทำกุศลเช่นกัน หลายครั้งที่เพื่อนพยายามโน้มน้าวให้อาแปะหัดเข้า วัดเข้าวาเสียบ้าง แต่ก็ไม่ได้ผล อยู่มาไม่นาน เพื่อนของอาแปะคนดังกล่าวก็ได้เสียชีวิตลง อาแปะก็นึกเสียใจ พาลคิดว่า ...เห็งไหม ทำบุงทำกูสงยังไงก็ลื้อก็ซี้ก่องอั๊วะ... พอกลับบ้านไป อาแปะก็อาบน้ำอาบท่า ขณะที่อยู่ในห้องน้ำ อาแปะดันลื่นล้ม หัวฟาดพื้น วิญญาณออกจากร่างไป 3 ชั่วโมง(คือตายไป 3 ชั่วโมง) ยมทูตก็นำวิญญาณอาแปะไปยังสถานที่หนึ่ง ที่นั่นอาแปะได้เจอเพื่อนเข้า "อ่าว อาแปะ ลื้อตายแล้วเหรอ" "อื่ม...อั๊วะก็คงตายเลี้ยวซี่ ก็ลื้อตายมาตั้งหลายวังเลี้ยว ในเมื่ออั๊วะเจอลื้อ ก็ซาแลงว่าอั๊วะก็คงตายเหมืองกัง" "แล้วลื้อตายยังไงหล่ะ" "เอ...  อั๊วะจำล่ายว่าอั๊วะเข้าห้องน้ำน้า...แล้วก็หกคะล้มอ่า...แล้วก็มาอยู่ที่นี่""อื่มมมๆๆ" "แฮ่...พุกมากหิวน้ำจังเว้ย ลื้อมีน้ำให้อั๊วะกิงเปล่าอ่า" "อ๋อ...มีสิๆ" เพื่อนก็ยื่นน้ำให้อาแปะกิน แต่แทนที่อาแปะรับแก้วน้ำไปจะได้ดื่ม แก้วน้ำนั้นกลับกลายไปหินเป็นทราย ร่วงหล่นลงพื้น กินไม่ได้เสีย "อ่ายหย๋า...ทำไมกลายเป็งหิงเป็งไซหยั่งงี้อ่า...งี้อั๊วะจากิงล่ายยังไง" เพื่อนอาแปะก็มองด้วยความเห็นใจ ที่ไม่สามารถทำให้เพื่อนได้ดื่มน้ำได้ "อ่ะ...ม่ายเป็งลาย อั๊วะไม่กิงก็ล่ายไอ้น้ำเนี๊ยะ เอ่อ...ว่าแต่ ลื้อมีข้าวให้อั๊วะสักจางเปล่า ชักจะหิว ๆ หว่ะ" เพื่อนอาแปะก็ยื่นข้าวมาให้ 1 จาน เมื่อถึงมืออาแปะ ผลก็เป็นเช่นเดียวกับน้ำเช่นกัน ทำให้อาแปะเริ่มหิวโหยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วเพื่อนอาแปะก็นึกขึ้นได้ว่า มีด้านหนึ่งที่มีชื่ออาแปะเขียนติดอยู่ "เอ่อ ๆ นี่อั๊วะนึกออกแล้ว เมื่อกี้อั๊วะเห็นด้านโน้นหน่ะ มีชื่อลื้อติดอยู่ มันอาจจะมีอาหารของลื้ออยู่ตรงนั้นก็ได้นะ ลองไปดูสิ" อาแปะก็เดินไปตรงที่เพื่อนบอก ก็พบสิ่งของที่เป็นของตนเองอยู่จริง ๆ แต่... สิ่งที่มีอยู่ เป็นเพียงกระดาษเงินกระดาษทองกองย่อม ๆ อยู่เท่านั้น ไม่มีสิ่งของที่จะกินได้เลยแม้แต่น้อย อาแปะเห็นดังนั้นก็เสียใจมาก ที่ตนเองไม่เคยทำบุญศุลทาน เพียงเพราะความตระหนี่ถี่เหนียว...เชื่อผิด ๆ คิดผิด ๆ มาตลอด ขณะนั้น ยมทูตก็มาปรากฎตัวต่อหน้าอาแปะ "อาแปะ...เจ้ายังไม่ถึงที่ตาย เจ้าต้องกลับเข้าร่างแล้วหล่ะ" "อ่าว...ทำไมอ่า" "ชื่อเจ้ามันซ้ำกับอาแปะอีกคนนึง แต่ปรากฎว่ามันคนละแซ่ เจ้ากลับไปได้แล้ว" ทันทีที่อาแปะฟื้นขึ้นมา รุ่งขึ้น อาแปะตื่นแต่เช้า ตามภรรยาเข้าวัด ทำบุญจนคนรอบข้างพากันแปลกใจ อาแปะเลยเล่าให้ฟังว่าเกิดจากอะไร อาแปะถวายข้าวอย่างดี กับข้าวอย่างดีทำด้วยความปราณีต อีกสองสามวันต่อมา อาแปะก็วิญญาณออกจากร่างอีกเช่นเดิม พบว่าตัวเองถวายข้าว แต่ลืมถวายน้ำ จึงอดอยากน้ำท่าเป็นที่สุด แต่โชคยังเป็นของอาแปะอยู่ที่ได้กลับเข้าร่างอีกครั้ง จากนั้น อาแปะเลยเข้าวัด ทำบุญทุกเมื่อเชื่อวัน จนหมดอายุขัยของแกจริงๆ ................................... หลวงพี่ได้ให้ข้อคิดและหลักในการปฏิบัติไว้เป็นการทิ้งท้ายว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง มีวิถีและวิธีในการปฏิบัติ เพื่อให้เกิดผลด้วยกันทั้งสิ้น การให้ จะให้อย่างไรที่ส่งผล... การทำบุญ...ทำอย่างไรถึงจะได้บุญกุศลอย่างแท้จริง เปรียบเสมือนกับการส่งจดหมายถึงผู้รับ หากส่งผิดวิธี จ่าหน้าซองผิด หรือไม่ติดแสตมป์ จดหมายนั้นก็ย่อมหายหกตกหล่นระหว่างทางเป็นธรรมดา สิ่งที่อาแปะเชื่อ...คิด...ว่าถูกต้องและเหมาะสมมาตลอด ไม่ได้เป็นดังที่คิด กุศลโลบายที่สอดแทรกไว้จากวิธีของชาวจีนมิใช่สิ่งที่ผิดหรือไร้ประโยชน์ แต่ที่ไม่ถูกต้องคือ...มุมมองของอาแปะต่อสิ่งที่ตนเองปฎิบัติต่างหาก อาแปะไหว้เจ้า หรือบรรพบุรุษที่นับถือ เพียงเพื่อเป็นการปฏิบัติตาม ๆ กันมา และเอื้อประโยชน์ให้ไม่สิ้นเปลืองเงินทองที่ต้องเสียไปเพราะค่าของเซ่นไหว้ แถมยังนำกลับมากินได้อีก แทนที่จะไหว้ด้วยความนับถือ สำนึกในบุญคุณเป็นหลัก... เมื่อเจตนาไม่ได้คำนึงถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และบรรพบุรุษด้วยความกตัญญูรู้คุณเป็นสำคัญ การเซ่นไหว้ก็ไม่ส่งผล เป็นบุญเป็นกุศลเช่นกัน หากทำโดยปราศจากศรัทธา สำนึกรู้ สิ่งนั้นย่อมสูญเปล่าต่างหาก --------------------------------------------
สวัสดีตอนบ่ายค่ะ...คุณไผ่
 โดย: nootikky
 วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:14:48:12 น.ใช่ครับถ้าทำเพราะเห็นเขาทำตามๆกันมาย่อมไม่เกิด
ประโยชน์อะไรเพราะในใจเราคิดแต่ว่าทำให้จบๆไป คนอื่นจะได้ไม่ว่าเรา การจะทำบุญต้องมีความตั้งใจและ ศรัทธา ผลบุญที่ได้ทำไปย่อมกลับมาหาเราไม่ชาก็เร็วแน่อนอน  สวัสดีพี่ไผ่เชียงใหม่ฝนตกไหมครับ  โดย: Don't try this at home.
วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:23:04:35 น.สวัสดียามเช้าครับน้องไผ่
เป็นเรื่องเล่าที่ให้แง่คิดที่ดีจังเลยนะครับ พี่ก๋ษคิดว่าสังคมไทย ยังมีความเข้่าใจผิดในเรื่องของการทำบุญอยู่มากทีเดียว   โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 4 กันยายน 2553 เวลา:5:06:18 น.สวัสดีค่ะคุณไผ่
ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณตาด้วยนะคะ...  อย่างที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ "หว่านพืชอย่างไร ได้ผลอย่างนั้น" มันก็เป็นเช่นนั้นแล. อิอิ คิดถึงคุณไผ่นะคะ จุ๊ฟๆๆ  โดย: ณ ปลายฉัตร
วันที่: 7 กันยายน 2553 เวลา:8:04:35 น. ว่างๆก็ไป...ท่าฉลอม...มหาชัยบ้างสิครับ..ไปว่ายน้ำเล่น..จะคิดทำไมว่าไกล? โดย: panwat
วันที่: 9 กันยายน 2553 เวลา:1:34:19 น.สวัสดีค่ะคุณไผ่
หายไปเลยนะคะ ไม่คิดถึงกันก้อบอกมา แฮ่ๆๆๆ โดย: ณ ปลายฉัตร
วันที่: 10 กันยายน 2553 เวลา:11:26:59 น.ขอแสดงความเสียใจกับเรื่องคุณตาด้วยนะค่ะ.. ท่านไปอยู่ในที่ที่สบายแล้วล่ะค่ะ.. เหลือแต่มนุษย์เดินดินอย่างเราๆ.. คงต้องเร่งทำความดี สะสมบุญไว้มากๆแล้วล่ะค่ะ.. โดย: คนผ่านทางมาเจอ
วันที่: 14 กันยายน 2553 เวลา:17:49:08 น. โดย: nootikky
วันที่: 15 กันยายน 2553 เวลา:21:38:43 น.โดย: nootikky
วันที่: 15 กันยายน 2553 เวลา:21:38:43 น.แวะมาทักทายพี่ไผ่ครับ ที่เชียงใหม่ฝนตกบ้างหรือเปล่า
โดย: Don't try this at home.
วันที่: 17 กันยายน 2553 เวลา:0:21:56 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [