ถูกต้องทีสุดค่ะ...
ถ้าไมพร้อมทั้งกายและใจ..ก็อย่าเลยดีกว่า
เหมือนอย่างคุณไผ่ว่า..
ลูกคน..ไม่ใช่ลูกหมาลูกแมว
มีมาแล้ว...นั่นคือที่สุดของชีวิตเลย

เมื่อก่อนตอนขวัญยังไม่ป่วยพอก็พูดนะคะ
ว่าให้เลือกใครซักคนสิ...พ่อจะได้หมดห่วง
แต่พอปวยแบบนี้..กลายเป็น.อย่าคิดมีจะดีกว่า
เพราะ..ป่วยแบบนี้..ใครเค้าจะมาดูแลได้
เหมือนที่พ่อดูแล
เลยมีวี่แววจะขึ้นคาน..เหมือนกัน..อิอิ

ส่วนเรื่องร้านเค้กที่คุณพี่ไผ่บอก..
ขวัญเคยมีเพื่อนทีรับราชการเหมือนกัน
ตอนแรกก็คิดจะหารายได้พิเศษ
ไมมีหน้าร้านเหมือนกัน.
ไปไปมามา..กลับขายดี..
เพราะเพื่อนๆช่วยกันบอกต่อ..
ส่วนราชการที่พวกเราทำงาน
ก็ช่วยสั่งชุดของวางมาเลี้ยง
ในงานประชุมหรืออบรม
ขวัญช่วยเค้าคิดแพ็กเกจ
จนตอนนี้ทำไม่ไหว ออกจากงานเรียบร้อย
ตัวขวัญเอง..ยังคิดเลยค่ะว่า..งานอิสระดีที่สุด
เป็นนายตัวเอง บังคับตัวเอง..

เอาใจช่วยนะคะ..ว่าทีเถ้าแก่เนี้ยะคนใหม่..

  

แต่งกับงานกันเถาะ ^^

  

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

มาตามอ่านไดอารี่ของ จขบ. นี้ครับ แบบว่าผมไม่มีประสบการณืเรื่องการแต่งงานและการมีลูกเลยครับ ผมเลยไม่กล้าคอมเม้นท์ครับ

เอาเป็นไว่า ... ตามสำนวนโบราณที่เค้าบอกไว้ก็แล้วกันครับ

" คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า "

ใช่ไหมครับ?

อิอิ