หนูชื่อ Y โกะ
หนูเป็นนักเรียนของอาจารย์ส้มเช้งเมื่อสัก 12-13 ปีที่แล้ว
อายุหนูเลย 30 แล้ว แต่ยังเรียกตัวเองว่า "หนู"
เวลาหนูอยู่กับอาจารย์ส้มเช้ง
หนูเคยไปเรียน ม.ที่เมืองไทยนะคะ
เพราะฉะนั้นภาษาไทยของหนูก็โอเคค่ะ
อ่านออกเขียนได้ พูดได้ฟังรู้เรื่อง
ตอนนี้หนูเป็นผู้ใหญ่ แถมทำมาหากินอาชีพเดียวกับอาจารย์ส้มเช้ง
หนูเป็นอาจารย์ร.ร.มัธยม
เนี่ย ร.ร.ที่หนูสอนอยู่เนี่ย มันก็อยู่แค่ข้ามสนามหญ้ากว้างๆไปสักลานจาก
มหาวิทยาลัยที่สัมเช้งสอนแหละค่ะ
เอ๊ะ ทำไมถึงใกล้ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ
ค่ะ ค่ะ ก็ร.ร.กับมหาวิทยาลัยอยู่ในเครือเดียวกัน
สถาบันการศึกษาชื่อดังในท้องถิ่นนี้
สงสัยหรือคะว่าหนูสอนอะไร
หนูสอนภาษาญี่ปุ่น แล้วก็โชโด
ห้าาาา....อะไรนะคะ โชโดคืออะไรรึคะ
โชโดคือการเขียนพู่กันค่ะ หนูเรียนเฉพาะมาทางนี้
ภาษาไทยนะวิชาเลือก
อยากให้คุณๆได้เห็น
มือที่ถือพู่กันจิ้มหมึกดำของหนูร่ายตวัด
ไปมาบนกระดาษแป๊ปเดียวแหละค่ะ
เดี๋ยวเดียวก็ได้ตัวคันจิสวยๆ
บนกระดาษบางๆออกมาเป็นแถวเรียงตรงเชียวค่ะ
ถึงอาจารย์สัมเช้งกับหนูจะเป็นอาจารย์ร่วมเครือข่าย
แต่เราก็ไม่ใช่ว่าจะได้เจอกันบ่อยๆหรอกค่ะ
นานๆถึงจะมีโอกาสนัดเจอกัน
หรือไม่ก็ .....
ถ้าหนูว่างพอจะเดินข้ามลานสนามไปข้างมหาวิทยาลัย
หนูก็เดินไปหาอาจารย์ส้มเช้ง ไปขอเข้าเรียนภาษาไทยกับอาจารย์ค่ะ
แกก็ใจดี๋ใจดี ยินดีต้อนรับหนูเสมอ ไม่เคยรังเกียจศิษย์รุ่นเดอะอย่างหนู
(รุ่นเดอะกว่าหนูก็มีนะ เพราะอาจารย์แกสอนมาตั้งแต่สาวจนแก่)
วันนั้นหนูขอเข้านั่งฟังชั่วโมงของแก
โอย...แกสอนน้ำลายฟุ้ง มาดของแกแหละ
คนเรียนได้หัวเราะกันครืนๆ ขำกลิ้งด้วยโจ๊กของแก
ไม่รู้ไปสรรหาไม้เด็ดมาจากไหน แกฟุ้งไปได้เสมอ
แต่อย่างว่า บางไม้ก็ไม้เก่าๆของแก หนูเคยฟังมาแล้วหลายครั้ง
เหอะๆ แกคงลืมไปแล้วละว่าแกเคยคุยมากับใครแล้วบ้าง
จบชั่วโมงเสร็จสับ หนูชวนแกไปกินข้าว เพราะหนูหิว
อ้าว ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันรึไง บ่ายสามแล้วนะ
ยังค่ะ ไม่มีเวลากิน วันนี้ต้องดูเด็กทำงาน พักเที่ยงก็ยังไม่เสร็จ
เลยอดกิน ครูร.ร.มัธยมทำงานหนักมากๆอาจารย์ก็รู้ ไม่สบายกาย
อย่างอาจารย์มหาวิทยาลัยหรอกค่ะ
โอ้ น่าสงสาร ถ้างั้นไป อาจารย์ว่า
ถึงร้านแล้ว ก็นั่งโต๊ะ เปิดเมนู ฮัมเพลงไปด้วย
เปิด เมนู ไป เปิด เมนู มา
สักพักก็ลงมติ...
หิวข้าว กินขนมเถอะ
สองคนสามจาน กินด้วยกัน จานละครึ่ง
อร่อยทั้งสามจาน หายหิวข้าว
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [