16 มกราคม 16 มกราคม ผม .. ลักอาจานนะครับ สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะครับ กระผมนายธนัชครับ ตอนนี้อายุ 25 ปีและกำลังอยู่ในวัยทำงาน .. เมื่อ 2 - 3 วันก่อนเพื่อนของผมสมัยเรียนมัธยม ได้โทรศัพท์มาชวนผมไปเยื่ยมอาจานที่โรงเรียนกัน ก็ดีนะ ผมคิดถึงอาจานมากๆ ที่สำคัญผมจะได้เจอเพื่อนๆสมัยเรียนอีกด้วย ผมกับเพื่อนอีก 3 คน ได้นัดพบกันที่หน้าโรงเรียนในวันพุธที่ 16 มกราคม เพราะเห็นว่าเป็นวันครูพอดี เรานัดเจอกันหลังเลิกงาน แม้จะเย็นไปสักหน่อยแต่โชคดีที่อาจานที่พวกเราอยากพบนั้น ยังอยู่ที่โรงเรียนกันครบทุกคน ผมแวะซื้อพวงมาลัยมาด้วย และซื้อมาเผื่อเพื่อนๆ ตั้งใจมากราบไหว้พวกท่านโดยเฉพาะ บรรรยากาศที่โรงเรียนไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ตรงหน้าโรงอาหารผมมักจะเตะบอลกับเพื่อนๆเป็นประจำเวลาเลิกเรียนแล้ว เวลาผ่านไป 5 - 6 ปี ที่ตรงนั้นยังเป็นที่เล่นบอลอยู่เหมือนเดิม เดินเข้ามาลึกซะหน่อย ด้านขวามือยังเป็นลานจอดรถ ตรงนี้สินะที่ผมเรียนวิชาพละทุกวันศุกร์ และเป็นวิชาเดียวที่ผมมักได้เกรด 4 เสมอ เพื่อนๆผมก็ดูเหมือนจะตื่นเต้นที่ได้กลับมาที่นี่เหมือนกัน " ธนัช .. " เสียงเรียกจากอาจานท่านหนึ่งที่ผมคุ้นเคย ผมหันไปตามต้นเสียงพร้อมกับเพื่อนๆ นั้นเป็นอาจานผู้หญิงที่เคยสอนวิทยาศาสตร์ตอน ม.5 ผมกับเพื่อนๆรีบเข้าไปทักทายและกราบไหว้อาจาน แม้เวลาจะล่วงเลยไปแล้ว 5 ปี แต่อาจานกลับดูไม่แก่เลย เช่นเดียวกับความทรงจำของผมที่มีแก่ท่าน ผมค่อยๆหวนรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 5 ปีก่อน จากเลือนลางจางๆเริ่มจะชัดเจนขึ้น จำได้ว่าตอนนั้นผมพาเพื่อนผู้หญิงไปที่บ้าน ที่พาไปเพราะต้องการให้เจอพ่อกับแม่ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดีสำหรับผม เธอเรียนหนังสือเก่งและสอนผมประจำ และดูเหมือนตอนที่ผมพาเธอเข้าบ้าน อาจานท่านนี้คงจะเห็นสินะ ก็เพราะว่าวันต่อมา ระหว่างที่ผมกำลังเรียนวิชาวิทยาศาสตร์กับท่านอยู่ จู่ๆท่านก็พูดขึ้นว่า" ใครบางคนในที่นี้ไม่ควรพาผู้หญิงเข้าบ้าน เธอเป็นนักเรียนควรรู้จักสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเอง ไม่ควรชิ่งสุกก่อนห่าม " ผมงงกับสิ่งที่ท่านพูด และทำเป็นดูหนังสือไปเรื่อยๆแกล้งไม่ได้ยิน "ได้ยินไหม ธนัช ครูเห็นนะเมื่อวานน่ะ เธอพาใครไปที่บ้านหรอ ? " ครูยิงคำถามใส่ผมทันที ไม่ใช่กระซิบถามแต่เป็นการพูดใส่ไมค์เพิ่มเสียง ให้ดังทั่วห้อง ผมหลบตาของท่าน " เด็กเดี๋ยวนี้ แม่งอบรมอะไรก็ไม่ฟัง " เสียงอาจานบ่นเบาๆแต่ผมทะลึ่งได้ยินเอง นั้นก็เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผม หลายวันต่อมา อาจานอีกท่านหนึ่งเข้ามาเรียกผมไปคุย อาจานท่านนี้รู้จักกับพ่อผมอย่างดี ท่านเป็นครูสอนภาษาไทย เป็นอาจานผู้ชายที่อาจจะผสมยีนส์ของผู้หญิงมากไปหน่อยล่ะมั้ง ท่านเลยดูสุภาพจนจะเป็นเกย์ "เธอไปทำอะไรมาหรอ ธนัช ? " ท่านถามผมด้วยท่านั่งไขว่ขา มือกอดอก ส่วนผมยืมกุ้มเป้าอยู่ข้างหน้าท่าน ( กลัวโดนล้วง ) " เปล่าครับ ? ผมไม่ได้ทำไรนิครับ ? " ผมตอบสีหน้าเรียบๆ " แล้วใครปล่อยข่าวลือว่าเธอพาเด็กผู้หญิงเข้าบ้าน ? " อาจานเริ่มกระแทกเสียงแรง จนอาจานท่านอื่นเริ่มสนใจ " ไม่รู้ครับ แต่ผมไม่ได้ทำอะไรแน่นอน " มือผมกางออก " ไปถามพ่อผมเองล่ะกัน " ผมตอบทิ้งท้ายพร้อมเดินหนีออกจากห้องทันที เช้าวันต่อมาขณะที่กำลังเคราพธงชาติ เมื่อเสร็จธุระกรรม อาจานก็อบรมและแจ้งข่าวสารที่หน้าเสาธง " เมื่อเช้า ครูได้รับรายงานว่า มีนักเรียน ม ปลาย คู่หนึง เป็นทั้ง ชาย และ ญ ทำเรื่องไม่เหมาะสม " เสียงก้องไปดังทั่วโรงเรียน กลุ่มนักเรียนเริ่มส่งเสียงคุยกันดัง " ครูเตือนไว้ก่อนเลยนะ หากครูได้ข่าวแบบนี้อีก โทษก็คือการไล่ออกจากสถาบัน ที่นี่คือโรงเรียน เป็นสถานที่ศึกษาและค้นหาความรู้ ไม่ใช่ที่พลอดรักของหนุ่มสาว ลดฮอนโมนสืบพันธ์บ้างก็ดี "เสียงอาจานพูดต่อไป ตอนนี้ผมรู้สึกถูกจับจ้องจากสายตาของเพื่อนๆในโรงเรียนแล้วสิ อาทิตย์ต่อมา ผมกลายเป็นหนุ่มที่ป๊อบปูล่าที่สุดในโรงเรียน ทุกเช้าที่ผมเดินเข้าโรงเรียน จะได้รับการต้อนรับจากเพื่อนรวมสถาบันด้วยสายตาแปลกๆ อาจานหลายๆท่านเอ็นดูผมเป็นพิเศษ และมักจะถามไถ่ผมเสมอว่า วันนั้นเธอไปทำอะไรมา ไม่เว้นแม้แต่บนโต๊ะเรียนที่มีรอยลิดควิกเขียนถึงคำแซวขำๆ เช่น ไอ้คนขี้เย๊ด นอกจากนั้น เวลาทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร ก็ดูเหมือนเพื่อนๆไม่คอ่ยอยากร่วมโต๊ะสักเท่าไหร่นัก บางครั้งก็ได้ยินชื่อตัวเองลอยเข้าหู ที่สำคัญเมื่อผมกลับไปบ้าน พ่อของผมมองผมด้วยสายตาที่ไม่ภูมิใจในตัวลูกนัก ส่วนเพื่อนผู้หญิงของผมน่ะหรอ ? อ๋อ เธอลาออกจากโรงเรียนตั้งแต่ข่าวลือนี้ดังแล้ว โชคดีที่ผมอดทนกับมันได้ ไม่เกิน 2 ปีผมก็จบจากโรงเรียนนั้น และนั้นคือความทรงจำที่มีอยู่ ณ ตอนนี้แล้ว เพื่อนผมกำลังไหว้อาจานและมอบพวงมาลัยให้ ผมเดินไปหาอาจานช้าๆ ท่านมองตาผม ผมทิ้งพวงมาลัยลงกับพื้น เอาเท้าเหยียบและขยี้ กำหมัดและหุกขวากว้างๆใส่เข้าใบหน้าสวยๆอาจานเต็มๆแก้ม วันนี้ 16 มกราคม ผม .. ลักอาจานนะครับ อ่ะ เพิ่งเห็นว่าไปคอมเม้นที่บล็อก ว่าไม่ให้มาอ่านบล็อกนี้
เลยมาตามอ่านซะเลย อึ้งจริงๆ ด้วย ก็น่ะ เห็นใจทั้งสองฝ่ายล่ะ แต่อดีตที่ไม่ดี พยายามลืมมันไปก็ดีนะจ๊ะ  โดย: nang_sida
 วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:19:09:38 น. |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ทำไมเธอ ไม่บอก อ.ไปแต่แรกหละว่า....แค่ชวนกันไปเล่นหมากเก็บ..