“เดียวดายใต้เงาจันทร์”
๐ บินเดียวดาย กลางสาย ลมพายพัด
คลื่นสาดซัด เป็นเพลงเศร้า เคล้าลมหวน
เหนื่อยและหนาว คราวข้าม ทะเลครวญ
ฟ้าแปรปรวน ชวนเศร้า เหงาทรวงใน
๐ คอยรักแท้ แน่ใจ ไม่เคยพบ
ไปซ่อนหลบ ลี้ตน อยู่หนไหน
สู้เคว้งคว้าง ร่างเดียว เปล่าเปลี่ยวใจ
โบกบินไป ไร้มิตร ไร้ทิศทาง
๐ ฝ่าพายุ ฝ่าเมฆา ฝ่าลมฝน
ผ่านทุกข์ทน ท่วมท้น จนหม่นหมาง
กี่ร้อนหนาว ก้าวพ้น กี่หนทาง
ทุกก้าวย่าง ย่ำซ้ำแต่ แผลในใจ
๐ ไม่อยากเห็น ไม่อยากแล แม้ท้องฟ้า
อยากผ่อนคลาย สายตา ลาหลับใหล
ซุกซ่อนกาย ใต้เงาจันทร์ ฝันละมัย
ข่มอาลัย ไม่ฟื้น ตื่นขึ้นมา
๐ คงมีเพียง ลมหายใจ ไหลโรยริน
เอนกายแอบ แนบดิน สิ้นโหยหา
ยอมรับกาย พ่ายแพ้ แก่เวลา
อ่อนแรงล้า ลงตรงที่ ไม่มีใคร
๐ บินเดียวดาย กลางสาย ลมไร้รัก
ปีกมันหนัก จักบินต่อ ก็ไม่ไหว
ใต้เงาจันทร์ วันนี้ ที่สุดใจ
ขอพักกาย สลายตัว ไปชั่วกาล
เบิร์ด วีระพล
April 20, 2021
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [