“นกพลัดถิ่น”
๐ นกละอ่อน ร่อนบิน พลัดถิ่นที่
แสงระวี บีฑา พาพลัดหลง
ลมแรงร้อน รุนเร้า พลัดเผ่าพงศ์
มาสู่ดง พงหนาม คร้ามติดตำ
๐ เช้าจนสาย ร่ายร่อน ไม่ผ่อนพัก
จนปีกหนัก เหนื่อยหน่าย ถึงบ่ายค่ำ
กลัวโผผก ตกลง ดงระกำ
ต้องฝืนจำ จรบิน มาถิ่นเดน
๐ จะหาใคร ไหนจะเอื้อ มาเกื้อหนุน
โอบละมุน จุนเจือจาก ที่ยากเข็ญ
ขมุกขมัว ตัวเรา เศร้าลำเค็ญ
คนรู้เช่น เห็นใจ ก็ไม่มี
๐ ช่างโดดเดี่ยว เดียวดาย ไร้คาคบ
ผวาหลบ ซบซอก หลอกหลีกหนี
ถูกเหยี่ยวใหญ่ ไล่ล่า ไร้ปราณี
ซุกชีวี ที่ซอกผา คราอับจน
๐ คืนเหน็บหนาว คราวฟ้าลั่น สั่นสะทก
น้ำฝนตก ติดตัว ทั่วแห่งหน
พับปีกอ่อน โอบกาย ให้พอทน
ขอผ่านพ้น พอรุ่ง จะมุ่งจร
๐ วิถีทิศ ชีวิตนั้น ถึงวันยาก
จะฝ่าขวาก ยากเย็น เป็นคำสอน
ลมหายใจ ยังไม่สิ้น จักบินจร
ขอเพียงผ่อน กายพัก สักชั่วคืน
เบิร์ด วีระพล
April 6, 2021
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [