" นิราศเมืองเพชร " (ขาขึ้น)
~ กลอนแปดสุภาพ ~
๐ นิราศร้าง ห่างรัก ที่หักหาย
จากวันนั้น ถึงวันนี้ เมื่อปีกลาย
เย็นพระพาย โชยพัด สบัดวน
ออกจากบ้าน ถวิลคิด จิตประหวั่น
ไปล่าฝัน หรือไร ใจฉงน
แจ้งวัฒนะ ขึ้นด่วน อาจณรงค์
เข้าทางตรง ผ่านวัดวา สถาพร
วัดบัวขวัญ เคยมา เมื่อคราหนึ่ง
ยังตราตรึง คิดถึงอยู่ มิรู้ถอน
ได้เดินเข้า พัทธสีมา พานิวรณ์
ดีกว่านอน เข้ามา เวลาตาย
พระรามหก หกหาย เหมือนตายจาก
เคยข้ามฟาก นั่งรถรา พาใจหาย
เดี๋ยวนี้ทิ้ง ให้ร้าง ทางกลับกลาย
คิดไม่วาย หายหัก รักสะพาน
ความเจริญ เมินหน้า ลาของเก่า
ใจคนเล่า เลือนลับ ดับแก่นสาร
ไม่แน่แท้ คงมั่น ดั่งวันวาน
มีสัญญาน ทิ้งสัญญา ภาษาใจ
ขึ้นสะพาน แขวนขวา ลงสาธุ
ผ่านทะลุ ครุนอก ออกไถล
ราษบูรณะ ครุนอก แล้วครุใน
ผ่านเลยไป บางมด บทจร
พระรามสอง สองฝั่ง ยังก่อสร้าง
ไม่เคยร้าง รถติด จิตทอดถอน
หลายสิบปี ผ่านมา พานิวรณ์
ยังขุดถอน เททับ ปรับเปลี่ยนทาง
มหาชัย เมืองสมุทร สุดสรรหา
ขนกุ้งหอย ปูปลา จนฟ้าสาง
เรือประมง เล็กใหญ่ ไม่เว้นวาง
ทุกช่องทาง ท่าเทียบ ทำเนียบเรือ
วัดเกตุม วดี ศรีพระธาตุ
เป็นอาวาส ริมทาง ช่างงามเหลือ
จนรถวิ่ง เรื่อยมา ผ่านนาเกลือ
กลิ่นเค็มเจือ ราวโรย โปรยละออง
ถึงสมุทร สงคราม งามตามชื่อ
สมคำลือ ทะเลงาม พระรามสอง
ข้ามท่าจีน เห็นแต่ท่า ยิ่งน่ามอง
เรือใหญ่ล่อง ผ่านมา แล้วลาไกล
แม่น้ำนี้ แตกหน่อ แล้วก่อเกิด
ไปกำเนิด เป็นแม่กลอง งามผ่องใส
ไหลลัดเลาะ ผ่านราชบุรี ศรีวิไล
เรื่อยลงไป เมืองกาญจน์ สถานทอง
ถึงคลองโคน ไม่มีคลอง มองไม่เห็น
ใครซ่อนเร้น เอาไว้ ให้ใจหมอง
วันเวลา ผ่านไป ไกลเกินมอง
ไม่มีน้อง ไม่มีนุช สุดอาลัย
จนเข้าเขต วังมะนาว ชาวบ้านเรียก
ถนนเปียก ฝนมา พาสงสัย
เลี้ยวทางซ้าย เพชรบุรี ศรีอำไพ
ถนนใหญ่ ขับเพลิน เจริญตา
เห็นตาลยืน อยู่เดียว เปลี่ยวใจนัก
ขาดคู่รัก ชื่นชม ตรมหนักหนา
ผ่านบางเค็ม ลมแรง แซงเรื่อยมา
จวบเมฆา บังอาทิตย์ ปิดแสงนวล
ถึงเขาย้อย ร้อยรัก สลักไว้
แม่ทรามวัย คนดี ศรีสงวน
ไหว้เจ้าแม่ เขาย้อย ร้อยรัญจวน
แค่คร่ำครวญ ขอให้สุข ทุกข์ไม่มี
หนองหญ้าปล้อง มีสะพาน สราญจิต
ใครช่างคิด ทางไว้ ให้สุขศรี
เป็นทางลัด ผ่านไป ไกลบุรี
เส้นทางนี้ ไปถึงแหล่ง แก่งกระจาน
ขับตรงไป เพชรบุรี คิรีมาศ
งามผุดผาด ริมถนน คนกล่าวขาน
พระจอมเกล้า ทรงสร้าง มานมนาน
เป็นสถาน ไว้ประดับ ประทับองค์
ผ่านบ้านลาด ไม้ใหญ่คู่ ดูสง่า
มีวัดวา ทรงสร้างไว้ ไท้ประสงค์
ให้เมืองเพชร ประเสริฐ เลิศดำรงค์
ดังเวียงวงค์ ของกษัตริย์ ขัตติยา
ถึงท่ายาง ไม่เห็นยาง ตรงหว่างทุ่ง
เคยเรืองรุ่ง ถิ่นแคว้น แดนพฤกษา
สร้างถนน ให้รถวิ่ง กันไปมา
โอ้ชาวนา ต้องขายที่ ไม่มีกิน
ความเจริญ รุ่งเรือง ทำเมืองเปลี่ยน
ต้องหมุนเวียน เปลี่ยนไป หลายหลายถิ่น
คนหนุ่มสาว ไม่ทำนา ลาโบยบิน
เจ้าทิ้งถิ่น ท้องนา ลาเข้ากรุง
ไม่มีแล้ว คนปาดตาล ย่านเมืองเพชร
เหลือเพียงเกร็ด ตำนาน สถานทุ่ง
ให้เล่าลือ กันไป ไม่ผดุง
ไม่จรุง ไม่รักษา ทุ่งนาเรา
ตะวันรอน จรกลับ ลับภูผา
สกุณา บินกลับ ลับเหลี่ยมเขา
คราก่อนนี้ เคยพบ สบนงเยาว์
มีแต่เขา ไม่มีเธอ จึงเพ้อครวญ
ตะวันลับ ดับแสง หมดแรงแล้ว
ดุจน้องแก้ว ลาไกล ใจกำศรวล
ถึงชะอำ ช้ำจิต คิดถึงนวล
ใจรัญจวน ป่วนจิต เคยชิดชม
พักชะอำ คืนนี้ คงดีแน่
ชมดวงแข ลมทะเล เห่ผสม
ไม่มีน้อง ไม่มีนุช สุดระทม
มีเพียงลม และคลื่น ให้ชื่นใจฯ
ต๋อย.(คนพเนจร)
๑๕ กันยายน ๒๕๖๒
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [