คำตัดพ้อของดอกไม้โรย บทกวีโดย ปิ่นฤทัย รวิปรีชา (ดวงใจ รวิปรีชา)
“คำตัดพ้อของดอกไม้โรย”
๐ คือนิยาย น้ำเน่า ของสาวใหญ่
มีเปลวไฟ ความรัก คอยหักโหม
มีดวงตา ว่างเปล่า เศร้าและโทรม
ความเหงาโน้ม เน้นใจ ให้เป็นทุกข์
๐ ถูกร้างรา มาตลอด พร้อมทอดทิ้ง
ชีวิตจริง ไม่รู้จัก รักและสุข
พรางด้วยยิ้ม ซ่อนเหงา ที่เร้ารุก
แล้วหัวเราะ ราวสนุก ไม่ทุกข์ร้อน
๐ นั่นมิใช่ ตัวจริง ของฉัน
ความสุขสันต์ คือคราบ ของภาพหลอน
ความทุกข์คือ ความจริงอัน นิรันดร
เป็นเงาซ้อน ซ่อนในตัว ชั่วชีวี
๐ เหมือนดอกไม้ ได้บาน เมื่อวันก่อน
ถูกน้ำร้อน ก็โรยสิ้น กลีบกลิ่นสี
เหลือเพียงความ ทรงจำ ย้ำฤดี
ถึงผู้ที่ เคยช้อนชม ดมผกา
๐ ถ้าชีวิต เป็นเชือก เลือกตัดได้
จะตัดให้ ขาดลง ที่ตรงหน้า
ไม่ต้องแอบ อ้างว้าง อยู่ค้างคา
ทรมา เพราะพิษ ผิดหวังตรม
๐ เธอก็รู้ เรื่องดี ฉะนี้แล้ว
ฉันใช่แก้ว หากคือกรวด อวดขื่นขม
เธอก็คง คล้ายน้ำค้าง ที่พร่างพรม
เกลือกกลีบชม ผกาชื่น ชั่วคืนเดียว
ปิ่นฤทัย รวิปรีชา
(ดวงใจ รวิปรีชา)