“ตำนานไพร”
๐ พิรุณลา ฟ้าสว่าง กระจ่างแล้ว
ไก่แก้วโก่ง คอขัน กระชั้นเสียง
เจื้อยแจ้ว ไพเราะ เสนาะสำเนียง
จำเรียงเรียก ยอดชู้ คู่เชยชม
๐ ลมระริน กลิ่นกรุ่น อรุณรุ่ง
หอมจรุง กลิ่นบุหงา มาผสม
อบอวล มวลบุบผา กรีดอารมณ์
ชื่นชม อุษาแสง แห่งตาวัน
๐ หยาดอรุณ หมุนกาย บนปลายหญ้า
ลมพัดพา ถลาร่วง ควงกังหัน
ตกแตะพื้น พสุธา พนาวัน
ชโลมรัน รากไม้ ให้อยู่ยง
๐ เสนาะเสียง เพียงวลี วิถีป่า
ลำธารา เลาะไล้ ให้ไหลหลง
ใบไม้ร่วง ลอยหาย ไปปลายดง
ปลดปลง เพื่อแตกใหม่ ด้วยวัยวัน
๐ สรรพสิ่ง สถิตร่าง กลางดงเถื่อน
ขยับเคลื่อน จากนิทรา หฤหรรษ์
ดำรงชีพ ชูกาย ใต้ตะวัน
สืบเผ่าพันธุ์ จิตวิญญา มาชั่วกาล
๐วัฏจักร หมุนไป ในวันหนึ่ง
ถ้วนทั่วถึง ทุกชีวี ที่สืบสาน
เกิดดับ ถมทับ ทั่วดงดาน
คือตำนาน คงอยู่ คู่พงไพร
เบิร์ด วีระพล
October 9, 2020
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [