Feel free to be ME.

<<
พฤศจิกายน 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
3 พฤศจิกายน 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)


เพลินตาค่อยๆมีสติ ฟื้นขึ้นมาเห็นสหัสก็ตกใจ ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
“ทำไมแกมาอยู่ในห้องพี่ชาร์ล”
“ดูดีดี...นี่ห้องผม”
เพลินตาชะงัก หันไปมองรอบๆ
“แล้ว...แล้วทำไมฉันมาอยู่ห้องแก” เพลินตาก้มมองตัวเองแล้วตกใจแทบช็อค “แก...แกทำอะไรฉัน”
สหัสหน้าตื่น
“ผมเปล่านะ ผมเข้าไปในห้องคุณชาร์ลเห็นคุณล้มอยู่ในห้องน้ำ ผมก็เลยพาคุณออกมา”
เพลินตาอึ้ง หน้าเสีย
“นี่หมายความว่าแกเห็น...”
สหัสยิ้มๆ
“ก็...เห็นหมดเลย”
เพลินตาร้องลั่น
“อ๊ายยยย!”
สหัสรีบอุดหู เพลินตาอายสุดๆ รีบวิ่งออกไปจากห้อง ชนกับพิสมัยพอดี
“ยัยตา!”
“แม่...!”
สหัสตามออกมา พิสมัยหันไปมอง หน้าเหวอไป
“แกทำอะไรลูกสาวฉัน”
เพลินตาอายมากไม่กล้าสู้หน้าสหัส รีบจับแขนพิสมัย
“แม่...รีบเข้าห้องเราเถอะ”
เพลินตาลากพิสมัยเดินออกไป สหัสส่ายหัวอย่างเซ็งๆสองแม่ลูก

+ + + + + + + + + +

ฟ้าลดาทายาแผล ที่โดนสายชลต่อยให้เจมส์
“คุณชาร์ลทำท่าทำทางเหมือนหึงฟ้าเลยเนอะ” ธงไทยสงสัย
“ไม่ใช่หรอก ฉันว่าเขาเมามากกว่า” ฟ้าลดาแย้ง
เจมส์ มองฟ้าลดาอย่างไม่สบายใจ
“เขาจะเมา หรือไม่เมา ฟ้าก็ต้องระวังตัว ยังไงเราก็ว่าหมอนี่แปลก ตั้งแต่ที่สวนสาธารณะ เขาก็เข้ามากอดฟ้า ซ้ำยังต่อยเราอีก”
ธงไทยตกใจ
“เฮ้ย! นี่มันกอดฟ้าด้วยเหรอ ไอ้เวรเอ๊ย”
ธงไทยลุกขึ้น จะไปเอาเรื่อง แต่ไม่มีใครห้าม ธงไทยหันมา
“นี่ไม่คิดจะห้ามกันหน่อยเหรอ”
เจมส์กับฟ้าลดาส่ายหัวพร้อมกัน ธงไทยเลยเก้อๆ ทำเป็นนั่งลง
“แต่ป่านนี้คงเมาหลับไปแล้ว ไว้ก่อนแล้วกัน”
“ก็เรื่องที่สวนสาธารณะ เขาก็บอกไงว่าเค้าจำคนผิด” ฟ้าลดายังเถียง
เจมส์มองหน้าฟ้าลดา
“หลังจากวันนั้น เขาก็บังเอิญมาเป็นเจ้านายของพี่แพร ทุกอย่างมันประจวบเหมาะไปหมด เหมือนมันถูกเซ็ตเอาไว้ตั้งแต่แรก ฟ้าคิดดูให้ดี คนเราสมัยนี้หน้าตาดีแต่เป็นคนไม่ดีก็มีเยอะแยะ ที่เราพูด เพราะเป็นห่วงฟ้า”
ฟ้าลดาเริ่มคิดตามที่เจมส์พูด

+ + + + + + + + + + + +

เช้าวันรุ่ง...


ชมพูแพรอยู่กับฟ้าลดา ขณะที่เจมส์ ธงไทย แป๊ะ สหัส จุ๊ที่ประคองวีรเดชเอาไว้เพราะยังมึนไม่หาย
“แพรทำเรื่องเช็คเอ้าท์ให้ทุกคนแล้วนะคะ ทุกคนกลับกันไปก่อนได้เลย”
“แล้วคุณชาร์ลล่ะคะพี่แพร” ฟ้าลดาถาม
“คุณชาร์ลยังไม่ตื่น คงจะแฮ้งค์มาก เมื่อคืนพี่ก็เลยเลื่อนไฟล์พี่กับคุณชาร์ลแล้ว”
“ผมว่าให้ผมอยู่ดูคุณชาร์ลจะดีกว่านะครับ” สหัสบอก
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่เอง” ชมพูแพรหันไปสั่งฟ้าลดา “เธอช่วยเป็นธุระพาทุกคนกลับไปทีนะ”
สหัสได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็หันไปเห็นพิสมัยกับเพลินตาลงมา เพลินตาหันมาเห็นสหัส ก็ผงะ ทำหน้าไม่ถูก รีบใส่แว่นดำแล้วเดินออกไป สหัสอมยิ้ม
“ถ้างั้นฟ้าไปก่อนนะพี่แพร”
ฟ้าลดาบอก ชมพูแพรพยักหน้า ทั้งหมดเดินออกไป ชมพูแพรหันมายิ้มที่จะได้อยู่กับสายชลสองคน ชมพูแพรเดินมาที่เคาน์เตอร์ จัดการเรื่องเช็คเอ้าท์
“รอเอกสารซักครู่นะคะ”
พนักงานเดินออกไป ทันใดนั้นยาซะเดินมาข้างๆชมพูแพร สวนกลุ่มฟ้าลดาไปฉิวเฉียด ยาซะยิ้มแย้มให้พนักงาน
“มารับมิสเตอร์ปีแอร์จ๊ะ”
“รอก่อนนะคะพี่ยาซะ”
ยาซะยิ้มหวานให้พนักงาน ยาซะหันไปเห็นชมพูแพรก็ชะงัก เพ่งมอง รู้สึกคุ้นหน้า พนักงานเดินกลับมาหาชมพูแพร
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบคุณ”
ชมพูแพรจะเดินออกไป ยาซะจำได้ รีบเดินไปขวาง ชมพูแพรชะงัก
“คุณจำผมได้มั๊ย”

ชมพูแพรมองงงๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันจำไม่ได้”
ยาซะชะงัก
“ก็นั่นซินะ ผมไม่น่าถาม เพราะเราเจอกันแค่ครั้งเดียว ว่าแต่น้องสาวคุณสบายดีนะ”
ชมพูแพรยิ่งงง ยังไม่ทันตอบ พนักงานก็เดินมา
“มิสเตอร์ปีแอร์มาแล้วค่ะ”
ยาซะพยักหน้า แล้วหยิบนามบัตรส่งให้ชมพูแพร
“ถ้าคุณสนใจอยากเช่าเรือเที่ยว ติดต่อผมได้ทุกเมื่อนะครับ ผมอยู่ที่นี่”
ชมพูแพรรับนามบัตรมา ยาซะเดินไปรับปีแอร์ แล้วเดินออกไป ชมพูแพรมองนามบัตร ทันใดนั้นเสียงสายชลดังขึ้น
“คุณแพร...”
ชมพูแพรหันไปเห็นสายชลก็รีบเก็บนามบัตรใส่ในกระเป๋า ส่งยิ้มให้ ทั้งสองเดินเข้ามานั่งในร้านอาหาร สายชลถามทันที
“คุณฟ้าล่ะครับ”

ชมพูแพรเซ็งเลย
“ยัยฟ้ากลับไปกับทีมงานแล้วค่ะ แพรเลื่อนไฟล์กลับของคุณชาร์ลเป็นช่วงบ่ายแทนแล้วนะคะ”
“ผมต้องขอโทษนะครับ ที่เมื่อคืนผมทำตัวไม่เหมาะสม”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเมานี่ หิวมั๊ยคะ ทานอะไรดี”
พนักงานเอาเมนู มาให้สายชลกับชมพูแพร แล้วถามอย่างนอบน้อม
“รับปูไข่มั๊ยครับ เราเพิ่งได้มาเมื่อเช้า ยังเป็นๆ อยู่เลยครับ”
“มีกี่ตัว” สายชลถาม
“ห้าสิบตัวครับ”
“ฉันขอซื้อทุกตัว”
พนักงานกับชมพูแพรมองสายชลงงๆ

+ + + + + + + + + + +

เรือจอดอยู่กลางทะเล...


สายชลเอาปูไข่ตัวหนึ่งขึ้นมา หันไปทางชมพูแพร
“ปูพวกนี้ออกลูกทีคราวล่ะเป็นล้านตัว ถ้าเราจับปูไข่ แล้วเอามากิน ก็จะทำให้พวกมันสูญพันธุ์เร็วขึ้น”
“แปลกนะคะที่คุณชาร์ลรู้เรื่องพวกนี้ด้วย”
“บ้านผมอยู่ที่ทะเลครับ ผมเกิดและโตมากับทะเล”
ได้ยินอย่างนั้น ชมพูแพรยิ่งสนใจเขามากขึ้น สายชลหันไปทางคนขับเรือ
“แน่ใจนะว่าแถวนี้ไม่มีประมงมาจับปลา”
“ไม่มีครับ เพราะแถบนี้เป็นเขตอนุรักษ์”
สายชลพยักหน้าพอใจ หันไปทางชมพูแพร
“เรามาช่วยกันปล่อยปูไข่ ลงทะเลกันเถอะครับ”
“แพรไม่กล้าจับหรอกค่ะ กลัวมันหนีบ”
สายชลทำท่าจับให้ชมพูแพรดู
“คุณแพรต้องจับข้างๆตรงนี้ครับ อย่าไปใกล้ก้ามปู”
ชมพูแพรกล้าๆกลัวๆ แล้วก็จับปูสำเร็จ หันไปยิ้มให้สายชล สองคนช่วยกันเอาปูหย่อนลงทะเล ทันใดนั้นคลื่นมา ทำให้เรือโคลง ชมพูแพรที่ก้มลงจะปล่อยปูไข่ ทรงตัวไม่อยู่ เสียหลักตกน้ำตูม สายชลกับคนเรือตกใจ
“คุณแพร!”
ชมพูแพรพรวดขึ้นมา นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยแกล้งโวยวายลั่น
“ช่วย...ด้วย แพรว่ายน้ำไม่เป็น”

ชมพูแพรแกล้งทำเป็นจมน้ำลงไป สายชลตกใจมาก รีบกระโดดลงไปช่วยชมพูแพรขึ้นมาจากน้ำ แล้วรีบพาขึ้นไปบนเรือ
สายชลประคองชมพูแพรให้นั่งลง ชมพูแพรกลัวตัวสั่น กอดสายชลแน่น
“แพรกลัวค่ะ”
สายชลกอดชมพูแพรปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณปลอดภัยแล้ว”
ชมพูแพรฉวยโอกาสนี้...เอาหน้าซุกแนบอกสายชล พลางยิ้มมีความสุข แล้วก็แกล้งทำหน้าหวาดกลัวต่อ

+ + + + + + + + + + +

สายชลกับชมพูแพร เดินตัวเปียกกลับมาที่พักด้วยกัน
“คุณแพรหายตกใจเหรอยังครับ”
“หายแล้วค่ะ ขอบคุณคุณชาร์ลมากนะคะ ที่ช่วยชีวิตแพรเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณ แพรคงตายกลางทะเลไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมตกใจแทบแย่ตอนที่รู้ว่าคุณว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าคุณแพรว่ายน้ำไม่เป็น ก็น่าจะบอกผม ผมจะได้ให้คุณแพรใส่เสื้อชูชีพเอาไว้”
“แพรลืมนึกไปน่ะค่ะ มัวแต่สนุกอยู่”
ชมพูแพรเห็นรอยถลอก บนแขนของเขาก็หยุดเดิน
“แขนคุณชาร์ลโดนอะไรคะ”
“สงสัยจะโดนขอบเรือ ตอนที่พาคุณแพรขึ้นมาน่ะครับ”
“ตายจริง” ชมพูแพรขยับเข้ามาใกล้แล้วจับแขนของเขา “เจ็บมั๊ยคะ”
“ไม่ครับ”
ชมพูแพรเงยหน้า เห็นหน้าสายชลห่างกันไม่ถึงคืบก็ชะงัก ขณะเดียวกัน หมอวัฒนายืนมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสัย
“แพร...”
ชมพูแพรหันไป เห็นหมอวัฒนาก็ตกใจหน้าถอดสี รีบปล่อยมือจากแขนสายชล
“พี่หมอ!”

หมอวัฒนาเดินมาหาทั้งคู่
“คุณหมอ มาไงครับเนี่ย” สายชลยิ้มแย้มทักทาย
“ผมกะจะมาเซอร์ไพร์สแพรน่ะครับ” หมอวัฒนาหันไปมองชมพูแพรที่ไม่กล้าสบตา “ผมก็เลยรู้ว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่คุณสองคน”
“เพราะผมเองแหละครับ เมื่อคืนผมแฮ้งค์ คุณแพรช่วยดูแลผมทั้งคืน จนไม่ได้กลับไปพร้อมกับคนอื่น คุณหมออย่าเข้าใจผิดนะครับ”
“ไม่หรอกครับ นี่คุณชาร์ลกับแพร ไปเล่นน้ำด้วยกันมาเหรอครับ”
“ไม่ใช่ครับ ผมกับคุณแพรไปปล่อยปูไข่กันมา แต่คุณแพรตกน้ำ คุณหมอมาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยดูคุณแพร เพราะคงจะกินน้ำเข้าไปหลายอึก”
หมอวัฒนาชะงัก หันไปมองชมพูแพรนิ่วหน้าสงสัย สายชลยิ้มให้ทั้งสอง
“ผมขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ"
สายชลเดินออกไป หมอวัฒนากำลังจะพูด แต่ชมพูแพรพูดสวนขึ้นเสียก่อน
“แพรก็ต้องขอไปอาบน้ำด้วยเหมือนกันค่ะ”
ชมพูแพรจ้ำเดินออกไป หมอวัฒนาหันไปมองตามยังสงสัยไม่หาย

+++++++++++++++++++++++

ชมพูแพรเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำ หันไปเห็นหมอวัฒนายืนอยู่ตรงระเบียงจึงเดินเข้าไปหา
“พี่หมอจะมา...ทำไมไม่โทรมาบอกแพรก่อน”
“โทรมา แพรก็ปิดเครื่อง...ผมก็เลยว่ามาเซอร์ไพรส์ดีกว่า”
“ยัยฟ้าก็ชอบทำเซอร์ไพรส์คนนึงแล้ว พี่หมอยังจะทำอีกคนเหรอคะ แพรไม่ชอบ”
“แต่ผมชอบ...เพราะมันทำให้ผมรู้ อะไรที่ไม่ควรรู้”
ชมพูแพรผงะ
“พี่หมอหมายความว่ายังไง”
“แพรบอกคุณชาร์ลเหรอว่า ว่ายน้ำไม่เป็น”
ชมพูแพรหน้าเจื่อน
“แพรไม่เข้าใจที่พี่หมอพูด”
“คุณชาร์ลบอกแพรตกน้ำ กินน้ำไปหลายอึก อดีตนักกีฬาว่ายน้ำอย่างแพร ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น”
ชมพูแพรอึ้งรีบแก้ตัวทำโมโห
“แพรไม่ได้บอกคุณชาร์ลว่าแพรว่ายน้ำไม่เป็น แพรตกน้ำโดยไม่ทันตั้งตัว ก็เลยทำให้เกือบจมน้ำ พี่หมออย่าหาเรื่องแพรหน่อยเลย”

หมอวัฒนาเงียบ พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรรีบเดินไปเปิดประตูเห็นสายชลยืนอยู่ หมอวัฒนาเดินมายืนข้างๆชมพูแพร
“คุณชาร์ล...”
“ผมจะมาบอกคุณแพรว่า คุณแพรจะอยู่ต่ออีกซักคืนก็ได้นะครับ ให้คุณหมอนอนห้องผม ถือโอกาสฮันนีมูนล่วงหน้า”
ชมพูแพรพูดไม่ออก หมอวัฒนายิ้มรับ
“ขอบคุณครับคุณชาร์ล”
สายชลยิ้มแล้วเดินออกไป ชมพูแพรปิดประตู หันมามองหมอวัฒนาไม่ค่อยพอใจนัก
“ดีใจมั๊ยคะที่ได้ในสิ่งที่ต้องการ”
ชมพูแพรจะเดินเข้าไป หมอวัฒนาไม่พอใจ พูดสวน
“ไม่ต้องหรอกแพร...เราจะกลับพร้อมคุณชาร์ล เพราะอยู่ไป แพรก็ไม่สนุก”
หมอวัฒนาเดินออกไปเลย ชมพูแพรได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกผิดกับหมอวัฒนาเหมือนกัน
+ + + + + + + + + + + +

แป๊ะกับจุ๊นั่งอยู่ในห้องตัดต่อ มองภาพสายชลกับฟ้าลดาที่ฉายบนจอทีวี
“ชัด...ชัดเจน...ชัดอย่างแรง” แป๊ะโวยวายขึ้น
“อะไรของแกห๊ะไอ้แป๊ะ” จุ๊ถามอย่างสงสัย
“แกดูแววตาที่คุณชาร์ลมองพี่ฟ้าดิ นี่หรือคือการแสดง ไม่ใช่แล้ว เห็นป่าวเนี่ย”
แป๊ะ Pause ภาพหน้าเต็มสายชลเอาไว้ จุ๊มองไปที่แววตาของสายชลแล้วก็ชะงัก หันมาทางแป๊ะ
“เออจริง หวานซึ้งสุดๆ”
ฟ้าลดายืนอยู่ตรงประตู...ได้ยินทุกอย่าง ฟ้าลดามองไปที่หน้าสายชลบนจอทีวีอย่างครุ่นคิด เมื่อกลับไปที่โต๊ะทำงาน ฟ้าลดาคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ ตั้งแต่วันแรกที่เจอสายชลที่สวนสาธารณะ ที่สายชลเข้ามากอดเธอ สายชลดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมา ก่อนจะยิ้มกว้าง
‘…นางฟ้าของสายชล นางฟ้าจริงๆ ในที่สุด...เราก็ได้พบกัน...’
ฟ้าลดายังนิ่งอึ้ง นึกถึงวันที่สายชลบอกว่าเขาจำคนผิด
‘…ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่วันก่อนจู่โจมคุณมากเกินไป ผมนึกว่าคุณเป็นคนที่ผมรู้จักจริงๆ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณกลัว...’

ฟ้าลดานึกถึงเหตุการณ์ที่เจมส์ต่อยสายชล และนึกถึงแววตาของเขาในห้องตัดต่อ ฟ้าลดาถอนหายใจ คิดหนัก ทันใดนั้นมีช่อดอกไม้ยื่นมาข้างๆ เธอหันไปมองก็ต้องผงะ
“คุณชาร์ล”
“แทนคำขอโทษจากใจ เมื่อคืนผมไม่มีสติจริงๆ ยกโทษให้ผมนะครับ”
ฟ้าลดามองสายตาเว้าวอนของเขาก็ชะงัก
“ค่ะ”
ฟ้าลดารับช่อดอกไม้มา สายชลยิ้มสบายใจ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น ฟ้าลดารับสาย
“ฮัลโหล กำลังจะออกไปค่ะ” ฟ้าลดาวางสายแล้วหันมาหาสายชล “แท็กซี่ฟ้ามาแล้ว”
“คุณฟ้าไม่ได้เอารถมาเหรอครับ”
“ค่ะ พอลงเครื่อง ฟ้าก็มาที่นี่เลย ฟ้าไปนะคะ”
“เดี๋ยวครับ ไหนๆเราก็ต้องกลับทางเดียวกันอยู่แล้ว คุณฟ้าไปกับผมนะครับ”
ฟ้าลดาเงียบไป สายชลอ้อนวอน
“นะครับคุณฟ้า”
ฟ้าลดาจึงต้องพยักหน้ารับ

+ + + + + + + + + + + +

ค่ำคืนนั้น...สายชลจอดรถหน้าบ้าน ฟ้าลดาหันไปยิ้มให้
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ฟ้าลดาพูดจบรีบลงจากรถ สายชลแปลกใจกับท่าทางเมินเฉย ของฟ้าลดาเลยรีบตามลงมา
“คุณฟ้ายังไม่หายโกรธผมเหรอครับ”
“เปล่านี่คะ”
“แน่ใจนะครับ คุณฟ้าไม่พูดไม่จามาตลอดทาง หรือว่าผมทำให้คุณอึดอัด”
“ฟ้าเพลียๆน่ะค่ะ ก็เลยไม่ค่อยอยากพูดอะไร ฟ้าไปก่อนนะคะ”
ฟ้าลดารีบเข้าไปในบ้าน สายชลถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม
ฟ้าลดากลับเข้ามาในบ้าน เอาช่อดอกไม้วางบนโต๊ะ ครู่หนึ่งชมพูแพรตามเข้ามา
“ฟ้า...พี่เอาสร้อยมาคืน”
ชมพูแพรเห็นช่อดอกไม้ก็สนใจ
“ดอกไม้สวยจัง ใครให้มา เจมส์ หรือว่าธงไทย”
“คุณชาร์ลค่ะ เขาเอามาขอโทษฟ้าเรื่องเมื่อคืน”
ชมพูแพรมองฟ้าลดาอย่างแปลกใจ
“คุณชาร์ลไปหาฟ้ามาเหรอ”
“ค่ะ”

ฟ้าลดาหันไปมองสร้อยในมือชมพูแพร
“เมื่อกี๊พี่แพรว่าเอาสร้อยมาคืนฟ้าเหรอคะ”
“จ๊ะ”
ชมพูแพรยื่นสร้อยให้ ฟ้าลดาไม่รับ
“พี่แพรเก็บไว้เถอะ มันเหมาะกับพี่แพรมากกว่า”
ฟ้าลดาพูดจบเดินเข้าไป ชมพูแพรมองสร้อยอย่างครุ่นคิด

+ + + + + + + + + + + +

ค่ำคืนนั้น ฟ้าลดาหลับแล้วฝันไปว่า...เช้าวันหนึ่ง เธอกำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาด ระหว่างนั้นสายชลเดินมาตรงหน้า ยิ้มให้ เธอยิ้มตอบ ทั้งคู่เดินเข้ามาหากัน ทันใดนั้นสายชลก็หายไป ฟ้าลดาตกใจ หันไปมองหารอบๆ แล้วก็ปรากฏร่างผู้ชายที่เธอฝันเห็นบ่อยๆ เดินรุกเข้ามาหา ฟ้าลดาหน้าตื่นกลัว ดวงตาตื่นตระหนก

เช้าวันใหม่...ฟ้าลดามาหา หมอวัฒนาที่โรงพยาบาล เล่าถึงอาการของเธอที่ชอบฝันบ่อยๆ หมอวัฒนาจึงตรวจร่างกายให้ แล้วก็หันมาอ่านแฟ้ม

“ร่างกายฟ้าปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พี่ว่าช่วงนี้ฟ้าอาจจะเครียด ก็เลยทำให้ฝันร้ายอีกครั้ง”
ฟ้าลดาเงียบ ลังเล จนหมอวัฒนาสงสัย จึงเรียก
“ฟ้า...”
ฟ้าลดาสะดุ้งหันมา
“ฟ้าเป็นอะไร...หรือว่าฟ้ายังมีอะไรในใจ ที่เล่าให้พี่ฟังไม่หมด”
ฟ้าลดามองหมอวัฒนาอย่างตัดสินใจ
“ในฝันของฟ้าครั้งนี้ ฟ้าฝันเห็นคุณชาร์ลด้วยค่ะ”
หมอวัฒนาชะงัก ฟ้าลดาหน้าเครียด
“หลายปีที่ผ่านมา ฟ้าไม่เคยเปิดใจให้ใคร เพราะเวลาที่ฟ้าเริ่มจะชอบใคร ฟ้าจะนึกถึงแต่ผู้ชายที่ฝันถึง ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฟ้ากลับรู้สึกว่าฟ้าเป็นของเขา จนกระทั่งฟ้าได้พบกับคุณชาร์ล มันทำให้ฟ้าฝันร้ายบ่อยขึ้น”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาอย่างวิเคราะห์
“ฟ้าชอบคุณชาร์ลเหรอ”
ฟ้าลดาตกใจกับคำถามของหมอวัฒนา ถึงกับอึ้งตะลึง
“ฟ้า...ฟ้าไม่รู้ค่ะ ตอนนี้ฟ้าสับสนไปหมดแล้ว”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาอย่างพิจารณา

+ + + + + + + + + + + +

บ่ายวันนั้น หมอวัฒนานั่งคุยกับชมพูแพรอยู่ที่ร้านกาแฟ ชมพูแพรมองหน้าเขาอย่างนึกไม่ถึง
“พี่หมอว่าไงนะคะ”
“ผมคิดว่าน้องฟ้าชอบคุณชาร์ล”
ชมพูแพรอึ้งมาก รู้สึกหน้าชาไปหมด แต่ก่อนที่เขาจะจับสังเกตได้ เธอก็รวบรวมสติให้กลับคืนมาโดยเร็ว
“ฟ้าบอกพี่หมอเหรอคะว่า ชอบคุณชาร์ล”
“น้องฟ้าไม่ได้บอกครับ ผมคิดเอาเอง จากสิ่งที่น้องฟ้าเล่า ความฝันของน้องฟ้าทำให้น้องฟ้ารู้สึกว่าผู้ชายในฝันเป็นเจ้าของหัวใจเธอ แต่พอเธอได้มาเจอคุณชาร์ล ความฝันก็รุนแรงมากขึ้น มันเหมือนน้องฟ้ากำลังรู้สึกผิดกับผู้ชายที่ไร้ตัวตนคนนั้น”
“พี่หมอก็เลยสรุปว่า ฟ้าชอบคุณชาร์ล”
“ครับ”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ผู้ชายอย่างคุณชาร์ลไม่ใช่สเปกของฟ้า พี่หมอเลิกคิดถึงประเด็นนี้ไปได้เลย”
“แต่ยังไงช่วงนี้แพรก็ดูๆน้องฟ้าหน่อยนะครับ อย่าให้เครียดมาก ผมกลัวในสิ่งที่เราเป็นกังวลกันอยู่”
“พี่หมอหมายถึง...ฟ้าจะจำเรื่องที่เธอหายตัวไปได้เหรอคะ”
“มันมีโอกาสเป็นไปได้สูงครับ”

ชมพูแพรเครียด...กังวลเรื่องฟ้าลดากับสายชล
“แพร...ผมอยากขอโทษแพรเรื่องที่กระบี่ เราสองคนอย่าทะเลาะกันแบบนั้นอีกเลยนะครับ”
“ค่ะ”
หมอวัฒนาสบายใจขึ้น
“ส่วนเรื่องแต่งงานของเรา ผมคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ท่านอยากจะหาฤกษ์แต่งงานให้เราภายในปีนี้ แพรว่ายังไง”
ชมพูแพรรีบตัดบททันที
“เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ แพรต้องไปประชุมแล้ว”
ชมพูแพรรีบเดินออกไป หมอวัฒนาเริ่มเป็นกังวลที่ชมพูแพรเลี่ยงในการตอบคำถาม

+ + + + + + + + + + + +

ขณะที่ฟ้าลดากำลังทำงานอยู่ เสียงมือถือดังขึ้น เธอมองเห็นชื่อสายชลหน้าจอก็ชะงัก แล้วก็ตัดสินใจรับสาย
“ค่ะคุณชาร์ล”
“เที่ยงนี้คุณฟ้าว่างมั๊ยครับ ผมอยากชวนคุณฟ้าไปทานข้าว”
“ฟ้าขอโทษนะคะ ฟ้าไม่ว่าง”
“ถ้างั้นเป็นมื้อเย็นก็ได้ครับ”
“ฟ้าไม่รู้จะเลิกงานกี่โมง”
“พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
ฟ้าลดาเงียบไปสักครู่ แล้วตัดสินใจพูด
“คุณชาร์ลคะ จะวันไหน มื้อไหน ฟ้าก็ไม่ว่างค่ะ”
สายชลชะงัก
“ฟ้าว่าเราเจอกันเฉพาะเรื่องงานดีกว่า”
สายชลอึ้ง
“ทำไมครับ หรือคุณยังโกรธผมอยู่”
ฟ้าลดาเครียด
“ฟ้าไม่ได้โกรธคุณ แต่ฟ้าไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด แค่คุณเลือกฟ้าเป็นพรีเซนต์เตอร์ของสายการบิน ก็มีคนพูดถึงฟ้าในทางที่ไม่ดีแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ ฟ้าต้องทำงาน”
ฟ้าลดารีบวางสาย...สายชลนั่งลงด้วยความอึ้ง เครียด คิดหนักว่าจะทำยังไงดี

+ + + + + + + + + +

สหัสที่กำลังทำงาน หันไปมองเพลินตาที่กำลังเดินมา เพลินตาเห็นสหัสมองทางหางตาก็หันมาแว๊ดทันที
“มองอะไร”
สหัสสะดุ้ง
“หยุดมองฉันเลยนะ”
“ตรงนี้มีแค่คุณกับผมสองคน ไม่ให้ผมมองคุณ แล้วจะให้ผมมองใคร”
“มองอะไรก็ได้ โต๊ะ เก้าอี้ คอมพิวเตอร์ แต่ห้ามมองฉัน!” เพลินตายกมือปิดหน้าอก “ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไร”
สหัสยิ้ม
“ผมคิดอะไร”
เพลินตาทั้งโกรธทั้งอาย
“นายสาหัส!”
สหัสยิ้มกรุ่มกริ่ม เพลินตาอายมากๆ รีบจ้ำเดินออกไป สหัสหัวเราะ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สหัสรีบรับสาย และรีบไปหาสายชลที่โทรมา...
สายชลมองสหัสอย่างเครียดๆ แล้วตัดสินใจบอก...
“ฉันตัดสินใจจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นางฟ้ารู้”
สหัสอึ้ง
“แล้วคุณฟ้าจะเชื่อเหรอครับ”
“ฉันก็ไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันจะเสียผู้หญิงคนนี้ไปไม่ได้อีกแล้ว”
สายชลบอกอย่างมุ่งมั่น




Create Date : 03 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 3 พฤศจิกายน 2554 10:25:57 น. 0 comments
Counter : 925 Pageviews.  
Share
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com