Feel free to be ME.

<<
พฤศจิกายน 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
22 พฤศจิกายน 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนอวสาน



เกมร้ายเกมรัก ตอนอวสาน


ฝนยังตกหนักต่อเนื่อง ฟ้าลดานั่งหนาวสั่น สายชลถอดเสื้อออก สะบัดๆๆ ก่อนจะเดินเอาเสื้อมาคลุมให้
“ฉันไม่เป็นไร”
“หน้าซีดตัวสั่นขนาดนี้ ยังบอกไม่เป็นไรอีก”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก หนาวมากๆ สายชลจับมือเธอมาเป่าให้ แล้วสายชลก็เอามือของเธอมาจับที่คอของเขา
“อุ่นขึ้นมั๊ย”
ฟ้าลดาพยักหน้า สายชลจับมือเธอออกมา แล้วเอามาถูๆๆให้ความอบอุ่น ฟ้าลดามองเขาสายตาอ่อนโยน รู้สึกดี ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นต่อไป ก่อนที่เขาจะเอาไม้ปั่นบนเศษใบไม้แห้งจนเกิดไฟ แล้วหันไปมองฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
“ท่าทางจะตกถึงเช้า”
สายชลหันไปเห็นฟ้าลดานั่งหน้าแย่ๆ ก็เป็นห่วง
“นางฟ้าเป็นไร”
“ชักหิว”

สายชลนิ่งคิด แล้วก็หันไปตรงปากถ้ำ เอามือยื่นออกไป รองน้ำฝน แล้วรีบเอามาให้
“ดื่มน้ำฝนไปก่อนนะ”
ฟ้าลดามองน้ำฝนในมือของเขาอึ้งๆ
“รีบดื่มเร็วเข้า เดี๋ยวมันจะหกหมด”
ฟ้าลดากินน้ำฝนจากมือสายชลจนหมดแล้วเงยหน้ามองเขา
“แล้วคุณไม่หิวเหรอ”
“หิว”
ฟ้าลดาลุกเดินไป ยื่นมือไปรองน้ำฝนแล้วเดินกลับมาตรงหน้าเขา ยื่นมือออกไปให้
“อ่ะ...”
สายชลยิ้มรู้สึกดี กินน้ำฝนจากในมือฟ้าลดา สองคนยิ้มให้กัน

+ + + + + + + + + + +

กองไฟลุกโชติช่วง สายชลเริ่มหนาว เพราะไม่ได้ใส่เสื้อ ฟ้าลดาหันไปมอง
“หนาวเหรอ”
สายชลปากสั่นตัวสั่น
“เย็นนิดหน่อย”
“เย็นนิดหน่อยอะไร ตัวสั่นปากสั่นขนาดนั้น”
“ไม่เลย สายชลไม่หนาว สายชลแข็งแรงมาก”
สายชลลุกขึ้นยืนพร้อมเบ่งกล้ามโชว์ แต่กลับจามออกมาเสียงดังลั่น
“ฮัดเช้ย!”
ฟ้าลดาอดขำออกมาไม่ได้ สายชลยิ้มเขินๆมอง ฟ้าลดาผงะกับรอยยิ้มของเขาแล้วก็นิ่งไป
“เอาเสื้อคุณคืนไปเถอะ”
ฟ้าลดาเอาเสื้อออกมายื่นให้ เขาดันเสื้อคืน
“ไม่ต้อง”
“ฉันไม่เป็นไร... ฮัดเช้ย!”
ฟ้าลดาจามทันทีใส่หน้าเขาเต็มๆ
“ขอโทษ”

สายชลอมยิ้ม หยิบเสื้อมาคลุมให้
“ไม่เป็นไร...สายชลเป็นผู้ชาย แค่นี้สายชลทนได้ นางฟ้าใส่ไว้เถอะ สายชลเป็นห่วงกลัวนางฟ้าจะไม่สบาย”
สายชลมองฟ้าลดาแววตาจริงจังมาก จนเธอต้องยอมใส่เสื้อของเขา สายชลเดินไปนั่งห่างๆ เอามือจ่อไปที่กองไฟเพื่อต้องการความอบอุ่น ฟ้าลดามองสายชลแววตาอ่อนลงกว่าตอนที่มาถึงที่เกาะวันแรก
ฝนยังตกไม่หยุด ฟ้าลดานั่งหลับ สัปหงก สายชลหันไปเห็น ค่อยๆขยับเข้ามาหา ขณะที่เธอกำลังจะหงายหลัง เขาเข้ามาประคองรับเอาไว้ได้ทัน ค่อยๆจับหัวเธอให้มาซบกับไหล่

+ + + + + + + + + + +

เช้าวันใหม่...ท้องฟ้าสดใส...


ฟ้าลดายังหลับอยู่ เธอฝันเห็นเมื่อครั้งเธออยู่บนเกาะนี้กับสายชล
‘นางฟ้ารักสายชล รักมากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้ รักจนไม่รู้จะบอกสายชลว่ายังไง’
สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาจับมือเขามาจับที่หัวใจของเธอ
‘สายชลได้ยินเสียงหัวใจนางฟ้ามั๊ย’
สายชลพยักหน้า
‘สายชลเป็นคนเดียวที่จะได้เป็นเจ้าของหัวใจนางฟ้า’
สายชลกับฟ้าลดายิ้มให้กัน แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน

ฟ้าลดาสะดุ้งตื่นตกใจกับความฝัน แล้วก็เห็นเขากอดตัวเองเอาไว้ เธอมองเขาแววตาเต็มไปด้วยความรัก ฟ้าลดายอมรับแล้วว่าเธอรักผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นสายชล หรือว่าชาร์ล ฟ้าลดายกมือจับหน้าสายชล ทำให้เขาตื่น สายชลลืมตา เห็นเธอยิ้มให้เขา
“เช้าแล้ว”
แดดเริ่มออกแล้ว สายชลกับฟ้าลดาเดินมาด้วยกัน เขาเดินห่างออกไป ฟ้าลดาเหล่มอง แล้วก็ค่อยๆเข้าไปใกล้เขา สายชลหันมาอีกทีเห็นฟ้าลดาอยู่ข้างๆ ก็แปลกใจ ฟ้าลดาอมยิ้ม สายชลเองก็รู้สึกดี ทั้งสองเดินกันไปเขินๆ แล้วฟ้าลดาก็สะดุดจะล้ม สายชลรีบเข้ามาพยุง แล้วจับมือของเธอเอาไว้
“เดินไปด้วยกันแบบนี้ดีกว่า”
ฟ้าลดารีบดึงมือออก
“ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้”
ฟ้าลดารีบเดินออกไปด้วยความเขิน ทำหน้าไม่ถูก พอเดินไปได้สองสามก้าว ก็สะดุดล้ม สายชลตกใจรีบเข้าไปดู
“นางฟ้า!”

ฟ้าลดาหน้าเหยเก
“โอ๊ย!”
สายชลรีบประคอง ฟ้าลดาเจ็บข้อเท้า
“เจ็บ...”
“ขึ้นหลังสายชลดีกว่า”
สายชลเดินมาตรงหน้า ฟ้าลดามองๆลังเล
“ขึ้นมาซินางฟ้า”
ฟ้าลดาขี่หลังเขา สายชลแบกเธอเดินไปตามทาง แอบมองเขาแล้วยิ้มอย่างรู้สึกดี กระทั่งมาถึงชายหาด
“วางฉันลงได้แล้ว ฉันเดินเองได้แล้วล่ะ”
สายชลวางฟ้าลดาลงบนพื้น หันไปถามอย่างห่วงใย
“ไม่เจ็บแล้วแน่นะ...”
ฟ้าลดายิ้มพยักหน้าตอบ
“ถ้างั้นเรามาวิ่งแข่งกันกลับบ้านดีมั๊ย”
“ได้...ฉันชนะคุณชัวร์”
ฟ้าลดาพูดจบก็วิ่งออกไปก่อน สายชลเหวอ
“อ้าว ทำไมวิ่งไปก่อนล่ะ นางฟ้า”
สายชลยิ้มแล้วก็วิ่งตามไป

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดาวิ่งมาตามชายหาด สายชลวิ่งเข้ามาใกล้ เอื้อมมือมาจับแขน ฟ้าลดาสะดุด สายชลดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ทั้งสองนิ่งงัน มองหน้ากันราวกับตกอยู่ในภวังค์ สายชลจับฟ้าลดาให้หันมาประจันหน้ากับเขา ฟ้าลดาแปลกใจว่าเขาจะทำอะไร สายชลยื่นหน้า เอาหน้าผากมาแตะกับหน้าผากฟ้าลดา
“จำได้มั๊ยว่านางฟ้า ว่าเราเคยสัญญาอะไรกัน...ครอบครัวของสายชลก็คือนางฟ้า ครอบครัวของนางฟ้าก็คือสายชล เราสัญญาว่าเราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันตลอดไป”
ฟ้าลดารู้สึกเต็มตื้น ถึงจะจำไม่ได้ แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่สายชลพูดมันโดนใจ มันมีความหมายมาก ทั้งคู่เอาหน้าผากแตะกัน ก่อนผละออกมามองกันและกัน แล้วทั้งคู่ก็ผละออกมา สายชลเคลื่อนหน้าเข้าไปจะจูบ ฟ้าลดาไม่ขัดขืน แต่ทันใดนั้นเสียงยาซะ กับลูกน้องที่ตามมาก็ดังขึ้น
“คุณฟ้าลดา”
สายชลกับฟ้าลดาหันไปก็ตกใจที่เห็นยาซะยืนอยู่
“ไอ้ยาซะ”
สายชลจับมือฟ้าลดาจะพาวิ่งหนี ก็เจอลูกน้องยาซะสองคนเดินมาขวาง สายชลเอาตัวบังฟ้าลดาเอาไว้ ยาซะเดินมาหา
“พี่สาวคุณฟ้าลดา ให้ผมมาพาคุณฟ้าลดากลับบ้านครับ”
ฟ้าลดากับสายชลตกใจ
“หนีไปนางฟ้า!” สายชลกระซิบ
ฟ้าลดาละล้าละลัง เป็นห่วง สายชลเร่งเสียงเบา
“ไปซิ”

ฟ้าลดารีบวิ่งหนีออกไป ลูกน้องจะตาม สายชลเข้าไปอัด ยาซะวิ่งไปหาฟ้าลดา สายชลเห็น ผลักลูกน้องเซไปชนลูกน้องอีกคนล้มลง แล้วกระโดดตะครุบตัวยาซะ สองคนกลิ้งกันไปบนพื้นทราย ฟ้าลดาหันมามองสายชลเป็นห่วง ลูกน้องยาซะเข้ามาหา ฟ้าลดาคว้าท่อนไม้บนพื้น ฟาดไปตรงหน้าไม่หยุด ลูกน้องไม่กล้าเข้ามา

สายชลคร่อมยาซะ อัดยาซะไม่หยุดด้วยความโกรธแค้น ด้านฟ้าลดาพยายามสู้กับลูกน้อง สายชลเห็นยาซะหมดแรง ก็ลุกขึ้นไป หันไปเห็นฟ้ากำลังแย่ ก็รีบเข้าไปจัดการลูกน้องสองคน แล้วจับมือฟ้าจะพาหนี ทันใดนั้นเสียงปืนดังปัง! ทั้งสองตกใจหันไปเห็นยาซะถือปืน เลือดกบปากเดินมาหาทั้งสอง

“ถ้าไม่อยากตาย ส่งเธอมาให้ฉัน”
สายชลเอาตัวบังฟ้าลดาเอาไว้
“ฉันจะไม่ยอมให้แก มาพรากนางฟ้าไปจากฉันอีก”
สายชลเลือดขึ้นหน้า ร้องเสียงดังลั่นพร้อมวิ่งเข้าไปหายาซะ
“ย๊ากกกก!”
ยาซะตกใจที่สายชลเหมือนหมาบ้า สายชลพุ่งเข้ามาแย่งปืน กระบอกปืนไปทางยาซะ ทันใดนั้นเสียงลูกน้องยาซะดังขึ้น
“หยุดนะเว๊ย!!”

สายชลกับยาซะหันไป เห็นลูกน้องเอามีดสั้นจ่อไปที่คอหอยฟ้าลดา เธอถูกลูกน้องสองคนล็อคแขนเอาไว้ ฟ้าลดาหน้าแย่มาก ยาซะได้ที ใช้หลังปืนซัดเสยคาง สายชลหมดสติ ล้มไปบนพื้นทันที ฟ้าลดาตกใจ
“สายชล!”
ยาซะ กับลูกน้องช่วยกันลากฟ้าลดาไปที่เรือ
“ปล่อยฉัน ปล่อย ปล่อยซิ...ปล่อย!”
ฟ้าลดาดิ้นสุดแรง จนเกือบจะหลุด ยาซะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าที่มียาสลบออกมาปิดปาก ไม่นานฟ้าลดาหมดสติไป ยาซะกับลูกน้องช่วยกันยกฟ้าลดาขึ้นไป

+ + + + + + + + + + + +

ค่ำคืนนั้น...


สายชลนอนหมดสติอยู่บนหาดทราย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองเห็นว่ารอบตัวมืดมิด เขากำทรายแน่นด้วยความโมโห และเสียใจที่ช่วยฟ้าลดาเอาไว้ไม่ได้ เขารีบไปขึ้นเรือ และขับกลับไปที่ฝั่งทันที
ขณะที่หมอวัฒนานอนหลับอยู่ เสียงมือถือดังขึ้น เขาเปิดโคมไฟมองนาฬิกา เห็นเวลาตีสอง หยิบมือถือมาดูพอเห็นชื่อก็แปลกใจรีบกดรับสาย

“คุณสหัส...ครับ...แพรให้ยาซะมาจับตัวน้องฟ้าที่เกาะมิน”
“ใช่ครับ คุณชาร์ลโทรมาบอกผม ไม่รู้ว่ามันรู้ได้ไงว่าคุณชาร์ลพาคุณฟ้าไปที่นั่น”
หมอวัฒนาผงะ คิดย้อนไปถึงคำพูดของชมพูแพรที่มาถามเขา
‘…ตอนนี้แพรเข้าใจทุกอย่างแล้ว แพรยอมรับได้ถ้าคุณชาร์ลกับยัยฟ้าจะรักกัน แพรอยากไปขอโทษคุณชาร์ลกับยัยฟ้า พี่หมอรู้มั๊ยว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน...’
‘เขาสองคนไปเกาะมิน’
หมอวัฒนาแทบช็อค ที่รู้ว่าชมพูแพรหลอกเขา หันไปพูดโทรศัพท์อย่างรู้สึกผิด
“ผมเป็นคนบอกแพรว่าคุณชาร์ลกับน้องฟ้าไปที่ไหน...คุณไม่ต้องห่วงทางนี้ ผมจะจัดการเอง คุณรีบไปรับคุณชาร์ลกลับมา แล้วเราค่อยโทรหากัน”
หมอวัฒนาวางสาย ทั้งโมโหทั้งเสียใจ

+ + + + + + + + + + + +

ชมพูแพรเดินออกมาหาหมอวัฒนา ที่ยืนรออยู่อย่างหงุดหงิด...
“พี่หมอจะคุยอะไรกับแพรตอนตีสามคะ”
หมอวัฒนาขยับมาใกล้
“น้องฟ้าอยู่ไหน”
ชมพูแพรชะงักทำเป็นไม่เข้าใจ
“น้องฟ้าอยู่เกาะมินกับคุณชาร์ลไงคะ พี่หมอเป็นคนบอกแพรเอง”
หมอวัฒนาจ้องหน้า
“เลิกเล่นละครซักที ผมรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว แพรให้ยาซะไปจับตัวน้องฟ้ากลับ มา”
ชมพูแพรหน้าถอดสี หมอวัฒนาโกรธ
“แพรทำเป็นสำนึกผิด เพื่อให้ผมบอกว่าคุณชาร์ลพาน้องฟ้าไปไหน”
ชมพูแพรรีบเปลี่ยนอารมณ์ทำเป็นฉุน
“แพรไม่สนุกกับพี่หมอนะคะ อย่ามาอำกันแรงแบบนี้”
หมอวัฒนามองเธอด้วยสายตาผิดหวัง
“พูดความจริงซักทีเถอะแพร คุณให้ยาซะจับตัวน้องฟ้าไปไว้ที่ไหน”
“นี่พี่หมอเมารึเปล่า ถึงได้พูดจาเพ้อเจ้อ”
“ผมไม่ได้เมา”
“ถ้าไม่เมา ก็คงจะไม่สบาย พี่หมอกลับไปเถอะค่ะ แพรง่วงจะตายอยู่แล้ว”
ชมพูแพรรีบหันหลังจ้ำเดินเข้าไปในบ้าน หมอวัฒนาเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อนแพร...แพร”
แต่พอเขาจะตามเข้าไปเธอก็ปิดประตูใส่หน้า หมอวัฒนาหัวเสีย และเป็นห่วงฟ้าลดา

+ + + + + + + + + + + +

เมื่ออยู่ตามลำพัง ชมพูแพรคุยโทรศัพท์กับยาซะทันที
“แกเอายัยฟ้าไปไว้ที่ไหน...ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”
ชมพูแพรเหลือบเห็นหมอวัฒนายังยืนอยู่หน้าบ้าน...ไม่ยอมกลับไป เธอหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“ยังไม่กลับไปอีก”
ชมพูแพรหันไปพูดโทรศัพท์
“ฉันเปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน เฝ้ามันให้ดี”
“ครับ”
ยาซะวางสาย หันมองไปที่ฟ้าลดาที่ถูกมัดมือที่โกดังริมแม่น้ำ นอนหมดสติอยู่บนพื้น แสงจากพระจันทร์ส่องเข้ามา แต่ไม่มากนัก ยาซะยิ้มอย่างพอใจ ที่อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาจะได้เงินแล้ว แล้วหันหลังเดินออกไปจากโกดังแล้วปิด

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ชมพูแพรยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองว่าหมอวัฒนายังอยู่รึเปล่า เห็นหน้าบ้านว่างเปล่า ชมพูแพรยิ้มสบายใจ เดินออกไปขึ้นรถขับออกไปจากรั้วบ้าน หมอวัฒนาที่จอดรถแอบอยู่ตรงมุมหนึ่ง ก็รีบขับตามไปทันที

ชมพูแพรขับมาตามทาง ไม่รู้ว่าหมอวัฒนาขับรถตามมา เพราะเขาขับตามห่างๆ รถชมพูแพรเลี้ยวเข้าไปในซอยหนึ่ง หมอวัฒนาเลี้ยวรถตามเข้าไป ไม่นานก็มีรถแล่นออกมาจากซอยข้างๆตัดหน้า หมอวัฒนาเบรกรถ พยายามชะเง้อมองหารถชมพูแพร

+ + + + + + + + + +

สายชลกับสหัส ลงมาจากเครื่องบินส่วนตัวขนาดเล็ก แล้วเดินไปขึ้นรถโดยสหัสเป็นคนขับ สายชลนั่งข้างๆ...ขณะที่รถวิ่งไปตามท้องถนนเสียงมือถือดังขึ้น สหัสกดรับสายผ่านทางบลูทูธ

“ครับคุณหมอ...คุณหมออยู่ที่ไหนนะครับ ได้ครับได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
สหัสวางสายหันไปมองสายชล ที่นั่งหน้ากังวลใจมาก
“คุณหมอขับตามรถคุณแพรไม่ทัน แต่คุณหมอคิดว่าคุณแพรน่าจะมุ่งหน้าไปที่แม่น้ำ”
สายชลบอกให้สหัสขับรถ ไปตามเส้นทางที่หมอวัฒนาบอกทันที
ทางด้านชมพูแพร เดินมาหายาซะที่รออยู่ด้านหน้าโกดัง
“น้องสาวคุณอยู่ในนี้ ผมทำงานสำเร็จแล้ว ขอค่าเหนื่อยผมด้วย”
“งานแกจะจบ ก็ต่อเมื่อกำจัดนังฟ้าลดาสำเร็จ”
ยาซะชะงักอึ้ง
“ผมคิดว่าคุณให้จับน้องสาวคุณมาเพื่อสั่งสอน ไม่นึกเลยว่าคุณจะ...”
“ไม่ต้องพูดมาก ทำงานของแกให้เสร็จก็พอ เปิดประตู”
ยาซะเปิดประตูให้ ชมพูแพรเดินเข้าไปตามลำพัง...

++++++++++++++++++++

ชมพูแพรยืนมองฟ้าลดา ที่ยังหมดสติด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะเข้ามาแก้เชือกที่มัดข้อมือออก ฟ้าลดาค่อยๆฟื้นขึ้นมา ยังเบลอๆ มึนๆ เห็นชมพูแพรก็ผงะ พยายามลุกขึ้นยืน
“พี่แพร”
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่”
ฟ้าลดาอึ้ง
“ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นน้องนับตั้งแต่วันที่แกลืมตาดูโลก...ที่ฉันทำเป็นรักแก เพราะฉันต้องสร้างภาพพี่สาวที่แสนดีให้ทุกคนเห็น”
ชมพูแพรมองฟ้าลดา แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนเธอรู้สึกได้
“ไม่จริง” ฟ้าลดาน้ำตารื้นด้วยความเสียใจ
ชมพูแพรตะคอก
“จริง! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันต้องอดทนมากแค่ไหนแกรู้บ้างรึเปล่า ฉันต้องทนเห็นพ่อแม่รักแก เชิดชูแก ส่งเสียให้แกเรียนสูงๆ มีอะไรก็ประเคนให้แกทุกอย่าง แกทำอะไรก็ถูกต้องไปหมด ในขณะที่ฉัน...ไม่ได้อะไรเลย ทำอะไรก็ผิด พ่อแม่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา แล้วเขาสองคนเอาฉันมาเลี้ยงทำไม”
ชมพูแพรระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างแรง น้ำตาพร่างพรู
“พี่แพรหมายความว่ายังไง”

ชมพูแพรกระชากฟ้าลดาให้ลุกขึ้นยืน
“ฉันไม่ใช่พี่สาวแก...ฉันเป็นเด็กกำพร้าผู้น่าสงสารที่พ่อกับแม่เอามาเลี้ยง แล้วแกก็มาเกิด แกจะมาเกิดทำไมนังฟ้าลดา”
ชมพูแพรกระชากคอเสื้อฟ้าลดา เข้ามามองแววตากร้าว เต็มไปด้วยความอาฆาต
“ยี่สิบกว่าปีที่แกเห็นฉันแสดงออก มันเป็นเรื่องโกหก ความรู้สึกในตอนนี้...ที่แกเห็นตรงหน้า มันคือความจริง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันจริงใจกับแกที่สุด”
ฟ้าลดายังอึ้งไม่หาย ชมพูแพรปล่อยมือจากฟ้าลดา
“ถึงพี่แพรจะไม่ใช่พี่สาวแท้ๆของฟ้า แต่ฟ้าก็รักพี่แพรนะคะ”
“ไม่ต้องโกหก ฉันไม่เชื่อ”
ฟ้าลดาน้ำตาไหลพราก
“พี่แพรเป็นครอบครัวของฟ้า ฟ้ารักพี่แพร”
ชมพูแพรเคียดแค้น
“แต่ฉันเกลียดแก”
ฟ้าลดาอึ้ง ชมพูแพรรีบผละออกมา
“ฉันเกลียดแกได้ยินมั๊ย”
“ทำไม”
“เพราะแกเป็นเมียคุณชาร์ล เป็นผู้หญิงที่คุณชาร์ลรัก”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก เอาแต่ร้องไห้ ชมพูแพรเข้ามากระชากผมฟ้าลดาให้เงยหน้ามองเธอ
“ทำไมแกไม่พูดว่าแกไม่รักเขา”
ฟ้าลดาเงียบ ชมพูแพรปล่อยมือ

“แกรักเขาใช่มั๊ย”
ชมพูแพรจับไหล่ฟ้าลดาเขย่าแรงๆ
“แกรักเขาใช่มั๊ยฟ้าลดา...ใช่มั๊ย”
ชมพูแพรก้มหน้าร้องไห้หมดแรง ฟ้าลดาเองก็ร้องไห้ เข้ามาจับแขนพี่สาว
“พี่แพร...ฟ้าขอโทษ ฟ้าขอโทษ” ฟ้าลดาสะอื้น
ชมพูแพรปัดแขนออก
“ไม่ต้องมาขอโทษ ฉันไม่มีวันอภัยให้แก”
“ฟ้าต้องทำยังไง พี่แพรถึงจะอภัยให้ฟ้า”
ชมพูแพรนิ่งไปพัก แล้วก็เงยหน้าขึ้นมา
“แกจะต้องหายสาบสูญไปจากที่นี่ แล้วอย่ากลับมาอีกเลยตลอดชีวิต แกทำได้รึเปล่า แต่ถ้าแกไม่ยอม ฉันจะให้ยาซะจัดการกับแก”
ชมพูแพรมองด้วยสายตาเหี้ยมจนฟ้าลดาตกใจ
“แกทำตามที่ฉันขอได้รึเปล่าฟ้าลดา”
“ถ้ามันจะทำให้พี่แพรอภัยให้ฟ้า ฟ้าจะทำ”
ชมพูแพรยิ้มด้วยความดีใจสุดๆ

+ + + + + + + + + + +

หมอวัฒนาขับรถเข้ามาภายในบริเวณโกดังริมแม่น้ำ แล้วก็เห็นรถชมพูแพรจอดอยู่ เขาดีใจที่คิดถูก รีบโทรบอกให้สหัสรู้ ไม่นานนัก สายชล กับสหัสมาถึง
“นางฟ้าอยู่ไหน”
หมอวัฒนา ชี้ไปที่โกดังร้าง
“ผมคิดว่าน้องฟ้าถูกจับอยู่ในนั้น ผมไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไป เพราะกลัวว่าน้องฟ้าจะไม่ปลอดภัย”
สายชลหน้าเครียด
“จะเข้าไป หรือไม่เข้า นางฟ้าก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี...สหัส...โทรแจ้งตำรวจ”
“ครับ”
สหัสโทรศัพท์หาตำรวจทันที สายชลกับหมอวัฒนาเข้าไปข้างใน ทางด้านยาซะยืนรออยู่หน้าประตูโกดังด้วยความเซ็ง
“ทำไมมันคุยกันนานอย่างนี้วะ”
ยาซะเริ่มหงุดหงิด หันไปเห็นชมพูแพรกับฟ้าลดาเดินออกมา ยาซะดีใจ
“จบเรื่องซักที...เงิน” ยาซะแบมือ
ชมพูแพรมองหน้ายาซะ
“ลบเสียงฉันในมือถือแกก่อน แล้วฉันจะให้”
ยาซะมองๆคิดว่าชมพูแพรคงไม่กล้าตุกติก ก็เลยหยิบมือถือออกมา เปิดเสียงให้ฟังอีกครั้ง....
เสียงชมพูแพรดังขึ้น...
‘ทำได้ดีมาก’
‘ยินที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับ...ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้ จะทำให้น้องสาวคุณอยากไปจากที่นี่’
‘ฉันมั่นใจ’

ฟ้าลดาได้ยินก็ยิ่งเสียใจ ที่ทุกอย่างเป็นแผนของชมพูแพร ยาซะกดลบคลิปเสียงให้เห็น ชมพูแพรพอใจล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเช็ดเงินสดออกมาให้
“เช็คเงินสด แกเอาไปเบิกเงินได้เลย”
ยาซะดีใจแต่พอเห็นตัวเลขก็ผงะ
“ห้าแสน!”
ยาซะเงยหน้ามองชมพูแพรไม่พอใจ
“เราตกลงกันว่าห้าล้านไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่นึกว่างานมันจะง่ายขนาดนี้ ห้าแสนยังมากเกินไปด้วยซ้ำ”
ยาซะโมโหสุดๆ ชักปืนที่เหน็บกางเกงด้านหลังออกมาจ่อไปที่ชมพูแพร ฟ้าตกใจรีบเข้ามาขวาง
“แกอย่าทำอะไรพี่สาวฉันนะ”
ยาซะเอาหลังมือตบหน้าฟ้าลดาอย่างแรง จนเธอล้มไปบนพื้นเลือดกลบปาก ชมพูแพรตกใจ
“ฟ้า!”
ยาซะเอาปืนจ่อ ชมพูแพรไม่กล้าขยับ
“แกกล้ามากที่เล่นตุกติกกับฉัน อยากตายใช่มั๊ย!”
ชมพูแพรกลัวสุดๆ ฟ้าลดาคิดหาทาง เห็นท่อนไม้บนพื้น ค่อยๆคลานไปหยิบขึ้นมา
“ถ้าไม่อยากตาย เอาเงินห้าล้านมาให้ฉันเดี๋ยวนี้” ยาซะขู่เสียงเข้ม
“งั้นแกก็ต้องปล่อยฉันไป” ชมพูแพรต่อรอง
ยาซะส่ายหน้า
“ฉันไม่โง่เชื่อแกอีกแล้ว เราจะไปด้วยกัน”
ชมพูแพรเครียด ทันใดนั้นฟ้าลดาก็เอาท่อนไม้ฟาดหลังยาซะอย่างแรงผัวะ
“โอ๊ย!” ยาซะร้องลั่น

ยาซะหันไป จะแย่งไม้ แต่ฟ้าลดาตีไม่หยุด ตีๆๆๆ จนยาซะต้องยกมือป้องกันตัวเองเอาไว้ ไม่มีจังหวะยิงปืน ชมพูแพรหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูก ฟ้าลดาฟาดจนยาซะเซ ทิ้งไม้แล้วรีบฉุดแขนชมพูแพรวิ่งหนีไปที่ริมแม่น้ำ
ฟ้าลดาสะดุดล้ม ชมพูแพรตกใจรีบหันมา
“ยัยฟ้า”
“พี่แพรหนีไป”
ยาซะโผล่ออกมา ทั้งสองตกใจ ฟ้าลดารีบผลักชมพูแพรออกไป
“หนีไปพี่แพร”
ชมพูแพรส่ายหน้ารีบเข้ามาประคองฟ้าลดาให้ลุกขึ้น ยาซะเดินเข้ามา ใกล้ถึงตัวฟ้าลดา
“พวกแกไม่รอดหรอก”
ทันใดนั้น สายชลกับหมอวัฒนาเดินมาเห็นเหตุการณ์พอดี
“นางฟ้า!” สายชลตะโกนลั่น
ฟ้าลดากับชมพูแพรหันไป ยาซะรีบดึงฟ้าลดาเข้ามา จับล็อคคอเป็นตัวประกัน เอาปืนจ่อที่บริเวณหน้าอก ทุกคนชะงักไปอย่างตกใจ
“อย่าเข้ามา ไม่งั้นมันตาย”
สายชลเป็นห่วงฟ้าลดามาก รีบต่อรองกับยาซะ
“แกต้องการอะไร แกบอกฉัน ฉันให้แกได้ทุกอย่าง เพื่อแลกกับชีวิตนางฟ้า”
ยาซะหัวเราะสะใจ
“ฮ่าๆๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีวันที่แกขอร้องฉัน...คุกเข่า”
สายชลยังยืนนิ่ง ยาซะยิงไปบนพื้นใกล้ๆกับตรงที่เขายืน สายชลสะดุ้ง หมอวัฒนาจะเข้ามา ยาซะหันปืนไปทางหมอวัฒนา
“มึงไม่เกี่ยว ถอยไป”

หมอวัฒนาไม่กล้าทำอะไรวู่วาม ขยับถอยหลัง ยาซะหันปืนไปทางสายชล ที่ตัดสินใจยอมคุกเข่าลงบนพื้น ยาซะหัวเราะลั่น ลากฟ้าลดามายืนตรงหน้าสายชล แล้วใช้หลังปืนตบหน้าสายชลอย่างแรงจนหน้าหัน
“ปล่อยฉันนะ”
ฟ้าลดาพยายามดิ้น ยาซะรัดฟ้าลดาแน่นขึ้น
“หยุด!” ยาซะตวาด
“ฉันขอล่ะ อย่าทำอะไรนางฟ้า แกอยากได้อะไรจากฉันบอกมาเลย บอกมา”
สายชลอ้อนวอน ยาซะยิ้มเหี้ยม
“ชีวิตแก”
สายชลชะงัก
“ฉันต้องการชีวิตแก” ยาซะย้ำ
สายชลตอบทันทีด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ได้ ฉันจะให้ชีวิตฉันกับแก”
ชมพูแพรหันไปมองสายชล รู้เลยว่าเธอไม่มีทางแทนฟ้าลดาได้ เขารักฟ้าลดามากจริงๆ
“นางฟ้าคือชีวิตของฉัน ถ้านางฟ้าเป็นอะไร ฉันคงเจ็บยิ่งกว่าตัวฉันเป็น”
ฟ้าลดาน้ำตาคลอ สายชลหันไปมองฟ้าลดาแววตาเต็มไปด้วยความรัก
“สายชลรักนางฟ้านะ รักมากที่สุด ชาตินี้สายชลอาจจะไม่ได้อยู่กับนางฟ้า แต่สายชลจะอธิษฐานให้สายชลเกิดมารักนางฟ้าทุกชาติไป”
ฟ้าลดาน้ำตาไหล รับรู้ได้ถึงความรักที่สายชลมีให้เธอ
“เลิกน้ำเน่า แล้วก็เตรียมตัวตายได้แล้ว”
ยาซะหันปืนไปทางสายชล ฟ้าลดาได้จังหวะที่ยาซะไม่เอาปืนจ่อเธอ จึงกระทืบเท้ายาซะอย่างแรง ยาซะเสียจังหวะ
“อ๊าก!”

สายชลพุ่งเข้าไปแย่งปืนกับยาซะ หมอวัฒนาเข้าไปดึงฟ้าลดาออกมา ยาซะกับสายชลแย่งปืนกัน แล้วเสียงดังปังขึ้น ฟ้าลดาผงะ นึกตอนที่สายชลกับญาซะตู่สู้แย่งปืนกันที่เกาะมิน
ในอดีตนั้น...ปืนลั่นดังปัง สายชลกับยาซะมองหน้ากัน ฟ้าลดาลุ้นมากว่าใครโดนยิง แล้วสายชลกับยาซะก็ผละออกจากกัน สายชลก้มมองท้องตัวเองเห็นเลือดไหลออกมา ฟ้าลดาตกใจ รีบเข้าไปประคองสายชล
‘สายชล!’
สายชลไม่มีแรงยืน ทรุดเข่าลงกับพื้น ฟ้าลดาร้องไห้จะขาดใจ
‘สายชล...สายชล...’
ยาซะหัวเราะด้วยความสะใจ เข้ามาฉุดเธอให้ลุกขึ้นยืน เธอไม่ยอมไป
‘ปล่อยนะปล่อย...ปล่อยซิ...ปล่อย...’
สายชลจับมือฟ้าลดาไว้แน่น ยาซะหันไปเห็นหัวเสีย เข้ามากระทืบแขน สายชลไม่ยอมปล่อย ยาซะต่อยสายชล เลือดพุ่งออกจากปากร่วงลงกับพื้น ปล่อยมือ ฟ้าลดาร้องไห้
สติฟ้าลดากลับมา...เธอจะร้องไห้ พูดเสียงเบา
“สายชล”

ทางด้านสายชล กับยาซะผละออกจากกัน สายชลก้มมองมือตัวเองมีเลือดเต็มมือ เงยหน้าเห็นยาซะถูกยิงที่ท้อง
ยาซะหมดแรงที่จะยืน ล้มไปบนพื้นพร้อมกับปืนที่ตกลงข้างตัว ไม่นานสายชลได้สติ รีบหันไปทางฟ้าลดา แล้วเข้าไปกอดแน่น ชมพูแพรได้แต่มองด้วยความเจ็บปวด หมอวัฒนาหันไปมองชมพูแพรด้วยความเห็นใจ
ทันใดนั้นยาซะฟื้นขึ้นมา หยิบปืนที่ตกข้างตัว หันไปมองชมพูแพร
“เพราะแกคนเดียวนังชมพูแพร”
ยาซะยกปืนขึ้นมาเล็งไปทางแพร ฟ้าลดาเห็นยาซะกำลังจะยิงพี่สาวก็รีบผละออกจากสายชล แล้วเอาตัวเข้าไปขวาง
“พี่แพรระวัง”
ยาซะยิงเปรี้ยง!
กระสุนเข้าหว่างอก ฟ้าลดาผงะ ชมพูแพรแทบช็อคที่น้องสาวรับกระสุนแทนเธอ สายชลกับหมอวัฒนาตกใจ
ทันใดนั้นสหัสก็พาตำรวจเข้ามา

ตำรวจยิงยาซะเปรี้ยง!นัดเดียวตายคาที่...
ฟ้าลดากำลังจะล้ม สายชลรีบถลาเข้ามารับไว้ในอ้อมกอด ตะโกนเรียกเสียงดังลั่น
“นางฟ้า”
สายชลประคองฟ้าลดาที่กำลังจะหมดสติ ชมพูแพรตกใจมาก
“ยัยฟ้า!”
ชมพูแพรจะเป็นลม หมอวัฒนารีบเข้ามากอดชมพูแพรเอาไว้...สายชลน้ำตารื้นขึ้นมา
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดามองหน้าสายชลน้ำตาคลอ รู้สึกเจ็บปวด และรู้แล้วว่าเธอรักผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นสายชลหรือชาร์ล
ฟ้าลดากลัวตายแล้วจะไม่ได้เจอสายชล แต่ทนพิษบาดแผลไม่ไหวหมดสติ แขนตกลงข้างตัว สายชลแทบบ้า ตะโกนลั่น...
“นางฟ้า...”

+ + + + + + + + + + + +

เจ้าหน้าที่เข็นเตียงฟ้าลดา ไปตามทางในโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว สายชล กับชมพูแพร วิ่งตามมาข้างๆ สหัสกับหมอวัฒนาวิ่งตามมาข้างหลัง
“นางฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ ได้โปรดอย่าเป็นอะไรนางฟ้า” สายชลกุมมือฟ้าลดาแน่น
ชมพูแพรน้ำตาไหล
“ฟ้า...ฟ้า...”
เจ้าหน้าที่เข็นฟ้าลดาเข้าห้องผ่าตัด สายชลจำต้องปล่อยมือ สายตาของเขามองตามเธอไปจนกระทั่งประตูปิด หมอวัฒนาโอบชมพูแพรปลอบใจ สหัสเข้ามาจับบ่าสายชลที่หน้าแย่มากๆ

ค่ำคืนนั้น...
หน้าห้องผ่าตัด สายชลนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา สหัสอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ หมอวัฒนากับชมพูแพรนั่งอยู่ด้วย ชมพูแพรเศร้ามาก
หลังจากรอกันอยู่นาน หมอออกมาที่หน้าห้อง ทุกคนที่รออยู่รีบเข้าไปหา
“อาการคนไข้ยังไม่ปลอดภัย กระสุนโดนจุดสำคัญ และคนไข้ก็เสียเลือดมาก หมออยากให้คุณเผื่อใจไว้บ้าง”
ทุกคนอึ้ง ชมพูแพรเสียใจมาก
“เป็นเพราะแพร แพรทำให้น้องเป็นแบบนี้”
ชมพูแพรร้องไห้อย่างหนักจนเป็นลม หมอวัฒนาตกใจ รีบประคอง ขณะที่สายชลทรุดลงอย่างหมดแรง...

กลางดึก...


ฟ้าลดาถูกนำออกจากห้องผ่าตัดไปในห้องไอซียู สายชลเข้าไปเยี่ยมยืนมองฟ้าลดาที่ให้ออกซิเจน สายระโยงระยางเต็มตัว หน้าซีดเซียว เขาบรรจงจับมือของเธอขึ้นมาแนบแก้ม น้ำตาไหลลงมาทันที ก่อนจะเอามืออีกข้างจับไปที่หัวของเธอแล้วพูดเสียงสั่น

“ความชั่วร้ายจงออกไป สิ่งดีดีจงเข้ามา ความชั่วร้ายจงออกไป สิ่งดีดี...จงเข้ามา...ความ...ชั่วร้าย จงออกไป สิ่งดี...ดี จงเข้ามา...”
สายชลทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เมื่อคิดว่าฟ้าลดาจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
“นางฟ้า...ตื่นขึ้นมาเถอะ ตื่นขึ้นมาคุยกับสายชล อย่าทิ้งสายชลไปอีกเลยนะนางฟ้า นางฟ้าคือหัวใจอีกครึ่งนึงของสายชล เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ถ้าไม่มีนางฟ้า แล้วสายชลจะอยู่ได้ยังไง”
สายชลก้มหน้าจูบหน้าผากฟ้าลดา ก่อนจะผละออกมาร้องไห้หนักขึ้น...ซบหน้ากับมือฟ้าลดาร้องไห้แทบขาดใจ
ทางด้านชมพูแพรยังหมดสติ นอนอยู่อีกห้อง หมอวัฒนายืนกุมมือเธอไว้ตลอดเวลา ไม่นานเธอก็ฟื้นขึ้นมา
“ยัยฟ้า...”
ชมพูแพรรีบลุกขึ้นเลยทำให้มึนหัว หมอวัฒนาต้องประคองเอาไว้
“แพรจะไปหายัยฟ้า พี่หมอพาแพรไปหายัยฟ้าทีนะคะ”
ชมพูแพรส่งสายตาเว้าวอน หมอวัฒนาลังเล แล้วตัดสินใจพาเข้าไป ทั้งสองยืนอยู่หน้าห้อง มองฟ้าลดาที่นอนไม่ได้สติ สายชลยังเฝ้าอยู่ข้างๆ ชมพูแพรรู้สึกผิดอย่างมาก และเสียใจสุดๆ
“ถ้ายัยฟ้าเป็นอะไรขึ้นมา แพรจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเอง”
ชมพูแพรร้องไห้ หมอวัฒนาจับมือเธอไว้ ระหว่างนั้นพยาบาลเดินเข้ามาหาสายชล
“คุณคะ...ห้องไอซียูอยู่เฝ้าไม่ได้นะคะ”
สายชลรีบลุกขึ้นยืน
“ขอผมอยู่เถอะนะครับ”
“ไม่ได้จริงๆค่ะ ตอนนี้คนไข้ต้องระวังการติดเชื้อ การที่คุณอยู่ มันจะยิ่งเสี่ยงมากขึ้น คนไข้อาจจะอาการแย่ลงนะคะ”
หมอวัฒนาเดินเข้ามาหา
“คุณชาร์ล...เชื่อพยาบาลเถอะนะครับ”
สายชลหันไปมองฟ้าลดาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

+ + + + + + + + + + +

เมื่อออกมาจากห้องไอซียู สายชลหันมาทางหมอวัฒนา กับชมพูแพรที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมจะนั่งเฝ้านางฟ้าอยู่ที่นี่ครับ ถ้านางฟ้าฟื้นขึ้นมา ผมอยากให้เธอเห็นผมเป็นคนแรก”
หมอวัฒนากำลังจะห้าม แต่สายชลชิงพูดก่อน
“หมอกลับไปเถอะ ถ้ามีอะไร ผมจะโทรบอก”
หมอวัฒนาหันมาทางชมพูแพร
“แพรไม่กลับ แพรจะอยู่รอจนกว่ายัยฟ้าจะฟื้นขึ้นมาเหมือนกัน”
สายชลปรายตามองชมพูแพรไม่พูดอะไร หมอวัฒนาถอนหายใจ
“ผมรู้ว่านะครับว่าพวกคุณเป็นห่วงน้องฟ้า แต่เราไม่มีทางรู้เลยว่าน้องฟ้าจะรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมมั่นใจว่าไม่ใช่วันนี้แน่นอน น้องฟ้าแย่ไปคนหนึ่งแล้วนะครับ พวกคุณควรจะรักษาตัวเองให้ดี”
“ยังไงผมก็ไม่กลับ คุณหมอพาคุณแพรกลับไปเถอะ”
สายชลไม่มองหน้าชมพูแพร หันหลังจะเดินไปนั่ง ชมพูแพรรีบเดินมาตรงหน้า สายชลชะงัก หมอวัฒนาตกใจว่าเธอจะทำอะไร
“แพรรู้ว่าคุณเกลียดแพร เพราะแพรทำให้ยัยฟ้าเป็นแบบนี้ แพรเองก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน เกลียด...ที่ตัวเองให้อารมณ์มาอยู่เหนือสติ จนทำให้ยัยฟ้าเป็นตายเท่ากัน”
ชมพูแพรน้ำตารื้นขึ้นมา
“ถ้าเป็นไปได้ แพรก็อยากเป็นคนที่อยู่ในห้องนั้นแทนยัยฟ้า...แพรอยากอยู่ที่นี่ อยากอยู่รอจนกว่ายัยฟ้าจะฟื้น ตอนนี้แพรรู้แล้วว่ายัยฟ้ารักแพรมากขนาดไหน”
สายชลหน้านิ่ง
“คำพูดนี้ คุณควรจะเก็บไว้พูดกับนางฟ้า ไม่ใช่ผม”

สายชลเดินเลี่ยงไปนั่งไกลๆ ชมพูแพรมองสายชลอย่างเสียใจ หมอวัฒนาเข้ามาจับไหล่ชมพูแพร แล้วพาเดินมานั่งอีกฝั่ง ชมพูแพรหันไปมองสายชลอย่างรู้สึกผิดมาก สายชลไม่มองใคร เอนหัวพิงกำแพงอย่างคนสิ้นหวัง

//www.manager.co.th/Drama/ViewNews.aspx?NewsID=9540000148421&Page=1




 

Create Date : 22 พฤศจิกายน 2554
3 comments
Last Update : 22 พฤศจิกายน 2554 10:30:42 น.
Counter : 951 Pageviews.

 
 
 
 
ขอบคุณค่ะ
 
 

โดย: เจ้าหญิงแห่งMK วันที่: 22 พฤศจิกายน 2554 เวลา:14:17:56 น.  

 
 
 
ขอบคุณค่ะ..ที่นำมาให้อ่านกัน

ซึ้งมาก อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย
ความรักของสายชลกับนางฟ้า ยิ่งใหญ่จัง


แม้ใจจะแอบคิดว่า..ชมพูแพรเดินมาไกลมากแล้ว
มากเกินกว่าจะกลับตัวไปในตอนจบ(เหมือนละครหลายๆ เรื่อง)
แต่ก็แสบสงสารเหมือนกันแฮะ...อยากให้ตอนจบ นางฟ้าจำสายชลได้
 
 

โดย: nikanda วันที่: 22 พฤศจิกายน 2554 เวลา:15:39:14 น.  

 
 
 
เราว่ายังไงก็ต้องจำได้ ถึงจะจำไม่ได้ก็รักอยู่ดี รออีกตอนนะค่ะ
 
 

โดย: เอ็ม (aemery ) วันที่: 22 พฤศจิกายน 2554 เวลา:17:00:06 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com