BlogGang.com : : houyhnhnms :

Feel free to be ME.

<<

พฤศจิกายน 2554

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

4 พฤศจิกายน 2554

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 13

เสียงกดออดดังขึ้น แหวนรีบออกมาเห็นสายชลยืนอยู่
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล”
“คุณฟ้าอยู่มั๊ยแหวน”
“ยังไม่กลับมาเลยค่ะ คุณชาร์ลจะเข้ามานั่งรอมั๊ยคะ”
สายชลพยักหน้ารับ แหวนจึงพาเขาเข้าไปนั่งรอในบ้าน
“เชิญตามสบายนะคะ แหวนจะเข้าไปเอาน้ำมาให้”
“ไม่ต้องหรอก ฉันทานมาแล้ว”
ระหว่างนั้น ชมพูแพรเดินออกมาพอดี เห็นสายชลก็แปลกใจ
“คุณชาร์ล”
สายชลรีบตอบ
“ผมมารอคุณฟ้าครับ”
ชมพูแพรชะงักหน้าเจื่อนไปทันที แหวนมองอย่างสนใจว่าคุยอะไรกัน ชมพูแพรหันไปมอง แหวนรีบก้มหน้างุด
“จะไปทำอะไรก็ไปแหวน”
แหวนรีบออกไป แม้จะอยากรู้อยากเห็นมากๆ ชมพูแพรนั่งลงข้างๆสายชลอย่างใจไม่ดี
“แพรนั่งรอเป็นเพื่อนค่ะ”
สายชลยิ้มๆ ชมพูแพรมองสายชลเครียดๆ

+ + + + + + + + + + + +

ขณะที่เอกสารยังว่างอยู่เกลื่อนเต็มโต๊ะ แป๊ะบิดขี้เกียจไปมา
“โอ๊ยยยยย!! ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว งานมันหนักเกินไปป่ะเนี่ย” แป๊ะบ่น
จุ๊เขกหัว
“ก็ไม่มีใครได้นอนกันทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องบ่นเลย”
“คืนนี้ได้โต้รุ่งกันแน่ๆ” ธงไทยบ่นอีกคน
“ฟ้า...ฟ้าจะกลับก่อนได้นะ” เจมส์หันไปบอกฟ้าลดาอย่างเป็นห่วง
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ได้ทำหน้าที่เป็นพรีเซนต์เตอร์อย่างเดียวนะ มีอะไรก็ช่วยๆกันซิ...” ฟ้าลดาลุกขึ้นปรบมือ “เอ้าเอ้าเอ้า กระฉับกระเฉงกันหน่อยครับพ่อแม่พี่น้อง..เร็วเร็ว ทำงานทำงาน”
ฟ้าลดาพยายามทำให้ทุกคน กระตือรือล้นในการทำงาน และเริ่มต้นทำงานกันต่อ
ทางด้านสายชล รอฟ้าลดาอยู่ที่บ้านถึง 4 ทุ่ม ชมพูแพรพยายามถาม
“ป่านนี้ยัยฟ้ายังไม่กลับมาอีก คุณชาร์ลมีอะไรกับยัยฟ้า ฝากให้แพรบอกก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ผมต้องบอกคุณฟ้าด้วยตัวเอง มันเป็นเรื่องสำคัญ”
“คุณชาร์ล แพรขอถามอะไรคุณชาร์ลตรงๆได้มั๊ยคะ”
“อะไรครับ”
“คุณชาร์ลคิดยังไงกับยัยฟ้า”

สายชลนิ่งไป แล้วตัดสินใจบอก
“ผมรักคุณฟ้า”
ชมพูแพรหน้าชา ตัวเย็น กำมือแน่น
“นี่คงเป็นเรื่องสำคัญที่คุณจะบอกยัยฟ้าใช่มั๊ย”
สายชลไม่ตอบ ชมพูแพรตัดสินใจ...
“แพรก็มีเรื่องสำคัญ เกี่ยวกับตัวยัยฟ้าที่ต้องบอกคุณเหมือนกัน”
สายชลมองชมพูแพรนิ่วหน้าสงสัย ครู่หนึ่งชมพูแพรได้นำแฟ้มเอกสารมาให้สายชล
“นี่เป็นแฟ้มประวัติการรักษาของยัยฟ้า”
สายชลรับมาดูหน้านิ่งๆไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะรู้อยู่แล้ว ชมพูแพรนั่งลง
“เมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว ยัยฟ้าเคยประสบอุบัติเหตุทางเรือพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ คุณพ่อคุณแม่เสียชีวิต ยัยฟ้ารอดตาย แต่ความจำเสื่อม ระหว่างที่ยัยฟ้าหายตัวไป ยัยฟ้าไปติดอยู่ที่เกาะๆหนึ่ง ชื่อว่าเกาะมิน ยัยฟ้าอยู่ที่เกาะนั้นเป็นเวลานาน แต่งงาน แล้วก็มีครอบครัว สามียัยฟ้าเป็นชาวเกาะมิน”

สายชลยังนิ่ง
“แพรตามหายัยฟ้าแทบพลิกแผ่นดิน จนกระทั่งพบ แพรรีบพายัยฟ้ากลับมารักษาตัวจนยัยฟ้าจำได้ทุกอย่าง แต่กลับลืมเรื่องราวบนเกาะนั้น”
สายชลพยายามควบคุมอารมณ์ ไม่ให้แสดงสีหน้าออกมา
“แต่เรื่องนี้ยัยฟ้าไม่ทราบนะคะ มีแค่แพรกับคุณหมอสองคนเท่านั้นที่รู้”
“แล้วคุณแพรมาเล่าให้ผมฟังทำไม”
“เพราะถ้าคุณรักยัยฟ้า คุณต้องรู้ความจริงทั้งหมด แพรไม่อยากให้คุณถูกเอาเปรียบ”
สายชลเงียบ ชมพูแพรลุ้นมาก
“คุณรับเรื่องนี้ได้รึเปล่าคะ คุณชาร์ล”
สายชลวางแฟ้มบนโต๊ะแล้วก็ยิ้ม ชมพูแพรชะงัก
“คนอย่างผม ถ้ารักใคร ก็จะรักที่ตัวคนๆนั้น ผมไม่สนอดีตของคุณฟ้า ผมรักคุณฟ้าด้วยใจจริง ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็รักเธอ”

ชมพูแพรอึ้ง แทบจะหมดแรงไปตรงนั้น แต่เสียงมือถือชมพูแพรดังขึ้น ชมพูแพรได้สติ รีบกดรับสาย
“ฟ้าเหรอ..คุณชาร์ลมารอฟ้าที่บ้านแน่ะ ...เหรอจ๊ะ ได้จ๊ะ”
ชมพูแพรวางสาย หันไปทางสายชล
“คุณคงมาเสียเที่ยว คืนนี้ยัยฟ้าไม่กลับบ้าน งานไม่เสร็จก็เลยจะค้างที่ออฟฟิศกับเพื่อนๆ”
สายชลลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีเวลาอีกเยอะ วันนี้ไม่เจอพรุ่งนี้ผมก็จะไปหาคุณฟ้าเอง”
สายชลเดินออกไป ชมพูแพรตัวสั่นด้วยความโกรธแค้น เมื่อกลับไปที่ห้องนอน ชมพูแพรเข้าไปยืนที่หน้ากระจก ยังคงกำมือแน่นด้วยความเจ็บแค้น หันไปเห็นรูปที่ถ่ายคู่กับฟ้าลดา ก็หยิบขึ้นมามอง
“ตั้งแต่แกเกิดมา แกก็ได้ทุกอย่าง! พอกันที...ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของฉัน”

ชมพูแพรปากรอบรูปลงพื้นแตกเพล้ง! ชมพูแพรทรุดนั่งลงตรงหน้ากระจก ก่อนจะเหลือบไปเห็นนามบัตรยาซะบนโต๊ะ แล้วชมพูแพรก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ายาซะ คือคนที่พาฟ้าลดากลับมาจากเกาะมิน เธอจึงตัดสินใจโทรหายาซะ บอกให้รู้ว่าเป็นใคร และนัดมาพบทันที...

+ + + + + + + + + + + +

วันต่อมา...

ยาซะนั่งตรงข้ามชมพูแพรที่ใส่แว่นดำเพื่อปิดบังตัวเอง อยู่ภายในร้านกาแฟ
“ส่งตั๋วเครื่องบินเพื่อให้ผมมาพบคุณที่กรุงเทพฯ คงจะเป็นเรื่องสำคัญมาก”ยาซะถามขึ้นก่อน
“ฉันอยากให้คุณตามหาสามีของน้องสาวฉัน”
“ทำไมครับ”
“ตั้งแต่ฉันพาน้องสาวออกมาจากเกาะมิน น้องสาวฉันจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นั่นไม่ได้เลย ถ้าพบสามียัยฟ้า มันอาจจะช่วยทำให้ยัยฟ้าจำเหตุการณ์ช่วงนั้นได้”
“คุณเป็นพี่สาวที่แสนดีจริงๆ แต่ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้”
ชมพูแพรชะงัก
“เกาะมินเจอพายุหนัก หมู่บ้านเสียหาย มีคนล้มตาย คนบนเกาะที่เหลือระเหเร่ร่อนไปตั้งรกรากกันที่อื่น ซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหน”
ชมพูแพรผิดหวัง แล้วก็รีบตัดบท
“ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ไหนๆก็ได้มากรุงเทพฯฟรีแล้ว เที่ยวซะให้คุ้ม แล้วก็ถือว่าเราไม่เคยพบกัน”

ชมพูแพรหยิบกระเป๋าสตางค์ ออกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ด้านหลัง หยิบเงินจ่าย ค่ากาแฟ แล้วเอากระเป๋าสตางค์ใส่กระเป๋าสะพายตามเดิม แต่ไม่รู้ว่าใส่พลาด ทำให้กระเป๋าสตางค์หล่น ชมพูแพรเดินออกไป ยาซะงงๆ ไม่นานก็เห็นกระเป๋าสตางค์ชมพูแพรบนพื้น
ยาซะเอากระเป๋าสตางค์ชมพูแพร รีบตามออกมา แต่ชมพูแพรขับรถไปแล้ว
“คุณ!”
ยาซะพยายามโบกมือเรียก แต่ชมพูแพรไม่เห็น
ยาซะมองกระเป๋าสตางค์ เปิดออกดู เห็นนามบัตรชมพูแพร หยิบออกมาดู
ยาซะเห็นชื่อ “ชมพูแพร พิมุขมนตรา” ประธานบริหารร่วมสายการบินเซเว่นซี จึงตัดสินใจตามไปตามที่อยู่นั้น กระทั่งเห็นป้าย “SEVEN SEAS AIRLINE” ยาซะจึงเดินเข้าไปด้านใน หันไปมองรอบๆ กำลังจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ “ชาร์ล”
“สวัสดีค่ะคุณชาร์ล”

ยาซะหันไปมองตามเสียง เห็นสายชลเดินมากับสหัส ยาซะตกใจมาก หยุดยืนเพ่งมองหน้าสายชล
“ไอ้สายชล !?”
ยาซะเห็นพนักงานทักทายสายชลไปตลอดทาง จนสายชลเดินเข้าไปด้านใน ยาซะอึ้งๆ เห็นรปภ.ยืนอยู่ก็รีบเดินไปหาทันที
“พี่...ผู้ชายที่เดินไปเมื่อกี๊ ใครเหรอพี่”
รปภ.มองยาซะไม่ไว้ใจ
“ถามทำไม?”
“ก็สงสัยว่าเขาเป็นดารารึเปล่า เห็นหน้าตาดี”
“เขาไม่ใช่ดารา นั่นน่ะคุณชาร์ล เจ้าของสายการบินเซเว่นซี”
ยาซะรีบหยิบนามบัตรชมพูแพรออกมาดูอีกครั้ง...
“ประธานบริหารร่วมสายการบินเซเว่นซี??”

ยาซะแปลกใจมากๆ ว่าชมพูแพรเกี่ยวข้องอะไรกับสายชล หันไปเห็นร้านกาแฟร้านหนึ่ง มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ 2 เครื่องจึงรีบเข้าไปเปิดเวบ”กูเกิ้ล” ยาซะพิมพ์ชื่อ “ชมพูแพร” ลงไป แล้วกดคำว่า “search” ไม่นานก็มีข่าวชมพูแพรขึ้นมาหลายอัน ยาซะกดเปิดดู แล้วก็เห็นรูปสายชล ยาซะรีบอ่านข้อความใต้ภาพ
“ชาร์ล แมคโครวิท ลูกมิสเตอร์ไมเคิล นักธุรกิจยักษ์ใหญ่ของอเมริกา เข้าหุ้นกับบริษัทสายการบินฟลายฟาส ซึ่งมีคุณชมพูแพร พิมุขมนตรา เป็นประธานบริหาร”
ยาซะมองอย่างพิจารณา
“ชาร์ล? หน้าตาอย่างนี้มันไอ้สายชลชัดๆ นี่แสดงว่ามันเปลี่ยนชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ไอ้สายชล...แกไปได้ไกลขนาดนี้เชียวเหรอ”
ยาซะดูรูปสายชลด้วยความอิจฉา

+ + + + + + + + + + + +

ในห้องประชุม วีรเดชกำลังพรีเซ้นต์โฆษณาภาพนิ่ง สายชลไม่ค่อยสนใจฟัง เอาแต่มองฟ้าลดาเพราะมีเรื่องค้างคาใจ ขณะที่ชมพูแพรมองสายชลกับฟ้าลดาไม่พอใจมากๆ
ด้านล่างตึก...ยาซะ จะเดินไปที่หน้าลิฟต์ แต่พนักงานที่นั่งตรงเคาน์เตอร์เรียกเอาไว้
“คุณคะ”
ยาซะหันมา
“มาหาใครคะ”
“คุณชมพูแพรครับ”
“นัดไว้รึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ”
ยังไม่ทันที่พนักงานจะพูดต่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“กรุณารอซักครู่นะคะ”
พนักงานรับโทรศัพท์ ยาซะเห็นพนักงานคุยโทรศัพท์ เงยหน้าดูป้ายชั้นด้านหลังเห็นข้อความ...
”ฝ่ายบริหาร ชั้น 20”
ยาซะหันไปมองพนักงานอีกครั้ง เห็นพนักงานกำลังก้มหน้าอยู่ และมีกลุ่มคนเดินมาจึงรีบแทรกตัวไปกับกลุ่มคนจนเดินมาถึงหน้าลิฟต์ รอไม่นานลิฟต์มา ยาซะรีบเดินเข้าไป
พนักงานวางสาย เงยหน้ามอง ยาซะหายไปแล้ว
“อ้าว?? ไปซะแล้ว”

+ + + + + + + + + + + +

หลังการประชุม ทุกคนทยอยออกมาจากห้อง สายชลเดินคุยมากับวีรเดช
“คุณวีลงมือได้เลยนะครับ ผมอยากจะ Launch โฆษณา ภาพนิ่ง สิ่งพิมพ์ออกมาพร้อมกัน และอาจจะเร็วกว่าที่กำหนดไว้”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา เฮอะๆๆ”
สายชลหันไปทางฟ้าลดา ขณะเดียวกับที่ฟ้าลดาหันไปพูดกับเจมส์
“เจมส์..ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
ฟ้าลดาพยายามไม่สบตาสายชล รีบเดินออกไป สายชลมองตามอย่างแปลกใจ
ทางด้านยาซะ เมื่อออกมาจากในลิฟต์ หันไปมองสองข้างงงๆว่าจะไปทางไหน แล้วก็เห็นฟ้าลดาออกมาจากห้องน้ำ ยาซะชะงัก..รีบหลบเข้ามุม
“นางฟ้า!!??”
ไม่นานสายชลเดินมาดักหน้าฟ้าลดา ยาซะตะลึง
“ไอ้สายชล!!”
ฟ้าลดาเห็นสายชลก็ชะงักหยุดเดิน
“คุณชาร์ล...”

สายชลไม่พูด จับแขนฟ้าลดามาหลบมุม ฟ้าลดาตกใจ
“คุณจะทำอะไร?”
สายชลปล่อยแขนฟ้าลดา
“คุณหลบหน้าผมทำไม”
ฟ้าลดาเข้าใจแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“คุณพูดอะไร”
“ผมโทรไปคุณก็ไม่รับ เจอกันคำทักทายซักคำยังไม่มี ผมทำอะไรผิด ถึงทำให้คุณไม่พอใจขนาดนี้”
สายชลน้ำเสียงเจือความน้อยใจ
“นางฟ้าจำไอ้สายชลไม่ได้จริงๆ” ยาซะพูดกับตัวเอง
ฟ้าลดามองหน้าสายชลแล้วถอนใจ
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ”
ฟ้าลดาจะเดินไป สายชลรีบหันไป
“คุณฟ้าครับ..”

ฟ้าลดาหยุดเดินหันมา
“ผมมีบางอย่างที่ต้องบอกคุณ”
ฟ้าลดานิ่วหน้ามอง สายชลกำลังจะพูด แต่เสียงชมพูแพรดังขึ้น
“คุณชาร์ล”
สายชลเห็นชมพูแพรเดินออกมาก็เซ็งๆที่ถูกขัดจังหวะ ชมพูแพรเห็นสีหน้าสายชลก็อึ้งไปนิดนึง
“คุณวีมีเรื่องอยากถามคุณชาร์ลน่ะค่ะ”
“ครับ”
สายชลหันไปมองฟ้าลดา แล้วก็เดินแยกไป ชมพูแพรหันไปมองตามสายชลแววตาน้อยใจ ยาซะสังเกตเห็นแววตาของชมพูแพรก็ดูออกว่าเธอคิดอะไร
ชมพูแพรหันไปทางฟ้าลดา
“คุณชาร์ลพูดอะไรกับฟ้าเหรอ”
“ไม่มีอะไรคะ”
ฟ้าลดาเดินเข้าไป ชมพูแพรมองตามน้องสาวไม่พอใจ ก่อนจะตามไปติดๆ ยาซะเดินออกมาจากที่ซ่อน ยิ้มอย่างเข้าใจทุกอย่าง พลันเกิดแผนชั่วในใจ

+++++++++++++++++++++

ชมพูแพรเดินมาที่รถ ทันใดนั้นยาซะพรวดออกมาจากมุมหนึ่ง
“แกตามฉันมาเหรอ?!!” ชมพูแพรตกใจ
ยาซะยื่นกระเป๋าสตางค์คืนให้
“คุณทำตกในร้าน ผมเปิดดูเห็นนามบัตรคุณ ก็เลยตามมาคืนให้”
ชมพูแพรรีบเข้ามาเอากระเป๋าคืน
“ขอบใจ”
ชมพูแพรจะเดินไป ยาซะรีบเรียก
“เดี๋ยวครับ”
ชมพูแพรหันมาแล้วก็นึกได้
“อ้อ ลืมไป” ชมพูแพรหยิบเงินยื่นให้ “สินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ”
ยาซะมอง
“ผมไม่ขอเป็นเงิน แต่ขอเป็นถามคำถามซักข้อได้มั๊ยครับ”
ชมพูแพรชะงัก มองยาซะไม่ค่อยไว้ใจ
“จะถามอะไร?”
“ที่คุณให้ไปผมตามหาสามีของน้องสาวคุณ เพราะคุณแอบชอบคุณชาร์ลใช่มั๊ย”

ชมพูแพรหน้าถอดสี
“แกพูดอะไร แกรู้จักคุณชาร์ลได้ยังไง”
“ผมเข้าใจ.. เรื่องผู้ชายมันไม่เข้าใครออกใคร จะเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อน ถ้าลองชอบผู้ชายคนเดียวกัน มันก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง”
ชมพูแพรอึ้งที่ยาซะรู้ใจ แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด”
“คุณไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมกำลังร้อนเงิน ผมจะช่วยคุณ แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าความลับของคุณจะแตก เพราะเงินปิดปากผมได้เสมอ ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ โทรหาผม”
ยาซะยิ้มจริงใจ ก่อนจะเดินออกไป แล้วก็นึกขึ้นมาได้ หยุดเดินหันมา
“อ้อ..แล้วที่ผมพูดว่า คุณเป็นพี่สาวที่แสนดี”
ชมพูแพรหันมา
“ผมขอถอนคำพูด”
ยาซะยิ้มพร้อมยักคิ้วแล้วเดินออกไป ชมพูแพรครุ่นคิดว่าจะตัดสินใจยังไงดี

+ + + + + + + + + + + +

สายชลกลับไปที่บ้าน สหัสตามไปด้วย ระหว่างที่ยกแก้วน้ำจะมาวางที่โต๊ะ สายชลทำแก้วแตกเพล้ง!! สหัสรีบเข้ามาดู
“คุณชาร์ลเป็นไรมั๊ยครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันซุ่มซ่ามจริงๆ”
“ผมจัดการเองครับ”
สายชลรู้สึกไม่ค่อยดี พลันเสียงมือถือดังขึ้น สายชลรับสาย
“ฮัลโหล” สายชลตกใจ “พ่อเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ! ผมจะรีบกลับให้เร็วที่สุด”
สายชลวางสาย สหัสมองแปลกใจ
“มีอะไรครับคุณชาร์ล”
สายชลเครียด
“คุณพ่อหัวใจวาย ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู หาตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาให้ฉันเร็วที่สุด บอกตากับคุณน้าพิสมัยให้เตรียมตัวด้วย”
“ครับ”

สหัสรีบออกไปโทรศัพท์ สายชลเป็นห่วงพ่อมาก
กลางดึกคืนนั้น สายชลตัดสินใจโทรหาฟ้าลดาที่หลับไปแล้ว และสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือ คว้ามากดรับ ยังไม่ทันพูด เสียงสายชลดังออกมา
“คุณฟ้า ผมชาร์ลนะครับ”
“คุณชาร์ล” ฟ้าลดาชะงัก หันไปดูเวลาตีหนึ่ง “คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“คุณพ่อผมครับที่เป็น ท่านหัวใจวาย อาการไม่ค่อยดี ตอนนี้ผมอยู่สนามบินกำลังจะกลับอเมริกา รอผมกลับมานะครับคุณฟ้า ผมมีเรื่องสำคัญมากต้องคุยกับคุณ”
สายชลวางสาย ฟ้าลดางง ไม่เข้าใจ
+ + + + + + + + + + + +

เช้าวันใหม่...

ชมพูแพรที่กำลังกินข้าว เงยหน้ามองฟ้าลดาแปลกใจ
“คุณชาร์ลบินไปอเมริกาเมื่อคืนนี้!”
“ค่ะ...คุณชาร์ลบอกว่าคุณพ่อหัวใจวาย อาการไม่ค่อยดี”
ชมพูแพรไม่พอใจ แต่คุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“แปลกเนอะ คุณชาร์ลโทรบอกฟ้า แต่ไม่โทรบอกพี่”
ฟ้าลดาโกหก
“คุณชาร์ลบอกว่าโทรหาพี่แพรไม่ติดค่ะ ก็เลยโทรหาฟ้าแทน”
ฟ้าลดารีบหลบตาก้มหน้ากินข้าว ชมพูแพรมองฟ้าลดาตาแข็งกร้าว ไม่พอใจ เพราะรู้ว่าไม่จริง หลังจากทานอาหารเสร็จ เธอตัดสินใจโทรหายาซะ ไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์
“ฉันตัดสินใจได้แล้ว” ชมพูแพรบอกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดาขับรถมาจอด หน้าออฟฟิศฟิล์มแฟลช จอดรถดับเครื่อง กำลังจะลงจากรถ ยาซะก็พรวดเข้ามานั่งข้างๆ ฟ้าลดาตกใจ คิดว่าเป็นโจร จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ยาซะคว้าไหล่ฟ้าลดาให้หันมา ฟ้าลดาหน้าตื่น
“แกต้องการอะไร??”
“จำผัวตัวเองไม่ได้เหรอ”
ฟ้าลดาผงะ ยาซะยื่นหน้าเข้ามา ฟ้าลดาได้สติ...รีบผลักยาซะอย่างแรงแล้วรีบลงจากรถ วิ่งไปชนเจมส์อย่างแรง
“ฟ้า!”
ฟ้าลดาหันไปหน้าตาตื่น พอเห็นเป็นเจมส์ก็โล่งใจ
เจมส์แปลกใจ
“ฟ้าเป็นอะไร??”
ฟ้าลดาหันไปที่รถ...ไม่มียาซะแล้ว หันมาทางเจมส์ หน้ายังตื่นกลัว
เมื่อเข้าไปในบริษัทฟ้าลดาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง เจมส์เอากาแฟมาให้ ฟ้าลดารับแก้วกาแฟมาถือไว้ ตัวห่อๆยังกลัวไม่หาย
“เราโทรถามรปภ.แล้ว เขาว่ากล้องวงจรปิดเสีย นี่แจ้งซ่อมไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่มีใครมาซ่อม เป็นเพราะความงกของพี่วีแท้ๆ เราว่าฟ้าแจ้งความไว้ก่อนดีกว่านะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า ดื่มกาแฟ ความรู้สึกนั้นเครียดมาก

+ + + + + + + + + + +

หลังเลิกงาน ฟ้าลดากลับไปที่บ้าน โยนกุญแจรถลงในตะกร้าเล็กๆบนชั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ยาซะเปิดประตูเข้ามาในบ้าน โดยที่ฟ้าลดาไม่รู้ตัว

ครู่ใหญ่ ฟ้าลดาเช็ดผมที่เปียกจากการสระ เดินออกมาที่ห้องรับแขก ก็สะดุ้งสุดตัวที่เห็นยาซะนั่งอยู่ ฟ้าลดาจำได้แม่น
“แก!!”
ยาซะลุกขึ้นยืน ฟ้าลดาหันรีหันขวาง คว้าไม่เบสบอลขึ้นมากำแน่น
“แกเข้ามาได้ยังไง!!”
ยาซะขยับตัว
“อย่าเข้ามา!”
“เธอเป็นเมียฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
ฟ้าลดาเหวอ
“แกพูดอะไร! ฉันไม่เคยเห็นหน้าแกมาก่อน”
“แน่ใจ?? มองหน้าฉันให้ดีๆ”
ฟ้าลดาจ้องหน้ายาซะ จังหวะที่ฟ้าลดาเหม่อ

ยาซะพุ่งเข้ามาแย่งไม้จากมือฟ้าลดา แล้วรวบตัวฟ้าลดาเอาไว้ ฟ้าลดาหน้าตื่นตระหนก
ฟ้าลดาแหกปากลั่น
“ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”
ยาซะรีบอุดปาก ฟ้าลดาดิ้นเต็มแรง ทันใดนั้นหมอวัฒนาเข้ามาเห็น
“ฟ้า!!”
ยาซะหันไปเห็นหมอวัฒนาก็ตกใจ ฟ้าลดากัดมือ ยาซะสะดุ้ง รีบปล่อยมือ
“โอ๊ย!!”
ฟ้าลดาวิ่งไปหาหมอวัฒนา ยาซะเห็นท่าไม่ดี รีบออกไปทางด้านหลัง หมอวัฒนารีบตามไป ฟ้าลดาหอบหายใจถี่
หมอวัฒนาตามยาซะออกมา เห็นยาซะปีนกำแพงหนีไปแล้ว จึงกลับเข้าไปในบ้าน ฟ้าลดารีบเดินมาหา
“มันหนีไปได้ เกิดอะไรขึ้น??”
“ฟ้าไม่รู้ค่ะ เมื่อเช้าผู้ชายคนนี้ก็มาหาฟ้าที่ออฟฟิศ แล้วเขาก็บอกว่าเขาเป็น เป็น..” ฟ้าลดากระดากที่จะพูด “เป็นสามีของฟ้า”

หมอวัฒนาอึ้ง หน้าเจื่อนทันที
“เขาย้ำให้ฟ้ามองหน้าเขาให้ดี แต่ฟ้าไม่รู้จักเขาจริงๆนะคะพี่หมอ”
“ฟ้าบอกเรื่องนี้ให้แพรรู้ดีมั๊ย”
ฟ้าลดาคิด แล้วส่ายหน้า
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ ช่วงนี้พี่แพรดูเครียดๆกับงาน ฟ้าไม่อยากเพิ่มปัญหาให้พี่แพรอีก”
“แต่นี่มันเป็นเรื่องใหญ่นะฟ้า ผู้ชายคนนั้นมาหาฟ้าถึงสองครั้งในวันเดียว พี่ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ”
ฟ้าลดาเงียบ หมอวัฒนามองฟ้าลดารู้สึกกังวล เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอเป็นอย่างมาก

+ + + + + + + + + + + +

หมอวัฒนากดมือถือโทรหาชมพูแพร รอไม่นานชมพูแพรก็รับสาย
“แพรจะถึงบ้านเหรอยังครับ”
“แพรอยู่ที่ออฟฟิศค่ะ ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ พี่หมอมีอะไรรึเปล่าคะ”
หมอวัฒนาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ชมพูแพรแกล้ง ตกใจ
“พี่หมอว่าไงนะคะ?!! สามียัยฟ้ามาหายัยฟ้าที่นี่!!”
“ครับ”
ชมพูแพรทำเป็นไม่สนใจ
“พี่หมอเชื่อที่มันพูดเหรอ แพรว่ามันเป็นไอ้พวกโรคจิตมากกว่า”
“แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะ แพรอย่าลืมว่าน้องฟ้าเคยมีสามีมาก่อน บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นสามีน้องฟ้าจริงๆ ผมว่า...เราควรจะบอกความจริงให้น้องฟ้ารู้”
“ไม่ค่ะ แพรจะไม่บอก และพี่หมอเองก็ห้ามบอกยัยฟ้าเหมือนกัน เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกนะคะ”
“แต่ผมเป็นห่วงน้องฟ้า วันนี้มันเข้ามาในบ้านได้ วันหน้ามันก็ต้องกลับเข้ามาได้อีก”
“แพรจะจัดการเรื่องนี้เอง ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ ที่เป็นห่วงน้องสาวแพร”
หมอวัฒนาผงะกับน้ำเสียงห่างเหินของชมพูแพร

+ + + + + + + + + +

ฟ้าลดาคิดหนัก สงสัยว่าทำไมยาซะถึงพูดแบบนั้นกับเธอ ไม่นานป้าเนียมกับแหวนเอาข้าวมาให้
“คุณฟ้าคะ”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันไปเห็นป้าเนียมกับแหวนก็โล่งใจ
“ป้าเห็นคุณฟ้ายังไม่ได้ทานข้าวเย็น ป้า เลยทำข้าวต้มมาให้”
“ขอบคุณค่ะ”
ป้าเนียมวางถาดบนโต๊ะ แหวนเอาน้ำเทใส่แก้วมาวางให้ฟ้าลดา ฟ้าลดาลุกมานั่งที่โต๊ะอาหาร มองป้าเนียมนิ่งคิด
“ป้าเนียมคะ..”
ป้าเนียมกับแหวนหันมา
“หลังจากฟ้าเจออุบัติเหตุทางเรือ ฟ้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลในกระบี่นานมั๊ยคะ”
ป้าเนียมผงะ นึกขึ้นมาได้ว่าชมพูแพรเคยสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้พูดเรื่องที่ฟ้าลดาเคยไปอยู่ที่เกาะมิน ป้าเนียมพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
“นานเชียวค่ะ หลายเดือนเลย คุณฟ้าถามทำไมคะ”
“ไม่มีไรค่ะ อยู่ดีๆฟ้าก็นึกขึ้นมาได้ แต่ก็นึกภาพตัวเองตอนรักษาตัวที่กระบี่ไม่ออก มันเหมือนฟ้าไม่มีความทรงจำช่วงนั้นเลย”

ฟ้าลดาถอนหายใจแล้วก็ก้มหน้ากินข้าว ป้าเนียมมองฟ้าลดาสีหน้าไม่สบายใจ แหวนมองป้าเนียมอย่างสงสัยว่าทำไมไม่พูด
เมื่อชมพูแพรกลับมา ป้าเนียมเล่าเรื่องที่ฟ้าลดาถาม ชมพูแพรย้อนถามทันที...
“แล้วป้าตอบไปว่ายังไง”
“ป้าก็ยืนยันไปว่า คุณฟ้ารักษาตัวอยู่นานหลายเดือนจริงๆ แล้วคุณฟ้าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อค่ะ”
“ดีแล้วที่ป้าตอบแบบนี้ ถ้ายัยฟ้ายังถามป้าอีก บอกให้มาพูดกับฉัน”
“ค่ะ ถ้างั้นป้าไม่กวนคุณแล้ว คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้า ทันทีที่ป้าเนียมออกไป ชมพูแพรยิ้มให้ตัวเองในกระจก ด้วยความพอใจที่แผนสำเร็จ

+ + + + + + + + + + +

แหวนกำลังเก็บจานอาหารอยู่ในบ้าน ฟ้าลดาเดินออกมาเห็น
“มาเก็บพรุ่งนี้เช้าก็ได้นี่แหวน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ค้างเอาไว้มันไม่ดี”
แหวนมองฟ้าลดาเหมือนมีเรื่องอยากถาม แต่ทำเป็นเก็บจาน แล้วก็หันไปองฟ้าลดาอีกทีเพราะทนไม่ไหว
“เออ คุณฟ้าคะ เรื่องที่คุณฟ้าถามป้าเนียมวันนี้ คือ..เออ...แบบว่า...”
“มีอะไรก็พูดมาซิ”
“ก่อนคุณฟ้าไปเรียนเมืองนอก แหวนได้ยินคุณแพรคุยกับป้าเนียมค่ะ คุณแพรพูดถึงเกาะอะไรซักอย่าง อืมม์...ชื่ออะไรน้า” แหวนพยายามนึก “อ๋อ เกาะมินค่ะ ใช่...ใช่...เกาะมิน คุณแพรกำชับกับป้าเนียมว่าไม่ให้บอกคุณฟ้า อะไรทำนองนี้แหละค่ะ”

ฟ้าลดาฟังแหวนพูดแล้วก็อึ้ง

Create Date : 04 พฤศจิกายน 2554

0 comments

Last Update : 4 พฤศจิกายน 2554 9:50:39 น.

Counter : 1204 Pageviews.

houyhnhnms

Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!

Webmaster - BlogGang

[Add houyhnhnms's blog to your web]

Bloggang.com