Feel free to be ME.

 
ตุลาคม 2554
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
30 ตุลาคม 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 10 (ต่อ)



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 10 (ต่อ)


ขณะนั่งที่โต๊ะอาหาร ฟ้าลดาใช้มือดึงพิซซ่าออกมา ชมพูแพรเห็นแล้วก็ไม่พอใจ
“ยัยฟ้า..เสียมารยาท ใช้ช้อนส้อมซิจ๊ะ”
“ใครเขากินพิซซ่า ใช้ช้อนส้อมกันพี่แพร”
“นาง...เอ่อ คุณฟ้าพูดถูกครับ ต้องใช้มือกินถึงจะอร่อย”
ฟ้าลดาหันไปมองชมพูแพร
“เห็นมั๊ยคะ”
สายชลหยิบพิซซ่าให้ชมพูแพร แล้วก็หยิบให้ตัวเอง
“ลองดูครับคุณแพร”
สายชล ฟ้าลดา ชมพูแพรใช้มือกินพิซซ่า ทั้งหมดกินพิซซ่าด้วยความเอร็ดอร่อย แล้วสายชลก็หันไปทางฟ้าลดา
“คุณฟ้าทำงานที่ไหนเหรอครับ”
“ฟ้าเพิ่งได้งานทำที่บริษัทโฆษณาค่ะ”
สายชลคิดแล้วก็นึกอะไรออก
“อย่างนี้ก็ดีเลยครับ เซเว่นซีกำลังหาบริษัทที่จะมาทำหนังโฆษณา เพื่อประชาสัมพันธ์สายการบินพอดี”

ชมพูแพรมองสายชลแปลกใจ แต่ฟ้าลดาดีใจมาก
“จริงเหรอคะ”
“ครับ”
“คุณชาร์ลคะ แต่เราเพิ่งทำโฆษณาไปเมื่อต้นปีที่แล้วเองนะคะ” ชมพูแพรแย้ง
“แต่กว่าโฆษณาชุดใหม่จะฉาย ก็คงประมาณปลายปีหรือต้นปีหน้า ซึ่งผมว่าเรารีบทำไว้ก่อนก็ดี เพราะตอนนี้สายการบินใหม่ๆเยอะเหลือเกิน”
“คุณชาร์ลมองการณ์ไกลดีจังเลยค่ะ”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ฟ้าจะรีบเสนอเจ้านายทันทีเลยนะคะ คุณห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“ครับ”
ฟ้าลดายิ้มร่าเริง สายชลก็พลอยมีความสุขไปด้วย แล้วก็หันไปยิ้มให้ชมพูแพร พลันเสียงมือถือชมพูแพรดังขึ้น ชมพูแพรหยิบมือถือที่วางบนโต๊ะมาดูเห็นชื่อหมอวัฒนาก็เซ็งไป
“แพรขอตัวรับสายนี้ซักครู่นะคะ”
“เชิญครับ”
ชมพูแพรรีบเดินออกไป แล้วรับสายหมอวัฒนาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“ค่ะ...พี่หมอ”
“ผมออกเวรแล้ว ว่าจะชวนแพรไปหาอะไรทาน ผมไปรับที่บ้านนะครับ”
ชมพูแพรหันไปมองสายชล แล้วก็โกหก
“แพรเหนื่อยน่ะค่ะ ไม่อยากออกไปไหน”
“แพรไม่สบาย เป็นอะไร หรือว่ายังเจ็บข้อเท้าอยู่”
“แพรไม่ได้เจ็บข้อเท้าแล้วค่ะ แพรรู้สึกเพลียนิดหน่อย พี่หมอไม่ต้องห่วงนะคะ แพรว่าจะทานยาแล้วก็นอนเลย”
“ถ้างั้นก็รีบนอนนะครับ ถ้ารู้สึกไม่ดี โทรหาผมได้ตลอดนะ”
หมอวัฒนาวางสายอย่างเป็นห่วงชมพูแพรมาก ขณะที่หญิงสาวสบายใจ ไปร่วมวงที่โต๊ะอาหารต่อ...
+ + + + + + + + + + + +

ฟ้าลดากับชมพูแพรออกมาส่งสายชลที่หน้าบ้าน...


“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้ออร่อยนะคะ”
“ถ้าคุณแพรชอบ ผมมาทำให้ทานบ่อยๆได้นะครับ”
ชมพูแพรปลื้มมาก
“งั้นแพรไม่เกรงใจนะคะ”
“ครับ”
สายชลกับชมพูแพรยิ้มให้กัน ฟ้าลดาเหล่มองชมพูแพรกับสายชลแปลกใจ
“เออ คุณฟ้าครับ”
ฟ้าลดาหันมา
“ผมว่าผมไปพบเจ้านายคุณฟ้า ด้วยตัวเองวันพรุ่งนี้ดีกว่า คือผมร้อนใจ พอคิดอะไรได้ก็อยากรีบจัดการให้เสร็จๆ”
“ได้ค่ะ”
“เราไปด้วยกันนะครับ ผมมารับ”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“ผมกลับล่ะครับ”

สายชลเดินออกไป ชมพูแพรยังมองตามสายชลด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ฟ้าลดาเห็นก็รีบกระแอมเสียงดัง ชมพูแพรสะดุ้งหันมา
“ฟ้าเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่แพรถึงได้ปลื้มคุณชาร์ลมากขนาดนี้ ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเป็นสุภาพบุรุษ ปลื้มได้...แต่ห้ามหลงรักเขาเด็ดขาดนะคะ ไม่งั้นฟ้าจะฟ้องพี่หมอ”
“ตกลงเราเป็นน้องสาวพี่ หรือน้องสาวพี่หมอกันแน่จ๊ะ ห่วงกันจริงห่วงกันจัง พี่ชักน้อยใจแล้วนะ”
ฟ้าลดาโผกอดชมพูแพรอ้อนๆ
“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะคะพี่สาวคนสวยของฟ้า ยังไงฟ้าก็รักพี่แพรมากกว่าพี่หมอ มากกว่าใครๆในโลกอยู่แล้ว พี่แพรเป็นทั้งพี่เป็นทั้งพ่อ เป็นทั้งแม่ของฟ้านี่หน่า”
ชมพูแพรผละออกจากน้อง
“ขอให้มันจริงเถิ๊ด ไม่ใช่พอไปเจอคนอื่น แล้วก็ลืมพี่”
“ฟ้าไม่มีทางเห็นคนอื่น ดีกว่าพี่แพรอยู่แล้วล่ะค่ะ”
ชมพูแพรเอามือบีบจมูกฟ้าลดา ด้วยความรักและเอ็นดู สองพี่น้องยิ้มให้กันอย่างมีความสุขก่อนจะพากันเดินเข้าไปในบ้าน

+ + + + + + + + + + +

ทางด้านสายชล เมื่อกลับไปที่บ้าน ได้นำสร้อยที่เคยสวมให้ฟ้าลดา ในวันแต่งงานที่เกาะมินออกมาดู ความรู้สึกเต็มไปด้วยความหวัง...

“อีกไม่นาน...นางฟ้าจะต้องจำสายชลได้”
สายชลล้มตัวลงนอน พลันเสียงมือถือดังขึ้น สายชลหยิบมือถือมากดรับสาย
“สายชล ครับพ่อ ว่าไงนะครับ!!!”
หลังจากคุยกับไมเคิลแล้ว สายชลโทรหาสหัสทันที สหัสตกใจย้อนถามเสียงดัง...
“คุณเพลินตา กับคุณพิสมัยจะมาถึงวันพรุ่งนี้!!”
“ทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้” สายชลหัวเราะ ”หรือว่าดีใจที่คู่ปรับจะมา”
“โธ่คุณสายชล อย่าล้อผมเล่นอย่างนี้ซิครับ แล้วครั้งนี้คุณเพลินตาจะอยู่นานแค่ไหน”
“ไม่มีกำหนด เพราะว่าพ่อให้เพลินตามาฝึกงานที่บริษัท”
สหัสยิ่งอึ้ง
“ไฟลท์จะมาถึงตอนเที่ยง นายไปรับด้วย“
“ครับ”
สหัสวางสายด้วยความเซ็งสุดๆ
“สนุกล่ะคราวนี้ เฮ้อ”

+ + + + + + + + + + + +

เช้าวันรุ่งขึ้น...


หมอวัฒนามาหาชมพูแพร และได้แวะไปหาฟ้าลดาที่บ้านเล็ก ฟ้าลดายื่นถุงกระดาษให้...
“ของฝากค่ะ”
หมอวัฒนารับมาเปิดดู
“อะไรเอ่ย?” หมอวัฒนาหยิบออกมา ”เนคไท! รู้ใจพี่จริงๆ สีโปรดซะด้วย”
“ใส่เลยซิคะพี่หมอ”
“ได้เลย”
หมอวัฒนาเอาเนคไทที่ผูกอยู่ออก
“ฟ้าใส่ให้ค่ะ”
ฟ้าลดาเอาเนคไทคล้องคอหมอวัฒนาแล้วผูกไทด์ให้ สายชลเดินมาเห็นฟ้าลดากับหมอวัฒนาก็ชะงักหยุดมอง ฟ้าลดาผูกไทด์เสร็จ แล้วก็ถอยออกมายืนเล็ง
“เป็นไง?” หมอวัฒนาโพสต์ท่า
“หล่อที่สุด เท่ห์ที่สุด”
“ขอบใจนะจ๊ะ”
หมอวัฒนาหยิกแก้มฟ้าลดาสองข้าง สายชลนิ่งไป ไม่นึกว่าสองคนนี้จะสนิทกันขนาดนี้ แล้วฟ้าลดาก็เห็นสายชล
“คุณชาร์ล!”
หมอวัฒนาปล่อยมือจากแก้มฟ้าลดาหันไปเห็นสายชล
“สวัสดีครับคุณชาร์ล”
“สวัสดีครับคุณหมอ” สายชลหันไปทางฟ้าลดา “พร้อมจะไปหรือยังครับ”
“พร้อมแล้วค่ะ” ฟ้าลดาหันไปทางหมอวัฒนา ”ฟ้าไปนะคะ”
“จ๊ะ”

ฟ้าลดาเดินตามสายชลไปที่รถ สายชลเปิดประตูรถให้ ขณะที่กำลังจะขึ้นรถ สายชลเห็นใบไม้ติดที่ผมฟ้าลดา
“ขอโทษนะครับ”
ฟ้าลดาหันมา สายชลเอาใบไม้ออกจากผมให้
“ขอบคุณค่ะ”
ฟ้าลดาขึ้นรถ สายชลมองฟ้าลดาแล้วยิ้มตาเป็นประกาย ก่อนจะเดินไปขึ้นรถขับออกไป
ชมพูแพรยืนมองอยู่ เห็นแววตาสายชลที่มองฟ้าลดาก็นึกแปลกใจ ก่อนจะหันไปเจอหมอวัฒนา ชมพูแพรตกใจรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หมอไม่ได้สงสัยอะไร
“พี่หมอมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“มาได้ซักพักแล้วครับ ป้าเนียมบอกแพรแต่งตัวอยู่ ผมก็เลยไปหาน้องฟ้า”
หมอวัฒนายิ้มให้ เมื่อเข้าไปในบ้านเขาได้นำที่วัดความดันแบบพกพา ออกมาวางบนโต๊ะพร้อมกับปรอท ชมพูแพรมองแปลกใจ
“พี่หมอเอาของพวกนี้มาทำไมคะ”
“เห็นเมื่อคืนแพรบอกว่าไม่สบาย”
ชมพูแพรผงะ เพราะลืมไปแล้ว
“และผมก็รู้ว่าคนอย่างแพร ไม่มีทางไปหาหมอที่โรงพยาบาลแน่ๆ”
“พี่หมอนี่รู้ใจแพรจริงๆ”
“ถ้าผมไม่รู้ใจแพร ผมจะเป็นแฟนแพรได้เหรอครับ”
หมอวัฒนายิ้ม แล้วก็วัดความดันให้ชมพูแพร ก่อนจะเอาปรอทดิจิตอลเสียบเข้าไปในหูชมพูแพร แล้วก็เอามาดู

“ไม่มีไข้ ความดันปกติ ร่างกายแข็งแรง” หมอวัฒนาเก็บของไปด้วยพูดไปด้วย “แพรเห็นข้อดีของการมีแฟนเป็นหมอรึยัง” หมอวัฒนาร้องเพลงพร้อมทำท่าประกอบ “กริ๊งเดียวเลย ดิลิเวอรี่มาเลย” ชมพูแพรขำกับท่าทางของหมอวัฒนา
“นี่ถ้าได้อยู่บ้านเดียวกับคุณหมอ รับรองคนไข้จะแข็งแรงยิ่งกว่านี้อีกนะครับ”
หมอวัฒนาส่งสายตาหวานซึ้ง ชมพูแพรชะงักแล้วก็รีบเปลี่ยนเรื่อง
“คุณหมอจะคิดค่าตรวจเท่าไหร่คะ”
“อืมม์..ขอเป็นเลี้ยงกาแฟคุณหมอซักแก้วล่ะกัน”
ชมพูแพรยิ้มให้หมอวัฒนา

+ + + + + + + + + + +

ขณะที่สายชลกำลังขับรถ ฟ้าลดานั่งข้างๆ สายชลเหล่มองฟ้าลดาแล้วก็อมยิ้มมีความสุขตลอดเวลา พอหันมาอีกทีเห็นฟ้าลดามองอยู่ด้วยความแปลกใจ สายชลหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“คุณชาร์ลยิ้มไรคะ”
“เออ..” สายชลนึก ”เพลงครับ...เพลงเพราะ”
ฟ้าลดางงๆ ก่อนจะหันไปทางหน้าต่าง สายชลเหล่มองฟ้าลดายิ้มไม่หุบ มีความสุข
เมื่อไปถึงบริษัท วีรเดชกุลีกุจอปัดเก้าอี้ให้สายชล เมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“เชิญนั่งครับคุณชาร์ล จะรับชา กาแฟ หรือน้ำอะไรดีครับ”
“กาแฟร้อนแล้วกันครับ”
“ฟ้า..ชงกาแฟมา”
ฟ้าลดาเอ๋อ...นึกไม่ถึงว่าจะถูกใช้ไปชงกาแฟ สายชลมองวีรเดชไม่พอใจ
“ไปซิ..มองอะไร??”

ฟ้าลดากำลังจะออกไป สายชลรีบพูด
“ผมเกรงว่าคุณวีรเดช คงต้องให้คนอื่นชงกาแฟ เพราะว่างานของผมต้องการให้คุณฟ้าเป็นครีเอทีฟ”
วีรเดชกับฟ้าลดาผงะ
”เพราะฉะนั้นคุณฟ้าลดาต้องนั่งฟังด้วย”
“อ่า...แต่ฟ้าเพิ่งเข้ามาทำงาน ยังไม่มีประสบการณ์ ผมมีครีเอทีฟเก่งๆหลายคน”
สายชลเสียงเข้ม
“ผมต้องการให้คุณฟ้าลดาเป็นครีเอทีฟ หรือว่าคุณมีปัญหา”
วีรเดชรีบฉีกยิ้ม
“ไม่มีครับ ไม่มีปัญหาเลยครับ ให้เด็กรุ่นใหม่เป็นครีเอทีฟก็ดีครับ จะได้มุมมองแปลกๆใหม่ๆ เฮอะๆๆ” วีรเดชกดเครื่องอินเตอร์คอม ” จุ๊..กาแฟร้อนหนึ่งที่ด่วน”
วีรเดชยิ้มให้สายชล แล้วก็หันไปทางฟ้าลดา
“นั่งซิฟ้า”
ฟ้าลดานั่งลงข้างสายชลแล้วก็หันไปยิ้ม พร้อมพูดคำว่า “ขอบคุณ” เบาๆ สายชลโค้งหัวรับว่า”ไม่เป็นไร”
+ + + + + + + + + + + +

จุ๊ที่ชงกาแฟเข้าไปให้ ออกมาจากห้องทำงานวีรเดช หน้าตาเคลิบเคลิ้ม
“คนไรไม่รู้ ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ”
“นี่ นี่ นี่ มันจะออกนอกหน้ามากไปแล้ว แฟนนั่งหัวโด่ตรงนี้ทั้งคน” แป๊ะโวย
“แหมก็ขอโลมเลียทางสายตานิดส์นึง จิตใจจะได้กระชุ่มกระชวยอยากทำงาน”
“หมั่นไส้เว๊ย!!”
ระหว่างนั้นเจมส์เดินเข้ามา
“ทะเลาะอะไรกันอีกห๊ะคู่นี้!!”
“ไอ้จุ๊มันนอกใจผมพี่ เห็นผู้ชายคนอื่นดีกว่าแฟนตัวเอง”
“ใคร??”
เจมส์หันไปมองจุ๊ด้วยความสงสัย
“คุณชาร์ล ท่านประธานสายการบินเซเว่นซี ตอนนี้กำลังคุยงานกับพี่วีอยู่ในห้อง”
เจมส์แปลกใจ

+ + + + + + + + + + + +
สายชล ฟ้าลดา วีรเดช ยังคุยงานกันอยู่
“คุณฟ้าทำโปรเจ็กต์มาเลยนะครับ จะมาดูสถานที่ถ่ายทำก่อนก็ได้ จะเป็นบนเครื่อง หรือว่าที่กราวน์ ส่วนรายละเอียดเกี่ยวกับเมืองที่เรามีเทอร์มินอล ถามผมได้โดยตรง” สายชลสรุป
“ได้เลยครับคุณชาร์ล ผมจะให้ฟ้ารีบทำให้เร็วที่สุด”
สายชลเอานามบัตรยื่นให้ วีรเดชนึกว่าจะให้ตัวเองเลยยื่นมือออกไป แต่สายชลกลับยื่นให้ฟ้าลดา วีรเดชหน้าแตกเพล้ง!! ฟ้าลดารับนามบัตรมา สายชลลุกขึ้นยืน
“เสร็จธุระแล้ว ผมกลับนะครับ”
วีรเดชกับฟ้าลดาลุกขึ้นยืนตาม วีรเดชพยายามเสนอหน้าตลอดเวลา แต่สายชลไม่สนใจ
“เชิญครับเชิญ”
สายชล ฟ้าลดา วีรเดช เดินออกไป

+++++++++++++++++

วีรเดช สายชล ฟ้าลดาออกมาจากห้องประชุมพร้อมกัน จุ๊หันไปเห็นรีบบอก...
“ออกมากันแล้ว”
เจมส์กับแป๊ะที่กำลังคุยงานหันไป ทันทีที่เจมส์เห็นหน้าสายชลก็อึ้งตะลึง จำได้
“แก!”
สายชลเองก็อึ้งไปเช่นกัน ที่เห็นเจมส์ทำงานที่นี่ เจมส์พุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อสายชล ทุกคนพากันตกใจ
“แกมาทำอะไรที่นี่?!! แกตามฟ้ามาเหรอ??”
ฟ้าลดารีบจับแขนเจมส์
“เจมส์ ใจเย็น ฟังก่อน นี่คุณชาร์ล เจ้านายพี่แพร”
“และเป็นประธานสายการบินเซเว่นซี” วีรเดชเน้น “ลูกค้าของเรา!!”
เจมส์เหวอ สายชลมองเจมส์ไม่ค่อยพอใจ เจมส์เอามือออกจากคอเสื้อสายชลแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก
“ขอโทษนะครับคุณชาร์ล ผมวู่วามไปนิด” เจมส์หน้าแหย
สายชลมองเจมส์ไม่ค่อยถูกชะตา
“ไม่เป็นไร เพราะวันนั้นผมก็วู่วามเหมือนกับคุณวันนี้ แล้วผมก็ต้องขอโทษด้วย ที่วันนั้นผมทำตัวก้าวร้าวไปหน่อย” สายชลหันไปทางฟ้าลดา “ผมกลับนะครับ”
“ค่ะ”

สายชลหันหลังเดินออกไป แต่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เลยหยุดเดิน หันกลับไปเห็นฟ้าลดากับเจมส์แหย่กันก็ทนไม่ไหวเพราะหึง สายชลตัดสินใจ
“คุณฟ้าครับ”
ฟ้าลดากับเจมส์หันมา สายชลรีบเดินมาตรงหน้า
“วันนี้คุณฟ้าว่างมั๊ย คือ ผมคิดๆดูแล้ว ผมอยากรีบพาคุณฟ้าไปดูสิ่งที่ผมต้องการ เผื่อจะเป็นไอเดียให้คุณฟ้า”
“ได้ค่ะ ฟ้าว่าง”
สายชลดีใจ เจมส์เหล่สายชลแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“น่าเสียดายที่เราติดลูกค้าเลยไปเป็นเพื่อนฟ้าไม่ได้”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเอง”
“ถ้างั้นเราไปกันเลยนะครับ”
“ค่ะ ขอฟ้าไปเอากระเป๋าก่อนนะคะ”
สายชลพยักหน้า หันไปเจอเจมส์มองอยู่ สองคนมองหน้ากันอย่างรู้กันว่าต่างไม่ชอบหน้ากัน แล้วเจมส์ก็เดินไปกับฟ้าลดา

+ + + + + + + + + + +

ที่สนามบิน...


เพลินตากับพิสมัย เข็นรถเดินออกมา สองแม่ลูกแต่งตัวกันโอเวอร์มากๆ จนคนหันมามองเป็นตาเดียว
“โอ้ ก๊อด ไทยแลนด์ ร้อนมากๆ So hot”
“นั่นซิคะลูก หน้าคุณแม่มันเหรอยัง”
เพลินตาหันมามอง
“เริ่มมันตรงทีโซนแล้วค่ะ” พิสมัยตกใจ ”แล้วหน้าลูกล่ะคะ”
“ทอดไข่ดาวได้เลยค่ะ”
เพลินตาตกใจมาก
“ว๊ายตายแล้ว!”
เพลินตารีบเอากระดาษซับมันออกมาส่งให้แม่ สองแม่ลูกก็ช่วยกันซับหน้าไม่หยุด เพลินตาหันไปมองหาสายชล
“ทำไมพี่ชาร์ล ยังไม่มารับพวกเราอีกคะคุณแม่”
ไม่นานสหัสก็รีบวิ่งมารับ เพลินตาเห็นสหัสแล้วก็ไม่ชอบใจทันที
สหัสไหว้
“สวัสดีครับคุณพิสมัย” สหัสหันไปทางเพลินตา “คุณเพลินตา ขอโทษนะครับที่มาช้า”
“พี่ชาร์ลล่ะ”
“คุณชาร์ลติดประชุมก็เลยให้ผมมารับคุณสองคนแทนครับ” สหัสยิ้มแฉ่ง
เพลินตากับพิสมัย เหล่มองหน้ากันด้วยความเซ็ง

+ + + + + + + + + + + +

สหัสกำลังเอากระเป๋าใบสุดท้ายใส่รถ ก่อนจะปิดท้ายรถ หันไปทางเพลินตากับพิสมัย
“พาฉันไปหาพี่ชาร์ล”
“คุณชาร์ลยุ่งครับ”
“มันจะยุ่งทั้งวันเลยเหรอไง”
“นั่นซิ ไม่ต้องมากีดกันฉันไม่ให้เจอพี่ชาร์ลเลยนะ”
“โอ๊ยยยย...ผมไม่กล้ากีดกันคุณเพลินตาหรอกครับ ถ้าไม่ได้รับคำสั่ง”
พิสมัยกับเพลินตา หันขวับมองหน้ากันด้วยความอึ้ง ก่อนจะหันไปมองสหัส
“พูดอย่างนี้หมายความว่า พี่ชาร์ลสั่งไม่ให้เราสองคนไปหาเหรอ”
“ผมเปล่าพูดนะครับ คุณพูดเอง” สหัสรีบเปิดประตูรถ ”เชิญครับ” สหัสหันไปพูดเสียงเบากับเพลินตา ”ว่าง่ายๆ จะได้โตไวไวนะครับ”
“ไอ้บ้า! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ”
เพลินตาสะบัดหน้าใส่สหัส แล้วขึ้นรถกับพิสมัย สหัสยิ้มขำ ปิดประตู แล้วก็รีบขึ้นรถขับออกไป
+ + + + + + + + + + +

สายชลขับรถพาฟ้าลดาเข้ามาในสนามบิน ขณะที่รถสหัสกำลังแล่นออกมา ทันใดนั้นรถสายชล กับรถสหัสก็แล่นสวนทางกัน เพลินตาหันไปเห็นสายชลก็ผงะ เอาหน้าแนบกระจกหันไปมองตามว่าใช่สายชลหรือไม่ จนกระทั่งแน่ใจ
“หยุดรถ!”
“หยุดรถตรงนี้ไม่ได้ครับ”
“ฉันสั่งให้หยุดก็หยุดซิ”
สหัสงงๆ รีบเอารถจอดข้างทาง พิสมัยหันไปทางเพลินตา
“ให้สหัสจอดรถทำไมคะลูก”
“ตาเห็นพี่ชาร์ลค่ะแม่ พี่ชาร์ลนั่งมากับผู้หญิง”
สหัสตกใจ พิสมัยอึ้ง
“แน่ใจเหรอลูกว่าเป็นชาร์ล”
“แน่ใจค่ะ” เพลินตายื่นหน้ามาข้างสหัส “รีบกลับรถ แล้วตามรถคันนั้นไปเลย”
“กลับรถตรงนี้ไม่ได้ครับ”
“มันจะกลับไม่ได้ได้ไง แกก็เอาหัวปักเข้าช่องนั้นแล้วก็ถอยออกมาซิ เร็วเข้า!!”
“เออ..”
“นายสาหัส!! อย่ามาลีลา ถ่วงเวลานะ เร็วสิ” เพลินตาตบเบาะไม่หยุด ”เร็วๆๆๆ”
สหัสจำต้องกลับรถ แล้วขับออกไป เพลินตาลุ้นสุดๆ

+ + + + + + + + + + + +

สายชลกับฟ้าลดาลงมาจากรถ แล้วเดินไปด้วยกัน รถสหัสขับเข้ามา เพลินกับพิสมัยตามองหาสายชล
“เห็นพี่ชาร์ลมั๊ยแม่”
“ไม่เห็น ลูกตาฝาดไปรึเปล่า”
“ผมก็ว่าคุณเพลินตาน่าจะตาฝาดนะครับ คุณชาร์ลประชุมอยู่ที่ออฟฟิศ คงแยกร่างมาอยู่แถวนี้ไม่ได้หรอกครับ”
พูดจบ…เพลินตาก็เห็นสายชลกับฟ้าลดาเดินด้วยกันไกลๆ
“แต่สงสัยพี่ชาร์ลคงจะแยกร่างได้จริงๆ”
สหัสตกใจ หันไปเห็นสายชลเดินอยู่กับฟ้าลดาไกลๆ สหัสหน้าเสีย เพลินตาประกาศเสียงเหี้ยม
“จอด-รถ!!”
สหัสจำต้องจอดรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วเพลินตากับพิสมัยก็รีบลงจากรถ
“ซวยแล้วคุณชาร์ล”
สหัสรีบหยิบมือถือออกมากดโทรหาสายชลทันที สายชลรับโทรศัพท์มือถืออย่างตกใจ
“ว่าไงนะ!!”

ฟ้าลดามองสายชลแปลกใจว่าเป็นอะไร สายชลเห็นฟ้าลดามองก็หันหลังให้แล้วคุยกับสหัสเบาๆ
“ขอบใจนะสหัส”
สายชลวางสายหันมาทางฟ้าลดา
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“อ่า..ไม่มีครับ”
แล้วสายชลก็เหลือบไปเห็นเพลินตากับพิสมัยกำลงเดินมา สายชลตกใจ รีบจับแขนฟ้าลดาแล้วดึงให้ย่อตัวหลบ ฟ้าลดาตกใจ
“คุณชาร์ลทำอะไร”
“คือ...” สายชลอึกอัก
“คอนแทคเลนส์ผมหล่นน่ะครับ” สายชลแกล้งหยีตาข้างหนึ่ง ”คุณฟ้าช่วยหาหน่อยซิครับ”
“ได้ค่ะได้”
ฟ้าลดาก้มหาคอนแทคเลนส์ สายชลชะโงกหน้ามองเพลินตากับพิสมัยด้วยใจเต้นระทึก ทางด้านเพลินตากับพิสมัยยังคงมองหาสายชล
“พี่ชาร์ลหายไปไหนแล้ว เมื่อกี๊ยังเห็นอยู่เลย” เพลินตาหัวเสีย
“เราแยกกันตามหาพี่ชาร์ลเถอะค่ะแม่”
พิสมัยกับเพลินตาแยกกันเดินหาสายชล

+ + + + + + + + + + +

สายชลยืดตัวมองหาเพลินตา แต่ไม่เห็นก็โล่งใจ ฟ้าลดาลุกขึ้นยืนข้างสายชล
“ไม่เจอเลยค่ะ”
สายชลหันมา
“เจออะไรครับ” สายชลลืม
“อ้าว? ก็คอนแทคเลนส์...”
สายชลนึกขึ้นได้
“เออ ใช่ครับใช่ คอนแทคเลนส์ ถ้าไม่เจอก็ช่างมันเถอะครับ เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะครับ ผมมีอะไรอยากให้คุณฟ้าดูตั้งหลายอย่าง”
สายชลกับฟ้าลดากำลังจะเดินไป แต่เพลินตาเดินออกมาจากหลังเสาตรงมุมหนึ่ง แล้วก็เห็นสายชล เพลินตาดีใจ
“พี่ชาร์ล!”

สายชลกับฟ้าลดาหันไปเห็นเพลินตา สายชลตกใจ มองเพลินตาที่โบกมือให้ ก็รีบฉุดแขนพาฟ้าลดาวิ่งหนีไปอีกทาง ฟ้าลดาเอ๋อ..
“คุณชาร์ล! คุณวิ่งทำไม!!”
สายชลไม่ตอบ
“พี่ชาร์ล! พี่ชาร์ล!!!”
เพลินตารีบตามสายชลกับฟ้าลดาไปทันที
สายชลจับแขนฟ้าลดา พาวิ่งลงบันไดลงมาที่ลานจอดรถอีกชั้น ฟ้าลดาเริ่มไม่พอใจ..แกะมือสายชลออก แล้วหยุดวิ่ง สายชลหันมา
“ทำไมคุณต้องวิ่งหนีผู้หญิงคนนั้นด้วย”
“รีบไปก่อนเถอะครับ ผมไม่อยากให้ตาเจอเรา”

ฟ้าลดาสงสัย
“ทำไม?? หรือคุณทำอะไรไม่ดีกับเธอเอาไว้” สายชลยังไม่ทันตอบ ห้าลดาโวยต่อ “ฉันไม่นึกเลยนะว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้“
“ไม่ใช่นะครับ!! ที่ผมต้องพาคุณหนี เพราะผมไม่อยากให้คุณเดือดร้อน”
ฟ้าลดาแปลกใจ แล้วสายชลก็เห็นเพลินตากำลังลงบันไดมา สายชลหน้าเสีย...รีบดันฟ้าลดาชิดกำแพง แล้วตัวเองก็เอาตัวยืนบังฟ้าลดาเอาไว้
สายชลหันไปมองเพลินตา เห็นเดินไปอีกทางก็โล่งอก พอหันกลับมาจมูกก็เกือบแตะโดนจมูกฟ้าลดา สองคนชะงักไปเล็กๆ ฟ้าลดาจะอ้าปากพูด
“ได้โปรดอย่าเข้าใจผมผิด ที่ผมทำ..ก็เพื่อปกป้องคุณ”
ฟ้าลดาเห็นแววตาที่จริงจังของสายชลก็พูดไม่ออก สายชลค่อยๆโผล่หน้าออกไป...ไม่เห็นเพลินตาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จับมือฟ้าลดาดึงออกมา แต่สายชลไม่เห็นว่าเพลินตายืนอยู่หลังฟ้าลดา
เพลินตากำมือแน่นด้วยความโมโห
“พี่ชาร์ล!!!”

สายชลกับฟ้าลดาผงะ สองคนหันไปเห็นเพลินตายืนอยู่
“ตา!” สายชลแกล้งยิ้ม “แหม บังเอิญจังเลยที่เจอตาที่นี่ อ๋อๆๆ พี่นึกออกแล้ว ตากับคุณน้าพิสมัยเครื่องลงตอนเที่ยง แต่นี่ตั้งบ่ายสามแล้ว ทำไมตายังอยู่ที่นี่อีก”
“เครื่องดีเลย์ค่ะ”
“อ๋อ...ถ้างั้นพี่ไปนะ”
“พี่ชาร์ลไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องให้ตาไขว้เขว!!! ตาไม่หลงกลหรอก นังนี่เป็นใคร?!!”
เพลินตามองฟ้าลดาเหยียด ฟ้าลดาไม่พอใจ
“นี่คุณ พูดจาให้ดีๆหน่อยได้มะ”
“ทำไมฉันต้องพูดดีกับแก ดูจากสารรูป พี่ชาร์ลไปเก็บมาจากข้างถนนเหรอคะ”
สายชลไม่พอใจเสียงดุ
“เพลินตา!! หยุดก้าวร้าวเพื่อนของพี่นะ”
“เพื่อนกิน หรือว่าเพื่อนนอนล่ะคะ”
ฟ้าลดาโมโหสุดๆ อยากกวนเพลินตาขึ้นมา จึงแกล้งควงแขนสายชลแนบแน่น สายชลตกใจ เพลินตาอ้าปากค้าง
ฟ้าลดายิ้มหวาน
“ฟ้าเป็นได้ทั้งเพื่อนกินและเพื่อนนอนแหละค่ะ หรือจะให้ทั้งกินทั้งนอนในเวลาเดียวกัน ฟ้าก็ทำได้...จริงมั๊ยคะคุณชาร์ลขา”
สายชลอมยิ้ม เพลินตาโกรธจนตัวสั่น กรี๊ดดังลั่น
“อ๊ายยยยย!!!”
สายชลกับฟ้าลดาตกใจ เพลินตาเข้าไปตบหน้าฟ้าลดาเพี๊ยะ!!
ฟ้าลดาฉุนกึก หันไปต่อยจมูกเพลินตาสวนกลับทันที เพลินตาถึงกับมึน แล้วเลือดก็ไหลออกทางจมูก เพลินตาจับๆแล้วเอามือมาดู
“อ๊ายยยย!!!”
สายชลเหวอ ฟ้าลดาสะบัดมือด้วยความเจ็บ




Create Date : 30 ตุลาคม 2554
Last Update : 30 ตุลาคม 2554 20:22:18 น. 0 comments
Counter : 870 Pageviews.  
Share
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com