|
|
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 8 (ต่อ)
เกมร้ายเกมรัก (ต่อ)
เช้าวันถัดมา...
แตลอยขับเรือแล่นอยู่กลางทะเล สายชลยังนอนหมดสติ สักครู่ก็ลืมตาขึ้นมา รู้สึกปวดต้นคอลุกขึ้นมานั่ง แล้วก็ตกใจที่เห็นตัวเองอยู่ในเรือ สายชลรีบเดินออกไป มองรอบๆมีแต่ท้องทะเลมองไปทางไหนก็ไม่เห็นฝั่ง แตลอยกำลังขับเรือ สายชลเข้ามากระชากไหล่ให้หันมา แตลอยตกใจ รีบยกมือขึ้นป้องกันตัวนึกว่าสายชลจะต่อย
พาฉันกลับเข้าฝั่ง
แตลอยค่อยๆเอามือลง
แกไม่ต่อยฉันเหรอ
ถ้าแกไม่พาฉันกลับเข้าฝั่ง ฉันต่อยแกแน่
แตลอยตกใจ แล้วก็ยืดตัวขึ้น
ถ้างั้นก็ต่อยฉันเลย
สายชลชะงัก
ต่อยฉันให้ตายนะเว๊ย เพราะถ้าฉันไม่ตาย แกไม่มีทางได้กลับเข้าฝั่งหรอก แตลอยแอ่นอกทั้งๆที่กลัว เอาเลย...ต่อยมา
แตลอยหลับตาหวาดเสียว สายชลถอนใจ
ไอ้ลอย...ทำไมแกไม่เข้าใจฉันบ้าง
แกต่างหากที่ไม่พยายามเข้าใจ และไม่ยอมรับความจริง แตลอยจับบ่าสายชล นางฟ้าไปแล้ว เรื่องของแกกับนางฟ้า...มันจบแล้ว
สายชลมองแตลอยนิ่งไปชั่วอึดใจ หันหลังให้กำมือแน่น แล้วตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลพร่างพรู แตลอยมองสายชลด้วยความสงสาร
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรมองกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ที่วางอยู่กลางห้องอย่างแปลกใจ
เราเอาไปแค่นี้เหรอ
ชมพูแพรเงยหน้ามองฟ้าลดาที่ยืนยิ้ม
ค่ะ ฟ้าขี้เกียจแบก ไปหาซื้อที่โน่นก็ได้ ง่ายนิดเดียว
ยัยฟ้านะยัยฟ้า ชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อย พี่ล่ะไม่ไว้ใจเราจริงๆ อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางแล้ว เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วแน่นะ
แน่ค่ะ
ชมพูแพรคิดๆแล้วถาม
ยา
ฟ้าลดาหยิบขึ้นมา
นี่ค่ะ
ของใช้ส่วนตัว
ฟ้าลดาหยิบถุงผ้าขึ้นมา
อยู่ในนี้ทุกอย่างแล้วค่ะ
พาสปอร์ต
ฟ้าลดาหยิบขึ้นมา
อือฮึ
แล้วมีอะไรอีกรึเปล่าน้าาาา
ชมพูแพรทำท่านึก ฟ้าลดาเข้ามาจับมือ
พี่แพร...นี่พี่แพรเครียดไปป่ะคะ
จะไม่ให้เครียดได้ยังไง น้องพี่จะไปตั้งสามปีเชียวนะ...สาม ปี
สามปี กระพริบตาปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊งก็ผ่านไปแล้วค่ะ
ชมพูแพรผละออกมามองน้องสาว
เรานี่ชอบทำเป็นเล่นอยู่เรื่อย
ชมพูแพรก็ร้องไห้ออกมา ฟ้าลดาตกใจ
อ้าวพี่แพร...ร้องไห้ซะงั้น ฟ้าลดาเช็ดน้ำตาให้พี่สาว โอ๋ๆ ไม่เอานะคะ ไม่ร้องไห้นะ
ชมพูแพรดึงน้องสาวมากอด
พี่รักฟ้ามากนะ แล้วพี่ก็ห่วงน้องของพี่คนนี้มากด้วย
ฟ้าลดาผละออกมามองหน้าชมพูแพร
ฟ้ารู้ค่าาาา...พี่แพรเหนื่อยกับฟ้ามามาก ฟ้าสัญญาว่าฟ้าจะไม่ทำให้พี่แพรเป็นห่วง และอะไรที่ฟ้าทำให้พี่แพรได้ ฟ้าจะยอมทำทุกอย่าง
ฟ้าลดาเอาหน้าแนบแก้มกับชมพูแพร สองพี่น้องกอดกันด้วยความรัก...
+ + + + + + + + + + + +
สายชลนั่งนิ่งอยู่ที่หัวเรือ ดวงตาเหม่อลอย แตลอยมองอย่างเป็นห่วง ทันใดนั้นมีเสียงโวยวายดังขึ้น สายชลกับแตลอยหันไปมอง เห็นเรือลำหนึ่งจอดอยู่กลางทะเล
ไอ้ลอย...ขับเข้าไปใกล้ๆซิ
แตลอยขับเรือเข้าไป สายชลเพ่งมองเห็นฝรั่งคนหนึ่ง ในสภาพบอบช้ำวิ่งมาที่หัวเรือ มีผู้ชายสามคนเข้ามารุมทำร้ายจนสลบ สายชลกับแตลอยตกใจ
เฮ้ย!ทำอะไร...หยุดนะเว๊ย
ชายสามคนหันมาเห็นสายชลก็ตกใจ รีบช่วยกันยกไมเคิลโยนลงน้ำแล้วขับเรือหนีไป สายชลรีบกระโดดน้ำลงไปช่วย ว่ายน้ำเข้าไปหาไมเคิลที่นอนคว่ำหน้าอยู่ในทะเล ทันทีที่ถึงตัวสายชลพลิกร่างไมเคิลขึ้น เขาต้องผงะที่เห็นหน้าตาบอบช้ำ
สายชลนำไมเคิลขึ้นมาบนเรือแล้ว รีบเอาหูแนบฟังเสียงหัวใจของไมเคิลที่นอนอยู่บนพื้น แล้วก็ผละออกมา สายชลกับแตลอยมองหน้ากันด้วยความวิตก
เย็นวันนั้น...
สวย กอยา ซาตินกำลังเล่นกระโดดเชือกกันอยู่แถวนั้น สวยหันไปเห็นเรือแตลอยกำลังแล่นมา ก็ดีใจมากรีบวิ่งไปบอกทุกคน...
ทุกคนวิ่งมาที่หาด เห็นเรือแตลอยเทียบท่าก็พากันตื่นเต้นกันมากๆ สักครู่สายชลกับแตลอยช่วยกันแบกไมเคิลออกมาจากเรือ ทุกคนนิ่วหน้ามองสงสัย
นางฟ้ารึเปล่า อารีฟะถามขึ้น
นาราเพ่งมอง
ไม่น่าใช่นะ ดูตัวใหญ่ๆพิกล
ทุกคนหันมามองหน้ากันงงๆ ไม่นานสายชลกับแตลอย ก็ช่วยกันแบกไมเคิลเดินมาหา ทุกคนมองอย่างสงสัย
เอ็งพาใครมาด้วยห๊ะปีร์กะถามอย่างแปลกใจ
อย่าเพิ่งถามอะไรฉันมากเลยนะ รีบช่วยเขาก่อนเถอะ สายชลบอกอย่างร้อนใจ
ถ้างั้นรีบพาไปที่บ้านข้า
ซะละกับนารา เข้ามาช่วยสายชลกับแตลอยแบกไมเคิล แล้วทั้งหมดก็รีบเดินตามปีร์กะไปติดๆ
+ + + + + + + + + + + +
ปีร์กะจับชีพจรไมเคิล ทุกคนยืนมองลุ้น แสงดาวสะกิดแตลอย กับซะละ แล้วพยักเพยิดให้ตามตัวเองออกไปข้างนอก ทั้งสองคนเดินตามออกไป เมื่อออกมานอกบ้านแสงดาวถามทันที...
เล่าให้แม่ฟังซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แตลอยมองซะละกับแสงดาวเครียดๆ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง
ค่ำคืนนั้น...
ปีร์กะหันมาทางสายชล และทุกคนที่รอฟังอาการของไมเคิล
โชคดีที่ได้สายชลปฐมพยาบาลเบื้องต้น อาการเลยไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่คืนนี้ก็ต้องดูใกล้ชิดกันหน่อย
แสงดาว รีบบอก...
ถ้างั้นให้สายชลเป็นคนดูแล
ทุกคนหันไปมองแสงดาวด้วยความแปลกใจ สายชลรีบปฏิเสธทันที
ไม่นะป้าแสงดาว
ทำไม แสงดาวถามเสียงเข้ม
สายชลหันไปมองไมเคิล รู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจ แล้วก็หันมาทางแสงดาวกับคนอื่นๆ
ฉันไม่พร้อม
แสงดาวจ้องหน้า
ไม่พร้อมเรื่องอะไร
สายชลอึกอัก
ฉันยังดูแลใครไม่ได้ตอนนี้
แต่เธอต้องทำ...และต้องทำให้ได้ ถือว่าฉันขอ แสงดาวสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
สายชลอึ้ง พูดไม่ออก ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน มองแสงดาวด้วยความสงสัย
เมื่อพากันออกไปนอกบ้าน ปีร์กะถามแสงดาวด้วยความสงสัย
ทำไมเอ็งต้องให้สายชลดูแลไอ้หัวทอง ทั้งที่ไอ้สายชลมันยังเอาตัวเองไม่รอด
เพราะฉันกลัวว่าถ้าปล่อยให้สายชลเป็นแบบนี้ต่อไป สายชลจะคิดสั้นน่ะซิ
ทุกคนตกใจ แสงดาวอธิบายต่อ
สายชลหวังไว้มากเหลือเกิน ว่าถ้าเจอยาซะก็จะเจอนางฟ้า แต่...ยาซะกลับให้คำตอบไม่ได้ว่านางฟ้าไปอยู่ที่ไหน...มันเหมือนความหวังสุดท้ายพังทลายไปตรงหน้า ฉันเลยคิดว่า การที่สายชลได้ทำอะไรซักอย่าง อาจจะทำให้สายชลลืมเรื่องนี้ได้บ้าง
ทุกคนถอนหายใจด้วยความเป็นห่วงสายชล
+ + + + + + + + + + + +
กลางดึก...
สายชลยืนมองไมเคิลที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงตามลำพัง
ทันใดนั้นเขาก็เห็นไมเคิลเป็นฟ้าลดานอนอยู่ สายชลตกใจถึงกับผงะ ถอยหลัง แล้วอยู่ดีดีไมเคิลก็ชักขึ้นมาเพราะพิษไข้ สายชลทนดูไม่ได้ เพราะทำให้เขาคิดถึงฟ้าลดามาก สายชลรีบวิ่งออกไปยืนหน้าบ้าน กำมือแน่น หลับตา ไม่กล้าหันไปมองไมเคิลในบ้าน ในขณะที่ไมเคิลครางด้วยความเจ็บปวด จนสายชลทนไม่ไหว ลืมตาขึ้น
ฉันเคยปล่อยให้พ่อแม่ตายไปตรงหน้า โดยที่ฉันช่วยอะไรไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครต้องมาตายตรงหน้าฉันอีก
สายชลตัดสินใจหันหลัง เดินไปหาไมเคิล นั่งลงข้างๆ เอามือจับหน้าผากเอาไว้ แล้วก็พึมพำไม่หยุด
ความชั่วร้ายจงออกไป สิ่งดีดีจงเข้ามา ความชั่วร้ายจงออกไป สิ่งดีดีจงเข้ามา...
สายชลคอยดูแลไมเคิล เขาพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ที่จะให้ไมเคิลฟื้นขึ้นมา
หลายวันต่อมา...
เมื่อไมเคิลฟื้นขึ้นมา เขาหันไปเห็นสายชลกำลังเย็บแหจับปลาอยู่ที่ระเบียง เขาค่อยๆลุกขึ้น เดินออกไปหา สายชลหันมาเห็นไมเคิลฟื้นแล้วก็ดีใจ
เธอช่วยฉันไว้ใช่มั๊ย
สายชลชะงักไปนิดๆที่ไมเคิลพูดไทยได้ ก่อนจะพยักหน้ารับ ไมเคิลเดินมาใกล้ๆแล้วก็หันไปมองรอบๆเห็นท้องทะเลสวยงาม สายชลมองหยั่งเชิง
คุณจำได้รึเปล่าว่าตัวเองเป็นใคร
ไมเคิลหันมายิ้ม
จำได้ซิ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม ฉันชื่อไมเคิล แล้วฉันก็ยังจำได้อีกด้วยว่า พวกที่ฉันจ้างให้พามาเที่ยว...ปล้นฉัน ฉันไม่ยอม พวกมันก็เลยรุมทำร้ายฉัน ฉันพยายามจะสู้ แต่ก็สู้ไม่ได้ จากนั้นฉันก็ไม่รู้ตัวอีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
คุณโดนทำร้ายจนสลบ แล้วพวกนั้นก็โยนคุณลงทะเล ก่อนจะขับเรือหนีไป
ไมเคิลอึ้ง
นี่มันขโมยเรือฉันไปเหรอ
สายชลพยักหน้า ไม่เคิลโกรธ
โอ้ก๊อด! เลวจริงๆ นี่ถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้ ฉันคงตายไปแล้ว...ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน
เกาะมิน
ไมเคิลมองบรรยากาศรอบๆอย่างชื่นชอบ
+ + + + + + + + + + + +
ซะละ แสงดาว และเหล่าชาวเกาะ นำอาหารกับผลไม้มาให้มากมาย ไมเคิลตื่นตาตื่นใจมากๆ
โฮะๆๆ ขอบคุณนะคร้าบ ขอบคุณ ขอบคุณ
เป็นฝรั่งอาไร้ พูดไทยชั๊ดชัด อารีฟะพูดขึ้นอย่างแปลกใจ
กินเต็มที่เลยนะ ยังมีอีกเพียบ นาราบอกอย่างยิ้มแย้ม
ไมเคิลพยักหน้าแล้วก็หยิบกิน
โอ้...อร่อยมาก ไมเคิลหยิบกินไม่หยุด อันนี้ก็อร่อย อันโน้นก็อร่อย อร่อยจริงๆ
ทุกคนขำๆกับท่าทางของไมเคิลมาก ไมเคิลหันไปมองสายชลเห็นเขาไม่ยิ้มอยู่คนเดียว แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า จนไมเคิลแปลกใจ
กินจุกว่าฉันอีกนะเนี่ย แตลอยบ่น
ลอย...เสียมารยาทแสงดาวปราม
แตลอยชะงักหน้าแหยๆ ไมเคิลกินต่อไม่ยอมหยุด ปีร์กะมองพอใจ
กินได้อย่างนี้ กลับมาแข็งแรงวันสองวันแน่ไอ้หัวทอง
ไมเคิลผงะ
ไอ้หัวทอง ไมเคิลนิ่งคิดแล้วยิ้มออกมา อื้อ...ผมชอบชื่อนี้ ไอ้หัวทอง เฮอะๆ
สายชลชะงัก คิดถึงฟ้าลดาขึ้นมาทันที ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาและได้ยินเขาเรียกเธอว่านางฟ้า เมื่อนึกถึงก็เศร้าซึมไป มามิมองไมเคิลแปลกใจ
แค่นี้ก็ขำ บ้าป่าวเนี่ย
แตลอยนึกได้
ก็เหมือนนางฟ้าตอนแรกๆไง ไม่ว่าพวกเราทำอะไร นางฟ้าก็ขำ เฮอะๆๆ
สายชลได้ยินอย่างนั้นทำเอาซึมหนักเข้าไปอีก ทุกคนเงียบกริบ
ฉันไม่ได้ตั้งใจแตลอยพูดเบาๆอย่างรู้สึกผิด
ไมเคิลไม่เข้าใจ
นางฟ้าคือใคร
ทุกคนหันขวับไปมองไมเคิล สายชลเดินออกไปเลย ไมเคิลงงๆ
ไม่มีอะไรหรอกพี่หัวทอง กินเข้าไปเถอะ กินเยอะๆ ปากจะได้ไม่ว่าง สวยเหน็บแนม
ไมเคิลไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่สนใจ เลยก้มหน้าก้มตากินต่อ ซะละหยิกหูแตลอย
โอ๊ยโอ๊ยพ่อ...ฉันเจ็บ
เพราะเอ็งคนเดียว พูดถึงนางฟ้าอีกทำไม หลายวันมานี่ไอ้สายชลมันกำลังจะดีขึ้นอยู่แล้ว
ซะละบิดหูแตลอยอย่างแรง แตลอยแกะมือซะละออก แล้วมือก็ปัดไปโดนข้าวของแถวนั้นหล่นเสียงดังโครม สายชลสะดุ้งเฮือก เกิดอาการช็อกเหมือนได้ยินเสียงปืนดังปัง!
++++++++++++++++++++++++++
สายชลนึกถึงตอนที่เขาถูกซายะยิง และฟ้าลดาก็ถูกมันลากไป สายชลช็อค ยืนนิ่งอยู่กับที่ มามิเห็นเขานิ่งไปก็แปลกใจ
สายชลเป็นอะไร
ทุกคนหันไปมองสายชลที่ยืนนิ่งก็รีบแห่กันเข้าไปดู ไมเคิลมองตามด้วยความสงสัย ปีร์กะเข้ามาตรงหน้าสายชล
สายชล...
สายชลตาค้างตัวเกร็ง
ไอ้สายชล ปีร์กะเรียกเสียงดัง
สายชลยังนิ่งค้าง สวยตกใจ
พี่สายชลเป็นไรอ่ะ
แสงดาว รีบเขย่าแขน
สายชล...สายชล...
สายชลยังนิ่ง ไมเคิลเห็นท่าไม่ดี รีบลุกเดินเข้าไปหา
ผมจัดการเอง
ไมเคิลเดินมายืนตรงหน้าสายชล ทุกคนแหวกทางให้
เฮ้! ไมเคิลดีดนิ้วไปตรงหน้า สายชล!
สายชลสะดุ้ง กรอกตามามองไมเคิล
เธอเป็นอะไร
ฉะ...ฉัน...ฉันขยับตัวไม่ได้ ฉันขยับตัวไม่ได้
สายชลหอบหายใจถี่และแรง ไมเคิลรีบจับมือสายชลแล้วหยิก
รู้สึกเจ็บมั๊ย
สายชลพยักหน้า
บีบมือฉัน บีบมือฉันไว้
สายชลค่อยๆบีบมือ ไมเคิลยิ้ม
Good ดี...ดีมาก
สายชลดูผ่อนคลายลง ทุกคนโล่งใจ
+ + + + + + + + + + +
เมื่อสายชลแยกไป ไมเคิลถามปีร์กะว่าเกิดอะไรขึ้น ปีร์กะตัดสินใจเล่าให้ฟัง...
ทางด้านสายชล นั่งมองสร้อยของฟ้าลดา อยู่ที่ริมหาดหน้าตาเคร่งเครียด ระหว่างนั้นไมเคิลเดินมานั่งข้างๆ สายชลหันไปมอง
คิดถึงนางฟ้าเหรอ
สายชลชะงักกึก หันขวับมองไมเคิล
ฉันรู้เรื่องเธอกับนางฟ้าหมดแล้ว ขอโทษที่เข้ามายุ่งเรื่องของเธอ ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องทรมานใจ
สายชลทอดสายตามองทะเล
คุณไม่เข้าใจ
ฉันเคยเป็นแบบเธอสายชล หรืออาจจะเป็นมากกว่า เพราะผู้หญิงที่ฉันรัก...ตายในอ้อมแขนของฉัน
สายชลอึ้งหันมามอง ไมเคิลหน้าสลดลง
ฉันแย่กว่าเธอมากสายชล ตอนนั้นฉันเหมือนตายไปกับเค้าด้วย แต่แล้วฉันก็คิดได้ว่า อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปและเราแก้ไขอะไรไม่ได้ ปัจจุบันต่างหาก คือสิ่งที่ชีวิตเราต้องดำเนินต่อไป เพื่ออนาคตที่ดีกว่าในอดีต
ฉันไม่เข้าใจ
ไปอเมริกากับฉันมั้ยสายชล
สายชลอึ้ง
อเมริกา...บ้า! ผมจะไปทำไม
ฉันแค่อยากตอบแทนที่เธอช่วยชีวิตฉัน อีกอย่างการได้เดินทางไกล ได้ห่างไกลจากที่เดิมๆ ภาพเดิมๆ อาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น และเธออาจจะลืมเรื่องเดิมๆ ได้ซักวันนึง
คุณกำลังจะบอกให้ฉันไปเพื่อให้ลืมนางฟ้า สายชลลุกขึ้นยืน ไม่ ฉันต้องการจะจำนางฟ้า สายชลมองไม่เคิลอย่างผิดหวัง คุณก็เหมือนทุกคน กลับไป อย่ามายุ่งกับฉันอีก
สายชลจะเดินไป ไมเคิลรีบพูดขึ้น
สายชล อยู่ที่นี่เธอก็มีแต่ความทรงจำเดิมๆ ที่มีแต่จะฉุดให้เธอถอยหลัง
สายชลชะงักหันมามอง
เธอมีนางฟ้า ไมเคิลชี้ที่หัวใจ ในนี้ได้ แต่ชีวิตต้องเดินหน้า เธอกับนางฟ้าแค่จากเป็น ถ้าเธอไม่ออกไปเจอโลกกว้าง แล้วเธอจะเจอนางฟ้าของเธอได้ยังไง
สายชลคิดตาม ไมเคิลเดินมาจับบ่า
ปัญหาที่เกิดขึ้นอาจจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่มันก็อยู่ที่ว่าเธอจะใช้ปัญหาทำให้ตัวเองอ่อนแอ หรือ จะใช้มันทำให้เธอแข็งแกร่ง คิดดูนะสายชล
ไมเคิลยิ้มให้แล้วหันหลังเดินออกไป สายชลคิดตามที่เขาพูด
+ + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
สายชลนอนก่ายหน้าผาก คิดหนักเรื่องที่ไมเคิลพูด
ไปอเมริกากับฉันมั้ยสายชล...
เธอกับนางฟ้าแค่จากเป็น ถ้าเธอไม่ออกไปเจอโลกกว้าง แล้วเธอจะเจอนางฟ้าของเธอได้ยังไง...ปัญหาที่เกิดขึ้นอาจจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่มันก็อยู่ที่ว่าเธอจะใช้ปัญหาทำให้ตัวเองอ่อนแอ หรือ จะใช้มันทำให้เธอแข็งแกร่ง คิดดูนะสายชล
สายชลนึกถึงคำพูดของยาซะ
...ฉันก็ไม่รู้ว่านางฟ้าไปไหน ฉันรู้แค่ว่าเค้ากลับไปกับพี่สาวเค้า...
สายชลหนักใจ แล้วนึกถึงถึงคำพูดของ ปีร์กะ
จำที่ข้าเคยบอกเอ็งได้มั๊ย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่านางฟ้าจะเป็นยังไง คนที่นางฟ้ารักคือเอ็ง เอ็งกับนางฟ้าเป็นเนื้อคู่กัน...
สายชลหยิบสร้อยในมือขึ้นมาดู คิดหนัก ว่าจะทำยังไงดี
สายชลทุกข์ใจคิดถึงฟ้าลดามาก จนทำให้เขาฝันเห็นเธอเดินอยู่ข้างๆ
นางฟ้าได้ยินที่ไมเคิลพูดกับสายชลแล้วใช่มั๊ย
เธอหันมายิ้มให้ สายชลหยุดเดิน
ถ้าสายชลไปกับไมเคิล สายชลจะเจอนางฟ้ามั้ย
ฟ้าลดายังคงส่งยิ้มให้เขา
ถ้าสายชลอยู่ที่นี่ นางฟ้าจะกลับมามั้ย
สายชลหันไปมองฟ้าลดาที่กำลังหมุนตัวไปรอบๆแล้วหันมายิ้มให้
ถ้าสายชลไปกับไมเคิล...บางที...เราอาจจะเจอกัน
สายชลมองฟ้าลดา แววตาเป็นประกายมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แล้วภาพของฟ้าลดาก็ค่อยๆเลือนหายไป
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรมาส่งฟ้าลดาที่สนามบิน สองพี่น้องกอดกันแน่น ก่อนจะผละออก ชมพูแพรจะร้องไห้ ฟ้าลดาส่ายหน้า
พี่แพรอย่าทำหน้าแบบนี้ซิคะ ฟ้ามีเพื่อนที่โน่นเยอะแยะ แล้วอีกอย่างฟ้าก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ต้องกังวลนะคะ
ฟ้าจะอายุเท่าไหร่ พี่ก็ห่วงเสมอนั่นแหละ ชมพูแพรจับมือน้องสาวขึ้นมา ดูแลตัวเองดีดีนะ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย แล้วก็ต้องโทรหาพี่ทุกวันรู้มั๊ย
ค่าาาา ฟ้าจะโทรหาพี่แพรทุกวัน แต่เก็บเงินปลายทางนะคะ
ฟ้าลดาแหย่พี่สาวแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะหันไปทางหมอวัฒนา
พี่หมอคะ ฝากดูแลพี่แพรด้วยนะคะ พี่แพรเป็นดวงใจของฟ้า พี่หมอห้ามทำให้พี่แพรเสียใจเด็ดขาด
หมอวัฒนายดมือวันทยาหัสถ์
แน่นอนครับพ้ม เพราะว่าแพรก็เป็นดวงใจของพี่เหมือนกัน
ชมพูแพรหันไปยิ้มให้เขาแล้วก็หันมาทางฟ้าลดาอีกครั้ง
ฟ้าไปนะคะ แล้วฟ้าจะนำความสำเร็จมาเป็นของขวัญให้พี่แพรค่ะ
ชมพูแพรพยักหน้า กอดกับน้องสาวอีกครั้ง ก่อนจะผละจากกัน ฟ้าลดาหันไปไหว้ หมอวัฒนารับไหว้ สองคนยืนส่งฟ้าลดาที่ต้องเดินทางแล้ว...
+ + + + + + + + + + +
แสงดาวกับซะละใจหาย เมื่อสายชลมาบอกว่าจะไปอเมริกา
จะไปอยู่กับไมเคิล แสงดาวถามอย่างตกใจ
จ๊ะ
แน่ใจแล้วเหรอสายชล ซะละถามอย่างเป็นห่วง
สายชลพยักหน้า
ทุกที่บนเกาะนี้มีแต่เรื่องราวของฉันกับนางฟ้า ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ฉันก็เห็นแต่นางฟ้า ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแค่ความทรงจำ ฉันจะตามนางฟ้ากลับมาให้ได้ ถึงแม้ว่าจะต้องรอนานแค่ไหนก็ตาม
ซะละ กับแสงดาวมองสายชลด้วยความเห็นใจ แสงดาวจับมือสายชล
ชีวิตเป็นของสายชล สายชลมีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง
สายชลหันไปมองแสงดาวกับซะละที่ยิ้มให้กำลังใจ แตลอยยืนอยู่ได้ยินทุกอย่างก็อึ้งไป
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเดินออกมาเจอแตลอยยืนหันหลังอยู่ ก็แปลกใจเดินไปหา
ไอ้ลอย
แตลอยหันมามองสายชลด้วยความโมโห
แกคิดจะบอกฉันเมื่อไหร่ ว่าแกจะไปกับไมเคิล!
ลอย...ฉัน...
แตลอยไม่ปล่อยให้สายชลพูด โผกอดแน่น สายชลตกใจ แตลอยร้องไห้ออกมา
แกร้องไห้ทำไม
ฉันเสียใจที่แกจะไป แตลอยผละออกมา แต่ฉันก็ดีใจที่แกจะได้ไปตามหาชีวิตของแก
แตลอยกอดสายชลอีกครั้ง สายชลเศร้าสุดๆแล้วก็เอื้อมมือมากอดแน่น
ค่ำคืนนั้น...
สายชลเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าย่าม หยิบสร้อยของฟ้าลดามาใส่กระเป๋า ปิดกระเป๋า แล้วก็หยิบกีตาร์อูคูเลเล่ออกมาวางข้างกระเป๋า ก่อนจะนั่งลง มองไปรอบๆบ้าน เหมือนอยากจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้มากที่สุด
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
สายชลสะพายกระเป๋าย่ามกับกีตาร์อูคูเลเล่ เอาโซ่คล้องประตูบ้านเสร็จ ก็เอามือจับไปที่ประตู ใจหายที่ต้องจากบ้านของพ่อกับแม่ไป
ไมเคิลจับไหล่ สายชลหันไปมองแล้วก็พยักหน้า สายชลหยิบกรงนกแก้ว เดินออกไปกับไมเคิล
สายชลร่ำลาชาวเกาะคนอื่นๆ ทุกคนร้องไห้ที่เขากำลังจะไปจากที่นี่ สายชลหันมาทางซะละ แสงดาว แตลอย ปีร์กะ นารา อารีฟะ สวย แล้วก็แปลกใจ เพราะไม่เห็นมามิ สายชลหันไปถามปีร์กะ
มามิไปไหนล่ะป้า
ปีร์กะถอนหายใจเฮือกใหญ่ บอกให้รู้ว่ามามิอยู่ที่บ้าน สายชลรีบไปหาทันที
มามินั่งร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง...เสียใจที่สายชลกำลังจะไป ระหว่างนั้นสายชลเดินเข้ามา เธอหันไปเห็นเขาก็ชะงัก
ใจคอจะไม่ไปส่งฉันจริงๆเหรอสายชลเดินมานั่งข้างๆ
มามิปาดน้ำตา
ฉันไม่อยากไป ฉันทนเห็นเธอจากไปไม่ได้สายชล
สายชลชะงัก มามิร้องไห้อย่างหนัก เขาจึงดึงเธอมากอด มามิกอดตอบ สายชลตบหลังปลอบใจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกอดลาทุกคน จนมาถึงมามิ เขาหันไปหยิบกรงนกแก้วที่ฝากไมเคิลถือหันมาส่งให้
ฉันให้
มามิชะงักรับกรงนกแก้วมาถือเอาไว้
ฉันจะถือว่าเธอฝากเลี้ยง แต่เธอต้องกลับมาเอามันคืนไปนะ
สายชลพยักหน้า หันไปมองทุกคนด้วยความอาลัยอีกครั้ง
ฉันไปนะจ๊ะ ฉันขอบคุณทุกคนมาก ที่ช่วยเหลือฉันมาโดยตลอด ฉันจะไม่มีวันลืมทุกคน ฉันสัญญา
นารายิ้มให้
โชคดีนะไอ้สายชล
ที่นี่เป็นบ้านของเอ็ง เอ็งกลับมาได้ทุกเมื่อ ซะละบอกอย่างจริงใจ
สายชลพยักหน้าน้ำตารื้อจะร้องไห้ หันหลังเดินไปขึ้นเรือกับไมเคิล
เรือแล่นออกไป ทุกคนมองตามเรือไม่วางตา สายชลหันไปมองทุกคนแล้วโบกมือลาน้ำตาไหล ไมเคิลตบบ่าสายชลให้กำลังใจ กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ณ สถานที่แห่งใหม่...
| Create Date : 26 ตุลาคม 2554 |
|
0 comments |
| Last Update : 26 ตุลาคม 2554 9:38:34 น. |
| Counter : 1192 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| houyhnhnms |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
