Feel free to be ME.

 
ตุลาคม 2554
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
17 ตุลาคม 2554
 

เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 1 (ต่อ)



เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 1 (ต่อ)


สายชลวิ่งหน้าตาตื่นเต้นดีใจมาตามทาง พลางตะโกนดังลั่น

“นางฟ้าฟื้นแล้ว นางฟ้าฟื้นแล้ว”
เมื่อวิ่งผ่านบ้านอารีฟะกับนารา ทั้งคู่ออกจากบ้านมา...นาราใส่ชุดผู้หญิงออกมา อารีฟะใส่ชุดผู้ชายรู้เลยว่าทำอะไรกันอยู่ สองคนหันไปมองตามสายชล
“นางฟ้า...นางฟ้าอะไรของมัน”นาราบ่นงงๆ
สองผัวเมียหันมามองกันแล้วสะดุ้งกันเองที่ใส่เสื้อผ้าสลับกัน สายชลวิ่งผ่านหน้าบ้านแสงดาวกับซะละ สองผัวเมียกำลังช่วยกันเย็บแห
“นางฟ้าฟื้นแล้ว”
แสงดาวกับซะละ หันไปมอง แตลอยเข็นของเดินมา หันไปเห็นสายชลวิ่งมาก็ตกใจ เพราะสายชลกำลังจะชนตัวเอง
“เว๊ยยย!”
แตลอยรีบก้มหัวหลบ สายชลกระโดดข้ามหัวไปเหมือนม้ากระโดด...แตลอยหันไปมองสายชลที่ยังคงวิ่งพร้อมตะโกน
“นางฟ้าฟื้นแล้ว นางฟ้าฟื้นแล้ว”
แสงดาวกับซะละ เดินมายืนกับแตลอยมองสายชลด้วยความไม่เข้าใจ
“ไอ้สายชลมันพูดว่าอะไรนะแม่” ซะละถาม
“ถ้าไม่ฟังไม่ผิด สายชลบอกว่านางฟ้าฟื้นแล้ว”
แตลอยหน้าตื่นสงสัย
“ห๊ะ!...นางฟ้า! แบบนี้มันต้องตามไปดู”
แตลอยรีบวิ่งตามสายชลไปทันที
“ไอ้สายชล...รอด้วย...ย...ย”
สายชลวิ่งตรงมาที่บ้านปีร์กะเคาะประตูไม่หยุดอย่างร้อนใจ
“ป้าปีร์กะ...ป้าปีร์กะ”
ปีร์กะประตูเปิดออกมา
“มีอะไรวะไอ้สายชล”
มามิเปิดหน้าต่างออกมาส่งยิ้มหวานให้
“สายชล จะมาขอมามิเป็นเมียชิมิ”
สายชลเผลอตอบ
“ใช่...เอ๊ย ไม่ใช่!”
ปีร์กะหันขวับ
“หุบปากนังมามิ”
มามิขมุบขมิบปากบ่นอย่างขัดใจ ปีร์กะหันไปทางสายชล
“นางฟ้าฟื้นแล้วจ๊ะป้า”
ปีร์กะกับมามิ หันมามองหน้ากันด้วยความงง
“นางฟ้าไหน” มามิถามอย่างไม่เข้าใจ
สายชลนึกขึ้นได้
“เออ ฉันหมายถึงผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นฟื้นแล้ว”
ปีร์กะกับมามิ ดีใจ
“งั้นก็รีบไป”
มามิรีบปิดหน้าต่างตามปีร์กะออกมา สายชล ปีร์กะ มามิรีบเดินไปด้วยกัน แตลอยเพิ่งวิ่งมาถึง เห็นเขาไปกันแล้วก็หน้าเหวอ
“อ้าว...เฮ้ย จะไปไหน เฮ้ย...รอด้วย”
แตลอยหอบเหนื่อย แต่ก็รีบตามไป
+ + + + + + + + + + + +
สายชลพาปีร์กะเข้ามาในบ้าน ไปหาฟ้าลดา คนอื่นๆแอบมองอยู่นอกบ้าน ฟ้าลดาเห็นปีร์กะก็ตกใจเพราะหัวฟู ปากดำ ฟันดำ เธอรีบหลบหลังสายชล ไม่กล้ามองปีร์กะ
“นางฟ้า...ไม่ต้องกลัว ป้าปีร์กะเป็นหมอ”
ฟ้าลดาเหลือบตามองปีร์กะกลัวตัวสั่น ไม่กล้าออกไป เกาะแขนสายชลแน่น
“สายชลจับตัวมันออกมา”ปีร์กะสั่งเสียงดัง
ฟ้าลดาสะดุ้งกับเสียงปีร์กะ
“นางฟ้ากลัว”
“สายชลอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัว ให้ป้าปีร์กะตรวจอาการหน่อย ป้าปีร์กะมาช่วยนางฟ้านะ”
สายชลจับตัวฟ้าลดาออกมา เธอจับมือเขาแน่น ปีร์กะจับคางฟ้าลดาให้เงยหน้าขึ้นมา ฟ้าลดาเห็นหน้าปีร์กะใกล้ๆก็ยิ่งกลัว ไม่กล้าสบตากระสับระส่าย
“อยู่เฉยๆ!”ปีร์กะดุ
ฟ้าลดาสะดุ้ง ไม่กล้า กอดแขนสายชลไม่ปล่อย ปีร์กะดึงเปลือกตาล่างลงมาดูทั้งสองข้าง
“อ้าปาก!”
ฟ้าลดาทำตามอย่างว่าง่าย
“แลบลิ้น!”
ฟ้าลดาแลบลิ้น ปีร์กะมองอึ้งๆตะลึงๆ
“สลบไปสามวันสามคืน แต่ร่างกายฟื้นเร็วขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อ นี่ถ้าเอ็งไม่ได้ไอ้สายชล เอ็งตายเป็นผีเฝ้าเกาะไปแล้ว”
ทันใดนั้นเสียงเฮก็ดังลั่น ฟ้าลดาหันขวับไปเห็นซะละ แสงดาว แตลอย มามิ อารีฟะ นารา สวย ยืนอยู่หน้าบ้าน ทุกคนยิ้มให้ ฟ้าลดาตื่นกลัวกอดแขนสายชลแน่น
“แบบนี้มันต้องฉลอง!” นาราตะโกนขึ้น
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
เสียงดนตรีดังอึกทึก ชาวเกาะออกมาเต้นรอบๆกองไฟ แตลอย มามิ สวย นารา อารีฟะเต้นอยู่กับชาวเกาะคนอื่นๆ บรรยากาศสนุกสาน ครึกครื้น ฟ้าลดานั่งอยู่กับสายชล ยังตื่นกลัวไม่หาย เกาะแขนเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สายชลหันไปปลอบ
“นางฟ้าไม่ต้องกลัว นี่เป็นพิธีที่พวกเราทุกคนจัดขึ้นเพื่อต้อนรับนางฟ้า”
ฟ้าลดาหันไปมอง สายชลยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ระหว่างนั้นซะละกับแสงดาวเอาอาหารมาให้
“กินเยอะๆนะ หนูไม่ได้กินอะไรมาสามวันสามคืนแล้ว”
ซะละกับแสงดาวยิ้มให้ฟ้าลดา แล้วเดินออกไป ชาวบ้านคนอื่นๆเข้าแถวเอาอาหารมาให้จนอาหารเต็มโต๊ะ ทำให้ฟ้าลดาค่อยคลายความกลัวลงไปได้
“เห็นแล้วนะว่าทุกคนหวังดีกับนางฟ้า ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวซักนิด”
ฟ้าลดาพยักหน้า รู้สึกสบายใจขึ้น หันไปเห็นอาหารก็หิวขึ้นมาทันที
“ของพวกนี้ นางฟ้ากินได้ใช่มั๊ย”
สายชลยิ้ม
“ได้สิ นี่เป็นของนางฟ้าทั้งหมด”
ฟ้าลดาหยิบกินหนึ่งชิ้น...อร่อย! หยิบของมากินถี่ขึ้น ถี่ขึ้น ยัดๆๆจนเต็มปาก ปากเลอะก็ไม่สน เคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข สายชลเห็นฟ้าลดากินก็อึ้งๆ เพราะกินเก่งมาก ไม่นานดนตรีก็หยุด ฟ้าลดากับสายชลหันไปมอง ซะละเดินออกมาตรงกลางลาน
“วันนี้ขอให้พวกเราทุกคน สนุกสนานกันเต็มที่ เพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าป่าเจ้าเขา และภูติทะเลที่ช่วยทำให้นางฟ้ารอดพ้นจากความตาย”
ชาวบ้านเฮเสียงดังลั่น สายชลหันไปมองฟ้าลดาที่ปรบมือ แล้วก็ยิ้มไม่หุบ
“ขอให้ทุกคนช่วยกันอวยพรให้นางฟ้าพบแต่ความสุข อย่าได้เจอกับเรื่องร้ายๆอีก”
ปีร์กะ แสงดาว มามิ นารา อารีฟะ สวย และชาวเกาะ ทยอยกันมาเข้าแถวตรงหน้าฟ้าลดา ปีร์กะหอมหัวฟ้าลดา แสงดาว แตลอย มามิ นารา อารีฟะ และชาวเกาะคนอื่น หอมหัวของเธอเป็นการให้พร
สายชลเป็นคนสุดท้าย ก้มหน้าจะหอมหัวของเธอ แต่ฟ้าลดาเงยหน้าขึ้นมาพอดี ทำให้หอมที่จมูกแทน เขาผงะ นิ่งไปพัก แล้วก็รีบผละออกมา เสียงดนตรีดังขึ้น นาราตะโกนขึ้น
“มาสนุกกันต่อได้แล้ว...วู้ วู้”
มามิ กับ สวยเข้ามาดึงสายชลออกไปเต้น สายชลหันไปมองฟ้าลดายังอึ้งๆอยู่
+ + + + + + + + + + + +
เมื่องานเลี้ยงเลิก...ชาวเกาะทยอยกันกลับบ้าน สายชลเห็นฟ้าลดาปากเลอะ ก็เอามือเช็ดปากให้ เธอยังคงกินไม่หยุด
“เธอนี่กินเหมือนเด็กๆ ไม่รู้จักอิ่ม”
ฟ้าลดาหันมายิ้ม ปีร์กะเดินมาหาสายชล ซะละ แสงดาว มามิ สายชล แตลอย นารา อารีฟะ สวยยืนอยู่ด้วย
“สายชล...”
สายชลผละจากฟ้าลดาที่นั่งอยู่ เดินไปหาปีร์กะ
“พรุ่งนี้ข้าจะจัดยามาให้นางฟ้า ต้มให้นางฟ้ากินวันละสามครั้งนะ”
“ยาอะไรจ๊ะป้า”
“ยาบำรุงร่างกาย”
สายชลคิดบางอย่างได้ รีบถาม
“แล้วป้ามียาบำรุงสมองมั๊ย”
ปีร์กะมองสายชลอย่างแปลกใจ
“ทำไมต้องบำรุงสมอง”
สายชลเล่าให้ฟังว่าฟ้าลดาความจำเสื่อม ทุกคนมองสายชลด้วยความตกใจ ปีร์กะอึ้งไป
“นางฟ้าจำอะไรไม่ได้”
“จ๊ะป้า”
ทุกคนหันไปมองฟ้าลดาที่นั่งอยู่ ด้วยความสงสาร
“โถ...น่าสงสาร”แสงดาวนึกขึ้นได้ “แต่เอ๊ะ...แล้วสายชลรู้ได้ไงว่าเธอชื่อนางฟ้า”
“ฉันตั้งชื่อให้เองแหละจ๊ะ” สายชลหันไปถามปีร์กะ “นางฟ้าจะจำทุกอย่างได้มั๊ยป้า”
“ก็ต้องดูกันไป ที่นางฟ้าจำอะไรไม่ได้อาจจะเป็นเพราะเพิ่งฟื้น ก็เลยทำให้ยังปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้”
“สายชล...เอ็งต้องดูแลนางฟ้าใกล้ชิดหน่อยแล้ว เพราะถ้าเกิดนางฟ้าออกนอกสายตาขึ้นมาเมื่อไหร่ จะไม่ปลอดภัย” ซะละเตือน
สายชลพยักหน้า หันไปมองฟ้าลดาอย่างกังวลใจ
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา...
สายชลต้มยาในหม้อดินเผา ยากำลังเดือด เขาจับหูหม้อ แต่ร้อน สะดุ้งรีบเอามือจับหู หาผ้ามาจับหูหม้อ...เทยาใส่ลงในชาม
ฟ้าลดาเดินดูในบ้าน เห็นอะไรก็หยิบขึ้นมาดู หยิบขึ้นมาเขย่าๆ หยิบขึ้นมาดมๆ เธอหันไปเห็นกีตาร์อูคูเลเล่ที่แขวนอยู่ หยิบออกมา ลองเอานิ้วดีดสายกีตาร์ เกิดเป็นเสียงเพลงก็ชอบใจ เล่นไม่หยุด ทันใด...เสียงเรียกชื่อสายชลดังขึ้น
“สายชล สายชล”
ฟ้าลดาหันไปมองหาที่มาของเสียง เห็นนกแก้วสีแดงสวยงามตัวหนึ่ง เกาะอยู่ตรงขอบหน้าต่าง ฟ้าลดายิ้มชอบใจ รีบเอากีตาร์ไว้ที่เดิม แล้ววิ่งไปหานกแก้ว
“สายชลรูปหล่อ สายชลรูปหล่อ” นกแก้วเจื้อยแจ้ว
ฟ้าลดาหัวเราะ มองนกแก้วด้วยความเอ็นดู ระหว่างนั้นสายชลถือชามยาเข้ามา เธอหันไปถามเขา
“นกของสายชลเหรอ”
“อือ...” สายชลเอาชามยาวางบนโต๊ะ หันไปทางนกแก้ว “แก้วตา หายไปไหนมาห๊ะ”
นกแก้วบินเข้ามาเกาะไหล่
“ไม่ต้องมาเอาใจฉันเลย หายตัวไปตั้งหลายวัน คิดว่าฉันจะให้อภัยแกเหรอ”
นกแก้วบินมาเกาะที่ไหล่ฟ้าลดาแทน เหมือนหาคนตัวช่วย ฟ้าลดายิ้ม
“ไม่ต้องหาพวก ครั้งนี้แกผิดเต็มๆ”
“อย่าดุแก้วตาเลยนะสายชล แก้วตาคงสำนึกผิดแล้วล่ะ”
นกแก้วบินมาเกาะไหล่สายชลอีกครั้ง เขาหยิบอาหารให้มัน แล้วก็นึกอะไรได้
“เออ ฉันลืมแนะนำไป แก้วตา นี่นางฟ้า นางฟ้าจะมาอยู่กับฉันที่นี่ ฉันจะบอกให้แก้วตาเรียกชื่อเธอนะ”
ฟ้าลดาตื่นเต้น
“แก้วตาจะเรียกชื่อนางฟ้าได้จริงเหรอ”
“ไม่เชื่อก็คอยดู” สายชลหันไปทางนกแก้วที่เกาะอยู่บนไหล่ “เรียกนางฟ้าสิแก้วตา นาง-ฟ้า”
“สายชล” นกแก้วยังเรียกชื่อเขาเหมือนเดิม
ฟ้าลดาหัวเราะ สายชลเสียหน้ารีบแก้ตัว
“บางทีของแบบนี้มันก็ต้องค่อยๆสอนอ่ะนะ” สายชลยิ้มแหย รีบเปลี่ยนเรื่องดันชามยาไปตรงหน้า “กินยาได้แล้ว”
ฟ้าลดานั่งลงยกชามยาขึ้นมา แค่ได้กลิ่นก็เบ้หน้า
“ยาอะไร...เหม็น”
“ยาสมุนไพร”
ฟ้าลดานิ่วหน้า
“ยาสมุนไพรคืออะไร”
“ไม่รู้จักยาสมุนไพรเหรอ”
ฟ้าลดาส่ายหน้า เขาจึงอธิบาย
“ยาสมุนไพร คือ การที่เราเอาส่วนต่างๆของต้นไม้มาทำเป็นยา”
“นางฟ้าไม่กินได้มั๊ย”
ฟ้าลดายื่นชามไปตรงหน้า สายชลนั่งลงพร้อมดันชามยาคืนไป
“ไม่ได้ ถ้าไม่กิน นางฟ้าจะไม่หาย แล้วก็จะจำอะไรไม่ได้ หวานเป็นลม ขมเป็นยา กินนะเด็กดี”
ฟ้าลดามองชามยาแล้วก็กลั้นใจ ยกขึ้นมา..ปิดจมูก แล้วก็ดื่มจนหมด สายชลจับหัว
“เก่งมาก”
ฟ้าลดาวางชามยาลงบนโต๊ะ ทำหน้าปุเลี่ยนๆเหมือนจะขย้อนยาที่กินเข้าไปออกมา รีบยกมือปิดปาก สายชลรีบห้าม
“อย่าอ้วกออกมานะ!”
แต่ไม่ทันจบประโยคดี เธอก็อ้วกยาใส่ตัวเขาเต็มๆ นกแก้วบินหนีไปเลย ร้องไปด้วย
“เหม็น เหม็น”
สายชลหันไปมองนกแก้วอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันมามองฟ้าลดา ที่กำลังยกมือไหว้แบบเด็กที่ทำผิด
“ขอโทษ”
สายชลสำรวจตัวเองแล้วถอนหายใจ เพราะสภาพเละไปหมดทั้งตัว

++++++++++++++++++++++

สายชลกำลังตักน้ำจากตุ่มมาอาบ แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อหันไปเจอฟ้าลดายืนมองอยู่

“เว้ย!”
สายชลรีบเอาขันปิดน้องชายแทบไม่ทัน ไวเท่าความคิดเขาไปยืนย่อตัวหลบอยู่หลังตุ่ม...ทำหน้าไม่ถูก
“ออกมาทำไม”
ฟ้าลดายิ้ม
“อาบน้ำด้วย”
สายชลตกใจรีบพูด ยกมือข้างที่มีขันขึ้นมาด้วยความลืมตัว
“ไม่ได้!”
แต่พอนึกได้ว่าไม่มีอะไรปิดน้องชายไว้ ก็รีบเอาขันมาปิดน้องชาย แล้วเถิบไปยืนย่อตัวหลังตุ่มต่อ
“ทำไมอาบด้วยไม่ได้” ฟ้าลดาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผู้ชายกับผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันไม่ได้”
“ทำไมผู้ชายผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันไม่ได้”
เธอขยับจะเดินเข้ามา เขาร้องห้ามดังลั่น
“หยุด!”
ฟ้าลดาหยุดกึก
“ไม่ต้องเข้ามา ที่ผู้ชายกับผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันไม่ได้ก็เพราะ...” เขานิ่งไปนิดไม่รู้จะอธิบายยังไงดี “เอ่อ ผู้หญิง...”
สายชลมองหน้าอกตัวเอง พร้อมยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาทำเป็นรูปนม
“เออ...มี...เอ่อ...”
ฟ้าลดาตั้งใจฟังมาก แต่สายชลกระดากที่จะพูด กลุ้มใจพึมพำออกมา
“จะอธิบายยังไงดีวะ” เขาคิดๆ แล้วหันไปทางฟ้าลดา “ผู้หญิงกับผู้ชายรูปร่างไม่เหมือนกัน”
ฟ้าลดาเกาหัวไม่เข้าใจ
“ไม่เหมือนกันยังไง”
สายชลผงะ ถึงกับไปไม่ถูกจึงตัดบท
“เอาเป็นว่าไม่เหมือนก็แล้วกัน เข้าไปในบ้านได้แล้ว”
ฟ้าลดายังนิ่ง
“เข้าไปสิ ยืนตากลมแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายได้กินยาขมๆอีกนะ”
ฟ้าลดาไม่อยากกินยาขมๆเลยยอมเดินกลับเข้าไปในบ้าน สายชลถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากจะบ้าตาย
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
สายชลเข้ามาในบ้าน เห็นฟ้าลดานั่งอยู่บนเตียงมองเขาอยู่ก็ชะงัก...เขินๆเพราะเธอเพิ่งเห็นน้องชายของเขา สายชลทำหน้าไม่ถูก
“สายชลโกรธเหรอ” ฟ้าลดาถาม
“เปล่า”
“เปล่าแล้วทำไมไม่มองหน้า”
สายชลรีบเปลี่ยนเรื่อง
“นอนได้แล้ว”
“ไม่ง่วง”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน นอนเยอะๆ”
“ทำไมต้องนอนเยอะๆ” ฟ้าลดาถามอย่างไม่เข้าใจ
“นอนเยอะจะได้หายป่วยเร็วๆยังไงล่ะ”
หญิงสาวทำหน้างงๆ
“หายป่วยเร็ว แล้วมันเกี่ยวกับนอนยังไง”
สายชลถอนใจ
“ทำไมถามมากจัง”
ฟ้าลดาเกาหัว
“ก็นางฟ้าไม่เข้าใจ”
สายชลเข้ามามองหน้า
“ฉันก็ไม่รู้ ผู้ใหญ่เค้าพูดกันมาแบบนี้ เราก็ต้องฟัง นอนลงแล้วก็หลับตาซะ”
ฟ้าลดาทำตามอย่างว่าง่าย สายชลถอนหายใจ เหนื่อยกับท่าทีที่ไม่รู้เรื่องอะไรของฟ้าลดา
+ + + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
แตลอยกำลังกินขนมเต็มปาก เคี้ยวตุ้ยๆ เศษขนมกระจายเต็มตัว เต็มโต๊ะ สกปรกมากๆ สายชลเดินมาตบหลังดังอั่ก! แตลอยสำลักขนมหน้าแดง
“ไอ้แตลอย...ไปช่วยฉันหน่อยดิ”
แตลอยทุบอกตัวเอง หน้าดำ หน้าแดง มองสายชลแปลกใจว่าจะให้ทำอะไร...
เวลาผ่านไป...
สายชลกับแตลอย ช่วยกันตอกท่อนไม้รอบๆตุ่มๆเพื่อทำเป็นห้องน้ำ
“แกจะสร้างห้องน้ำทำไม” แตลอยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ตอนนี้ฉันมีนางฟ้ามาอยู่ด้วย ก็ต้องทำอะไรให้มันเป็นสัดเป็นส่วน“
“ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่ทำหรอก...อาบน้ำด้วยกัน อบอุ่นดี คึๆๆ” แตลอยหัวเราะร่า
สายชลเอาดินป้ายปาก
“ไอ้ลามก!”
แตลอยถุยแทบไม่ทัน แล้วก็ทำงานต่อ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดานอนกระสับกระส่าย เหงื่อผุดเต็มหน้า ฝันเห็นภาพคลื่นยักษ์ พายุฝน ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า น่ากลัว เธอส่ายหน้าไปมา แล้วก็กรี๊ดดังลั่น
“อ๊ายยยย!”
สายชลขึ้นไปอยู่บนด้านบน กำลังเอาใบไม้มามุงหลังคา โดยมีแตลอยคอยส่งให้ ทันใดนั้นเสียงฟ้าลดากรี๊ดดังออกมา เขาตกใจ หันไปมอง
“นางฟ้า!”
สายชลรีบกระโดดลงมา ทับตัวแตลอยพอดี
“อ๊ากก!”
สายชลไม่สนใจแตลอยเหยียบซ้ำ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เห็นฟ้าลดาดิ้นไปดิ้นมา ตะเกียกตะกายเหมือนคนจมน้ำ เขารีบเข้ามาปลุก
“นางฟ้า! นางฟ้าตื่น...นางฟ้า!”
ฟ้าลดาสะดุ้งเฮือก หอบหายใจถี่ พอเห็นสายชลก็รีบลุกขึ้นมานั่ง จับมือเขาแน่น
“สายชลช่วยด้วย นางฟ้าจมน้ำ”
สายชลจับหัวเธอปลอบใจ
“นางฟ้าอยู่บ้านสายชลจะจมน้ำได้ไง นางฟ้าแค่ฝันร้าย”
“ฝันร้าย”
“ใช่ ฝันร้าย...ไม่เป็นไรนะ”
ฟ้าลดาหันไปมองรอบๆ เห็นว่าอยู่ในบ้าน ก็เข้าใจว่าเธอฝันร้ายจริงๆ จึงค่อยๆสงบสติ หันไปมองสายชล
“ออกไปเดินเล่นกันมั๊ย” สายชลชวน
ฟ้าลดายิ้มแล้วก็พยักหน้า ก่อนจะหันไปเห็นแตลอย ทั้งหน้า ทั้งตัวเปื้อนโคลนเดินเข้ามา
“อ๊าย! ผี ผี”
ฟ้าลดาร้องลั่นเกาะแขนสายชลแน่น สายชลหันไปเห็นแตลอยยืนอยู่ก็หัวเราะ
“ไม่ใช่ผี นั่นแตลอย เพื่อนฉันเอง”
แตลอยยิ้มเห็นฟันขาว ยกมือทักทาย ฟ้าลดามองแตลอยงงๆ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลประคองฟ้าลดาเดินเข้ามาในชุมชน แตลอยเดินตามมา พยายามจะเอาใจฟ้าลดา
“นางฟ้า ค่อยๆเดินนะจ๊ะ เดี๋ยวจะตกหลุม...หลุมรักพี่ลอย คึๆๆ”
ฟ้าลดางง แตลอยออกนอกหน้า สายชลหันไปเหล่ด้วยความหมั่นไส้
“ไอ้ลอย...ถ้าแกยังพูดไม่หยุด แกก็จะตกหลุมเหมือนกัน”
“หลุมไรเหรอ”แตลอยถามงงๆ
“หลุม-ศพ!”
แตลอยหุบปากแทบไม่ทัน ไม่กล้าอีกต่อไป สายชลอมยิ้ม ฟ้าลดาหันไปมองรอบๆ เห็นวิถีชีวิตของชาวบ้าน คนแก่คุยกัน หัวเราะสนุกสนาน ชาวบ้านหันมาเห็นฟ้าลดาเดินมากับสายชล ก็ยิ้มทักทายตลอดทาง ทำให้ฟ้าลดารู้สึกดีสุดๆ
สายชลพาฟ้าลดาผ่านหน้าบ้านนารากับอารีฟะ ขณะที่อารีฟะกำลังตากปลาหมึก นารากำลังถักแห สองผัวเมียหันไปมองฟ้าลดาก็ยิ้มกว้าง โบกมือทัก ฟ้าลดายิ้มตอบ ก่อนจะหันไปเห็นหนูแดง มะพร้าว สวยวิ่งไล่จับกันอยู่
สายชลพาฟ้าลดาผ่านหน้าบ้านปีร์กะ เห็นมามิกำลังตากผ้า มามิหันไปเห็นสายชลมากับฟ้าลดาก็รีบละจากงานที่ทำเข้าไปหาแล้วทักทายอย่างยิ้มแย้ม
“สวัสดีจ๊ะนางฟ้า”
“เอ้อ...สวัสดี” ฟ้าลดางงๆ
“เราเจอกันแล้วเมื่อคืนก่อน จำได้มั๊ยเอ่ย”
ฟ้าลดาส่ายหน้า
“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ต่อจากนี้ไป จำฉันให้แม่นๆนะ ฉันชื่อมามิ...มามิเป็นเมียสายชล”
ฟ้าลดาชะงักงงกับคำว่า ”เมีย” สายชลตกใจ...รีบพูด
“มามิ!...ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่า จะเอาเธอเป็นเมีย”
มามิค้อน
“แหม...สายชลก้อ...พูดไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย เพราะยังไงสายชลกับมามิ ก็ต้องเป็นผัวเป็นเมียกันซักวันอยู่แล้ว”
“คนอะไรขี้ตู่”แตลอยขัดขึ้น
มามิถลึงตาใส่
“ไอ้ลอย!”
แตลอยเงียบ มามิหันไปหาสายชล
“แล้วนี่จะไปไหนกันเหรอ”
“ฉันจะพานางฟ้าไปบ้านลุงซะละ”
สายชลพาฟ้าลดามาที่บ้านซะละ โดยมีแตลอยกับ มามิตามมาด้วย เมื่อเข้าไปในบ้าน แสงดาวเอาเสื้อผ้ามายื่นให้ฟ้าลดา
“นี่จ๊ะเป็นเสื้อผ้าสมัยป้าสาวๆ ตอนนั้นป้าก็ตัวพอๆกับหนู หนูน่าจะใส่ได้ ป้าซักให้หมดแล้ว”
ซะละยื่นถุงกระดาษให้
“ส่วนในถุงนี้เป็นของใช้ส่วนตัว”
ฟ้าลดารับของมา เปิดถุงหยิบ ยกทรง ออกมาดู สายชล แตลอย ซะละ แสงดาว มามิตกใจ
“นี่อะไร” ฟ้าลดางงๆ
มามิหน้าเหวอ
“ตายแล้ว นางฟ้าไม่รู้จักยกทรงเหรอ”
“ยกทรง”ฟ้าลดานิ่วหน้าคิดเอง “อ๋อ เอาไว้ปิดตาใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาเอายกทรงมาปิดตาตัวเอง ทุกคนตกใจกับท่าทางของเธอ แสงดาวรีบจับมือเธอลง
“ไม่ใช่ที่ปิดตานางฟ้า”
แสงดาเข้าไปกระซิบที่ข้างหู ฟ้าลดายิ้มออกมา
“อ๋อ”
“เข้าใจแล้วใช่มั๊ยว่ามันคืออะไร”
ฟ้าลดาส่ายหน้า
“ไม่เข้าใจ”
แสงดาวถอนใจอย่างเหนื่อยๆ
“ไม่เป็นไร ไว้ป้าจะค่อยๆสอน แต่ตอนนี้รีบเก็บใส่ถุงก่อนเถอะ”
ฟ้าลดาทำตามที่แสงดาวบอก สายชลรีบเปลี่ยนเรื่อง
“นางฟ้า...ขอบคุณป้าแสงดาวกับลุงซะละด้วยสิ”
“ขอบคุณ” ฟ้าลดาพูดเรียบๆ
“ต้องพูดว่า ขอบคุณจ๊ะ...พูดกับผู้ใหญ่ต้องลงท้ายคำพูดว่าจ๊ะ” สายชลสอน
ฟ้าลดาพยักหน้าเข้าใจพูดตามที่เขาสอน
“ขอบคุณจ๊ะ”
ซะละกับแสงดาวมองฟ้าลดาด้วยความเอ็นดู แสงดาวจับแขนฟ้าลดา
“คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองนะจ๊ะ มีอะไรจะให้ป้ากับลุงช่วยก็บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”
ฟ้าลดายิ้มรับคำ
“จ๊ะ”
ซะละกับแสงดาวมองฟ้าลดารู้สึกแปลกๆ กับพฤติกรรมที่แสดงออกของเธอ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลประคองฟ้าลดาเดินมาตามทาง แต่แล้วเธอก็หยุดกึก สายชลแปลกใจหันไปมอง
“เป็นอะไร...หนื่อยเหรอ”
ฟ้าลดาส่ายหน้ายืนบิด
“ปวดฉี่”
“อดทนถึงบ้านไหวมั๊ย”
“ไม่ไหว” ฟ้าลดากระสับกระส่าย “จะออกมาแล้ว”
ฟ้าลดากุมท้อง หน้าเหยเก สายชลหันมองหาทางออก แต่ไม่มีบ้านคนซักหลัง
“เอางี้...ไปตรงหลังต้นไม้แล้วกัน”
เขารีบพาเธอเข้าไปตรงหลังต้นไม้
“ฉันไปรอตรงหาดนะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า สายชลออกไปรอ ฟ้าลดารีบทำธุระ
สายชลยืนรออยูที่ชายหาด เห็นเปลือกหอยสวยๆอยู่บนพื้น ก้มลงเก็บขึ้นมา แล้วก็เห็นเปลือกหอยอีกหลายอัน เขาเดินเก็บไปจนถึงหลังโขดหิน
ฟ้าลดาทำธุระเสร็จ ลุกขึ้นยืน หันไปมองไม่เห็นสายชล เพราะโขดหินบังอยู่ เธอหน้าเสีย เดินไปอีกทาง...สายชลเดินออกมาจากหลังโขดหินพอดี หันไปมอง
“ทำไมนานจัง”
สายชลเดินมาใกล้ต้นไม้ เริ่มกังวลใจ
“นางฟ้าเสร็จยัง...นางฟ้า...”
เงียบไม่มีเสียงตอบ สายชลใจไม่ดี
“ฉันเข้าไปนะ”
สายชลเดินไปตรงหลังต้นไม้ กล้าๆกลัวๆ แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อไม่มีฟ้าลดาตรงนั้น
ขณะเดียวกันนั้น เรือลำหนึ่งแล่นมาที่เกาะมิน เด็กๆรีบวิ่งกรูกันไปที่ท่าเรือ ไม่นานเรือมาจอดเทียบท่า ยาซะ เจ้าของเรือ ลงมาจากเรือ เด็กๆดีใจ
“พี่ยาซะ พี่ยาซะ”
ยาซะยิ้ม แล้วก็ยื่นถุงขนมให้เด็กๆ
“อ่ะนี่ขนม ไปแบ่งๆกันนะ”
เด็กๆรับขนมมาจากยาซะแล้ววิ่งออกไป ยาซะไปซื้อปลาจากชาวเกาะ แล้วจ่ายเงินให้กับชาวเกาะ
“ขอบใจนะยาซะ”
ยาซะยิ้ม ชาวเกาะเดินกลับไป ยาซะหันไปทางหมึกกับฉลาม ซึ่งเป็นลูกน้อง...
“ขนขึ้นเรือ” ยาซะสั่ง
หมึกกับฉลามเข้ามาขนลังปลาขึ้นเรือ
“วันนี้ปลาตัวโตๆทั้งนั้นเลยนะพี่” หมึกบอก
“ปลาตัวโตแต่ราคาถูกขนาดนี้ เอ็งสองคนเข้าใจข้าแล้วใช่มั๊ยว่า ทำไมข้าถึงยอมถ่อมาไกลถึงที่นี่ เพราะคนที่นี่มันทั้งซื่อทั้งเซ่อยังไงล่ะวะ ฮ่าๆๆ” ยาซะหัวเราะสะใจ
หมึกกับฉลามหัวเราะไปด้วย ยาซะหันไปมองเกาะมิน เห็นสาวชาวเกาะเดินมาเขาตาเป็นประกายขึ้นทันที
“ถ้าข้าได้ผู้หญิงเกาะนี้เป็นเมีย รับรองสบายไปทั้งชาติ พวกเอ็งเห็นมั๊ย...” ยาซะชี้ไปที่เกาะลูกน้องมองตาม “เกาะมินเต็มไปด้วยต้นไม้ แหล่งอาหาร สัตว์น้ำ ไม่มีเกาะไหนจะอุดมสมบูรณ์เท่าที่นี่อีกแล้ว”
“นี่เองคือที่มาของคำว่า เกาะเมียกิน ฮ่าๆๆ”
ฉลามพูดจบก็หัวเราะ หมึกหัวเราะตาม
“ฮ่าๆๆ”
ยาซะหันขวับไปมอง สองสมุนชงักเงียบทันที แล้วยาซะก็หัวเราะชอบใจออกมา
“ฮ่าๆๆ พวกเอ็งพูดได้ถูกใจข้า”
ทั้งหมดหัวเราะร่วนพร้อมกัน
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะเข้าไปหาเมียซักหน่อย”
ขาดคำ ยาซะก็เดินเข้าไปในเกาะ หมึกกับฉลามมองหน้ากัน
“หล่อเลือกได้จริงๆลูกพี่เรา ขนของต่อเว๊ย”
หมึกกับฉลามขนของกันต่อ
เวลาเดียวกันนั้น ฟ้าลดาเดินมาตามทาง ท่ามกลางแสงแดดตอนกลางวันที่ร้อนและแรงมากขึ้น เธอมองหาสายชลแต่ไม่เห็น
“สายชลอยู่ไหน”
ฟ้าลดาเริ่มกลัว แล้วก็เหนื่อย เธอหยุดเดิน หน้ามืด แล้วก็ทนยืนต่อไปอีกไม่ไหว หมดสติไปตรงหาดทราย

ยาซะเดินมาหยุดตรงหน้าฟ้าลดาที่นอนหมดสติ มองฟ้าลดาแววตาสนใจขึ้นมาทันที




 

Create Date : 17 ตุลาคม 2554
1 comments
Last Update : 18 ตุลาคม 2554 9:34:04 น.
Counter : 2078 Pageviews.
Share

 
 
 
 
แอบมาหาอะไรดูครับ ^^
 
 

โดย: Sahassa วันที่: 20 ตุลาคม 2554 เวลา:5:43:02 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

houyhnhnms
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Hello!
[Add houyhnhnms's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com