Group Blog All Blog
|
เจ้าสำนักหมายเลข ๑ ในประวัติศาสตร์: บทที่ ๔ ไม้แก่ต้นนั้นจะต้องมีอะไรผิดปกติเป็นแน่! Historys Number 1 Founder:chapter 4 Theres Something Wrong withThat Old Tree! [史上第一祖师爷] ผู้แต่ง 八月飞鹰 Fan's Translation for fans only. Do not use it forbusiness purpose. And please support the original work. This translation willend if the right is available in my country.
เสี่ยวปู้เตี่ยนล้วงเครื่องรางที่หลินเฟิงให้เขาไว้และโยนมันใส่เจ้าเจ็ด หลินเฟิงที่กำลังซ่อนตัวอยู่ข้างๆแอบหัวเราะเงียบ ดีมาก! เขาใช้สองมือวาดผนึกร่ายเวทย์อย่างหนึ่ง ร่ายเวทย์ในใจเงียบๆ ขยับ! ภายใต้การควบคุมของจิต พลังปราณที่เขาทิ้งไว้ในเครื่องรางก็เริ่มโคจรขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ ผลึกพลังงานเก้าสายฟ้าที่เขาซ่อนไว้เมื่อครู่ก็ถูกกระตุ้นการทำงานขึ้นมาด้วย ปลดปล่อยระลอกพลังงานทรงอำนาจออกมา ซู่ ตูม! อากาศเต็มไปด้วยเสียงกระแสไฟฟ้าลั่นเปรี๊ยะ เส้นโค้งสายฟ้าสีน้ำเงินขาวอมม่วงกระโจนพล่านไปทั่ว ก่อนที่เจ้าเจ็ดจะตอบสนองได้ทัน ผลึกพลังงานสายฟ้าทั้งเก้าชิ้นก็ยิงสายฟ้าเก้าลำออกไปพร้อมๆ กัน! เครื่องรางในมือของเขาก็คือตัวเหนี่ยวนำ ลากสายฟ้าทั้งเก้าลำยิงตรงเข้ามาหาเขา พริบตาเดียวก็ทำลายม่านพลังปราณที่คอยปกป้องอยู่ลงได้ อา!!! ตามด้วยเสียงกรีดร้อง งูสายฟ้าทั้งเก้ากระโจนเข้าห่อหุ้มรอบตัวเจ้าเจ็ดและกระหน่ำใส่ร่างของเขา เฒ่าเฉินตกใจรีบผละจากผู้เฒ่าและเร่งรุดตรงเข้าไป ฝ่ามือของเขาแยกออกจากกันและก็ประกบเข้าหากันอย่างดุเดือด รีบซัดพลังปราณเข้าใส่ร่างของเจ้าเจ็ด พยายามที่จะขับไล่สายฟ้าเหล่านั้นออกไป ต่อการกระทำของเฒ่าเฉินนั้น หลินเฟิงถือว่าไร้ความหมาย เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆทมึฬพร้อมสายฟ้าที่กำลังแลบแปลบปลาบ อากาศวันนี้ช่างดีจริงๆ เขายักสองไหล่ เจ้าคิดว่าการเรียกเก้าสายฟ้าสวรรค์ง่ายดายนักหรือ? หลินเฟิงเปลี่ยนสัญลักษณ์ร่างเวทย์ที่มือดูดเข้ามา! ติดตามด้วยผนึกเวทย์ของหลินเฟิง สายฟ้าที่ห่อหุ้มรอบตัวเจ้าเจ็ดก็เริ่มกระโจนเร่าๆขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันเป็นจังหวะจะโคนที่ประหลาดนัก ครู่ถัดไป สายฟ้าฟาดน่าสะพรึงกลัวหนาขนาดราวถังน้ำย่อมๆใบหนึ่งฟาดลงมาจากเมฆทึบ เป้าหมายของมันคือเฒ่าเฉินและเจ้าเจ็ดที่กำลังถูกล้อมรอบด้วยสายฟ้า นี่เป็นกระบวนท่าถึงตายที่แท้จริง เวทย์เรียกเก้าสายฟ้าสวรรค์ของหลินเฟิง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่เป็นดังคาด เฒ่าเฉินไม่คิดช่วยคู่หูของตนอีกต่อไป เขารีบกระโจนหลบไปด้านข้าง ไม่.....! เจ้าเจ็ดจ้องมองอย่างสิ้นหวังขณะสายฟ้าฟาดลงมาถึงตัวราวกับทัณฑ์สวรรค์ในวันพิพากษา ฟาดลงบนศีรษะของเขา เขาไม่มีโอกาสที่จะได้เปิดเผยตัวตนอย่างเป็นทางการเสียด้วยซ้ำ เสี่ยวปู้เตี่ยนและผู้เฒ่าจ้องมองสายฟ้าฟาดสว่างวาบบนฟ้าแหวกตัดอากาศลงมาด้วยความตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าเครื่องรางที่หลินเฟิงมอบให้เสี่ยวปู้เตี่ยนจะมีพลังถึงปานนี้ ชาวหมู่บ้านหมาป่าและหมู่บ้านศิลาต่างพากันตะลึงจังงัง คิดว่าเป็นการมาถึงเทพสายฟ้านั่นแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา สายฟ้าฟาดลงมาถึงพื้นดังครืนครั่น ประกายแสงแรงจ้าจนทำให้นัยน์ตาของทุกคนมืดดับ พวกเขาเห็นแต่ภาพขาวเบลอๆ อย่างหนึ่ง หลังจากที่สายตากลับมาเป็นปกติ พวกเขารีบมองไปที่ตำแหน่งของเจ้าเจ็ด ที่บริเวณนั้นเหลือเพียงกองขี้เถ้าส่วนหนึ่ง ชาวยุทธ์ผู้เป็นที่เคารพนับถือคนหนึ่ง ถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงหนึ่งทำลายจนสิ้นซาก ผ่านไปพักหนึ่ง ในที่สุดทุกคนจึงได้สติ ชาวหมู่บ้านหมาป่าบังเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาทันที พวกเขาพากันวิ่งแตกตื่นเตลิดออกไปทุกทิศทางอย่างไม่เหลียวหลังกลับมาดูอีกเลย ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะกล้ารั้งอยู่หาเรื่องกับเสี่ยวปู้เตี่ยนและพวก สัตว์ร้ายที่ถูกขลุ่ยกระดูกของเฒ่าเฉินลากออกมาก็พากันแตกตื่น ต่างวิ่งหางจุกตูดหนีไป ผู้คนจากหมู่บ้านศิลาระเบิดเสียงไชโยสนั่นหวั่นไหว ผู้เฒ่ารีบตอบสนอง เขากระทืบสองเท้าลงพื้น ฆ่า! อย่าให้พวกหมู่บ้านหมาป่าเหลือชีวิตรอดกลับไปแม้แต่คนเดียว! ชาวหมู่บ้านศิลาเต็มไปด้วยขวัญและกำลังใจ พวกเขาเริ่มวิ่งไล่ตามผู้คนจากหมู่บ้านหมาป่าไป ผู้เฒ่าเฉินงุนงงอยู่ครู่หนึ่งจึงคำรามเสียงแหบห้าวออกมา พวกเราเป็นคนของตระกูลอวี้ พวกบ้านนอกเช่นเจ้ากล้าฆ่าคนของตระกูลอวี้หรือ พวกเจ้าไม่กลัวว่าทั้งหมู่บ้านจะต้องถูกทำลายราบคาบหรือ? นี่เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ของรางวัลสำหรับผู้เริ่มต้นสร้างความแปลกใจให้แก่หลินเฟิง เขาจ้องมองกองถ่านที่ถูกฟ้าผ่าบนพื้นดินและนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะส่งเสียงผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แม้จะมีข้อจำกัดเยอะแยะเกินไปในการใช้มัน และยังเป็นปัญหายุ่งยากไม่น้อยในการเตรียมการก่อนใช้งาน แต่พลังอำนาจของมันก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยเชียว หลินเฟิงถูจมูก ผนวกด้วยความสามารถในการเรียกเก้าสายฟ้าสวรรค์เป็นฐาน หากเขาปรากฏกายออกมาอีกครั้งหนึ่ง การจะโน้มน้าวใจผู้เฒ่าและเสี่ยวปู้เตี่ยนก็คงง่ายขึ้นมากแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ในสายตาของพวกเขา เขาได้สร้างความโกลาหลอย่างหนักนี้ขึ้นได้ด้วยเพียงเครื่องรางเล็กๆชิ้นเดียว หากหลินเฟิงต้องต่อสู้ตัวต่อตัวกับเฒ่าเฉินและเจ้าเจ็ด เขาก็ยังชนะได้อยู่ดี ไม่ว่าอย่างไร เคล็ดวิชาเก้าสายฟ้าสวรรค์ที่เขาฝึกมาก็เหนือกว่าเคล็ดวิชาเต๋าชั้นสองของพวกนั้นเป็นอันมาก อย่างไรก็ตาม เขาคงไม่สามารถสร้างความประทับใจถึงปานนี้ขึ้นมาได้ การปลอมตัวเป็นนักปราชญ์ผู้ทรงปัญญาก็คงถูกมองออกได้ในทันที จะทำสำเร็จเหมือนเช่นตอนนี้ได้อย่างไร ลงมือทีเดียว ฆ่าในฉับเดียว ง่ายดายและผ่อนคลายยิ่งนัก เพียงสะบัดแขนเสื้อคราวหนึ่ง เขาก็เดินจากไปอย่างไม่ทิ้งร่องรอยแม้สักกำมือเดียว หลินเฟิงไม่สนใจเฒ่าเฉินที่ยังอยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย คนผู้นี้อาจจะหลบหลีกจากจุดโจมตีหลักของสายฟ้าไปได้ แต่เขาก็บาดเจ็บหนักจากคลื่นการโจมตีที่ถ่ายทอดถึงตัว ผู้เฒ่าและเสี่ยวปู้เตี่ยนก็เพียงพอที่จะดูแลเขาเป็นอย่างดีแล้ว เวลานี้หลินเฟิงเตรียมผละหนีไปที่ลานบ้านของผู้เฒ่าและนั่งสบายอารมณ์รอคอยผู้เฒ่าและเสี่ยวปู้เตี่ยนกลับไป หากแกล้งทำนายเหตุการณ์และผสมกับท่าทางวางตัวสงบเยือกเย็นของเขาก็คงจะเป็นการแสดงที่ดีไม่น้อย ถึงเวลานั้น เขายังต้องกลัวว่าเสี่ยวปู้เตี่ยนจะไม่ก้มศีรษะคำนับเขาเป็นอาจารย์อีกหรือ? เมื่อตอนที่สิ่งล้ำค่าในภูเขาปรากฏตัวขึ้น เขาเปลื้องชุดเต๋าออกเพื่อความสะดวกคล่องตัวต่อการเดินป่า เวลานี้เขากำลังสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาและดูเหมือนชาวป่าชาวเขาทั่วไป เขาจะต้องไม่ลืมที่จะเปลี่ยนชุดกลับไปด้วย ลูกศิษย์คนแรกของข้าอยู่ในกำมือแล้ว หลินเฟิงครุ่นคิดอย่างสุขใจ เขาหมุนตัวและเดินตรงไปที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันแข็งทื่อและค่อยๆเลือนหายไป เพราะเขาเห็นเจ้าต้นไม่เหี่ยวแห้งไหม้ดำเป็นตอตะโกนตรงปากทางเข้าหมู่บ้านที่น่าจะตายสนิทแล้วนั้นกลับงอกกิ่งใหม่ออกมากิ่งหนึ่ง! ดอกท้อสองสามดอกบนกิ่งอ่อนนั้นดูสดใดและมีชีวิตชีวานัก มันแกว่งไกวโยกไหวไปมา หลินเฟิงสาบานได้ ตอนที่เขามาถึงหมู่บ้านศิลาเป็นครั้งแรกเมื่อครึ่งวันที่ผ่านมานี้เอง เจ้าต้นไม้เก่าแก่ต้นนี้ยังไม่มีกิ่งดอกท้อกิ่งนี้เลย สิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำก็คือดอกท้อที่ดูสวยงามจนเหลือเชื่อพวกนี้ พวกมันมีกลิ่นอายของปีศาจแอบแฝงอยู่ด้วย อาหารมากมายยามเพิ่งตื่นนอน... จิตใจของหลินเฟิงกลวงโหวไปเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะได้ยินเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังค่อยๆเอื้อนเอ่ยอยู่ในจิตใจของเขา น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความเบิกบานและไพเราะ กระนั้นกลับทำให้ผู้คนต้องพากันตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว! หลินเฟิงคืนสติทั้งๆที่เนื้อตัวยังสั่นระริกอยู่ เขาหันไปมองรอบด้านและก็ได้เห็นสีหน้าของเฒ่าเฉินแปรเปลี่ยนไปอย่างแรงขณะเหลียวมองรอบตัวด้วยท่าทางอกสั่นขวัญแขวน คนอื่นดูเหมือนยังไม่รู้ตัวและยังคงต่อสู้กันอยู่ หลินเฟิงหันศีรษะไปด้วยความตกใจ เห็นกลีบดอกท้อพวกนั้นร่วงหล่นลงมา พวกมันปลิวไปทางพื้นที่ต่อสู้ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งไมล์ กลีบดอกไม้สีสดใสงดงามดูอ่อนนุ่มและบอบบาง ทว่าพวกมันกลับกำลังลอยไปด้วยความเร็วที่รวดเร็วราวกับฟ้าแลบ กลีบดอกไม้นับร้อยดูราวกับดาวตกที่ร่วงลงมาจากสวรรค์ บินเข้าสู่กลุ่มคน ปลิวไสวโคจรไปอย่างลุ่มลึก เฒ่าเฉินอยากจะหนี แต่เขาจะเร็วไปกว่าดอกท้อประหลาดพวกนี้ได้อย่างไร? เฒ่าเฉินตัดสินใจกระแทกฝ่ามือของตนเข้าใส่กลีบดอกท้อ กลีบดอกที่แลดูอ่อนแอและบอบบางเจาะเข้าไปในฝ่ามือของเฒ่าเฉินตรงๆ ทะลุเข้ากระแทกใส่หน้าผากของเขา หลินเฟิงเบิกตากว้าง มองเห็นสีหน้าของเฒ่าเฉินแสดงความหวาดผวาตื่นกลัว เขาอ้าปากและคิดที่จะตะโกนออกมา แต่เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้สักแอะ เลือดของเฒ่าเฉิน ร่างกายและผิวหนังหดย่นลงอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า สุดท้ายกลายสภาพเป็นมัมมี่ตัวหนึ่ง! กลีบดอกไม้บนหน้าผากของมัมมี่ยิ่งดูสดใสและงดงามขึ้น หัวใจของหลินเฟิงหดเกร็ง สายตาสอดส่าย ไม่ว่าคนหรือสัตว์ที่ถูกกลีบดอกไม้พวกนั้นแตะถูกล้วนถูกดูดจนแห้งตายภายในเวลาสั้นๆ หลางหลี่ชิงที่ส่งเสียงโหวกเหวกให้ฆ่าเสี่ยวปู้เตี่ยน เจ้าเด็กอ้วนที่เข้ากันไม่ได้กับหลินเฟิง... ผู้คนที่เขาเคยพูดคุยด้วยล้วนไม่เหลือประกายในดวงตาอีกต่อไป เป็นเหตุให้หลินเฟิงขนลุกไปทั่วตัว วินาทีถัดไป กลีบดอกทุกกลีบผละออกจากเหยื่อซึ่งถูกดูดจนตัวแห้งหมดแล้วของตน พวกมันวาดเส้นโค้งสีชมพูขึ้นบนท้องฟ้ายามราตรีขณะบินลอยกลับไปยังไม้แก่ต้นนั้น ดอกท้อกลับคืนสู่กิ่งก้าน ดูงดงามน่าพิศวง ทว่าในเวลาเดียวกันก็ช่างน่าสะพรึงกลัวน่าสยดสยองนัก หลินเฟิงจ้องมองต้นไม้แก่ เป็นไปตามคาด มีกิ่งก้านใหม่อีกสองกิ่งงอกออกมาจากโคนต้นที่เป็นตอตะโก! ดอกท้อบนกิ่งใหม่ทั้งสามแกว่งไกวเบาๆท่ามกลางอากาศยามราตรี แลดูบอบบางงดงามนัก กลิ่นดอกไม้ล่องลอยไปตามลม ทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นใจ หลินเฟิงสบถในใจ บ้าเอ๊ย ต้นไม้ต้นนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นอน! เขาสังเกตอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง พบว่านอกจากเฒ่าเฉินแล้วผู้คนที่ถูกดูดจนแห้งตายทั้งหมดล้วนเป็นชาวหมู่บ้านหมาป่า พวกสัตว์ป่าก็ไม่เหลือเช่นกัน เหลือเพียงชาวหมู่บ้านศิลาเท่านั้นที่ไม่ถูกโจมตี ผู้เฒ่าและชาวหมู่บ้านศิลาทุกคนจ้องมองภาพฉากตรงหน้าอย่างงุนงง ทันใดนั้น มีชาวบ้านคนหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้น หมอบตัวลงคำนับต้นไม้แก่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้านต้นนั้นและพึมพำ คารวะเทพต้นท้อ! คารวะเทพต้นท้อ! ยิ่งมาก็ยิ่งมีผู้คนคิดว่าต้นไม้แก่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้านนั้นเป็นการปรากฏตัวของเทพต้นท้อ ออกมาช่วยเหลือพวกเขาเข่นฆ่าศัตรู ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงพากันคุกเข่าลงคำนับด้วยความเลื่อมใส เสี่ยวปู้เตี่ยนจ้องมองทุกคนด้วยสีหน้าสับสน เกาหัวแกรกๆ ด้วยใบหน้างุนงง ผู้เฒ่าจ้องมองต้นไม้แก่ด้วยสีหน้าซับซ้อน เขาเม้มปาก หลินเฟิงผู้ไม่โผล่หน้าออกมาตลอดเหตุการณ์มีสีหน้าเหลอ หัวใจก็เย็นยะเยือก ข้างหูดูเหมือนจะได้ยินเสียงสะท้อนแหบแห้งทุ้มต่ำของสตรีคนหนึ่ง วันนี้ข้าจะหยุดมือไว้เท่านี้ ปล่อยพวกที่เหลือเอาไว้ก่อน... ต้นไม้แก่ตนนี้ไม่แบ่งแยกมิตรหรือศัตรู ทุกคนในสายตาล้วนเหมือนๆ กัน ทุกคนล้วนเป็นอาหารของนาง! คามแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือนางกำลังยืนค้ำปากทางเข้าหมู่บ้านและนางก็ไม่กลัวว่าชาวหมู่บ้านศิลาจะหนีไปไหนได้ นี่จึงเหมือนกระต่ายที่ไม่กินหญ้าตรงโพรงของตน หลินเฟิงพยายามให้กำลังใจตนเอง แต่เขาไม่อาจผ่อนคลายลงได้เลย ไม้แก่ต้นนี้เพิ่งลงมือฆ่าเหยื่อของตนไปกว่าร้อยคนอย่างไม่ยี่หระต่อสิ่งใด รวมถึงชาวยุทธ์เช่นเฒ่าเฉินผู้นั้น แม้ว่าเฒ่าเฉินจะได้รับบาดเจ็บอยู่ การจู่โจมของนางก็แค่บังเอิญเกินไป! ดอกไม้กลีบเดียวในร้อยกลับฆ่าเฒ่าเฉินได้ในพริบตา สำหรับนาง นักยุทธ์ผู้ฝึกชี่ขั้นสี่ไม่แตกต่างจากนักสู้ธรรมดาทั่วไปเลย หลินเฟิงไม่ลังเลที่จะวางแผนถึงกรณีที่เลวร้ายที่สุด ตามความคาดคะเนของเขา พลังของปีศาจต้นไม้แก่ตนนี้อาจจะเกินกว่าระดับผู้ฝึกตนไปแล้ว อย่างน้อยคงเป็นระดับเจ้าสำนัก หลินเฟิงถูจมูก ในที่สุดเขาก็ค้นพบผู้ที่เหมาะสมจะเป็นศิษย์ แต่กลับรายล้อมด้วยความยุ่งยาก ผู้ได้รับเลือกจากสวรรค์ ลักษณะระดับพระเอกคนหนึ่ง ทำไมพวกเขาทุกคนล้วนมีปัญหารายล้อมรอบด้านกันนะ? ขณะครุ่นคิด ระบบก็พลันส่งเสียงเตือนขึ้นมาในใจ ระบบดำเนินการครบหนึ่งเดือนเต็ม ระบบล๊อตเตอรี่เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการแล้ว!
|
นักผจญภัยมือใหม่
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 81 คน [?] มันจะเป็นยังไง ถ้าเราทำต่อไปด้วยใจรัก...
|
|||||||||||||
