เจ้าสำนักหมายเลข ๑ ในประวัติศาสตร์: บทที่ ๒ กลายเป็นท่านปู่ให้ผู้อื่น

History’s Number 1 Founder:chapter 2 Being the Old Grandpa

[史上第一祖师爷]

ผู้แต่ง 八月飞鹰

Fan's Translation for fans only. Do not use it forbusiness purpose. And please support the original work. This translation willend if the right is available in my country.

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว หลินเฟิงจึงหันไปมองผู้เฒ่าที่อยู่ข้างๆ บุคลิกไร้ที่ติเยี่ยงผู้สูงส่งของเขาก็กลับปรากฏขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

หลินเฟิงเอ่ยอย่างเย็นชา “เมื่อวานซืนนี้ จิตใจข้ารู้สึกไม่สงบ รับรู้ได้ถึงคนผู้หนึ่งซึ่งมีชะตาเกี่ยวข้องกับข้าปรากฏขึ้นในภูเขาลูกนี้ ดังนั้นข้าจึงลองมาสำรวจดู แต่ข้าไม่คิดว่าจะได้พบเขาในหมู่บ้านเล็กๆกลางป่าเช่นนี้เลย”

ขณะพูด สายตาของหลินเฟิงหันไปทางเด็กน้อยที่กำลังจับหางสุนัขทั้งยังทำหน้างุนงงสงสัยอยู่ เขาทอดถอนใจในอก “คนอื่นได้เป็นตัวเอกที่คอยประคองท่านปู่แก่ๆข้างกาย แต่ข้ากลับต้องมาเป็นปู่เฒ่าให้คนอื่น”

อย่างไรก็ตาม ครั้นเมื่อนึกถึงการจะได้เป็นอาจารย์ของศิษย์ผู้มีอำนาจท้าทายสวรรค์กลุ่มหนึ่งผู้สามารถอาละวาดได้ตามใจปรารถนาในอนาคตข้างหน้า อารมณ์ของหลินเฟิงก็ค่อยดีขึ้นเป็นอันมาก

“เจ้าเด็กตรงหน้าคนนี้เป็นคนแรก”

ชายสูงวัยงุนงงอยู่ครู่หนึ่งและก็หันไปมองเสี่ยวปู้เตี่ยน “ท่านนักพรต เขาคือคนที่ท่านพูดถึงหรือ?”

หลินเฟิงพยักหน้าน้อยๆ “เดิมทีข้าก็สงสัยอยู่ว่าบุคคลแห่งโชคชะตาผู้นี้คือใคร แต่เมื่อเห็นเด็กคนนี้ข้าก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว”

เขาทอดถอนใจออกมาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง บอกเล่าเรื่องราวตามที่เตี๊ยมเอาไว้ก่อนแล้ว

ในนิทานที่เล่า หลินเฟิงเคยมีลูกศิษย์คนหนึ่งที่เขาภาคภูมิใจหนักหนา แต่เพราะเขาไม่อาจมองทะลุถึงปีศาจความรักในใจตน จึงไม่อาจก้าวผ่านอุปสรรคและตายไป กลับสู่ทะเลแห่งสังสารวัฏ

หลินเฟิงเฝ้าค้นหาศิษย์ที่กลับชาติมาเกิดใหม่อยู่เสมอ หวังว่าเขาจะได้เริ่มต้นสานความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ใหม่อีกครั้ง ผ่านมาร้อยปี ในที่สุดเขาก็พบแล้ว

ชายสูงวัยประหลาดใจกับเรื่องเล่าของเขา จ้องมองเสี่ยวปู้เตี่ยนอย่างไม่เชื่อ “เสี่ยวปู้เตี่ยนเป็นศิษย์ของท่านที่กลับชาติมาเกิดใหม่หรือ?”

หลินเฟิงพยักหน้าน้อยๆ จ้องมองเสี่ยวปู้เตี่ยนด้วยสายตาอ่อนโยนและห่วงใย

ทำก็ต้องทำให้ถึงที่สุด หลินเฟิงพยายามสุดความสามารถแต่ในใจกลับไม่คาดหวังเรื่องดีนัก

เพราะเขารับรู้ได้ว่าภายใต้สีหน้างุนงงของผู้ใหญ่บ้านเฒ่ากลับซ่อนไว้ด้วยความระหวาดระแวงเต็มที่

พ่อเฒ่ารูปหล่อถึงขนาดใช้มือข้างหนึ่งไพล่หลังโบกมือไหวๆ ให้แก่เสี่ยวปู้เตี่ยนน้อยๆ

หลินเฟิงแอบทำหน้าบึ้งตึง เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นความผันผวนที่เคยคุ้นจากร่างกายของผู้เฒ่าคนนี้

ความผันผวนของลมปราณชาวยุทธ์ผู้หนึ่ง

ที่แท้ผู้เฒ่าของหมู่บ้านกลางเขาเล็กๆ แห่งนี้กลับเป็นชาวยุทธ์ แม้เขาจะมีลมปราณชี่แค่ระดับสาม แต่ก็เป็นชาวยุทธ์ที่แท้จริงคนหนึ่ง

ชาวยุทธ์แตกต่างจากนักสู้ จะเป็นชาวยุทธ์ได้นั้น คนผู้หนึ่งต้องฝึกวิชาเต๋าซึ่งจะช่วยพวกเขาเหนี่ยวนำเอาพลังงานธรรมชาติในโลกเข้าสู่ร่างกายและแปรเปลี่ยนให้เป็นพลังปราณ

หลางเฟิงแห่งหมู่บ้านหมาป่านับว่ามีพรสวรรค์ที่จะฝึกยุทธ์ได้ แต่เขาก็ยังเป็นแค่นักสู้คนหนึ่ง ยังไม่นับว่าเป็นชาวยุทธ์ได้

ก่อนหน้านี้หัวหน้าหมู่บ้านเฒ่าจงใจซ่อนพลังปราณของตนเอาไว้ ดังนั้นหลินเฟิงจึงไม่รู้ เวลานี้เป็นเพราะเขาระแวงหลินเฟิง คลื่นความผันผวนของพลังปราณจึงแผ่พุ่งขึ้นมาในร่างกายและหลินเฟิงก็สัมผัสได้ทันที

หลินเฟิงทอดถอนใจ แม้ผู้เฒ่าคนนี้ยังเทียบฝีมือเขาไม่ได้ แต่เขาต้องการจะเป็นอาจารย์ของเสี่ยวปู้เตี่ยน, ปู่เฒ่าตามท้องเรื่อง เขาคงทำตัวเป็นพ่อค้ามนุษย์และฝืนบังคับฉกเด็กไปไม่ได้แน่

หลินเฟิงจ้องมองเสี่ยวปู้เตี่ยนและเอ่ยถามอย่างสงบ “ชิงเฟิง เจ้าอยากจะกลับไปอยู่กับข้าหรือไม่?”

สีหน้าของผู้เฒ่าสูงวัยไม่แปรเปลี่ยน แต่เขากำลังสะบัดมือที่ไพล่อยู่ข้างหลังเร่าๆ จนมือแทบจะหลุดแล้ว

เสี่ยวปู้เตี่ยนเกาหัวอย่างสับสน จ้องมองหลินเฟิงแล้วก็หันไปจ้องมองผู้ใหญ่บ้านเฒ่า เอ่ยขึ้นอย่างขี้อาย “ไอ้หยา ข้า... ข้าไม่ได้ชื่อชิงเฟิง และข้าก็ไม่ต้องการจะไปจากหมู่บ้านนี้”

หลินเฟิงนิ่งเงียบไม่พูดจา บรรยากาศอึมครึมอยู่ครู่หนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าจ้องมองเขาอย่างกังวลใจ พลังปราณที่ผันผวนอยู่ในร่างกายก็ยิ่งแรงขึ้นอย่างชัดเจน เตรียมโจมตีได้ในทุกเวลา

ชั่วขณะที่ผู้เฒ่าแทบจะทนไม่ไหวแล้วนั่นเอง หลินเฟิงจึงส่งเสียงทอดถอนใจออกมาเบาๆ “เอาเถอะ ตาปัญญาของเจ้ายังไม่เปิด ยังจำเรื่องราวในอดีตชาติไม่ได้ ข้าจะไม่บังคับเจ้า”

“ทว่า ข้าเคยทำนายเอาไว้แล้วว่าวาสนาระหว่างเรายังไม่สิ้นสุด เราจะได้พบกันอีกหลังจากที่ข้าจากไปในวันนี้”

หลินเฟิงล้วงเครื่องรางสีม่วงออกมาจากเสื้อและยื่นให้แก่เสี่ยวปู้เตี่ยน “ข้าขอมอบเครื่องรางนี้เอาไว้ให้เจ้าป้องกันตัว หากเจ้าพบอันตรายใดๆ ก็จงขว้างเครื่องรางชิ้นนี้ใส่ศัตรูของเจ้าและมันจะคุ้มครองเจ้า พวกเราจะได้พบกันอีกเมื่อฟ้าต้องการ”

ครั้นกล่าวจบ หลินเฟิงไม่ชักช้าต่อไป เขาหมุนตัวและเดินจากไป ขณะเดินผ่านผู้ใหญ่บ้านเฒ่า สายตาของเขากวาดผ่านผู้ใหญ่บ้านเฒ่าไปอย่างไม่แยแส มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มบาง ทว่าเขาไม่พูดอะไรและเดินจากไปตรงๆ

ผู้เฒ่าเนื้อตัวชุ่มเหงื่อ เขารู้ว่าหลินเฟิงมองเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แต่เขากลับมองไม่เห็นระดับพลังของหลินเฟิงเลย นี่ทำให้เขาหวาดกลัวนัก คิดว่าระดับของหลินเฟิงคงสูงกว่าเขามากมาย บางทีอาจจะเป็นจอมยุทธ์ระดับเจ้าสำนัก หรือกระทั่งเป็นพี่ใหญ่ระดับกระดุมทอง?

โดยทั่วไป ชาวยุทธ์สามารถปิดซ่อนพลังปราณของตนได้ แต่หากมีความผันผวนขึ้นมาแม้แต่น้อยก็ย่อมจะถูกชาวยุทธ์คนอื่นที่อยู่ในระดับเดียวกันหรือระดับสูงกว่าตนค้นพบได้

นี่น่าจะเป็นประโยชน์แฝงเร้นของระบบ ตามคำอธิบายจากระบบ ตราบใดที่หลินเฟิงไม่ลงมือ เขาก็จะถูกมองว่าเป็นคนธรรมดา แม้แต่ชาวยุทธ์ที่มีระดับสูงกว่าเขาก็ไม่สามารถจะมองเขาออกได้

สิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อหลินเฟิงในอันที่จะทำตัวราวกับขาใหญ่เป็นอันมาก

เมื่อพ้นมาจากสายตาของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าแล้วหลินเฟิงก็รีบใช้วิชาตัวเบาของตนลอบกลับเข้าไปในหมู่บ้านศิลา

แม้แต่วิชาเวทย์ที่ถูกที่สุดในระบบแลกเปลี่ยนก็ยังต้องใช้ถึงหนึ่งร้อยแต้ม แต่เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วหลินเฟิงไม่เลือกวิชาเวทย์ประเภทโจมตีหรือป้องกัน ตรงกันข้ามกลับแลกวิชาเวทย์จำพวกย่องเบาพรางตัวมา

มันจะช่วยซ่อนตัวเขาได้ ตราบใดที่เขาไม่เคลื่อนไหว เขาก็จะไม่ถูกเปิดเผย ในความเห็นของหลินเฟิง หากใช้วิชาเวทย์ชุดนี้อย่างเหมาะสม มันจะมีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว

ปฏิกิริยาของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าค่อนข้างแปลกและกระตุ้นความสงสัยของหลินเฟิง

หลินเฟิงลอบเข้าไปในหมู่บ้านศิลาเงียบๆ สิ่งแวดล้อมค่อนข้างคล้ายคลึงกับหมู่บ้านหมาป่า เพียงแต่เมื่อเทียบกันแล้ว เวลานี้ในหมู่บ้านหมาป่าคงเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่หมู่บ้านศิลากลับเต็มไปด้วยความครื้นเครง

ตรงกลางหมู่บ้านเต็มไปด้วยซากสัตว์นานาชนิด ชาวบ้านทุกคนไม่ว่าเด็กหรือแก่ล้วนกำลังยิ้มแย้มสุขใจ

หลินเฟิงพบบ้านหินของผู้ใหญ่บ้าน ขณะที่เขาเข้าไปในลานบ้าน เขาเห็นเสี่ยวปู้เตี่ยนกำลังถือชามกระเบื้องเคลือบใบหนึ่งไว้ ใช้ช้อนไม้เล็กๆ คันหนึ่งตักน้ำนมกิน

เด็กคนหนึ่งบนลานบ้านตะโกนขึ้นเสียงดัง “โอ้ ว๊าว เสี่ยวปู้เตี่ยนกำลังกินนมอีกแล้ว เจ้าอายุสามขวบครึ่งแล้วนะ!”

“ไอ้หยา!” เสี่ยวปู้เตี่ยนเขินอายเป็นที่สุด เขากอดชามเคลือบใบน้อยเอาไว้ ใช้ลำแขนอ่อนนุ่มขาวผ่องเล็กๆ ของตนปิดซ่อนมันไว้ ไม่ยอมให้เด็กที่แก่กว่าเห็นมันอีก ใบหน้าเล็กๆ แดงเรื่อ ขนตายาวสั่นไหวขณะเถียงออกไปอย่างไม่มั่นใจ “พวกเจ้าดูผิดแล้ว ข้า... แค่... กำลังกินน้ำ”

“ฮ่าๆ...” เด็กที่อายุมากกว่ากลุ่มนั้นหัวเราะเสียงดังลั่น

เด็กชาวตัวน้อยน่ารักคนนี้ทำให้หลิงเฟิงต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างขบขัน เขาไม่สนใจกลุ่มเด็กที่กำลังหัวเราะกันอยู่อีกต่อไป เดินตัดผ่านลานบ้านไปถึงข้างตัวบ้านที่ก่อด้วยหิน สองหูกระตุกวูบและเขาได้ยินผู้เฒ่าคนนั้นพูดว่า “พริบตาเดียวก็ผ่านไปสามปีแล้ว เสี่ยวปู้เตี่ยนก็อายุสามขวบครึ่งแล้ว”

เสียงสตรีสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้นในบ้าน ดูเหมือนจะเป็นภรรยาผู้ใหญ่บ้าน “ปฏิเสธนักพรตท่านนั้นไปจะเป็นปัญหาอะไรหรือไม่? เจ้าคิดว่าเสี่ยวปู้เตี่ยนเป็นลูกศิษย์ที่กลับชาติมาเกิดของเขาจริงๆหรือเปล่า?”

ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าครุ่นคิด “เดิมทีข้าคิดว่านักพรตท่านนั้นเป็นคนของตระกูลสือ กำลังช่วยเหลือสือเทียนอี้หรือคนจากตระกูลอวี้, ตาของสือเทียนอี้ มาถึงที่นี่เพื่อตามหาเสี่ยวปู้เตี่ยนและจัดการเขา แต่เวลานี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ส่วนว่าจะเป็นศิษย์ของเขากลับชาติมาเกิดหรือไม่...”

ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าเองก็รู้ เสี่ยวปู้เตี่ยนนั้นเกิดมาก็ไม่ธรรมดาแล้ว เขาเกิดมาก็เป็นระดับเจ้าสำนัก! ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีธาตุเต๋าระดับสุดยอดในตำนาน เช่นนี้แล้วก็พอจะมีเหตุผลอยู่บ้างหากเขาจะเป็นลูกศิษย์ที่กลับชาติมาเกิดของจอมยุทธ์คนหนึ่ง”

ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าถอนหายใจ “น่าเสียดาย ธาตุเต๋าสุดยอดของเขากลับถูกสือเทียนอี้ช่วงชิงไป พวกเขาเป็นญาติพี่น้องสายเลือดเดียวกันแท้ๆ เหตุใดคนผู้นั้นจึงโหดร้ายนัก? ในเวลานั้น เสี่ยวปู้เทียนยังมีอายุไม่ครบหกเดือนด้วยซ้ำไป เขาช่างเป็นเด็กที่น่าสงสัยจริงๆ”

ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าเอ่ยเสียงจริงจัง “รวมความแล้ว ข้าได้ให้สัญญากับพ่อของเขาว่าข้าจะต้องดูแลเสี่ยวปู้เตี่ยนเป็นอย่างดี สุดท้ายแล้ว ที่มาของนักพรตเต๋าผู้นั้นไม่ชัดแจ้ง ระวังตัวไว้จึงดีที่สุด มีแต่พวกเราสองคนเท่านั้นที่รู้เบื้องหลังของเสี่ยวปู้เตี่ยน เราไม่อาจปล่อยให้ข่าวเกี่ยวแก่เสี่ยวปู้เตี่ยนรั่วไหลออกไปได้ ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตกอยู่ในอันตราย”

หลินเฟิงที่กำลังฟังอยู่นอกบ้านรู้สึกดีใจนัก มีโอกาสถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เสี่ยวปู้เตี่ยนจะเป็นตัวเอกระดับจักรพรรดิคนหนึ่งทีเดียว

ส่วนสำหรับเรื่องที่สือเทียนอี้ช่วงชิงธาตุเต๋าของเขาไป คนผู้นั้นต้องจัดว่าเป็นพวกตัวร้าย

ไม่แปลกใจที่พื้นฐานร่างกายของเสี่ยวปู้เตี่ยนได้ระดับสูงสุดสิบคะแนน เกิดมาก็มีระดับเจ้าสำนัก! ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีธาตุเต๋าระดับสูงเยี่ยม หากอัจฉริยะแบบนี้ยังไม่ได้คะแนนสูงสุดก็คงไม่มีใครทำคะแนนได้สูงสุดเช่นนี้แล้ว

อย่างไรก็ตาม ธาตุเต๋าของเขากำเนิดขึ้นมาใหม่ได้หรือ? หรือว่าหลังจากที่เขาฝึกฝนวิชาเต๋าสักอย่างหนึ่ง เมื่อก้าวขึ้นถึงระดับเจ้าสำนักเขายังสามารถสร้างธาตุเต๋าระดับสูงสุดได้?

ขณะครุ่นคิดอยู่เช่นนี้ หลินเฟิงลอบล่าถอยออกมาจากหมู่บ้านศิลาเงียบๆ มาถึงทางด่านบนภูเขาเส้นหนึ่งไม่ไกลจากปากทางเข้าหมู่บ้านนัก

เขาล้วงผลึกสีม่วงเป็นประกายออกมาจากกระเป๋าเก้าชิ้น วางเรียงพวกมันด้วยรูปแบบเฉพาะอย่างหนึ่งไว้บนทางด่าน หลินเฟิงผ่อนลมหายใจออกมาทีหนึ่ง เป็นปู่เฒ่าก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หมดแต้มแลกของสามร้อยแต้มจากระบบของรางวัลสำหรับผู้เริ่มต้นไปแล้ว หลิงเฟิงใช้แต้มห้าสิบแต้มแลกเสื้อผ้ามาชุดหนึ่งและหนึ่งร้อยแต้มสำหรับวิชาย่องเบาพรางตัว อีกร้อยห้าสิบแต้มที่เหลือลงทุนไปกับผลึกสีม่วงพวกนี้

เขาชำเลืองมองไปยังทิศทางของหมู่บ้านหมาป่า หลินเฟิงถูจมูก “หากหมู่บ้านหมาป่าคิดจะโจมตีหมู่บ้านศิลา พวกเขาต้องผ่านมาทางนี้อย่างแน่นอน”

ครั้นเตรียมการเสร็จสิ้น หลินเฟิงจึงเริ่มพิจารณาถึงเรื่องที่ควรลงมือถัดไป ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ลึกเข้าไปในเขาพลันบังเกิดเสียงดังกึกก้องราวกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าลงพื้น

ลึกเข้าไปในเทือกเขา ลำแสงสีม่วงสายหนึ่งพุ่งสูงขึ้นไปบนฟ้า เพียงชำเลืองมองคราวเดียวก็บอกได้ว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างหนึ่ง คิดถึงการกำเนิดสมบัติล้ำค่าแห่งขุนเขาที่ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านหมาป่าเคยพูดถึง หลินเฟิงก็ตะลึงลานแล้ว “นี่ต้องมีไว้สำหรับเสี่ยวปู้เตี่ยนเป็นแน่ ใช่ไหม? โชคระดับแปด ถึงจะไม่ใช่คะแนนสูงสุด ก็ยังดูถูกมันไม่ได้จริงๆ”

สายตาของเขาหันไป รอยยิ้มอบอุ่นเจิดจ้าราวกับแสงตะวันก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินเฟิงอีกครั้งหนึ่ง เขาเร่งรุดไปยังทิศทางที่สมบัติล้ำค่าแห่งขุนเขาปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

Create Date : 07 เมษายน 2561 Last Update : 7 เมษายน 2561 14:42:00 น. Counter : 1692 Pageviews.		75 comments
Share Tweet