Bloggang.com : albatross11 : ตอนที่ 16 ค่ำคืนที่เหน็บหนาว by กบน้อย & เกษตรศิลป์

ตอนที่ 16 ค่ำคืนที่เหน็บหนาว by กบน้อย & เกษตรศิลป์

......หลังจากที่ได้ยินคำกล่าวของ จอง ฮยาง ....
ซุกควอน ได้แต่ยืนมองหน้าลูกศิษย์ของเขาด้วยความเห็นใจ แต่อีกความรู้สึกของเขาก็นึกอยากหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อเห็นใบหน้าของยุนบกที่ยืนซึมเศร้าเหมือนคนซังกะตาย
“ นี่ก็เย็นมากแล้ว....ข้าขอตัวเข้าไปทำอาหารเย็นก่อนนะค่ะ กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงรีบเดินไปที่ห้องครัว “ ไม่ต้องหรอก จอง ฮยาง... ให้มักนึนเป็นคนทำดีกว่า..
“ เจ้าหายไปตั้งครึ่งค่อนวันร่างกายของเจ้าอาจจะรับไม่ไหว...ไปพักเถอะนะ...
“ คุณหนูค่ะ...แต่ว่า...
“ ไม่มีแต่...ตามข้ามาเถอะน่า... ดานุง กล่าวพลาง จับมือ จอง อยาง เดินเข้าไปในห้องพัก.....
เมื่อดานุงและ จอง ฮยาง เดินไปแล้ว ซุกควอนจึงกล่าวขึ้น
“ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าสองคน กันแน่....ถึงตอนนี้แล้วข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ แต่ว่า... เท่าที่ข้าจับใจความได้เหมือนจะเกี่ยวกับแชยุนด้วยใช่ไหม......
“ เอ่อ....คงใช่มั้งครับ...
“ เฮ้ย.....แล้วเจ้าไปทำยังไงหล่ะ.....ถึงได้เกิดเรื่องนั้นขึ้นมาได้....
“ เท่าที่ข้าจำได้...เจ้าบอกข้าว่าจะไปสารภาพกับจอง ฮยาง ไม่ใช่เหรอ....แล้วแชยุนไปเกี่ยวอะไรด้วย
“ เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก....ถึงตอนนี้แล้วข้าเองก็ยัง งง..งง....อยู่เหมือนกัน...
ทำไมข้าถึงได้ไปสัมผัสร่างกายของนางได้....แต่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้นนะ
ข้าไม้ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นซะหน่อย.....
“ ยุนบกเจ้านี่นะ....ช่างอ่อนต่อโลกซะจริงๆ....คนซื่อบื้ออย่างเจ้าตามผู้หญิงทันหรอก....
“ ข้านี่นะซื่อบื้อ....ซื่อบื้ออะไร.....พูดให้มันดีๆหน่อย....ยุนบก กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ เหอะ...ยังจะปากดีอีก... หายไปตั้งครึ่งค่อนวัน...แต่กลับง้อภรรยาไม่สำเร็จ...
“ เจ้านี่น๊า...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกศิษย์ข้าเล้ย.....ให้ตายสิ....ไม่มีน้ำยาเอาซะเลย....
“ อาจารย์...ตกลงท่านเห็นใจข้า....หรือคิดสมน้ำหน้าข้ากันแน่.....
“ มันก็ทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ....ว่าแต่ยุนบก..เจ้าบอกเรื่องนั้นกับ จอง ฮยาง หรือยังหล่ะ...
“ ข้าสารภาพกับนางแล้วหล่ะ....แต่เหมือนว่ามันจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลย...กลับยิ่งทำให้นางโกรธข้ามากขึ้น
“ แล้วเจ้าไปพูดยังไงกันหล่ะ....นางถึงได้โกรธเจ้าขนาดนั้น....
“ ข้าก็พยายามอธิบายเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้นางเข้าใจ...แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้...
ยิ่งข้าอธิบายเท่าไหร่....นางก็ยิ่งโกรธข้ามากเท่านั้น...
“ เฮ้ย...ทำไมทุกอย่างมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ....ยุนบก กล่าวออกมาด้วยใบหน้าเซ็ง
“ นางโกรธเจ้ามากขนาดนี้....แล้วเจ้าคิดจะทำยังไงต่อไป...
“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน....
“ นี่เจ้าพูดมาได้ยังไงว่าไม่รู้...
“ ก็ตอนนี้ข้ายังคิดอะไรไม่ออกนี่นา....ข้าไม่รู้จะทำยังไง...เพราะแม้แต่หน้าข้านางก็ไม่อยากจะมอง
แล้วข้าจะทำอะไรได้อีกหล่ะ....โอ๊ย !!! กลุ้ม....ยุนบก กล่าว พลางเอามือขยุ้มผมตัวเอง
“ ดีจริงๆ....ให้มันได้อย่างนี้แหล่ะ....ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เจ้าก็เตรียมตัวนอนตบยุงที่หน้าห้องก็แล้วกัน
เอาไว้เจ้าคิดออกเมื่อไหร่...เจ้าก็คงได้กลับไปนอนในห้องเหมือนเดิม
“ อาจารย์...ท่านก็พูดเกินไป....ข้าว่านางคงไม่ใจร้ายใจดำทำกับข้าถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง..
มีภรรยาคนไหนบ้างจะยอมปล่อยให้สามีตัวเองนอนนอกห้องกันหล่ะ...ไม่มีหรอก...
“ มันก็ไม่แน่หรอก...คืนนี้อาจจะมีก็เป็นได้.....หรือบางทีอาจจะอยู่แถวๆนี้ก็ได้นะ...
เมื่อได้ยินคำกล่าวของซุกควอน ยุนบก จึงมองอาจารย์ของเขาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง.....
“ อะไรกันยุนบก....ข้าพูดแค่นี้ทำเป็นไม่พอใจ.....
“ เอาหล่ะในฐานะที่ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า....หากว่าไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเลย.....
มันก็อาจจะดูใจดำไปหน่อย....ประเดี๋ยวเจ้าจะหาว่าข้าเป็นคนแล้งน้ำใจ...
“ ท่านน่าจะพูดคำนี้ตั้งนานแล้วนะ...คนอะไรก็ไม่รู้...ขยันหาเรื่องข้าซะจริงๆ...
แล้วที่ท่านบอกว่าจะช่วย...ท่านจะช่วยข้ายังไง
“ ปากดีแบบนี้...มันน่าช่วยไหมหล่ะเนี่ย...
“ ต้องช่วยสิ....เพราะเรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของท่านเช่นกัน
“ นั่นไง....พอเรื่องแบบนี้...รีบดึงข้าไปมีส่วนร่วมเลยนะ...
“ ก็มันจริงนี่นา....ข้าว่าท่านรีบพูดมาเลยดีกว่า...ว่าท่านจะช่วยข้ายังไง...
“ คืนนี้...เจ้าไม่ต้องออกมาเฝ้ายามหรอกนะ...
“ ไม่ให้ข้าเฝ้ายามอย่างงั้นเหรอ....ถ้าอย่างนั้นแล้วใครจะคอยปกป้องทุกคนในบ้านกันหล่ะครับ
“ ข้าจะให้ จินซิล....มาทำหน้าที่แทนเจ้า
“ ส่วนเจ้าเอง....ก็ควรใช้โอกาสในค่ำคืนนี้ง้อภรรยาของเจ้าให้สำเร็จก็แล้วกัน...
จริงๆแล้วข้าเองก็อยากช่วยเจ้าให้มากกว่านี้.....แต่ว่าเรื่องแบบนี้ข้าไม่ควรเข้าไปยุ่งมากนัก...
ข้าคงช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้แหล่ะ.....ที่เหลือเจ้าคงต้องช่วยตัวเองหล่ะนะ
“ แต่ว่าอาจารย์....ตอนนี้ข้ายังคิดไม่ออกนี่ครับ....ข้าไม่รู้ว่าข้าควรทำเช่นไร
“ ทำไมเจ้าต้องใช้ความคิดด้วยหล่ะ.....ทำไมไม่ใช้หัวใจและความรักทั้งหมดที่เจ้ามีให้นาง
“ ข้าคงต้องกลับแล้วหล่ะ... โชคดีนะเจ้าหลานชาย....ซุกควอน กล่าวพลาง ยื่นมือไปตบไหล่ยุนบก
จากนั้นเขาจึงเดินออกไป.......ยุนบก ได้แต่ยืนมองตามหลังอาจารย์ของเขา พลางกล่าวออกมาเบาๆ
“ ใช้หัวใจ และความรักทั้งหมดที่ข้ามีให้นางอย่างงั้นเหรอ....ยุนบก กล่าวออกมาเบาๆพลางยิ้มที่มุมปาก
เมื่อเห็นดานุงเดินออกมาจากห้องพักของเขา....ยุนบก จึงรีบเดินเข้าไปถาม
“ คุณหนูดานุง ...เอ่อ... ตอนนี้จอง ฮยาง เป็นยังไงมั่งครับ...
“ คงไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วหล่ะ....ข้าว่าตอนนี้ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวสักพักก่อนก็แล้วกัน
“ ครับ.. ยังไงข้าก็ต้องขอบคุณคุณหนูดานุงมากเลยนะครับ...ที่ช่วยอธิบายให้นางเข้าใจเมื่อสักครู่
“ ไม่เป็นไรหรอก...ข้าก็พูดไปตามความรู้สึกของข้า...เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับท่านมากกว่า
“ จะว่าไปแล้วแม้ว่าตอนนี้ จอง ฮยาง จะโกรธท่านแต่ลึกๆในใจของนางก็ยังคงเป็นห่วงท่านอยู่นั่นแหละ
“ ห่วงข้าเหรอ...ว่าแต่นางพูดอะไรกับคุณหนูดานุงเหรอครับ
“ ดูเหมือนว่านางจะเป็นกังวลเรื่องอาหารกลางวันของท่าน...
.ถ้าให้ข้าเดา ดูเหมือนว่าท่านกับ จอง ฮยาง คงจะไม่ได้ทานมื้อกลางวันกันสินะ
“ เอ่อ...ถ้าเป็นเรื่องนั้นหล่ะก็...ข้ายังไม่หิวหรอกครับ...แต่ถึงแม้ว่าจะหิว..ข้าก็คงทานอะไรไม่ลงหรอกครับ
“ คุณชายซอ ...ท่านเองก็อย่าเพิ่งกังวลไปเลยนะ...ข้าเชื่อว่าท่านต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่นอน
ข้าจะคอยเอาใจช่วย กล่าวจบ ดานุง จึงเดินอมยิ้มไปที่ห้องพักของนาง
เมื่อดานุงไปแล้ว ยุนบก จึงเดินไปหยุดที่หน้าห้องพัก....เขาสูดลมหายใจลึกๆก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตู
เข้าไปในห้องพัก....ส่วนคนข้างในเมื่อเห็นคนรักเดินเข้ามา นางได้แต่เบือนหน้าหนี
ยุนบก เดินเข้าไปหาคนรัก พลางคุกเข่าลง
“ จอง ฮยาง...เจ้าคงหิวแล้วใช่ไหม....ป่านนี้มักนึนคงทำอาหารเสร็จแล้วหล่ะ
เจ้ารอก่อนนะข้าจะไปยกอาหารมาให้ กล่าวจบ ยุนบก จึงรีบวิ่งไปที่ห้องครัว
สักพักเขาและมักนึนก็ช่วยกันยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง
“ จอง ฮยาง.....อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย.....เจ้ารีบมาทานสิ
“ ข้าไม่หิว....ถ้าท่านหิวก็ทานเถอะค่ะ
“ เจ้าจะไม่หิวได้ยังไง...ในเมื่อตั้งแต่บ่ายเจ้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่นา..
“ คุณหนูค่ะ...ทานสักหน่อยเถอะค่ะ....ข้าตั้งใจทำแต่อาหารที่คุณหนูชอบทั้งนั้นเลยนะค่ะ..
“ ทานสักหน่อยเถอะนะ....ข้าขอร้องหล่ะ ยุนบก กล่าวออกมาด้วยแววตาเว้าวอน
“ ก็ข้าบอกแล้วยังไง...ว่าข้ายังไม่หิว...ช่างเขียน ท่านเลิกเซ้าซี้ข้าซะทีเถอะ...
“ ข้าจะไปอาบน้ำหล่ะ
“ เจ้าจะอาบน้ำเหรอ...ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะ
“ มักนึน... เจ้าต้มน้ำร้อนหรือยัง
“ ข้าต้มไว้แล้วค่ะ...
เมื่อได้ยินคำกล่าวของมักนึน ยุนบก จึงรีบวิ่งไปเอาน้ำร้อนที่ห้องครัว
“ เหอะ...คิดว่าทำแบบนี้แล้วข้าจะใจอ่อนอย่างงั้นเหรอ.....ฝันไปเถอะ...
จอง ฮยาง กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจคนรัก
“ คุณหนูอย่าทำแบบนี้เลยนะค่ะ ....สงสารคุณชายบ้างเถอะค่ะ....
“ สงสารเหรอ......ข้าไม่เห็นว่าเขาจะน่าสงสารตรงไหนเลย
“ คุณหนูค่ะ....
“ เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้วมักนึน....
“ เฮ้อ...ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เมื่อเช้าก่อนไปโรงงานกระดาษข้าก็เห็นท่านทั้งสองยังรักกันดีอยู่เลย
แล้วจู่ๆทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ บางสิ่งบางอย่างมันก็มักจะเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว...บางครั้งไม่ทันแม้จะเตรียมใจรับมันด้วยซ้ำ
“ ยิ่งได้ยินคุณหนูพูดแบบนี้แล้ว.....ข้าก็ยิ่งไม่เข้าใจ...ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับท่านทั้งสองคนกันแน่
“ ช่างมันเถอะ.....พูดไปเจ้าก็คงไม่เข้าใจหรอก....
“ มักนึน....ช่วงนี้เจ้าช่วยดูแลคุณหนูดานุงแทนข้าหน่อยจะได้ไหม....
“ คุณหนู อย่ากล่าวเช่นนั้นเลยนะค่ะ .มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว....ถึงแม้ว่าท่านไม่บอกยังไงซะข้าก็ต้องรับรอง
นางแทนคุณหนูอยู่แล้วหล่ะค่ะ.....ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะข้าจะดูแลนางไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ
“ อืม...ขอบใจเจ้ามากนะ มักนึน
“ ถ้าอย่างงั้น....ข้าขอตัวไปดูแลคุณหนูดานุงก่อนนะค่ะ จอง ฮยาง หันมาส่งยิ้มให้มักนึน
ขณะเดียวกันกับที่ยุนบกเปิดประตูเข้ามาเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของ จอง ฮยาง ยุนบกจึงส่งยิ้มให้นาง
เมื่อ จอง ฮยาง เห็นรอยยิ้มของยุนบก นางจึงเปลี่ยนสีหน้ามองเขาด้วยความเฉยชา
เมื่อเห็นคนรักไม่ใยดีในตัวเขา ยุนบก จึงเดินคอตกยกอ่างน้ำร้อนเข้าไปในห้องอาบน้ำ
เพื่อผสมน้ำอุ่นให้คนรัก สักพักเขาจึงเดินออกมา
“ จอง ฮยาง ข้าเตรียมน้ำอุ่นให้เจ้าแล้วนะ...รีบไปอาบสิประเดี๋ยวมันจะเย็นเสียก่อน
เมื่อได้ยินคำกล่าวของยุนบก จอง ฮยาง จึงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอาบน้ำและบรรจงถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
จนเหลือชิ้นสุดท้ายนางจึงหยุดและหันกลับมามอง และสิ่งที่นางเห็นก็คือสายตาของยุนบกที่กำลังจ้องมองมา
ที่เรือนร่างของนาง
“ ช่างเขียน !!!!...ท่านจะมองข้าแบบนี้อีกนานไหม ด้วยคำพูดของ จอง ฮยาง จึงทำให้ยุนบกหลุดจากภวัง
“ เอ่อ...คือว่า...เอ่อ...ที่ข้าไม่ไปไหน นั่นเป็นเพราะว่า..เอ่อ...เผื่อว่าบางทีเจ้าอาจต้องการอะไรเพิ่ม...
ข้าจะได้ไปหยิบมาให้เจ้ายังไงหล่ะ
“ ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น....ท่านออกไปเถอะ...ข้าจะอาบน้ำ...
“ เจ้าอยากอาบน้ำ.....ก็อาบไปสิ.....ยุนบก กล่าว ออกมาพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ ก็ท่านยังอยู่ตรงนี้....แล้วข้าจะอาบได้ยังไงกันหล่ะ....
“ ต่อให้ข้ายืนอยู่ตรงนี้....ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา...มีอะไรที่เจ้าต้องอายข้าหรือยังไง
ใช่ว่าข้าจะไม่เคยเห็นสักหน่อย.......ข้าเห็นออกบ่อยไป....
“ ก็ในเมื่อท่านเคยเห็นแล้ว....จะยังอยากดูทำไมอีกหล่ะ....
“ เอ่อ...คือว่า...ข้าก็แค่อยากดูให้แน่ใจ....เผื่อว่ามันอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างนะสิ
“ แล้วมีอะไรที่มันเปลี่ยนแปลงไปบ้างหรือเปล่าหล่ะ
“ อืม...ดูเหมือนว่ามันจะไม่มี......
“ คนบ้า !!!..ยังจะพูดอีก..
“ ไปได้แล้ว.!!!!....จอง ฮยาง กล่าวพลาง วิดน้ำใส่ยุนบก
“ โอ๊ย!!!...ทำไมต้องวิดน้ำใส่ข้าด้วย...พอได้แล้ว...ข้าเปียกหมดแล้วนะ..ยุนบก กล่าวพลางเข้าไปจับมือคนรักไว้
“ นี่แน่....จับได้แล้ว....ยุนบก กล่าวพลาง ใช้มือสวมกอดคนรักเข้ามาแนบที่ลำตัว
“ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ......จอง ฮยาง พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของคนรัก..
แต่ดูเหมือนว่ายิ่งนางดิ้นเท่าไหร่.....ยุนบก ก็ยิ่งกอดรัดนางมากขึ้น
“ เอาสิ...อยากดิ้นก็ดิ้นไปเลย....ยังไงซะข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าหรอก
ยุนบก กล่าวพลางยื่นหน้าของเขาเข้าไปชิดกับใบหน้าคนรัก
เมื่อเห็นทั้งท่าทางและแววตาของคนรัก จอง ฮยาง เองก็พอจะดูออกว่ายุนบกคิดจะทำอะไร
เช่นนั้นนางจึงใช้มือโอบรอบลำคอคนรัก เมื่อเห็น จอง ฮยาง ตอบรับ ยุนบก จึงไม่รอช้าเขารีบยื่นใบหน้า
เข้าไปไกล้นางมากขึ้น และใช้ริมฝีปากของเขาประกบที่ริมฝีปากของนาง อย่างนุ่มนวล
จอง ฮยาง เองก็เผยอริมฝีปากตอบรับคนรักเช่นกัน
ยุนบก สอดลิ้นเข้าไปที่ริมฝีปากคนรักเพื่อควานหาความหวาน....แต่ก็คงทำได้แค่นั้น...
เพราะจู่ๆเขาก็ร้องออกมาเสียงดังลั่น
“ โอ๊ย !!!! เจ็บ !!! เจ็บ !!! ยุนบกร้องเสียงหลง...เมื่อโดนคนรักกัดเข้าที่ปลายลิ้น
ยุนบก จึงรีบถอดริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของ จอง ฮยาง อย่างรวดเร็ว
เพราะความที่เขาไม่เคยคิดว่าคนรักจะเล่นงานเข้าด้วยวิธีนี้
“ เป็นยังไงบ้างค่ะ....ช่างเขียน...ถึงตอนนี้แล้วท่านยังอยากจูบข้าอยู่อีกหรือเปล่า
“ จอง ฮยาง .....ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายกับข้าแบบนี้...หลอกให้ข้าจูบเจ้า....แต่เจ้ากลับทำร้ายข้า
“ คนเจ้าเล่ห์อย่างท่าน....มันก็ต้องเจอแบบนี้แหล่ะ
“ เหอะ....ใจร้ายชะมัด....ถ้าข้าไปทำแบบนี้กับคนอื่น...อย่ามาว่าข้าก็แล้วกัน
“ คนอื่นที่ว่า ......ก็คงจะเป็นแชยุนสินะ
“ ข้าว่า...แค่เพียงท่านเอ่ยปาก นางคงพร้อมยอมพลีกายให้ท่านอยู่แล้วหล่ะ
“ เอ่อ....ข้าก็พูดไปอย่างงั้นเองแหล่ะ....ความจริงแล้วข้าไม่ได้คิดจะทำจริงๆซะหน่อย
“ ต่อให้ท่านคิดทำแบบนั้นจริง....ข้าก็คงไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าอะไรท่านหรอกค่ะ.....
“ จอง ฮยาง ทำไมเจ้าต้องคอยพูดประชดประชันข้าด้วย.....
“ ข้าไม่เข้าใจ...ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างข้าก็ได้อธิบายให้เจ้าฟังหมดแล้ว....แต่ว่าเจ้าก็ยังคงเฉยชาต่อข้า
บอกข้าหน่อยได้ไหม.....ว่าข้าต้องทำยังไง.....ข้าต้องทำยังไงเจ้าถึงจะหายโกรธและยอมอภัยให้ข้า
“ หยุดพูดได้แล้ว....ข้าไม่อยากฟังและก็ไม่อยากจะเห็นหน้าท่านด้วย...
“ ออกไปได้แล้ว !!!!
“ ทำไมเจ้าต้องทำเสียงดุด้วย....ไปก็ได้....
ยุนบก ต้องจำยอมเดินออกมา ทั้งที่ในใจของเขายังอยากอยู่เพื่อเอาใจคนรักเผื่อว่านางจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
ยุนบกเดินเข้ามาในห้องและล้มตัวลงนอนบนเตียงเอามือก่ายหน้าผาก พลางถอนหายใจ
“ เฮ้ย .....ไม่ว่าข้าจะทำอะไร....ทำไมมันถึงได้ดูขัดหูขัดตานางไปหมด.....ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ยุนบก “ ข้าจะทำยังไงดีนะ.....
“ คุณชายค่ะ......เสียงมักนึน เคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง
“ เจ้ามีอะไรมักนึน....
“ เอ่อ...คือว่า คุณชายจินมาถึงแล้วค่ะ
“ เขามาแล้วเหรอ...
“ ค่ะ...คุณชาย
“ อืม...ไปสิ ยุนบก กล่าวพลางเดินตาม มักนึนออกไปที่ลานหน้าบ้าน
“ เป็นยังไงบ้างพ่อหนุ่มน้อย.....ได้ข่าวว่าเจอศึกหนักไม่ใช่เหรอ...จินซิล กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“ ถ้าเรียกข้ามาเพื่อพูดเยาะเย้ยหล่ะก็.....ข้าก็คงไม่มีไรจะพูดแล้วหล่ะ
“ โธ่เอ๊ย...ใจเย็นๆสิเพื่อน....ข้าพูดแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้.....ขี้งอนอย่างกับผู้หญิง....
“งอนอะไร !!!..พูดจาให้มันดีๆหน่อย.....ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นเจ้านะ
“ โอ้... แรง..แรงจริงๆ.....ยุนบก เจ้ารู้ตัวหรือเปล่าว่าเจ้ากำลังพาลข้าอยู่นะ
“ ข้าอุตส่าห์มีน้ำใจมาทำหน้าที่แทนเจ้า.....แทนที่จะขอบคุณ...กลับหาเรื่องข้าซะงั้น
“ อืม....ขอบใจ
“ ขอบใจ.....แค่นี้เหรอ.....
“ เอ๊ะ...เจ้าหมอนี่.....แล้วเจ้าจะเอายังไง ยุนบก กล่าวพลาง ขมวดคิ้วทั้งสองข้าง
“ ขอบใจอย่างเดียวมันไม่พอหรอก....มันต้องมีสิ่งตอบแทนด้วย ....จินซิล กล่าวพลางทำหน้าลอยๆ
“ ก็ได้....เอาไว้ถ้าข้าคืนดีกับ จอง ฮยาง เมื่อไหร่หล่ะก็....ข้าจะเลี้ยงเหล้าเจ้าสามวันสามคืนเลยดีไหม
“ ฮ่า..ฮ่า...นั่นแหละที่ข้าอยากได้ยินหล่ะ.....จินซิล กล่าวพลางตบไหล่ยุนบก
“ เจ้านี่...มันเห็นแก่กินจริงๆ....แต่ว่ายังไงซะข้าก็ต้องขอบใจเจ้าที่มา
“ ตอนนี้ข้ารู้สึกเซ็งมากเลย.....เข้าไปในห้องก็ไม่ได้...นางคอยจ้องแต่จะหาเรื่องประชดประชันข้า
“ ผู้หญิง...ยังไงก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ.....เอาใจนางให้มากหน่อย....ประเดี๋ยวนางก็หายโกรธเองแหละน่า
“ มันไม่ง่ายอย่างงั้นนะสิ
“ ถ้ามันยากนัก ....ก็จับปล้ำซะเลยสิ....ถึงเวลานั้นแล้วเดี๋ยวนางก็ใจอ่อนเองแหล่ะ
“ เหอะ....ทำเป็นรู้ดี....พูดอย่างกับว่าเจ้าเคยทำแบบนี้กับใครอย่างั้นแหล่ะ
“ ไม่เคย....แต่ก็พอรู้
“ โม้หรือเปล่า...ทำเป็นพูดดีไป....เอ่อ..ว่าแต่ที่เจ้าพูดมาเมื่อกี้เป็นความจริงเหรอ....ยุนบก กระซิบถาม
“ ก็จริงนะสิ......ทำไม...หรือว่าเจ้าไม่กล้า...
“ เอ่อ....ใครบอกว่าข้าไม่กล้า....โธ่เอ๊ย....เรื่องพรรค์นั้นข้าถนัดอยู่แล้วหล่ะ...ยุนบก กล่าว ออกมาด้วยสีหน้ากังวล
“ เฮ้ย....ใครจะไปกล้าทำแบบนั้นกันหล่ะ....ขืนข้าทำแบบนั้นหล่ะก็มีหวังได้นอนนอกห้องแน่
ยุนบก ได้แต่รำพึงรำพันภายในใจ พลาง แหงนหน้าขึ้นไปมองพระจันทร์บนท้องฟ้า
“ แคร่ก ...แคร่ก ... เสียงกิ่งไม้หักดังขึ้นที่หน้าบ้านยุนบก
“ นั่นใคร.!!!.เสียงยุนบกและจินซิล ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ทั้งคู่ต่างตั้งท่ารับเพราะกลัวว่าคนร้ายอาจจะจู่โจมเข้ามา
“ ข้าถามว่าใคร !!!..ออกมาเดี่ยวนี้นะ...ถ้าไม่ออกมาหล่ะก็ ...ข้าจะเข้าไปลากคอเจ้าออกมาเอง...
ยุนบก กล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ จะออกมาหรือเปล่า !!!.ยุนบก กล่าว พลาง เดินไปหยิบไม้พลองและตั้งท่าเพื่อจะขว้างไปยังจุดนั้น
“ เอ่อ...ข้าเองค่ะ....
“ แม่นางแชยุน !!!!. ทั้งยุนบก และจินซิล ร้องต่างอุทานออกมาพร้อมกัน
“ แม่นางแชยุน....เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง
“ เอ่อ...คือว่า...ข้าแอบตามคุณชายจินมาค่ะ
“ อะไรนะ !!!.. แอบตามข้ามาอย่างงั้นเหรอ...
“ ใช่ค่ะ....ข้าแอบตามท่านมา แชยุน กล่าว พลางหลบสายตายุนบกที่มองนางด้วยความกังวลใจ
“ เพราะอะไร...ทำไมเจ้าถึงได้ตามจินซิลมาที่นี่
“ เอ่อ...คือว่า...ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย...
ต้นเหตุเป็นเพราะข้าจึงทำให้ จอง ฮยาง เข้าใจคุณชายซอผิดไป....เช่นนั้นข้าจึงมาพบนาง
เพื่ออธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้นางเข้าใจ....ท่านกับนางจะได้คืนดีกันยังไงหล่ะค่ะ
“ แม่นางแชยุน...ข้าต้องขอบใจเจ้าที่คิดช่วยข้า....แต่ว่า

“ ข้าอยู่ที่นี่ไม่นานหรอกค่ะ.....ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอก...ขอเพียงได้พบ จอง ฮยาง
และอธิบายทุกอย่างให้นางเข้าใจ.....เพียงแค่นี้ข้าก็สบายใจแล้วหล่ะค่ะ
“ แต่ว่ายังไงซะมันก็ยังเสี่ยงอยู่ดี.....หากว่าคนพวกนั้นรู้เข้าและสะกดรอยตามเจ้ามาที่นี่หล่ะก็
คุณหนูดานุง อาจจะมีอันตราย
“ ไม่มีใครตามข้ามาหรอกค่ะ.....ข้าดูดีแล้ว
“ เจ้าแน่ใจนะ....ยุนบก กล่าวออกมาด้วยสีหน้ากังวล
“ ค่ะ..ข้ามั่นใจว่าไม่มีใครตามข้ามา แม้ว่าแชยุนจะกล่าวออกมาเพื่อให้ยุนบกรู้สึกสบายใจ
แต่ลึกๆในใจของนางกลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจนัก...เพราะนางกลัวว่าจะตามจินซิลไม่ทัน
เช่นนั้นนางจึงไม่ได้สนใจที่จะหันกลับไปมองยังด้านหลังของนางเลย
“ แม่นางแชยุน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม....ยังไงซะเจ้าก็ไม่ควรมาที่นี่
“ ทำไมหล่ะค่ะ....ทำไมข้าจะมาที่นี่ไม่ได้...หรือว่าท่านไม่เต็มใจที่จะต้อนรับข้า
“ ช่างน่าน้อยใจยิ่งนัก.....ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อปรับความเข้าใจกับภรรยาของท่าน...
อย่างน้อยท่านกับนางจะได้ไม่ต้องมีเรื่องผิดใจกัน.....ข้าผิดนักหรือยังไงที่คิดแบบนี้...
“ เอ่อ...ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...ข้าแค่รู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกคนในบ้าน
“ เหอะ...ข้าว่าท่านเป็นห่วงความรู้สึกของภรรยาท่านมากกว่ากระมัง
ไม่ต้องเอาเรื่องอื่นมาอ้างหรอก...
“ เจ้าต้องการพบข้าหรือแชยุน .....จอง ฮยาง เปิดประตูออกมา พลาง ชำเลืองมองยุนบก
“ ใช่...ข้ามาเพื่อพบเจ้า
“ ถึงขนาดแอบตามคุณชายจินมาที่นี่.... ธุระของเจ้าคงสำคัญมากสินะ
“ จะว่าอย่างนั้นก็ได้...แต่ว่าถ้าจะคุยกันตรงนี้ข้าว่าคงไม่สะดวกนัก..
บางทีอาจมีเรื่องบางอย่างที่ผู้หญิงอย่างเราต้องคุยกันตามลำพัง
“ ก็ได้.....ถ้าอย่างงั้นเจ้าก็จงตามข้ามา กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงเดินนำแชยุนไปที่หลังบ้าน
ยุนบก ได้แต่ยืนมองตามหลังหญิงสาวทั้งคู่ ด้วยสีหน้าความกังวล
“ จินซิล...เจ้าว่าพวกนางจะคุยเรื่องอะไรกัน
“ ไม่รู้สิ...บางทีอาจจะเป็นเรื่อง...ดิน ฟ้า อากาศ....หรือไม่ก็คงเป็นเรื่องความสวยความงามของผู้หญิงละมั้ง
“ เจ้านี่มันพึ่งพาอาศัยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ...ให้ตายสิ...
“ โธ่เอ๊ย...ยุนบก แล้วเจ้าจะมาคิดให้ปวดหัวอยู่ทำไมกันหล่ะ....อยากรู้ก็ตามไปดูสิ...
“ มันจะดีเหรอ....ข้าว่าคงไม่ดีละมั้ง
“ ถ้าอย่างนั้น...เจ้าก็คงต้องทำใจแล้วหล่ะ....รอดูท่าทีพวกนางไปก่อนละกัน
“ เฮ้ย....ทำไมชีวิตข้า...ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ...
“ อยากจะบ้าตาย !!!! ยุนบก กล่าวพลางตะโกนเสียงดัง
ส่วนที่หลังบ้าน ขณะนี้ หญิงสาวทั้งสองคนได้แต่ยืนจ้องมองแววตาากันอย่างทัดเทียม
“ เจ้ามีอะไรอยากจะพูดกับข้าอย่างงั้นเหรอ
“ ความจริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก....ข้ารู้มาว่าเจ้าไม่สบาย....ก็เลยมาเยี่ยม...
แล้วเจ้าเป็นยังไงบ้างหล่ะ....หายป่วยหรือยัง...
“ เยี่ยมข้าอย่างงั้นเหรอ....ข้าว่าเจ้าคงเข้าใจผิดแล้วหล่ะ...ข้าสบายดี...ไม่ได้เจ็บป่วยอะไร..
เช่นนั้นแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมข้าหรอกนะ
“ เหอะ...ไม่ยักรู้ว่าคนบ้านนี้....เขาต้อนรับแขกกันแบบนี้เหรอ.....ช่างน่าขันเสียจริง....
“ แชยุน ...เจ้าจะตามต้องรังควานข้าแบบนี้อีกนานแค่ไหน...บอกมาสิว่าเจ้าต้องการอะไร...
“ เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ...ว่าข้าต้องการอะไร....และที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาดูความพ่ายแพ้ของเจ้ายังไงหล่ะ
“ แพ้เหรอ.....ข้าจะแพ้ได้ยังไง....ในเมื่อข้าไม่เคยคิดจะสู้กับเจ้า...
และไม่มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องไปสู้รบปรบมือกับเจ้า
“ ยอมรับความจริงซะทีเถอะ จอง ฮยาง .... ยอมรับว่าคุณชายซอ เขาไม่ได้รักเจ้าแล้ว....
“ อะไรที่ทำให้เจ้ามั่นใจขนาดนั้น.....แชยุน....เจ้านี่ช่างน่าสมเพชซะจริง.....
“ ข้าจะบอกอะไรเจ้าไว้อย่าง....ในโลกนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนรู้จักเขาดีเท่ากับข้าอีกแล้ว...
มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักตัวตนและจิตวิญญาณของเขา...เช่นนั้นแล้วอย่ามาเรียกร้องอะไรที่ไม่ใช่ของเจ้าอีก
“ เหอะ....เจ้าก็ยังคงอวดดีเหมือนเดิมนะ จอง ฮยาง .....แต่ก็เอาเถอะ...ถ้าเจ้าอยากจะคิดแบบนั้นก็ตามใจ
“ แต่เจ้าก็อย่าเพิ่งทะนงตัวมากนัก....เพราะเรื่องระหว่างเรามันเพิ่งจะเริ่มต้น...
“ พอได้แล้วแชยุน !!!... ทั้ง จอง ฮยาง และ แชยุน ต่างก็หันไปตามเสียงนั้น
“ เอ่อ...คุณหนูดานุง.... แชยุน กล่าวพลางหลบสายตาของดานุงที่จ้องมองนาง
“ จอง ฮยาง ....จะว่าอะไรไหมถ้าข้าจะขอคุยกับแชยุน ตามลำพัง
“ เชิญตามสบายค่ะ.....ถ้าอย่างงั้นข้าขอตัวก่อนนะค่ะ กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงเดินออกไป
“ เจ้ามาทำอะไรที่นี่.....ท่านซุกควอน กำชับแล้วไม่ใช่เหรอ....ว่าเจ้าต้องอยู่ที่โรงงานกระดาษเท่านั้น
แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่
“ เอ่อ....คือว่า....ข้า...ข้ามาเยี่ยม จอง ฮยาง ค่ะ ..ข้ารู้มาจากท่านซุกควอน ว่านางไม่สบายก็เลยมาเยี่ยม
“ เจ้าแน่ใจเหรอ....ว่าเจ้ามาเยี่ยมนางจริงๆ....แต่เท่าที่ข้าเห็นหาได้เป็นเช่นนั้นไม่...
“ แชยุน....เราพูดเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อฟังข้า...
ดานุง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ คุณหนูดานุง.....ข้า....ข้าพยายามแล้ว...แต่ข้าทำไม่ได้....ข้าทำไม่ได้จริงๆ...แชยุน กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ ที่เจ้าทำไม่ได้.......นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำมากกว่า....
“ คุณหนูดานุง.....ไม่ว่าท่านจะต่อว่าข้ายังไงก็ตาม.....ยังไงซะข้าก็ไม่มีทางตัดใจจากเขา
“ ไม่มีทาง !!!...ข้าไม่มีทางตัดใจจากเขา....กล่าวจบ แชยุน จึงวิ่งร้องไห้ออกไป
“ แชยุน !!!!.
“ ข้าขอโทษ.....ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้กับเจ้า.....เพราะข้าไม่อยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
แชยุน วิ่งร้องไห้ ผ่านยุนบก และ จินซิล ที่ยืนอยู่ลานหน้าบ้าน จอง ฮยาง เองก็ยืนมองนางเช่นกัน
“ คุณชายจิน...ข้ารบกวนท่านไปส่งแชยุน ที่โรงงานกระดาษหน่อยจะได้ไหมค่ะ...ดานุง เดินมาพลางกล่าวขึ้น
“ อ้อ...ได้สิครับ.....ข้าจะรีบตามนางไปเดี๋ยวนี้
“ คุณชายจิน เพิ่งจะเดินทางมาถึงคงจะเหนื่อยไม่น้อย....ข้าว่าให้ท่านพี่ไปส่งนางดีกว่านะค่ะ....
“ เอ่อ...แต่ว่า...จอง ฮยาง ยุนบก ได้แต่ยืนมองคนรักด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงได้กล่าวเช่นนั้น
“ เอ่อ....ข้าไม่เหนื่อยหรอก แค่ไปส่งแม่นางแชยุนสบายอยู่แล้ว
“ ช่างเขียน ..คนที่ควรไปส่งนางคือท่าน...เพราะนางมาที่นี่ก็เพราะท่าน.....ไม่ใช่คุณชายจิน ...
บางทีตอนนี้นางอาจต้องการคำปลอบใจจากท่านก็เป็นได้
“ รีบไปสิค่ะ....จะมัวรออะไรอยู่หล่ะ....
“ ก็ได้...ข้าจะไปส่งนางเอง.....มันควรจะเป็นข้าสินะ..
ด้วยความรู้สึกน้อยใจที่ จอง ฮยาง คิดผลักไสเขาให้แชยุน.....เช่นนั้นยุนบก จึงกล่าวออกมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
แต่เมื่อเขากล่าวออกไปแล้ว เขาก็ต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเองด้วยการไปส่งแชยุนที่โรงงานกระดาษ
เช่นนั้น ยุนบก จึงรีบเดินตามแชยุนไป ....จอง ฮยาง ได้แต่ยืนมองยุนบกที่เดินออกไป
แม้ว่านางจะกล่าวออกไปเพื่อประชดคนรัก....แต่ภายในใจของนางกลับร้อนรุ่มดั่งถูกไฟเผา
“ จอง ฮยาง เจ้าทำแบบนี้ทำไม....ดานุง กล่าวถามด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่นางทำ
“ ก็อย่างที่ข้าบอก....ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง....อีกอย่างถ้าเขาสองคนบริสุทธิ์ใจต่อกันจริง
แค่ไปส่งนางที่โรงงานกระดาษ.....ข้าคิดว่าคงไม่มีอะไรน่าห่วง
“ เจ้าคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ
“ ค่ะ....ข้าคิดเช่นนั้น....เพราะว่าคงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ แม้ว่าเจ้าจะยืนยันว่าเจ้าคิดเช่นนั้น....แต่แววตาของเจ้าหาได้เป็นเช่นนั้นไม่..
“ อย่าหลอกตัวเองอีกเลย จอง ฮยาง ...แววตาของเจ้ามันฟ้องทุกอย่างออกมาหมดแล้ว
“ ข้าไม่เป็นไรจริงๆ....คุณหนูดานุง หากไม่มีอะไรแล้ว...ข้าขอตัวก่อนนะค่ะ
กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงรีบเดินเข้าไปในห้องพัก นางเดินไปที่เตียงนอน พลาง ล้มตัวลงอย่างคนหมดแรง
“ ช่างเขียน...ทำไมท่านถึงได้ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้....มาทำร้ายจิตใจของข้า...ท่านยังรักข้าอยู่หรือเปล่า
ฮือ..ฮือ...ฮือ... จอง ฮยาง ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป นางจึงร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก
ด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของนาง มักนึน จึงเดินไปที่หน้าห้อง
“ คุณหนูค่ะ...ข้าขอเข้าไปได้ไหมค่ะ
“ เจ้ามีอะไร...มักนึน
“ ข้าเป็นห่วงคุณหนู...ให้ข้าเข้าไปหน่อยเถอะค่ะ
“ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง....แต่ตอนนี้ข้าอยากอยู่คนเดียว....ให้ข้าอยู่คนเดียวสักพักเถอะนะ
“ ก็ได้ค่ะ....แต่ถ้าคณหนูมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหล่ะก็...เรียกข้าได้เลยนะค่ะ...ข้าจะอยู่ตรงนี้
“ อืม...ขอบใจเจ้ามากนนะ มักนึน จอง ฮยาง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง....
.....ณ. โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
“ เจ้าว่าอะไรนะ !!!!.. ปาร์กดานุง ไม่ได้พักอยู่ที่โรงงานกระดาษอย่างงั้นเหรอ...
( ซังพยองจุง นายห้างกลุ่มการค้าจิงซาง )
“ ครับ..ท่านนายห้าง
“ เจ้าแน่ใจนะ.....
“ แน่ใจสิครับ....เพราะข้าได้สะกดรอยตามคนสนิทของนางไปที่บ้านหลังหนึ่ง
แต่ไม่นึกเลยว่าจะได้พบนางที่บ้านเจ้าหน้าอ่อนนั่น
“ เจ้าหน้าอ่อน.....หมายถึงเด็กหนุ่มคนนั้นใช่ไหม...
“ ใช่แล้วครับท่านนายห้าง
“ อืม...พูดถึงเจ้าหนุ่มคนนี้แล้ว....ข้ารู้สึกอิจฉาเจ้าหมอนี่จริงๆ....
“ ท่านนายห้าง...คงจะหมายถึงภรรยาของเจ้าหมอนั่นใช่ไหมครับ...
“ อืม...เจ้านี่รู้ใจข้าจริงๆ....ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนงดงามเช่นนางเลย
นางเป็นผู้หญิงที่ดงามมาก....ยากนักที่จะหาใครมาเปรียบ
“ ถ้าท่านนายห้างถูกใจนางหล่ะก็.......
“ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะพูดอะไร .....แต่ว่าสิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดในตอนนี้...คือยัดเยียดความาตายให้ดานุง
“ เหอะ..นังแพศยา....คิดตบตาข้าอย่างงั้นเหรอ...อย่าหวังเลยว่าข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตรอดกลับไป
“ ท่านนายห้าง....ข้าคิดว่าคงไม่ง่ายนักถ้าคิดจะสังหารนาง...เพราะข้าเห็นมีคนคอยอารักขานางอยู่ตลอดเวลา
“ เราไม่จำเป็นต้องต้องลงมือเองหรอก.....เพราะข้ามีวิธีที่ดีกว่านั้น...
“ ท่านนายห้าง...มีแผนอะไรเหรอครับ
คิมพยองจุน หยิบขวดยาพิษออกจากเสื้อคลุม พลางกล่าว
“ ยาพิษขวดนี้....ข้าเตรียมมันมาเพื่อ ปาร์กดานุง โดยเฉพาะ
แต่ข้าคงไม่ใจดีให้นางตายเร็วนักหรอก....ยาพิษขวดนี้จะค่อยๆทรมานนางทีละนิด....ทีละนิด..
หลังจากนั้นนางจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกนี้อีก
“ แล้วท่านนายห้างจะให้ข้าจัดการเรื่องนี้ยังไงครับ
“ เจ้าไปจ้างนักฆ่าที่มีฝีมือ...ให้เขาไปดักซุ่มที่บ้านหลังนั้น....ทันทีที่มีโอกาส...ก็รีบจัดการนางซะ...
ที่สำคัญอย่าให้คนของกลุ่มซงซางรู้ว่าเป็นฝีมือเรา....เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับดานุง
คนของนางต้องคิดว่าเป็นฝีมือชาวบ้านพวกนั้นอย่างแน่นอน
ถึงตอนนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร....มีแต่ได้กับได้...
“ แต่ว่าเจ้าต้องกำชับคนพวกนั้นให้ดี.....อย่าให้คนของกลุ่มซงซางจับได้เป็นอันขาด.....
เจ้ารู้ใช่ไหมว่าถ้าพลาดแล้วจะมีผลยังไง
“ ครับท่านนายห้าง.....ข้าน้อยจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน
“ อืม...แล้วข้าจะรอฟังข่าวดี พยองจุง กล่าวพลาง ยกถ้วยเหล้าขึ้นดื่ม
......ณ.โรงงานกระดาษ....
ขณะนี้ ทั้งยุนบก และแชยุน ต่างก็เดินมาถึงหน้าโรงงานกระดาษ
“ แม่นางแชยุน ข้าคงส่งเจ้าได้เพียงเท่านี้...ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน
“ ไหนๆก็มาแล้ว...เข้าไปข้างในก่อนเถอะค่ะ
“ อย่าเลย.....นี่ก็ดึกมากแล้วข้าคงต้องกลับแล้วหล่ะ.....เจ้าเองก็ไปพักเถอะนะ
“ คุณชายซอ...อยู่ต่ออีกสักพักได้ไหมค่ะ
“ ชาย- หญิง อยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้...ข้าคิดว่าคงไม่เหมาะกระมัง
“ ไม่เหมาะสม...หรือว่าท่านรังกียจข้ากันแน่
“ มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ....
“ แล้วเพราะอะไร...แค่อยู่เป็นเพื่อนข้าสักพักก็ไม่ได้หรือยังไง..หรือว่าท่านกลัวภรรยาของท่านจะเข้าใจผิด
“ แม่นางแชยุน...อย่าทำแบบนี้เลยนะ...แค่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย
ข้าก็รู้สึกผิดต่อนางยิ่งนัก
“ เหอะ....นี่ท่านกลัวนางมากขนาดนั้นเลยเหรอ
“ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าข้ากลัวนางหรอกนะ.....แต่เป็นเพราะข้ารักนางมากต่างหากหล่ะ
“ แล้วข้าหล่ะ......ท่านรักข้าบ้างหรือเปล่า
“ แม่นางแชยุน ....ทำไมเจ้าถึงได้....เอ่อ...ทำไมเจ้าถึง....พูดเช่นนี้...ยุนบก กล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ ท่านไม่รู้หรือยังไงว่าข้าคิดและรู้สึกยังไงกับท่าน....ไม่รู้หรือยังไงว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำลงไป
นั่นเป็นเพราะว่า....ข้า....ข้ารักท่าน.....รักท่าน.....ได้ยินหรือเปล่าว่าข้ารักท่าน....
แชยุน กล่าวพลางวิ่งเข้าไปสวมกอดยุนบก
“ เอ่อ...แม่นางแชยุน...โปรดอย่าทำแบบนี้เลยนะ...ข้าขอร้องหล่ะ
“ ไม่....ข้ารักท่าน..... แชยุน กล่าว พลางกระชับอ้อมของนางให้แน่นขึ้น
“ คุณชายซอ...โปรดรับข้าเข้าไปอยู่ในใจของท่านได้ไหม...ถึงแม้ว่ามันจะไม่มากมายเท่า จอง ฮยาง
แต่ข้าก็ยังอยากอยู่ในนั้นอยู่ในซอกเล็กๆในใจของท่าน
“ ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก เพราะหัวใจของข้าไม่อาจจะรักใครได้อีก
“ ข้ารัก...จอง ฮยาง นางคือผู้หญิงคนเดียวที่ข้ารัก....และมันก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
“ แค่แบ่งปันความรักเพียงเล็กน้อย....ท่านก็ให้ข้าไม่ได้หรือยังไง
“ ข้าต้องขอโทษ....ขอโทษที่ไม่อาจรับไมตรีจากเจ้าได้
“ แม่นางแชยุน ข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะได้เจอคนที่เจ้ารัก และเขาก็รักเจ้าเช่นกัน
“ ไม่...ข้าไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว...เพราะหัวใจของข้า....เป็นของท่าน...เป็นของท่านคนเดียว
.แชยุน กล่าวพลางทรุดตัวลงและร่ำไห้ออกมาอย่างคนขาดสติ
เมื่อเห็นแชยุน ร่ำไห้ ยุนบก จึงคุกเข่าลงข้างกายนาง
“ แม่นางแชยุน....ข้าคงไม่อาจจะกล่าวอะไรได้อีก...นอกจากคำขอโทษ
“ ขอโทษที่ทำให้เจ้าเข้าใจผิด...ขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่าง
“ ไม่ใช่....ไม่ใช่ความผิดของท่าน
“ คนที่ผิดคือข้า....ข้าผิดเอง....ผิดที่ไม่ยับยั้งใจตัวเอง....
“ ทั้งๆที่ข้าก็รู้ว่าท่านมีภรรยาแล้ว....แต่ข้าก็ยังดื้อดึงคิดอยากเอาชนะใจท่าน
“ ข้ารู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน.....ทำไมมันถึงได้เจ็บมากขนาดนี้นะ แชยุน กล่างพลาง ใช้มือทุบลงที่หัวใจของนาง
“ พอเถอะ....อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย ยุนบก กล่าวพลางจับมือแชยุนไว้ เพื่อไม่ให้นางทำร้ายตัวเอง
ยุนบก ค่อยๆประคองแชยุน ให้ลุกขึ้น
“ แม่นางแชยุน.. อากาศข้างนอกเริ่มเย็นมากแล้ว....ข้าว่าเจ้ารีบเข้าไปข้างในเถอะนะ
“ ไม่....ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น....ข้าจะอยู่ที่นี่....อยู่ตรงนี้กับท่าน
แชยุน กล่าวพลางโผเข้าสวมกอดยุนบกอีกครั้ง ยุนบก ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกนางสวมกอด
ขณะนี้ ภาพที่แชยุน ยืนกอดยุนบก ได้อยู่ในสายตาของ จุนวาน และ ซุกควอน
แม้ทั้งคู่จะยืนอยู่คนละด้านของโรงงานแต่พวกเขาก็มองเห็นภาพนั้นชัดเจน....
“ น้องซอ...ก็ไหนเจ้าบอกข้าว่าเจ้าไม่ได้คิดอะไรกับแชยุน...แล้วทำไมเจ้าถึงได้...จุนวานได้แต่ยืนกำหมัดแน่น
“ เฮ้ย....เจ้าหมอนี่ขยันหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เรื่องเมื่อตอนบ่ายยังไปไม่ถึงไหนเลย...
แล้วยังจะมีหน้ามายืนให้เขากอดอยู่ได้...แล้วนี่ถ้า จอง ฮยาง มาเห็นเข้านางจะรู้สึกยังไง...เวรกรรมจริงๆ...
“ คุณชายซอ....อ้อมกอดของท่านช่างอบอุ่นเหลือเกิน...ข้าอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงแค่ตรงนี้...
อย่างน้อยท่านจะได้ไม่ต้องจากข้าไป
“ แม่นางแชยุน...พอเถอะนะ...หากมีใครมาเห็นเข้าเจ้าอาจจะเสียหายได้
“ ไม่ว่าใครจะคิดยังไงก็ตาม.....ข้าไม่ใส่ใจทั้งนั้น...
“ คุณชายซอ....โปรดกอดข้าสักครั้งได้ไหม.....อ้อมกอดที่ไม่ใช่เพราะความบังเอิญ...
แต่เป็นอ้อมกอดที่มาจากใจของท่าน
“ ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก...เพราะนอกจากภรรยาข้าแล้ว....ข้าคงไม่สามารถกอดใครได้อีก
“ แม่นางแชยุน...โปรดอย่าทำให้ข้าต้องลำบากใจเลยนะ
เมื่อได้ยินคำกล่าวของยุนบก นางรู้สึกเจ็บปวดดั่งถูกเข็มทิ่งแทงลงกลางใจ
แชยุน ค่อยๆปล่อยมือของนางออกจากลำตัวยุนบก นางเงยหน้าขึ้นไปมองยุนบก พลางน้ำตาไหลอาบแก้ม
“ อ้อมกอดของท่านคงมีแต่ จอง ฮยาง คนเดียวใช่ไหมที่ได้สัมผัส
“ ใช่..เพราะนางคือคนที่ข้ารักมากที่สุด..นางคือดวงใจของข้า..
เมื่อได้ยินคำกล่าวของยุนบก แชยุน ได้แต่ยืนนิ่งขณะนี้ทั้งหัวใจและความคิดของนางมีแต่ความว่างเปล่า
“ ถึงตอนนี้แล้ว....คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งท่านไว้
“ เอาหล่ะ.....ตอนนี้ข้าเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว..
“ ท่านกลับไปเถอะค่ะ....กลับไปหาคนรักของท่าน....ป่านนี้นางเองก็คงกำลังรอท่านอยู่เช่นกัน
“ แม่นางแชยุน .......
“ ท่านไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว....ไปเถอะ...อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกเลย
“ ถ้าอย่างนั้น....ข้าขอตัวกลับก่อน...เจ้าเองก็ควรเข้าไปพักเถอะนะ กล่าวจบ ยุนบก จึงรีบเดินออกไป
แชยุน ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของยุนบก ที่กำลังเดินจากไป
“ คุณชายซอ....นี่ข้าต้องปล่อยท่านไปจริงๆเหรอนี่ แชยุน กล่าว พลางน้ำตาไหลอาบแก้ม
“ ไม่...ข้าต้องไม่ร้องไห้....ข้าจะไม่ร้องไห้อีก....ข้าต้องทำได้....ข้าต้องทำให้ได้...
แชยุน กล่าวซ้ำไปซ้ำมาอย่างคนขาดสติ
เมื่อแยกตัวจาก แชยุนแล้ว ยุนบก ทั้งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด
สักพักเขาจึงเดินมาถึงและก้าวเข้าไปยังลานหน้าบ้าน
“ กลับมาแล้วเหรอยุนบก...โรงงานกระดาษก็อยู่แค่นี้...ทำไมเจ้าไปซะนานเลยหล่ะ
“ จินซิล.... เจ้าอย่าเพิ่งถามอะไรข้าตอนนี้เลยนะ....ตอนนี้ จอง ฮยาง อยู่ที่ไหน
“ นางคงกำลังนอนร้องไห้อยู่ในห้องกระมัง
“ นี่มันไม่ใช่เวลาพูดเล่นนะ
“ แล้วใครบอกว่าข้าพูดเล่นหล่ะ...
“ นี่นางร้องไห้เพราะข้าอีกแล้วเหรอนี่...
“ จินซิล...ข้าขอตัวเข้าไปข้างในก่อนนะ....ส่วนทางนี้ข้าขอฝากเจ้าดูแลแทนข้าหน่อยก็แล้วกัน
“ รีบไปเถอะ....ไม่ต้องเป็นห่วง
“ อืม...ขอบใจเจ้ามากนะ กล่าวจบ ยุนบก จึงรีบเดินไปยังห้องพัก
“ มักนึน....เจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้
“ ก็คุณหนูนะสิค่ะ...เอาแต่นอนร้องไห้...ข้าขอเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียว...
ข้าเป็นห่วงคุณหนูมากแต่ไม่รู้จะทำยังไง....ก็เลยมายืนอยู่ตรงนี้...
“ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ....ทำไมคุณชายชอบทำให้คุณหนูเสียใจอยู่เรื่อย...มักนึน กล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ เอาหล่ะ...เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...ข้าจะดูแลคุณหนูของเจ้าเอง......ส่วนเจ้าไปพักเถอะนะ
“ คุณชาย..ต้องรักคุณหนูให้มากๆนะค่ะ....
“ อืม....ข้ารู้แล้วน่า กล่าวจบ ยุนบก จึงเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก
เมื่อยุนบกเดินเข้ามา เขารับรู้ได้ถึงบรรยากาศภายในห้องที่มีเพียงแสงเทียนและความเงียบ...
เงียบซะจนได้ยินลมหายใจของคนที่นอนอยู่บนเตียง
ยุนบก ถอดหมวกแขวนไว้ที่มุมห้องและเดินไปหยุดที่ปลายเตียง เขายืนมองคนรักที่กำลังนอนหลับ
“ จอง ฮยาง ข้ากลับมาแล้ว
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นอนอยู่บนเตียง.....เขาจึงนั่งลงและค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนรัก
“ จอง ฮยาง...เจ้าหลับหรือยัง ยุนบก ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
แม้ว่าเขาจะพยายามพูดคุยกับคนรักแต่นางก็ยังคงใจแข็งไม่มีคำตอบรับใดๆออกมาเลยสักคำ
“ ข้าไปอาบน้ำก่อนนะ ยุนบก กล่าวพลาง สูดดมที่ผมของนาง
จากนั้นเขาจึงลุกออกจากเตียงและเดินไปที่ห้องอาบน้ำ....จอง ฮยาง ค่อยๆลืมตามองคนรักที่กำลังเดินไป
เมื่ออาบน้ำเสร็จ ยุนบก จึงเดินออกมา และเมื่อ จอง ฮยาง ได้ยินเสียงคนรักเดินกลับมา
นางจึงแสร้งหลับตาลงเช่นเดิม.........ยุนบกรีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นเขาจึงเดินไปดับเทียน
และล้มตัวลงนอนที่ข้างกายคนรัก ยุนบก ค่อยๆเบียดตัวเข้าไปในผ้าห่ม และเอื้อมมือไปกอดคนรักจากด้านหลัง
พลางโน้มตัวลงจุมพิตที่แก้มนวลของนาง
“ จอง ฮยาง ...ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่หลับ...หันหน้ามาคุยกับข้าหน่อยได้ไหม
“ ขอเพียงเจ้ายอมพูดกับข้า.....ข้าจะตอบคำถามทุกอย่างที่เจ้าอยากรู้
“ อย่าเฉยชากับข้าได้ไหม...ขอร้องหล่ะ...ยุนบก กล่าว พลางซุกใบหน้าของเขาลงที่ซอกคอคนรัก
“ ท่านหายไปไหนมาตั้งสองชั่วยาม !!!!.. จอง ฮยาง หันมาเหวี่ยงด้วยคำถามที่คนนอนข้างๆถึงกับตะลึง
ไม่คิดว่านางจะโกรธเขามากถึงเพียงนี้
“ เอ่อ....ข้าก็ไปส่งแม่นางแชยุนนะสิ
“ โรงงานกระดาษก็อยู่แค่นี้....แต่ท่านกลับใช้เวลาตั้งสองชั่วยาม
“ ตกลงว่าท่านไปส่งนาง... หรือว่าไปทำอะไรกันแน่
“ ข้าก็ไปส่งนางนะสิ...หรือว่าเจ้าเห็นเป็นอย่างอื่น
“ จะไปรู้ได้ยังไง....ข้าไม่ได้เดินตามท่านไปนี่ค่ะ
“ เป็นเจ้าไม่ใช่เหรอ....ที่คะยั้นคะยอให้ข้าไปส่งนาง.....ใช่ว่าข้าจะอยากไปซะหน่อย
“ ข้าก็เห็นว่าท่านกับนางดูจะห่วงหาอาทรกันนัก....ก็เลยอยากให้บรรลุเป้าหมายกันทั้งสองคน
“ เหอะ...ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าเป็นคนใจกว้าง....กว้างมากถึงขนาดยอมปล่อยให้สามีตัวเองไปกับผู้หญิงคนอื่น
“ แล้วสิ่งที่ข้าทำ....ถูกใจท่านหรือเปล่าหล่ะ....ไม่สิคงต้องถูกใจท่านสินะ...
ไม่เช่นนั้นท่านก็คงไม่หายไปนานขนาดนี้หรอก
“ จอง ฮยาง ... เจ้าเลิกพูดประชดประชันข้าได้ไหม...
“ ข้ายอมรับว่าใช้เวลามากไปหน่อย...แต่เวลาที่เสียไปก็ใช่ว่ามันจะสูญเปล่า
เพราะหลังจากวันนี้แล้ว...ข้าเชื่อว่านางจะไม่มาตามมารังควานเจ้าอีก
“ ท่านไปพูดอะไรกับนาง ....ถึงได้ดูมั่นอกมั่นใจนักว่านางจะไม่มาตามรังควานข้าอีก
“ พูดความจริง....ความจริงที่นางควรจะรู้
“ จริงๆแล้วข้าเองก็พอจะรู้ว่าแม่นางแชยุน ....เอ่อ...นางชอบข้า...
แต่ว่าต่อให้นางคิดกับข้าแบบนั้นจริงๆ...แล้วมันจะสำคัญอะไรหล่ะ
ในเมื่อข้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับนาง...ข้าไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับนางมากกว่าความเป็นเพื่อน
“ จอง ฮยาง ... เจ้ามองข้าสิ...เจ้าเห็นหัวใจของข้าหรือเปล่า..
ยุนบก กล่าวพลาง เลื่อนใบหน้าของเขาเข้าไปชิดกับใบหน้าคนรัก
“ หัวใจของข้ามีเพียงเจ้าคนเดียว....คนเดียวเท่านั้น....
“ ข้ารักเจ้า....ได้ยินไหมว่าข้า...รักเจ้า...
ยุนบก กล่าวพลาง เลื่อนริมฝีปากของเขาเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากบางของคนรัก
เมื่อถูกคนรักแตะลงที่ริมฝีปาก จอง ฮยาง จึงเบือนหน้าหนี
“ ท่านไม่ต้องมาเอาใจข้าด้วยวิธีนี้....เกลียดนัก...
“ นี่เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกเหรอ....
“ คิดว่าทำแบบนี้แล้วข้าจะหายโกรธอย่างงั้นเหรอ.....ฝันไปเถอะ...
“ แล้วข้าต้องทำยังไงเจ้าถึงจะหายโกรธและยอมยกโทษให้ข้า
“ ไม่รู้สิ... จอง ฮยาง กล่าวพลาง พลิกตัวนอนหันหลังให้คนรัก
“ อย่าเฉยชากับข้าได้ไหม... ขอร้องหล่ะ....
“ ดีกันนะ...
“ ไม่....
“ น่านะ...ดีกันนะ...
“ ไม่ต้องทำเป็นมาพูดดี...
“ คืนนี้ต่างคนต่างนอนก็แล้วกัน...และที่สำคัญเอามือของท่านออกจากเอวข้าด้วย
“ อะไรนะ....ไม่ให้ข้ากอดอย่างงั้นเหรอ
“ ใช่... จอง ฮยาง กล่าวพลางเอื้อมมือไปหยิบหมอนข้างมากั้นไว้
“ นี่ถึงขนาดเอาหมอนมากั้นเลยเหรอ......มันจะมากไปแล้วนะ.....คิดเหรอว่าข้าจะยอม...
“ ไม่ยอม....ก็ต้องยอม....เพราะข้าจะไม่ตามใจท่านอีกแล้ว
“ ไม่ได้นะ....สามีภรรยาแยกกันนอนแบบนี้...เจ้ารู้หรือเปล่าว่ามันเป็นลางไม่ดี
“ ไม่ดียังไง....ข้าว่าดีออก..อย่างน้อยข้าจะได้นอนหลับสบายไม่ต้องมีใครมาคอยกวนใจ
“ ถ้าไม่ได้นอนกอดเจ้า....แล้วข้าจะหลับได้ยังไง
“ เลิกพล่ามซะที....ข้าจะนอนแล้ว จอง ฮยาง กล่วพลางเอามือปิดหูทั้งสองข้าง
“ เฮ้ย....อยากจะบ้าตาย !!!. ยุนบก กล่าวพลาง ทิ้งตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผาก
เขาหลับตาลงเพื่อสงบสติตัวเอง และเมื่อเขานึกอะไรได้บางอย่างเขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น พลางยิ้มที่มุมปาก
“ จอง ฮยาง ....เจ้าอยากฟังนิทานก่อนนอนหรือเปล่า ยุนบก กล่าวพลาง ลุกขึ้นชะเง้อมองคนรัก
“ นิทานอะไรของท่าน....เพ้อเจ้อจริงๆ
อีกอย่างข้าเองก็ไม่ใช่เด็ก...จึงไม่จำเป็นต้องฟังนิทานก่อนนอน
“ ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่อยากฟังก็ตาม....แต่ข้าจะเล่าแล้วนะ....
“ อะ..แฮ่ม..อืม....กาลละครั้งหนึ่งเมื่อเช้านี้...
“ มีผีเสื้อตัวนึง..บินเข้าไปในป่าเพื่อสูดอากาศอันบริสุทธิ์ในยามเช้า
ขณะที่บินอยู่นั้นเจ้าผีเสื้อก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมา เช่นนั้นมันจึงบินตามกลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้ไป
พอรู้ตัวอีกทีมันก็พลัดหลงบินเข้าไปในป่าลึกเสียแล้ว
และถึงแม้ว่าในป่าลึกแห่งนั้นจะมีอันตรายมากมายรออยู่ แต่ว่าเจ้าผีเสื้อตัวนั้นหาได้กลัวไม่
เพราะหัวใจของมันมีความมุ่งมั่นที่จะตามหาดอกไม้ช่อนั้นให้พบ
แต่ด้วยความผูกพันที่มีต่อกันในชาติปางก่อน
สวรรค์จึงดลบันดาลให้พวกเขาได้พบกัน...ท่ามกลางสายน้ำและขุนเขา
ทันทีที่ทั้งคู่ได้พบกัน....เจ้าผีเสื้อตัวนั้นได้แต่จ้องมองดอกไม้ช่อนั้นอย่างไม่ละสายตา...
ความหอมกรุ่นของดอกไม้ดอกนั้นช่างเย้ายวนใจเยิ่งนัก...
เย้ายวนใจซะจนเจ้าผีเสื้อตัวนั้นไม่อาจที่จะห้ามใจตัวเองได้.....
เจ้าผีเสื้อตัวนั้นได้แต่จ้องมองดอกไม้ดอกนั้น....มันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะบินไปเกาะที่ดอกตูม
หรือว่าจะบินไปเกาะที่ดอกบานดี....และแล้วเจ้าผีเสื้อตัวนั้นก็ตัดสินใจบนไปเกาะที่.....เอ่อ....
“ ที่ไหนค่ะ..... จอง ฮยาง หันหน้ามาจ้องมองคนรักเพื่อรอคำตอบ
“ เอ่อ....เจ้าผีเสื้อตัวนั้นตัดสินใจบินไปเกาะที่.... ยุนบก ได้แต่อมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าคนรักที่ลุ้นจนตัวโก่ง
“ เกาะที่.....ดอกตูม !!!!. ....ยุนบก เปล่าเสียงออกมา พลาง พลิกตัวของเขาขึ้นไปทาบทับร่างบางของคนรัก
เขาไม่ได้ทาบทับร่างบางของคนรักอย่างเดียว...แต่กลับใช้มือทั้งสองข้างของเขาเกาะกุมลงไปที่หน้าอกคนรัก
“ คนบ้า !!!!. ..ด้วยความตกใจ จอง ฮยาง จึงหันไปหยิบหมอนข้างขึ้นมาฟาดลงตามลำตัวยุนบก
“ โอ๊ย !!.ตีข้าทำไมเนี่ย.....เจ้าไม่ชอบให้ผีเสื้อเกาะที่ดอกตูมหรือยังไง...
“ แล้วทำไมต้องเป็นดอกตูมด้วยหล่ะ
“ ถ้าเจ้าไม่ชอบหล่ะก็....เปลี่ยนไปเกาะที่ดอกบานแทนก็ได้นะ ยุนบก กล่าวพลาง เลื่อนมือของเขาลง
ไปที่หน้าท้องคนรัก เขาค่อยๆเลื่อนมือลงไปจนถึง...?????
“ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ.!!!...ไม่ว่าจะดอกตูม หรือดอกบาน ....ข้าจะไม่ยอมให้มันมาเกาะทั้งนั้นแหละ
จอง ฮยาง กล่าวพลาง เอื้อมมือของนางลงไปหยิกที่มือคนรัก
“ โอ๊ย !!!! .... ยอมแล้ว....ข้ายอมแล้ว
“ ยอมแล้ว.....ก็ปล่อยมือซะทีสิ จอง ฮยาง กล่าวด้วยน้ำเสียงดุ
“ ปล่อยให้โง่นะสิ.... ยุนบก กล่าวพลาง ซุกใบหน้าของเขาลงไปที่เนินอกคนรัก
“ ไม่ยอมปล่อยใช่ไหม....จอง ฮยาง กล่าวพลางใช้มืออีกข้างบิดที่หูยุนบก
“ โอ๊ย !!!! ...ยอมแล้ว...ยอมแล้ว...ยอมจริงๆ... ไม่เอาแล้ว...ข้าจะไม่แกล้งเจ้าอีกแล้ว
ปล่อยก่อนเถอะนะ....เจ็บจะตายอยู่แล้ว ยุนบก กล่าวพลางเอียงลำตัวตามแรงบิดของ จอง ฮยาง
“ ข้าจะไม่ปล่อยท่านจนกว่าท่านจะรับปากข้าก่อน
“ รับปาก.!!!...รับปากอะไร
“ รับปาก...ว่าท่านจะไม่ข้ามเขตมาฝั่งนี้อีก....ถ้าข้าไม่อนุญาติหล่ะก็ห้ามข้ามมาเด็ดขาด
คืนนี้เราสองคนต้องต่างคนต่างนอน...เข้าใจหรือเปล่า
“ ขะ..ขะ..เข้าใจ...เข้าใจแล้ว...ข้ารับปากว่าข้าจะไม่แตะต้องตัวเจ้าจนกว่าเจ้าจะอนุญาต
“ ข้ารับปากแล้ว....ปล่อยได้หรือยังหล่ะ
เมื่อได้ยินคนรักกล่าวคำรับปาก จอง ฮยาง จึงปล่อยมือของนางออกจากมือและหูของยุนบก
“ อูย...เจ็บจังเลย....ผู้หญิงอะไรดุชะมัด ยุนบก กล่าวพลาง เอามือลูบที่หูของเขา
“ เหอะ....สมน้ำหน้า....คนเจ้าเล่ห์อย่างท่าน....ต้องโดนกำราบซะมั่ง
“ เฮ้ย...ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วต้องโดนแบบนี้หล่ะก็.....สู้นอนที่โรงงานกระดาษซะยังจะดีกว่า
อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว
“ แล้วจะรออะไรหล่ะ.....รับไปซะสิ....
“ แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อนนะ....ถ้าก้าวออกไปแล้วหล่ะก็...อย่าหวังนะว่าจะได้กลับมานอนในห้องนี้อีก
จอง ฮยาง กล่าวพลางพลิกตัว นอนหันหลังให้คนรัก
“ เหอะ....เล่นพูดดักคอกันแบบนี้แล้ว....ขืนก้าวออกไปหล่ะก็...ข้าก็คงโง่เต็มทีแล้วหล่ะ
ยุนบก กล่าวพลาง ล้มตัวลงนอนด้วยอารมณ์หงุดหงิด
แม้ว่า จอง ฮยาง จะเข้าใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่ยุนบกอธิบายแล้วก็ตาม แต่ด้วยความน้อยใจที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในอก
จะให้นางลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นและหายโกรธคนรักในทันทีทันใดเลยก็คงจะเป็นไปได้ยาก
เช่นนั้น นางจึงได้แต่รำพึงรำพันภายในใจ
“ ช่างเขียน...ถึงแม้ว่าในบางครั้งข้าอาจจะเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง...หรือไม่บางทีท่านอาจจะมอง
ว่าข้าเป็นนางมารร้ายในสายตาของท่าน....แต่ข้าก็อยากให้ท่านเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำลงไป
นั่นเป็นเพราะข้าทำใจไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงคนนั้นมายุ่งเกียวกับท่าน....ข้าทนไม่ได้....ทนไม่ได้จริงๆ
“ ขอโทษด้วยนะคะ.....ช่างเขียน ......

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 23 พฤศจิกายน 2553 11:37:05 น.

42 comments

Counter : 2729 Pageviews.

5555 ชอบตรงนี้ ชอบมาก

"ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น....ท่านออกไปเถอะ...ข้าจะอาบน้ำ...
“ เจ้าอยากอาบน้ำ.....ก็อาบไปสิ.....ยุนบก กล่าว ออกมาพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ ก็ท่านยังอยู่ตรงนี้....แล้วข้าจะอาบได้ยังไงกันหล่ะ....
“ ต่อให้ข้ายืนอยู่ตรงนี้....ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา...มีอะไรที่เจ้าต้องอายข้าหรือยังไง
ใช่ว่าข้าจะไม่เคยเห็นสักหน่อย.......ข้าเห็นออกบ่อยไป....
“ ก็ในเมื่อท่านเคยเห็นแล้ว....จะยังอยากดูทำไมอีกหล่ะ....
“ เอ่อ...คือว่า...ข้าก็แค่อยากดูให้แน่ใจ....เผื่อว่ามันอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างนะสิ
“ แล้วมีอะไรที่มันเปลี่ยนแปลงไปบ้างหรือเปล่าหล่ะ
“ อืม...ดูเหมือนว่ามันจะไม่มี......

โดย: albatross11

วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:11:41:23 น.

ฉากจบตอนนี้อาจจะดูหักมุมไปหน่อย
ที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า
อยากเห็นฉากต่อปากต่อคำ
ระหว่าง บก + ฮยาง
หุหุ ( ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น )
ส่วนเพลงประกอบอาจจะไม่ค่อยเข้ากะ
ตอนนี้สักเท่าไหร่แบบว่าชอบเ
สียงครวญครางของ เฟอร์กี้ อ่ะ
อาจจะดูส่วนตัวไปหน่อยแต่ก็เต็มใจ
นำเสนอจร้า
ส่วนภาพประกอบ
เครดิต //www.moonsthailand.com
อีกแล้วครับท่าน

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.139 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:25:30 น.

มาแล้ว.....แวะมาอ่าน..ชอบมาค่ะท่านทั้งสอง...ชอบที่ตอนเฮียของเรามานอนง้อแม่นางจองฮยางของเราแหมเอามุขเล่านิทานมาง้อซะ....แต่เสียดายนะง้อไม่สำเร็จกับเขาด้วย....ง้ออย่างนี้มันมีนัยแอบแฝงซะแล้ว
แต่ยังไงก็ไม่สำเร็จ...อิอิ...จะสมน้ำหน้าหรือว่าสงสารเฮียแกดีเนีย
.....แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปนะเจ้าค่ะ

...รักคนเขียนและช่างเขียนมากมาย.......

โดย: ธารใส IP: 118.172.32.45 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:57:32 น.

ตามมาอ่าน........

โดย: shadowsun IP: 110.77.135.186 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:01:19 น.

เจิมเลยขอรับ

หลังจากที่มารอทุกวัน

ไม่เสียแรงจริงๆๆๆ

ยาวได้ใจมากตอนนี้

เจ๊ก็ใจแข็งเหลือเกิน

เฮ้อ!!!
น่าจะลองให้เฮียงอนคืนบ้างนะ

แบบว่าไม่ง้อแล้วอ่ะ
อะไรประมาณนั้น
อิอิอิ

โดย: yu IP: 124.120.244.239 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:18:02 น.

คุ้มค่าการรอคอยจริงๆ

โดย: ปุ้ยอ้วน IP: 125.26.174.194 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:32:49 น.

สนุกมากๆๆ
จะรอตอนต่อไปนะครับ
สู้ๆๆ

โดย: mini IP: 11.0.103.59, 58.9.201.193 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:05:54 น.

ถึงท่านนัทและท่านกบน้อย

อ่านตอนนี้บอกได้คำเดียวว่ายิ้มไม่หุบจริงๆๆ

เอ่อ ...นิทานก่อนนอนเนี่ยท่านผู้แต่งเอามาจากหนังสือเล่มไหนเหรอคะ..อิอิ

มีดอกตูม กับ ดอกบาน ช่างคิดเนอะ

หนุกหนานจริงๆคะ

โดย: อุ้ม IP: 91.85.169.197 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:19:39 น.

เห็นชื่อตอนแล้ว แทบไม่ต้องอ่านก็แน่ใจได้เลยว่าเฮียปฏิบัติการ(ง้อ)ไม่สำเร็จ ว้า...แย่จัง

แม้จะยังดูเศร้าๆ ท่านช่างเขียนทั้งสองก็แต่งได้ดีมีแทรกบทพ่อแง่ แม่งอนเพื่อให้ผู้อ่านลุ้นกับการง้อของเฮีย

ข้าน้อยยกมือแล้ว ท่านกบน้อยเห็นหรือเปล่าขอรับ คริ คริ ชอบครับกับฉากต่อปากต่อคำของเฮีย และเจ๊ น่ารักแบบงอแงไปอีกแบบ

เจ๊เองก็เกือบหลงกลนิทานก่อนนอนของเฮียซะแล้ว ว่าไปเฮียก็โดนมั่งก็ดี แต่อย่าให้เจ๊ใจแข็งนานนะขอรับ เพราะผู้อ่านก็เริ่มเหน็บหนาวแล้วเหมือนกัน อิ อิ

อืมม์ ขอตอนพิเศษ พิเศษ มาคลายหนาวบ้างก็ดีนะขอรับ

ขอบคุณมากคร้าบบบบ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 203.154.236.3 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:22:01 น.

อ้อ...ข้าน้อยลืมชมท่าน ท่าน อีกเรื่องหนึ่ง

ท่าน post รูปประกอบตอนแต่ละครั้งได้ภาพที่ตรงกับเนื้อเรื่องทุกครั้งไป เยี่ยมขอรับ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 203.154.236.3 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:26:02 น.

ง้อ ง้อ ง้อ...

เหนื่อยแทนเฮีย แต่ยังงัยก้อง้อให้สำเร็จนะ

สู้ สู้..

โดย: gig IP: 124.121.253.211 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:17:02:11 น.

สงสารยุนบกจัง

ฮยางจ้าอย่าใจแข็งนักซิ

โดย: จิง IP: 223.204.196.161 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:17:51:21 น.

มาแล้วว ตอนต่อไป

สู้ๆ ๆ ๆ ค๊าบ ^^

โดย: zliiz IP: 58.9.18.195 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:19:37:46 น.

ในที่สุดก้อมาลงแล้ว ไชโย...

โดย: อินจัด IP: 125.25.56.136 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:53:21 น.

ตอนหน้าจะเคลียร์กันได้มั๊ยเนี่ย

โดย: ปุ้ยอ้วน IP: 180.180.170.236 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:22:15:48 น.

ขอบคุณสหายรักมากมายท่านแต่งได้ยอดเยี่ยมจริงๆ พี่ชายขอรับเหตุใดจึงชอบอย่างตอนอาบน้ำล่ะขอรับ ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะครับ ท่านซินยุนบกน้อยตอนพิเศษนั้นท่านอยากได้แบบไหนหรือขอรับ ถ้าไงลองช่วยบอกออกเป็นแนวๆที่ท่านนชอบดูนะขอรับใครชอบแแบบไหนออกความเห็นได้นะครับเพราะว่าจะนำไปปรับใช้ในการแต่งขอรับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 110.168.143.244 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:09:44 น.

เอาละซิเฮียคราวนี้เจ๊เอาจริง
ข้ามเขตมามีโดนทำร้ายร่างกายกันแน่ๆ
ตอนนี้เฮียอยากจะบ้าตายนาทีละหลายๆรอบกันเลยทีเดียวก็เล่นทำเรื่องที่เจ๊เราทนไม่ได้ซะงั้นง้อยังไงเจ๊ก็ยังไม่ยอม
เฮียก็อย่าเพิ่งเหนื่อยซะหล่ะวิ่งตามหาเจ๊ตั้งครึ่งค่อนวันยังทำได้ง้อเจ๊แค่นี้บ่ย่านใช่ป่าวเฮีย....แต่ว่าเฮียจะง้อเจ๊คราวนี้ต้องงัดไม้ตายมาสู้กับใจแข็งๆของเจ๊หน่อยนะจ๊ะเฮีย

ขอบคุณผู้แต่งทั้งสองนะค่ะตอนนี้สนุกมากๆเลยลุ้นจนตัวโก่งเลยว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงแต่ว่าก็หุบยิ้มไม่ได้เลยกับนิทานของเฮียซึ่งคิดได้ยังไงเนี้ย

โดย: wewill IP: 182.53.204.137 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:32:33 น.

ชอบนิทานเฮียจังไม่รู้คิดได้งัย...ฮิฮิ

โดย: ต้นน้ำ IP: 110.49.193.128 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:24:21 น.

สวัสดีครับ ท่านเกษตรศิลป์
ขอบคุณที่ท่านถามถึง

ฮะแฮ่ม...ข้าน้อยไปนอนคิดมาหนึ่งคืน(ขนาดนั้นเชียว) ว่าอยากได้ตอนพิเศษแนวไหน เอาเป็นว่า แบบเปลือยแต่ไม่โป๊(เอ้ย..ล้อเล่นนะครับ)

ที่จริงแนวที่ท่านเขียนอยู่ อย่างเช่นตอนที่1,4,10 และล่าสุดตอนพิเศษ2.1(ครบรอบวันแต่งงาน) ก็โดนใจข้าน้อยมากมายขอรับ เพียงแต่อยากให้บก และฮยางอยู่กันลำพัง มีคำพูด และบทรักโรแมนติกหวานๆ มากๆก็จักขอบคุณอย่างสูงขอรับ

เพื่อโปรดพิจารณาขอรับ ขอบคุณอีกครั้งคร้าบ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 203.154.236.3 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2553 เวลา:10:53:20 น.

ดีใจจัง
ที่ภาพประกอบที่ลงในแต่ละตอน
ถูกใจท่านซินยุนบกน้อย

ขอบคุณในทุกคำชม และกำลังใจที่
ท่านซินยุนบกน้อย ส่งมาให้
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วจ้า
และขอขอบคุณ FC ทุกๆท่านด้วยน๊า
ดีใจที่ทุกท่านชอบตอนนี้
ตอนแรกก็ยังหวั่นใจอยู่เหมือนกัน
เกรงว่า FC จะแอนตี้ ที่ข้าน้อยเขียน
ให้เจ๊รุนแรงกะเฮีย
อย่างว่าเนอะ คนเราเวลาหึงอ่ะ
มักลืมตัว ลืมไปว่าตัวเองเปงนางเอก
อิอิ ( น้อมรับคำติชม )

กบน้อย แต่จายหญ่ายยย

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.241 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:21:28 น.

ต้องขอบคุณท่านนักเขียน DUO ก่อน ที่แต่งได้น่าร๊าก น่าหยิก ได้มากมายขนาดนี้ ..อ่านแล้วเหมือนทุกท่าน "อ่านไป ยิ้มไป" จริงๆๆ
สำหรับตอน 16 น่ารักดี ชอบๆๆ จองฮยางแบบ ขึ้หึง ขึ้งอน ลงไม้ลงมือ ต่อปากต่อคำ ฉลาด ดี เพราะ ไม่งั้นเอา เฮีย ไม่อยู่หรอก หน้าตาดีซะขนาดนั้น ชอบแนวๆๆแบบนี้อ่ะ

โดย: น้ำลายศอ IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2553 เวลา:11:00:20 น.

รอครับ รอ
อิอิอิอิอิ

โดย: yu IP: 115.31.177.82 วันที่: 1 ธันวาคม 2553 เวลา:9:10:35 น.

อ๊ายยย น่ารักมากค่ะท่านนัท ท่านกบน้อย งอนได้น่ารักมากค่ะ อิอิ อ่านไปยิ้มไป^^ ขอบคุณมากค่ะ

โดย: สาวก2มุน IP: 202.12.97.116 วันที่: 2 ธันวาคม 2553 เวลา:22:53:12 น.

5555 ตามมาอ่านรวดเดียวเลย เพิ่งเห็นว่าออกมาหลายตอนแล้ว โทษทีนะ ไม่มีเวลาอ่านเลย มาอ่านอีกทีฟาดไป4ตอน อิ่มแปลเลย จองฮยางดุจิงๆ น่ากลัวอ่ะ บกก็กะล่อนใช่เล่น สองคนรีบคืนดีกันสะทีสิ แล้วก็อยากตบแชยุนมากกกกกกกกกก ชะนีหลงป่าหรือไง อยากได้ของเขาขนาดนี้ ชิๆๆ

โดย: windy IP: 183.89.237.156 วันที่: 3 ธันวาคม 2553 เวลา:15:19:45 น.

สู้ๆนะจ๊ะช่างเขียน
รออ่านอยู่

โดย: pp IP: 192.168.1.202, 182.52.125.63 วันที่: 4 ธันวาคม 2553 เวลา:19:34:12 น.

ช่างเขียนกบน้อย
ช่างบรรยายความรู้สึก
ของ บก กะ ฮยาง
ตอนนี้ได้ละเอียดจริงๆ
หรือว่าเกิดจากประสบการณ์
ส่วนตัวหรือเปล่าค่ะ
อิอิ ( เอาใจช่วยน๊า )
ขอให้คืนดีกันเร็วๆ

โดย: แป้งหอม IP: 183.89.1.33 วันที่: 5 ธันวาคม 2553 เวลา:17:44:15 น.

สหายรักของข้า คิดถึงท่านมากมาย แบบว่างานยุ่งๆๆรอนานหน่อยนะครับสหายรักแต่ว่าจะเร่งมือแล้วล่ะครับ คิดถึงท่านกบนะครับกระผม

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.61.36 วันที่: 7 ธันวาคม 2553 เวลา:21:56:40 น.

มาแว้ว
ตอนต่อไปอาจจะนานหน่อยนะจ๊ะ
เพราะข้าน้อยเพิ่งจะเปลี่ยนที่ทำงานใหม่อ่ะ
ช่วงนี้เลยยุ่งๆอยู่
ต้องขอโทษด้วยน๊า
เพื่อนๆทุกคนคงไม่ทิ้งกันไปไหนน๊า
รักนะ จุ๊บ จุ๊บ

โดย: กบน้อย IP: 125.24.255.64 วันที่: 8 ธันวาคม 2553 เวลา:8:17:21 น.

ยังเฝ้ารออยู่ทุกวันขอรับ ท่านช่างเขียนคู่
ไม่เป็นไรครับถึงจะนาน แต่คุณภาพคับแก้ว แฟนficรอได้ขอรับ

ขออวยพรให้ท่านกบน้อยโชคดี มีความสุข และสนุกในที่ทำงานใหม่นะขอรับ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 203.154.236.3 วันที่: 8 ธันวาคม 2553 เวลา:9:24:00 น.

ขอบคุณท่านซินยุนบกน้อย
มากๆๆๆๆเลยนะจ๊ะ
สำหรับคำอวยพร
ตอนหน้าคงได้ยิ้มกันแระ
เพราะ บก จะใช้ไม้ตาย
ง้อ ฮยาง
หุหุ.. ฮยางหลงกลเฮียอีกแว้ว

โดย: กบน้อย IP: 125.24.244.214 วันที่: 10 ธันวาคม 2553 เวลา:13:38:05 น.

ข้าน้อยมาเป็นกำลังใจให้ขอรับท่าน

สู้ต่อไปอย่าท้อนะขอรับ

ข้าน้อยจะรอนะครับ

ทุกชั่วดมง

ทุกนาที

ทุกวินาที

และตลอดไปขอรับ

โดย: จิง IP: 223.207.138.144 วันที่: 10 ธันวาคม 2553 เวลา:15:15:50 น.

55+
ตลกที่่ต้องแอบมาดูทุกวัน

โดย: ปุ้ยอ้วน IP: 125.26.178.154 วันที่: 11 ธันวาคม 2553 เวลา:1:55:16 น.

มาไวไวนะ

โดย: ปุ้ยอ้วน IP: 180.180.173.160 วันที่: 13 ธันวาคม 2553 เวลา:20:13:42 น.

ข้าน้อย มารอด้วยคนค่ะ
มาไวๆนะค่ะ

โดย: หมูอ้วน IP: 180.183.186.111 วันที่: 16 ธันวาคม 2553 เวลา:17:13:22 น.

เข้ามาทุกวันเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: ต้นน้ำ IP: 110.49.193.212 วันที่: 18 ธันวาคม 2553 เวลา:10:40:48 น.

ตั้งตารอ 55ปุ่ม F5 พังแล้ว

โดย: แหม่ม IP: 124.120.128.247 วันที่: 18 ธันวาคม 2553 เวลา:11:57:19 น.

ก๊อก ๆๆๆช่างเขียน...ขา....ง้อนานไปแล้วมั้งไม่มาซ๊าก......ที.....รอจนเหนื่อยแล้วนะเจ้าค่ะ.....รอลุ้นผลออกมาจะเป็นยังไงบ้าง...
F5 จะพังเหมือนกัน อิอิ........

โดย: ธารใส IP: 180.180.51.156 วันที่: 23 ธันวาคม 2553 เวลา:9:59:13 น.

มาเป็กำลังใจค่ะ

สู้ๆนะคะ

โดย: จิง IP: 117.47.157.116 วันที่: 24 ธันวาคม 2553 เวลา:17:06:14 น.

เอามายั่วคนรออ่านนะขอรับ แบบว่าตอนที่17 คนอ่านคงได้สมใจหรือจะค้างคาใจกันดีนะ ถ้าคนแต่งใจร้ายหรือใจดี จะสรุปไงดีนะขอรับเด่วไปคุยกันกับสหายรักก่อนดีกว่า แต่ว่าใกล้แหล่ะขอรับ กลัีวว่าคนรอจะรอไม่ไหวและกลัวคนกดF5เจ็บมือกันเสียก่อนขอรับ ขอบคุณทุกกำลังใจครับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.220.139 วันที่: 28 ธันวาคม 2553 เวลา:19:29:45 น.

โดนมากเลย ชอบที่ไม่ให้เกาะทั้งตูมทั้งบานต้องให้เจอซะมั่ง ง้อต่อไปเถอะคอยเป็นกำลังใจให้

โดย: alak2010 IP: 223.206.152.42 วันที่: 2 มกราคม 2554 เวลา:3:50:59 น.

อ้อลืมสวัสดีปีใหม่2554
ทุกคน

โดย: alak2010 IP: 223.206.152.42 วันที่: 2 มกราคม 2554 เวลา:3:53:46 น.

สนุกได้ อีก ชอบมากๆๆๆ ตอน บก กะ ฮยาง
ง้อกัน 5555+

โดย: Nobuaki IP: 192.168.100.102, 110.171.66.20 วันที่: 21 ธันวาคม 2554 เวลา:22:19:56 น.