... มาแว้วๆ ***ยอดรักนักศิลป์ตอนที่ 26 ทางรอด *** OG 2 ตอน13-ตอนจบ** **คลิกอ่านทุกเรื่องได้ที่เมนูด้านซ้ายเลยจ้า.. ^_^
“ความทุกข์-หากเล่าสู่กันฟังจะลดลงครึ่งหนึ่ง ส่วนความสุข-ถ้าเราแบ่งปันมันจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า” ขอบคุณลูกบล็อกทุกท่านที่ร่วมสร้างบล็อกแห่งความสุขนี้ขึ้นมา อยากให้พื้นที่ในบล็อกแห่งนี้ได้เป็นที่แบ่งปันทุกข์และสุขร่วมกัน จะไม่มีรักรูปแบบใดที่เป็นไปไม่ได้ ณ ที่แห่งนี้....วอนวอน
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2556
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
4 กรกฏาคม 2556
 
All Blogs
 
ตอนที่ 26 ทางรอด by เกษตรศิลป์&กบน้อย&แม่นางน้อย

ด้านจินซิลและจีวานในที่สุดทั้งคู่ก็สามารถฝ่าวงล้อมออกมาได้ พร้อมทั้งใช้กลอุบายหลอกล่อให้นักฆ่าของ

กลุ่มจิงซางหลงกลจนไล่ตามมาไม่ทัน ทั้งจินซิลและจีวานต่างหยุดวิ่งเมื่อรู้สีกว่าทิ้งระยะห่างจากคนของกลุ่มจิงซางไกลพอสมควรเมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยจีวานจึงหันไถ่ถามจินซิลซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้

“จินซิล เจ้ายังไหวอยู่ไหม จากตรงนี้ไปยังจุดนัดพบไม่ไกลเท่าไหร่นักอดทนหน่อยล่ะกัน”จินซิลพยักหน้ารับก่อนที่จะใช้ดาบตัดชายแขนเสื้อพร้อมกับฉีกออกก่อนจะพันลงไปที่บาดแผลเพื่อห้ามเลือดแล้วกล่าวกับจีวาน

“อืม ข้ายังไหว เราไปกันเถอะ ก่อนที่เจ้าสุนัขรับใช้พวกนั้นจะไหวตัวทันหากเป็นเช่นนั้นพวกเราทุกคนจะไม่ปลอดภัย”

แล้วทั้งคู่จึงรีบมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางทันทีด้านดานุงที่ถูกกลุ่มชายฉกรรจ์สกัดไว้ก่อนจะออกมาจากโรงเตี๊ยมนั้นภายหลังนางจึงได้รู้ว่ากลุ่มชายฉกรรจ์ที่มาขัดขวางไม่ให้นางออกจากโรงเตี๊ยมในขณะที่จินซิลกำลังเพลี่ยงพล้ำชายที่ท่าทางดูเป็นหัวหน้ากลุ่มได้กล่าวบอกนางให้ได้รู้ว่าเขาชื่อยอนอูเป็นหัวหน้าคนงานที่ซุกควอนสั่งให้ตามสมทบและให้การคุ้มครองหญิงสาวพวกเขาจึงพานางออกมาจากโรงเตี๊ยมพร้อมกลับพามาหลบอยู่ในป่าที่เป็นเส้นทางที่จะยังไปโรงงานกระดาษเแม้ว่ายอนอูจะบอกว่าส่งคนเข้าไปช่วยเหลือจินซิลแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดานุงคลายความกังวลหญิงสาวเฝ้ารอด้วยอาการกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วงจินซิลหากเพียงไม่นานนักจินซิลและจีวานก็ปรากฏตัวสร้างความดีใจให้กับดานุงและคนอื่นๆ แต่แล้วหญิงสาวต้องตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นแขนซ้ายของชายหนุ่มที่ชุ่มไปด้วยเลือดที่ซึมผ่านผ้าที่ใช้พันไว้จินซิลหันไปมองดานุงด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่านางปลอดภัยดี ชายหนุ่มจึงกล่าวถามนางด้วยความห่วงใยพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาและสีหน้าที่วิตกของนางที่มองมายังบาดแผลที่แขนซ้ายของเขา ก่อนจะบอกให้นางคลายความวิตก

“คุณหนูดานุงท่านปลอดภัยดีนะขอรับ คุณหนูไม่ต้องกังวลไปหรอกขอรับ บาดแผลนี้ไม่ได้ร้ายแรงอะไรโชคดีที่จีวานไปทันเวลาพอดีการที่ข้าได้รับบาดเจ็บเป็นเพราะตัวข้าประมาทฝั่งตรงข้ามเกินไป”

“คุณชายจิน ถึงอย่างไรข้าต้องขอโทษท่านและทุกคนหากข้ายั้งคิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้คงไม่ต้องเป็นเหตุทำให้ท่านได้รับบาดเจ็บซ้ำร้ายยังนำความเดือดร้อนมาให้แก่พวกท่านทุกคนอีกด้วย ข้าขอโทษทุกท่านจริงๆ”ดานุงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเสียใจหญิงสาวก้มตัวลงย่อคำนับเพื่อเป็นการขอโทษทุกคน จินซิลและทุกคนพากันตกใจกับการกระทำของนาง

“คุณหนูดานุง อย่าได้ทำเยี่ยงนี้เลยครับ”

“นั่นสิขอรับ มันไม่ใช่ความผิดของท่าน”

“คุณหนู ท่านอย่าได้โทษตัวเองเลย สิ่งที่เกิดขึ้นหาใช่ความผิดของท่านหากแต่สิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้นเพราะความละโมบของคนที่ไม่รู้จักพอเพียงผู้เดียวเท่านั้น”ยอนอูเอ่ยกล่าวบอกกับหญิงซึ่งทุกคนต่างเห็นด้วยกับคำกล่าวของเขา

“พี่ยอนอูพูดถูก คุณหนูดานุงท่านมิได้ทำอะไรผิดหากจะหาคนผิด คนผู้นั้นคือซุงพยองจุง เจ้าพ่อค้าถ่อยที่จิตใจคับแคบและไร้ซึ่งคุณธรรมหาความภูมิใจเยี่ยงบุรุษมิได้ใช้วิธีลอบกัดและรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ไม่คู่ควรที่ท่านจะมาเฝ้าโทษตัวเองหรอก น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถจัดการเจ้าคนถ่อยซุงพยองจุงได้”

จินซิลกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวังที่ไม่สามารถจัดการนายห้างของกลุ่มจิงซางและไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาให้ยุนบกท่ามกลางความเงียบงันเพียงครู่เดียวในระหว่างนั้นได้มีสายลมพัดผ่านมาเบาๆ ยอนอูเอ่ยขึ้นเมื่อรับรู้ถึงสิ่งความผิดปกติ

“ ตอนนี้ข้าว่าพวกเราควรต้องรีบไปจากที่นี้เสียแล้วข้ารู้สึกจะได้ยินเสียงของกลุ่มคนและเสียงฝีเท้าที่แว่วมากับสายลมเมื่อครู่ไม่แน่ว่ากลุ่มจิงซางอาจจะรู้ตัวแล้วก็ได้ หากเป็นเช่นนี้พวกเราอาจจะเสียเปรียบเมื่อเกิดการปะทะกันจินซิลเจ้าจงรีบพาคุณหนูดานุงกลับไปยังโรงงานกระดาษก่อน ส่วนพวกข้าจะคุ้มกันให้เอง”

“พี่ยอนอู ท่านพาคุณหนูดานุงไปเถอะส่วนข้าจะเป็นคนคุ้มกันให้ท่านเอง”

“จินซิล!!!!!!ข้าบอกให้เจ้าไป เจ้าก็ควรทำตามที่ข้าบอกตัวเจ้าได้รับบาดเจ็บเช่นนี้หากให้ข้าไปกับคุณหนูมีแต่ทำให้ข้าห่วงหน้าพะวงหลังมากขึ้นคุณหนูเป็นห่วงเจ้ามากในตอนที่เจ้าบุกเข้าไปในเขตปกครองของกลุ่มจิงซางหากข้ามาช้าอีกนิดเดียว คุณหนูคงออกไปจากโรงเตี๊ยมเพื่อไปช่วยเจ้าแล้วหากเป็นเช่นนั้นสถานการณ์จะเลวร้ายขนาดไหนเจ้าลองคิดดูจริงๆข้าจะพาคุณหนูกลับไปยังโรงงานกระดาษก่อนแต่นางไม่ยอมบอกว่าจะรอเจ้าเพราะนางบอกว่าเป็นความผิดของนางที่ทำให้เจ้าต้องมาเสี่ยงอันตรายแต่ตอนนี้เจ้าสิ่งที่เจ้ากล่าวและคิดจะทำนั้นคงทำให้คุณหนูดานุงลำบากใจและรู้สึกผิดมากไปกว่าเดิม”จีวานมองสบตากับจินซิลพร้อมกับกล่าว

“จินซิล เจ้ารีบพาคุณหนูไปเถอะ ปล่อยให้ข้า,พี่ยอนอูและทุกคนคุ้มกันเถอะ เจ้าไม่ต้องห่วงพวกเราจะกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอน แล้วเจอกันที่โรงผลิตกระดาษโดยเฉพาะข้าจะต้องรอดกลับไปขัดคอเจ้าแน่เจ้าหนุ่มเจ้าสำราญ”จีวานเอ่ยด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่จริงจังพร้อมกับลงท้ายด้วยการเหน็บแหนมจินซิลอย่างที่ชายหนุ่มมักจะทำเป็นประจำจินซิลยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับหันไปรอบตัว ส่งสายตาแสดงความขอบคุณให้กับยอนอูและทุกคนจินซิลจับสายบังเหียนม้าไว้แน่นพร้อมกับให้ดานุงขึ้นไปบนหลังม้าก่อนที่ชายหนุ่มจะปีนขึ้นหลังม้าตามกับพร้อมกับมืออีกข้างที่เลื่อนไปจับสายบังเหียนม้าไว้แน่นพร้อมกับกล่าวกับดานุง

“คุณดานุง ขออภัยที่ล่วงเกินขอรับ” ดานุงรับคำเบาๆอย่างเข้าใจที่สถานการณ์ดี

“ไม่เป็นไหร่คะคุณชายจิน ข้าเข้าใจดี”

จินซิลมองสบตายอนอู จีวานและพวกทุกคน ก่อนที่จะกระตุกสายบังเหียนพร้อมกับใช้ส้นเท้ากระทุ้งที่ลำตัวของม้าสีนิลเจ้าม้าสีนิลตัวใหญ่เปล่งเสียงร้องมาก่อนที่จะวิ่งควบออกไปอย่างรวดเร็ว ยอนอูจีวานและคนที่เหลือต่างพากันไล่ตามหลังไปอย่างเว้นระยะห่างพอสมควรเพื่อให้การคุ้มกันแก่คนทั้งสอง

เสียงดังจ้อแจดังไปทั่วตลาดในเวลายามเย็นใกล้พลบค่ำผู้คนมากมายสัญจรไปมาอย่างคับคั่ง ร้านค้าต่างๆรวมทั้งโรงเตี๊ยมและหอนางโลมต่างส่งเสียงโฆษณาและเชิญชวนผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาเสียงเชียร์ของกลุ่มคนที่ห้อมล้อมดูมวยปล้ำและไก่ชนดูครึกครื้นอัดแน่นด้วยเหล่านักพนันที่ส่งเสียงเชียร์กันดังสนั่นไม่นานแสงสุดท้ายอัสดงก็ค่อยๆลับฟ้าไปเหลือเพียงแสงจากโคมไฟที่สาดส่องไปทั่วตามถนนและร้านค้าต่างๆแทนความเงียบสงบเข้ามาแทนที่ในยามพลบค่ำมีแค่เพียงโรงเตี๊ยม หอนางโลมและร้านเหล้าที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ร้านเหล้าริมถนนแห่งหนึ่งที่บัดนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย มีชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานคล้ายขุนนางใหญ่นั่งดื่มเหล้าอยู่ ชายหนุ่มหน้าตาคมคายกับท่าทางที่สง่างามผ่าเผยของเขาดูเด่นสะดุดตาแม้จะนั่งอยู่ในร้านเหล้าริมทางแต่ไม่ได้ทำให้เขาหมองหม่นลงแม้แต่น้อยกับเพิ่มความมีสง่าราศีมากขึ้น ชายหนุ่มนั่งจิบเหล้าอยู่กับชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามเช่นกัน ชายหนุ่มยกเหล้าขึ้นจิบก่อนจะวางถ้วยเหล้าลงพร้อมกับยกขวดเหล้ารินเหล้าให้กับชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกล่าวกับชายวัยกลางคนด้วยน้ำเสียงสุภาพหากแต่แฝงไปด้วยอำนาจอย่างเต็มเปี่ยม

“ข้าดีใจที่ได้พบท่านอีกแต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าการเจอกันในครั้งนี้ทำให้ข้าประหลาดใจกว่าทุกๆครั้งที่ได้พบกับท่านแต่คงน้อยกว่าเจ้าหนุ่มน้อยนั้นเขามักจะทำให้ข้าต้องพบกับความประหลาดใจทุกครั้งไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แล้วท่านล่ะคิดว่าอย่างไร”ชายหนุ่มยกถ้วยเหล้าขึ้นจิบก่อนจะวางลงบนโต๊ะเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยชายวัยกลางคนกล่าวกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความนอบน้อม

“ขอรับ ข้าก็คิดแบบนั้นเช่นกัน เขามักจะชอบสร้างความปวดหัวให้กับข้าในขณะเดียวกันก็สร้างความอัศจรรย์ใจเขามักโดดเด่นเสมอแม้ว่าเขาจะทำตัวอยู่อย่างปกติธรรมดาอย่างคนทั่วไปก็ตาม แต่เจ้าเด็กนั้นทำให้ข้ารู้สึกมีความสุขมากขึ้นเจ้าหนุ่มน้อยนั่นเป็นเหมือนหลานชายของข้าคนหนึ่งไปแล้วขอรับ”ชายวัยกลางคนกล่าวถึงใครคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแฝงด้วยความห่วงใยและเอื้ออาทรชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนที่จะรินเหล้าลงไปในถ้วยทั้งของเขาและชายวัยกลางคน

“ตอนนี้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายสถานการณ์ที่บีบคั้นจิตใจความรักมักอยู่เหนือกฎเกณฑ์สร้างทั้งความสุขและทุกข์ในคราวเดียวกัน เปลี่ยนคนให้ดีและเลวได้ความรักบางครั้งเข้าใจง่ายและบางทีก็เข้าใจยากแต่ความรักก็ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมายกับคนผู้นั้นสุดท้ายความรักก็คือความรักแม้จะหานิยามไม่ได้แต่ความรักคือสิ่งสวยงามแม้จะมีทั้งสุขและทุกข์ปะปนมีทั้งอุปสรรคและปัญหาหากหัวใจของคนสองคนหล่อหลอมกันจนเป็นหนึ่งเดียวเสมือนต่างเป็นลมหายใจและจิตวิญญาณของกันและกัน ช่างเป็นความรักที่งดงามและหายากเหลือเกินซึ่งน้อยนักที่จะหาความรักเช่นนี้ได้”ชายหนุ่มกล่าวจบพร้อมกับยกถ้วยเหล้าขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะวางถ้วยลงเพียงชั่วครู่ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาหาพร้อมกับก้มลงกระซิบบอกบางอย่างพร้อมกับยื่นของบางอย่างให้แก่เขาชายหนุ่มพยักหน้ารับและยกมือเป็นสัญญาณบอกกับชายคนดังกล่าวชายคนนั้นถอยออกไปพร้อมกับคำนับแล้วเดินจากไปทันทีเขายื่นของที่รับมาจากชายหนุ่มที่เดินจากไปนั้นให้แก่ชายวัยกลางคนตรงหน้าพร้อมกับกล่าว

“ในห่อผ้านี้มีสิ่งที่ท่านต้องการอยู่ท่านคงได้เวลาเดินทางแล้วสินะ น่าเสียดายที่การมาครั้งนี้ของท่านช่างมีเวลาสั้นนักข้าเลยไม่ได้นั่งดื่มเหล้าและฟังเรื่องราวการผจญภัยของท่านเลยแต่ว่าเรื่องเล่าคราวนี้ทำให้ข้านึกถึงอดีตที่ผ่านมาฝากบอกเจ้าหนุ่มนั้นว่าข้าสั่งให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปและอย่าได้คิดสั้นอีกสำหรับของขวัญที่จะแสดงความยินดีกับเขานั้นข้าคงไม่มีอะไรที่พิเศษมากมายให้กับเขานอกจากของที่อยู่ในห่อผ้านี้”ซุกคนวอนยื่นมื่นไปรับห่อผ้าและก้มศีรษะลงกล่าวตอบด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ

“ของขวัญที่นายท่านมอบให้แก่เขานั้น ข้าน้อยคิดว่ามันยิ่งใหญ่และไม่รู้ว่าจะตอบแทนนายท่านได้อย่างไรในความเมตตาที่นายท่านมีต่อเขาเจ้าหนุ่มน้อยคงคิดไม่ต่างจากข้าแน่ ข้าขอขอบคุณนายท่านแทนเขาขอรับ”ชายวัยกลางคนลุกขึ้นแล้วก้มคำนับชายหนุ่มตรงหน้าชายหนุ่มยิ้มออกมาแล้วจึงกล่าวกับซุกควอน

“พอเถอะ ท่านลุกขึ้นเถอะเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของข้า จะให้ข้านิ่งดูดายได้อย่างไร ท่านรีบไปเถอะป่านนี้เขาคงรอคอยการกลับไปของท่าน” ซุกควอนกล่าวอำลาชายหนุ่มก่อนจะรีบตรงกลับไปยังโรงผลิตกระดาษทันที ชายหนุ่มยังคงนั่งดื่มเหล้าไปเรื่อยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ที่ส่องแสงสุกสกาวอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนแล้วกล่าวรำพึงกับตัวเองเบาๆ

“อืมไม่ว่าจะครั้งไหนหรือใครก็ตามคงไม่มีใครทำให้ข้าได้ประหลาดใจได้เท่าเจ้าอีกแล้วซินะแฮวอน ซินยุนบกยุคสมัยกำลังจะเปลี่ยนไปเหมือนกับเจ้าที่ข้ามผ่านกฎเกณฑ์และจารีตประเพณีอันคร่ำเคร่งที่มีมานานนี้ไปได้”

ณ โรงผลิตกระดาษ ภายในห้องนอนชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวที่หลับใหลไม่ได้สติด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

ยุนบกกุมมือของจองฮยางขึ้นมากุมไว้ดึงมือที่ซีดเซียวเย็นเฉียบขึ้นมาแนบแก้มชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนมือของนางอันเป็นที่รักเบาๆหยดน้ำใสๆรินไหลออกมาจากดวงตาที่แดงกล่ำ เขาเอ่ยเรียกหญิงสาวด้วยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ฮยางเจ้าได้ยินข้าหรือไม่ ฮยางได้โปรดลืมตาขึ้นมาเถอะ เจ้าใจร้ายเหลือเกินเจ้าลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้าในคืนที่เราแต่งงานกันแล้วหรือ ไหนเจ้าบอกว่าจะอยู่กับข้าจะเผชิญทุกอย่างไปด้วยกัน เจ้าขอให้ข้าสัญญา แต่ตอนนี้เจ้ากำลังจะทอดทิ้งข้าไปฮยางคนงามของข้า หากไร้เจ้าแล้วชีวิตของข้าจะดำเนินไปได้อย่างไรผี้เสื้อจะมีชีวิตอยู่ได้เยี่ยงไรหากไร้ซึ่งดอกไม้”

“ข ขะ ข้ารักท่านช่างเขียน เหตุใดท่านจึงเศร้าล่ะค่ะข้าไม่ลืมสัญญาของเรา”จองฮยางกล่าวน้ำเสียงที่สั่นพร่าความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย แต่ต้องฝืนทนหญิงสาวฟื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของยุนบกพร้อมกับหยดน้ำอุ่นๆที่รดลงบนมือของนางจองฮยางมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายและดวงตาที่เคยสดใสซึ่งตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มกลับดูซูบเซียวและหมองคล้ำดวงตาแดงกล่ำนางจึงยกมืออีกหนึ่งขึ้นอย่างยากลำบาก หญิงสาวฝืนทนความเจ็บปวดยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของยุนบกอย่างแผ่วเบา ยุนบกมองสบตานางอันเป็นที่รักด้วยความรักทันทีสัมผัสจากมือของนางโดนใบหน้าชายหนุ่มต้องสกัดกลั้นความรู้สึกที่กำลังจะแสดงถึงความอ่อนแอเอาไว้พร้อมกับใช้มือขึ้นมาจับกุมมือที่สั่นเทานั้นไว้พร้อมกับรอยยิ้มบางๆให้กับนาง ยุนบกมองเห็นรอยยิ้มบางๆของนางผ่านความพร่ามัวของสายตา

“ฮยาง ข้ารักเจ้า”

“ข้ารักท่านช่างเขียน แค่ก!!!!!แค่ก!!!!!!!!!”

“ ฮฮยาง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เมื่อเห็นจองฮยางกระอักเลือดสีแดงข้นออกมาแล้วสลบไปชายหนุ่มถึงกับตะลึงงันกก่อนจะได้สติและรีบวิ่งออกไป ยุนบกได้วิ่งมาหาปู่โซด้วยน้ำเสียงและสีหน้าร้อนรนทำให้กลุ่มคนที่อยู่ในห้องโถงต่างๆรู้สึกกังวลกับท่าทีของชายหนุ่มโดยเฉพาะดานุงปู่โชที่ทำการรักษาแผลให้จินซิลซึ่งเสร็จสิ้นจากการรักษาพอดีจึงหันมากล่าวถามยุนบกพร้อมกับมองเห็นสิ่งผิดปกติบนเสื้อของชายหนุ่ม

“คุณชาย เกิดอะไรขึ้นดูเจ้าร้อนรนยิ่งนัก แล้วรอยเลือดนั้น”

“ท่านปู่ ภรรยาของข้า นาง….ท่านต้องช่วยนางนะขอรับ นางฟื้นขึ้นมาแล้วไม่ทันไหร่นางก็กระอักเลือดออกมาพร้อมกับสลบไป ท่านปู่มันหมายความว่าอย่างไร”ปู่โซได้ฟังคำกล่าวของยุนบกก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีก่อนจะหันไปบอกยอน

“ยอน เจ้าจึงเตรียมไปต้มยาตามที่ปู่เขียนไว้ดูเหมือนพิษจะกำเริบขึ้นมาเสียแล้วเดียวปู่จะไปฝั่งเข็มเพื่อสกัดพิษไว้ก่อน”

“แต่ท่านปู่คะสูตรยานี้มันยังของสำคัญอยู่นี้ค่ะ”

“ปู่รู้ แต่ตอนนี้ไม่มีหนทางให้เราเลือกอีกแล้วเรามีเวลาไม่มากนักเจ้าจึงไปทำตามที่ปู่บอกเถอะ”

“ท่านปู่ หมายความว่าพิษนั้นท่านปู่ท่านต้องช่วยนางให้ได้นะครับ ท่านต้องการอะไรบอกมาเถอะข้าจะไปหาให้ท่านของนั้นมาให้ท่านปู่ให้ได้” ยุนบกกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือความรู้สึกกลัวที่จะสูญเสียนางอันเป็นที่รักแล่นริ้วขึ้นจับขั้วหัวใจเจ็บปวดจุกแน่นไปหมดจนน้ำตาคลอ

ดานุงที่กลับมาถึงได้เพียงครู่เดียว เมื่อเห็นยุนบกวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่นดวงตาแดงกล่ำเต็มไปด้วยน้ำตา นางถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หญิงสาวจึงได้แต่พร่ำกล่าวขอโทษแก่ยุนบก

“คุณชายซอข้าขอโทษที่ไม่อาจนำยาถอนพิษกับมาให้ท่านได้ ข้าโทษจริงๆ”ในขณะที่ทุกคนต่างๆอยู่ในภาวะตึงเครียดนั้นได้มีเสียงฝีเท้าของม้าหยุดอยู่หน้าบ้านพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งขึ้นมาอย่างรีบเร่งเสียงเปิดประตูห้องโถงดังขึ้นพร้อมกับเสียงซูซอนจูที่ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงความดีใจ

“ซุกควอน!!!!!!!!” ทุกคนต่างๆเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่ยุนบกหันมาพร้อมกับดวงตาที่แดงกล่ำหากแต่ฉายชัดถึงความหวังก่อนที่จะเอ่ย

“ อาจารย์!!!!!!!!”




Create Date : 04 กรกฎาคม 2556
Last Update : 4 กรกฎาคม 2556 10:52:38 น. 50 comments
Counter : 6492 Pageviews.

 
อร๊ายย ช่างเขียนมาแล้ว ขอบคุณ ไรเตอร์มากนะคะ


โดย: FC IP: 180.180.43.50 วันที่: 4 กรกฎาคม 2556 เวลา:14:46:07 น.  

 
ขอบคุณมากๆ สำหรับตอนใหม่
และเป็นกำลังใจสำหรับตอนต่อไปค่ะ


โดย: blackpirate IP: 58.8.106.117 วันที่: 4 กรกฎาคม 2556 เวลา:17:56:20 น.  

 
มาแล้วค่าๆๆๆๆๆๆๆมาให้ชื่นใจซักนิดหนึ่งหลังจากห่างหายไปนานเกือบปีแล้วววววววว............. แต่ก็ขอบคุณมากนะค่ะ....มาต่อให้เร็ว ๆ นะค่ะ


โดย: ธารใส IP: 49.49.46.41 วันที่: 11 กรกฎาคม 2556 เวลา:22:08:28 น.  

 
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกที่ยังไม่ลืมกัน ทำตามสัญญา แต่รักษาสุขภาพด้วยนะขอรับ


โดย: น้ำลายศอ IP: 202.80.228.80 วันที่: 17 กรกฎาคม 2556 เวลา:9:49:39 น.  

 
ข้าน้อยมาเกือบช้าไปแน่ะขอรับ... ท่านช่างเขียนทั้ง3

จิง จิง ก็ช้าน่ะครับ ได้แวะเวียนมาเนืองๆ เพราะงานทะลักท่วมตัวเหลือเกิน ซึ่งก็คงไม่ต่างกับท่านช่างเขียนทุกท่าน

ขอขอบคุณมากนะครับ สำหรับตอนใหม่ เด๋วกลับมาคุยต่อขอรับ รีบมาทักทายทุกท่านก่อน ยังไม่ได้อ่านขอรับ


โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 171.96.32.152 วันที่: 19 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:35:07 น.  

 
ยังคงความสนุกสนานเช่นเคยขอรับ ได้อ่านตอนนี้แล้ว ทำให้เรื่องราวในตอนแรกๆ และตอนก่อนหน้า ผุดกลับเข้ามาในความคิดขอรับ ขอยอมรับน่ะครับ อ่านไปเกือบครึ่งตอน ก็ลุ้นอยู่ในใจ เมื่อไหร่อาจารย์ซุกควอนจะนำยาถอนพิษกลับมาซะที.....แล้วก็น้ำตาซึมไปกับความรักสุดลึกซึ้งของยุนบก และฮยาง เหมือนเคยขอรับ

รีบๆกลับมาขจัดพิษให้นางเอกของเราเร็วๆนะขอรับ สงสารขอรับ แง แง

ขอบคุณมากมายคร้าบ



โดย: ซิินยุนบกน้อย IP: 171.96.32.152 วันที่: 19 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:59:43 น.  

 
ท่านคงมีความทุกข์ แต่อยากจะบอกว่าเมื่อความทุกข์เข้ามา ความสุขก็จะรอต่ออยู่เบื้องหน้าเพียง หรือมีความสุขแล้วความทุกข์ก็จะรอต่อจากน้ันไม่นาน ขอให้รู้ตามความเป็นจริงยอมรับในความเป็นจริง ชีวิตจะปล่อยวางได้บ้าง ขอแต่ว่าเรามีพลังใจ อดทน ต่อสู้ อย่างมีสติได้มากน้อยแค่ไหน
ได้อ่านต่อแล้ว ขอบคุณไรท์เตอร์ ที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่าน มองเห็นความรักของทั้งสองไหม นั่นแหละความรักของเพื่อนมนุษย์ เรารักเพราะเธอเป็นมนุษย์เหมือนเรา เมตตาต่อตนเอง ให้โอกาสตนเองสักครั้ง ขอให้กำลังใจค่ะ


โดย: มูซา IP: 49.49.133.157 วันที่: 21 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:16:38 น.  

 
ท่านคงมีความทุกข์ แต่อยากจะบอกว่าเมื่อความทุกข์เข้ามา ความสุขก็จะรอต่ออยู่เบื้องหน้าเพียง หรือมีความสุขแล้วความทุกข์ก็จะรอต่อจากน้ันไม่นาน ขอให้รู้ตามความเป็นจริงยอมรับในความเป็นจริง ชีวิตจะปล่อยวางได้บ้าง ขอแต่ว่าเรามีพลังใจ อดทน ต่อสู้ อย่างมีสติได้มากน้อยแค่ไหน
ได้อ่านต่อแล้ว ขอบคุณไรท์เตอร์ ที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่าน มองเห็นความรักของทั้งสองไหม นั่นแหละความรักของเพื่อนมนุษย์ เรารักเพราะเธอเป็นมนุษย์เหมือนเรา เมตตาต่อตนเอง ให้โอกาสตนเองสักครั้ง ขอให้กำลังใจค่ะ


โดย: มูซา IP: 49.49.133.157 วันที่: 21 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:16:38 น.  

 
สู้เพื่อคนที่เรารักไม่ว่าจะเจอกับอะไร


โดย: Tik IP: 183.88.38.246 วันที่: 14 กันยายน 2556 เวลา:1:00:55 น.  

 
ช่วงนี้ฝนตกหนัก รักษาเนื้อรักษาตัวอย่าให้เจ็บไข้กันนะคร้าบบบบ ^^ เป็นห่งเป็นใยทุกท่านดังเดิม คิดถึงทุกๆท่าน นะคร้าบบ วันนี้มีเวลาแวะเวียนมาที่นี่ มาฝากความคิดถึงให้กับทุกๆท่าน ^^ คิดถึงทุกๆท่านนะคร้าบบ ^^


โดย: แหม่ม..คนเฝ้าบล็อค IP: 110.169.225.207 วันที่: 8 ตุลาคม 2556 เวลา:20:57:36 น.  

 
มีความสุขทุกๆคนนะขอรับ


โดย: น้ำลายศอ IP: 202.80.228.80 วันที่: 18 ตุลาคม 2556 เวลา:16:44:22 น.  

 
ไม่มีต่อแล้วเหรอคะ เสียดายจัง สู้ๆนะคะ จะรออ่านค่ะ


โดย: น้องขิง IP: 118.173.195.74 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2556 เวลา:22:21:52 น.  

 
อยากบอกว่าคิดถึงทุกคนขอรับ หายไปนานเลยสำหรับตัวข้าน้อย ขอโทษนะขอรับที่ไม่ได้มาลงตอนต่อไปตามสัญญา ยังมีต่อครับ เพียงแต่ว่าตอนนี้ร่างกายอยู่ในระยะฟื้นตัวครับ คิดถึงทุกคนๆขอรับ


โดย: เกษตรศิลป์ IP: 171.97.76.108 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2556 เวลา:21:54:34 น.  

 
มารอตอนต่อคับกับมาให้กำลังใจคนแต่งครับผม


โดย: Woowarm IP: 61.90.17.59 วันที่: 8 ธันวาคม 2556 เวลา:0:57:22 น.  

 
รอด้วยคน ^^


โดย: แหม่ม IP: 111.84.210.194 วันที่: 8 ธันวาคม 2556 เวลา:21:29:05 น.  

 
รอตอนใหม่ อยากอ่านมากๆๆๆๆ เมื่อไรจะมาอ่าค่ะ รอๆๆๆ


โดย: Ekac IP: 38.99.121.165 วันที่: 5 มกราคม 2557 เวลา:16:38:09 น.  

 
สนุกมากๆ ขอบคุณนะคับ รอๆๆๆๆๆ


โดย: gasta IP: 115.67.101.34 วันที่: 16 มกราคม 2557 เวลา:10:46:20 น.  

 
รอด้วยค่ะ คิดถึงมว๊ากกกก


โดย: BB IP: 101.108.29.55 วันที่: 28 มกราคม 2557 เวลา:11:08:19 น.  

 
นานมากกกกกกกกกกกกกกกกก


โดย: อินจัด IP: 124.120.229.77 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:21:32:09 น.  

 
รอๆๆ รอแล้วรอเล่า เต็มใจจะรอ T___T


โดย: woowarm IP: 119.46.163.130 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:18:10:59 น.  

 
สวัสดีขอรับท่านเกษตรศิลป์ ท่านกบน้อย และท่านแม่นางน้อย

สบายดีนะขอรับ การงาน การเรียนเปนอย่างไรกันบ้างขอรับ ยังไงๆก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะขอรับ

กระผมเองก็ห่างหายไปนานเหมือนกัน งานเข้ามากมาย แต่ก็คอยส่งกำลังใจ และความคิดถึง ถึงช่างเขียนทั้งสาม และเพื่อนๆนักอ่านทุกท่าน อยู่เสมอครับ

ไว้จะแวะเวียนมาเรื่อยๆนะขอรับ

คิดถึงจองฮยาง และยุนบก เหลือเกินแล้วขอรับ



โดย: ซิินยุนบกน้อย IP: 203.144.144.162 วันที่: 13 เมษายน 2557 เวลา:14:20:40 น.  

 
ยังคงติดตามไรท์อยู่นะคะ รอตอนใหม่อยู่^^


โดย: นา IP: 202.12.74.1 วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:0:04:41 น.  

 
คิดถึง คิดถึงมากคะ



โดย: BB IP: 101.108.16.229 วันที่: 16 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:20:18 น.  

 
ขอตอนพิเษจร้า.. mam.viranya@gmail.com
รอตอนใหม่อยู่นะจ่ะ เป็นกำลังใจให้นะ


โดย: แหม่ม IP: 124.120.254.11 วันที่: 19 กรกฎาคม 2557 เวลา:18:20:42 น.  

 
สนุกมากค่ะ ว่าแต่ไม่มีตอนต่อไปแล้วหรอค้ะ รอคอยอยู่น๊า ^^


โดย: nnk IP: 171.7.129.61 วันที่: 2 กันยายน 2557 เวลา:3:48:17 น.  

 
สวัสดี ท่านเกษตรศิลป์
ไม่ทราบว่าอาการป่วยของท่านหายเป็นปกติหรือยัง พวกเรานักอ่านทุกคน ยังคงรอคอยการกลับมาของท่านอยู่นะ ถึงอย่างไรก็ตามเราขออวยพรให้ท่านมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง มีพละกำลัง และยังคงเป็นความหวังของเราต่อไป


โดย: KingHarem IP: 124.122.127.37 วันที่: 25 ตุลาคม 2557 เวลา:15:09:14 น.  

 
จาบอกว่าwebนี้ยังไม่ปิดตัวลง...ความหวังที่ริบหรี่ที่จะได้เสพ..ต่อยังคงมีอยู่ต่อไป....ด้วยหัวใจของผีเสื้อและดอกไม้ที่ยังคงมีอยู่ในหัวใจของผู้ที่รัก..อย่างเป็นนิรันดร์


โดย: GEEMOON IP: 27.55.148.23 วันที่: 24 มกราคม 2558 เวลา:10:02:26 น.  

 
ยังรออยุนะครับ

อยากให้มีต่อเร็วๆๆ :)




โดย: KK IP: 1.46.79.221 วันที่: 8 มีนาคม 2558 เวลา:8:30:40 น.  

 
สวัสดีขอรับ กระผมยังสบายดีอยู่ครับ แม้ว่าจะออกแนวป่วยบ่อยๆไปสักนิด คิดถึงทุกท่านเลยขอรับ ตอนนี้ยังคนคิดจะแต่งอยู่ตอนต่อไปกระผมเขียนและก็ลบทิ้งไปเป็นสิบรอบแล้ว มันไม่ลงตัวเสียที่ วันนี้เลยจะมาลงไลน์สำหรับติดต่อไว้อ่ะครับผม ไอดี nuttakar ครับ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะขอรับ ขอให้ทุกท่านพบเจอสิ่งดีๆสิ่งที่รักและปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง คิดสิ่งใดขอให้สมหวังดั่งใจขอรับ ^____^


โดย: เกษตรศิลป์ IP: 171.96.179.104 วันที่: 10 มีนาคม 2558 เวลา:20:31:51 น.  

 
หายเร็วๆนะคุณพี่ เรารออยู่ อิอิ

กบน้อยไม่มารายงานตัวบ้างเหรอ...


โดย: shadowsun IP: 1.47.96.177 วันที่: 17 มีนาคม 2558 เวลา:19:19:30 น.  

 
รออยุนะค่ะ

อยากอ่าต่อมากๆเลยค่ะ :)


โดย: kookkai IP: 1.47.200.163 วันที่: 1 เมษายน 2558 เวลา:15:20:28 น.  

 
รอยู๋น่ะค่ะ สนุกมาก ๆๆๆ


โดย: One IP: 49.230.203.84 วันที่: 19 เมษายน 2558 เวลา:15:56:47 น.  

 
ไม่มีต่ออีกเหรอหรือปีละตอนอ่ะ


โดย: Tik IP: 49.49.234.98 วันที่: 29 เมษายน 2558 เวลา:0:46:26 น.  

 
ไม่ต่อแล้วเหรอค่ะ


โดย: 1 IP: 124.122.160.193 วันที่: 28 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:49:56 น.  

 
ขอตอนพิเศษที่มีทุกตอน และรอตอนต่อไปอยู่ตลอดเวลา ...... นะขอรับ danataru@hotmail.com


โดย: dan IP: 49.230.96.19 วันที่: 10 ตุลาคม 2558 เวลา:19:37:02 น.  

 
เข้ามาดูทุกวัน ... เพื่อรอตอนต่อไป ของช่างเขียนนะขอรับ


โดย: dan IP: 49.48.209.117 วันที่: 12 ตุลาคม 2558 เวลา:17:02:39 น.  

 
ดูซินยุนบกจบไป แล้วมาเจอบล๊อกนี้ทำให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้บ้าอยู่คนเดียว ถึงจะแม้เรื่องนี้จะผ่านไปหลายปีแล้วทำให้รู้ว่ามีเพื่อนเยอะมากที่คลั่ง 2 มุนเหมือนตัวเอง ตะลุยอ่านทุกฟิคที่แปลโดย ผอ วอนวอน รวมถึง OG ทั้ง 2 ภาคลุ้นรัก นอกจอ จนมาถึงยอดรักนักศิลป์ สนุกทุกเรื่อง แต่ละท่านจินตนาการบรรเจิด ใช้คำได้สละสลวย อ่านแล้วคล้อยตามทำให้ทั้งยุนบกและฮยางเหมือนมีชีวิตจริง และยังรออ่านอยู่นะคะ ขอตอนพิเศษทุกตอนนะคะ praorn.t@hotmail.com
ขอบคุณค่ะ


โดย: NeeNui IP: 27.145.222.72 วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2559 เวลา:8:48:47 น.  

 
ไม่แต่งต่อแล้วเหรอฮะ รออ่านมานานมากแล้ว ขอตอนพิเศษด้วยนะฮะ ขอบคุณมากครับ


โดย: foxfire IP: 171.100.14.234 วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:9:18:15 น.  

 
ความรักของพี่เสื้อและดอกไม้ยังอยู่ในใจเสมอ......จะรอนะ


โดย: ลมหนาว IP: 171.6.245.72 วันที่: 18 สิงหาคม 2559 เวลา:11:01:24 น.  

 
อ่านตอนที่26แล้วอยากอ่านต่อ....ขอรอด้วยคนนะคะ....รอดอกไม้กลับมาเเบ่งบานให้ผีเสื้อได้ดอมดม!!!!
อยากได้ตอนพิเศษด้วย


โดย: ใจเอ๋ย IP: 171.6.245.72 วันที่: 18 สิงหาคม 2559 เวลา:11:26:46 น.  

 
อ่านวนไปค่ะ สนุกดีค่ะคล้ายๆหนังจีนแนวกำลังภายใน ชอบมากค่ะแต่เรื่องนี้เน้นความรัก...


โดย: 2m IP: 49.49.132.10 วันที่: 29 สิงหาคม 2559 เวลา:23:41:51 น.  

 
อ่านวนมาสองรอบเเล้ว. จะรอดอกไม้ต่อไป


โดย: ผีเสื้อรักดอกไม้ IP: 171.6.242.54 วันที่: 16 กันยายน 2559 เวลา:10:00:37 น.  

 
จะรอๆๆๆๆๆยาถอนพิษ!!!!!!!!
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นช่างเขียนจะขาดใจถ้าเเม่นางจองฮยาง.... เป็นอะไรไป😭😭😭😭😭😭😭


โดย: F16 IP: 171.6.243.97 วันที่: 11 ธันวาคม 2559 เวลา:11:58:43 น.  

 
เมื่อไหรคุณเกษตรศิลป์จะกลับมาาาาาาาา... รอยาถอนพิษอยู่น๊าาาาาาาาา


โดย: F16 IP: 171.6.244.232 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2560 เวลา:11:55:54 น.  

 
คิดถึงจัง ไม่ได้เข้ามานาน ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามและห่วงใยครับ


โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.39.45 วันที่: 8 กันยายน 2561 เวลา:11:36:58 น.  

 
คิดถึงจัง ไม่ได้เข้ามานาน ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามและห่วงใยครับ


โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.39.45 วันที่: 8 กันยายน 2561 เวลา:11:40:02 น.  

 
มารอให้กำลังใจด้วยคนคะ ^^


โดย: Guest IP: 223.24.184.239 วันที่: 14 กันยายน 2561 เวลา:20:27:14 น.  

 
เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนต่อไปสักทีน้าาา...รอติดตามอยู่จ้า


โดย: ปาร์ค แทยอน IP: 103.4.229.125 วันที่: 29 กันยายน 2561 เวลา:1:51:51 น.  

 
อยากให้คุณ​เกษตร​ศิลป์​ช่วยลงให้จบหน่อยเข้ามารออ่านค่ะ​ ชื่นชอบมากๆเลย


โดย: F16 IP: 49.231.24.165 วันที่: 10 กันยายน 2562 เวลา:19:54:14 น.  

 
สวัสดีขอรับ ขอบคุณที่คิดถึงและติดตามกันมาเสมอนะขอรับ สำหรับคนที่รอคอยก็กรุณารออีกสักนิดนะครับตอนนี้กำลังแก้ไขคำผิดอยู่ครับ รอติดตามกันได้นะขอรับ คิดถึงทุกท่านมากๆ


โดย: เกษตรศิลป์ IP: 171.5.216.248 วันที่: 14 ธันวาคม 2562 เวลา:20:43:35 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

albatross11
Location :
สุรินทร์ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [?]




รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร ต่างคนมาต่างคนไป ยิ่งยึดยิ่งทุกข์ ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย... เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน เมื่อมาจากดิน ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน อยากโง่ก็ยึดต่อไป คิดได้ก็วางเสีย พุทธทาสภิกขุ............ .............................. .............................. ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย... ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท --------------------------- พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
New Comments
Friends' blogs
[Add albatross11's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.