Bloggang.com : albatross11 : ตอนที่ 14 หัวใจที่เจ็บปวดของดอกไม้ by กบน้อย & เกษตรศิลป์

ตอนที่ 14 หัวใจที่เจ็บปวดของดอกไม้ by กบน้อย & เกษตรศิลป์

……รุ่งเช้า ดานุง ออกมายืนสูดอากาศข้างนอก นางเดินไปเดินมาและหยุดลง
เมื่อนางแลเห็นเหล่าฝูงนกบินไปบินมาที่หลังบ้านยุนบก สายตาของนางได้แต่ยืนมองฝูงนก
จนไม่ได้สนใจว่า ขณะนี้ จินซิล ได้มายืนอยู่ยังด้านหลังของนาง
จินซิล ได้แต่ยืนจ้องมองใบหน้าและริมฝีปากที่ได้รูปของดานุงอย่างไม่ละสายตา
เฉกเช่นนางฟ้าได้ลงมาจุติอยู่ตรงหน้าเขา เช่นนั้นแล้วเขาจึงยังคงจ้องมองนางอยู่เนิ่นนาน
นานซะจนดานุงหันกลับมาและเห็นสายตาของเขาที่จ้องมองนางอยู่
“ เอ่อ...ขอโทษนะค่ะ ท่านมาพบคุณชายซอหรือเปล่าค่ะ เมื่อได้ยินเสียงดานุง จึงทำให้จินซิลหลุดจากภวัง
“ อ้อ..เอ่อ...จะว่ามาพบยุนบก ก็ไม่เชิงครับ เพราะว่าข้ากับเขาได้พบกันแล้วตั้งแต่เมื่อคืน
“ ได้พบกับคุณชายซอแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าท่านอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนใช่ไหมค่ะ
“ เอ่อ..ครับ ท่านซุกควอนให้ข้ามาคอยอารักขานายห้างของกลุ่มซงซางครับ แต่ว่าตั้งแต่เช้าข้ายังไม่เห็น
นายห้างของกลุ่มซงซางเลยหล่ะครับ สงสัยว่าเขาจะยังคงไม่ตื่นกระมัง
“ เอ่อ...ข้าว่าเขาคงตื่นแล้วหล่ะ...บางทีเขาอาจจะเดินอยู่เล่นแถวนี้มั้งค่ะ
“ เอ่อ...แล้วแม่นางเป็นใครเหรอครับ... ทำไมถึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับนายห้างของกลุ่มซงซาง
หรือว่าแม่นางเป็นเด็กรับใช้ของท่านนายห้าง
“ เอ่อ....คงใช่มั้งค่ะ ดานุงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“ อืม...ว่าแล้วเชียว...มิน่าหล่ะเจ้าถึงได้รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเขา
“ อืม..ว่าแต่แม่นาง ข้าว่าเราสองคนก็คุยกันมาตั้งนานแล้วข้ายังไม่รู้จักชื่อของแม่นางเลยนะครับ
“ ...ข้า จินซิล ครับ
“ ข้า ...ปาร์กดานุง...ค่ะ
“ ปาร์กดานุง เหรอครับ..เอ่อ ..ถ้าอย่างนั้นให้ข้าเรียกเจ้าว่าดานุง จะได้ไหม
“ ข้าว่าเจ้าคงจะเรียกแบบนั้นไม่ได้หรอกจินซิล เสียงยุนบกดังขึ้นจากด้านหลังของ จินซิล
“ อะ...อะไรนะ...ยุนบก เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ ....ข้าได้ยินไม่ถนัด
“ จินซิล เจ้าฟังข้าให้ดี นี่คือ..คุณหนูดานุง นายห้างของกลุ่มซงซาง คนที่เจ้ากับข้าต้องคอยอารักขา
“..อะ..อะไรนะ..!!!! นายห้างของกลุ่มซงซางอย่างงั้นเหรอ
จินซิลกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อเขาทราบว่าแท้จริงแล้ว ดานุง คือนายห้างของกลุ่มซงซาง
เมื่อรู้ความจริง จินซิล จึงไม่กล้าแม้จะสบตากับดานุง เช่นนั้นเขาจึงได้แต่ก้มหน้า กล่าวคำขอโทษ
“ เอ่อ...คุณหนูดานุง ข้าต้องขอโทษด้วยนะครับที่ล่วงเกินท่าน ข้าไม่ทราบจริงๆว่าท่านคือนายห้างกลุ่มซงซาง
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ....ข้ากลับรู้สึกดีเสียด้วยซ้ำ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่มีใครเรียกข้าว่าดานุง
ดานุงเฉยๆโดยที่ไม่มีคำนำหน้าว่าคุณหนู หรือว่า ท่านนายห้าง บางครั้งข้าเองก็อยากให้ใครสักคนเรียกข้า
แบบนั้นอยู่เหมือนกัน เมื่อได้ยินคำกล่าวของดานุง จึงทำให้จินซิลยิ้มออกมาด้วยความปลื้มใจเป็นที่สุด
“ อืม...ว่าแต่คุณชายซอ... ท่านก็ตื่นแต่เช้าเหมือนกันนะคะ
“ เฮ้อ...อย่าเรียกว่าตื่นแต่เช้าเลยนะครับ เรียกว่าถูกลากให้ตื่นคงจะเหมาะกว่า
“ อะไรนะ....ถูกลากให้ตื่นอย่างงั้นเหรอ ยุนบก ข้าว่าเจ้าพูดเกินไปหรือเปล่า
ยังไงซะข้าก็ไม่เชื่อเจ้าหรอกว่าแม่นางฮยาง จะทำอย่างนั้นกับเจ้า
“ เหอะ..จินซิล ข้าอยากจะบอกเจ้าไว้อย่าง ความจริงแล้วผู้หญิงไม่ได้อ่อนหวานทุกเวลาหรอกนะ
บางทีนางก็ชอบทำตัวจู้จี้ขี้บ่นเช่นกัน
“ ถ้าท่านไม่มัวแต่โอ้เอ้นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ข้าก็คงไม่ต้องถึงขนาดลากท่านลงมาจากเตียงหรอกค่ะ
จอง ฮยาง กล่าว สวนคำพูดของยุนบก

“ จอง ฮยาง !!!!!!.. นี่....นี่เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยุนบก กล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ ข้าก็มาตอนที่ท่านกำลังนินทาข้าอยู่นะสิค่ะ จอง ฮยาง กล่าวพลาง ทำตาดุใส่ยุนบก
ยุนบก ได้แต่ยืนหน้าซีด เมื่อถูก จอง ฮยาง กล่าวตำหนิ
ด้วยท่าทางของยุนบกจึงทำให้ จอง ฮยาง รู้สึกขำกับอาการหน้าเสียของคนรัก
ทั้งดานุงและจินซิล ต่างอมยิ้มกับความเป็นพ่อแง่แม่งอน ของคนทั้งคู่
“ คุณหนูดานุง ข้ามาเชิญท่านไปรับอาหารเช้าค่ะ เชิญคุณชายจินด้วยนะค่ะ
“ อืม....ไปสิ กล่าวจบ ทั้งดานุง และ จอง ฮยาง จึงเดินนำไปก่อน
เมื่อ ดานุง และ จอง ฮยาง เดินไปแล้ว จินซิล จึงหันมากล่าวกับยุนบก
“ ยุนบก...เจ้าสองคนนี่ยังไงกันนะ เมื่อคืนข้ายังเห็นเจ้าสองคนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันอยู่เลย
เช้ามาทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ เฮ้ย.. .จินซิล เจ้านี่มันไม่รู้อะไรซะเลย มีสามีภรรยาคู่ไหนบ้าง ที่จะหวานกันได้ตลอดเวลา
เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีมั่งแหละน่า แต่ว่าสุดท้ายแล้วข้าก็มีวิธีงอนง้อนางอยู่ดีนั่นแหละน่า
ยุนบก กล่าว พลางยิ้มที่มุมปาก
“ อย่างงั้นเหรอ...... แต่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกยุนบก ...
เพราะข้าดูจากสีหน้าของแม่นางฮยางแล้ว ดูเหมือนว่านางจะโกรธเจ้ามากทีเดียว
“ เอ๊ะ...เจ้าหมอนี่...ไม่เห็นใจแล้วยังจะมาซ้ำเติมข้าอีกนะ
“ เฮ้ย...ยุนบก ข้าหิวข้าวจนตาลายแล้วนะ ใจคอเจ้าไม่คิดจะพาข้าไปกินข้าวหรือยังไงกัน
“ ..ก็ไปสิ แล้วใครไปห้ามเจ้าไม่ให้กินข้าวกันหล่ะ ว่าแต่ตั้งแต่เช้ามานี่เจ้าล้างหน้าหรือยังหล่ะ
“ เฮ้ย...ข้าล้างตั้งแต่เจ้ายังนอนตูดโด่งอยู่บนเตียงแล้วหล่ะ.... ถามได้ กล่าวจบ จินซิล จึงรีบเดินตาม
ดานุงและ จอง ฮยาง ไป ยุนบก เองก็รีบเดินตามเขาไปเช่นกัน
เมื่อทุกคนต่างทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกมาสมทบกันที่ลานหน้าบ้าน
“ คุณหนูดานุง ข้าว่านี่ก็ได้เวลาที่เราควรจะต้องเดินทางไปที่โรงงานกระดาษแล้วนะครับ ยุนบก กล่าวขึ้น
“ อืม..ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยนะค่ะ กล่าวจบ ดานุง และ จอง ฮยาง จึงเดินนำไปก่อน
“ จินซิล.. เจ้าต้องปกป้องคุณหนุดานุงให้ดีนะ
“ เฮ้ย...ข้ารู้แล้วน่า เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ข้าจะปกป้องคุณหนูดานุงด้วยชีวิตของข้าเลยหล่ะ
จินซิล กล่าวออกมาด้วยท่าทางเขร่งขรึม
“ อะไรนะ..คุ้มครองด้วยชีวิตเหรอ...มากไปหรือเปล่า จินซิล หรือว่าเจ้า.............
“ หรือว่าอะไร... นี่ยุนบกเจ้าอย่ามาพูดจาซี้ซั้วกับข้านะ ข้าไม่ได้คิดอะไรกับคุณหนูดานุงสักหน่อย
“ พูดจาซี้ซั้วอะไร... นี่ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่ร้อนตัวไปเอง
“ เฮ้ย... ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าแล้วไปดีกว่า จินซิล กล่าวพลาง รีบเดินตามดานุงและ จอง ฮยาง ออกไป
“ เจ้าหมอนี่...ท่าทางจะเพี้ยนไปแล้ว กล่าวจบ ยุนบก ก็เดินตามไปเช่นกัน
“ คุณหนูดานุง.....เอาไว้เราไปเจอกันอีกทีที่โรงงานกระดาษนะค่ะ
“ อืม...ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยละกัน กล่าวจบ ดานุง จึงเดินตาม จินซิล ไปทางลับ
ส่วน ยุนบก และ จอง ฮยาง เดินจับมือกันไปอีกทาง
“ จอง ฮยาง ... เรื่องเมื่อเช้านี้เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือเปล่า
“ เรื่องอะไรเหรอค่ะ....ที่ท่านคิดว่าข้าโกรธท่าน
“ ก็เรื่องที่ข้าพูดว่า....เจ้ามักทำตัวจู้จี้ขี้บ่นยังไงหล่ะ
“ อืม..เรื่องนั้นเองเหรอค่ะ....แล้วข้าจะโกรธท่านทำไมกันหล่ะ.....
“ บางทีข้าอาจจะทำตัวจู้จี้ขี้บ่นอย่างที่ท่านว่าก็เป็นได้
“ ไม่หรอก....ความจริงแล้วมันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก....ข้าก็ปากพล่อยไปอย่างนั้นเองแหละ

“ ช่างเขียน....ข้ารู้ว่าเมื่อคืนท่านคงเหนื่อยมาก...ถึงได้หลับสนิทขนาดนั้น
แต่เพราะข้าเกรงว่ามันอาจจะไม่เหมาะสมหากจะปล่อยให้ท่านนอนตื่นสาย...
ท่านอย่าลืมนะค่ะว่าเรามีแขกมาพักที่บ้านของเรา...หากว่าไม่มีเหตุนี้แล้วมีเหรอที่ข้าจะบังคับท่าน
“ ข้าเข้าใจแล้วหล่ะ..ที่เจ้าทำไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงข้า....แต่ว่าข้าก็รู้สึกดีนะ...เวลาที่เจ้าคอยเตือนสติข้า....
“ มันทำให้ข้ามีความรู้สึกบางอย่าง.....
“ ความรู้สึกอะไรเหรอค่ะ...
“ ความรู้สึกเหมือนกับมีแม่อีกคนคอยเตือนสติข้านะสิ
“ ข้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ...
“ ข้าไม่ได้ว่าเจ้าแก่ซะหน่อย...ข้าแค่คิดว่าเจ้ามีอะไรหลายๆอย่างที่ดูคล้ายคลึงกับท่านแม่ของข้ามาก
ยุนบก กล่าวพลาง ส่งยิ้มให้คนรัก...ด้วยความเขินอาย จอง ฮยาง จึงได้แต่ซ่อนรอยยิ้มนั้นเอาไว้
จอง ฮยาง เดินมองผีเสื้อที่บินไปเกาะช่อดอกไม้ นางมองพลางนึกถึงตอนที่นาง
ได้พบกับยุนบกในร้านขายผ้า เช่นนั้นจึงทำให้นางมีรอยยิ้มบางๆขึ้นมา
จนทำให้คนที่เดินข้างๆถึงกับทำหน้างุนงงที่อยู่ดีๆคนรักก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ
“ จอง ฮยาง เจ้าแอบยิ้มอีกแล้วนะ เจ้ากำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่เหรอ
ทำไมใบหน้าของเจ้าถึงได้ดูมีความสุขจังเลย บอกข้าให้รู้หน่อยได้ไหม
“ ที่ข้ายิ้ม...ก็เพราะว่าข้ามีความสุข สุขที่ได้อยู่กับคนที่ข้ารัก
“ ข้าอยากขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้ากับท่านได้พิสูจน์ความรักของเราที่มีต่อกัน
“ แม้ว่าเราจะผ่านเรื่องราวเลวร้ายมานับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายแล้วเราสองคนก็ได้อยู่ด้วยกันฉันฑ์สามีภรรยา
ข้าเองแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เราสองคนจะสามารถข้ามกำแพงธรรมชาตินั้นไปได้
จอง ฮยาง กล่าวพลาง เงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนรัก
“ อืม...ข้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะผ่านมันมาได้
“ จอง ฮยาง ข้ามีความสุขยิ่งนัก ...สุขที่ได้อยู่กับคนที่ข้ารักมากที่สุด...
เพียงแค่นี้ชีวิตข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วหล่ะ ทั้งคู่ต่างหันมาส่งยิ้มให้กัน
“ ช่างขียน...ท่านเห็นผีเสื้อที่เกาะอยู่บนช่อดอกกล้วยไม้หรือเปล่าค่ะ
“ อืม....ข้าเห็นแล้วหล่ะ ว่าแต่เจ้าเห็นผีเสื้อแล้วนึกถึงอะไรเหรอ
“ ข้านึกถึงตอนที่เราสองคนพบกันที่ร้านขายผ้า
ตอนนั้นท่านกล่าวคำกลอนเปรียบเปรยถึงแมลงที่คอยตามกลิ่นดอกไม้
“ นั่นเป็นเพราะว่าความงามของเจ้าที่ดึงดูดข้า กลิ่นหอมของเจ้าช่างเย้ายวนใจข้ายิ่งนัก
เฉกเช่นความหอมกรุ่นของดอกไม้ที่ดึงดูดแมลง
“ ท่านนี่ช่างใจกล้าเสียจริงเลยนะ.... ท่านกล้าดียังไงถึงได้กล่าวคำกลอนแบบนั้นกับข้า
“ เจ้าเองก็ดูจะพอใจกับคำกลอนของข้านี่นา....ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ตอบรับคำกลอนของข้าหรอก
“ ใช่ที่ไหนกันหล่ะ...... ข้าแค่รู้สึกรำคาญก็เลยพูดไปอย่างนั้นแหล่ะ...
“ อะไรนะ....นี่เจ้าบอกว่ารำคาญข้าอย่างงั้นเหรอ
“ เหอะ...มิน่าหล่ะ....เพราะอย่างนี้นี่เอง....เจ้าถึงได้แกล้งข้า
“ มีอย่างที่ไหน...ข้าอุตส่าห์ขอร้องเจ้า.... แต่เจ้ากลับเรียกทหารพวกนั้นมาจับข้า...เจ้านี่ใจร้ายชะมัด...
“ ข้าก็แค่เพียงนึกสนุกจึงคิดหยอกเย้าท่านเล่น ไม่คิดเลยว่าท่านจะโกรธเคืองข้ามากมายขนาดนั้น
อีกอย่างท่านยังกล่าวหาว่าข้าเป็นดอกไม้ที่มีพิษอีก การพบกันครั้งนั้นจึงทำให้ข้ารู้สึกไม่ชอบท่านเอาซะเลย
“ จริงเหรอ...ข้าว่าไม่จริงละมั้ง....หลังจากที่ข้าไปแล้ว.....เจ้าเองก็แอบมองข้าอยู่ไม่ใช่เหรอ
“ ไม่จริงซะหน่อย.....ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าแอบมองท่าน.....
“ ที่ข้ารู้...นั่นเป็นเพราะว่าข้าเองก็แอบหันกลับมามองเจ้าเช่นกัน..... ยุนบก กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“ แม้ว่าข้าจะกล่าวหาว่าเจ้าเป็นดอกไม้ที่มีพิษ แต่สุดท้ายแล้วข้ากลับโหยหาดอกไม้ที่มีพิษนั่นซะเอง
เช่นนั้นจึงทำให้ข้ามีความมุ่งมั่น......ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อได้ครอบครองดอกไม้ที่งดงามที่สุดเช่นเจ้า
ยุนบก กล่าวพลาง เอื้อมมือของเขาโอบร่างบางของคนรักเข้ามาแนบที่ลำตัว
เช่นนั้นจึงทำให้ จอง ฮยาง อมยิ้มกับการกระทำของคนรัก
“ ช่างเขียน...พูดถึงเรื่องนี้แล้วทำให้ข้านึกถึงตอนที่ท่านนำดอกกล้วยไม้มาฝากข้า
ข้าชอบดอกกล้วยไม้ช่อนั้นมากเลยนะคะ
ชอบมากซะจนข้าอยากจะนำดอกกล้วยไม้ทั้งหมดในป่าแห่งนี้ไปปลูกไว้ที่บ้านของเราเลยนะคะ
ข้าคงมีความสุขมาก ถ้าตื่นเช้ามาแล้วได้กลิ่นดอกไม้ที่บานสะพรั่ง
จอง ฮยาง กล่าวพลาง นึกถึงดอกไม้ที่บานสะพรั่งในตอนเช้าภายในบริเวณบ้านพักของนางกับยุนบก
“ ถ้าเจ้าชอบ...ข้าจะนำดอกไม้พวกนี้ไปปลูกที่บ้านของเรา เจ้าว่าดีไหมหล่ะ
“ ช่างเขียน.....ท่านพูดจริงเหรอค่ะ….
“ ก็จริงนะสิ..... ขอเพียงทำให้เจ้ามีความสุข เรื่องแค่นี้ข้าทำได้อยู่แล้ว แต่ว่าเจ้าคงต้องรอหน่อยนะ
เพราะว่าข้ายังทำให้เจ้าตอนนี้ไม่ได้ คงต้องให้คุณหนูดานุงกลับไปก่อน
ข้าถึงจะมีเวลาว่างมาเก็บดอกไม้พวกนี้ไปปลูกที่บ้านของเรา
“ ขอเพียงท่านรับปาก....นานแค่ไหนข้าก็รอได้ค่ะ จอง ฮยาง กล่าวพลาง เอียงแก้มนวลไปซบไหล่คนรัก
“ จอง ฮยาง ... เจ้านี่ก็ขี้อ้อนไม่แพ้ข้าเลยน๊า
“ ใครบอกว่าข้าอ้อนท่านหล่ะค่ะ....ไม่ใช่ซะหน่อย .....
“ แล้วที่เจ้าทำอยู่นี่หล่ะ ถ้าไม่เรียกว่าอ้อนแล้วจะให้เรียกว่าอะไรกันหล่ะ… หือ.....
“ ช่างเขียน.....ท่านเลิกพูดจาเย้าแหย่ข้าซะทีจะได้ไหม.... ข้าก็อายเป็นเหมือนกันนะค่ะ
“ ก็ได้...ก็ได้.ข้าจะปิดปากของข้าให้สนิทเลย ..พอใจหรือยังหล่ะ จอง ฮยาง ได้แต่อมยิ้มกับความเอาใจของคนรัก
“ ช่างเขียน...หากวันนึงข้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา....และไม่สามารถอยู่กับท่านได้....ท่านจะคิดถึงข้าหรือเปล่าค่ะ
“ จอง ฮยาง ทำไมเจ้าถึงได้พูดแบบนี้หล่ะ...ยังไงซะข้าก็ไม่มีวันยอมให้เจ้าเป็นอะไรไปหรอก
“ ไม่เอาแล้ว.....เจ้าห้ามพูดเรื่องเหลวไหลแบบนี้อีกนะ
“ ข้าก็แค่พูดเผื่อไว้น่ะค่ะ .....ใครจะไปรู้หล่ะค่ะว่าเบื้องหน้าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง
“ พอทีเถอะ....ข้าไม่อยากฟัง..!!!!!! ยุนบก กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน
จอง ฮยาง ได้แต่เดินมองใบหน้าของคนรัก ที่ดูเขร่งขรึมเมื่อได้ยินคำพูดของนาง
“ ช่างเขียน...ข้าขอโทษนะค่ะ... จอง ฮยาง กล่าวพลาง เอื้อมมือของนางไปสวมกอดที่เอวของยุนบก
ยุนบก กุมมือของคนรัก พลาง บีบเบาๆเพื่อปลอบใจ ยุนบก รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวของคนรัก
เช่นนั้น เขาจึงได้แต่เดินเงียบไม่พูดอะไรออกมา จอง ฮยาง เองก็เช่นกันเมื่อเห็นคนรักเอาแต่เดินเงียบ
นางก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีกเช่นกัน สักพักทั้งคู่จึงเดินไปถึงโรงงานกระดาษ
ส่วนทางด้าน ดานุง ที่คอยเดินตาม จินซิล ทั้งคู่ต่างเดินเงียบมาตลอดทาง เช่นนั้น จินซิล จึงกล่าวขึ้น
“ ..คุณหนูดานุง ชอบบรรยากาศที่นี่หรือเปล่าครับ
“ ค่ะ...อากาศที่นี่ถือว่าดีมากทีเดียว...ข้าเองก็เริ่มจะรู้สึกชอบที่นี่แล้วหล่ะค่ะ
“ จริงเหรอครับ....ถ้าอย่างนั้นคุณหนูดานุง ก็อยู่ที่นี่นานๆสิครับ
“ เอ่อ...คงจะไม่ได้หรอกค่ะ....ข้ายังมีภาระอีกมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ...
ข้าคงไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้หรอกค่ะ แต่ว่าหากมีโอกาสข้าก็คิดว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“ ถ้าหากว่าคุณหนูได้มีโอกาสมาที่นี่อีกครั้งหล่ะก็....ท่านจะว่าอะไรไหมถ้าข้า
คิดอยากจะพาท่านไปในที่แห่งหนึ่ง ข้าเชื่อว่าคุณหนูดานุงต้องชอบแน่ๆ
“ ที่แห่งนั้นคงจะสวยมากเลยใช่ไหมค่ะ.... ท่านถึงได้มั่นใจว่าข้าต้องชอบ
“ แน่นอนครับ....เพราะว่าที่..ที่ข้าจะพาคุณหนูไปถือว่าสวยที่สุดในเมืองนี้เลยนะครับ

ดานุง ได้แต่เดินอมยิ้มไปกับคำพูดของจินซิล เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงทางชัน จินซิล จึงหันไปกล่าว
“ คุณหนูดานุง ค่อยๆเดินนะครับ....ตรงนี้ทางค่อนข้างชันมาก
แต่ว่ายังไม่ทันสิ้นเสียงของจินซิล เขาก็ได้ยินเสียงร้องอุทานของดานุงดังขึ้น
“ ว๊าย !!!!!!! ด้วยทางเดินที่ค่อนข้างชันจึงทำให้นางลื่นและล้มลง
แต่ด้วยความเร็วของจินซิล จึงทำให้เขาสามารถเข้าไปประคองร่างบางของดานุงไว้ได้ทัน
และนั่นก็ทำให้คนทั้งคู่ต่างจ้องมองแววตากันอยู่เนิ่นนาน
“ เอ่อ คุณชาย.. ท่านปล่อยข้าก่อนเถอะค่ะ
“ อ้อ...เอ่อ...ขอโทษครับ.... กล่าวจบ จินซิล จึงพยุงร่างของดานุงให้ลุกขึ้น
“ คุณหนูดานุง.. เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ..
“ .เอ่อ..ข้าไม่เป็นไรค่ะ.....นั่นคงเป็นเพราะว่าท่านช่วยข้าไว้ได้ทัน
“ ข้าต้องขอบคุณท่านมากเลยนะคะ
“ คุณหนู..โปรดอย่ากล่าวเช่นนั้นเลยนะครับ มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้วที่ต้องคอยปกป้องท่าน
“ ไม่มีอะไรแล้วหล่ะ...ข้าว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะ...ดานุง กล่าวออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
จินซิล เริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทุกครั้งที่เขาอยู่ไกล้ดานุงหัวใจของเขากลับเต้นแรง
แต่สำหรับดานุง นางกลับมีความรู้สึกเพียงแค่อยากจะขอบคุณจินซิลเท่านั้น
เมื่อทั้งคู่เดินมาได้สักพัก ก็มาถึงที่ด้านหลังโรงงานกระดาษ และเห็นทุกคนกำลังรอคอยการมาของนางกับจินซิล
“ คุณหนูดานุง....มาถึงแล้วเหรอครับ ..ข้ารู้สึกเป็นห่วงท่านมาก เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่าน
“ ท่านซุกควอน ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าปลอดภัยดีค่ะ
“ อืม...ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูไปพักก่อนเถอะครับ
ถ้าหายเหนื่อยแล้วข้าจะพาคุณหนูไปดูขั้นตอนการผลิตการะดาษ
“ เดินทางแค่นี้ไม่ต้องพักหรอกค่ะ ข้าว่าเราไปดูกันตอนนี้เลยดีกว่า ข้าชักจะรอไม่ไหวเสียแล้วหล่ะ
ข้าอยากเห็นขั้นตอนการผลิตกระดาษของท่านยิ่งนัก
“ ฮ่า..ฮ่า.. คุณหนูดานุง... ท่านนี่ช่างใจร้อนซะจริงๆ
“ ยุนบก...ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม
“ ครับอาจารย์....ข้าจัดเตรียมไว้หมดแล้วครับ....
“ ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูดานุงตามข้ามาทางนี้เลยครับ
ทั้งซุกควอน และ ยุนบก ต่างเดินนำดานุง กับ จุนวานเข้าไปในโรงผลิตกระดาษ
ส่วน จอง ฮยาง กับ แชยุน ได้แต่ยืนมอง อยู่ห่างๆ
จินซิล เองก็เช่นกันเขาได้แต่ยืนมองในทุกท่วงท่าของ ดานุง อย่างไม่ละสายตา
ซุกควอน เดินอธิบายขั้นตอนการผลิตกระดาษในแต่ละขั้นตอนให้ดานุงทราบ
ซึ่งมียุนบกคอยช่วย โดยเฉพาะขั้นตอนการใช้เครื่องอัดกระดาษซึ่งยุนบกจะรอบรู้และเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ
นั่นเป็นเพราะเขาเคยเรียนรู้วิธีการอัดกระดาษจากพ่อของเขาในวัยเด็ก ด้วยความชำนาญจึงทำให้ยุนบก
สามารถอธิบายได้อย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ ด้วยความสง่าบวกกับความมีไหวพริบของยุนบก
จึงทำให้ แชยุน จ้องมองยุนบกด้วยความหลงใหลในความฉลาดและรอบรู้ทุกอย่างของเขา
“ คุณชายซอ..นับตั้งแต่ข้าได้พบกับท่าน ไม่มีวันไหนเลยที่ข้าไม่คิดถึงท่าน ยิ่งข้าเห็นท่านในตอนนี้
ยิ่งทำให้ข้าโหยหาความรักจากท่านมากขึ้น ท่านบอกข้าหน่อยได้ไหม
ข้าควรทำเช่นไรถึงจะได้เข้าไปอยู่ในใจของท่าน แชยุน ได้แต่รำพึงรำพันภายในใจ
จอง ฮยาง แอบชำเลืองมองสายตาของ แชยุน ที่จ้องมองยุนบก
ด้วยความเป็นคนที่กล้าแสดงออกของแชยุน จึงทำให้ จอง ฮยาง รู้สึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อย
“ เพราะอะไรกัน....ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ยอมวางมือจากช่างเขียนซะทีนะ ข้าจะทำยังไงดี

ข้าควรทำเช่นไร จอง ฮยาง ได้แต่รำพึงรำพันภายในใจ เช่นนั้นนางจึงเดินเหม่อ....ออกไปจากจุดนั้น
นางเดินไปเรื่อยๆจนไปหยุดลงที่ด้านหลังของโรงงานกระดาษ นางยังคงยืนเหม่ออยู่ตรงนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน
เมื่อซุกควอนและยุนบก พาดานุงเดินดูขั้นตอนการผลิตกระดาษจนครบทุกขั้นตอนแล้ว
ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันไปพัก เมื่อยุนบกแยกตัวจากซุกควอนและดานุงแล้ว เขาจึงเดินตามหา จอง ฮยาง
ไม่ว่าเขาจะเดินไปยังจุดใดของโรงงานก็ไม่พบคนรัก เมื่อเห็นซุกควอนเดินมาเขาจึงรีบเดินเข้าไปถาม
“ อาจารย์...ท่านเห็น จอง ฮยาง หรือเปล่าครับ
“ อืม..เมื่อกี้เหมือนข้าจะเห็นนางอยู่ที่ด้านหลังโรงงานนะ
“ อะไรนะ...อยู่ที่หลังโรงงานเหรอครับ แล้วนางไปทำอะไรที่นั่น
“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน.... แต่ดูจากสีหน้าของนางแล้ว เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ
“ นาง...ไม่สบายใจเรื่องอะไรกันนะ.....ยุนบก กล่าวออกมาเบาๆ
“ ยุนบก.... ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าสองคนมีเรื่องโกรธเคืองอะไรกันหรือเปล่า....แต่ว่าข้าอยากจะเตือนเจ้าไว้อย่าง
เรื่องที่เจ้าปิดบัง จอง ฮยาง เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าที่ซองตู แม้ว่าสิ่งที่เจ้าบอกนางไปนั้น
เพียงเพื่อไม่อยากให้นางคอยเป็นกังวล แต่ว่ามันคงจะไม่เป็นผลดีกับเจ้าหรอกนะ
“ ยุนบก ข้าว่ามันถึงเวลาที่เจ้าต้องตัดสินใจแล้วนะ เจ้าจะบอกความจริงกับนาง หรือว่าเจ้าคิดจะปิดบังเรื่องนี้ต่อไป ยังไงซะเจ้าก็ควรรีบทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่ จอง ฮยาง จะรู้ความจริงจากปากคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้า
“ อาจารย์..... ข้าเข้าใจแล้วครับ....ข้าตัดสินใจแล้วหล่ะ...ข้าจะบอกความจริงกับนาง
“ อืม...ดีแล้วหล่ะ...เจ้าตัดสินใจถูกแล้วยุนบก นางคงให้อภัยเจ้าถ้านางได้ล่วงรู้ถึงเหตุผลที่เจ้าต้องทำอย่างนั้น
ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ควรรีบไปพบนางซะ รีบไปบอกความจริงกับนางก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
“ ครับ... ข้าจะรีบไปเดี่ยวนี้ กล่าวจบ ยุนบก จึงไม่รอช้าเขารีบเดินไปที่หลังโรงงานอย่างรวดเร็ว
“ อะไรกัน....เรื่องที่คุณชายซอบาดเจ็บ จนป่านนี้แล้ว จอง ฮยาง ยังไม่รู้เรื่องเหรอนี่
“ เหอะ... ข้าช่างโชคดีเสียจริงที่บังเอิญมาได้ยินเรื่องนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก จอง ฮยาง
แม้ว่าคุณชายซอจะปิดบังเรื่องนี้กับเจ้า ข้าจะเป็นคนบอกเรื่องนี้ให้เจ้ารับรู้เอง
แต่ว่าคุณชายซอกำลังจะไปบอกความจริงกับเจ้านี่นา.....ไม่ได้….ข้าจะให้เจ้า
รู้เรื่องนี้จากปากคุณชายซอไม่ได้.....ข้าจะต้องเป็นคนบอกเรื่องนี้กับเจ้าเอง จอง ฮยาง
กล่าวจบ แชยุน จึงเดินออกมาจากมุมห้อง และรีบเดินตามยุนบกไป
“ จอง ฮยาง ….จอง ฮยาง ..... ยุนบก เดินไปพลางส่งเสียงเรียกคนรัก
จอง ฮยาง เมื่อนางได้ยินเสียงของยุนบก..... นางจึงเดินมาตามเสียงนั้นมา
“ คุณชายซอ !!!... แชยุน รีบส่งเสียงเรียกยุนบก เมื่อได้ยินเสียงของแชยุน ยุนบก จึงหันกลับไปมอง
เมื่อเห็นยุนบก หยุดเดินและหันกลับมามองนาง แชยุน จึงไม่รอช้านางรีบวิ่งเข้าไปหายุนบก
ด้วยความรีบร้อนของแชยุน....จึงทำให้นางสะดุดชายกระโปรงของตัวเอง
“ ว๊าย !!!!!!.... แชยุน ร้องอุทานออกมาก่อนที่ร่างของนางจะล้มลง
แต่ด้วยความเร็วของยุนบก เขาจึงสามารถเข้าไปรับร่างของนางไว้ได้ทัน
ด้วยความที่ยุนบกต้องเข้าไปรับร่างของแชยุนโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้เขาล้มทับร่างบางของแชยุน
เช่นนั้นจึงทำให้ริมฝีปากของยุนบก ประกบเข้าที่ริมฝีปากของแชยุน โดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ
ถึงแม้ว่ายุนบกจะไม่ได้ตั้งใจมอบสัมผัสนี้ให้กับแชยุน แต่สัมผัสที่เขามอบให้กลับทำให้
แชยุน รู้สึกวาบหวิวไปทั่วร่าง ด้วยความวาบหวิวนี้นางจึงกำเสื้อยุนบกแน่น
และใช้มืออีกข้างของนางโอบกอดยุนบก
ขณะนี้ภาพของคนสองคนจุมพิตกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ กำลังทำให้หัวใจของใครอีกคนแตกสลาย
จอง ฮยาง ได้แต่ยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยหัวใจที่ปวดร้าวอย่างที่สุด
น้ำตาของนางค่อยๆลงมาไหลอาบแก้ม

“ จอง ฮยาง !!!!! ยุนบก ร้องอุทานออกมา เมื่อเห็นคนรักยืนมองเขากับแชยุน
เช่นนั้นเขาจึงรีบดีดตัวของเขาออกจากร่างของแชยุน ยุนบกค่อยๆพยุงร่างของแชยุนขึ้นมา
“ เอ่อ....จอง ฮยาง มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ......สิ่งที่เจ้าเห็นเมื่อครู่มันเป็นอุบัติเหตุ
.เจ้าอย่าเข้าใจข้ากับแม่นางแชยุนผิดไปนะ ...ไม่มีกล่าวใดๆหลุดออกมาจากปากของ จอง ฮยาง
มีเพียงใบหน้าของคนหัวใจสลายที่ส่ายไปมา เพราะนางแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นางเห็น
จอง ฮยาง หันหลังให้คนทั้งคู่ พลาง ร้องไห้อย่างหนักนางไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้อีกแล้ว
เช่นนั้นนางวิ่งออกไปจากจุดนั้น
“ จอง ฮยาง !!!!!! ยุนบกตะโกนเรียกคนรัก พลางวิ่งตามนางไปเช่นกัน
“ คุณชายซอ !!!!!! แชยุน ส่งเสียงเรียกยุนบก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเขา
เมื่อรู้ว่า จอง ฮยาง เข้าใจผิดกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ แชยุน จึงยิ้มออกมาด้วยความสะใจอย่างที่สุด
แชยุน ยืนมองยุนบก ที่วิ่งตาม จอง ฮยางไป เช่นนั้นนางจึงไม่รอช้ารีบเดินตามหลังยุนบกไปเช่นกัน
ทั้งจอง ฮยางและยุนบก ต่างวิ่งผ่านซุกควอน กับ ดานุง และ จุนวาน ที่กำลังยืนคุยกันที่หน้าโรงงานกระดาษ
“ จอง ฮยาง !!!!!...หยุดก่อน !!!!... ยุนบก วิ่งตามคนรัก พลางส่งเสียงเรียกให้นางหยุด
แต่คนด้านหน้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย
ทั้งซุกควอน และ ดานุง ต่างมองคนทั้งคู่ที่วิ่งตามกันออกไปด้วยความงุนงง
และเมื่อดานุง เห็นแชยุน ที่เดินตามหลังยุนบกออกมา นางจึงกล่าวถาม
“ แชยุน.. นี่มันเกิดอะไรขึ้น.. ทำไม จอง ฮยาง ถึงได้ร้องไห้และวิ่งออกไปเช่นนั้น
“ เอ่อ....ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณหนู นางแค่เพียงเข้าใจข้ากับคุณชายซอผิดไป
“ เข้าใจผิด....เข้าใจผิดอะไร.....แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แชยุน เจ้าพูดให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อยได้ไหม
“ คุณหนูค่ะ....เอาไว้ข้าจะกลับมาอธิบายให้ท่านฟังในภายหลังนะค่ะ
ตอนนี้ข้าต้องรีบตามเขาสองคนไป กล่าวจบ แชยุน จึงรีบวิ่งออกไป
“ แชยุน !!!!!!.. ดานุงได้แต่ยืนมอง แชยุน ที่วิ่งออกไป
นางรู้สึกกังวลอย่างมากที่ จอง ฮยางร้องไห้สาเหตุอาจเป็นเพราะแชยุน
หลังจากที่ จอง ฮยาง วิ่งร้องไห้ออกมาจากโรงงานกระดาษ นางยังคงวิ่งไปเรื่อยๆและหยุดลง
เมื่อนางไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาเดินอีกต่อไป จอง ฮยาง ทรุดตัวของนางลงกับพื้น พลางร้องไห้สะอื้น
ขณะนี้ จอง ฮยาง ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าคนรัก แล้วสาอะไรกับคำอธิบายนางก็ไม่อยากรับฟังเช่นกัน
เมื่อภาพที่นางเห็นเมื่อครู่ ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิด
แม้ว่านางจะพยายามสลัดภาพเหล่านั้นออกไปจากความคิด แต่นางก็ไม่สามารถทำได้เลย
“ จอง ฮยาง !!!!!! เสียงของยุนบกที่ตะโกนเรียกคนรักเริ่มจะเข้ามาใกล้ยังจุดที่ จอง ฮยาง นั่งอยู่
เช่นนั้นนางจึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ค่อยๆเดินเข้าไปแอบที่หลังพุ่มไม้เพื่อหลบคนรัก
จอง ฮยาง เอนกายแนบกับพุ่มไม้ นางใช้มือปิดปากเพื่อไม่ให้ยุนบกได้ยินเสียงร้องไห้ของนาง
ยุนบก วิ่งผ่านมายังจุดที่ จอง ฮยาง นั่งอยู่ เขากวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาคนรัก
แต่เขาก็ไม่พบนางอันเป็นที่รัก
“ จอง ฮยาง !!!! ....เจ้าอยู่ที่ใดกันแน่...ทำไมข้าไม่เห็นเจ้า...เพราะเหตุใด....ทำไมเจ้าไม่ยอมฟังคำอธิบายของข้า
เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังเข้าใจข้าผิดไป..... ได้โปรดเถอะ.....โปรดฟังข้าอธิบายก่อนได้ไหม.....
“ จอง ฮยาง !!!!!!!!!... ยุนบก ตะโกนสุดเสียง พลาง คุกเข่าลงร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

Create Date : 23 ตุลาคม 2553

Last Update : 5 พฤศจิกายน 2553 12:02:44 น.

45 comments

Counter : 3574 Pageviews.

เด๋วมาลงเพลงให้นะคะ

โดย: albatross11

วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:13:03:50 น.

มาปูเสื่อ เตรียมสถานที่ก่อนไปอ่านค่ะ
ว่าแต่ ตอน14นี่มีตอนพิเศษรึป่าวคะ ถ้ามีขอออออออออออนะคะ ^^

jina_6996@hotmail.com ทำการทิ้งเมลไว้ก่อนเลย (ช่างกล้า) 555555555

ขอบคุณนะคะ ^3^ (อย่าตกใจนะคะ ฝากจุ๊บไว้อีกหนึ่งที !!!!!)

ขอตัวกลับขึ้นไปอ่านก่อนน๊าาาา อิอิ

โดย: เด็กอ้วน IP: 61.7.168.231 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:15:42:18 น.

น้ำตาไหลตามเลย T_T

โดย: zliiz IP: 58.11.1.146 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:16:16:56 น.

ว๊ายยยยยยย เข้าใจผิดใหญ่แล้วววว ทำไงดีน๊าาาา สงสารจอง ฮยางจังเลย (กระซิกกระซิก)

แชยุนนี่ก็นะ....(กรอดดดด (เสียงกัดฟัน))

ยุนบกขาาา ตามง้อให้สำเร็จนะคะ เด็กอ้วนจะได้ไม่เสียน้ำตาไปมากกว่านี้

ขอบคุณนะคะ ท่านกบ ท่านนัท ^^

โดย: เด็กอ้วน IP: 61.7.168.231 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:16:37:28 น.

สหายรักของข้าเหตุใดท่านทำเอาน้ำตาแฟนๆของยุนบกและจองฮยางไหลรินโดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าจะสงสารผู้ใดมากว่ากัน ขอบคุณทุกกำลังใจครับ สหายรักท่านช่างเยี่ยมยุทธ์อะไรเช่นนี้

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.62.206 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:18:54:26 น.

สงสารจองฮยางจังครับ

โดย: พีพี IP: 192.168.1.202, 182.52.123.122 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:21:17:00 น.

รักหนอรัก

โดย: 111 IP: 124.121.84.111 วันที่: 24 ตุลาคม 2553 เวลา:0:02:11 น.

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมีลางอะไรบางอย่างจะเกิดขึ้น

โดย: malee IP: 182.52.92.54 วันที่: 24 ตุลาคม 2553 เวลา:23:17:16 น.

เพลงนี้ชื่ออะไรค่ะ

โดย: dangy IP: 58.9.172.220 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:16:28:39 น.

TO+ dangy

เพลง Something Sad
ศิลปิน Timothy B.Schmit

I spend all my time searching up and down
Looking for some other way
Every now and then I will turn around
Just to find that it’s a new day
ฉันใช้เวลาไตร่ตรองครุ่นคิด
มองหาหนทางออก
บางครั้งคราวฉันพยายามที่จะกลับไป
เพื่อที่จะค้นหาหนทางให้เจอ

Why I am afraid to be standing here
Turning my face to the wall
How can I believe that you’re really there
When i don't even know you at al
ทำไมฉันจีงหวาดกลัวที่จะอยู่ตรงนี้
เหมือนเจอหนทางตัน
ฉันจะเชื่อได้ไงว่าเธออยู่ตรงนี้จริงๆ
ในเมื่อฉันไม่รู้ใจคุณเลย

I’ll keep trying to make it through
No matter what you say
I’m a fool who still love you
Bring me a brighter day
ฉันยังเพียรพยายามที่จะให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี
แม้คุณจะพูดว่าอย่างไรก็ตามที
ยังไงฉันก็คือคนโง่ คนนี้ที่เพียรเฝ้ารักคุณ
ได้โปรดนำแสงสว่างมาให้ฉันที

Oh there’s something sad about it baby
I take it slow
But then everyday I get in my own way
That’s how it goes
ฉันเศร้าเสียใจเหลือเกินคนดี
ฉันลังเลใจ
แต่แล้วทุกๆวันฉันก็ยังจมอยู่ดั่งเดิม
ก็เป็นอยู่อย่างนั้น

My heart wants to follow you everywhere
But I try to draw the line
I’m standing in the shade of a blue affair
Hoping it will work out in time
ห้วงหัวใจฉันมันอยากเฝ้าติดตามเธอไปในทุกหนแห่ง
แต่ฉันก็พยายามฝืนใจตัวเอง
ฉันยืนอยู่ในมุมมืดของความสัมพันธ์ อันทุกข์ระทม
หวังว่าคงไม่สายเกินหากเธอจะเห็นใจ

Baby all I want from you is a simple change
Just enough time to explore
We could put an end to this song and dance
It’s doesn’t have to be such a chore
คนดี ได้โปรดหันมายื่นไมตรีให้กันบ้าง
แค่ขอเวลาเพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์
เราสองอาจจบเพลงนี้ได้ด้วยความยินดีปรีดา
มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแหนงหน่ายเลย

In this world full of danger
All we can do is try
Maybe we won’t be strangers
Keep my love alive
ในโลกที่เต็มไปด้วยภยันตรายนานา
สิ่งที่เราทำได้คือความเพียรพยายาม
และเราอาจจะไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันอีกต่อไป
มาเถอะ ทำให้ความรักของฉันดำรงอยู่

Deep in the night I dream we’re together
Nothing can do me wrong
But then I wake up and find you’re really there
Like a singer without a song
ในค่ำคืนที่ลึกที่สุดใจ ฉันฝันไปว่าเราสองอยู่ด้วยกัน
ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านั้น
แต่เมื่อลืมตาตื่นจากฝันคุณนั้นไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้ว
เหมือนศิลปินที่ไร้เพลงจะขับขาน

Oh there's something sad about it baby
โอ้เอ๋ย คนดี ฉันช่างทุกข์ระทมใจอะไรเช่นนี้

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.136 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:16:59:44 น.

จองฮยาง..อย่าวิ่งหนีแบบนี้ซิคะ..ปล่อยยุนบกไว้ให้แชยุนไม่ดีนะคะ.(แอบเคืองๆ)หึๆๆ
สนุกมากมายคะท่านผู้แต่งทั้งสอง.ขอติดตามตลอดๆไป

โดย: อุ้ม IP: 91.84.123.72 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:21:22:46 น.

กะไว้ว่าจะรอให้ผู้แต่งลงเยอะๆก่อนแล้วอ่านทีเดียวแต่อดใจไม่ไหวเลยนั่งอ่านรวดเดียวเลยชอบมากเลยค่ะอารมณ์รักนี้คุณผู้แต่งบรรยายได้ซึ้งใจมากๆโดนเฉพาะเวลายุนบกกับฮยางกล่าวบรรยายความรู้สึกที่มีต่อกัน โดนสุดตอนที่ยุนบกของเราไล่ฮยางไปนอนแต่ฮยางกลับดื้อเสียนี่กลับมากอดให้คนอ่านได้ใจกระตุกกันเลยชอบฉากนี้สุดๆหวานได้ใจมากจะรอตอนต่อไปของผู้แต่งนะค่ะขอบคุณสำหรับเรื่องราวหวานๆเรื่องนี้ค่ะ
ฮยางอย่างอนบกเลยนะบกเขาไม่ได้ตั้งใจอ่ะ

คุณกบน้อยและคุณเกษตรศิลป์สู้ๆค่ะ
แอบขอร้องคุรผู้แต่งหน่อยค่ะขอตอนพิเศษที่คุณผู้แต่งให้ลงเมลทิ้งไว้หน่อยนะค่ะ
kop_zalacham@hotmail.com
ขอบคุณค่ะ

โดย: wewill IP: 125.27.62.202 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:6:31:26 น.

ขอบคุณค้า คุณกบน้อย เนื้อเพลงเศร้านะคะ

โดย: dangy IP: 58.9.171.9 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:9:21:10 น.

TO++ wewill

ส่งตอนพิเศษให้แล้วนะจ๊ะ
จิ้นกันตามสบายเลยนะ
ฮ่า....ฮ่า

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.147 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:10:14:48 น.

คุณกบน้อยกรุณาส่งตอนพิเศษให้ด้วยครับ
mongkey@windowslive.com
ขอบคุณล่วงหน้าครับ

โดย: mini IP: 11.0.105.219, 110.164.39.75 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:22:10:39 น.

ทำไม เป็นแบบนี้...
พวกมือที่ 3 เนี่ยะนะไม่ใหวเลย

ขอตอนพิเศษด้วยคนจ้า
gig135@hotmail.com

thank u

โดย: gig IP: 183.89.198.76 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:22:50:20 น.

สวัสดีครับทุกท่าน ขอประกาศเรื่องฟิคยอดรักนักศิลป์ตอนพิเศษหน่อยนะครับ ฟิคตอนพิเศษนี้ไม่ได้ลงในบล็อกนะครับเราจะส่งทางเมล์ให้นะครับ ที่สำคัญตอนพิเศษนี้ไม่ไ้ด้เป็นตอนใดตอนหนึ่งของยอดรักศิลป์ที่ลงหรอกครับแต่เป็นหนึ่งที่ถูกเขียนขึ้นมาเป้นพิเศษจริง ๆ หากว่าใครที่ต้องการฟิคตอนพิเศษนี้ขอให้ลงเมล์เอานะครับ แลวจะจัดส่งไปนะครับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.24.91 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:23:42:52 น.

ชะอ้าว..เจ๊เข้าใจผิดไปกันใหญ่แระ
เฮียนี่ก็ช่างกระไรเลยปากหนักเรื่องมากคิดโน่นคิดนี่ ถ้าบอกความจริงซะตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาเข้าใจผิดน้ำตาตกกันอย่างนี้หรอกอะนะ.. ว่าตะว่า ตอนหน้าถ้าปรับความเข้าใจได้ ขอช่างเขียนคู่จัดชุดใหณ่ปลอบใจด้วยนะขอร๊าบบบ อะกึ๋ยๆๆ

ปล.ขอตอนพิเศษด้วยขะรับ
iam_perfectrman@yahoo.com

โดย: Superman IP: 180.210.216.131 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:1:25:37 น.

ขอตอนพิเศษด้วยจ้า
daisy.jrng@gmail.com

โดย: jj IP: 58.8.200.135 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:13:06:37 น.

โฮ โฮ...กำลังดื่มด่ำกับบทสนทนาน่ารัก น่ารัก ของพระ-นาง อยู่ไม่ทันไร ถัดมาไม่เกิน20วิ(นาที) ต้องมาขมขื่น กระซิก กระซิก กับบทเศร้าเคล้าน้ำตาของคนทั้งคู่

ท่านช่างเขียนขอรับ ท่านเขียนได้หักมุมอารมณ์ผู้อ่านได้อย่างหักดิบๆเลยนะขอรับ ถึงแม้จะเศร้าไป(มาก) แต่เป็นการแต่งที่เยี่ยมครับ สามารถดึงอารมณ์ผู้อ่านให้ปรับลดลงได้ตามบทบรรยาย ดีขอรับมีความประทับใจ2แบบในเนื้อหาเพียง1ตอน แต่อารมณ์แบบหลังอย่าทำบ่อยนะขอรับ สงสารผู้อ่านเช่นข้าน้อยด้วย

ท่านกบน้อย ขอรับ something sad เป็นเพลงโปรดเพลงหนึ่งของผมเลยนะครับ ขอบคุณสำหรับคำแปลขอรับ

อ้อ...ผมขอตอนพิเศษด้วยคนครับ ขอบคุณช่างเขียนคู่มากมายครับ
kirkpatrick.mac@gmail.com

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 61.47.114.194 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:14:50:44 น.

โอ้ย...ทำไมทำร้ายหัวใจของธารใสเช่นนี้...เฮียบก ..รีบไปอธิบายให้เข้าใจโดยด่วนเลยนะ
ยังไงก็ขอตอนพิเศษด้วยนะเจ้าค่ะ
tu__say@hotmail.com

โดย: ธารใส IP: 118.172.92.243 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:17:36:36 น.

ขอบคุณท่านกบน้อย และท่านเกษตรศิลป์มากมายขอรับ

ข้าน้อยได้รับตอนพิเศษเรียบร้อยแล้วขอรับ รวดเร็วทันใจดีแท้ เหมือนอฐิษฐานปุ๊บได้ปั๊บ

ขอไปอ่านให้ซึ้งก่อนนะครับ แล้วจะกลับมาเม้นท์ให้นะคร้าบบ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 61.47.114.194 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:17:48:16 น.

ทั้งหวาน ทั้งเศร้า อะไรจะปานนั้น
สุดยอดจริง ๆๆๆๆๆ
ขอตอนพิเศษด้วยน๊ะ....
lallah_m@hotmail.com

โดย: Max. IP: 124.120.63.211 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:20:00:47 น.

ขอบคุณน่ะครับ

โดย: kannikar_nan@hotmail.com IP: 111.84.142.5 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:20:13:26 น.

ขอตอนพิเศษด้วยคนจ้า nae_panthong@hotmail.com

โดย: nonae IP: 223.205.16.144 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:20:44:06 น.

ขอตอนพิเศษด้วยคนจ้า in_ip_br@hotmail.com

โดย: monklapa IP: 118.174.108.168 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:21:31:53 น.

ขอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ

thitirat.eg@gmail.com

ขอบคุณค่ะ

โดย: ็meaw IP: 125.25.130.36 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:22:45:24 น.

โหๆๆ จะวิ่งกันไปถึงไหน คนอ่านลุ้นสะใจเสียเลย สงสารจัง แชยุน ใจร้ายจริง
*ขอตอนพิเศษด้วยคนจ้า stomeye@hotmail.com*

โดย: น้ำลายศอ IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:10:06:02 น.

สำหรับตอนพิเศษ.....
......เหนือคำบรรยายครับ ท่านเกษตรศิลป์บรรยายและโน้มน้าวให้ผู้อ่านเห็นภาพเสมือนดูละครเวทีหรืออยู่ ณ ที่นั้นๆ กับตัวละครเลยขอรับ บทสนทนาหวานๆของคู่พระคู่นางก็ทำให้ข้าน้อยอมยิ้มตลอดเวลาที่อ่าน

ขอบคุณมากมายครับสำหรับficดีๆ ผมคาดว่าต้องมีตอนพิเศษตอนต่ออีกใช่ไหมขอรับ เพราะเห็นชื่อตอน2.1 หวังว่าตอน2.2จะตามมาในไม่ช้านี้ จะเฝ้ารอนะขอรับ

และขอขอบคุณท่านกบน้อยด้วยขอรับ แม้จะเป็นแค่กำลังใจ ก็เป็นกำลังใจที่ดีมาก จึงส่งผลสนับสนุนให้ท่านเกษตรศิลป์เขียนได้ดีเยี่ยมแบบนี้ขอรับ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 61.47.114.194 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:17:08:51 น.

Can I have special episode too
poppybeige1@hotmail.com

Thank you so much

โดย: POP IP: 202.162.29.16 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:17:58:13 น.

ยังไม่ได้รับตอนพิเศษเลยง่ะ ขอมั่งนะค่ะ
nae_panthong@hotmail.com

โดย: nonae IP: 183.88.60.45 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:21:07:44 น.

ขอบคุณสำหรับเรื่องแต่งดีดี
sillys19@hotmail.com

โดย: จุงฮา IP: 115.67.26.106 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:21:58:19 น.

แต่งได้เยื่ยมมากขอรับท่าน

ขอบคุณล่วงหน้าคับสำหรับตอนพิเศษ
artee2010@gmail.com

โดย: พิชชา IP: 1.46.226.221 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:22:20:40 น.

แต่งได้เยื่ยมมากขอรับท่าน

ขอบคุณล่วงหน้าคับสำหรับตอนพิเศษ
artee2010@gmail.com

โดย: พิชชา IP: 1.46.226.221 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:22:20:54 น.

ขอโทษทีที่เข้ามาขอบคุณช้าไปหน่อย ที่บ้านน้ำท่วมกว่าจะขึ้นบกมาได้แทบแย่ ไม่ต้องส่งข้าวสารอาหารแห้งมาให้หรอกนะ ถ้าสงสารก็ส่งตอนพิเศษมาให้อ่านก็พอ byna2000@hotmail.com ส่วนตอนที่ 15 ขอให้ลงเร็วๆหน่อยนะ ถ้าช้าคอมจะจมน้ำ ไม่ได้อ่านกันพอดี

โดย: ช่างฝัน IP: 1.47.113.74 วันที่: 30 ตุลาคม 2553 เวลา:18:57:40 น.

ขอตอนพิเศษด้วยสิ

shadow_sun@hotmail.com

เราติดตามอ่านอยู่เสมอๆ แต่ไม่่ค่อยเม้นต์
ขออภัย......

โดย: shadowsun IP: 110.49.124.180 วันที่: 31 ตุลาคม 2553 เวลา:0:16:39 น.

ขอพิเศษด้วย ย ย

เยอะๆก้ได้ค๊าบ ^^

z-liiz@live.com

โดย: zliiz IP: 58.9.16.254 วันที่: 31 ตุลาคม 2553 เวลา:2:26:33 น.

อันนี้ขอมอบรางวัลผู้เขียนบทยอดเยี่ยมให้เลยคะ ขอบคุณมากมายค่า

โดย: nonae IP: 183.88.56.121 วันที่: 31 ตุลาคม 2553 เวลา:20:11:11 น.

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษคับ
พิเศษจริงๆ แต่งได้น่ารักมากสมเป็นวันครบรอบแต่งงาน

โดย: พิชญ์ IP: 111.84.217.108 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:47:08 น.

ขอตอนพิเศษด้วยครับ.. num_numm@hotmai.com

โดย: สาวก 2 มุน IP: 110.49.193.155 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2553 เวลา:11:27:09 น.

รบกวนขอตอนพิเศษด้วยนะคะ

tu_narak_175@hotmail.com

โดย: too IP: 124.121.131.184 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:46:15 น.

ขอตอนพิเศษด้วยยยยยคน
bew_wise_april@hotmail.com

โดย: """ IP: 58.8.227.232 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2553 เวลา:23:28:21 น.

ขอตอนพิเศษด้วยคนนะค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
noon-noon2535@hotmail.com

โดย: หมูอ้วน IP: 223.206.97.104 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:31:24 น.

ขอตอนพิเศษด้วยฮะ อ่านแล้วน่าอัดแชยุนจริง ๆ มารผจญจังเลย ขอบคุณล่วงหน้านะฮะ
foxfire_joy@hotmail.com

โดย: foxfire IP: 58.8.162.181 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:31:49 น.

TO++ สาวก 2 มุน

เมลล์ที่ให้มาผิดป่าวอ่ะ
ข้าน้อยส่งตอนพิเศษไปให้แล้ว
แต่มันรีเทิร์นกลับอ่ะ
ลองดูอีกทีนะ
ฝากไว้เน้อเด๊วส่งไปให้จ้า

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.221 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:57:45 น.