Bloggang.com : albatross11 : ตอนที่ 12 / 2 การพบกันอีกครั้ง by กบน้อย & เกษตรศิลป์ & แม่นางน้อย

ตอนที่ 12 / 2 การพบกันอีกครั้ง by กบน้อย & เกษตรศิลป์ & แม่นางน้อย

“ ยังจะมาถามอีก...ก็เกือบจะถึงเวลาที่คุณหนุดานุงเดินทางมาถึงที่โรงงานกระดาษแล้วนะสิ
เช่นนั้นเราสองคนต้องรีบไปที่โรงงานกระดาษเพื่อเตรียมต้อนรับนาง
เพราะอย่างนี้ข้าถึงต้องช่วยเจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไงหล่ะ
“ อะไรนะค่ะ..ถ้าอย่างนั้นที่ท่านถอดเสื้อผ้าของข้าออกก็หมายความว่า..ท่านคิดจะช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเองหรือค่ะ
“ อืม...ก็ใช่นะสิ..แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรหรือ
“ เอ่อ...ปะ..เปล่านี่ค่ะ..ข้า...ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย..จอง ฮยาง กล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจของนางกลับ
ร้อนรุ่มเพราะความเขินอายที่นางเข้าใจผิดคิดว่ายุนบกจะ....???????
“ แต่ว่า เท่าที่ข้าเห็นดูเหมือนว่าเจ้ากำลังเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปน๊า
ยุนบก กล่าวพลางอมยิ้ม เมื่อเห็นคนรักเริ่มหน้าแดง
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้นกันหล่ะค่ะ ข้าว่าท่านต่างหากที่คิดเองเออเองมากกว่า
อีกอย่างข้าก็แค่ตกใจที่อยู่ดีๆท่านก็เข้ามาจับข้าไว้แล้วถอดเสื้อผ้าข้าออก ข้าก็เลยพูดออกมาแบบนั้น
“ ข้าก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่นา ต่อให้เจ้าคิดแบบนั้นจริงๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
ใช้ว่าข้าจะไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับเจ้าซะหน่อย ข้าทำแบบนั้นกับเจ้าบ่อยครั้งไป
“ ช่างเขียน.. ท่านไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอกค่ะ...ข้าขอเตือนไว้ก่อน
หากว่าท่านยังคงคิดแกล้งข้าอยู่แบบนี้ ต่อไปข้าจะไม่ไห้ท่านแตะต้องตัวข้าแม้แต่ปลายก้อย
“ อะไรนะ...นี่เจ้าขู่ข้าเหรอ
“ นี่ไม่ใช่แค่คำขู่...แต่ว่าข้าจะทำแบบนั้นจริงๆ
“ เฮ้ย.... แล้วใครจะไปยอมให้เจ้าทำแบบนั้นกันหล่ะ
เมื่อเห็นสีหน้าของคนรัก ที่ดูจริงจังกับคำพูด เช่นนั้นยุนบกจึงคิดเอาใจเพื่อให้นางหายโกรธ
“ อืม..ว่าแต่ จอง ฮยาง เจ้าจะใส่เสื้อสีอะไรดีหล่ะ ข้าจะได้หยิบให้เจ้าถูก ยุนบก เปิดตู้เสื้อผ้าออกเขาไม่รู้ว่าคนรักจะใส่ชุดสีอะไร แต่สายตาของเขากลับไปสะดุดที่ชุดสีเหลือง
“ แต่เอ๊ะ...ข้าว่าเจ้าใส่ชุดสีเหลืองน่าจะเหมาะที่สุดนะ
“ แล้วทำไมต้องถึงต้องเป็นชุดสีเหลืองด้วยหล่ะค่ะ
“ เพราะว่าข้าพบเจ้าครั้งแรกบนสะพาน วันนั้นเจ้าเองก็ใส่ชุดสีเหลืองไม่ใช่เหรอ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าใส่ชุดนี้แล้ว
เจ้าเหมือนนางฟ้าขี่ม้าลงมาจากสวรรค์เลยหล่ะ ความงามของเจ้าทำให้ข้าไม่อาจละสายตาไปจากเจ้าได้เลย
“ ช่างเขียน... นางฟ้าที่ไหนขี่ม้ากันหล่ะ ท่านนี่เพ้อเจ้อจริงๆเลยนะคะ
“ ก็นางฟ้าคนนี้ยังไงกันหล่ะ ยุนบก กล่าวพลาง เอียงจมูกของเขาหอมลงที่แก้ม จอง ฮยาง เบาๆ
“ คนบ้า...ชอบฉวยโอกาส ท่านไม่ต้องมาทำแบบนี้เพื่อกลบเกลื่อนกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกคะ
เพราะเรื่องที่ท่านหลอกข้าว่ามีงูอยู่ที่กองฟืนข้ายังไม่ได้ชำระความท่านเลย แล้วยังจะเรื่องนี้อีก
กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงหยิบชุดสีเหลืองจากมือยุนบก พลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ เอ่อ...จอง ฮยาง เจ้าแต่งตัวรอไปก่อนนะ กล่าวจบยุนบก จึงรีบเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ และเดินออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำผืนเล็ก ยุนบก นั่งลงข้างกาย จอง ฮยาง เขาใช้ผ้าผืนเล็กค่อยๆบรรจงเช็ดที่ใบหน้าเรียวของ จอง ฮยาง
และการเอาใจของยุนบกก็เกือบทำให้ จอง ฮยาง ใจอ่อนแต่ว่านางก็พยายามสะกดใจไว้ไม่ให้ใจอ่อน
“ จอง ฮยาง เจ้าหายโกรธข้าหรือยัง
“ ท่านคิดว่าทำแบบนี้แล้วข้าจะหายโกรธเหรอค่ะ
“ จอง ฮยาง นี่เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกเหรอ เจ้าจะงอนอะไรนักหนา ขี้งอนแบบนี้มันไม่ดีหรอก
มีแต่จะบั่นทอนจิตใจเปล่าๆ อีกอย่างอาจทำให้หน้าแก่เร็วด้วยน๊า
เมื่อได้ยินยุนบก พูดจี้ใจดำ จอง ฮยาง จึงเอื้อมมือของนางไปหยิกที่เอวยุนบกเต็มแรง
“ โอ๊ย!!!! …อูย !!!!.... โอ๊ะ....โอ๊ย.... จะ..จะ..เจ็บ..เจ็บ
“ จะพูดอีกไหม..... จอง ฮยาง ยังคงบิดเนื้อที่เอวยุนบก
“ ยะ...ยอม...ยอมแล้ว...ข้ายอมแล้ว จอง ฮยาง...ข้ายอมแล้ว.....ยอมทุกอย่างเลย....
เจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอมทั้งนั้น ตอนนี้ปล่อยมือเจ้าออกก่อนได้ไหม ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว
เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของยุนบก จอง ฮยาง จึงยอมใจอ่อน นางค่อยๆ
คลายมือออกจากเอวยุนบก เมื่อเห็นยุนบกทำหน้าเบ้ จอง ฮยาง จึงหลุดหัวเราะออกมา
“ โธ่เอ๊ย...ทำร้ายคนอื่นแล้วยังจะมาหัวเราะเขาอีกนะ มันน่าขำนักหรือยังไง
“ ยังจะพูดอีก.... จอง ฮยาง กล่าวพลาง ยื่นมือไปที่เอวยุนบกอีกครั้ง
เมื่อเห็นท่าไม่ดี ยุนบกจึงลุกขึ้นและรีบวิ่งออกไปพลางตะโกนบอกคนรัก
“ ข้าออกไปรอเจ้าข้างนอกนะ จอง ฮยาง ได้แต่นั่งอมยิ้มกับท่าทางของคนรัก สักพักนางจึงเดินออกมาจากห้อง
ยุนบก เมื่อเห็นคนรักเดินยิ้มออกมา เขาจึงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปจับมือนางขึ้นมา พลางกล่าว
“ จอง ฮยาง เจ้าใส่ชุดนี้แล้วช่างงดงามยิ่งนัก ไม่สิจริงๆแล้วไม่ว่าเจ้าจะใส่ชุดอะไร
เจ้าก็ช่างงดงามหาใครเปรียบไม่ได้เลยหล่ะ จอง ฮยาง รู้สึกเขินอายเมื่อคนรักกล่าวชมนางอย่างไม่ทันตั้งตัว
เช่นนั้นนางจึงกล่าวขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
“ ช่างเขียน...ข้าว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะ ป่านนี้ท่านอาจารย์คงกำลังรอเราสองคนอยู่ก็เป็นได้
“ ไปสิ..ยุนบกจับมือ จอง ฮยาง และเดินออกไปทั้งคู่ต่างเดินจับมือกันแน่น ยุนบก แอบชำเลืองมอง
รอยยิ้มของคนรักตลอดทาง
“ จอง ฮยาง เจ้ายิ้มอะไร......
“ เปล่านี่ค่ะ....ข้าไม่ได้ยิ้มซะหน่อย ........
“ จะไม่ได้ยิ้มได้ยังไงกันหล่ะ ก็ข้าเห็นเจ้ายิ้มนี่นา.....บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเจ้ายิ้มทำไม
“ ช่างเขียน...นี่ท่านแอบมองข้าเหรอค่ะ.... ถึงได้รู้ว่าข้ายิ้ม
“ ไม่ได้ยิ้ม...ก็ไม่ได้ยิ้ม....เฮ้อ...สงสัยข้าจะตาฝาดกระมัง.....
“ จอง ฮยาง ...ขอโทษนะ..ที่ข้าแกล้งเจ้าเมื่อสักครู่ ข้าคิดถึงแต่ความสนุกของตัวเอง
โดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเจ้า ยิ่งข้านึกถึงภาพที่เจ้ากลัวงูจนตัวสั่น ข้าก็ยิ่งรู้สึกผิด
เจ้าจะให้อภัยข้าได้ไหม ยุนบก กล่าวพลางบีบมือ จอง ฮยาง แน่น
“ ความจริงแล้ว..ข้าไม่ได้โกรธท่านหรอกค่ะ ข้าก็แค่รู้สึกน้อยใจ ในบางครั้งก็เท่านั้นเอง
จะว่าไปแล้วข้าเองก็ชอบที่ท่านเป็นแบบนี้นะค่ะ
“ แต่ว่าความน้อยใจของเจ้า บางครั้งมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะ
“ จริงเหรอค่ะ....นี่ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ แล้วเวลาที่ข้าโกรธข้าเป็นยังไงหรือค่ะ
“ เจ้าอยากรู้จริงๆเหรอ ...เฮ้อ...ข้าไม่อยากจะพูดหรอก เพราะข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่สบายใจนะสิ
“ พูดมาเถอะค่ะ..ข้าจะได้รู้และปรับปรุงตัวเองยังไงหล่ะค่ะ
“ อืม..งั้นบอกให้เจ้ารู้ก็ได้...คือว่าเวลาที่เจ้าโกรธ....มันช่าง...เอ่อ... อืม... มันช่างดูงดงามยิ่งนัก
แต่ว่าอาจจะดูงดงามน้อยกว่าเวลาที่เจ้ายิ้ม..นิดนึง ยุนบก กล่าวพลางทำหน้าทะเล้นใส่คนรัก
ที่กำลังยืนลุ้นจนตัวโก่งเพื่อรอฟังคำตอบ
“ ตอนนี้เจ้าคงรู้แล้วใช่ไหม ว่าเจ้าควรจะทำหน้าบึ้งเหมือนนางยัก หรือว่าจะยิ้มสวยๆเหมือนนางฟ้า
“ เหอะ...แล้วที่ข้าโกรธ ท่านคิดว่าเป็นเพราะใครกันหล่ะค่ะ
“ ข้ารู้แล้วน่าว่าเป็นเพราะข้า เช่นนั้นข้าถึงได้รู้สึกผิดอยู่นี่ไง
“ รู้ตัวก็ดีแล้ว....ถ้าท่านยังคิดแกล้งข้าอีก....คอยดูนะ..ข้าจะลงโทษให้หนักเลย..คอยดูสิ
จอง ฮยาง กล่าวพลางอมยิ้ม เมื่อคนรักยอมรับผิด
“ อืม..ถึงแล้ว จอง ฮยาง ข้าว่าเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ ป่านนี้อาจารย์คงกำลังยืนรอแพ่งกบาลข้าอยู่กระมัง
“ ดูพูดเข้าสิ...ข้าว่าท่านอาจารย์ซุกควอน...คงไม่โหดร้ายกับลูกศิษย์คนโปรดขนาดนั้นหรอกค่ะ
เมื่อก้าวเข้าไปในโรงงานกระดาษทั้งคู่ต่างปล่อยมือกัน และเดินเข้าไปอย่างสำรวม และแล้วก็เป็นอย่างที่ยุนบก
คาดการ เพราะตอนนี้ซุกควอนยืนกระตุกคิ้วเอามือไขว้หลัง พลางจ้องมองมาที่เขาทั้งคู่
เมื่อเห็นท่าไม่ดี จอง ฮยาง กลัวว่าซุกควอนจะกล่าวตำหนิยุนบก นางจึงรีบเดินเข้าไปรับหน้าแทนยุนบก
“ เอ่อ....ท่านอาจารย์ค่ะ ข้าต้องขอโทษนะค่ะที่มาช้า เป็นเพราะข้าที่แต่งตัวช้าก็เลยทำให้ ช่างเขียน
พลอยช้าไปด้วยค่ะ
“ อืม...ไม่เป็นไร...พวกเจ้ามาถึงก็ดีแล้วหล่ะ...เพราะตอนนี้คุณหนุดานุงใกล้จะถึงแล้ว
เมื่อซุกควอน กล่าวจบ ทุกคนต่างก็หันไปมองที่หน้าโรงงานกระดาษ เพราะบัดนี้ทั้งดานุง แชยุน และจุนวาน
ได้มายืนอยู่ที่หน้าโรงงานแล้ว เมื่อเห็นเช่นนั้น ซุกควอน จึงรีบเดินนำออกไปเพื่อต้อนรับ
ยุนบก และจอง ฮยาง ต่างก็เดินตามเขาไปเช่นกัน
“ คุณหนูดานุง ยินดีต้อนรับครับ เป็นยังไงบ้างการเดินทางเรียบร้อยดีใช่ไหมครับ
ซุกควอน กล่าวพลางก้มศรีษะคำนับดานุง
“ การเดินทางเรียบร้อยดีค่ะ..ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ท่านซุกควอนยังคงแข็งแรงเช่นเดิมนะค่ะ
ดานุง เองก็ก้มศรีษะตอบรับซุกควอนเช่นกัน
“ คุณหนูดานุง สบายดีใช่ไหมครับ ยุนบกกล่าวทักทาย พลางก้มศรีษะคำนับนางเช่นกัน
“ คุณชายซอ..ข้าสบายดีค่ะ ข้าดีใจยิ่งนักที่ได้พบท่านอีกครั้ง
“ ข้าเองก็ดีใจเช่นกัน ที่ได้พบคุณหนูดานุงอีกครั้ง
“ เอ่อ...คุณหนูดานุง..นี่ภรรยาของข้า
“ เอ่อ..ข้า จอง ฮยาง ค่ะ เมื่อกล่าวแนะนำตัว จอง ฮยาง จึงก้มศรีษะคำนับดานุง จากนั้นนางจึงเงยหน้าขึ้นมา
สบตากับดานุง เมื่อดานุงเห็นแววตาของ จอง ฮยาง ทันใดนั้นในห้วงความคิดของนาง กลับปรากฎภาพของ
โมรยอนที่นางเคยพบตอนเด็กและนั่นก็ทำให้ดานุงถึงกับยืนไม่อยู่ นางเซไปยังด้านข้างจนเกือบล้ม
“ คุณหนูดานุง !!!!!!!... ทุกคนต่างก็ตกใจกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้น
“ คุณหนูค่ะ !!!...เป็นยังไงบ้างค่ะ แชยุน ที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบวิ่งเข้ามาประคองดานุงเพื่อไม่ให้นางล้มลง
“ อืม...ทุกคนไม่ต้องตกใจ อาจเป็นเพราะเดินทางไกลข้าก็เลยรู้สึกอ่อนเพลีย พักสักหน่อยก็คงจะดีขึ้น
“ ถ้าอย่างนั้น..เชิญคุณหนูดานุงเข้าไปข้างในเถอะครับ ซุกควอน กล่าวพลาง เดินนำไปที่ห้องรับรอง
“ แชยุน... เจ้าไม่ต้องประคองข้าหรอก ข้าไม่เป็นอะไรมาก กล่าวจบ ดานุงจึงเดินตามหลังซุกควอนไป
“ คุณหนูค่ะ..แชยุน ได้แต่ส่งเสียงเรียก แม้ว่าแชยุนจะรู้สึกเป็นห่วงดานุงมากเพียงใด
แต่สายตาของนางก็ยังแอบชำเลืองมองยุนบกและ จอง ฮยาง และนั่นก็ไม่ต่างจาก จอง ฮยาง สักเท่าไหร่
เพราะว่านาง เองก็อ่านแววตาของแชยุนที่คอยชำเลืองมองยุนบกอยู่เช่นกัน แม้ว่า จอง ฮยาง จะรู้สึกหงุดหงิด
ที่เห็นแชยุนแอบชำเลืองมองยุนบก แต่นางก็พยายามสะกดใจไว้ไม่แสดงอาการใดๆออกมา
และสาเหตุที่ทำให้ จอง ฮยาง มองข้ามเรื่องนี้ไปนั่นเป็นเพราะนางสงสัยยิ่งนัก
ว่าทำไมดานุงต้องทำหน้าตกใจเมื่อสบตากับนาง
“ ช่างเขียน......ข้าขอตัวเข้าไปดู คุณหนูดานุงหน่อยนะคะ เผื่อว่าพอมีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้บ้าง
“ อืม..ก็ดีเหมือนกันนะ ยังไงซะฝากเจ้าดูแลนางหน่อยก็แล้วกัน ข้าเองก็ว่าจะไปคุยกับพี่จุนวานสักหน่อย
ยุนบก กล่าวพลางส่งยิ้มให้คนรัก เมื่อได้ยินเช่นนั้น จอง ฮยาง จึงรีบเดินไปที่ห้องรับรอง
และเห็นซุกควอน เดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าห้อง
“ ท่านอาจารย์ค่ะ... คุณหนูดานุง เป็นอย่างไรบ้างค่ะ
“ อืม..ตอนนี้นางกำลังนอนพักอยู่ข้างใน ส่วนแม่นางแชยุน ก็คอยดูแลนางอยู่ข้างในเช่นกัน
“ เอ่อ..ท่านอาจารย์ค่ะ ข้าดูจากสีหน้าของนางคงเป็นเพราะนางพักผ่อนไม่เพียงพอ ก็เลยหน้ามืด
ถ้านางได้ดื่มยาบำรุงสักหน่อย ข้าว่าอาการของนางน่าจะดีขึ้นนะค่ะ
“ อืม...ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผลนะ ถ้าอย่างนั้น จอง ฮยาง เจ้าอย่าเพิ่งไปไหนนะ รอข้าอยู่ที่นี่ก่อน
กล่าวจบ ซุกควอน จึงรีบเดินไปที่ห้องพักของเขา สักพักเขาจึงเดินกลับมา
“ จอง ฮยาง นี่เป็นยาบำรุง เจ้าช่วยนำยานี้ไปต้มหน่อยนะ
“ ได้ค่ะ....ข้าจะรีบเอายาไปต้มเดี๋ยวนี้ค่ะ
“ อืม. ยังไงซะฝากเจ้าดูแลคุณหนูดานุงแทนข้าหน่อยนะ กล่าวจบ ซุกวควอน จึงเดินออกไป ส่วน จอง ฮยาง เมื่อแยกจากซุกควอน นางจึงรีบเดินไปที่ห้องครัวจัดการต้มยา เมื่อต้มยาเสร็จนางจึงเทลงถ้วย และรีบยกไปให้ดานุง
“ ...คุณหนูดานุง... ข้า จอง ฮยาง ค่ะ
เมื่อ แชยุน ได้ยินเสียง จอง ฮยาง นางจึงเดินมาเปิดประตู
“ นี่เจ้าไม่รู้หรือยังไง ว่าคุณหนูกำลังไม่สบาย ถึงได้มารบกวนแบบนี้
“ เพราะข้ารู้ยังไงหล่ะ ข้าถึงได้ต้มยามาให้คุณหนูดานุงทาน
“ นี่ใครใช้ให้เจ้าไปต้มยาให้คุณหนู.... เจ้ารู้แล้วเหรอว่าคุณหนูเป็นอะไร..ถึงได้ถือวิสาสะไปต้มยามาแบบนี้
“ ยาที่ข้าต้ม..เป็นแค่ยาบำรุง....ต่อให้ไม่รู้ว่านางเป็นอะไร..แต่ก็ใช่ว่าจะทานยานี้ไม่ได้นี่นา
“ ..ยาบำรุงอะไร.... เจ้าบอกว่านี่เป็นยาบำรุง....แล้วจะให้ข้าเชื่อเจ้าอย่างนั้นเหรอ เหอะ...ฝันไปเถอะ
“ นี่เจ้า.... พูดแบบนี้คิดจะหาเรื่องข้าหรือยังไง .
“ ข้านะเหรอหาเรื่องเจ้า ...เหอะ..ข้าไม่มาเสียเวลาทำอะไรแบบนั้นหรอก
ขณะนี้ทั้งแชยุน และ จอง ฮยาง ต่างปะทะคารมกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย
จึงทำให้ดานุงที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา
“ แชยุน.. เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้มีเสียงเอะอะโวยวาย
“ คุณหนูดานุง ....จอง ฮยาง กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“ อ้าว... จอง ฮยาง เจ้าเองเหรอ
“ เอ่อ..คือว่า.. ข้าเห็นว่าอาการของท่านไม่ค่อยสู้ดีนัก เช่นนั้นข้าก็เลยต้มยาบำรุงมาให้คุณหนูทานน่ะค่ะ
“ อย่างนั้นเหรอ... ข้าต้องขอบใจเจ้ามากนะที่อุตส่าต้มยาบำรุงมาให้ข้า
“ ดื่มสักหน่อยนะคะ อาการป่วยของคุณหนูจะได้ดีขึ้น
“ คุณหนูคะ....อย่าดื่มนะคะ คุณหนูจะไว้ใจได้ยังไงกันค่ะ ว่ายานั่นจะไม่มีอะไรปะปนอยู่ด้วย
“ นี่เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง จอง ฮยาง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ
“ แชยุน !!!!!... ทำไมเจ้าถึงได้พูดจาเสียมารยาทแบบนั้นกับ จอง ฮยาง ดานุงกล่าวดุแชยุน
“ คุณหนูค่ะ...ก็ข้าเป็นห่วงคุณหนูนี่ค่ะ
“ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ยังไงซะเจ้าก็ไม่ควรเสียมารยาทแบบนี้
ยิ่งเป็น จอง ฮยาง ด้วยแล้วเจ้าก็ยิ่งไม่ควรพูดแบบนั้นออกมา
“ คุณหนูดานุง...โปรดวางใจเถอะครับ ยาบำรุงนั่นข้าเป็นคนให้ จอง ฮยาง นำไปต้มเองแหล่ะครับ
ซุกควอน เดินเข้ามาพลางกล่าว ด้วยเสียงเอะอะที่ดังออกไปถึงข้างนอกทำให้เขาได้ยินทุกอย่าง
“ เอ่อ..ท่านซุกควอน โปรดอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่เคยคิดระแวงอะไรเลยนะคะ
“ จอง ฮยาง ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยนะ ที่คนของข้าเสียมารยาทกับเจ้าแบบนั้น
“ แชยุน...เจ้าเองก็ควรรีบกล่าวขอโทษ จอง ฮยาง ซะ
“ คุณหนูค่ะ..ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมข้าต้องขอโทษนางด้วยหล่ะค่ะ
“ แชยุน !!!!!!.... ดานุง กล่าวดุแชยุน อีกครั้งเมื่อนางยังคงดื้อดึงไม่ยอมกล่าวขอโทษ จอง ฮยาง
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ข้าไม่ถือสาคนที่กำลังขาดสติหรอกค่ะ
เมื่อได้ยิน จอง ฮยาง พูดจาเหน็บแนม แชยุน จึงได้แต่ยืนชักสีหน้าไม่พอใจ
เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ยุนบก และ จุนวาน ที่กำลังยืนคุยกันอยู่ด้านนอกต่างวิ่งเข้ามาพร้อมกัน
“ อาจารย์.....เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ข้าได้ยินเสียงเหมือนมีใครกำลังทะเลาะกัน ยุนบก กล่าวด้วยสีหน้าตกใจ
“ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...ท่านพี่.... ข้ากับแม่นางแชยุน กำลังทักทายกันตามประสาผู้หญิงด้วยกันน่ะค่ะ
เมื่อได้ยินคำว่า..ท่านพี่.. ยุนบก จึงได้แต่ยืนอึ้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยิน จอง ฮยาง เรียกเขาแบบนั้น
เพราะว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน และเท่าที่เขาจำได้ จอง ฮยาง แทบจะไม่เคยเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำไป
แต่นั่นก็ทำให้เขามีรอยยิ้มบางๆด้วยความดีใจเป็นที่สุด
ผิดกับ แชยุน เมื่อนางได้ยิน จอง ฮยาง เรียกยุนบกว่า..ท่านพี่.. หัวใจของนางรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุด
นางพอจะดูออกว่า จอง ฮยาง กำลังแสดงความเป็นเจ้าของยุนบกอย่างแท้จริง
เช่นนั้นแชยุนจึงได้แต่เบือนหน้าหนี เพื่อควบคุมความรู้สึกของนาง
เมื่อเห็นบรรยากาศภายในห้องไม่ค่อยสู้ดีนัก ซุกควอน จึงรีบกล่าวขึ้น
“ เอ่อ..คุณหนูดานุง...ข้ามีเรื่องบางอย่างที่จะต้องแจ้งให้ท่านทราบน่ะครับ
“ ท่านซุกควอน..มีอะไรจะบอกข้าเหรอค่ะ
“ คือว่า..ข้าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูดานุงยิ่งนัก
เช่นนั้นแล้ว ข้าจึงได้เตรียมที่พักที่ปลอดภัยสำหรับคุณหนูแล้วครับ
“ แล้วท่านซุกควอน จะให้ข้าพักที่ไหนเหรอค่ะ
“ ที่บ้านพักของยุนบกครับ แต่ว่าคุณหนูต้องไปที่นั่นคนเดียวนะครับ
ที่ข้าต้องทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของคุณหนูนะครับ
“ แต่ว่า...คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง ตลอดเวลาที่คุณหนูอยู่ที่นั่น
จอง ฮยาง จะเป็นคนคอยดูแลคุณหนูแทนแม่นางแชยุนครับ
“ อะไรนะค่ะ... จะให้นางดูแลคุณหนูแทนข้าอย่างนั้นเหรอค่ะ ข้าไม่เข้าใจมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้น
“ เหตุผลก็คือ...แม่นางแชยุนต้องพักที่นี่ เพื่อเป็นตัวหลอกให้คนร้ายเข้าใจผิด คิดว่าคุณหนูดานุงพักอยู่ที่นี่เช่นกัน
“ ยังไงซะข้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ต่อให้คุณหนูไปพักที่บ้านคุณชายซอ
ก็ใช่ว่าพวกคนร้ายจะไม่เห็นตอนที่นางเดินออกไป
“ พวกคนร้ายจะไม่มีทางรู้ เพราะข้าจะไม่พาคุณหนูออกทางด้านหน้า
ข้าได้สร้างทางลับที่สามารถเชื่อมต่อไปที่บ้านพักของยุนบกได้
“ แต่ว่า........
“ แชยุน...พอเถอะ...ทำตามที่ท่านซุกควอนบอก
“ ท่านซุกควอน.. ข้าจะทำตามคำแนะนำของท่านทุกอย่างค่ะ ว่าแต่ข้าต้องไปบ้านพักคุณชายซอตอนไหนหล่ะค่ะ
“ คืนนี้..หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ข้าจะพาคุณหนูไปทางลับ
ส่วนยุนบกกับ จอง ฮยาง เจ้าสองคนเดินกลับบ้านไปตามปกติ ทุกอย่างขอให้เป็นไปตามนี้
เมื่อทุกคนต่างเข้าใจในแผนการที่ซุกควอนวางไว้ จึงแยกตัวกันออกไปจากห้องรับรอง
จากนั้น จุนวาน จึงรีบเดินตามซุกควอน พลางส่งเสียงเรียก
“ ท่านซุกควอน ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากจะปรึกษาท่านครับ....น้องซอ ข้าขอเชิญเจ้าด้วยนะ
“ อืม..ถ้าอย่างนั้น เชิญที่ห้องพักของข้าดีกว่า กล่าวจบซุกควอน จึงเดินนำ จุนวานและยุนบก ไปที่ห้องพักของเขา
“ ท่านจุนวาน.. เมื่อสักครู่ท่านบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาข้าอย่างนั้นเหรอ
“ ใช่ครับ..คือว่า.. ตอนที่เดินทางมาที่นี่ ระหว่างทางข้าสังเกตเห็นว่าคนกลุ่มหนึ่งคอยเดินตามพวกเราตลอด
ข้ารู้สึกกังวลยิ่งนัก เกรงว่าคนกลุ่มนั้นจะเป็นกลุ่มเดียวกับกับที่เคยไปดักทำร้ายคุณหนู
ตอนที่ไปส่งท่านกับน้องซอที่ท่าเรือ
“ ข้าเองก็รู้สึกกังวลกับเรื่องนี้เช่นกัน ข้าถึงได้เตรียมการเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูดานุง
ท่านจุนวานไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะจัดคนไปคอยอารักขาคุณหนูดานุงที่บ้านยุนบก
ข้าเชื่อว่าด้วยฝีมือของยุนบก และคนของข้า จะสามารถปกป้องคุณหนูดานุงได้เป็นอย่างดี
โปรดวางใจเถอะนะ
“ แต่ว่า...ท่านจุนวาน ข้าอยากให้ท่านคอบกำชับแม่นางแชยุนสักหน่อย ข้าเกรงว่าด้วยความเอาแต่ใจของนาง
อาจทำให้แผนการที่ข้าวางไว้พังทลายลง และนั่นก็หมายถึงความปลอดภัยของคุณหนูดานุงเช่นกัน
“ ครับ..ข้าเข้าใจแล้วครับ แล้วข้าจะคอยกำชับแชยุนเอง ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อได้ยินคำกล่าวของซุกควอน
และจุนวาน ยุนบกเริ่มมีสีหน้ากังวลอะไรบางอย่าง เพราะ จอง ฮยาง จะต้องเป็นคนคอยดูแลดานุง
หากว่าแผนการทุกอย่างที่วางไว้ เล็ดลอดออกไปให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ และนั่นก็หมายถึงความปลอดภัยของ
จอง ฮยาง เช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าของยุนบก ซุกควอน จึงกล่าวขึ้น
“ ยุนบก...ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร หากว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน ข้าคิดว่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“ แล้วถ้าเกิดว่าทุกอย่างไม่เป็นไปตามนั้นหล่ะ .!!!!! .ยุนบก กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
“ มันจะไม่เกิดอะไรขึ้น...อย่าเพิ่งกังวลไปเจ้าหลายชาย ซุกควอน กล่าวพลาง จับไหล่ยุนบก
“ น้องซอ..ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่าน ท่านคงเป็นห่วงแม่นาง ฮยาง มากใช่ไหม
ข้าเชื่อว่าเราต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน เมื่อได้ยินคำกล่าวของซุกควอน และ จุนวาน
ความกังวลของยุนบก จึงค่อยๆคลายลงไป เมื่อทุกคนต่างเข้าใจกันแล้ว จุนวาน จึงขอแยกตัวออกไป
เหลือเพียงซุกควอน และ ยุนบก ที่ยังคงนั่งอยู่ด้วยกันภายในห้องพัก เมื่อเห็นยุนบก เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร
ซุกควอน จึงกุมมือของเขาทุบลงที่ศรีษะยุนบก
“ โอ๊ย !!!!..อาจารย์...นี่ท่านทุบหัวข้าทำไมเนี่ย ...เฮ้ย...เจ็บจะตาย..ทุบลงมาได้
“ ..ยุนบก .. เจ้านี่มันซื่อบื้อจริงๆเลยนะ
“ ซื่อบื้ออะไร....พูดให้มันดีๆหน่อยอาจารย์
“ นี่ยุนบก.....ข้าถามเจ้าหน่อย...นี่เจ้าดูไม่ออกจริงๆเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่าง จอง ฮยาง กับ แชยุน
“ ข้าจะไปรู้ได้ยังไงกันหล่ะ... ว่าแต่อาจารย์แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ
“ เฮ้ย....เจ้ารู้หรือเปล่าตอนนี้ นางสองคน กำลังเปิดสงครามน้ำลายกัน แล้วเจ้าคิดว่าสาเหตุเป็นเพราะใครกันหล่ะ
“ ข้าจะไปรู้ได้ยังไงกันหล่ะ ว่านางสองคนทะเลาะกัน แล้วพวกนางทะเลาะกันเรื่องอะไรหล่ะครับ
“ ยุนบก ...นี่เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่ ….หือ....
ซุกควอน ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ มีเพียงรอยยิ้มบางๆออกมา เขารู้สึกขำกับความซื้อบื้อของยุนบก
......ทางด้าน จอง ฮยาง และ แชยุน ทั้งสองคนยังคงอยู่ในห้องกับดานุง แชยุน ไม่ได้กล่าวอะไรเลยสักคำ
มีเพียงดานุง ที่คอยถามไถ่ความเป็นไปของ จอง ฮยาง แต่ว่าทั้งดานุง และ จอง ฮยาง ต่างก็ถูกชะตากัน
ยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ทั้งสองคนก็ยิ่งคุยถูกคอกันมากขึ้น จนแชยุน เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ จอง ฮยาง
“ เอ่อ..คุณหนูค่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ข้าคงต้องขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นให้ทุกคนก่อนนะคะ
“ อืม..ทำอาหารเย็นเหรอ ถ้าอย่างนั้นให้แชยุนไปช่วยด้วยสิ แชยุน เขาเองก็ทำอาหารเก่ง เหมือนกันนะ
สองคนช่วยกัน ข้าว่าน่าจะเสร็จเร็วขึ้นนะ
“ เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ทำอาหารข้าทำคนเดียวได้ค่ะ อีกอย่างแม่นางแชยุน เองก็เป็นแขกคงไม่เหมาะที่จะให้นางเข้าครัวไปทำอาหาร เมื่อได้ยิน จอง ฮยาง กล่าวเช่นนั้น แชยุนรู้สึกขัดหูยิ่งนัก เช่นนั้นนางจึงกล่าวขึ้น
“ ความจริงแล้วข้าก็ไม่อยากจะช่วยเจ้าหรอกนะ ข้าแค่ไม่ไว้ใจฝีมือการทำอาหารของเจ้า
ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือเปล่า และที่สำคัญจะถูกปากคุณหนุดานุงหรือเปล่าก็ไม่รู้
เช่นนั้นแล้วข้าไปช่วยเจ้าก็ได้ เมื่อได้ยินคำพูดของแชยุน
จอง ฮยาง จึงได้แต่ยืนอึ้ง เพราะนางตามอารมณ์แชยุนไม่ทัน
“ แล้วจะยืนเฉยอยู่ทำไมหล่ะ เดินนำไปสิ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าห้องครัวอยู่ที่ไหน
“ เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นโปรดตามข้ามา กล่าวจบ จอง ฮยาง จึงเดินนำแชยุนไปที่ห้องครัว เมื่อเดินมาถึงห้องครัว
จอง ฮยาง จึงจัดแจงนำวัตถุดิบในการทำอาหารขึ้นมา เมื่อเห็นเช่นนั้นแชยุน จึงเดินเข้ามาช่วยนาง
ทั้งคู่ต่างก็ทำอาหารในแบบที่ตัวเองถนัด แม้ว่าทั้งคู่จะอยู่ในห้องครัวด้วยกัน แต่ก็ไม่มีคำกล่าวใดๆออกจากปากของคนทั้งคู่เลยสักคำ ขณะนี้ จอง ฮยาง เริ่มรู้สึกอึดอัดกับท่าทางของแชยุน เช่นนั้น นางจึงกล่าวขึ้น
“ แม่นางแชยุน...ข้าทำอะไรให้เจ้ารู้สึกไม่พอใจหรือเปล่า ทำไมเจ้าถึงได้พูดจาอย่างกับว่าเราสองคน
เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน
“ เปล่านี่....
“ แล้วทำไม...เจ้าถึงได้....
“ โอ๊ย.!!!!....ให้ตายสิ..จอง ฮยาง เจ้าอย่ามัวแต่พูดอยู่เลย รีบหันไปดูหม้อน้ำแกงของเจ้าสิ
ตอนนี้น้ำเดือดจนจะล้นหม้ออยู่แล้ว
“ ....แย่แล้ว !!! ....เมื่อ จอง ฮยาง หันไปดูหม้อน้ำแกงที่อยู่บนเตา นางถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ
เมื่อเห็นเช่นนั้น จอง ฮยาง จึงวิ่งไปหยิบผ้าผืนเล็กมาจับที่หม้อน้ำแกงแล้วยกลงจากเตา
“ เฮ้อ... น้ำแกงล้นหม้อขนาดนี้ แล้วจะกินได้ไหมเนี่ย จอง ฮยาง ข้าถามจริงๆเถอะ
ตกลงเจ้าทำอาหารเป็นหรือเปล่าเนี่ย ข้าชักสงสัยเสียแล้วสิว่าคุณชายซอทนอยู่กับเจ้าได้ยังไง
ข้าไม่เห็นว่าเจ้าจะมีอะไรที่คู่ควรกับคุณชายซอเลย แชยุน กล่าวพลางทำหน้าแสยะยิ้มใส่ จอง ฮยาง
“ แชยุน.....นี่เจ้า.... เหอะ.... ต่อให้น้ำแกงล้นหม้อ ก็ใช่ว่าน้ำแกงในหม้อของข้าจะไม่อร่อยนี่นา
“ แล้วเรามาดูกัน ว่าระหว่างอาหารที่เจ้าทำ หรือว่าอาหารที่ข้าทำ อาหารของใครจะถูกปากคุณชายซอ
มากว่ากัน กล่าวจบ แชยุน จึงยกถาดอาหารที่นางเตรียมไว้ออกไปที่ห้องรับรอง
จอง ฮยาง ได้แต่ยืนมองตามหลัง พลางกล่าวเบาๆ
“ เหอะ...ผู้หญิงคนนี้ พิลึกคนซะจริงๆ คงยากที่จะพูดดีด้วย
ทั้งท่าทางและคำพูดของแชยุน ทำให้ จอง ฮยาง รู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก
เช่นนั้นนางจึงเผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง เมื่อนึกถึงใบหน้าคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
เมื่อจัดแจงตักอาหารใส่ถ้วยเรียบร้อยแล้ว จอง ฮยาง จึงยกถาดอาหารออกไปที่ห้องรับรองเช่นกัน
เมื่อนางเดินออกมาจากห้องครัว นางก็บังเอิญไปเจอยุนบกที่กำลังเดินไปที่ห้องรับรองเช่นกัน
“ จอง ฮยาง เจ้าทำอาหารเสร็จแล้วเหรอ โอ้โห....น่ากินจังเลย ข้าว่าต้องอร่อยแน่ๆเลย
ให้ข้าช่วยเจ้ายกเข้าไปนะ ยุนบก กล่าวพลางยกมือไปรับถาดอาหารจากมือของคนรัก
โดยที่เขาไม่ได้สังเกตสีหน้าของ จอง ฮยาง ที่ตอนนี้แทบอยากจะบีบคอคนรักให้ตายคาที่
“ ช่างเขียน......ท่านมีอะไรอยากจะสารภาพกับข้าหรือเปล่าค่ะ หากว่ามีก็จงรีบบอกข้ามา
“ มีสิ.....ข้ามีอะไรบางอย่างอยากจะสารภาพกับเจ้า
“ อะไรเหรอค่ะ......จอง ฮยาง ได้แต่ยืนทำตาปริบๆเพื่อรอฟังคำสารภาพจากคนรัก
“ จอง ฮยาง ข้าอยากสารภาพให้เจ้ารู้.....ว่าอาหารที่เจ้าทำ......อร่อยที่สุดในโลก
กล่าวจบ ยุนบก จึงเดินยิ้มถือถาดอาหารเข้าไปยังห้องรับรอง
“ ... ช่างเขียน...ข้าให้โอกาสท่านแล้วนะคะ แต่ว่าท่านก็ยังไม่ยอมพูดความจริงกับข้า
คอยดูนะกลับบ้านไปข้าต้องชำระความท่านแน่
…………………………………………………………………………………………………………………

Create Date : 28 กันยายน 2553

Last Update : 7 ตุลาคม 2553 17:21:57 น.

25 comments

Counter : 3085 Pageviews.

เจิ่ม ม เจิม ตอนใหม่มาแล้ว ว ^^

โดย: zliiz IP: 58.11.2.171 วันที่: 28 กันยายน 2553 เวลา:15:57:49 น.

จองฮยางเริ่มน่ากลัวขึ้นแล้ว

โดย: malee IP: 113.53.183.176 วันที่: 28 กันยายน 2553 เวลา:23:58:35 น.

จองฮยางเริ่มน่ากลัวขึ้นแล้ว

โดย: malee IP: 113.53.183.176 วันที่: 28 กันยายน 2553 เวลา:23:58:36 น.

มาแล้วๆๆตอนที่12 ยาวซะใจจริงๆ
เจ๊ฮยางเริ่มจะน่ากลัว(เอ๊ยยย)เริ่มจะหึงยุนบกออกน่าออกตาไปแล้ววว(ระวังเสียภาพพจน์นางเอกนะคะ)
สนุกมากมายคะท่านนัท,ท่านกบน้อย.และท่านแม่นางน้อย

โดย: อุ้ม IP: 91.84.179.192 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:1:23:29 น.

TO... เพื่อนๆๆทุกคน
สำหรับเพื่อนที่อาจจะคุ้นเคยกับบท
นางเอกแสนดีของ จอง ฮยาง
แต่ในยอดรักฯ กบน้อบ กลับพลิกบทให้
ฮยาง เป็นคนสู้คน ไม่ใช่ว่าเอะอะอะไรก้เอาแต่ร้องไห้ แต่ว่าผู้หญิง ก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ คงต้องมีร้องไห้บ้างเมือนางไม่อาจทนรับความเจ็บปวดได้อีก แต่อาจจะยังไม่ใช่ตอนนี้

นี่อาจจะเป็นเพราะความชอบส่วนตัวของ
กบน้อยที่มีโอกาสได้ดูเรื่อง LADY CASTLE
ที่แชวอน เล่นในบทของ อึยจู
อึยจู เป็นคนที่สู้คน ก็เลยชอบที่ แชวอนได้เล่นบทนี้และเล่นได้ดีซะด้วย

ก็เลยเกิดจินตนาการขึ้นว่าถ้าให้ ฮยาง สู้คน
เหมือย อึยจู จะเป็นอะไรไหมน๊า แต่ว่าบางที
อาจจะทำให้เพื่อนๆมีความรุ้สึกขัดๆไปบ้าง
ต้องขอโทษด้วยน๊า
กบน้อย

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.168 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:9:39:18 น.

ชอบฮะ เห็นจองฮยางหึงยุนบกแล้วน่ารักดีอ่ะ

โดย: Tommy IP: 125.25.221.17 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:12:52:19 น.

ภาพที่สองใส่ไม่ได้นะคะ ใหญ่เกินไปพี่ไม่ได้อยู่บ้านไม่มีโปรแกรมย่อรูปจ้า ย่อส่งมาเลยนะกบ ไม่เกิน 450 x 450

โดย: albatross11

วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:21:26:49 น.

To คุณ กบน้อย

ดีนะเนี่ยที่โพสต์ไว เกือบจ้างนักสืบหาที่อยู่แล้ว จะโลภมากไปไหมเนี่ยถ้าขอให้ลงตอนต่อไปไวๆ แต่อย่าเศร้ามากนะ เดี๋ยวร้องไห้ ในหนังก็เศร้าพอแล้ว ขอแฮปปี้ลั้นลาหน่อยเหอะ

โดย: ช่างฝัน IP: 119.42.68.39 วันที่: 30 กันยายน 2553 เวลา:12:23:04 น.

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาตลอดนะครับ สหายรักของข้าน้อยและแม่นางน้อย ขอบคุณท่านสองมากๆนะครับที่ทั้งคู่แต่งออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมมากๆๆ ขอบคุณท่านผอ.ที่แสนน่ารักเฟอร์เฟคนะครับ ขอบคุณทุกคนเข้าอ่านนะครับ ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนที่เป็นแรงใจสำคัญในกับเราทั้ง3คนครับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.9.58 วันที่: 30 กันยายน 2553 เวลา:12:35:52 น.

ขอบคุณท่านกบน้อย ท่านเกษตรศิลป์ และแม่นางน้อย ขอรับ สำหรับficสนุกๆ 2 ตอนรวดแบบนี้ แม้จะรอนานแต่ก็สมกับที่รอคอยครับผม

ผมชอบใจกับคำบรรยายด้านล่างนี่มากมายขอรับ อ่านแล้วปิ๊งเลยว่าท่าน ท่าน ท่าน ต้องการสื่อให้รู้ว่าทำไมจองฮยางถึงปฏิเสธความต้องการของยุนบก

"ข้าหมายถึงร่างกายของข้ายังไม่พร้อมที่จะ...ยังไม่พร้อมที่จะให้ท่านวาดภาพค่ะ"
“ ช่างเขียน..ท่านคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมค่ะ หากว่ากระดาษเขียนรูปของท่านเกิดเปียกน้ำซะแล้ว
กว่าจะแห้งก็คงต้องใช้เวลาหลายวัน ท่านรออีกสักสองสามวันได้ไหมค่ะ"

ครับไม่ต้องบอกตรงๆ ผู้อ่านก็สามารถรับรู้ได้ว่าจองฮยางเป็นอะไร โอ้....อุปมาอุปไมยได้เยี่ยมจริงขอรับ

ว่าแต่แม่นางน้อยมีชื่อให้เรียกไหมขอรับ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 61.47.114.194 วันที่: 30 กันยายน 2553 เวลา:14:35:11 น.

โหหห มาคราวนี้แม่นางจองฮยางดุขึ้นเยอะเลยแฮะ 555 ยุนบกคะ ต่อไปก็ระวังน่วมนะคะ คงได้ซ้อมเช้าซ้อมเย็นกันแน่ๆ(แต่จะซ้อมแบบไหน คงให้เค้าสองคนตกลงกันแล้วแหละ อิอิ) เพราะนี่ก็ทั้งซื้อ ทั้งบื้อ ไม่ดูอารมณ์หญิงเอาซะเลย หวานได้นะคะเฮีย แต่แหม ให้มันถูกช่วงหน่อยสิ หึหึ เป็นแบบนี้บ่อยๆระวังหูจายานเอาน้า...

ขอบคุณมากค่ะ ท่านกบน้อย ท่านนัท ฝันดีนะคะ

บ่นซะยาวเลย 55

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:1:14:50 น.

TO... ผอ.วอน วอน
เรื่องรูปที่ให้ ผอ.ลง
ลงแค่รูปเดียวก็ได้จ้า
มะเปงรายยยยยยย
ส่วนเพลงประกอบที่ส่งไปให้
ลงได้ไหมเอ่ย
ถ้าลงไม่ได้ก็ไม่เปงงรายยจ้า
อิอิ ( แต่ถ้าลงได้จะดีมากกๆๆเลยอ่ะ )
แอบหวังเล็กๆๆอ่ะ

ต้องขอบคุณพี่ ผอ.ที่น่ารัก
นี่ขนาด ผอ.ไม่ได้อยุ่ที่บ้านนะเนี่ย
ยังใจดี แวะมาลงให้
ขอบคุณอีกครั้งจ้า

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.182 วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:9:40:18 น.

ข้าพเจ้าแต่งฟิคซินยุนบกไว้เหมือนกัน และอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆอ่านบ้าง แต่ไม่รู้วิธีเอาลง ถ้าท่านผู้ใดอยากอ่านฟิคของข้าพเจ้าช่วยบอกวิธีเอาฟิคลงหน่อยสิขอรับ

โดย: tata IP: 118.173.26.253 วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:16:14:25 น.

TO...tata
แนะนำให้ติดต่อท่าน ผอ.วอน วอน จ้า
ผอ.ของเราจะเป็นคนจัดการเรื่องนำฟิค
มาลงให้ หากสงสัยอะไรฝากข้อความไว้
ได้เลยจ้า

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.182 วันที่: 1 ตุลาคม 2553 เวลา:17:45:29 น.

คือข้าพเจ้าเข้าไปแต่งฟิคไว้ในเว็บของมูนไทยแลนด์และชื่นชอบผลงานแปลของท่านวอน วอน มาก จึงอยากจะเอาฟิคของตัวเองมาให้พวกท่านลองอ่านบ้าง ถ้ายังไงรบกวนท่านวอน วอน ช่วยบอกวิธีลงฟิคให้ด้วยนะคับ

โดย: tata IP: 180.180.67.251 วันที่: 4 ตุลาคม 2553 เวลา:11:56:14 น.

อ่านตอน 12 สนุกจังเลย มีครบทุกรส ขอบคุณท่านนักแต่ง 3 คนด้วยนะขอ .. รับ
หน้าบล๊อกของเรา น่ารัก น่าชัง จังเลย

โดย: น้ำลายศอ IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 4 ตุลาคม 2553 เวลา:17:02:26 น.

ขอบคุณค่ะ...ตอนนี้ก็มาที่อิ่มเลย อิอิ

ยีน...ผสมโซดา^^

โดย: เด็กอ้วน IP: 61.7.174.195 วันที่: 4 ตุลาคม 2553 เวลา:19:10:59 น.

Tata จ๊ะ

ส่งเรื่องมาที่เมล์นี้เลยจ๊ะ ถ้าอยากเอาเรื่องมาแบ่งปันในบล็อกนะคะ ยินดีค่ะ

mui_kai@hotmail.com เด๋วจะจัดการเอาลงให้จ้า

โดย: albatross11

วันที่: 4 ตุลาคม 2553 เวลา:21:06:59 น.

ตามมาอ่านแล้วจ้า ยุ่งมากมาย ได้หยุดพักเลยตามมาอ่านให้หมดทุกคน ตอนนี้มีสีสันไปอีกแบบ อยากตบแชยุนจัง ยัยนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า ถ้าเป็นฮยางปานนี้จิกหัวตบไปแล้ว 5555 (แอบเสียดายตอนนี้ไม่มีไรหวือหวาเลย เฮ้อ)

โดย: windy IP: 183.89.90.192 วันที่: 5 ตุลาคม 2553 เวลา:3:25:16 น.

อยากให้แต่งไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย มีความสุขมาก คู่พระนางน่ารักดี และจะลงตอนต่อไปเร็วๆนี้หรือเปล่า เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: แต่งเติม IP: 113.53.213.200 วันที่: 5 ตุลาคม 2553 เวลา:8:28:01 น.

to.. ท่านซินยุนบกน้อย
ขอชมว่าท่านเป็นนักอ่านที่ละเอียด
ละเมียดละไมมาก สำหรับประโยคที่
ข้าน้อยเขียนขึ้นมานั้นข้าน้อยไม่ทราบ
จริงว่าเขาเรียกว่าอุปมาอุปไมย
แบบว่าข้าน้อยตกภาษาไทย ฮ่า
มีหลายตอนที่ลงไปแล้วและได้รับคำชม
จากท่านขอบคุณมากๆๆๆนะจ๊ะ
ไม่ใช่เพียงแต่ท่านซินยุนบกน้อย
ยังมีเพื่อนๆและพี่ๆอีกหลายคนที่ให้กำลังใจ
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเม้นท์
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำชม
ที่เพื่อนๆพี่ๆมอบให้

สำหรับตอนใหม่จะรีบปั่นให้เสร็จเร็วๆเน้อ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะ
***.......***

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.221 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:10:02:33 น.

TO....ช่างฝัน
นักสืบที่ท่านจ้างมาโปรดเรียกตัวกลับด่วน
เพราะกบน้อยกลัวเหลือเกิน
กลัวว่าจะตกหลุมรักนักสืบของท่าน
ให้ไวๆๆๆ ถ้าช้าแล้วเกิดอะไรขึ้นกับ
นักสืบของท่านอย่ามาว่ากบน้อยละกัน

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.221 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:10:11:50 น.

To....คุณกบน้อย จ๋า..............

ตอนแรกว่าจะเรียกกลับมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ให้กลับมาแล้ว ให้ไปตามหาตอนที่ 13 เพราะอยากอ่านใจจะขาด(อีก)แล้ว คิดว่าเอาบุญเถิดนะจ๊ะ แต่งเร็วๆ หน่อย ขาดเหลืออะไร อยากได้อะไรช่วยสร้างจินตนาการ ขอให้บอก ข้าน้อยจะจัดหามาให้ ด้วยสติปัญญาอัน..น้อยนิด (ถ้ามีเยอะ คงแต่งเองอ่านเองไปแล้ว อิอิ) ให้คนรอบาปกรรมนะเออ

โดย: ช่างฝัน IP: 61.7.147.229 วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:13:24:57 น.

TO... ช่างฝัน ( จะฝันไปไหนอ่ะ )

มีข่าวดีมาบอก ณ.บัดนาว
ข้าน้อยได้ส่งตอนที่ 13 ให้
ผอ.สุดหล่อไปแล้วเน้อ
หลังจากนี้ไปคง รอออออ
ผอ.ที่น่ารัก ลงให้อ่ะ

ทนรออีกนิดถ้ารอไม่ไหวให้นักสืบ
ไปที่บ้าน ผอ.เลย ฮ่า

โดย: กบน้อย IP: 58.136.8.139 วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:15:25:26 น.

ท่านกบน้อยขอรับ

ดีใจจังครับจะได้อ่านตอนต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ท่านจะมีตอนหวานพิเศษออกมาอีกขอรับ ขอด่วนนะขอรับ ข้าน้อยต้องการระบายเลือดบางส่วนออกไปบ้าง กลัวว่าเลือดจะข้นเกินไป เดี๋ยวจะเป็นโรคเก๊าท์ซะก่อนน่ะขอรับ... อิ อิ

ขอบคุณท่านอีกครั้งที่ชมผมไว้ เมื่อท่านเป็นช่างเขียนที่มีอารมณ์ และชั้นเชิงในการเขียนที่ละเมียด นักอ่านอย่างผมจึงต้องอ่านอย่างละเมียดตามขอรับ เพื่อที่จะได้ซึมซับเนื้อหาของท่านได้อย่างซาบซึ้งขอรับ

ขอบคุณมากมายสำหรับผลงานที่เยี่ยมยอดของท่านช่างเขียนคู่นะคร้าบ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.143, 61.47.114.194 วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:16:59:19 น.