Bloggang.com : albatross11 : ตอนที่ 20 เสียงพิณยังแว่วหวาน กังวานในหัวใจ by กบน้อย & แม่นางน้อย & เกษตรศิลป์

ตอนที่ 20 เสียงพิณยังแว่วหวาน กังวานในหัวใจ by กบน้อย & แม่นางน้อย & เกษตรศิลป์

“ ช่างเขียน….ข้าอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก ท่านช่วยพาข้าออกไปหน่อยได้ไหมค่ะ
“ เจ้ากำลังไม่สบาย…จะออกไปได้ยังไง..นอนพักเถอะนะ
“ นั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้…ข้าไม่ชอบเอาซะเลย
“ แต่ว่า…ยุนบก มองคนรักด้วยความลังเล
“ นะค่ะ…จอง ฮยาง มองคนรักด้วยแววตาอ้อนวอน
“ ก็ได้… ถ้ามันเป็นความต้องการของเจ้า…ข้าก็จะทำ
ไม่มีคำกล่าวใดๆออกจากปากของ จอง ฮยาง มีเพียงรอยยิ้มที่บ่งบอกให้คนรักได้รู้ว่านางพอใจอย่างมากกับการ
ตัดสินใจของเขา
“ ข้าก็แค่อยากตามใจเจ้า…แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทั้งหมดนะ… ยุนบก มองคนรักด้วยแววตาดุ
“ ข้าเองก็แค่อยากออกไปสูดอากาศข้างนอก…ไม่ได้คิดจะทำอะไรมากไปกว่านั้นนี่ค่ะ จอง ฮยาง กล่าวพลางอมยิ้ม
ยุนบก เองก็อมยิ้มไปกับคำพูดของคนรักเช่นกัน เขาลุกขึ้นไปหยิบเสื้อมาคลุมให้คนรักจากนั้นจึงค่อยๆพยุงร่างของนาง
ลุกขึ้นและเดินออกไปยังลานหน้าบ้าน
“ อืม…ได้ออกมาสูดอากาศแบบนี้ ข้ารู้สึกสดชื่นจังเลย
“ เจ้าหนาวหรือเปล่า…ยุนบก กล่าวพลางโอบกอดคนรักจากด้านหลัง
“ อยู่ในอ้อมกอดท่านแบบนี้…แล้วข้าจะหนาวได้ยังไงหล่ะค่ะ จอง ฮยาง กล่าวพลางเอนกายลงไปแนบที่ลำตัวคนรัก
ยุนบก เองก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ พระจันทร์ในค่ำคืนนี้…ช่างงดงามยิ่งนัก จอง ฮยาง กล่าวพลาง เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์
“ ใช่…งดงามมาก… ยุนบก กล่าวพลางจ้องมองใบหน้าคนรัก เมื่อรู้ตัวว่าคนรักกำลังจ้องมอง นางจึงกล่าวขึ้น
“ ที่ว่างดงาม…ข้าหมายถึงพระจันทร์ต่างหาก จอง ฮยาง กล่าวพลางก้มหน้าด้วยความเขินอาย
“ แต่สำหรับข้าแล้ว…เจ้างดงามยิ่งกว่าพระจันทร์ ยุนบก กล่าวพลางจุมพิตที่แก้มคนรักเบาๆ
“ ช่างเขียน…ท่านคิดจะทำอะไรค่ะ จอง ฮยาง กล่าวพลางใช้มือดันร่างคนรัก
“ แค่อยากหอมแก้มภรรยา…ข้าผิดนักหรือยังไง
“ ข้าไม่ได้บอกว่าท่านทำผิด…แต่มันไม่เหมาะนี่ค่ะ ท่านลืมไปแล้วหรือยังไงว่าตอนนี้เราสองคนอยู่ข้างนอก
“ ข้ารู้…แต่ก็ช่วยไม่ได้ นั่นเป็นเพราะว่า ..ข้ารักเจ้ามาก
“ ท่านนี่นะ…ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“ การที่เราอยากแสดงความรักกับใครสักคน มันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ
“ พอแล้ว…พอแล้ว…ข้าไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับท่านอีกแล้ว จอง ฮยาง กล่าวพลางส่ายหน้าไปมา
“ ก็ได้..ก็ได้..ต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีก …ว่าแต่ จอง ฮยาง นี่เจ้าป่วยจริงหรือเปล่าข้าชักสงสัยเสียแล้วสิ
“ อะไรนะค่ะ…!!! นี่ท่านคิดว่าข้าเสแสร้งหรือยังไงกัน
“ เอ่อ..ปะ..เปล่า..ใครจะไปคิดแบบนั้นกันหล่ะ ข้าก็แค่สงสัยว่าคนป่วยทำไมน้ำเสียงถึงได้ดุขนาดนี้
“ ข้าแค่ป่วยทางกาย…แต่ไม่ได้ป่วยทางใจนี่ค่ะ เช่นนั้นแล้วจะผิดอะไรหากข้าจะมีความรู้สึก…ห่วง..และหวงท่าน
“ เฮ้อ…ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ตอนนี้ข้ารู้สึกว่า จอง ฮยาง คนเดิมคงจะกลับมาแล้วหล่ะ
“ จอง ฮยาง คนเดิม หมายความว่ายังไงกันค่ะ
“ จอง ฮยาง คนเดิมก็คือคนที่คอยเตือนสติข้า…และที่สำคัญรู้สึกว่านางจะค่อนข้างขี้หึงด้วยสิ
“ เพราะมีสามีอย่างท่าน…ข้าก็เลยต้องกลายมาเป็นคนแบบนี้
“ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย…ข้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
“ ได้ยินท่านพูดแบบนี้…ข้าชักอยากจะเปลี่ยนใจเสียแล้วสิ
“ เปลี่ยนใจอะไร…
“ ในค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง…ความจริงแล้วข้าอยากเล่นพิณให้ท่านฟัง
“ แต่เป็นเพราะท่าน…เพราะท่านที่ทำให้ข้ารู้สึกลังเล
“ ไม่ได้นะ…เจ้าห้ามลังเลเด็ดขาด…เอ่อ..ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้
กล่าวจบยุนบก จึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องพักเพราะกลัวคนรักจะเปลี่ยนใจ ด้วยความรีบร้อนจึงทำให้เข้าสะดุดขาตัวเอง
จนเกือบล้ม เมื่อเห็นอาการลุกลี้ลุกลนของคนรัก จอง ฮยาง ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
หลังจากที่ยุนบกเข้าไปในห้องพักแล้ว จอง ฮยาง ค่อยๆหลับตาลงพลางยิ้มบางๆออกมา
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของนางนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เพราะตอนนี้ยาพิษกำลังคุกคามร่างกายของนาง
จอง ฮยาง ต้องทนฝืนเก็บความเจ็บปวดนี้เอาไว้ นางไม่แม้จะแสดงออกให้คนรักรับรู้ว่านางเจ็บปวดแค่ไหน
ยุนบก เองก็เช่นกัน เมื่อก้าวขาเข้าไปในห้องพัก เขาทรุดตัวลงพลางร่ำไห้ออกมา
มีเหรอที่คนอย่างเขาจะไม่รับรู้ความเจ็บปวดของคนรัก แม้ว่านางจะพยายามปกปิดมากเพียงไรก็ตาม
แต่นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดต่อนางมากขึ้น ผิดที่ไม่สามารถช่วยให้ความเจ็บปวดของนางเบาบางลงได้
“ ทำไม….!!!! ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ .......
“ สวรรค์บอกข้าหน่อยได้ไหม นางทำอะไรผิดนักหนา ทำไมต้องลงโทษนางแบบนี้
หากท่านไม่พอใจทำไมไม่ลงโทษข้า ข้าต่างหากที่ควรถูกลงโทษ ทำไม….!!! ทำไม…!!! ต้องเป็นนาง…
ยุนบก กล่าวพลางร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก
เมื่อได้สติเขาจึงค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปเปิดหีบที่มุมห้อง ยุนบก เอื้อมมือลงไปหยิบพิณคาย่าขึ้นมาแนบที่ลำตัว
เขาใช้มือลูบไล้ไปมาอย่างทนุถนอม สักพักเขาก็เอื้อมมือลงไปในหีบอีกครั้งพลางหยิบพู่กัน หมึก และกระดาษออกมา
ยุนบก ยิ้มบางๆออกมาเมื่อเห็นทุกอย่างอยู่ในมือ เขาค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปหยุดที่หน้าประตู
ยุนบก พยายามปรับสีหน้าให้ดูสดชื่น เมื่อทุกอย่างเป็นปกติเขาจึงเดินออกไป
“ ข้ามาแล้ว....
เมื่อได้ยินเสียงยุนบก จอง ฮยาง รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้ม พลางส่งยิ้มให้คนรัก
“ วันนี้ถือว่าเป็นวันดีของเราสองคน....เจ้าเล่นพิณ....ส่วนข้าก็จะ....ยุนบก กล่าวพลางค่อยๆคลายมือออกมา
จอง ฮยาง ยิ้มบางๆออกมา เมื่อนางเห็นพู่กันในมือคนรัก
“ ตอนนี้ข้าไม่ค่อยสบาย...ท่านยังคิดที่จะวาดภาพข้าอีกเหรอค่ะ
“ ขอเพียงได้เชยชมจิตวิญญาณของเจ้า สำคัญด้วยเหรอว่าตอนไหน...
“ ข้าว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะน่า ตอนนี้หัวใจของข้าเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะ...
มันร่ำร้องและโหยหาเสียงพิณของเจ้าเหลือเกิน...ยุนบก กล่าวพลางส่งสายตาหวานซึ้งให้กับคนรัก
“ พิณยังอยู่ในมือท่าน แล้วจะให้ข้าบรรเลงยังไงหล่ะค่ะ
“ อืม...จริงสินะ ยุนบก ก้มหน้าอมยิ้มพลางยื่นพิณคาย่าให้คนรัก
“ ช่างเขียน ....ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่ค่ะ
“ อยู่ดีๆ... ทำไมถามถึงอายุข้าหล่ะ ยุนบก กล่างพลางใช้มือฝนหมึก
“ ดูๆไป...ท่านเองก็ยังไม่แก่สักหน่อย ทำไมถึงได้กลายเป็นคนขี้ลืมอย่างนี้นะ
จอง ฮยาง กล่าวพลางก้มหน้าอมยิ้ม จากนั้นจึงเอื้อมมือลงไปปรับสายพิณให้อยู่ในระดับที่นางต้องการ
“ เพราะข้าเป็นคนขี้ลืม....สวรรค์ถึงได้ส่งเจ้าให้มาดูแลข้ายังไงหล่ะ
เจ้าต้องดูแลข้าไปจนแก่เฒ่า รู้แล้วก็อย่าละทิ้งหน้าที่ของเจ้าซะหล่ะ
ยุนบก กล่าวพลาง ก้มหน้า เขากลัวเหลือเกินกลัวว่าจะเผลอร้องไห้ออกมาให้คนรักได้เห็น
เมื่อได้ยินคำพูดของคนรัก จอง ฮยาง รู้สึกเจ็บปวดในใจ ไม่มีคำกล่าวใดๆออกจากปากของนาง
เมื่อทุกอย่างพร้อมทั้งคู่จึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาและส่งยิ้มให้กัน
บัดนี้เสียงพิณเริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกลับปลายพู่กันที่เริ่มตวัดไปพร้อมกับเสียงพิณ ลายเส้นของพู่กันถูกตวัดไปพร้อมกับน้ำเสียงและความหนักแน่นของเสียงพิณ สายตาของคนทั้งคู่ต่างประสานเพื่อบ่งบอกความรู้สึกที่มีต่อกัน
ทั้งเสียงพิณและปลายพู่กันต่างสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ดานุง ที่ยืนมองคนทั้งคู่อยู่นาน
ด้วยเสียงพิณและแววตาที่คนทั้งคู่ส่งผ่านให้กัน ทำให้นางรับรู้ถึงความรักของคนทั้งคู่ที่มีต่อกัน
“ จอง ฮยาง .....ข้าขอโทษ....ขอโทษที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
มีวิธีไหนบ้างที่คนอย่างข้าพอจะช่วยเจ้าได้.. ดานุง กล่าวพลางคิดหาวิธี
“ ข้าแพ้เจ้าแล้ว. จอง ฮยาง แชยุน กล่าวพลางเบือนหน้าหนีเพราะภาพที่นางเห็นช่างบาดใจยิ่งนัก
เมื่อไม่อาจทนเห็นภาพนั้นได้ แชยุน จึงเดินหลบไปยังหลังบ้าน
“ ไม่สิ...ทุกอย่างจะต้องไม่เป็นแบบนี้..ข้าจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ....มันต้องมีหนทางสิ
ดานุง กล่าวพลางเดินไปเดินมา
“ ยาพิษ...มันคือยาพิษ....เมื่อมียาพิษ ย่อมต้องมียาถอนพิษ...จริงสิ...!!!
ดานุง กล่าวพลางหยุดเดินและหันไปมอง จอง ฮยาง
“ คงเป็นวิธีเดียวเท่านั้น ที่คนอย่างข้าจะช่วยเจ้าได้ ... จอง ฮยาง
กล่าวจบ นางจึงเดินออกไปจากจุดนั้น เมื่อเดินออกมานางจึงได้พบกับจินซิล
“ เขาอยู่ไหน ดานุงกล่าวถาม
" เอ่อ… คุณหนูดานุงหมายถึงใครเหรอครับ
" เขาคนนั้น…คนที่รับคำสั่งมาเพื่อสังหารข้า
" ถ้าหมายถึงเจ้าเลวนั่นหล่ะก็ ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงงานกระดาษ…ว่าแต่คุณหนูดานุงถามถึงเขาทำไมเหรอครับ
" ข้าต้องการพบเขา
" ไม่ได้นะครับเขาเป็นคนที่อันตรายมาก คุุณหนูลืมไปแล้วเหรอครับว่าเขามาที่นี่ก็เพื่อสังหารท่าน
แล้วทำไมท่านยังอยากที่จะพบเขาอีก… ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ
" คุณชายจิน ที่ข้าต้องการพบเขาเพราะมันเกี่ยวกับความเป็นความตายของ จองฮยาง เช่นนั้นแล้วข้าจึงจำเป็นต้องพบเขาด้วยตัวข้าเอง
" เกี่ยวกับแม่นาง ฮยาง อย่างนั้นเหรอครับ
" ใช่ ...บางทีเขาอาจช่วยเราได้
" แต่ข้าไม่คิดว่าเราจะได้อะไรจากเขา
" แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่โง่เขลา…แต่ข้าก็อยากจะลองดู ได้โปรดพาข้าไปพบเขาที
แม้ว่าจินซิลจะเป็นห่วงดานุงมากเพียงใดแต่เมื่อรู้ว่าสิ่งที่นางคิดจะทำนั้น ทำไปเพื่อช่วย จอง อยาง
เช่นนั้นจึงทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
“ เอ่อ...ถ้าอย่างงั้นเชิญตามข้ามา
กล่าวจบจินซินจึงเดินนำออกไป ดานุง เองก็รีบเดินตามไปเช่นกัน
“ คุณหนูดานุง....!!! ท่านจะไปไหนแหรอค่ะ....แชยุน กล่าวถาม
“ ข้าจะไปที่โรงงานกระดาษ ถ้าเจ้าอยากไปด้วยก็จงตามข้ามา กล่าวจบ นางจึงเดินออกไป
“ ทำไมต้องไปที่นั่นด้วยค่ะ...แชยุน กล่าวทักท้วง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบรับจากดานุง
เช่นนั้นแล้วนางจึงรีบเดินตาม และเมื่อเดินมาถึงโรงงานกระดาษ
“ เชิญทางนี้ครับ...จินซิล กล่าวขึ้น
“ คุณหนุดานุง...นี่ท่านคิดจะทำอะไรเหรอค่ะ
“ มีใครบางคนที่ข้าอยากพบ...เจ้ารออยู่ที่นี่แหละ
“ ใครบางคน...ใครกัน...หรือว่า...!!! ไม่ได้นะค่ะ…!!!! มันอันตราย คุณหนูจะไปพบเขาได้ยังไง
แชยุน กล่าวพลางฉุดมือดานุงไว้
" ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ้าอย่ากังวลไปเลย มาถึงจุดนี้แล้วข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
“ แต่ข้ากลัว...กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่าน อย่าไปเลยนะค่ะ แชยุน กล่าวด้วยแววตาอ้อนวอน
“ ให้ข้าไปเถอะนะ....ดานุง กล่าวพลางยื่นมืออีกข้างขึ้นไปแตะไหล่ แชยุน
" หากท่านยืนยันเช่นนั้น ข้าเองก็คงพูดอะไรไม่ได้ ระวังตัวด้วยนะค่ะ แชยุน กล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วง
เมื่อแชยุน ปล่อยมือ ดานุงจึงเดินตามจินซิลไป
" ใครส่งเจ้ามา..!!!
เมื่อได้ยินเสียงดานุง ชายคนนั้นจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้น เขายิ้มบางๆออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน พลางกล่าว
" ข้าไม่รู้….ชายคนนั้นตอบกลับไปด้วยท่าทางยียวน
" ไม่รู้อย่างงั้นเหรอ....ดานุง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองกับคำตอบของเขา
" บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครส่งเจ้ามา…!!!! ดานุง กล่าวพลางชักมีดพกออกมาจ่อลำคอของเขา
“ เอาสิ...ช้าอยู่ทำไมหล่ะ....ชายคนนั้นกล่าวออกมาด้วยความท้าทาย
“ อย่าคิดนะ….ว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า
" ท่านนายห้าง....ข้ารู้ว่าท่านไม่กล้าหรอก เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องการจะทำตั้งแต่แรกแล้ว
“ เจ้ารู้จักข้าดีแล้วเหรอ ถึงได้พูดเช่นนั้น
“ แม้ว่าข้าจะไม่รู้จักท่าน.....แต่ดูจากแววตาของท่าน....ข้ารู้ว่าสิ่งนั้นมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น
“ มันก็ไม่แน่หรอก....เพราะตราบใดที่เจ้ายังคงปากแข็ง....บางทีข้าอาจจะ......
“ ท่านนายห้างซงซาง....โปรดอย่าคาดหวังอะไรกับข้าอีกเลย...
แม้ข้าจะเป็นเพียงมือสังหาร…แต่ข้าก็ไม่เคยหักหลังผู้เป็นนาย
" ยอมตายเพื่อคนแบบนั้น เจ้าคิดว่ามันคุ้มแล้วเหรอ ว่าแต่ใครจะรับประกันได้ว่ามือสังหารที่ทำงานพลาด มันสมควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่ถ้าคนที่ว่าจ้างเจ้าเป็นข้าหล่ะก็ ข้าจะไม่,ปล่อยเจ้าไว้เด็ดขาด
" อย่าขู่ข้าเสียให้ยากเลย
" เจ้าคิดว่านี่คือคำขู่อย่างงั้นเหรอ
" ไม่ต้องพูดมาก… อยากจะฆ่าก็รีบลงมือซะ แต่ถ้าข้าหนีไปได้หล่ะก็ สาบานได้เลยว่าข้าจะกลับมาทวงคืนให้สาสมกับที่พวกเจ้าทำกับข้าเลยคอยดู…ชายคนนั้นกล่าวออกมาด้วยความอาฆาต
ดานุง ดึงมีดพกออกจากลำคอกชายคนนั้น พลางกล่าว
" แล้วข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง จากนั้นนางจึงเดินออกไป
" คุณหนูดานุง ท่านไม่น่าเสียเวลาคุยกับเจ้าเลวนั่นเลยจริงๆ จินซิลกล่าวออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
" ไม่หรอก..สำหรับข้าแล้วนั่นคือวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้
" วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้…หมายความว่ายังไง
" คุณชายจิน...สั่งคนของท่านให้ทำทีเป็นคุมเขาอย่างเข้มงวด
ทำยังไงก็ได้อย่าให้เขารู้เด็ดขาดว่าเราแอบเปิดทางให้เขาหนีไป
" คุณหนูดานุง ..!! ทั้งจินซิล และแชยุนต่างร้องอุทานออกมาพร้อมกัน
" นี่ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่าที่ท่านแสร้งปล่อยเขาไป เป็นเพราะ...
" ใช่..นั่นคือสิ่งที่ข้าคิดจะทำ เพราะถ้าเขาหนีออกไปได้หล่ะก็ข้าเชื่อว่าเขาต้องไปที่นั่น…
พอถึงตอนนั้นข้าจะได้รู้ซักที ว่าใครกันที่คิดลอบสังหารข้า ขอเพียงรู้ว่าเขาเป็นใคร
เราอาจได้ยาถอนพิษกลับมาช่วย จอง ฮยาง นี่คือเหตุผลที่ข้าต้องทำแบบนี้
" แม้ว่าข้าจะเห็นด้วยกับท่านก็ตาม แต่ว่ามันเสี่ยงเกินไป ข้าจะไม่ยอมให้ท่านเอาชีวิตไปเสี่ยงแบบนั้นหรอก
จินซิล กล่าวขึ้น
" นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงข้า ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงมากที่สุด คือ จอง ฮยาง...
หมดเวลาซ่อนตัวแล้ว ดานุง กล่าวออกมาเพื่อย้ำเตือนตัวเอง
" ตอนนี้พี่จุนวานเองก็กำลังเดินทางไปซองตูและอีกไม่นานเขาก็ต้องกลับมา ข้าว่ารอให้พี่จุนวานกลับมาก่อนดีไหมค่ะ
" แม้ว่าจุนวานจะสามารถพาท่านหมอมาได้ แต่ก็ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเขาจะรักษา จอง ฮยาง ได้หรือเปล่า
ตอนนี้ข้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
" ข้ารู้ว่าท่านอยากช่วย จอง ฮยาง ...ข้าเองก็เจ็บปวดที่เห็นนางเป็นแบบนั้น
แต่ถึงยังไง ข้าก็ไม่เห็นด้วย ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แชยุน กล่าวพลางน้ำตาคลอเบ้า
" แชยุน...ฟังข้าให้ดี เจ้าจงรีบกลับไปที่บ้านคุณชายซอไปอยู่ที่นั่นจนกว่าข้าจะกลับมา
และที่สำคัญอย่าให้คุณชายซอ กับ จอง ฮยาง รู้เรื่องนี้เด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า...
" ให้ข้าไปด้วยนะค่ะ...
" ไม่ได้...เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือยังไง
" ข้าเข้าใจ....แต่ว่า..
" เอาหล่ะ....ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วจงทำตามที่ข้าบอก..
" ค่ะ..แชยุนเดินจากไปทั้งๆที่ในใจของนางอยากตามไปด้วย
" ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะให้คนของข้าไปส่งนางเอง
" รบกวนด้วยนะค่ะ..
" ครับ..กล่าวจบ จินซิลจึงเดินไปสั่งคนงานสักพักเขาจึงเดินกลับมา
" ข้าก็ได้แต่หวังว่าอาจารย์คงจะกลับมาทันก่อนที่แผนของเราจะเริ่มขึ้น
" แม้ว่าท่านซุกควอนกลับมาไม่ทันก็ตาม ยังไงซะข้าก็จะไม่มีทางเลิกล้มแผนการนี้โดยเด็ดขาด
ดานุง กล่าวออกมาด้วยแววตามุ่งมั่น

ณ.บ้านพักยุนบก
ขณะนี้แชยุนได้เดินมาถึงและหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน นางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มก่อนจะเดินเข้าไป
" แม่นางแชยุน..!!! ยุนบกส่งเสียงเรียก
" ค่ะ...แชยุนกล่าวพลางหันไปมอง
" เจ้าหายไปไหนมาแล้วคุณหนูดานุงอยู่ที่ไหนทำไมนางไม่กลับมาพร้อมกับเจ้า
" เอ่อ..คือว่า...คือ..
" ว่ายังไง..ยุนบกจ้องมองนางเพื่อรอคำตอบ
" เอ่อ..ตอนนี้คุณหนูดานุงอยู่ที่โรงงานกระดาษค่ะ
" นางไปทำอะไรที่นั่น และที่สำคัญทำไมเจ้าไม่อยู่กับนาง
" มีคุณชายจินอยู่ด้วย นางไม่เป็นไรหรอกน่า รู้แล้วก็เลิกเซ้าซี้ข้าซะที
ว่าแต่…ท่านจะว่าอะไรไหมหากข้าจะขอพบ จอง ฮยาง
" ข้าจะว่าอะไรเจ้าหล่ะ เชิญตามสบาย..
สิ้นเสียงยุนบก แชยุนจึงรีบเดินเข้าไป
" ทำไมวันนี้นางพูดจาแปลกๆ ยุนบกได้แต่ยืนมองตามหลังด้วยความสงสัย
แชยุน เดินเข้าไปในห้องเพียงไม่กี่ก้าวนางก็ต้องหยุดชะงัก
" ช่างเขียน...ข้าหิวน้ำ. จองฮยาง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบา
" เจ้าหิวน้ำเหรอ..รอก่อนนะ แชยุน กล่าวพลาง หันไปรินน้ำชาลงถ้วยและนำไปวางไว้ที่ข้างเตียง
ทั้งที่ยังหลับตาแต่ จองฮยาง ยังคงใช้มือดันร่างของนางให้ลุกขึ้นแต่ด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดจึงไม่สามารถ
พยุงร่างของตัวเองขึ้นมาได้ เมื่อเห็นเช่นนั้นแชยุนจึงรีบเข้าไปประคองร่างของนางให้ลุกขึ้น
จอง ฮยาง รู้สึกไม่คุ้นเคยกับมือที่สัมผัสแขนของนาง เช่นนั้นนางจึงค่อยๆลืมตาขึ้น
" แชยุน...!!! จอง ฮยาง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
" ใช่...ข้าเอง
" ทำไมเป็นเจ้าหล่ะ เจ้ามาทำอะไรที่นี่
" ดื่มน้ำก่อนเถอะน่า อย่าเพิ่งถามอะไรเลย
แชยุน กล่าวพลางเอื้อมมือไปหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก จอง ฮยาง
" ข้าจะเชื่อได้ยังไงว่านี่คือน้ำชา จอง ฮยางกล่าวพลางเบือนหน้าหนี
“ ว่าไงนะ...!!! นี่เจ้าคิดว่าข้าใส่อะไรลงไปอย่างงั้นเหรอ
“ แล้วเจ้าทำแบบนั้นหรือเปล่าหล่ะ…!!!
“ เหอะ...!!! ทำไมข้าต้องทำแบบนั้นด้วย
“ ไม่รู้สิ...!!! บางทีเจ้าอาจจะอยากให้ข้าตายเร็วขึ้น
“ ในสายตาของเจ้า....ข้าคงร้ายกาจมากเลยใช่ไหม
“ เท่าที่ข้าเห็นก็น่าจะเป็นเช่นนั้น
“ หากเจ้าคิดเช่นนั้นจริง....ข้าเองก็คงไม่มีคำแก้ตัว จะว่าไปแล้วหากเจ้าตายไปจริงๆหล่ะก็
คุณชายซอคงเสียใจไม่น้อย แต่เขาคงเสียใจได้ไม่นานหรอก
เพราะว่าข้านี่แหละจะเป็นคนที่ทำให้เขาลืมเจ้า....ข้าจะทำให้เขาลืมเจ้าให้ได้....
“ แชยุน...!!! นี่เจ้า. ...!!!! จอง ฮยาง กล่าวพลางจ้องมองแชยุน
“ ทำไม....เริ่มกลัวขึ้นมาแล้วสิ ถ้าเจ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นหล่ะก็
ก็จงทำจิตใจให้เข้มแข็งและต่อสู้กับความเจ็บปวดนี้ให้ได้ ให้สมกับที่ทุกคนต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อช่วยเจ้า
“ แชยุน....พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ใครที่เอาชีวิตไปเสียงเพื่อช่วยข้า เจ้ากำลังจะบอกอะไรข้ากันแน่
พูดมาสิ...ทำไมเจ้าไม่พูดหล่ะ...!!!!
“ เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้....สิ่งเดียวที่เจ้าควรทำก็คือ ทำจิตใจให้เข้มแข็ง เพื่อคนที่เจ้ารัก
และใครอีกหลายคนที่รักเจ้า แชยุน กล่าวพลางชำเลืองมอง จอง ฮยาง จากนั้นนางจึงเดินออกไป
“ แชยุน....เจ้าเป็นคนยังไงกันแน่ ความจริงแล้วเจ้าอยากให้ข้าตาย หรือมีชีวิตรอดกันแน่...
จอง ฮยาง กล่าวพลางมอง แชยุน ที่เดินออกไป
“ คุณชายซอ....ท่านรีบเข้าไปข้างในเถอะค่ะ บางที จอง ฮยาง อาจต้องการความช่วยเหลือจากท่าน
“ เกิดอะไรขึ้นกับนาง...
“ เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะ แชยุน กล่าว พลาง ใช้มือดันร่างยุนบก เข้าไปข้างใน
“ โอ๊ย...!!! ยุนบก เดินเซเข้าไปในห้อง
“ ช่างเขียน....!!! จอง ฮยาง สงเสียงเมื่อเห็นคนรักเดินเซเข้าไป
“ อ้อ...ข้าไม่เป็นไร ยุนบก กล่าวพลาง เดินไปนั่งลงที่ข้างกายคนรัก
“ เจ้าต้องการอะไรหรือเปล่า ยุนบก กล่าวถาม
“ ข้าแค่อยากดื่มน้ำ แต่พอลืมตาขึ้นมาคนที่อยู่ข้างๆข้ากลับเป็น แชยุน
“ เอ่อ...ข้าเป็นคนอนุญาติให้นางเข้ามาเยี่ยมเจ้าเองแหละ เจ้าไม่พอใจที่ข้าให้นางเข้ามาใช่ไหม
“ ไม่ใช่นะค่ะ... ข้าไม่ได้ตำหนิท่านเกี่ยวกับเรื่องนั้น ข้าเพียงสงสัยในคำพูดของนาง
“ นางพูดอะไร... ถึงทำให้เจ้าคิดเช่นนั้น
“ ข้าเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่าสิ่งที่นางพูดหมายถึงอะไร และใครกันที่เอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อช่วยข้า
“ แค่ก..!!! แค่ก...!!! เพราะอาการคอแห้งจึงทำให้ จอง ฮยาง ไอออกมา
ยุนบก รีบหันไปรินน้ำชาลงถ้วยอีกใบ
“ ดื่มน้ำก่อนนะ.... ยุนบก กล่าวพลาง ยกน้ำชาให้คนรักดื่ม
“ อืม...จอง ฮยาง รู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ดื่มน้ำชา
“ ข้าคงระแวงนางมากเกินไป จอง ฮยาง กล่าวพลาง มองไปที่ถ้วยน้ำชาอีกใบ
“ เจ้ากับนางทะเลาะกันเหรอ ยุนบก กล่าวถามด้วยความสงสัย
“ เราสองคนไม่ได้ทะเลาะกัน แต่คำพูดขอนางมักทำให้ข้ารู้สึกหงุดหงิด ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดของนาง
มันทำให้ข้าอยากจะลุกขึ้นมาสู้กับนางให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมข้าต้องรู้สึกแบบนั้น
“ ช่างเป็นเรื่องที่งี่เง่าจริงๆ จอง ฮยาง กล่าวพลางถอนหายใจเมื่อนึกถึงคำพูดของ แชยุน
“ ยิ่งได้ฟังเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็ยิ่งอยากรู้ว่าเจ้ากับนางคุยอะไรกัน
“ ไม่มีอะไรหรอก ท่านอย่าได้ใส่ใจเลยนะค่ะ
ว่าแต่คุณหนูดานุง หายไปไหน ทำไมข้าไม่เห็นนางเลยหล่ะค่ะ
“ แม่นางแชยุน บอกว่าตอนนี้คุณหนูดานุงอยู่ที่โรงงานกระดาษ กับจินซิล
“ นางไปทำอะไรที่นั่น...
“ จินซิลก็อยู่ด้วย เจ้าไม่ต้อวกังวลไปหรอก ยุนบก กล่าวพลางใช้มือลูบหลังคนรัก เพื่อให้นางคลายความกังวล
“ ข้าลงสีเสร็จแล้วนะ เจ้าพร้อมจะดูหรือยัง
“ ยังจะถามอีกเหรอค่ะ ในเมื่อท่านก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่นา
“ ข้าก็แค่อยากแน่ใจ ว่าเจ้าอยากดูมันจริงๆ
“ ก็ไม่แน่นะค่ะ หากท่านยังคงเล่นคำอยู่แบบนี้
“ แย่จัง....นี่ข้าทำให้เจ้าโกรธอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ ขอรับ...รออีกซักประเดี๋ยวรับรองว่ามันจะมาอยู่ตรงหน้านายหญิงแน่นอน ขอรับ…
ยุนบก กล่าวพลางเอื้อมมือขึ้นไปหยิกแก้มคนรัก จากนั้นเขาจึงเดินออกไป
ด้วยการกระทำของ ยุนบก จึงทำให้ จอง ฮยาง ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่สดชื่น
รอยยิ้มนั้นบ่งบอกให้รู้ว่านางมีความสุขมากเพียงใด แม้ว่าจะถูกคนรักแกล้งอยู่เป็นประจำ
แต่นางก็ยินดีและมีความสุขทุกครั้งที่ถูกแกล้ง
เมื่อเดินออกมาจากห้องพัก ยุนบก จึงมุ่งหน้าเดินไปที่ห้องเล็กๆห้องหนึ่ง เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปแต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เมื่อมีใครบางคนยืนอยู่ในนั้น
" แม่นางแชยุน...!!!
" ค่ะ..!!!
แชยุน กล่าวพลางใช้มือซุกซ่อนอะไรบางอย่างไว้ที่ด้านหลัง
" เอ่อ..ข้าต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่ได้บอกท่านก่อน แชยุน กล่าวพลางก้มหน้า
" นอกจากรูปภาพแล้วในห้องนี้ก็ไม่มีอะไร
" แม่นางแชยุน ได้โปรดคืนให้กับข้าเถอะนะ ยุนบก กล่าวพลางยื่นมือไปที่นาง
" เอ่อ...ข้า
" ได้โปรดเถอะ..
" ดูท่านจะหวงภาพนี้เป็นพิเศษเลยนะค่ะ แชยุน กล่าวพลางยื่นภาพที่อยู่ในมือของนางให้กับยุนบก
" ไม่ใช่แค่เพียงภาพนี้แต่เป็นทุกภาพที่มี จอง ฮยาง อยู่ในนั้น ข้าไม่ค่อยชอบใจนักหากมีใครคิดแตะต้อง
" คุณชายซอ... แชยุน มองยุนบกด้วยความรู้สึกผิด
" อย่าถือว่าข้าตำหนิเจ้าเลยนะ ให้ถือว่าเป็นคำขอร้องก็แล้วกัน ยุนบก กล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย
" ข้าขอโทษ...แชยุนกล่าวพลางน้ำตาคลอเบ้า
" ข้าจะออกไปแล้ว เจ้าจะไปพร้อมกับข้าหรือเปล่า
" ค่ะ..กล่าวจบ แชยุนจึงเดินนำออกไป
" ข้าไม่เคยรู้มาก่อน ว่าท่านก็เป็นจิตรกรกับเขาเหมือนกัน
" ข้าไม่ใช่จิตรกร หรืออะไรทั้งนั้น
" ข้าก็แค่วาด ในสิ่งที่ข้าอยากวาด
" ในทุกๆภาพล้วนมี จอง ฮยางอยู่ในนั้น
" เพราะนางคือแรงบันดาลของข้า
" ได้ยินท่านพูดแบบนี้แล้ว ทำให้ข้าเข้าใจอะไรมากขึ้น
" เข้าใจมากขึ้น..ยุนบกกล่าวพลางหยุดมองแชยุน
" ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ท่านอย่าได้ใส่ใจเลยนะค่ะ
จอง ฮยาง คงกำลังรอท่านอยู่รีบเข้าไปหานางเถอะค่ะ แชยุน กล่าวพลางส่งยิ้มให้
" อืม..ข้าไปก่อนนะ กล่าวจบยุนบกจึงเดินเข้าไปในห้อง แชยุนได้แต่ยืนมองตามหลัง
" ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าควรดีใจไปกับเจ้า หรือว่าควรร้องไห้ ให้กับตัวเอง
ทำไมหัวใจของข้าถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้นะ
" ข้ารู้สึกอิจฉาเจ้าจริงๆ จอง ฮยาง แชยุน รำพึงรำพันพลางมองเข้าไปในห้องพักของยุนบก กับ จอง ฮยาง
แม้ว่ารอยยิ้มจะผุดขึ้นบนใบหน้าของนางแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ปนเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“ มาแล้วขอรับนายหญิง…. ยุนบก กล่าวพลางนั่งลงที่ข้างกายคนรัก เขายื่นกระดาษในมือให้กับ จอง ฮยาง
“ ลองเปิดดูสิ ไม่รู้ว่าจะถูกใจเจ้าหรือเปล่า
“ ภาพวาดของท่าน มีหรือที่จะไม่ถูกใจข้า จอง ฮยาง กล่าว พลางใช้มือค่อยๆเปิดกระดาษออก
จอง ฮยาง นั่งมองภาพนั้นอยู่นาน รอยยิ้มค่อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง
“ เจ้าชอบหรือเปล่า …
“ ท่านก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่ค่ะ
“ แม้ข้าจะรู้คำตอบ แต่ข้าก็ยังอยากได้ยินจากปากของเจ้า…ตอบให้ข้าชื่นใจหน่อยได้ไหม
ยุนบก กล่าวด้วยแววตาอ้อนวอน
“ ข้ารักท่าน…รักปลายพู่กันของท่าน จอง ฮยาง กล่าวพลางโน้มตัวลงจุมพิตที่ริมฝีปากคนรัก
“ ข้ารักเจ้า และรักเสียงพิณของเจ้าเช่นกัน ยุนบก กล่าว พลางใช้ริมฝีปากจุมพิตคนรักเป็นการตอบรับ
ทั้งคู่ต่างจุมพิตกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน

*************************************************************************************************

Create Date : 18 พฤษภาคม 2554

Last Update : 28 มิถุนายน 2554 15:41:12 น.

24 comments

Counter : 2731 Pageviews.

ขอประทานโทษทุกท่าน คลิกผิดค่ะ ลืมคลิกให้ทุกคน comment ได้ (ไปคลิกเฉพาะสมาชิก) ขอเชิญทุกท่านคอมเม้นท์เป็นกำลังใจนักเขียนของเราได้แล้วค่ะ

ขอบคุณคุณ nut ที่กรุณาแจ้งมานะคะ ไม่งั้นคงยังไม่รู้ตัว อิอิ

โดย: albatross11

วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:44:19 น.

Stand By Me / Shayne Ward

Nothing's impossible
ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้

Nothing's unreachable
ไม่มีอะไรที่เอื้อมไม่ถึง

When I am weary
เมื่อฉันเหนื่อยล้า

You make me stronger
เธอเติมความแข็งแกร่งให้ฉัน

This love is beautiful
รักนี้ช่างสวยงาม

So unforgettable
ไม่อาจลืมได้จริงๆ

I feel no winter cold
ฉันไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นของฤดูหนาว

When we're together
เมื่อเราอยู่ด้วยกัน

When we're together
เมื่อเราอยู่ด้วยกัน

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

Hold on and never let me go
จับฉัน และไม่ปล่อยฉันไป

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

With you I know I belong
ฉันรู้ว่าฉันเป็นของเธอ

When the story gets told
เมื่อมีคนเล่าเรื่องราวนี้

When day turns into night
เมื่อกลางวันกลายเป็นกลางคืน

I look into your eyes
ฉันมองไปยังดวงตาเธอ

I see my future now
ตอนนี้ฉันเห็นอนาคตของฉันแล้ว

All the world and its wonder
โลกทั้งใบและสิ่งที่น่าประหลาด

This love won’t fade away
รักนี้จะไม่จืดจาง

And through the hardest days
ผ่านวันเวลาซึ่งโหดร้ายที่สุด

I'll never question us
ฉันจะไม่ตั้งคำถามต่อสองเรา

You are the reason
เธอคือเหตุผลนั้น

My only reason
เหตุผลของฉัน

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

Hold on and never let me go
จับฉัน และไม่ปล่อยฉันไป

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

With you I know I belong
ฉันรู้ว่าฉันเป็นของเธอ

When the story gets told
เมื่อมีคนเล่าเรื่องราวนี้

I am blessed
ฉันได้รับพร

To find what I need
ที่จะหาสิ่งที่ต้องต้องการยิ่ง

In a world losing hope
บนโลกอันไร้ซึ่งความหวัง

You're my only belief
เธอเป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวของฉัน

You make things right
เธอทำเรื่องต่างๆให้กลับดี

Every time after time
ครั้งแล้วครั้งเล่า

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

Hold on and never let me go
จับฉัน และไม่ปล่อยฉันไป

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่ข้างกายฉันไหม

With you I know I belong
ฉันรู้ว่าฉันเป็นของเธอ

When the story gets told
เมื่อมีคนเล่าเรื่องราวนี้

Stand by me
ยืนอยู่เคียงข้างฉัน

Stand by me
ยืนอยู่เคียงข้างฉัน

Will you stand by me
เธอจะมายืนอยู่เคียงข้างฉันไหม

Stand by me
ยืนอยู่เคียงข้างฉัน

No more darling I want you by my side
อยากให้เธอมาอยู่ข้างกายฉัน ไม่อยากรออีกต่อไป

I want you here with me
ฉันอยากให้เธออยู่กับฉัน

ขอบมอบเพลงนี้ให้
ยุนบก & ฮยาง สู้ๆๆนะ
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่ติดตามอ่าน
และยังสละเวลาเม้นท์เพื่อให้กำลังใจ
ในตอนนี้ขอกล่าวสักนิดนะ
แม้ว่า จอง ฮยาง จะป่วยแต่การป่วยก็ใช่ว่า
จะต้องซึมเศร้าเสมอไป เราไม่รู้ว่าคนที่เรารักจะอยู่กับเราอีกนานแค่ไหน เช่นนั้นแล้วตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
เราควรทำทุกอย่างให้เขารู้ว่า
เรารักเขามากแค่ไหน

..ภาพประกอบ...
//www.moonsthailand.com/smf/index.php

โดย: กบน้อบ IP: 113.53.40.206 วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:13:05:29 น.

ขอบคุณ ๆ นะคะ ที่ได้อ่านความรักที่มั่นคงต่อกันของบกฮยาง ถึงมันจะเป็นแค่งานเขียน แต่ก็เป็นงานเขียนที่อ่านแล้ว ทำให้รู้สึกรักคนที่เรารักมากขึ้น ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริง ๆ หวังว่า ตอนหน้าอุปสรรคต่าง ๆ คงหมดไปซะทีนะคะ

โดย: nut IP: 58.11.73.66 วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:21:01:02 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจัง น่ารักมาก

โดย: malee IP: 61.90.94.254 วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:21:13:53 น.

สนุกดีค่ะ

โดย: bow IP: 115.87.41.231 วันที่: 20 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:50:15 น.

ซึ้งจับจิต ขอบคุณค่ะ

โดย: FC 2moons IP: 113.53.8.213 วันที่: 21 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:49:57 น.

อืม...น่ารักมาก เพลงก็เพราะค่ะ
แม้จองฮยางจะป่วยก็ป่วยกาย แต่หัวใจแข็งแรงดี...
อ่านแล้วซึ้งและเศร้าไปกับความรักของยุนบกและฮยางจริงๆ แต่ก็มีแอบเซ็งแชยุนนิดๆ
เนื้อเรื่องชวนติดตามมากๆ ขอบคุณคะ^________^

โดย: รักเฮียกะเจ๊ IP: 111.84.239.151 วันที่: 21 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:36:00 น.

หวานมากเลย แอบเศร้าเล็กๆๆ
รอติตามนะคะ มาอัพอีกล่ะ

ยีน...ผสมโซดา

โดย: เด็กอ้วน IP: 119.42.107.51 วันที่: 22 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:34:45 น.

ขอขอบคุณ ท่านช่างเขียนทั้งสามมากมายขอรับ

ซาบซึ้งกับความรักของทั้งสองมากครับ เกิดมาเพื่อคู่กันจริงๆขอรับ แม้ฮยางจะยังไม่หาย แต่เนื้อเรื่องตอนนี้ก็สามารถซับน้ำตาและความเศร้าของแฟนๆฟิคได้บ้างขอรับ

ตอนแรก ก็งง...เอ่ ฮยางไหงดูไม่เหมือนคนโดนพิษเลยสักนิด เหมือนแค่ไม่สบายทั่วๆไป
แต่เข้าใจแล้วละครับจากที่ท่านกบน้อย เขียนทิ้งท้ายไว้กับเพลงประกอบStand by me

"แม้ว่า จอง ฮยาง จะป่วยแต่การป่วยก็ใช่ว่า
จะต้องซึมเศร้าเสมอไป เราไม่รู้ว่าคนที่เรารักจะอยู่กับเราอีกนานแค่ไหน เช่นนั้นแล้วตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
เราควรทำทุกอย่างให้เขารู้ว่า
เรารักเขามากแค่ไหน"

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

ให้ฮยางหายเร็วๆนะคร้าบ

โดย: ซินยุนบกน้อย IP: 192.168.20.145, 115.31.185.226 วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:11:19:07 น.

ขอบคุณนะค่ะที่แต่งฟิคดีๆและอ่านแล้วอินจัดได้ขนาดเลยหล่ะค่ะ

หวังว่าแม่นางฮยางจะหายเร็วๆนะค่ะ
และก็ชอบเพลงมากๆเลยค่ะขอบคุณคุณกบน้อยด้วยนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่ะ

โดย: wewill IP: 223.206.85.191 วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:21:36:43 น.

ขอบคุณท่านผู้แต่ง นะขอรับ อ่านทุกครั้งก็ชื่นใจ ทุกครั้ง ฝีมือการแต่งได้สุดยอด เป็นกำลังใจให้นะ **สู้ ๆๆ ขอให้มีพรสรรค์อยู่ตลอดไป และตลอดกาล** เพื่อนหายไปไหนกันหมดเนี่ย มาคุยกันมาสิ

โดย: น้ำลายศอ IP: 165.208.150.3, 61.90.139.101 วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:20:47 น.

ขอบคุณครับชอบมากจะติดตามตอนต่อไป

โดย: ต้นน้ำ IP: 110.49.225.129 วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:34:48 น.

เมื่อคืนฝันว่า ได้อ่านตอนที่ 21 แล้วคะ (หวังว่าฝันคงเป็นจริง)

โดย: ืีnut IP: 58.8.133.111 วันที่: 4 มิถุนายน 2554 เวลา:17:01:34 น.

ขอฝันด้วยคน 555555555+

โดย: น้ำลายศอ IP: 165.208.150.3, 61.90.139.101 วันที่: 16 มิถุนายน 2554 เวลา:9:09:09 น.

นานมากอ่ะ.. T_T

โดย: อินจัด IP: 180.210.216.131 วันที่: 16 มิถุนายน 2554 เวลา:22:37:52 น.

ยังไม่เขียนต่อหรือคะ อยากอ่านแล้ว รอ นะคะ

โดย: ืืnoot IP: 61.90.14.60 วันที่: 17 มิถุนายน 2554 เวลา:19:30:40 น.

กำลังปั่นอยู่จ้าเกือบเสร็จแล้วหล่ะ
ยังไงได้อ่านก่อนสิ้นเดือนแน่ๆ
รออีกหน่อยเน้อ
ที่ช้าเพราะว่าจิ้นไม่ออกจริง
สมองมันตันอ่ะ นึกยังไงก็นึกไม่ออก
แต่พอนึกออกเขียนแทบไม่ทัน
คิคิ

โดย: กบน้อย IP: 61.90.29.134 วันที่: 17 มิถุนายน 2554 เวลา:21:36:18 น.

เป็นข่าวดีจริง ๆ ยังไงก็จะรอนะคะ หวังว่า คงไม่ลงเอาวันที่ 29 นะคะ (ล้อเล่นนะ)

โดย: noot IP: 58.8.125.251 วันที่: 18 มิถุนายน 2554 เวลา:16:58:37 น.

ท่านกบน้อยคร้าบ

ผมมาเป็นกำลังใจให้ขอรับ
ดูโทนเสียงแล้วตอนต่อไปไม่น่าจะเศร้านะขอรับ สงสารพระ-นางเค้าขอรับ และสงสารแฟนฟิคของท่านทุกคน รวมทั้งตัวกระผมเองด้วยขอรับ อิ อิ

เอาละครับ ยกกำลังใจให้เต็มเปี่ยมนะคร้าบ

โดย: ซิินยุนบกน้อย IP: 180.210.216.74 วันที่: 18 มิถุนายน 2554 เวลา:23:18:36 น.

มาให้กำลังใจอีกคนค่ะ^^

โดย: 111 IP: 124.121.144.76 วันที่: 19 มิถุนายน 2554 เวลา:4:19:06 น.

มาเป็นกำลังใจให้สหายกบน้อย ขอโทษที่หายไปนะขอรับ ข้าน้อยห่างหายไปเสียนานในที่สุดอินเตอร์เน็ตใช้งานได้แล้ว ท่านสหายและแม่นางน้อยและแฟนคลับยุนบกและจองอยางทุกคนคิดถึงขอรับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.11.62.17 วันที่: 19 มิถุนายน 2554 เวลา:20:39:12 น.

เข้ามานั่งรอนอนรอทุกวัน จะรอจนถึงวันที่ 30 เลยคะ

โดย: loveoil IP: 58.8.96.21 วันที่: 25 มิถุนายน 2554 เวลา:8:00:45 น.

รอด้วยคนค่าาา

โดย: รักเฮียกะเจ๊ IP: 1.46.174.250 วันที่: 25 มิถุนายน 2554 เวลา:9:38:54 น.

คุณนักเขียนขา วันนี้วันที่ 28 แล้วนะคะ คิดถึงบกฮยางมาก ๆ เลยคะ

โดย: ืีnut IP: 58.8.83.44 วันที่: 28 มิถุนายน 2554 เวลา:6:52:24 น.