ชิคาโก้ มีฉายาว่า เมืองแห่งสายลม แต่ สายลมดันไม่เห็นใจ
Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728 
 
11 กุมภาพันธ์ 2550
 
All Blogs
 
กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง(10/2/07)


เป็นวันที่พระเอกเริ่มเศร้ากับโชคชะตาของตัวเอง.......

วันนี้ชีวิตของผมสนุกนะ
แต่ผมกลับเศร้า

นั่นก็เพราะผมรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเล่น

"ละครที่ตอนจบไม่แฮ้ปปี้เอนดิ้ง"

แต่ผมก็ยังดึงดันที่จะเล่น

และวันนี้..........

"ละครรักของผมเรื่องนี้เริ่มเข้าสู้โหมด drama แล้ว หลังจากมัน comedy มานาน"

วันนี้ที่ Art Institute of Chicago ครั้งที่ 2 ในรอบ 3 วัน
พระเอกพบนางเอกตามนัด.......


(สิงโตตัวเดิม หมวกใบเดิมที่ยังไม่ถอด)

เพื่อน ๆ 11 คน ที่ Museum นึกว่าจะไม่ส่วนตัวซะแล้ว
แต่เอาเข้าจริง ๆ มันก็ดีกว่ามากัน ส่วนตัว ไปอีกแบบ
เพราะ ตั้งแต่การ์ดใบนั้นมาถึงผม เรื่องมันก็กระฉ่อนไปทั่วร.ร
วันนี้เพื่อนทุกคนแซวผมกับ จี ฮุน กันใหญ่



น่ารักดีอ่ะ เวลาเพื่อน ๆ ทุกคนพร้อมใจกันรู้งาน
ดันให้ผมกับ จี ฮุน
ไปกระหนุงกระหนิงกันนอกกลุ่ม.......
(ผมชอบเวลาเพื่อน ๆ ช่วยเชียร์จริง ๆ เลย เหมือนทุกคนอยากให้เรา 2 คนเป็นแฟนกันอ่ะ น่ารักชะมัด)

ว่าแต่ว่าผมยิ้ม........แต่ข้างในผมเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

นั่นก็เพราะ วันนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวได้ว่า
ผมชักไม่สนุกกับอะไรแบบนี้ซะแล้วสิ

ก็ถ้าผมเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกผมคงสนุกกับ

"รักขำ ๆ 14 วัน"

ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้อยู่หรอก(ที่จริงก็เกิดขึ้นไปแล้วแหละ)
แต่ทุก ๆ นาทีที่ผมมีกับ จี ฮุน
มัน "สนุกแต่สอดใส้ด้วยความเศร้า" ชัด ๆ
เพราะเหมือนเรื่องราวของผมกับเธอ
เวลาของเรามันไม่ได้เดินไปข้างหน้า
แต่มันเป็นเวลาที่นับถอยหลังลงไปเรื่อย ๆ ไปจนถึงจุดจบต่างหาก

วันนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวได้ว่า เมื่อวันนั้นมาถึง
คน Super Sensitive อย่างผมไม่น่าจะรับมือกับความผิดหวังในบั้นปลายได้
ถ้าจะต้องสะสม "ความทรงจำดีๆ" แบบนี้ทุกวัน
เพื่อไปสู่จุดที่มันจะหยุดอยู่แค่ตรงนั้น และไม่มีอีกแล้ว

ใครว่า 14 วันไม่ทำให้คนเศร้า
วันนี้ผมกลับมาบ้าน นอนจินตนาการภาพตัวเองว่า แค่ถ้าเธอต้องกลับเกาหลีพรุ่งนี้?
ผมก็คิดว่า "น้ำตา" ของผมก็น่าจะไหลออกมาจากตาผมแล้ว

ผมเองแหละที่คิดว่า "เจอคนมีแฟนแล้วก็ยังจะลองดูซักตั้ง"
ผมเองแหละที่คิดว่า "เธอมาแค่ 2 เดือนก็ยังอยากจะลอง"
ผมเองแหละที่คิดว่า "เวลาน้อย ๆ แบบนี้ไม่ทำให้ผมเศร้าหรอก"

สุดท้าย..........

"สมอง+หัวใจของผม ก็เป็นอวัยวะ 2 ชิ้นที่ช่วยรุมสกรัมทำร้ายทั้งร่างกายของผมเอง
และคนที่อนุญาติให้มันเป็นแบบนั้นก็คือผมเอง!!!

ชีวิตผมเริ่มเข้าสู่โหมด drama
ก็เพราะเมื่อมันเข้าสู่การเร่ิมต้น "ความผูกพัน" จริง ๆ จัง ๆ แล้ว
ผมว่าผมไม่สามารถผ่านตอนจบที่ "ไม่แฮ้ปปี้เอ็นดิ้ง" ได้หรอก

ละครที่พระเอกนางเอกไม่ได้ครองคู่กัน
คนดูซึ้ง แต่ คนเล่น ซึ้งไม่ออก

ความรัก เล่นงานผมอีกแล้ว
เฮ้อ!!! คนตัวเล็ก ๆ อย่างผม
สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องเผชิญหน้ากับความรักที่ยิ่งใหญ่ อีกครั้ง
และกำลังจะพ่ายแพ้อีกครั้ง

วันนี้ขอเล่าถึงความร้ายกาจของ "การจู่โจมของหน้าตากับเสียง" ที่เธอปล่อยเข้าสู่ร่างกายผมหน่อยว่า

ที่จริงผมมีงาน part time
ต้องไปทำตอน 5 โมง
ก็กะ เดินเล่นกับเธอจน Museum ปิดแล้วก็ไปทำงาน
แต่เพื่อน ๆ มีโปรแกรมไปทำอาหารกินกันที่ คอนโด เพื่อนกันต่อ
พอ จี ฮุน รู้ว่าผมจะต้องกลับไปก่อน เธอก็ใช้หน้าตาน่ารักแบบนี้



กับคำพูดคำนี้

"โทนี่ ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับเธอ อย่าไปเลยนะ"

เข้าเล่นงานต่อม "เหตุผล" ในสมองของผมทันที

ทันทีที่คำพูดนี้มันพุ่งเข้าสู่หูผม
ไม่ถึง 1 นาที
มันก็เปลี่ยนให้ผมกลายเป็น
คนชั่วร้าย(ต่อเจ้าของร้านที่ผมต้องไปทำงาน)ไปในบัดดล

ผมทำชั่วเลือกที่จะปิดมือถือหนีงาน
เลือกที่จะ

"นั่งเก็บเกี่ยวความทรงจำ"

ดูเธอทำอาหาร กินข้าวกับเธอ อย่างไม่มีข้อแม้



้ถ้าดูเหมือนว่าไม่ชั่วเท่าไหร่
ถ้าผมบอกว่า "ร้านอาหารที่ผมทำ" มีพนักงานเสริฟ,รับโทรศัพท์ อยู่คนเดียวคือผม----ถ้าขาดผมไปคือไม่มีใครมาทำแทนแน่นอน แล้วจู่ ๆ ผมตัดสินใจขาดงานกระทันหันแบบไม่โทร.บอกและปิดมือถือหนี
นี่ถือว่า "ชั่วร้าย" พอหรือยังครับ?

จริง ๆ แล้วผมกำลังมีความรัก หรือว่า ผมกำลังถูกความรักเล่นงานกันแน่
เรา?




Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 6 กรกฎาคม 2550 11:56:52 น. 5 comments
Counter : 700 Pageviews.

 
ตามมาจากบล๊อกตัวเอง

เรื่องรักน่ารักจัง ขอให้สมหวังน้า จริงๆ มันก็ไม่ความสุขไม่ใช่เหรอค้ะ?

P.s. เราไป florida แน่ะ


โดย: iSIs_OsiRis วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:4:15:42 น.  

 
ให้ช่วยอะไรทางเกาหลีมั๊ยคะ ถ้าถึงวันที่เธอต้องกลับ
น่าสงสารจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไปค่ะ สู้สู้


โดย: Mudmee (Princess in the Blue ) วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:14:05:55 น.  

 
อยากถามว่าแล้วเจ้าของร้าน
เค้าไม่คิดจะไล่ออกมั่งเหรอ??

แล้วเวลาไปทำงานแก้ตัว
ว่างัยกับเค้า...ถ้า เป็นเรา

แจกซองขาวอย่างเดียว อิอิ
โหดมะ

เวลาเราชอบใครมากๆ
ทำไมหัวใจมันต้องวุ่นวาย
คิด คิด คิด แต่เรื่องของเค้า
ก็ไม่รุ้เนอะ ทุกวันนี้เราก่อกำแพง
ไว้พอบางๆ ให้ตัวเองไว้บ้าง
เผื่อเจ็บ แอบชอบเค้าเล็กๆๆ
ดีกว่าเจ็บนานๆๆ


โดย: Nisasa วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:13:43:09 น.  

 
จริง ๆ แล้วผมกำลังมีความรัก หรือว่า ผมกำลังถูกความรักเล่นงานกันแน่
^
^
^
เราว่า...pecochan กำลังมีความรักและกำลังถูกความรักเล่นงาน

ความรักเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้ และมีพลังผลักดัน
ทำให้คน ๆ หนึ่งเปลี่ยนไปได้
อย่างที่คน ๆ นั้น ไม่เคยคิดว่าจะเป็นมาก่อน

เหมือนที่นายกำลังเป็นอยู่
คือทำสิ่งที่ชั่วร้าย...ในสายตาของคนอื่นนั่นแหละ


ปล.เพลงซ้ำอีกแล้ว แต่ฟังบ่อย ๆ ก็ชักจะชอบเหมือนกันนะ


โดย: Almondblist วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:22:01:01 น.  

 
พูดไม่ออกอ่ะ เธอ เราเข้าใจความรู้สึกนี้


โดย: *~LiTtlE SpAce~* วันที่: 16 เมษายน 2551 เวลา:15:49:27 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

pecochan
Location :
Chicago United States

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ชิคาโก้มีฉายาว่าเมืองแห่งสายลม แต่ทำไมสายลมไม่เห็นใจ
Friends' blogs
[Add pecochan's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.