เพื่อนของฉัน

เราจากกันได้สิบสองปีแล้วนะ

เค้าไม่ได้จำแม่นขนาดนั้นหรอก คนที่จำได้คือเจ๊ณีคนสวยตัวบางของพวกเราไง

ที่จำแม่นมากอีกคนคือกุ๊กไก่พวกเราทบทวนไล่ชื่อเพื่อนร่วมห้องกัน จำกันคนละนิดละหน่อย มันท่องชื่อเรียงเลขที่ได้เหมือนกับครูเช็คชื่อพวกเราเลย แถมสะใภ้(surprise)สุด ๆ เบอร์โทรศัพท์บ้านสาวคนนั้นก็ยังเป๊ะ  “เค้านี่ยืนขึ้นเลย” อ๊ะ ๆ ..อย่าบอกว่าไม่รู้จักมุขนี้นะ ในฟอร์เวิร์ดเมล์ฉบับนึงยังเคยบอกว่าแถวที่ตัวเองอยู่ได้ใช้ไอโฟน 10กันแล้ว

แต่ก็ยังสับสนอยู่ดี ตกลงห้องของเรามีกี่คนกันแน่ ผู้หญิงคนสุดท้ายคือนางก๊องเลขที่ 28 ต่อด้วยผู้ชายอีก 12 คนรวมแล้วก็ต้องได้40 แต่นับไปนับมาก็ยังนับได้แค่ 39คน มันไม่น่าใช่นะ .. งงเฟร้ย ..

อยู่มานั่งคุยกันได้ไง ต้องขอบคุณที่เศรษฐกิจไทยปีนี้ย่อบแย่บมากเลย  รัดทะบานประกาศแล้วว่าอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจแตะพื้น  สวนทางกับอัตราเงินเฟ้อที่พุ่งพรวดไปติดเพดาน คงเป็นสาเหตุสำคัญสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เพื่อนว่างและเริ่มมารำลึกหวนหาอดีตกัน ส่วนอีกสาเหตุตัวเองไม่ต้องเดา เพราะเหตุผลที่ได้มันอาจยอกแสยงใจใครหลายคน เพราะคนอายุปูนนี้ .. วัยนี้ .. มันก็ “พูดเรื่องเก่า เล่าความหลัง”กันทั้งนั้นแหละ หรือจะว่าไง ..

ตอนนี้ใลน์กลุ่มมีพวกเราอยู่คุยกันสัพเพเหระประมาณสิบกว่าคนแล้วจ้ะ  บางคนก็ใช้นอมินีเอาไลน์ลูกมาให้ทายซิว่าใคร  ใบ้ให้นิดนึง ก็คนที่ให้นึ่งปูไว้รอพวกเราสี่สิบกิโลไงล่ะ  บางคนก็รับแอดแล้วก็หายศีรษะไปไม่เคยคุย  ก็ตามสภาพจ้ะ  ภารกิจก็ยุ่งกันไปตามแต่ละคน

สิ้นเดือนนี้ .. เรานัดกันไปถิ่นเก่า  หลายคนก็ยังตอบว่าไม่ว่าง ก็เลยยังไม่รู้เลยจ้ะว่าจะได้เจอกันกี่คน แต่ก็ไม่เป็นไรถึงไม่เจอกันเพื่อนก็ยังอยู่ในใจเสมอ

ปูลู .. ต้ะเองอยากกินอะไรส่งไลน์มาหาอั้ยตี๋เล็กนะมันออนตลอดวัน ไลน์เค้าไม่ค่อยได้เปิดดู จุ้บ ๆ